เพชรบอกดาบแหวนว่าตนอยากรู้ว่าพ่อเป็นพวกมีวิชาอาคมหรือเปล่า ดาบแหวนถามว่าแล้วถ้าผู้การไม่มีล่ะ เพชรตอบอย่างหนักใจว่าเพราะอย่างนี้ตนถึงอยากให้ดาบช่วย อย่างน้อยดาบก็สามารถแก้อาคมได้
ทั้งสองคุยกันเสร็จ รถของผู้การยิ่งยศก็ขับเข้าบ้าน พลขับหยุดรถขอลงไปเก็บกิ่งไม้ที่ขวางทาง ซึ่งแท้จริงเป็นกลลวงให้จอดรถ เพราะพอคนขับลงจากรถ ดาบแหวนก็เสกควายธนูพุ่งเข้าขวิดรถยิ่งยศทันที เขาแหลมโง้งแทงทะลุรถเข้าไป แล้วสะบัดหลุดจะพุ่งเข้าแทงยิ่งยศ
ยิ่งยศบริกรรมคาถาปลุกหนุมานขึ้นสู้กับควายธนู จนควายธนูถูกคาถากลายเป็นน้ำแข็งแล้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เพชรตะลึงงันกับวิชาที่แก่กล้าของพ่อ ส่วนดาบแหวนเห็นท่าไม่ดีชวนเพชรไปดีกว่าขืนอยู่ต่อไม่ดีแน่
ปราบควายธนูแล้ว ยิ่งยศหันมองรอบๆพึมพำอย่าง แค้นใจว่า
“ใครมันกล้าลองดีวะ รึว่าไอ้หาญมันยังไม่ตาย...”
เพชรในสภาพที่ยังไม่หายทึ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้เห็นมา เขาไปหาดาลินที่ห้องพักฟื้นสารภาพกับเธอว่าวันนี้ไปชุมเสือเมฆมา และยังแวะไปบึงกร่างไปหาดาบแหวนพ่อของกระเต็นด้วย
ดาลินถามว่าแล้วมาบอกตนทำไม เพชรรับว่าตนไม่อยากโกหกอีก เพราะรู้ว่าคนที่ถูกโกหกจะเจ็บปวดแค่ไหน แล้วประคองเธอให้นอนพักเสีย
ooooooo
หาญจะไปหาศรีวรรณตามที่อัปสรมาบอก แต่ฉุกคิดได้รีบกลับไปที่ท้ายหมู่บ้านเห็นเสือเมฆกำลังโซเซใช้ตะพดค้ำยันพา ตัวเองออกมา หาญถามว่าใครทำอะไรเขาอีก
“พิษในร่างข้ากำเริบ เอ็งเชิญพญาสมิงเหล็กมารักษาข้าด้วย โอย...”
หาญพนมมือว่าคาถาเหล็กไหลปรากฏขึ้นตรงหน้าแล้วจู่ๆมันก็ลอยไปเข้ามือจ่าบัน
“ฮ่าๆๆ” จ่าบันระเบิดหัวเราะออกมา หาญหันมองจึงรู้ว่าเสียรู้แล้ว รีบเข้าไปประคองเสือเมฆกลับถูกเสือเมฆคว้าคอบีบ หาญตกใจพยายามเรียกเสือเมฆให้รู้ตัว จ่าบันเยาะเย้ยว่า “ไอ้เมฆถูกยาสั่งของข้าแล้ว มันจะจัดการกับเอ็งเอง” จ่าบันว่าคาถาแล้วชี้ไปที่เสือเมฆ เสือเมฆบีบคอหาญหิ้วลอยขึ้นไป
ที่คุมขังศรีวรรณ กุมารทองไปช่วยศรีวรรณออกจากกรงขัง ศรีวรรณไปช่วยหาญรอดจากการถูกฆ่า แต่ก็ถูกจ่าบันเป่ามนต์ใส่มือสะบัดเป็นลูกไฟพุ่งเข้าหาศรีวรรณ แต่ศรีวรรณก็หายวับไปอย่างเร็วไฟจึงไหม้ต้นไม้แทน
เสือเมฆในสภาพถูกยาสั่งของจ่าบันตรงเข้าเอาตะพดฟาดใส่กุมารทอง แต่กุมารทองก็หายวับรอดตัวไปได้หวุดหวิด
ศรีวรรณปรากฏกายต่อหน้าจ่าบัน ร่ายคาถาคลายมนต์นะจังงังให้หาญแล้วบอกให้ตามตนไป แต่หาญขืนตัวไว้เพราะต้องช่วยเสือเมฆก่อน
จ่าบันโมโหหยิบเหล็กไหลออกมาพนมมือว่าคาถา เหล็กไหลเรืองแสงแดงจ้าเผามือจ่าบันจนมันร้องลั่นคลายมือออก เหล็กไหลลอยไปเข้ามือหาญทันที หาญรับไว้แล้วลากศรีวรรณวิ่งไป ส่วนจ่าบันรู้ตัวว่าเสียท่าจึงดำดินหนีไป
กุมารทองยังถูกเสือเมฆที่โดนยาสั่งไล่เล่นงานจนแทบเอาตัวไม่รอด หาญเข้ามาเจอร่ายคาถาจนเหล็กไหลไปลอยอยู่ตรงหน้าเสือเมฆ พริบตานั้นอัปสรกระเด็นออกจากร่างเสือเมฆ ฟุบกระอักเลือดแล้วเลือนหายกลายเป็นฝุ่นผงไปทันที
เมื่อเสือเมฆกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ศรีวรรณเร่งให้รีบหนีไปกันเร็วๆ แต่ถูกจ่าบันกับลูกบ้านโผล่จากใต้ดินขึ้นมาขวาง ทวงเหล็กไหลคืน
“พญาสมิงเหล็กจะให้คุณเฉพาะกับคนที่คิดดีเท่านั้น คนอย่างเอ็งไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองหรอก” หาญท้าทาย จ่าบันสั่งลูกบ้านให้ยิง ถูกศรีวรรณปาระเบิดควันแล้วพาทุกคนหนี จ่าบันสั่งให้ตามทันทีที่ควันจางหาย
ooooooo
ศรีวรรณพาหาญ เสือเมฆ และกุมารทองหนีไปถึงสะพาน ก็หยิบใบไม้ขึ้นมา เอาก้อนหินทับไว้ที่หัวสะพานเพื่อบังตาไว้และล่อให้พวกจ่าบันที่ตามมาหลงไปอีกทางหนึ่ง
หาญไม่ยอมทิ้งศรีวรรณไว้ แต่เธอบอกว่าที่นี่เป็นถิ่นของตนรู้ทางหนีทีไล่ดีไม่ต้องห่วง ก่อนแยกจากกัน ศรีวรรณประทับจูบที่ริมฝีปากหาญเนิ่นนาน บอกก่อนแยกกันว่า
“หวังว่าเอ็งจะไม่ลืมข้านะ”
พอศรีวรรณแยกออกมา พวกจ่าบันกับลูกน้องก็โผล่มาพอดีมันตะโกนลั่น “ฆ่ามันให้หมด!”
