เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน3 ละครช่อง7

ตอนที่ 3

ด้วยความที่ฉวีวรรณชอบหนี ดนัยจึงหลอกให้ทาตัวด้วยดินดำ แล้วเสือจะกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ เธอหลงเชื่อทาทั้งตัวและหน้าตา แต่พอเห็นดนัยเอาแต่หัวเราะไม่ทำด้วย จึงรู้ว่าโดนหลอก เธอเอาคืนด้วยการหาหมามุ่ยมาใส่เขา ทั้งสองต้องมาล้างเนื้อตัวอีกครั้งที่ริมลำธาร

พอดีดาหวันขโมยมือถือชลิตโทร.เข้ามา ดนัยรีบถามว่าเธออยู่ที่ไหนเขาจะไปหา ดาหวันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ส่วนไหนของป่า จึงบอกว่ามีน้ำตกใหญ่ พลันสัญญาณขาดหายไป ชลิตตื่นมาดาหวันรีบบอกว่าตนนัดกับดนัยแล้ว ทันใดมีลิงตัวหนึ่งมาแย่งมือถือไปจากมือ ดาหวันร้องลั่นวิ่งไล่เอาคืน ลิงหนีขึ้นต้นไม้ มันกดเล่นไปติดที่เครื่องของศิริ ศิริแปลกใจได้ยินเสียงเจี๊ยกๆก็เข้าใจว่าคนชื่อเจี๊ยบโทร.มา ธนวัติกับแจ๋แย่งมาฟัง ได้ยินเสียงดาหวันตะโกนบอกลิงให้เอาคืนมาแล้วตะโกนบอกชลิตว่านัดกับดนัยที่ น้ำตกใหญ่ ธนวัติได้ยินหันไปยิ้มกับพาณิชย์อย่างเหี้ยมๆ

ดนัยพาฉวีวรรณเดินหาน้ำตก เจอทางลาดชัน เขายื่นมือให้เธอจับแต่เธอปัด ทำเก่งลงมาเองจนลื่นจะล้ม ดนัยรีบประคองเธอไว้ ทั้งสองสบตากันปิ๊งปั๊ง ฉวีวรรณจะผละออกจากแต่ดนัยยื้อ

“ทำอวดเก่ง อยากไปเจอหน้าชลิตเร็วๆงั้นสิ”

“แล้วนายล่ะ ไม่อยากเจอยัยหวันหรือไง” ฉวีวรรณ ประชดใส่

ดนัยโต้ว่าเขาถามเธอก่อน ฉวีวรรณเอ็ดมันเรื่องอะไรมายุ่งกับความรู้สึกของตน ดนัยค่อนขอดตอบแค่นี้ ไม่ตายหรอก ฉวีวรรณซักสีหน้าโกรธ ทำเอาดนัยรู้สึกน้อยใจ

“ไม่ตอบก็ได้ ฉันรู้แล้วน่า เธออยู่กับฉันแค่ตัว แต่ใจเธอมันเป็นของชลิต”

ฉวีวรรณเจ็บแปลบที่ใจ ผลักเขาออกแล้วประชด “รู้แล้วก็ดี ถ้าเจอชลิต ฉันจะกระโดดหอมซ้ายหอมขวาให้หายคิดถึง ส่วนนายจะไปตายที่ไหนก็ไป เหม็นขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว”

ดนัยรู้สึกแปลบปลาบในใจ...

ในขณะที่ดาหวันกับชลิตตามเอาโทรศัพท์คืนจากลิงจนเหนื่อย ชลิตขอตัวไปยิงกระต่ายข้างทาง แล้วเขาก็เจอกับพาณิชย์และพวก ชลิตรีบกลับมาดึงดาหวันวิ่งหนี ส่วนธนวัติกับอุ๊บอิ๊บให้อาหลู่นำทางมาที่น้ำตก เขาลองโทร.เข้าเครื่องที่ดาหวันโทร.มา ได้ยินเสียงมือถือ ดังอยู่ไม่ห่างจึงตามไปจนพบ ปรากฏว่าลิงเอามือถือไปวางไว้บนรังผึ้ง เสียงโทรศัพท์ทำให้ผึ้งแตกรังออกมาไล่ต่อยพวกธนวัติ ธานีกับศิริมาถึงต้องพลอยหนีไปด้วย

