Tuesday, November 29, 2011

เรื่องย่อ นางฟ้ากับมาเฟีย ตอน1 ละครช่อง7


1เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน1 ละคร ช่อง7
2เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน2 ละคร ช่อง7
3เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน3 ละคร ช่อง7
4เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน4 ละคร ช่อง7
5เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน5 ละคร ช่อง7
6เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน6 ละคร ช่อง7
เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน7ละคร ช่อง7



ตอนที่ 1

หลังจาก ราม รัตนมณี ตำรวจลับหนุ่มฝีมือฉกาจเสร็จภารกิจปราบผู้ร้ายในอเมริกา เขาถูกท่านก้องภพแห่งหน่วยปราบปรามยาเสพติดเรียกตัวกลับมาช่วยงานที่เมืองไทย เป้าหมายงานครั้งนี้คือการให้รามเข้าไปแฝงตัวอยู่ในแก๊งของพ่อเลี้ยงปองธรรมเจ้าพ่อมาเฟียตัวกลั่นเพื่อให้สาวถึงนายใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลัง

เมื่อสายของท่านก้องภพรายงานเข้ามาว่าจะมีการส่งมอบสารผลิตยาเสพติดลอตใหญ่ที่เกาหลีใต้ พ่อเลี้ยงปองธรรมส่งแสงกับเย็นไปดำเนินการ รามวางแผนจะใช้แสงกับเย็นเป็นสะพานเข้าถึงตัวพ่อเลี้ยงมาเฟียจึงต้องตามพวกนั้นไปเกาหลีใต้ด้วย ระหว่างที่แสงกับเย็นเข้าห้องน้ำในสนามบินสุวรรณภูมิ รามพยายามจะเอาอุปกรณ์ดักฟังเป็นปากกาด้ามหรูดูดีเสียบไว้ในกระเป๋าสะพายของเย็นที่วางไว้กับพื้นห้องน้ำติดทางออก

เมขลาแอร์โฮสเตสสาวสวยซึ่งจะขึ้นบินเป็นครั้งแรกเดินทะเล่อทะล่าด้วยความรีบร้อนกลัวจะขึ้นบินไม่ทัน เข้ามาชนรามที่กำลังก้มๆเงยๆอย่างจัง เธอส่งเสียงโวยวายลั่น รามตาเหลือกพุ่งไปปิดปากขอร้องไม่ให้ส่งเสียง เมขลากัดมือเขาจมเขี้ยว ถึงกับร้องลั่น รามเหลือบเห็นประตูห้องน้ำที่แสงเข้าไปกำลังเปิดออก รีบปล่อยเมขลา วิ่งปรู๊ดออกไปทันที ไม่อยากให้แสงเห็นหน้า เมขลามองตามรามยิ้มสะใจ

“คนโรคจิตก็ต้องเจอแบบนี้แหละ”

“มีอะไรหรือครับ” แสงมองหน้าเมขลางงๆ

“ก็ผู้ชายคนนั้นน่ะสิคะ เข้ามาในห้องน้ำผู้หญิงได้ยังไง...เอ๊ะ” เมขลาเอะใจ เหลียวมองไปรอบๆเห็นโถปัสสาวะผู้ชายเรียงรายอยู่ ยิ้มเจื่อน “สงสัย...เขาไม่ได้ผิดหรอกค่ะ แต่ฉันเองที่ผิด...เข้าผิดที่” เมขลาเผ่นแนบ...