ศรีวรรณเป่ามนต์ใส่มือแล้วสะบัดไป เกิดลูกไฟซัดใส่พวกจ่าบันจนทุกคนแตกกระจาย พอตั้งหลักได้จ่าบันก็จะเข้าเล่นงานศรีวรรณ ถูกศรีวรรณใช้พร้าอาคมฟันจนทรุดลง แต่พอจ่าบันสะบัดมือก็ปรากฏกลุ่มเข็มพิษลอยพุ่งไปปักที่ร่างศรีวรรณ มันว่าคาถาจนไฟลุกท่วมศรีวรรณ มันพูดอย่างเลือดเย็นว่า
“ลาก่อน หลานรัก”
แต่ศรีวรรณฮึดพุ่งเข้ากอดจ่าบันไว้ ไฟติดร่างจ่าบันพรึ่บ แล้วเธอก็ลากจ่าบันตกลงไปในน้ำด้วยกัน ทั้งคู่จมหายไปในสายน้ำ
หาญที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งยืนมองน้ำตาคลอ จนเสือเมฆต้องมาเร่งให้รีบหนีท่ามกลางกระสุนปืนของลูกบ้านที่ยิงมาราวกับห่าฝน
ooooooo
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หาญไปยืนที่หน้าผามองลงไปด้วยความอาลัยรักศรีวรรณ เสือเมฆเข้ามาปลอบว่าศรีวรรณไปดีแล้ว
“ทำไมใครต่อใคร ต้องมาตายเพราะข้ามากมาย แล้วทำไมฟ้าไม่ปล่อยให้คนบาปอย่างข้าตายเสียที ฟ้าไม่ยุติธรรม...” หาญเสียงเครือน้ำตาคลอ
“เพราะเอ็งทำบาปด้วยความจำเป็น แต่คนที่ทำบาปเพราะความชั่วช้าในสันดานมันยังอยู่ ไอ้หาญที่เอ็งไม่ตายเพราะต้องอยู่กำจัดคนเลวๆอย่างไอ้ยิ่งยศให้ได้เสียก่อน เราจะเข้าพระนคร เอาเพลิงแค้นครั้งนี้ไปจัดการกับพวกตำรวจมัน!”
หาญสบตาเสือเมฆ ไม่พูดอะไร แล้วหันมองไปข้างหน้าด้วยแววตาเจ็บช้ำ เสียใจ...
ooooooo
ที่ห้องอาหารบ้านชาญชัยมีการนัดทานข้าวฉลองที่ดาลินออกจากโรงพยาบาลและยิ่งยศทลายชุมโจรเสือเมฆสำเร็จ ต่างพูดกระเซ้าเย้าแหย่กันอย่างสบายอกสบายใจ
ชาญชัยยุให้ดาลินกินเยอะๆ เตรียมตัวฉลองวันแต่งงาน เธอกลัวใส่ชุดไม่ได้เลยให้เพชรช่วยกินแทน เพชรโยนกล่องให้ยิ่งยศช่วย รีบตักต้มฟักให้ ปรากฏว่าเกศินีร้องห้ามถามว่าจำไม่ได้หรือว่าพ่อไม่กินบวบกินฟัก
เพชรเอะใจถามว่าทำไม ยิ่งยศแก้เกี้ยวกลบเกลื่อนว่ากินแล้วมันมีอาการปั่นป่วนทุกที เพชรดักคอว่า ตนเคยได้ยินว่าพวกเล่นของเขาจะไม่กินฟักกินบวบเหมือนกัน พูดหยั่งเชิงหยอกพ่อว่า
“นี่ถ้าไม่รู้ ผมคิดว่าพ่อต้องเป็นพวกมีวิชาอาคมแน่ๆเลย”
“ตาเพชรนี่ช่างคิด ถ้าเป็นแบบนั้นได้พ่อจะเสกคนร้ายเข้าตะรางให้หมดเลย” ยิ่งยศทำเป็นพูดติดตลกกลบเกลื่อน แต่ไม่อาจทำให้เพชรหมดความสงสัยได้
ดังนั้นเมื่อกลับถึงบ้าน เพชรเอากระสุนลงอักขระที่ได้มาเข้าไปถามยิ่งยศว่า นี่ใช่ไหมที่ทำให้พ่อทลายชุมโจรสำเร็จ ถามว่าที่พ่อห้ามตนเล่นไสยศาสตร์ เพราะกลัวตนจะรู้ว่าพ่อมีคาถาอาคมใช่ไหม
เพชรพูดดักคอ และยกหลักฐานเหตุผลรวมทั้งความจริงเรื่องที่พ่อสู้กับควายธนูขึ้นมาพูด จนยิ่งยศต้องยอมรับความจริงว่า
“เอาล่ะ ฉันบอกก็ได้ ฉันมีคาถาอาคมและใช้มันทลายชุมเสือเมฆ” ส่วนที่ต้องปิดเพชรนั้น ยิ่งยศอ้างว่าตนมีเหตุผลของตัวเอง เมื่อเพชรบอกว่าอย่างไรเสียตนก็ต้องสืบให้รู้จนได้ ยิ่งยศเลยชิงโกหกว่า
“ที่ฉันปิดแกก็เพราะเสือหาญ...ฉันเป็นเพื่อนกับมันสมัยเป็นเด็กวัด เรียนอาคมด้วยกัน เป็นตำรวจพร้อมกัน แต่โชคร้าย...ไอ้หาญฝักใฝ่อาคมจนจิตหลอน จะวิสามัญคนร้ายแต่ดันทำตัวประกันตาย เลยโดนไล่ออกมันถึงได้หนีไปเป็นโจร นับแต่นั้นฉันก็เกลียดไสยศาสตร์มาก เพราะมันทำให้เพื่อนฉันกลายเป็นโจรชั่ว...”
