เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน2 ละครช่อง7

ตอนที่ 2

ธานีกับธนวัติพยุงพาณิชย์ซึ่งโดนดาหวันปาถุงกระสอบใส่ รถมอเตอร์ไซค์จึงล้มได้รับบาดเจ็บกลับมาทำแผลที่บ้าน แจ๋ กิมจิ และบุญทิ้งยังรอฟังข่าวอยู่ ธนวัติไม่พอใจที่พวกแจ๋มาก่อเรื่องทำให้ดนัยกับชลิตพาฉวีวรรณกับดาหวันหนีไป จึงตรงเข้าชกหน้ากิมจิ อุ๊บอิ๊บเข้าช่วยพี่ชายตบกับแจ๋ ธานีต้องห้าม

“อุ๊บอิ๊บ พอได้แล้ว โดนตบซิลิโคนเบี้ยว ป๊าไม่ให้ตังค์ไปเหลาใหม่แล้วนะ”

“ป๊าก็ มันเป็นคนช่วยพี่ดนัยฉุดยัยพี่น้องหน้านกเงือก...”

ธานีรีบตะครุบปิดปากลูกสาวยิ้มเจื่อนๆให้ศิริ แก้ตัวไปว่าหมายถึงนกเงือกเป็นสัตว์ที่รักครอบครัว

ฉวีวรรณกับดาหวันเป็นพี่น้องที่รักกันเหมือนนกเงือก แล้วลากตัวลูกสาวออกไป ศิริหันมาซักถามพวกแจ๋ว่ารู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่า ทั้งสามปฏิเสธพัลวัน...

จนค่ำมืด ฉวีวรรณรู้สึกตัวขึ้นมาอย่างมึนๆ พอตั้งสติได้หันไปมองดนัย เห็นยังฟุบนิ่งอยู่ก็เอามืออังจมูกดู “ตายหรือเปล่าอ่ะ...ตายซะได้ก็ดี”

ฉวีวรรณขยับจะออกจากรถ ดนัยคว้ามือหมับ “จะไปไหน...ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก โดยเฉพาะถ้าฉันยังไม่ได้ส่งเธอเข้าหอกับชลิต”

ฉวีวรรณโกรธสะบัดมือโดดออกจากรถ ดนัยรีบตามลงมา เธอวิ่งหนีรอบรถแล้ววิ่งเข้าป่า ดนัยร้องให้หยุดเดี๋ยวหลงป่า แต่เธอไม่ยอมหยุด วิ่งลัดเลาะไปจนรู้สึกว่าดนัยไม่ได้ตามมา จึงนั่งพักเหนื่อย ไม่ทันไร ดนัยโผล่พรวดมากอดเธอไว้ด้านหลัง ฉวีวรรณตกใจร้องลั่น

“นี่เลิกสร้างปัญหาซักทีได้ไหม ฉันกำลังจะช่วยเธอนะ”

“นายนั่นแหละที่สร้างปัญหา แล้วจะมาช่วยอะไรฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ดนัยรำคาญเปลี่ยนมาปิดปากฉวีวรรณ “หยุดโวยวายแล้วฟังฉันก่อนได้ไหม เธอไม่ได้อยากหมั้นกับไอ้ธนวัติไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะพาเธอไปหาชลิตไง”

ฉวีวรรณกัดมือดนัย เขาร้องโอ๊ยปล่อยมือจากปากเธอ ฉวีวรรณต่อว่า “สมน้ำหน้า อยากงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่องเอง ดูปากฉันให้ชัดๆนะ ฉันไม่ได้บอกให้นายสองคนมาช่วย พวกนายก่อเรื่องยุ่งไปกันใหญ่แล้วเข้าใจไหม ปล่อยฉันกลับไปเดี๋ยวนี้”

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ เธอต้องไปหาชลิตก่อน”