ในเวลาต่อมา เครื่องบินที่รามนั่งก็บินขึ้นจากสนามบินมุ่งหน้าสู่เกาหลีใต้ รามนั่งข้างหลังเย็นติดทางเดิน ส่วนแสงนั่งริมหน้าต่างคู่กับเย็น ที่นั่งข้างรามว่างไม่มีผู้โดยสาร แต่อีกฝั่งของทางเดินมีนักธุรกิจหนุ่มต่างชาติท่าทางภูมิฐานนั่งอยู่ รามคอยจ้องกระเป๋าสะพายของเย็นที่วางไว้ใต้เก้าอี้เขม็ง คิดหาทางเสียบปากกา

ถึงเวลาเสิร์ฟเครื่องดื่ม เมขลาเข็นรถใส่เครื่องดื่มมาตามทางเดิน เห็นรามนั่งอยู่ นิ่วหน้าจะใช่คนเดียวกับไอ้โรคจิตที่เจอในห้องน้ำหรือเปล่า รามเงยหน้าเห็นเมขลา รีบก้มหน้า คว้าหนังสือพิมพ์ที่เสียบไว้ในช่องที่นั่งขึ้นมากางปิดหน้า เมขลายิ่งสงสัย ร้องถามชายหนุ่มต้องการรับชาหรือกาแฟ รามทำเป็นไม่สนใจ โบกมือไล่ เมขลายังคาใจพยายามล่อหลอกให้พูด รามไม่หลงกล เธอจำต้องเข็นรถใส่เครื่องดื่มเดินต่อไปถึงแถวของแสงกับเย็น

จังหวะที่เมขลากำลังจะเสิร์ฟกาแฟร้อนให้แสง นักธุรกิจหนุ่มต่างชาติจิตทรามจับก้นเธอเต็มๆ หญิงสาวสะดุ้งโหยง กาแฟในมือหกรดตักเย็นร้องลั่น เมขลาหันขวับมาเจอรามกำลังก้มจะเอาปากกาใส่กระเป๋าสะพายของเย็น เข้าใจผิดคิดว่าเขาจับก้นเธอ ร้องเรียก “คุณ” เสียงเข้ม รามสะดุ้ง ปากกาหลุดมือ รุจเพื่อนซี้แอ๊บแมนของเมขลาเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เมขลาอ้าปากจะฟ้อง แต่เปลี่ยนใจ

“ไม่มีอะไร...มดกัด ก็เลยตกใจ...ต้องขอโทษนะคะ” เมขลาหันไปบอกเย็น แล้วดึงกระดาษทิชชูส่งให้นักธุรกิจแอบยิ้มชอบใจ รามมองเขาอย่างแค้นใจ ก่อนจะกวาดตามองหาปากกา เห็นกลิ้งไปอยู่หน้าเคบินเตรียมอาหารของลูกเรือ ขยับจะลุกไปเก็บ เมขลาหยิบขึ้นมาเหน็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อตัวเองเสียก่อน รามถึงกับเซ็ง

ooooooo

เสร็จจากขั้นตอนตรวจคนเข้าเมืองของเกาหลีใต้ รามมาดักรอเมขลาหรือเมอยู่หน้าสนามบินเพื่อจะฉกปากกาเครื่องดักฟังคืน ไม่นานนัก เมขลาในชุดธรรมดาเดินออกมากับรุจ รามซึ่งสวมหมวกใส่แว่นดำอำพรางใบหน้ารีบหลบหลังเสา ก่อนจะค่อยๆชะเง้อมองเห็นเมขลากับรุจพากันขึ้นรถแท็กซี่ รามรีบขึ้นแท็กซี่ตาม

เมขลามองวิวข้างทางอย่างตื่นเต้นเพราะเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ผิดกับรุจซึ่งผู้เชี่ยวชาญเรื่องเกาหลี ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวหรือดารา เขาจึงอาสาเป็นไกด์พาเมขลาทัวร์กรุงโซล โดยมีรามคอยตามติดหาทางเอาปากกาคืนตลอดการท่องเที่ยว แต่พลาดเสียทุกครั้งเพราะนอกจากจะต้องคอยหลบหน้าเมขลา

เขายังต้องคอยเอาตัวรอดจากการจ้องจะลวนลามของรุจ จนกระทั่งหนุ่มหวานใจของรุจโทร.มานัดให้ไปเจอ รุจเลยทิ้งเมขลาให้เที่ยวคนเดียว รามรอจังหวะที่เมขลาหยิบปากกาของเขาขึ้นมาจะเขียนชื่อตัวเองใส่กุญแจคู่รักบนหอคอยโซล ตัดสินใจพุ่งเข้าไปแย่งจากมือเธออย่างหน้าด้านๆแล้ววิ่งหนี เมขลาโกรธวิ่งตาม แต่ไม่ทัน

“บ้าที่สุด ปากกาด้ามเดียวก็ยังเอา นี่ถ้าเป็นเมืองไทยฉันไม่ปล่อยแกลอยนวลแน่” เมขลาเจ็บใจมาก...