สุดท้ายยิ่งยศพูดเพื่อให้เพชรเข้าใจและเข้าข้างตนว่า
“ฉันยอมใช้อาคมอีกครั้งและเป็นครั้งสุดท้ายก็เพื่อกำจัดไอ้หาญ สมัยเป็นตำรวจมันก็กินสินบนรีดไถเงินชาวบ้าน พอเป็นโจรมันก็ชั่วยิ่งกว่ามหาโจรคนไหน ในเมื่อมันเลวฉันก็จำเป็นต้องฆ่ามัน” พูดแล้วตีหน้าเศร้าให้สมจริง
“ผมขอโทษ พ่อเป็นตำรวจที่ผมนับถือมากที่สุด เสือหาญมันเป็นคนโหดเหี้ยมพ่อไม่ต้องเสียใจไปหรอกครับ มันตายไปเสียได้ก็ดีแล้ว” เพชรมองพ่ออย่างชื่นชม ส่วนยิ่งยศตบบ่าลูกชายเชิงขอบใจที่เข้าใจตน
ooooooo
เสือเมฆกับหาญพากันขึ้นรถเมล์เดินทางเข้าพระนคร ได้ยินชาวบ้านที่นั่งรถมาด้วยพากันสาปแช่งเสือเมฆอย่างเคียดแค้นชิงชังก็นิ่งเงียบอดกลั้นอย่างที่สุด
ระหว่างทางถูกตำรวจตั้งด่านเรียกตรวจ เสือเมฆกับหาญพยายามหลบๆหน้า แต่พอเห็นมีตำรวจเลวนายหนึ่งเห็นชาวบ้านพกเงินมาเยอะก็ฉกไป ทำให้เสือเมฆเกือบทนไม่ได้ หาญต้องรั้งไว้จึงหยุด
จ่าเฉยขึ้นมาเอาเรื่องกับตำรวจที่ฉกเงินชาวบ้านไป สั่งให้คืนเสียและขอโทษชาวบ้านคนนั้นด้วย ตำรวจที่ทำผิดจำต้องคืนเงินและอ้อมแอ้มขอโทษชาวบ้าน จ่าเฉยด่าอย่างชิงชังว่า
“ไอ้พวกเวรตะไล ทำเสียชื่อหมด ต้องลงโทษทางวินัยให้เข็ด”
แต่พอจะลงจากรถ นึกเอะใจหันมองเสือเมฆกับหาญว่าทำไมถึงปิดหน้าปิดตา เดินเข้าไปถาม หาญบอกว่าพี่ชายตนป่วยเป็นวัณโรคกำลังจะพาไปหาหมอที่พระนคร เมื่อคืนไอเป็นเลือดพวกตนจึงต้องเอาผ้าปิดหน้าปิดตาไว้เกรงจะไปติดคนอื่น
จ่าเฉยไม่เชื่อให้เปิดผ้าจะดูหน้าใกล้ๆเสือเมฆเลยแกล้งไอออกมา น้ำลายกระเด็นใส่หน้าจ่าเฉย จ่าผงะถอยกรูดกลัวติดโรค ด่าแล้วลงจากรถไป
เสือเมฆกับหาญมองหน้ากันอย่างโล่งอก นั่งไปสบายๆเพราะไม่มีใครกล้ามานั่งใกล้ๆ
ooooooo
เมื่อมาถึงพระนคร ทั้งสองพากันไปที่โรงเก็บศพวัดมะยม แอบเข้าไปพักที่นั่นเพราะเชื่อว่าไม่มีผู้คนน่าจะปลอดภัย เมื่อหาที่พักได้แล้ว เสือเมฆยังบ่นอย่างเจ็บใจที่เห็นตำรวจรังแกชาวบ้านบอกว่าถ้าเจออีกมันไม่รอดแน่
“สถานการณ์ตอนนี้เราต้องอดทนไปก่อน ขืนบุ่มบ่ามจะเดือดร้อน” หาญเตือนสติ เสือเมฆขอบใจแต่ยังไม่วายบ่นว่า เจอไอ้พวกโจรในเครื่องแบบแล้วทนไม่ได้
“ข้าเข้าใจดีว่าพี่รู้สึกยังไง เมื่อก่อนข้าเองก็เคยภาคภูมิใจในหน้าที่พิทักษ์กฎหมาย ปกป้องประชาชน แต่แล้วกฎหมายอันศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกคนชั่วใช้มันย้อนมาทำลายข้า แต่ข้าอยากบอกพี่ว่ากฎหมายไม่ผิดหรอกแต่คนต่างหากที่ผิด”
“เมื่อฟ้าดินไม่ลงโทษมัน ข้านี่แหละจะพิพากษามันเอง โดยเฉพาะไอ้พวกที่เข้าทลายชุมเราอย่างโหดเหี้ยมต่ำช้า” เสือเมฆอาฆาต
“ไอ้ยิ่งยศ! ข้ารู้สันดานมันดี มันต้องเป็นคนวางแผนและบงการทั้งหมด ก่อนดินกลบหน้า ข้าจะไปเอาชีวิตมันให้ได้ ข้าสาบาน!” หาญพูดอย่างแค้นไม่น้อยไปกว่าเสือเมฆ
ooooooo
หลังจากถูกเพชรแก้เผ็ดที่ถูกหลอกด้วยการขโมยจูบแล้ว กระเต็นก็มีอาการซึมเศร้าข้าวปลาอาหารก็กินไม่ค่อยลง จนบานเย็นสงสัยว่าลูกสาวเล่นของเสียจนเป็นบ้าไปแล้ว แต่ดาบแหวนไม่เชื่อว่ากระเต็นจะคลั่งไสยศาสตร์ถึงขนาดนั้น เพราะปกติกระเต็นก็อารมณ์ขึ้นๆลงๆอยู่แล้ว
บานเย็นบอกว่าถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี นี่ถ้าเป็นลูกสาวบ้านอื่นคงคิดกันว่าเป็นอาการอกหัก ถูกผู้ชายหลอกแน่ๆ ทำให้ดาบแหวนฉุกคิดขึ้นมา พึมพำกับตัวเอง “อกหักเหรอ...”
ปรากฏว่ากระเต็นกินข้าวไม่ลงลุกไปยืนเหม่อมองวิวใจคิดถึงตอนที่ถูกเพชรขโมยจูบจนใจเต้นโครมคราม แต่เขากลับบอกว่า ต่อไปนี้จะไม่มาเหยียบที่นี่อีก ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน โมโหเลยโพล่งออกไปว่า
“ไม่มาก็อย่ามาซิ ใครไปขอร้องอะไรล่ะ ไอ้ผู้หมวดบ้า” พูดแล้วหยิบก้อนหินขว้างออกไป ถูกหัวไอ้จุกเข้าอย่างจัง ไอ้จุก โวยวายว่าอารมณ์เสียอะไรมา ทะเลาะกับผู้หมวดมาอีกเหรอ
กระเต็นตกใจแก้ตัวว่าแค้นผู้หมวดที่มาด่าตน ระบายอารมณ์ว่าถ้าเจออีกจะสอยให้ร่วงเลยตำรวจก็ตำรวจเถอะ ไอ้จุกขู่ว่าทำแบบนั้นก็ติดคุกน่ะซิ ถ้าจะแก้แค้นน่าจะทำอีกอย่างมากกว่า ไอ้จุกทำตาเจ้าเล่ห์
ไอ้จุกชวนกระเต็นไปขุดผีตายทั้งกลมเพื่อทำน้ำมันพรายที่ไอ้จุกคุยโวว่าถ้าได้น้ำมันพรายผู้หมวดจะเชื่อฟังกระเต็นทุกอย่าง คราวนี้แหละจะแก้เผ็ดยังไงก็ได้
ระหว่างเดินหาหลุมผีตายทั้งกลมนั่นเอง ไอ้จุกเห็นไฟแว้บๆอยู่แถวโบสถ์ แค่นั้นเองก็กลัวผีจนเกาะหลังกระเต็นแจ อึดใจเดียวก็เปิดแน่บจนกระเต็นบ่นอุบ
“โถไอ้จุก! พึ่งพาอะไรไม่เคยได้เลย”
กระเต็นเดินไปดูที่เกิดแสงไฟ เห็นเสี่ยไพบูลย์กำลังคุมลูกน้องตัดเศียรพระพุทธรูปในโบสถ์อยู่ อารามตกใจทำให้เหยียบกิ่งไม้เกิดเสียง เสี่ยไพบูลย์รู้ตัวเลยออกตามล่า กระเต็นหนีไปซ่อนที่รั้วเจดีย์ร้าง
ฝ่ายดาบแหวนเห็นอาการผิดปกติของกระเต็นก็เป็นห่วง คืนนี้จึงเข้าไปในห้องจะคุยด้วยปรากฏว่าลูกสาวตัวดีไม่อยู่ในห้อง สังหรณ์ใจว่าคงไปทำแสบอะไรข้างนอกอีกแล้ว เลยรีบตามไป เจอกระเต็นหลบอยู่ที่รั้วเจดีย์
ดาบแหวนมาข้างหลังเลยย่องเข้าไปเขกกะโหลกกระเต็นเสียโป๊กหนึ่ง ดุเสียงดัง กระเต็นรีบจุ๊ปากให้เงียบ ดาบแหวนนึกว่าทะเล้นเลยด่าดังขึ้นไปอีก แต่เสียงปืนจากพวกเสี่ยไพบูลย์ทำให้ดาบแหวนเงียบลงได้ กระเต็นเลยบอกพ่อว่า
“พวกตัดเศียรพระน่ะพ่อ ฉันไปแอบเห็นพวกมันเข้าก็เลย...”