ฉวีวรรณโวยวายว่าไม่ไป สองคนยื้อยุดกัน พลันมีแสงไฟรถบนถนนผ่านมา ฉวีวรรณดีใจจะวิ่งไปขอความช่วยเหลือ ดนัยไม่รู้จะทำอย่างไร จึงดึงตัวเธอเข้ามาจูบปิดปากไม่ให้ส่งเสียง ฉวีวรรณตกใจทำอะไรไม่ถูก ซักพักก็พยายามดิ้นรน ดนัยลืมตัวจูบเธออย่างดูดดื่ม มือเธอที่ทุบตีเขาอ่อนลง ไฟรถผ่านไป ดนัยผละออก ฉวีวรรณนิ่งช็อกเอามือแตะปากตัวเอง ดนัยมองเธออย่างรู้สึกผิดอยากขอโทษแต่ยังวางฟอร์ม จึงเอียงหน้าให้

“อ่ะ ตบฉันสิ ในหนังไทยเวลาผู้หญิงโดนขโมยจูบ ก็ต้องตบไม่ใช่เหรอ”

ฉวีวรรณมองหรี่ตาด้วยความโกรธ แล้วชกเปรี้ยง “ไอ้บ้า ไอ้คนทุเรศ”

ดนัยกุมหน้าโอดโอย เห็นฉวีวรรณวิ่งเตลิดเปิดเปิงไปก็อดห่วงไม่ได้ จึงวิ่งตามร้องเรียก

“เธอจะวิ่งไปไหนเดี๋ยวก็หลงกันหรอก”

“ฉันยอมหลงป่าตายอยู่ในนี้ ดีกว่าต้องอยู่กับนาย ว๊าย...” ฉวีวรรณสะดุดล้ม

เธอคว้ากิ่งไม้ปาใส่ไม่ให้ดนัยเข้ามาใกล้ ดนัยร้องบอกให้อยู่นิ่งๆเพราะเขาเห็นงูเห่าอยู่ข้างหลังเธอ เขาพยายามพยักพเยิดให้เธอหันไปมอง และส่งสัญญาณให้เงียบ ฉวีวรรณเอามืออุดปากอย่างว่าง่าย ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว พอเห็นงูจะเลื้อยไป ดนัยก็เข้าฉุดเธอให้ลุกขึ้น

“เอ๊ะ ปล่อยนะ” ฉวีวรรณได้สติสะบัดมือออก

ดนัยเริ่มโมโห “เอ้า ปล่อยก็ได้ อยากจะวิ่งตามไปให้มันกัดก็เชิญเลย มืดๆอย่างนี้มันไม่ได้มีแค่งูหรอกนะ ทั้งเสือ สิงโตมันออกล่าเหยื่อตอนกลางคืนเหมือนกัน เธออยากจะไปเป็นบุฟเฟ่ต์ให้มันก็ตามใจ”

ฉวีวรรณชะงักไม่กล้าเดินต่อ หันกลับมาเดินตามดนัยห่างๆ เธอเห็นผลไม้บนต้นไม้จึงหยุดเก็บใส่ชายเสื้อไปด้วย และกำชับดนัยห้ามเข้าใกล้เกิน 5 เมตร...

อีกมุมป่า ชลิตขับรถพาดาหวันหวังจะไปที่บ้าน

ทองอิน แต่หลงทางเพราะเชื่อคนบอกทางอย่างดาหวัน ชลิตหมั่นไส้แกล้งบีบปากเธอ ดาหวันโกรธแย่งจะขับรถเอง รถส่ายไปมาแล้วไถลไปทางต้นไม้ใหญ่ สองคนร้องกันลั่น โชคดีที่รถดับก่อนจะชน

“เป็นไงล่ะ ยัยตัวแสบ ซนจนได้เรื่อง” ชลิตเอ็ดดาหวัน

พอชลิตมาเช็กซ่อมรถ จึงแกล้งใช้ดาหวันไปตักน้ำมาเติมรถ อ้างว่าถ้าอยากไปหาดนัยไวๆ ดาหวันรีบคว้าแกลลอนวิ่งไปทันที ชลิตอดห่วงไม่ได้เดินตามไป พลันฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา ดาหวันตกใจโผกอดชลิต ฝนเริ่มเทลงมา ชลิตเห็นเครื่องประดับของดาหวันเป็นอันตรายก็รีบปลดออก ดาหวันตกใจคิดว่าจะทำมิดีมิร้าย ร้องลั่นทุบตี ชลิตรีบบอก