ดนัยเห็นพวกธนวัติวิ่งมาก็เอามือปิดปากฉวีวรรณและกอดหลบอยู่ใต้ชะง่อนผา ธนวัติเห็นเงาสองคนในน้ำ จึงให้ลูกน้องไปดักอีกด้าน ส่วนตัวเขายิ่งใส่ดนัย อุ๊บอิ๊บร้องลั่นห้ามยิง แต่ธนวัติไม่สนใจไล่ยิง จนดนัยและฉวีวรรณวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แจ๋ บุญทิ้ง และกิมจิตกใจหาทางช่วย ตัดสินใจผลักกิมจิโหนเถาวัลย์ไปหล่นใส่ธนวัติล้ม ปืนกระเด็น ทำให้ดนัยกับฉวีวรรณหนีไปได้ แจ๋เห็นอีกทาง พาณิชย์กำลังจะยิงชลิต จึงแกล้งตะโกนออกไป

“เจอแล้ว ชลิตอยู่นี่ ยิงมันเลย พี่พาณิชย์ยิงมันเลย”

ทำให้ชลิตรู้ตัว ดึงดาหวันวิ่งหนีได้ทัน ทั้งสองวิ่งมาเจอกับดนัยและฉวีวรรณ ต่างดีใจแต่ไม่ทันจะอะไรก็มีกระสุนยิงเฉียดมา ดนัยดึงฉวีวรรณวิ่งหนีไปอีก ดาหวันยืนตะลึง ชลิตเข้าไปดึงดาหวันหนีไปอีกทาง อุ๊บอิ๊บมาดักหน้าดนัย ผลักฉวีวรรณออกแล้วเข้าไปเกาะแขนดนัย

“อยู่กับกิ๊กนายไปเถอะ” ฉวีวรรณถลึงตาโกรธ วิ่งหนีไป

ดนัยจะตามแต่อุ๊บอิ๊บดึงไว้ เขาจึงสะบัดอย่างแรง พอดีบุญทิ้งเข้ามารับเธอไว้ ดนัยรีบบอกบุญทิ้ง ฝากอุ๊บอิ๊บด้วยแล้ววิ่งตามฉวีวรรณไป อุ๊บอิ๊บร้องกรี๊ดๆผลักบุญทิ้งล้ม บุญทิ้งหายใจหอบ ควักยาพ่นออกมาพ่นใส่ปากแก้อาการหอบหืดด้วยตัวเอง

ชลิตกับดาหวันทำรอยเท้าลวงว่าลุยน้ำไปอีกฟากหนึ่ง แต่แท้จริงแล้วถอยหลังเข้าป่า ส่วนฉวีวรรณวิ่งตามหาดาหวัน ไม่ทันระวังสะดุดรากไม้ กิ่งไม้เกี่ยวเสื้อขาด ดนัยเข้ามารวบตัวเธอไว้ก่อนที่จะล้ม เขาเอ็ดว่าเธอโก๊ะอีกแล้ว

“นี่นายยังไม่ตายอีกเหรอ”

“หึ นี่เป็นคำขอบคุณของเธอใช่มั้ย”

“เอ้า ก็ยัยอุ๊บอิ๊บอ้อล้อซะขนาดนั้น นายน่าจะสำลักความดัดจริตตายไปแล้ว”

“คำก็ตาย สองคำก็ตาย เธออยากให้ฉันตายขนาดนี้ เลยเหรอ ฉวีวรรณ”

ฉวีวรรณสบตาดนัยอึ้งๆไม่ทันจะตอบ เสียงธนวัติสั่งลูกน้องค้นให้ทั่ว ทั้งสองจึงรีบซ่อนตัว เสียงศิริตะโกนเรียก ฉวีวรรณดีใจจะออกไปหาพ่อ แต่ดนัยรั้งไว้เกรงจะโดนยิงเสียก่อน