ด้านรามกะว่าหนีพ้นเมขลาแล้ว หยิบมือถือขึ้นมาโทร.หาท่านก้องภพ ขอให้ช่วยเช็กทีว่าแสงกับเย็นพักโรงแรมไหน ห้องเบอร์อะไร จากนั้นไม่นาน รามตัวติดหนวดอำพรางใบหน้าที่แท้จริง ปลอมตัวเป็นพนักงานของโรงแรม ทำทีเข็นรถใส่เครื่องดื่มหลากหลายชนิดมาเคาะประตูห้องพักของแสงกับเย็น บอกเย็นซึ่งเป็นคนมาเปิดประตูห้องรับเป็นภาษาอังกฤษว่าเครื่องดื่มเหล่านี้เป็นอภินันทนาการจากโรงแรม
เย็นฟังภาษาอังกฤษไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ปฏิเสธว่าไม่ได้สั่ง แต่พอรามพูดคำว่า “ฟรี” เท่านั้น เย็นถึงกับยิ้มออกผายมือให้รามยกถาดใส่เครื่องดื่มเข้ามาวางบนโต๊ะ ตำรวจหนุ่มอาศัยช่วงที่เย็นไม่ทันมอง เสียบปากกาเครื่องดักฟังไว้ที่กระเป๋าสะพายของเย็น ก่อนจะรีบออกไป

จากนั้น รามลงมานั่งหลบมุมอยู่ที่ล็อบบี้ กำลังปรับเครื่องสัญญาณให้ตรงกับเครื่องดักฟังที่เขาเพิ่งเอาไปเสียบไว้ในกระเป๋าของเย็น เมขลากลับจากเที่ยว เดินอย่างเหนื่อยอ่อนเข้าไปเช็กอินที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ เหลือบเห็นรามสวมแว่นดำนั่งอยู่ เธอขยี้ตาตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อโลกกลมได้ขนาดนี้ พึมพำเบาๆว่า

“นี่ฉันตาฝาดเห็นไอ้หมอนี่อีกแล้วเหรอเนี่ย”

เมขลามองไปอีกที รามหายไปแล้ว จังหวะนั้น เสียงมือถือของเมขลาดังขึ้น โรสเพื่อนของเมขลาโทร.มาถามเรื่องฝากซื้อของ เมขลาร้องเอะอะ ขอโทษเพื่อนเป็นการใหญ่ที่ลืม รับปากจะไปซื้อให้เดี๋ยวนี้ แล้วผลุนผลันออกจากโรงแรม ลืมเรื่องหนุ่มโรคจิตคนนั้นไปสนิท...

เนื่องจากในล็อบบี้สัญญาณไม่ชัด รามแอบขึ้นบันไดหนีไฟมาอยู่ชั้นเดียวกับห้องพักของแสง ขยับหาสัญญาณจนได้ยินเสียงเย็นถามแสงว่าปากกาด้ามนี้ใช่ของแสงหรือเปล่า ทำไมมาอยู่ในกระเป๋าของเขา แสงปฏิเสธว่าเปล่า ถ้าเย็นไม่เอาก็ทิ้งไป เย็นไม่ทิ้ง เอาปากกาเหน็บไว้ที่คอเสื้อ แล้วหยิบเอกสารการท่องเที่ยวที่วางอยู่ในห้องขึ้นมาดู มีเสียงมือถือของแสงดังขึ้น แสงอยู่ในห้องน้ำ เย็นจึงรับสายแทน