“ถอดไอ้พวกนี้ออกให้หมด เดี๋ยวก็โดนฟ้าผ่าหรอก” ชลิตโยนเครื่องประดับทิ้ง ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาทันที ดาหวันร้องกรี๊ด ชลิตดึงเธอวิ่งไปหลบฝนใต้ชะง่อนหิน

“โอ๊ย เวรกรรมอะไรของหวันนะ พี่เกือบจะพา

หวันไปตายแล้วเห็นไหม”

“ฉันน่ะสิเกือบตายเพราะชุดพะรุงพะรังของเธอ ถอดออกซะมั่งสิ”

ดาหวันก้มมองเสื้อผ้าที่เปียกปอนของตัวเอง แล้วให้ชลิตหันหน้าไปทางอื่น เพื่อตนจะถอดเสื้อที่เปียกปอนออก เข็มกลัดตำนิ้ว ดาหวันร้องโอ๊ย...ชลิตตกใจหันมามองเห็นดาหวันอยู่ในชุดเกาะอก ผมสยาย แสงจากดวงจันทร์ส่องสะท้อนให้เห็นรูปร่างสวย เขาถึงกับชะงักกลืนน้ำลายเอื๊อก ดาหวันเห็นร้องบอกให้หันกลับไป ชลิตปากคอสั่นโต้ว่า

“ก็ ฉันเห็นเธอร้อง เลยนึกว่า ต้องการความช่วยเหลือ”

“หวันแค่ถูกเข็มกลัดตำ ไม่ต้องมาฉวยโอกาสเลย”

ชลิตหลับตาถอนใจยาว พยายามท่องพุทโธๆ ข่มใจ แล้วนึกถึงแต่ฉวีวรรณ...

ด้านดนัยนั่งพักห่างจากฉวีวรรณ เห็นเธอเอาผลไม้ออกมากินก็ถามว่าอะไร ฉวีวรรณชูผลไม้ยั่วเพราะรู้ว่าเขากลัวผลไม้ทุกชนิด ดนัยส่ายหน้า แก้ตัวว่าไม่จริง

“งั้นใครน้าที่ฉี่รดกางเกงตอนอนุบาลหนึ่ง เพราะครูบังคับให้กินส้ม ฮ่าๆๆ”

“นี่เธอยังจำได้อีกเหรอ” ดนัยยิ้มอายๆ

“นี่...ฉันไม่ได้รู้จักนายแค่วันนี้นะ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาล สันดานนายเป็นยังไง ทำไมฉัน จะไม่รู้”

“ถ้าเธอว่ารู้จักฉันดี แล้วทำไมยังเข้าใจฉันผิด ทำไมถึงชอบมองฉันในแง่ร้าย ตอบฉันมาสิ หวี...ฉันไปทำอะไรให้เธอ เธอถึงได้จงเกลียดจงชังฉันนัก”

ฉวีวรรณหวนคิดถึงอดีตตอนประถมหนึ่ง เธอได้รับจดหมายจากเด็กคนหนึ่ง บอกว่าดนัยฝากมาให้ เมื่อเปิดอ่านเห็นลายมือตัวโต โย้เย้ว่า...ฉันรักเธอนะ พรุ่งนี้ฉันจะสอบแล้ว เอาดอกกุหลาบแดงมาให้กำลังใจฉันด้วยนะ จากดนัย...

ฉวีวรรณหน้าแดงไม่กล้าบอกแจ๋เพื่อนสนิท พอถึงเวลาก็เอาดอกกุหลาบแดงมายื่นให้ดนัย แต่เขากลับมองอย่างแปลกใจ แถมตะโกนเสียงดังว่า “หวี...เธอรักฉันเหรอ...”

ฉวีวรรณโดนเพื่อนล้อ ทั้งโกรธทั้งอายจนจำฝังใจ เผลอสบถออกมา “ไอ้ผู้ชายสับปลับกะล่อนหลอกลวง 

ฉันไม่มีทางให้อภัย ฉันจะฆ่านาย...”