“พ่อฉันไม่ทำยังงั้นหรอก นะ...ดนัย ไปคุยกับพ่อฉันดีๆเรื่องทุกอย่างจะได้จบเสียที” ขาดคำเสียงปืนดังปังขึ้น ฉวีวรรณตกใจซุกหน้ากับอกดนัย

“หึ พ่อเธออาจจะไม่ แต่ไอ้ธนวัติยิงแน่...เธอไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้ว่าทุกอย่างมันผิดพลาด แต่ในความเลวร้ายก็ยังมีสิ่งดีๆเหลืออยู่”

“นายพูดเรื่องไร”

“หน้าที่กามเทพ พาตัวเธอไปส่งให้ชลิตไงล่ะ”

ฉวีวรรณอึ้งก่อนจะต่อว่าดนัยบ้าไปแล้ว ดนัยย้อนว่าเขาไม่ได้บ้า แต่เขาต้องทำตามที่รับปากชลิตไว้ ดนัยจับมือฉวีวรรณ เธอสะบัดจะวิ่งออกไป ดนัยปรามอย่าดื้อ พลันเสียงปืนดังขึ้นอีก ฉวีวรรณตกใจร้องกรี๊ด ทำให้ธนวัติได้ยิน สั่งให้ออกมา ฉวีวรรณขอร้องให้ดนัยยอมออกไปแต่ดนัยไม่ยอม เขาคิดแผนใหม่ได้ กำก้อนดินทำทีว่าเป็นระเบิด คุมตัวฉวีวรรณเป็นตัวประกันเดินออกมา ศิริขอร้องให้ปล่อยตัวลูกสาว และห้ามทุกคนยิง

“ผมต้องการตัวลูกสาวคุณ ถอยไปซะ” ดนัยขออย่างสุภาพ

“แต่นี่ยัยหวีนะโว้ย ไม่ใช่ยัยหวัน” ศิริขอเริ่มโมโห

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ผมกับชลิตนัดกันไว้แล้ว”

“ปล่อยหลายฉันซะ ลูกผู้ชายเขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอก” ธานีช่วยพูด

“ผมยอมเลว ผมทนเห็นหวีแต่งงานกับผู้ชายชั่วๆไม่ได้จริงๆ”

ธนวัติโวยเมื่อโดนว่าเป็นคนชั่ว ฉวีวรรณกระซิบถามดนัย จัดหนักไปหรือเปล่า ดนัยบอกให้อยู่เฉยๆ ศิริพยายามขอร้องอีกครั้ง เผอิญมีมดไต่เข้าไปในขากางเกง ดนัยเริ่มขยุกขยิก จนทนไม่ไหวปล่อยฉวีวรรณเพื่อล้วงเอามดออก ทุกคนจึงเห็นว่าในมือดนัยไม่ใช่ระเบิด ดนัยรีบปาดินทิ้งแล้วฉุดฉวีวรรณวิ่งหนี ธนวัติไล่ยิง ศิริร้องห้ามอย่ายิง แต่กระสุนเฉี่ยวโดนแขนดนัยเลือดสาด

ฉวีวรรณตกใจเอาตัวขวางปกป้องไม่ให้ใครยิงดนัยอีก ดนัยรู้ว่าไม่รอดแน่จึงให้ฉวีวรรณกลับไปกับพ่อ ก่อนจะวิ่งหนีเข้าป่า แต่ฉวีวรรณกลับวิ่งตามดนัยไปท่ามกลางสายตาของทุกคน...ดนัยวิ่งลัดเลาะไปตาม โขดหิน ฉวีวรรณตามมาทันถามด้วยความห่วงใยว่าเป็นอย่างไรบ้าง

ดนัยหยุดพิงโขดหินบอกเธอ “รออยู่ที่นี่แหละ ยังไงพ่อเธอก็ต้องตามมา กลับบ้านไปซะ”

“ไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน” ฉวีวรรณใจหายแต่ยังเถียง

“หึ...ไหนไม่อยากอยู่กับคนบ้าไงล่ะ” พลันเสียงศิริดังมา “นั่นไงพ่อเธอตามมาแล้ว ไปเถอะ ฉันไม่มีแรงรั้งเธอไว้แล้ว”

“ฉันไม่มีวันทิ้งนาย เราจะไปด้วยกัน” ฉวีวรรณตรงเข้าจับมือดนัยวิ่งนำไป

ดนัยมองมือเธออย่างคาดไม่ถึง ฉวีวรรณดึงดนัยวิ่งมาที่สะพานเชือกที่ตีแผ่แผ่นไม้ผุๆข้ามลำธารเตี้ยๆ ระหว่างที่วิ่งผ่าน แผ่นไม้หลุดหล่นน้ำตามหลังอย่างน่าหวาดเสียว ศิริตามมาเรียกฉวีวรรณให้กลับ แต่เธอไม่ยอมไป พอดีดนัยเหยียบไม้ทะลุขาติด ธนวัติสั่งลูกน้องลุยน้ำไปลากตัวทั้งสองมา ดนัยไล่ฉวีวรรณให้กลับไป

“ฉันไม่กลับ...อย่าเข้ามา  พ่อปล่อยเราไปเถอะ” ฉวีวรรณขอร้องศิริพร้อมกับเอาตัวบังไม่ให้ใครทำร้ายดนัย ดนัยมองเธออย่างซาบซึ้งใจ

ทันใดมีจระเข้โผล่มา ฉวีวรรณตกใจร้องบอก ดนัยกระชากขาตัวเองขึ้นมาอย่างหวุดหวิด พวกลูกน้องธนวัติต่างวิ่งขึ้นจากน้ำเอาชีวิตรอด จระเข้ใช้หางฟาดสะพานพัง ขณะที่ฉวีวรรณประคองดนัยข้ามไปอีกฝั่งได้สำเร็จ ธนวัติโกรธมาก ยิงทั้งจระเข้และยิงไล่หลังดนัย ศิริร้องสั่งให้หยุดได้แล้ว อย่าทำลายชีวิตอื่นโดยไม่จำเป็น ธนวัติฮึดฮัดไม่พอใจ

ooooooo

ข้างฝ่ายดาหวันกับชลิต หนีมานึกว่ารอด ดาหวันเห็นพวกพาณิชย์มาด้านหลังชลิต จึงรีบผลักเขาหงายหลัง ตัวเองคร่อมอยู่บนตัวเขา ชลิตจ้องหน้าดาหวันที่อยู่ชิด ใจเต้นโครมคราม พวกพาณิชย์เดินผ่านไป ดาหวันมองตาชลิตอึ้งๆก่อนจะดึงตัวออก แต่ชลิตกลับดึงเธอมากอดแนบอก

“พี่ชลิต...อย่ามา...”

“มา อะไร...”

“ชีกอแล้วยังมาถาม อย่ามาแต๊ะอั๋งหวันนะ”

“ฉันไม่โรคจิต มีอะไรกับไม้กระดานหรอกน่า”

“อี๋ไอ้คนปากหนอน ว่าหวันเป็นไม้กระดานเหรอ” ดาหวันยกมือจะทุบ

ชลิตสั่งให้หยุด อยู่เฉยๆ แล้วเขี่ยบางอย่างที่แก้มเธอออก “ขนตาเธอร่วง ฉันแค่เก็บให้”

ดาหวันลุกขึ้นปัดเศษหญ้าออกจากตัวใส่ชลิต เชิดหน้าใส่แก้เขิน ชลิตมองอย่างเอ็นดู...ดาหวันหันมาเห็นพาณิชย์ยังยืนอยู่ จึงส่งสัญญาณอย่างมีแผนกับชลิต เธอใช้นิ้วมือทำเป็นปืนไปจี้หลังพาณิชย์ ชลิต

