เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน4 ละครช่อง7

เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน4ละครช่อง7

ตอนที่ 4

ดนัยเห็นฉวีวรรณหน้าซีดก็ยิ้มเผล่ว่าเขาล้อเล่น แขนข้างที่ถูกตีไม่เจ็บ ฉวีวรรณโมโหหยิกท้อง เขาร้องลั่นเจ็บจริง ผลักเธอออกล้มไปด้วยกัน จมูกเขาหอมที่แก้มเธอฟอด ฉวีวรรณตาเหลือก ดนัยชะงักสบตาเธออึ้งๆ ฉวีวรรณอายรีบผลักเขาออกแล้ววิ่งหนีไป

ดนัยตามมา ฉวีวรรณห้ามไม่ให้พูดถึง แล้วหันไปจับปลาต่อ สุดท้ายดนัยต้องเป็นคนช่วยจับปลาให้ โดยอ้างว่าเขาได้ยาดีแล้วชี้ที่แก้ม ฉวีวรรณทั้งเขินทั้งอายหน้าแดง...

ศิรินั่งดื่มกาแฟหน้าเต็นท์ ธานีเดินมาร่วมวง ศิริจึงถามว่าเมื่อคืนออกไปไหนกันมา ธานีอึกอักตอบไม่ถูก พลันมีเสียงปืนดังขึ้น ทั้งสองวิ่งไปดู เห็นธนวัติกำลังไล่ยิงหมีป่าที่มารื้อเต็นท์แต่ไปโดนลูกน้องตัวเองบาดเจ็บ ศิริรีบห้ามและขอให้กลับไป ธานีเก็บความไม่พอใจ ขอโทษแทนลูกชายและจะพาทั้งลูกและหลานกลับ ศิริรู้สึกตัวว่าพูดแรงไป จึงขอสั่งห้ามใช้ปืนเด็ดขาด

มื้อนี้ ฉวีวรรณได้กินปลาย่างอร่อยๆ ดนัยทำเป็นเจ็บแขนขอให้เธอช่วยป้อน ฉวีวรรณจึงแกล้งเอาพริกขี้หนูยัดไส้ป้อนให้ ดนัยร้องโอดโอยหาน้ำกินแทบแย่ พอดี แม่โทร.เข้ามือถือ ดนัยเป็นกังวลไม่อยากให้แม่รู้ว่าตนบาดเจ็บ จึงให้ฉวีวรรณคุยแทน...นงนุชโทร.มาเพราะเมื่อคืนฝันไม่ดีเป็นห่วงลูก ฉวีวรรณแก้ตัวให้ว่า ดนัยพากวางที่บาดเจ็บไปรักษา ลืมมือถือทิ้งไว้ นงนุชโล่งใจที่ลูกชายปลอดภัยดี พอวางสาย ดนัยรู้สึกผิดวิ่งออกไปร้องตะโกนระบายความอัดอั้น

“ฉันมันเลว ฉันไม่ดีเอง พอแม่โทร.มาฉันถึงคิดได้ แม่ยังเป็นห่วงฉัน แล้วพ่อเธอจะไม่ห่วงเธอได้ยังไง ฉันรู้สึกผิดจริงๆ”

“จะว่านายผิดก็ไม่ถูก ทั้งๆที่มีโอกาสแล้วฉันก็ยังตามนายมาเอง ฉันก็มีส่วนผิดพอๆกับนายนั่นแหละ อย่าคิดมากไปเลย”

ดนัยรู้สึกดีขึ้น เขาบอกฉวีวรรณว่า เขาจะซ่อมแพนี้ แล้วปล่อยล่องไปตามน้ำ อาจจะได้เจอหมู่บ้านและต่อรถเข้าเมืองได้ เขาจะพาเธอไปขอขมากับพ่อ...ระหว่างที่ช่วยกันซ่อมแพ ดนัยเอาก้อนกรวดสีชมพู ที่เขาเก็บได้ตอนหาปลา มอบให้ฉวีวรรณ ขอให้เธอเก็บเป็นที่ระลึก ว่าในเวลาที่โหดร้าย เขายังรู้สึกโชคดีที่มีเธออยู่ข้างๆ ที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอ ฉวีวรรณตื้นตันใจ