ฉวีวรรณลืมตัวพุ่งเข้าบีบคอดนัย ดนัยตกใจรวบมือเธอไว้ร้องให้หยุดบ้า “ฉันถามเธอดีๆก็ไม่ตอบ แล้วทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย”

“ฉันเกลียดนายไง ไอ้ดนัย เกลียดร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาติ”

“อะ เอาเข้าไป เป็นบ้าอะไรอีก หรือว่าโดนจูบจนเสียสติ”

ฉวีวรรณปรี๊ด “จูบของฉัน มันต้องมาจากคนที่ฉันรัก ไม่ใช่การประกบปากกับผู้ชายใจร้าย ที่เห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นของเล่นอย่างนาย...ฉะนั้น อย่าพูดถึงมันอีก แล้วขอให้นายจำใส่หัวไว้เลยนะ ว่าฉันเกลียดนายที่สุดในโลก” ฉวีวรรณวิ่งหนีไป ดนัยมองตามอย่างรู้สึกผิด...

เวลาผ่านไป ทางด้านชลิตเห็นดาหวันนั่งหนาวสั่นจึงให้มานั่งข้างๆใช้เสื้อของเขาห่มด้วยกัน ดาหวันลังเล ชลิตยั่ว

“มาเถอะน่า ก็ถ้าฉันเป็นเกย์หลอกจีบหวีบังหน้าอย่างที่เธอว่าจะกลัวทำไม”

พอดาหวันมานั่งข้างๆชลิตก็เอาเสื้อห่มให้เธอ “ฉันไม่ได้อยากจะฉวยโอกาสเธอหรอก แต่เวลาหนาวๆเขาบอกว่า ไออุ่นจากร่างกายคนเรานี่แหละดีที่สุด เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมาก”

ชลิตพูดพล่ามไปเรื่อย พอหันมองเห็นดาหวันหลับคอพับคออ่อนไปแล้ว เขาแอบมองเธออย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ooooooo

ศิริยังออกตามหาลูกสาว พร้อมธานี ธนวัติ และพาณิชย์ แจ๋ บุญทิ้ง และกิมจิขอไปด้วย อ้างว่าพวกตนจะช่วยขอร้องให้ฉวีวรรณยอมกลับบ้าน สุภาพหัวหน้าคนงานหาอาหลู่ พรานป่าชาวเขามาช่วยแกะรอยตามหา แต่ดูท่าอาหลู่จะพาหลงทางเสียมากกว่า

วันรุ่งขึ้น ดนัยแบกฉวีวรรณกลับมาที่รถเพราะเธอพยายามจะหนี เขาเอานมในกล่องท้ายกระบะมายื่นให้เธอกินรองท้อง แต่เธอกลับเอาถุงนมปาใส่หน้าเขาแตกเลอะเทอะ ดนัยโกรธเอาเชือกมาผูกมือเธอติดกับมือเขา แล้วลากไปล้างตัวในลำธาร ฉวีวรรณร้องกรี๊ดๆไม่ยอมลงน้ำ ดนัยแกล้งถอดเสื้อผ้าตัวเองเหลือแต่บอกเซอร์

“จะหนีทำไม ไหนอวดเก่งนักก็ดูสิ หันมาดูให้เต็มตา”

“อ๊าย...กรรมเวรอะไรของฉัน ทำไมฉันต้องมาเจอไอ้บ้าหื่นกามอย่างนายด้วย ไอ้โรคจิต”

“แหม เธอด่ายังงี้ยิ่งยั่วยุอารมณ์ ฉันเปลี่ยนใจมาอาบน้ำกับเธอดีกว่า เราจะได้ช่วยกันถูหลัง แล้วก็...ทำอะไรก็ไม่รู้ แต่ละไว้ในฐานที่เข้าใจ...”

“อย่านะ ไอ้บ้า ฆ่าฉันซะดีกว่า” ฉวีวรรณปิดหน้าร้องกรี๊ดๆ

ดนัยโดดน้ำตูมลงไปหัวเราะร่าที่แกล้งฉวีวรรณได้ ฉวีวรรณโมโหจะแกล้งเอาเสื้อผ้าดนัยไป แต่ดนัยขึ้นมาขวางทัน ทั้งสองยื้อแย่งกันจนเธอถลามาหน้าประชิดเขา ดนัยลืมตัวโน้มหน้าจะจูบเธออีกครั้ง แต่แล้วคิดได้รีบผละออก

“ขอโทษนะฉันไม่น่าทำแบบนี้ ฉันเป็นแค่คนพาเธอไปหาคนรัก แต่ไม่ใช่คนรักของเธอ”

ฉวีวรรณงุนงงกับความรู้สึกของตัวเอง เดินลุยน้ำไปอย่างใจลอย ดนัยกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองด้วยการดำผุดดำว่าย แล้วร้องตะโกนระบายอารมณ์...