“เวรแล้วเอ็ง...” ดาบแหวนทำหน้าอ่อนใจ พอดีลูกน้องเสี่ยไพบูลย์ตามมาเจอ ดาบแหวนเลยกำใบมะขามว่าคาถาขมุบขมิบแล้วแบมือ กลายเป็นฝูงต่อฝูงแตนบินเข้าโจมตีลูกน้องเสี่ยแตกกันกระเจิง
ดาบแหวนถามว่าพวกเสี่ยเห็นหน้ากระเต็นกับไอ้จุกหรือเปล่า กระเต็นบอกว่าคิดว่าไม่เห็น แต่ดาบแหวนก็ยังเครียดไม่รู้จะเอาอย่างไรดี
ฝ่ายเสี่ยไพบูลย์หงุดหงิดที่งานครั้งนี้มีอุปสรรค ลูกน้องบอกว่าป่านนี้พวกนั้นคงไปแจ้งตำรวจแล้ว เสี่ยเลยบอกให้ลูกน้องรีบไปแจ้งก่อน ดูซิว่าตำรวจจะช่วยใคร
ooooooo
วันนี้เกศินีพาเพชรกับดาลินไปหาพระที่วัดมะยมเพื่อดูดวงและหาฤกษ์แต่งงาน พระท่านบอกว่าดวงของทั้งสองไม่มีฤกษ์แต่ง เกศินีถามว่าหมายความว่ายังไง พระท่านจึงพูดอ้อมๆว่า
“ฤกษ์ผานาทีมันก็แค่เรื่องสมมตินะโยม อย่าไปยึดติดกับมัน ดวงจะสมพงษ์กันรึไม่มันขึ้นกับการกระทำของเราทั้งสองคน อาตมาก็พูดได้เพียงเท่านี้”
เมื่อลงมาหน้ากุฏิ ดาลินบอกเพชรว่าตนไม่เคยเชื่อเรื่องดวงเรื่องฤกษ์ยามอะไรพวกนี้เลย เพชรบอกว่าตนก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ดาลินปรารภว่าเมื่อพระบอกว่าเราสองคนไม่ใช่เนื้อคู่ ตนรู้สึกกังวลยังไงไม่รู้
เกศินีปลอบใจว่าท่านอาจพูดเพื่อเตือนเราไม่ให้ประมาทก็ได้ แล้วชวนไปทำบุญปล่อยนกปล่อยปลากันดีกว่าจะได้เป็นการสะเดาะเคราะห์ไปในตัว
ขณะเดินผ่านหน้าศาลาวัด เจอเด็กวัยรุ่นชายสองคนกำลังขโมยเงินบริจาคในตู้ เพชรฝากแม่ให้ดูแลดาลินซึ่งขาเจ็บแล้วตัวเองวิ่งตามวัยรุ่นสองคนไป
วัยรุ่นทั้งสองวิ่งไปชนหาญที่เดินสวนมาจนถุงเงินหล่นเงินกระจาย หาญเองก็หมวกหลุดตกลงพื้น เพชรตามมาทันร้องบอกหาญให้จับเด็กสองคนนั้นไว้
เด็กสองคนรีบกวาดเงินใส่ถุงแล้ววิ่งหนีไป หาญหันมองเพชรจำเพชรได้ เขาตกใจรีบหยิบหมวกวิ่งหนี
“เสือหาญงั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไง” เพชรคลับคล้าย คลับคลาแต่ไม่แน่ใจ เขาชักปืนออกมาวิ่งตามหาญไป
เกศินีกับดาลินคอยเพชรอยู่นานผิดปกติ จึงชวนกันไปตาม
เพชรรู้ว่าหาญมีอาคมจึงเข้าไปขอพรพระประธานว่า “หากสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงได้โปรดช่วยให้ผมจับโจรชั่วนั่นได้ ขอให้อาคมไม่คุ้มครองตัวมันด้วยนะครับ”
ดังนั้น เมื่อหาญหลบอยู่หลังเสาแล้วร่ายคาถากำบังกาย แต่กลับมีเงาให้เพชรเห็น หาญรู้ว่าอาคมตนคลาย จึงหยิบ สนับใส่มือเตรียมสู้เต็มที่ เพชรเองก็ถือปืนย่องมาที่เงาของหาญพร้อมยิงเต็มที่เช่นกัน
แต่ไม่ทันได้เปิดฉากต่อสู้ เกศินีกับดาลินก็ตามมาเจอทำให้เพชรต้องหันไปมอง หาญฉวยโอกาสนั้นหนีไป เกศินีถามว่าเด็กนั่นหนีไปได้หรือ เพชรหันมองไปยังจุดที่หาญยืนปรากฏว่าหาญหายไปแล้ว เขาหันมาบอกแม่ว่า
“ครับแม่ เรารีบกลับเถอะครับ”
หาญรีบกลับไปบอกเสือเมฆว่าเจอตำรวจในวัดดีแต่ตนหนีมาได้ เสือเมฆฮึดฮัดจะไปเล่นงานตำรวจอีกจนหาญต้องขอร้องว่า ตนเองก็อยากฆ่ามันเหมือนกันแต่ไม่ใช่ตอนนี้ เราต้องหาทางช่วยพี่น้องเราก่อน
“เอ็งได้ข่าวของพวกเราแล้วรึ แล้วมีข่าวนังพลับพลึงบ้างรึเปล่า”
“พวกเราโดนจับไปสิบเอ็ดคนรวมทั้งไอ้ชัดด้วย แต่ไม่มีนังพลับพลึง ทุกคนจะถูกยิงเป้าอาทิตย์หน้า”
เสือเมฆประกาศจะไม่ยอมให้มีการยิงเป้าพวกเราเด็ดขาด ควักขวดออกมาเรียกกุมารทองพลางควานหาเส้นผมของรื่นที่ห่อกระดาษเก็บไว้ในย่ามออกมา ส่งให้กุมารทอง สั่งว่า
“นี่เป็นเส้นผมนังรื่น อีคนทรยศ ตอนนี้มันคงอยู่กับไอ้ทับในพระนคร ไอ้ทองเอ็งรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
กุมารทองพยักหน้า หาญเข้าใจทันทีเช่นกัน
ooooooo
เพชรกลับไปเล่าให้ยิ่งยศฟัง เรื่องไปเจอหาญที่วัด แต่ก็ไม่มั่นใจเต็มร้อยเพราะเห็นหน้าแค่แวบเดียว ยิ่งยศไม่อยากให้ลูกยุ่งกับเรื่องนี้บอกให้พักเรื่องงานไว้ก่อนตอนนี้ต้องหันมาจัดการเรื่องงานหมั้นถึงจะถูก
เมื่อเพชรยืนยันว่าตนเห็นหาญที่วัดจริงๆยิ่งยศก็ยืนยันว่าหาญตายไปพร้อมเสือเมฆที่ป่าพงพญาไฟทั้งยังหาว่าเพชรเหลวไหล ก็พอดีได้รับโทรศัพท์ ฟังปลายสายแล้วยิ่งยศบอกว่า “จะไปเดี๋ยวนี้” แล้วหันบอกเพชรว่า