เข้าปลดอาวุธและมีด จากนั้นก็จับพาณิชย์มัดติดต้นไม้ไว้ในสภาพเหลือบอกเซอร์ตัวเดียว ดาหวันเอานิ้วจิ้มหน้าพาณิชย์พร้อมกับพูดว่า

“จำใส่กะลาหัวพี่ไว้เลยนะ หวันไม่มีทางแต่งงานกับผู้ชายเลวๆอย่างพี่ อย่ามายุ่งกันหวันอีก ไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้” ดาหวันให้ชลิตเอาด้วงวางบนอก พาณิชย์ร้องลั่นอย่างขยะแขยง...

หนีมากันได้ระยะหนึ่ง ดนัยก็ทรุดลงเพราะพิษไข้จากการอักเสบของแผล ฉวีวรรณประคองไปพักในแพร้างข้างลำธาร โชคดีที่มีข้าวของทิ้งไว้ มีถังสังฆทาน ใบหนึ่งในนั้นมียา เธอจึงเอามาทำแผลให้ เธอฉีกแขนเสื้อดนัยออก เขามองถอนใจเขากับเธอไม่น่าจะเป็นศัตรูกันเลย

“หุบปากนายได้แล้ว ฉันจะทำแผล” ฉวีวรรณเขิน

“ฉันไม่ได้เป็นแผลที่ปากนี่”

ฉวีวรรณเงื้อหมัดแล้วถาม “จะเอาอีกสักแผลไหมล่ะ จะช่วย”

“หน้าเธอเวลาโมโหตลกดีแฮะ ฉันมองแล้วลืมเจ็บไปเลย” ดนัยมองหน้าขำๆ

“อีตาบ้า ไม่ต้องมากวนประสาทเลยนะ...โอ๊ะ แผลไม่เบาเลย ดีนะกระสุนไม่ฝังใน”

ฉวีวรรณเอาแอลกอฮอล์เช็ดแผลให้อย่างเบามือ เช็ดไปเป่าไปเกรงเขาจะแสบ ดนัยมองเพลินรู้สึกดีๆกับฉวีวรรณมากขึ้น พอเธอเอาทิงเจอร์ใส่แผล เขาสะดุ้ง เธอรีบเป่าให้หายแสบแล้วเอาผ้าก๊อซพันแผล ดนัยยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ

“เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ยังไงพรุ่งนี้เราต้องหาทางออกจากป่าให้ได้ นายจะได้ไปหาหมอ”

ดนัยครางฮือออกมา ฉวีวรรณเห็นหน้าเขาซีดๆจึงเอามือแตะหน้าผากดู รู้สึกว่าร้อน เธอหาผ้ามาห่มเขา และบอกให้นอนพัก ตนจะไปหาอะไรให้ทานก่อนจะได้ทานยา

“อย่าพยายามเลย ฉันอาจไม่รอดคืนนี้ก็ได้” ดนัยพูดขึ้นเบาๆ

“ไม่นะ อย่าพูดแบบนี้”

“เธอน่าจะดีใจนะหวี คนที่เธอเหม็นขี้หน้า คนที่เธอชอบไล่ให้ไปตายทุกครั้ง กำลงจะตายสมใจเธอแล้ว”

“ไม่จริง นายต้องไม่ตาย นายต้องหาย นายต้องอยู่ต่อไปนะ ดนัย” ฉวีวรรณน้ำตาคลอ

“จะร้องทำไม เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ”

“เปล่า ฉันไม่ได้ห่วง”

“ไม่ห่วงแล้วมาช่วยฉันทำไม” ดนัยเห็นฉวีวรรณอึ้งจึงจับมือเธอเบาๆถาม “เธอไม่ได้เกลียดฉันใช่มั้ย” ดนัยลุ้นรอฟังคำตอบ

ฉวีวรรณพยายามปิดบังความรู้สึกหลบตาดึงมือออก ฝืนใจตอบ “เกลียดสิ ฉันเกลียดนายที่ฉันช่วยนายก็เพราะยัยหวัน นายต้องอยู่ต่อไปเพื่อคนที่นายรัก นายต้องอยู่ต่อไปเพื่อยัยหวัน”