ในขณะที่ชลิตกับดาหวันมาถึงบ้านทองอิน ทั้งสองได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พักผ่อนอย่างสบายเพื่อรอดนัยกับฉวีวรรณ แต่ไม่ทันไร ศิริกับพวกบุกมา ทั้งสองต้องโดดหนีแทบไม่ทัน

ไม่วายที่ฉวีวรรณยังพยายามหนีจากดนัย เธอวิ่งขึ้นมาบนถนน เห็นรถคันหนึ่งแล่นมาก็รีบโบก ปรากฏว่าเป็นรถธนวัติกับพวก เธอตกใจวิ่งหนี ดนัยตามมาทันดึงเธอวิ่งกลับเข้าไปในป่า ธนาวัติตามไล่ยิง ดนัยกับฉวี– วรรณถอยจนสุดเนิน ศิริตามมาร้องห้ามธนวัติไม่ให้ยิง ดนัยตัดสินใจดึงฉวีวรรณกลิ้งหลุนๆลงมาตามเนิน แล้วหล่นลงน้ำไหลไปตามกระแสน้ำ ฉวีวรรณเห็นพ่อก็ร้องให้ช่วยด้วย แต่พอดีมีจระเข้ ดนัยจึงดึงเธอว่ายหนีดันเธอขึ้นโขดหินอีกฟากหนึ่งแล้วเอาก้อนหินทุ่มใส่ไล่จระเข้ให้ไปทางอื่น ศิริเสียใจที่ช่วยฉวีวรรณไม่ได้ เขาขอร้องธนวัติกับพวก อย่าใช้ปืนยิงใครอีก...

ด้านดาหวันอยากไปหาดนัยเร็วๆและรำคาญที่ต้องทะเลาะกับชลิตตลอดทาง จึงแกล้งหลอกว่าตนเป็นลมหมดสติ พอชลิตไปหาน้ำ เธอก็ขับรถหนีมาตามลำพัง แต่ไม่ทันไร น้ำมันหมดกลางทาง มีพวกโจรโผล่มาฉุด ชลิตตามมาช่วยไว้ทัน ดาหวันโผกอดชลิตร้องไห้โฮ ยิ่งทำให้ความรู้สึกชลิตสับสนทั้งสงสารและห่วงเธอมากขึ้น

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดนัยพาฉวีวรรณมาหลบพักแรม ทั้งสองต่างนอนไม่หลับ ฉวีวรรณจึงถามดนัยว่า รักดาหวันจริงๆหรือ ถึงได้คิดหนีไปด้วยกัน ดนัยตอบว่าเขารู้ว่าดาหวันไม่อยากแต่งงานกับพาณิชย์ รวมทั้งเธอด้วย แต่เขาชักไม่แน่ใจเพราะนี่อาจเป็นรถไฟขบวนสุดท้ายของเธอก็ได้ ฉวีวรรณโกรธ เธอก็ไม่ได้อยากแต่ง แม้แต่ชลิตขอตนแต่งงานตั้งหลายครั้ง ตนก็ไม่อยากแต่ง ดนัยสบถ สงสารชลิตที่เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ฉวีวรรณโมโหกระโดดมาเอาเรื่อง

“อ๊ะๆเธอบอกเองว่าห้ามข้ามเขต ถ้าข้ามมาฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ” ดนัยเตือน

ฉวีวรรณชะงักถอยออก พลันกิ่งไม้หล่นลงมา ฉวีวรรณตกใจโผเข้ากอดดนัย ทั้งสองสบตากันชั่วขณะ ดนัยรู้สึกตัวแกล้งดีดหน้าผากเธอ แล้วว่าเขาไม่เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ฉวีวรรณผละออกกลับไปนั่งที่ แล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ดนัย

ooooooo