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง...ถึงแล้วครับ...ได้ครับ” เย็นวางสายแล้วเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ “พี่แสง...พ่อเลี้ยงโทร.มาแล้ว บอกว่าเราจะขนของตอนเที่ยงคืน...ถ้างั้นฉันขอออกไปข้างนอกหน่อยนะ” เย็นว่าแล้วรีบออกไปทันที เกรงแสงจะไม่อนุญาต รามแอบสะกดรอยตามเย็นมาห่างๆเห็นเดินออกมา หน้าโรงแรม ขึ้นรถแท็กซี่ รามรีบโบกมือเรียกแท็กซี่ให้ตามคันของเย็นไปห่างๆแล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทร.แจ้งท่านก้องภพ

“ทุกอย่างเรียบร้อยครับ...การแสดงใหญ่จะเริ่มตอนเที่ยงคืน...ช่วยเตรียมนักแสดงสมทบให้มารวมตัวกันที่ห้องลูกค้าด้วยนะครับ...ตอนนี้ผมกำลังตามเป้าหมายคนหนึ่งออกจากโรงแรม ถ้าโชคดีอาจจะได้ข้อมูลเพิ่มเติม”

รามแจ้งท่านก้องภพเป็นรหัสเพื่อกันรั่วไหล การแสดงใหญ่ที่ว่าหมายถึงการปะทะกันของพวกแสงและเย็นกับพวกตำรวจ นักแสดงสมทบคือพวกของภาคภูมินายตำรวจไทยกับพวกตำรวจลับเกาหลีใต้

ooooooo

เย็นแวะเข้าบ่อนกาสิโน แต่เล่นไพ่โกงจึงถูกนักเลงคุมบ่อนจับโยนออกมาทางประตูบ่อนด้านหลัง แล้วตามเข้ามารุมสหบาทา เย็นค่อยๆคลานหนีจากวงล้อมโดยที่พวกนั้นไม่เห็น รามสบช่องร้องเรียกเย็นให้หนีมาทางนี้ พวกนักเลงรู้ตัววิ่งไล่กวด เย็นสะดุดขาตัวเอง ทำปากกาเครื่องดักฟังหล่น

“เฮ้ย...เดี๋ยว ปากกาข้า”

รามหันไปมองเห็นปากกาของตัวเอง จะพุ่งไปเก็บแต่ไม่ทัน พวกนักเลงตามมาเสียก่อน รามมีฝีมือเข้าต่อสู้กับพวกนักเลงจนหมอบไปหลายคน แล้วช่วยหิ้วปีกเย็นพาหนี โดยมีพวกนักเลงวิ่งไล่อย่างไม่ลดละ...

ขณะที่รามพาเย็นวิ่งหนีสุดชีวิตมาตามซอย อีกฟากหนึ่งของถนนใหญ่รถแท็กซี่ที่เมขลานั่งกลับจากซื้อของให้โรสเกิดดับดื้อๆ เธอเห็นคนขับรถแก่มากแล้วจึงลงไปเข็นรถให้ เมขลาเข็นสุดกำลังจนรถแท็กซี่เครื่องยนต์ติด เธอยิ้มดีใจ ปาดเหงื่อเดินมาที่รถแท็กซี่ ยังไม่ทันจะเปิดประตู รามกับเย็นวิ่งพรวดเข้ามาตัดหน้าขึ้นไปนั่งรถแท็กซี่คันที่เธอเข็นแทบตายไปหน้าตาเฉย เมขลามองตามรามอย่างเจ็บแค้นใจ ทำไมต้องเป็นหมอนี่ทุกที...