“พ่อมีธุระสำคัญ ส่วนเรื่องศพไอ้หาญกับไอ้เมฆ ไว้รอให้งานหมั้นแกเรียบร้อยแล้วพ่อจะไปควานหาศพมันในป่าด้วยตัวเอง” พูดแล้วเดินออกไปเลย เพชรยังยืนนิ่งอย่างมั่นใจว่าตนไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ
ooooooo
ที่กินรีไนท์คลับ... ดามพ์พาพลับพลึงนั่งรถมา พลับพลึงใส่สร้อยที่มีล็อกเกตข้างในเป็นยาพิษเอาไว้ป้องกันตัว ลงจากรถเดินตามดามพ์เข้าไปข้างใน
มาม่าซังรีบออกมาบอกดามพ์ว่า เสี่ยไพบูลย์มารออยู่ที่ห้องวีไอพีตั้งแต่เย็นแล้วเห็นว่ามีธุระด่วน ดามพ์จึงให้พลับพลึงเข้าไปนั่งรอในห้องหนึ่ง บอกมาม่าซังให้ช่วยดูแลไว้ให้ดีอย่าให้ไปเที่ยวพลุกพล่าน
เมื่อเข้าไปในห้องวีไอพี เสี่ยไพบูลย์กับยิ่งยศคอยอยู่แล้ว ดามพ์ขอโทษที่มาช้าถามว่ามีเรื่องด่วนอะไรหรือ เมื่อฟังเสี่ยไพบูลย์เล่าเรื่องมีคนมาพบขณะตนคุมลูกน้องตัดเศียรพระพุทธรูปแล้ว ยิ่งยศถามดามพ์ว่า
“รู้ไหมว่าจะจัดการยังไง” และเมื่อออกจากห้องแล้ว ยิ่งยศกำชับว่า “ลื้อส่งคนไปปิดปากชาวบ้านพวกนั้นซะ ส่วนลื้อล่าตัวไอ้เมฆกับไอ้หาญ เพราะลูกอั๊วเห็นมันในวัดที่พระนครนี่ อั๊วไม่แน่ใจแต่ก็ไม่ประมาท”
ยิ่งยศควักเครื่องรางจากกระเป๋าให้ดามพ์บอกว่าให้คล้องคอไว้จะได้ไม่เสียท่าพวกนั้น ดามพ์ไหว้รับเครื่องรางไปถือไว้
ระหว่างที่ดามพ์ไปคุยที่ห้องวีไอพีนั้น พลับพลึงเห็นไม่มีใครเฝ้าอยู่เลยย่องออกไป ดามพ์กลับมาไม่เจอเขาตกใจสบถ “เวรล่ะซิ!”
พลับพลึงเดินมาตามทางเดินในไนท์คลับ เห็นยิ่งยศเดินออกมาจำได้ว่าเป็นคนฆ่าลออเลยตามไปคว้าแจกันจะฟาดหัวยิ่งยศ พอดีดามพ์ตามมาเจอเลยคว้าตัวไว้ แจกันหล่นแตกเสียงดัง ยิ่งยศหันมองแล้วเดินเข้ามาดู พบแต่แจกันแตกที่พื้น มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใคร
ดามพ์ลากพลับพลึงกลับมายังห้องเดิม พลับพลึงดิ้นกัดดามพ์คำราม “ข้าจะไปฆ่ามัน!”
“เธอนั่นแหละจะถูกฆ่า ผู้การเหนือกว่าเธอหลายเท่า” พลับพลึงยังดิ้นไม่หยุด ว่าคาถาเสกตะขาบพุ่งใส่ดามพ์ แต่ตะขาบกลับเลื้อยหนีเพราะอานุภาพเครื่องรางที่ยิ่งยศให้ไว้ พลับพลึงมองอึ้ง ดามพ์เย้ยว่า
“เธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก อย่าลืมนะ พวกเธอยังถูกฉันจับเอาไว้ อยากให้ฉันฆ่ามันรึไง อยู่เฉยๆทำตัวดีๆไม่งั้นฉันก็จะไม่สนใจเธออีก”
พลับพลึงอึ้งไปกับคำขู่ของดามพ์
ooooooo
วันนี้ ดาบแหวนกับกระเต็นจะให้บานเย็นหยุดขายของสักวัน เพราะกลัวถูกเสี่ยไพบูลย์ส่งคนมาเก็บ บานเย็นไม่ยอมหยุดซ้ำยังด่าว่าตนทำงานมือไม่วางหางไม่เว้นส่วนสองพ่อลูกเอาแต่ก่อเรื่อง บอกดาบแหวนว่าถ้าจะให้หยุดขายของก็จ่ายค่าเสียเวลามา พลางแบมือไปตรงหน้าดาบแหวน ฝ่ายนั้นได้แต่ยืนหน้าจ๋อยเพราะไม่มีจะจ่าย
ดาบแหวนถามกระเต็นว่าเอาไงดี กระเต็นเสนอว่าต้องบอกให้จ่าเฉยช่วยแล้วล่ะ แล้วสองพ่อลูกก็พากันบ่ายหน้าไปโรงพัก กระเต็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งลากดาบแหวนถูลู่ถูกังไป
ไปถึงโรงพัก เจอลูกน้องเสี่ยไพบูลย์ 3 คน เกร่อยู่ กระเต็นจำได้ว่าเคยเห็นที่วัดร้าง บอกให้พ่อดู ดาบแหวนดูแล้วบอกว่าไม่ใช่คนบึงกร่าง กระเต็นเลยเร่งให้รีบเข้าไปหาจ่าเฉยเพราะที่นี่เป็นโรงพักพวกมันคงไม่กล้าทำอะไรเรา
“เดี๋ยว อยากตายรึไงนังเต็น” ดาบแหวนกระชากแขนกระเต็นไว้ “ข้าดูจากรูปการณ์แล้ว ถ้าเป็นพวกมันจริงๆ แล้วกล้ามาดักถึงโรงพักเนี่ยไม่ธรรมดานะโว้ย มันต้องร้ายกว่าที่เอ็งคิดเยอะ”
กระเต็นถามว่าหมายความว่าไง ดาบแหวนบอกว่าเราคงเจอศึกหนักเสียแล้ว อย่าว่าแต่จ่าเฉยเลยตำรวจทั้งโรงพักนี่ก็อาจจะไม่มีใครช่วยเราได้เลยสักคน กระเต็นเลยเสนอให้ไปหาตำรวจที่ใหญ่กว่านี้
สองพ่อลูกพากันไปหาเพชรที่กองปราบในกรุงเทพฯ ตำรวจที่นั่นบอกว่าหมวดเพชรไม่อยู่ช่วงนี้อยู่ในระหว่างเตรียมตัวหมั้น กระเต็นสะอึกอึ้งไปทันที ตำรวจคนนั้นยังอวดว่าหมวดเพชรหมั้นกับคุณดาลินลูกสาวท่านอธิบดี
ดาบแหวนถามกระเต็นที่ยังยืนอึ้งอยู่ว่าเอาไงดี เสนอว่าไหนๆมาแล้วก็รอหมวดอีกสักชั่วโมงก็แล้วกัน แต่กระเต็นไม่รอบอกว่าจะกลับแล้วเดินออกจากกองปราบไปเลย
