เรื่องย่อ ตะวันเดือด ตอน12 ละคร ช่อง3

ตอนที่ 12

ศักดากลับไปนั่งเครียดในห้องทำงานที่เรือนใหญ่ ครู่หนึ่งณรงค์กับเรียวมาหา ณรงค์เสนอว่า เราควรฆ่าเดชาเสียเพราะเป็นตัวอันตราย

ศักดาบอกว่า เดชาเป็นลูกชายของยศคนสนิทของตน ตนทำแบบนั้นไม่ได้ ณรงค์ตัดบทว่างั้นไว้ให้เสร็จการเมื่อไรตนจะมาถามเรื่องนี้อีกที ศักดาเห็นด้วย แต่เรียวยืนขึ้นโพล่งออกมาว่า

“งูพิษยังไงก็คืองูพิษคุณศักดา ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะไม่ใจอ่อน”

เดชาถูกเอาตัวไปขังในกรงที่โรงเลี้ยงม้า โดยมีพรกับสมใจคุมอยู่อย่างเข้มงวด

ครู่หนึ่งยศมาบอกพรกับสมใจให้ออกไปก่อน ตนมีเรื่องอยากคุยกับเดชาตามลำพัง เมื่อทั้งสองออกไปแล้ว ยศนั่งลงตรงหน้าเดชา เอาอาหารออกมาบอกให้กินเสีย คงหิวมากแล้ว

“ไม่ต้องมาเล่นละครหรอกน่า พ่อคงสะใจใช่ไหมล่ะที่เห็นผมเป็นแบบนี้” เดชาตวาด

ยศพูดอย่างสะเทือนใจว่าพูดอะไรออกมา ตนเป็นพ่อ เป็นห่วงเขามาก เดชาท้าว่างั้นก็ปล่อยตนไปเสีย ขืนอยู่ต่อไปมีหวังโดนประหารแน่

“ฉันทำไม่ได้” ยศเสียงอ่อย ถูกเดชาด่าว่าไม่รักตนจริง เพราะตนเป็นแค่ลูกติดแม่มาเท่านั้น ทำให้ยศโกรธขึ้นมาเสียงเข้มใส่ว่า “แกเลิกบ้าได้รึยังเดชา นี่แกดูไม่ออกรึไงว่าฉันเสียใจแค่ไหนที่เห็นแกมีสภาพแบบนี้...แกเป็นคนเก่ง แกมีฝีมือ ทำไมแกต้องทำร้ายตัวเองด้วย”

“ผมไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ ที่ต้องก้มหัวให้คนอื่นไปชั่วชีวิต”

“แกมันไม่เคยรู้สำนึกจริงๆ แกมันกู่ไม่กลับแล้วลูกพ่อ...” ยศพูดอย่างปวดร้าวสะเทือนใจ

ooooooo

คืนนี้ เฮียเส็งกับครกพากันแปลกใจระคนตกใจ เมื่อเห็นสาโรจน์เดินขากะเผลกเข้ามาแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเงียบๆ  เมื่อเฮียเส็งรีบตามขึ้นไปถามว่าบ้ารึเปล่า เข้ามาในนี้ได้ยังไง ทหารกำลังตามล่าอยู่ไม่รู้หรือว่าตัวเองเป็นตัวอันตราย

สาโรจน์พูดนิ่งๆว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ ตนได้ข่าวมาว่าพรุ่งนี้จรัญกับศักดาจะเจรจากันที่นี่  เฮียเส็งถามว่า

“เอ็งต้องการอะไรวะ”

“ตามสไตล์เถ้าแก่ ฆ่าให้หมด” เฮียเส็งถามว่าเพื่ออะไร “ความยุติธรรม เพื่อให้แผ่นดินภูพระกาฬมันสูงขึ้น”

“เป๋แบบนี้ เอ็งยังคิดจะสู้อีกเหรอวะ” เฮียเส็งถามเห็นสาโรจน์ยิ้มเหี้ยม

เฮียเส็งจัดการให้สาโรจน์ไปพักที่ร้านเฮียจุ้ยที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับโรงแรม เมื่อพาไปพักที่นั่นแล้ว เฮียเส็งถามตรงๆว่าที่ทำครั้งนี้เพื่อภูผาใช่ไหม เตือนสาโรจน์อย่างเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนว่า