ขณะถ่อแพไปตามลำน้ำ ดนัยถามฉวีวรรณว่าเกลียดตนน้อยลงหรือยัง ไม่ทันจะตอบ ธนวัติยิงปืนใส่จากริมฝั่ง ดนัยรีบถ่อแพพาฉวีวรรณหนีไปขึ้นฝั่งอีกด้าน ธนวัติพาพวกตามล่า ดนัยหันมาขอให้ฉวีวรรณยิ้มให้ “ยิ้มให้ทีสิ จะได้มีแรง”

“อีตาบ้า ยังจะพูดเล่นอีก...ไป” ฉวีวรรณฉุดดนัยวิ่งเสียเอง

ทั้งสองวิ่งพลัดเข้ามาในเขตกองไม้เถื่อน มีเลาซากำลังคุมลูกน้องให้ช้างลาก ดนัยรีบฉุดฉวีวรรณหลบทางเดินของช้าง พวกเลาซายิงใส่ ธนวัติตามมา ดนัยเห็นจวนตัวดึงฉวีวรรณโหนเถาวัลย์หนี เธอร้องลั่นกลัวความสูง ดนัยมองธนวัติคุยกับเลาซาจึงรู้ว่าเป็นพวกเดียวกัน ธนวัติยิงเปรี้ยงโดนเถาวัลย์ขาด ดนัยกับฉวีวรรณตกลงกลิ้งหลุนๆไปด้วยกัน แผลดนัยเลือดทะลักออกมาอีก เลาซากับพวกตรงเข้าจะยิงซ้ำ วินยา สาวชาวกะเหรี่ยงโหนเถาวัลย์แหวกอากาศมาเตะเลาซากับพวกกระเด็น วินยาคือลูกสาวหัวหน้าเผ่าที่ถูกกาซูฆ่าตาย จึงต้องรับหน้าที่ดูแลคนในเผ่าแทน

วินยาช่วยกันให้ดนัยกับฉวีวรรณหนีไปก่อน ดนัยเห็นเลาซาจะแทงวินยา เขาพุ่งตัวเข้าไปจับมือเลาซาบิดอย่างแรงจนมีดร่วง และช่วยวินยาต่อสู้ทั้งที่ตัวบาดเจ็บ วินยาผิวปากเรียกช้างของตนมาช่วย ฟาดงวงฟาดงาใส่ธนวัติและเลาซา ดนัยเริ่มอ่อนแรงทรุดลง ฉวีวรรณจะเข้าประคอง แต่กลับโดนวินยาแทรกประคองดนัยวิ่งไป เธอจึงต้องวิ่งตาม

ooooooo

ระหว่างเดินอยู่กลางป่า ดาหวันได้เห็นความอ่อนโยนของชลิต เขาช่วยลูกนกกลับไปคืนรังบนคบไม้ ชลิตหันมาเห็นดาหวันมองตาเยิ้ม เขาจึงบอกเธอว่า

“พี่พูดจริงๆจากใจเลยนะหวัน...พี่อยากรักษาป่าฝืนนี้ให้สมบูรณ์ ให้เป็นบ้านที่สัตว์ป่าทั้งหลายอยู่กันอย่างมีความสุข พี่จะต้องตามหาตัวไอ้นายทุนทำลายป่าคนนั้นให้ได้”

“พี่ชลิตอุดมการณ์สูงส่งดีนะ แต่ตอนนี้พี่ชลิตตามหาแหล่งน้ำก่อนได้ไหม”

ชลิตถามว่าเธอหิวน้ำหรือ ดาหวันทำจมูกฟุดฟิดเหม็นกลิ่นตัวเขา และว่าเหมือนหมาเน่า ว่าแล้วก็วิ่งหนี ชลิตนิ่วหน้าวิ่งตามอย่างเคืองๆ ดาหวันวิ่งลงไปในลำธาร ชลิตเห็นบางอย่างลอยมารีบชี้ให้เธอมอง มันคือกระเป๋าเสื้อผ้าที่เขากับเธอหอบหิ้วหนีออกมาจากบ้านทองอิน ทั้งสองดีใจลุยไปลากกระเป๋าขึ้นมา ดาหวันเปิดกระเป๋าดู เป็นเสื้อผ้าของฉวีวรรณ