แสงไม่พอใจมากที่เย็นพารามมาที่ห้องพัก แม้รามจะช่วยชีวิตเย็นไว้ แต่เราสองคนมีงานสำคัญต้องทำจะให้รามอยู่ที่นี่ไม่ได้ ไม่ว่าเย็นจะขอร้องอย่างไรแสงก็ไม่ยอม ครู่ต่อมา รามเดินออกมาหน้าโรงแรมอย่างผิดหวังสวนกับภาคภูมิที่เดินเข้ามากับนายตำรวจลับเกาหลีใต้ ภาคภูมิไม่สนใจราม แต่รามคุ้นๆหน้าภาคภูมิ แอบสะกดรอยตาม เมขลาลงรถแท็กซี่หน้าโรงแรมพอดีเห็นรามไวๆจำได้ รีบเดินตามแต่ไม่ทัน เขาหายตัวไปแล้ว...

ใกล้ถึงเวลาส่งมอบสารผลิตยาเสพติด ภาคภูมิกับตำรวจลับเกาหลีใต้อยู่ในห้องข้างๆห้องแสงจ้องจอภาพจากกล้องวงจรปิดซึ่งพวกตำรวจแอบติดตั้งไว้ในห้องพักของแสงก่อนหน้านี้ โดยไม่รู้ว่ารามคอยซุ่มดูอยู่ตรงโถงทางเดินหน้าห้องพัก สักพัก พ่อค้ายาเกาหลีสองคนมาเคาะประตูห้องพักของแสงอยู่ครู่หนึ่ง เย็นเปิดประตูรับ

เป็นจังหวะเดียวกับเมขลาก้าวออกจากประตูลิฟต์ เห็นรามแอบซุ่มอยู่ ถึงกับปรี๊ดแตก ปราดเข้าไปฟาดกระเป๋าถือใส่รามอุตลุด รามหันมาเงื้อหมัดจะชก แต่เห็นหน้าเมขลาเงื้อค้าง เอ็ดเสียงเขียวมาตีเขาทำไม

“ยังจะกล้าถามอีกนะ คุณทั้งลวนลามฉันบนเครื่องบิน ทั้งแย่งแท็กซี่ฉันแถมยังขโมยของฉันอีก แบบนี้มันสมควรตาย” เมขลาว่าแล้วโดดบีบคอ รามพยายามแกะมือเธอออก ปฏิเสธลั่นว่าไม่รู้เรื่อง เมขลาขู่จะลากคอเขาเข้าคุก รามมองไปทางห้องพักของแสงอย่างพะวักพะวน ก่อนจะตัดสินใจเล่นบทน่าสงสาร ขอร้องเธออย่าส่งเขาให้ตำรวจ ที่เขาทำไปเพราะจนตรอกจริงๆ เมขลาไม่เชื่อ จนตรอกบ้าอะไรมีปัญญาบินมาเที่ยวเกาหลี

“ถ้าคุณเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาแถมยังมีแม่ที่ป่วยหนัก คุณก็ต้องคิดหาทางเสี่ยงโชคเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนผม” รามตีหน้าเศร้า ขอความเห็นใจ เมขลาไม่เชื่อ ชายหนุ่มทำเป็นเจ็บหน้าอกเหมือนเป็นโรคหัวใจ แล้วแกล้งเป็นลมชักกระแด่ว เมขลาใจไม่ดี รีบลากรามเข้าห้องพักตัวเองที่อยู่ติดกับห้องพักของแสงอีกด้านหนึ่ง


ด้วยความเป็นคนใจดี มีเมตตา เมขลาพยายามทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตรามที่นอนแน่นิ่ง สุดท้ายตัดสินใจจะปั๊มหัวใจและผายปอดให้ รามตกใจโกหกว่าหายแล้ว ทำท่าจะลุก เมขลารั้งไว้ อยากรู้ที่เขาว่าเป็นโรคที่รักษาไม่หายคือโรคอะไร รามแต่งเรื่องเป็นตุเป็นตะว่าเป็นมะเร็งสมองระยะสุดท้าย แถมเป็นลิ้นหัวใจรั่วอีกต่างหาก เมขลาหลงเชื่อ สงสารและเห็นใจรามมาก อาสาจะแนะนำหมอเก่งๆให้แล้วคว้ากระเป๋ามาค้นหานามบัตร