ดาบแหวนชะงัก หันไปขอกระดาษปากกากับหมู่ที่อยู่แถวนั้น รีบเขียนจดหมายฝากไว้บอกว่า
“ฝากส่งหมวดเพชรให้ถึงมือด้วยนะหมู่ เรื่องสำคัญ คอขาดบาดตายเชียวนา” ว่าแล้วก็รีบตามกระเต็นไป สวนกับดามพ์ที่เดินเข้าไปหาสิบเวรที่รับจดหมายไปเมื่อครู่นี้
พออ่านจดหมายของดาบแหวน ดามพ์ขยำจดหมายหน้าเครียด
ooooooo
ดามพ์นัดทับไปพบที่ตึกร้างแห่งหนึ่ง ส่งกระดาษให้แผ่นหนึ่งบอกว่าตนส่งสายไปสืบที่อยู่ของสองคนนี้ไว้แล้ว เป็นคนมีวิชาก็เลยต้องพึ่งมัน ทับไม่ปฏิเสธขอแต่ให้เงินถึง
“รู้หรือเปล่าว่าไอ้หาญมันมาโผล่ที่พระนครแล้ว ไปจัดการเรื่องนี้ก่อนเถอะ ลื้อจะได้ไม่ถูกริบเงินคืน” ดามพ์สั่ง
ทับเตรียมตัวออกจากที่กบดานรื่นถามว่าแต่งตัวจะไปไหน จะทิ้งตนไว้คนเดียวอีกแล้วใช่ไหม ทับเสียงแข็งว่ามีงานต้องทำ โยนเงินให้ก้อนหนึ่งบอกว่าเอาไว้ใช้ ทีแรกรื่นก็ตะบึงตะบอนแต่พอเห็นเงินก็คว้าไปถือไว้อย่างดีใจ
ทันใดนั้นเอง รื่นสะดุ้งเฮือกๆเหมือนผีเข้า แล้วลุกเดินออกไปโดยไม่สนใจเงินอีกเลย
รื่นถูกกุมารทองทำของใส่ให้เดินไปหาเสือเมฆกับหาญที่กระท่อมในสวน ส่งรื่นให้แล้วกุมารทองก็เลือนหายไป รื่นเห็นเสือเมฆกับหาญก็ตกใจคิดว่าเป็นผีมาหลอกตน จนหาญต้องบอกว่าพวกตนยังไม่ตาย
“หากว่าข้าตายไปแล้ว คงเอาเส้นผมของเอ็งมาทำพิธีให้ไอ้ทองไปตามหาเอ็งไม่ได้หรอกนังรื่น” เสือเมฆยิ้มเย็นเยียบ รื่นตกใจรีบเข้าไปคุกเข่ายกมือไหว้ขอโทษเสือเมฆ ขอให้อโหสิให้ตนด้วยอย่าฆ่าตนเลย
“ข้าไม่ทำอะไรเอ็งหรอกอีรื่นเมียรัก” เสือเมฆเดินเข้าหารื่นที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่กับพื้น
ooooooo
ดาลินมาส่งเพชรที่หน้าบ้านบอกให้เขากลับไปพักผ่อนเสีย เพราะพรุ่งนี้ฤกษ์เก้าโมงเช้า เพชรรับรองว่าตนไม่สายแน่นอน แต่พอเขาออกจากบ้านของดาลินก็ตรงไปที่ห้องขังชัด ตำรวจที่เฝ้าอยู่เข้ามาบอกว่า ผู้การสั่งไว้ว่านอกจากท่านแล้วห้ามทุกคนเข้าเยี่ยม นอกจากจะมีหนังสืออนุญาตจากท่าน
ตำรวจที่เฝ้าอยู่หน้าห้องขังอ้อนวอนขอร้องเพชรว่าอย่าให้ตนต้องถูกย้ายเลย เพชรจึงหันกลับ
เพชรกลับไปนั่งทำงานในห้องที่กองปราบสามยอด สิบเวรที่รับจดหมายฝากของดาบแหวนเข้ามาเจอถามว่า ได้รับจดหมายจากผู้กองดามพ์หรือยัง เพชรทำหน้างงๆสิบเวรจึงเล่าให้ฟังว่า
“มีคนมาฝากให้หมวด บอกว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย”
“ใคร?” เพชรเอะใจ
ooooooo
ดึกคืนนี้เอง กระเต็นนอนเสียใจอย่างคนอกหักจนหลับไป ดาบแหวนนอนไม่หลับเพราะกังวลและเสียงกรนสนั่นของบานเย็น หูแว่วเสียงกอกแกกจากข้างนอกจึงหยิบปืนสั้นและพระคล้องคอเดินออกไปดู
ดาบแหวนมองหาไปทั่วก็ไม่เห็นอะไร ทันใดนั้นมีแสงแวบๆที่สวนหน้าบ้านดาบจึงย่องไปดูแต่ไม่เจออะไร เพราะทับใช้คาถากำบังกายอยู่ แต่มันถ่มน้ำหมากทำให้ดาบแหวนรู้ว่ามันอยู่แถวนั้น
ไม่ทันที่ดาบแหวนจะตั้งตัว ทับก็ใช้พร้าฟันสุดแรง แต่ทำอะไรดาบไม่ได้ มันจึงว่าคาถาปลุกลิงลมรอยสักที่หลังวาบขึ้น ทับกระโดดหนี ดาบแหวนไล่ตามหมายยิงให้ดิ้น แต่ทับมาปรากฏตัวข้างหลังทั้งฟันทั้งถีบไม่ยั้ง จนดาบแหวนฟกช้ำไปทั้งตัว
เมื่อฟันแทงไม่เข้า ทับจึงแทงเข้าทางทวารซึ่งเป็นวิธีฆ่าคนมีของ ทำให้ดาบแหวนตาค้างตายทันที
จากนั้นทับให้ลูกน้องรมควันยาสลบจนบานเย็นกับกระเต็นที่หลับอยู่หมดสติ แล้วจุดไฟเผาบ้าน ส่วนทับก็ลากร่างดาบแหวนโยนเข้าไปในบ้านที่ไฟกำลังลุก
กระเต็นรู้สึกตัวขึ้นมาพบว่าไฟกำลังไหม้บ้าน จะไปช่วยแม่แต่ก็ถูกควันไฟรมจนหมดสติไปอีกหน
เพชรรู้เรื่องจดหมายที่ดาบแหวนเขียนฝากไว้แต่ถูกดามพ์เอาไป ก็รีบบึ่งรถไปที่บ้านกระเต็น เจอไฟกำลังลุกท่วม เขาคว้าผ้าขนหนูที่ราวชุบน้ำคลุมวิ่งเข้าไปอุ้มกระเต็นออกมาได้ แต่ช่วยบานเย็นไม่ทัน ทั้งบานเย็นและร่างดาบแหวนถูกเผาในกองเพลิง
เมื่อบานเย็นฟื้นขึ้นมาก็จะพุ่งเข้าไปช่วยแม่ เพชรจับตัวไว้เตือนสติว่าสายไปแล้ว...ไม่ทันแล้ว พริบตานั้นหลังคาบ้านก็ถล่มลงมาเสียงสนั่น กระเต็นร้องไห้โฮคร่ำครวญปิ่มว่าจะขาดใจ
“พ่อ...แม่...หนูขอโทษ หนูขอโทษ เพราะหนู เพราะหนูคนเดียว...”