“ข้ารู้ว่าสิ่งที่ไอ้จรัญกับไอ้ศักดามันทำไว้ มันคือความผิดที่ต้องชดใช้ แต่ว่ามันจะได้อะไรขึ้นมาวะ สนองตัณหา สนองความแค้นของเอ็งงั้นเหรอ”

“ถามซอกแซกน่ะเถ้าแก่” สาโรจน์ทำเสียงรำคาญ

“ก็เอ็งไม่คิดจะอยู่อย่างสงบบ้างรึไงวะสาโรจน์ แต่งงานมีลูกมีเมียเหมือนชาวบ้าน เอ็งเคยคิดบ้างไหม...ถามจริงๆ เหอะ เอ็งเคยมีความรักกับเขาบ้างรึเปล่าวะ”

คำถามนี้ทำเอาสาโรจน์อึ้งไป จ้องหน้าเฮียเส็งตอบด้วยสายตาว่า...มีสิวะ...

ooooooo

เมื่อกลับไปที่วิไลบาร์เจอรานีที่กลางบันได รานีถามอย่างไม่สบายใจว่าหายไปไหนมา สาโรจน์บอกว่าไปดูลาดเลานิดหน่อย ครั้นเธอถามว่าจะลงมือพรุ่งนี้เลยหรือ เขาพยักหน้า เธอถามอีกว่าแล้วหลังจากนั้นจะหนีไปไหนจะพาตนไปด้วยหรือเปล่า หรือจะทิ้งไว้เหมือนเมื่อก่อน

สาโรจน์มองหน้ารานีนิ่ง พูดอย่างตรึกตรองว่า เธอควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงตายกับตน รานีอ้อนวอนอย่างเจ็บปวดให้พาตนไปด้วยอย่าทิ้งตนไปอีก คำตอบที่ทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าคือ

“ฉันทำไม่ได้รานี ฉันเป็นมัจจุราช ฉันเกิดมาเพื่อฆ่า ไม่ใช่เพื่อความรัก”

ความเสียใจทำให้รานีผลักเขาอย่างแรง ทำให้สาโรจน์เสียหลักและเพราะขาข้างหนึ่งเขาเสียจึงไม่อาจทรงตัวอยู่ได้ เขาหงายหลังตกบันไดไปอย่างแรง รานีตกใจรีบลงไปประคองเขา ระล่ำละลักขอโทษ แต่แล้วเธอก็ชะงัก เมื่อขากางเกงข้างหนึ่งของสาโรจน์ถลกขึ้นมา ทำให้เธอเห็นว่า ที่แท้ขาข้างนั้นของเขาเป็นขาปลอม ทำด้วยไม้!

“ขา...ขาของคุณ...”

“ฉันเป็นคนพิการรานี ฉันไม่มีอะไรที่คู่ควรกับเธอ” สาโรจน์สลดจนน่าสงสาร

รานีนิ่งไปอย่างนึกเดาเรื่องราวของเขาได้ แต่เธอก็พูดอย่างมั่นใจว่าตนไม่ได้ต้องการแบบนั้น  ตนรักเขาขอร้องให้อยู่ด้วยกัน ร้องไห้สะอึกสะอื้น ขอร้องเขาว่า

“คุณสู้กับศัตรูมามาก คุณเอาชนะได้เสมอ ทำไมคุณสู้เพื่อความรักสักครั้งไม่ได้ คุณสู้กับมันเพื่อฉันได้ไหมสาโรจน์ ฉันขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว...ทำเพื่อฉัน...ได้โปรด ได้โปรดเถอะสาโรจน์”

“รานี...ฉันรักเธอ ได้ยินไหม ฉันรักเธอรานี...ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีใครนอกจากเธอ” รานีพยักหน้าทั้งน้ำตา สาโรจน์กอดเธอไว้แนบแน่น ด้วยความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ของความรัก...

ooooooo