รามเริ่มกระสับกระส่าย พยายามหาทางชิ่งกลัวจะไม่ทันการ กวาดตามองไปรอบๆเห็นระเบียงห้อง ปิ๊งไอเดียทันที แกล้งกุมขมับร้องโอดโอยโผเข้าหาเมขลาจนหน้าเกือบจะชนกัน โกหกว่าปวดหัวมาก ขอผ้าชุบน้ำสักผืน เมขลาหลงกลพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ รามสบช่องวิ่งไปที่ระเบียงห้องชะโงกไปดู ประตูระเบียงห้องพักของแสงเปิดอยู่ เห็นเย็นเดินไปเดินมาแถวนั้น จึงปีนระเบียงเข้าไปใกล้ๆส่งเสียงเตือนเย็นว่าตำรวจมา

เย็นตกใจอ้าปากค้าง จังหวะนั้น เมขลาเข้าใจผิดคิดว่ารามคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย พุ่งมารวบเอวไว้ เย็นไม่เห็นเมขลาเพราะรามยืนบัง ร้องเอะอะเป็นภาษาไทยและอังกฤษว่าตำรวจมา ทั้งหมดตาเหลือกวิ่งหนีออกจากห้อง ภาคภูมิกับตำรวจลับเห็นคนร้ายจะหนีรีบกรูออกจากห้อง รามเห็นแสงกับพวกปะทะกับกลุ่มของภาคภูมิผ่านทางระเบียงห้อง อยากจะเข้าไปช่วยพวกแสง แต่เมขลาเกาะแน่นยิ่งกว่าปลิง รามขอร้องให้เธอปล่อย

“ไม่...ฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณฆ่าตัวตายไปต่อหน้าหรอก”

รามดิ้นรนสุดฤทธิ์ จนพลัดตกระเบียง แต่มือไวคว้าราวระเบียงไว้ทัน เมขลากรี๊ดร้องลั่นด้วยความตกใจ...

พวกแสงฝ่าวงล้อมของตำรวจไปได้ ภาคภูมิขยับจะตาม แต่เสียงร้องของเมขลาทำให้ชะงัก รีบวิ่งเข้าไปในห้องพักของแสง เมขลายื่นมือให้รามจับ แต่รามเห็นภาคภูมิกำลังเดินมาที่ระเบียง

ทั้งสองหนุ่มสบตากัน ภาคภูมิรู้สึกคุ้นๆหน้า รามเกรงแผนแตก ก้มมองลงไปเบื้องล่างเห็นรถบรรทุกผักแล่นผ่านมารีบปล่อยมือ เมขลาตกใจสุดขีดไม่เคยเห็นคนตกตึกมาก่อน เป็นลมล้มพับไปตรงนั้น จึงไม่ทันเห็นรามตกลงบนรถบรรทุกผักอย่างปลอดภัยดีไม่มีอะไรแตกหัก รามรีบคว้ามือถือขึ้นมาโทร.หาท่านก้องภพ

“ผมเองครับ...ผมจะโทร.มาบอกว่าการแสดงวันนี้ยกเลิกนะครับ พอดีมีอุปสรรคเกิดขึ้นน่ะครับ” รามเซ็ง...

ในเวลาต่อมา ที่สถานีตำรวจเกาหลี ภาคภูมิคิดว่าเมขลาเกี่ยวข้องกับพวกค้ายาเสพติด ทันทีที่เธอฟื้น เขาพาตัวไปห้องสอบสวน ซักถามเธอเพื่อเค้นเอาความจริงโดยไม่ฟังข้อแก้ตัวใดๆ เมขลาถูกกักตัวไว้ที่นั่นทั้งคืน ทำให้ตกเครื่อง ขึ้นบินตามกำหนดไม่ทัน

ooooooo

ทันทีที่กลับถึงเมืองไทย เมขลาถูกทางบริษัทสายการบินสั่งพักงาน ผู้บริหารไม่พอใจมากที่เธอเข้าไปพัวพันกับคดีค้ายาเสพติด ซึ่งอาจส่งผลต่อภาพลักษณ์ของบริษัท เมขลาแก้ตัวว่าบริสุทธิ์ไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วย แต่ไม่เป็นผล รุจพยายามปลอบ แต่เมขลากลับยิ่งร้องไห้หนัก คร่ำครวญว่าตัวเองผิดอะไรนักหนาถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้