ooooooo
ที่กบดานของทับ เมื่อรื่นกลับจากกระท่อมในสวนของเสือเมฆกับหาญแล้ว ก็ตอกตะปูขึงราวในบ้าน เสร็จแล้วปิดไฟมืดทั้งบ้าน
เมื่อทับกลับมา มันบ่นว่าปิดไฟทำไมพลางเดินเข้าไป รื่นโผเข้ากอดมารยาอ้อนว่ารอตั้งนาน แล้วชักมีดแทง ทับตบหน้ารื่นแต่พอมือแตะถูกเลือดก็ตกใจที่ตัวเองถูกแทง รีบไปเปิดไฟ จึงเห็นราวตากผ้าขึงอยู่เหนือหัวหลายอัน พอรู้ว่าตนลอดราวตากผ้าของเสื่อมแล้วมันพุ่งเข้าตบรื่นถามว่าคิดจะฆ่ากันหรือ แล้วกระชากราวตากผ้าลงมาทั้งหมด
ทับเอาเชือกราวตากผ้าที่กระชากลงมารัดคอรื่น รื่นสารภาพว่าตนถูกเสือเมฆบังคับให้ทำถ้าไม่ทำก็ต้องตาย แต่ทับไม่เชื่อ
“อีรื่นมันพูดความจริง” เสียงเสือเมฆแทรกเข้ามา ทับหันมองตกตะลึงที่เห็นเสือเมฆยังไม่ตาย มันเหวี่ยงร่างรื่นเข้าใส่เสือเมฆแล้ววิ่งหนีไปทางด้านหลัง แต่ถูกหาญที่ดักอยู่ว่าคาถานะจังงังจนยืนทื่อเป็นท่อนไม้อยู่กับที่
ทับถามหาญว่ารอดออกจากป่าอาถรรพณ์ได้ยังไงแล้ว อาจารย์อินล่ะ หาญบอกว่าอาจารย์อินไปรอมันอยู่ที่นรกแล้ว ทับท้าว่าให้ฆ่าตนเลย เสือเมฆเข้ามาบอกว่า “ไม่ต้องห่วงเอ็งได้ตายสมใจแน่”
เจอเสือเมฆเข้าทับก็ตกใจกลัวอ้อนวอนขอชีวิตรับว่าตนสำนึกแล้วและจะจงรักภักดีกับเสือเมฆตลอดไป หาญจึงถามว่าตำรวจมีแผนอะไรบ้าง บอกมาให้หมด
“ตอนนี้ผู้การยิ่งยศกำลังจะจัดงานหมั้นให้ลูกชายกับลูกสาวอธิบดีตำรวจ หลังจากนั้นมันจะยิงเป้าพวกเราทันที แต่ตอนนี้มันกำลังส่งคนออกท้องที่ตามล่าตัวพี่กับไอ้หาญทั่วพระนคร”
หาญเริ่มใจอ่อนขึ้นมา เสือเมฆตัดบทขึ้นทันทีว่า เมื่อสำนึกแล้วตนก็จะให้โอกาส ทับดีใจรีบกราบขอบคุณ เสือเมฆพูดอย่างเลือดเย็นว่า
“ข้าจะให้เอ็งไปรับใช้ข้าเหมือนไอ้ทอง” สิ้นเสียงก็ฟันทับจนเลือดกระเซ็นใส่ตัวเอง “ข้าอโหสิให้เอ็ง ไอ้ทับ” เสือเมฆพูดหน้านิ่ง
ooooooo
เช้าวันหมั้น ดาลินนั่งให้ช่างแต่งตัวแต่งหน้าอย่างตื่นเต้นโดยมีเกศินีคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ
ทุกคนรอคอยการมาของเพชรอย่างกระวนกระวาย สุดท้ายเพชรก็มาสายซ้ำยังมาพร้อมกับกระเต็นที่เพชรไม่ยอมให้กลับไปอยู่บ้านเพราะเหลือตัวคนเดียว
ยิ่งยศกับเกศินีโกรธเพชรที่ทำเสียเรื่องอย่างไม่น่าให้อภัย เพชรพยายามชี้แจง แต่ดาลินที่โกรธจัดลงมาบอกว่าไม่จำเป็น แล้วตรงเข้าตบหน้าเพชรที่ทำให้ตนต้องอับอายถามเสียงเครือน้ำตาอาบหน้าว่า
“ทำไมทำกับดาแบบนี้”
เพชรขอโทษอย่างรู้สึกผิดจริงๆ แต่ขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดนั่นเอง คนรับใช้ก็เอาห่อของขวัญมาให้ ชาญชัยกำลังโมโหไล่ให้เอาออกไปก่อน
แต่ยิ่งยศเห็นมีเลือดหยดจากกล่องของขวัญนั้น เรียกคนใช้ไว้ และเมื่อเปิดออกดู กลายเป็นหัวของทับ ถูกตัดมาเป็นของขวัญวันหมั้น
ดามพ์เห็นหัวทับถึงกับผงะเพราะเป็นคนใช้ให้ทับไปทำงาน ส่วนเกศินีกรีดร้องแล้วเป็นลมไป
เมื่อดูอย่างละเอียดพบจดหมายเขียนไว้ว่า
“นี่คือจุดจบของคนที่ทรยศข้า ปล่อยลูกน้องข้าเสีย ไม่งั้นพวกเอ็งต้องถูกหั่นเป็นชิ้นๆ...เสือเมฆ”
ยิ่งยศขยำกระดาษนั้นคำรามเบาๆ “มันยังไม่ตายจริงๆ” เพชรมองหน้าพ่อย้ำว่าตนบอกแล้ว เพราะตนเห็นจริงๆ ยิ่งยศไม่ตอบโต้แต่หันมองหน้ากับชาญชัยเครียดๆ
ooooooo
เช้าวันต่อมา ก็กลายเป็นข่าวไปทั่วโดยโฆษกกรมประชาสัมพันธ์เล่าข่าวว่า
“เสียดายจริงๆครับท่านผู้ฟัง ในที่สุดงานหมั้นของลูกสาวท่านอธิบดีชาญชัยกับลูกท่านผู้การฯกองปราบก็เป็นอันต้องพักไว้ก่อน เพราะหมวดเพชร ไพรีพ่าย ติดงานสำคัญจนทำให้มางานล่าช้า”
เสือเมฆกับหาญใส่หมวกอำพรางใบหน้าเดินมากินข้าวที่ร้าน ฟังข่าวอย่างสะใจ โฆษกเล่าอีกว่า
“แต่มีข่าวใหญ่และสำคัญยิ่งยวดสำหรับชาวกรุงอย่างเราๆทุกคนทุกท่าน เพราะทางการแจ้งด่วนมาเลยครับว่า เสือเมฆยังไม่ตาย และมันแฝงตัวอยู่ในเมืองกรุงนี่เอง ขอให้ระวังตัวกันด้วย หากใครรู้เบาะแสก็ขอให้รีบแจ้งทางการทันที”
ลูกค้าที่มากินข้าวและพวกพ่อค้าแม่ค้าพากันฮือฮา ตกใจ คุยกันขรม เสือเมฆกับหาญสบตายิ้มให้กันอย่างสะใจ
ดามพ์จับชัดไปซ้อมปางตายจะให้บอกให้ได้ว่าเสือเมฆกับหาญซ่อนอยู่ที่ไหน เพชรมาเจอเข้าไปห้ามถูกดามพ์ พูดประชดว่า ให้เขาไปง้อเจ้าสาวในอนาคตดีกว่ามายุ่งคดีของตน
“แต่ผมมีสิทธิ์จะยุ่ง เพราะผมเป็นคนจับไอ้ทับได้ พี่ต่างหากที่เอาไอ้ทับมาเป็นสายโดยไม่บอกให้ผมรู้”
ดามพ์ถามอย่างไม่พอใจว่า ถ้าเพชรรู้แล้วจะทำอะไรได้ พูดกระแทกใส่ว่า “แค่ตามล่าไอ้เมฆผมก็ปวดหัวจะแย่ อย่าให้ผมต้องมาแก้ปัญหาให้ผู้หมวดอีกเลยขอร้อง” พูดแล้วเดินกร่างออกไป เพชรได้แต่มองอึ้ง