ดนัยหน้าเจื่อนไม่คิดว่าฉวีวรรณจะตอบแบบนี้ เขารู้สึกเจ็บแปลบในใจ “ก็จริง เธอพูดถูกฉันต้องอยู่ต่อไปเพื่อคนที่ฉันรัก”

“ถ้ายัยหวันได้ยินคงดีใจมาก นายต้องรีบหาย ห้ามตายเด็ดขาด เข้าใจมั้ย” ฉวีวรรณทำขึงขัง ลุกเดินออกไป ดนัยเรียกเธอไว้ ฉวีวรรณหันมามอง

“สำหรับทุกอย่างที่เธอทำให้คนที่เธอเกลียด ฉันขอบใจมาก แล้วจะไม่มีวันลืมเลย”

ฉวีวรรณอึ้ง ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร เดินออกมาอย่างเร็ว พอพ้นสายตาดนัย เธอก็หยุดร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง “นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมไม่เข้มแข็ง ทำไมต้องแคร์ ทำไมต้องร้องไห้เพราะผู้ชายบ้าๆอย่างนั้นด้วย ฉันเกลียดนายที่สุดเลยดนัย เกลียดที่สุด...ที่นายทำให้ใจของฉันวุ่นวายไปหมดแล้ว”

ไม่ต่างจากดาหวัน ที่รู้สึกว้าวุ่นในใจไม่น้อย เธอเดินเหม่อลอยจนชนหลังชลิตอย่างจัง ชลิตหันมาโวยว่าจะหาเรื่องกันอีกหรือ ดาหวันรีบบอกว่าเธอแค่เป็นห่วงเกรงฉวีวรรณจะรังแกดนัยอีก ชลิตโต้ว่าดนัยต่างหากที่จะกวนโมโหฉวีวรรณ ดาหวันโวย

“นี่เลิกเถียงหวันสักครั้งได้ไหม เป็นพี่ก็หัดอยู่ในโอวาทมั่ง”

“เธอสิ เป็นน้องเป็นนุ่งฉันจริงๆหน่อยไม่ได้ จะจับตีให้ก้นลายเชียว”

ดาหวันโกรธท้าว่าจะทำอะไรตนได้ ชลิตหัวเราะหึๆ พร้อมจะจัดให้ เขาสาวเท้าเข้าใกล้เธอ ดาหวันถอยกรูดชนต้นไม้ หัวกะโหลกหล่นจากต้นไม้ลงมาใส่มือชลิต เขาไม่ทันมอง หาว่าดาหวันปาลูกบอลใส่ ดาหวันตาเหลือกพยายามให้เขาดูว่ามันไม่ใช่ลูกบอล พอชลิตก้มดูเห็นว่าเป็นหัวกะโหลกก็ร้องลั่นโยนทิ้งแล้ววิ่งหนี...สองคนวิ่งมาหยุดพักตรงพุ่มไม้หนึ่ง

ดาหวันรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ ชลิตเห็นด้วย ดาหวันชี้ให้ดูที่พื้นเหมือนมีการลากอะไรบางอย่าง แถมมีรอยเท้าช้างด้วย ชลิตเห็นแล้วมั่นใจว่ามีการใช้ช้างลากไม้ผิดกฎหมายแน่

ooooooo

มีกระท่อมไม้อยู่กลางป่าดงผีฟ้า เป็นอาศรม ของกาซู ซึ่งเคยเป็นหมอผีประจำเผ่า มีอาคมเป็นคนกักขฬะ เหี้ยมโหด และยังเป็นคนที่ฆ่าหัวหน้าเผ่าเพื่อความเป็นใหญ่แต่ถูกจับได้โดนขับไล่ออกจากเผ่า จนมายึดอาชีพดูแลจัดการการขนไม้เถื่อนเพื่อแลกเงินให้กับพวกธานี