“แกไม่ได้ทำผิดหรอก แต่แกน่ะดีเกินไป แม่นางฟ้า”

เมขลาโต้ เธอไม่ใช่นางฟ้า เพียงแต่ทนเห็นคนเป็นลมชักตรงหน้าแถมป่วยด้วยโรคมะเร็งสมองกับโรคหัวใจไม่ได้ รุจเตือนอย่าเป็นคนดีมากเกินไป หัดเลียนแบบตัวอิจฉาในละครบ้าง ระหว่างนั้น โรสโทร.เข้ามือถือของเมขลา ขอร้องให้มาช่วยประกันตัว รุจส่ายหน้า ยกมือขึ้นทำเป็นรูปกากบาท

เมขลาแข็งใจปฏิเสธโรสว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ช่วยโรสอีกแล้ว แต่พอโรสออกปากฝากฝังให้ดูแลแม่ของเธอแทนเธอด้วย เพราะคราวนี้อาจติดคุกนาน เมขลาพยายามทำใจแข็งแต่ไม่สำเร็จ...

ขณะเดียวกัน รามกลับถึงห้องเช่าซึ่งอยู่เหนือสถานบันเทิงแห่งหนึ่งย่านรัชดา สาวๆในสถานบันเทิงต่างตรงเข้ามากอดต้อนรับเขาเป็นการใหญ่ มาม่าซังเจ้าของสถานบันเทิงที่หลงรักรามเข้ามาทักทายส่งตาหวานให้

“ตอนผมไม่อยู่นี่ มีอะไรบ้างไหมครับเจ๊”

“ไม่นะ ไม่มีใครกล้ามากวนเจ๊แล้วล่ะ ตั้งแต่รามมาอยู่ที่นี่...อ้อ...จะมีก็แต่คนตาบอดขายลอตเตอรี่มาหาราม บอกว่ารามอยากซื้อลอตเตอรี่”

รามชะงักเพราะนั่นเป็นรหัสติดต่อของเขากับท่านก้องภพ รีบไขกุญแจห้องพักเอาของไปเก็บ แล้วตรงไปยังร้านน้ำชา ซึ่งเป็นสถานที่นัดพบ เจอท่านก้องภพในคราบคนขายลอตเตอรี่ตาบอดนั่งรออยู่ก่อนแล้ว รามทำทีเข้าไปซื้อลอตเตอรี่ แต่ให้คนขายช่วยเลือกให้ ท่านก้องภพทำเป็นเลือกๆก่อนจะหยิบลอตเตอรี่ให้เขาหนึ่งคู่ รามยัดเงินใส่มือท่านก้องภพ แล้วเดินออกจากร้านมาถึงมุมปลอดคน รีบพลิกลอตเตอรี่ดูด้านหลัง มีข้อความเขียนว่า

“เสือลงจากดอยแล้ว”

รามรู้ทันทีว่านี้เป็นรหัสบอกว่า พ่อเลี้ยงปองธรรมตอนนี้ลงมากรุงเทพฯแล้ว...

ที่บ้านของพ่อเลี้ยงปองธรรมในกรุงเทพฯ ธิดาหรือเทเรซ่าลูกสาวของพ่อเลี้ยงปองธรรมออกมารอต้อนรับ พ่อของเธอพร้อมด้วยลูกสมุนของพ่อเลี้ยง รวมทั้งแสงกับเย็น สักพัก รถหรูคันหนึ่งแล่นมาจอด พ่อเลี้ยงปองธรรมกับเทวัญลูกชายของเขาก้าวลงจากรถ ธิดาวิ่งเข้าไปกอดพ่อ ดีใจที่ท่านจะมาร่วมงานเปิดตัวบูติกของเธอ