ooooooo
เมื่อเพชรกลับไปที่ห้องคนใช้บ้านตัวเองที่เอากระเต็นไปอยู่ ปรากฏว่ากระเต็นหายไปแล้ว เหลือแต่กระดาษพับครึ่งวางทิ้งไว้ เพชรเดินไปหยิบอ่าน
“ขอบใจที่อุตส่าห์พาฉันมาอยู่ที่บ้านนาย แต่ยังไงบ้านฉันก็อยู่ที่บึงกร่าง นายเองอีกไม่นานก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว ฉันไม่อยากเป็นภาระของใคร ฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้าน อยู่กับพ่อกับแม่ของฉัน ฝากกราบขอบพระคุณพ่อกับแม่ของนายด้วย”
ขณะที่เพชรอ่านจดหมายนั้น กระเต็นก็นั่งรถโดยสารถึงบึงกร่างแล้ว
เมื่อเกศินีรู้ เธอบอกเพชรว่าตนเข้าใจ เพราะบ้านของกระเต็นอยู่ทางโน้นยังไงก็ต้องกลับไป เพชรกลัวว่ากระเต็นจะหลงทางจะรีบไปตามหา ถูกเกศินีติงว่าเวลานี้เขาควรจะไปปรับความเข้าใจกับดาลินก่อนดีกว่า
ooooooo
ดาลินทั้งอับอายขายหน้าและผิดหวังมาก ไปเดินเศร้าอยู่ที่สวนหลังบ้าน จนชาญชัยเข้าไปคุยด้วย เล่าอดีตของตนให้ลูกฟัง เผื่อจะทำให้ลูกเข้าใจความเป็นจริงของอาชีพตำรวจว่า
“ลูกรู้ไหมว่าทำไมแม่ถึงได้ทิ้งพ่อไป” ดาลินหันมองหน้าพ่ออย่างฉงน “ใช่ ก่อนที่แม่จะป่วยแล้วจากพวกเราไป แม่ขอหย่ากับพ่อ”
“ทำไมล่ะคะ”
“การเป็นเมียตำรวจมันไม่ง่ายนักหรอกลูก วันหยุดแทบไม่มีประชาชนต้องมาก่อน บางครั้งพ่อต้องไปตามจับโจรตามต่างจังหวัดหลายวัน จะเป็นจะตายก็ไม่รู้ แม่เราทนไม่ไหว พอคลอดเลยพาเราหนีพ่อไป”
“กว่าพ่อจะตามเจอ แม่ก็เสียไปแล้ว...” ดาลินพึมพำ
“เรื่องหมวดเพชร จะเดินหน้าต่อหรือจะหยุดไว้ตรงนี้พ่อเคารพการตัดสินของหนูนะ”
ไม่ทันที่ดาลินจะพูดอะไร คนรับใช้ก็เข้ามาบอกว่าหมวดเพชรมาขอพบ เธอจึงไปพบเขาที่บ่อน้ำในสวน
ดาลินยังงอน จนเพชรยืนยันเสียงอ่อยว่าตนไม่มีอะไรกับกระเต็นที่เอามาอยู่ด้วยเพราะกระเต็นไม่เหลือใครแล้วจริงๆ เมื่อดาลินไม่เชื่อเขาจึงชวนไปพิสูจน์ความจริงกัน
ooooooo
กว่าเพชรกับดาลินจะไปถึงบึงกร่างก็บ่ายแก่ๆแล้ว รู้จากจ่าเฉยว่ากระเต็นกลับมาถึงบึงกร่างตอนเที่ยงๆ จ่าเล่าอย่างสมเพชว่า
“สงสารมันจริงๆมันไม่มีตังค์เลยขอเขาติดรถโดยสารมาด้วย เจ้าของรถมันก็ไม่ให้ ดีแต่ที่ได้ชาวบ้านช่วยกันออกเงินให้”
ดาลินถามว่าแล้วงานศพพ่อกับแม่กระเต็นล่ะใครจัดการให้ จ่าเฉยบอกว่าก็ช่วยๆกัน ได้โลงเก่าเก็บของวัด สภาพศพก็แทบไม่เหลืออะไร เล่าถึงตอนเกิดเหตุว่า
“บ้านพี่แหวนอยู่ในสวนลึก กว่าพวกผมจะรู้เรื่องก็ช่วงสายๆนี่เอง ไอ้เจ้านี่แหละครับที่มาบอก”
“เจ้านี่” ของจ่าเฉยคือไอ้จุกนั่นเอง ไอ้จุกทำหน้าเศร้า ฝากเพชรให้ช่วยดูแลกระเต็นด้วย เพราะกระเต็นไม่เหลือใครแล้ว ตนก็อยู่วัดเอาไปอยู่ด้วยไม่ได้ ส่วนจ่าเฉยห้องก็แคบทั้งยังเหม็นอีกต่างหาก
“ไอ้จุก! เอ็งนี่!” จ่าเฉยเอ็ดจุกที่มาแฉตน แต่ก็ขอร้องเพชรว่า “ก็จริงนะหมวด หมวดพอช่วยมันได้ไหม ไอ้ผมละก็ไม่พร้อมจริงๆ ญาติพี่น้องมันก็ไม่มี”
เพชรหันมองดาลินเชิงปรึกษา ดาลินฟังและเห็นสภาพของกระเต็นแล้วก็สงสาร ตัดสินใจรับกลับไปอยู่ด้วย
ooooooo
กระเต็นเคว้งคว้าง ว้าเหว่ มองดูซากบ้านแล้วลุกเดินกลับผ่านตุ่มที่แตกเพราะไฟไหม้ มองไปเห็นชายผ้าโผล่มาจากก้นตุ่มจึงคุ้ยขึ้นมาดู
ปรากฏว่าในห่อผ้านั้นมีควายธนู ตะกรุด และสมุดจดเล็กๆเก่าๆเล่มหนึ่ง เป็นของที่ดาบแหวนเอามาซ่อนไว้นานแล้ว
กระเต็นกอดห่อผ้าของพ่อไว้แนบอก พูดสะอื้นบอกพ่อว่า
“พ่อ...ฉันจะเก็บรักษาของของพ่อไว้เท่าชีวิตฉัน ฉันสัญญา...”
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 1 ช่ อ ง 7
2..
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2 ช่ อ ง 7
3..
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3 ช่ อ ง 7
4..
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4 ช่ อ ง 7
5..
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5 ช่ อ ง 7
6
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6 ช่ อ ง 7
7
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7 ช่ อ ง 7
8
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8 ช่ อ ง 7
9
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9 ช่ อ ง 7
10
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10 ช่ อ ง 7
11
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11 ช่ อ ง 7
12
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12 ช่ อ ง 7