หลังจากทักทายลูกสาวสุดรักสุดห่วงเสร็จ พ่อเลี้ยงปองธรรมเรียกแสงกับเย็นมาชำระความที่การซื้อขายสารผลิตยาเสพติดไม่สำเร็จ ครั้งนี้พ่อเลี้ยงปองธรรมจะละเว้นโทษไว้ก่อน ลูกสาวของเขากำลังจะเปิดร้าน ไม่อยากให้มีเรื่องอัปมงคล แสงกับเย็นกราบขอบคุณพ่อเลี้ยงปลกๆขยับจะถอยออกไป

พ่อเลี้ยงปองธรรมเรียกไว้ ยังคาใจไม่หาย ทำไมทั้งคู่ถึงรอดเงื้อมือตำรวจมาได้ เย็นรีบรายงานว่าเป็นเพราะรามมาเตือนพวกตนเสียก่อน พ่อเลี้ยงไม่พอใจที่มีคนนอกมาเกี่ยวข้องเรื่องนี้ด้วย เย็นลนลานอธิบาย

“รามเป็นผีพนันครับ มันช่วยผมจากไอ้พวกมาเฟียคุมบ่อนที่เกาหลี ฝีไม้ลายมือยังกะจาพนม ผมยังคิดจะชวนมาทำงานกับพ่อเลี้ยงเลย”

“ฉันไม่ได้รับคนง่ายๆ แต่ถ้าพิสูจน์ได้ว่ามันเก่งจริงและเชื่อใจได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง” พ่อเลี้ยงปองธรรมเสียงเข้มเย็นค่อยคลายกังวลไปได้

เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน5 ละครช่อง7


รับตัด ชุดยูนิฟอร์ม 0858049019สมุทรปราการ


รับตัดเสื้อโปโล

รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม 0858049019สมุทรปราการ

  • รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม เสื้อยืดคอกลม
  • โดยช่างผูชำนานงาน ประสบการนานนับสิบปี
  • รับทำทั้ง งานเล็ก งานใหญ่
  • รับทำทั้ง ตลาดล่างตลาดบน
        งานอื่นๆ 
  • รับแซ็กรังดุม
  • รับติดกระดุม
  • รับรีดด้วยระบบไอน้ำ พร้อมแพคใส่ถุง
  • รับตัดผ้า ตามแบบแพทเทร์น
บริษัท พี.วี.ซี.บิสซิเนส คอเปอร์เรชั่น จำกัด นายจรินทร์ วงศ์คัมภีร์
50/345 ถ พระยาสุเรนทร์ ซ 40 แขวงสามวาตะวันตก เขต คลองสามวา กรุงเทพ 10510ำท
email kampeena_1@hotmail.com

รับตัดเสื้อยืดคอกลม 0858049019สมุทรปราการ


รับตัดเสื้อโปโล

รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม 0858049019สมุทรปราการ

  • รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม เสื้อยืดคอกลม
  • โดยช่างผูชำนานงาน ประสบการนานนับสิบปี
  • รับทำทั้ง งานเล็ก งานใหญ่
  • รับทำทั้ง ตลาดล่างตลาดบน
        งานอื่นๆ 
  • รับแซ็กรังดุม
  • รับติดกระดุม
  • รับรีดด้วยระบบไอน้ำ พร้อมแพคใส่ถุง
  • รับตัดผ้า ตามแบบแพทเทร์น
บริษัท พี.วี.ซี.บิสซิเนส คอเปอร์เรชั่น จำกัด นายจรินทร์ วงศ์คัมภีร์
50/345 ถ พระยาสุเรนทร์ ซ 40 แขวงสามวาตะวันตก เขต คลองสามวา กรุงเทพ 10510ำท
email kampeena_1@hotmail.com

รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม 0858049019สมุทรปราการ


รับตัดเสื้อโปโล

รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม 0858049019สมุทรปราการ

  • รับตัดเสื้อโปโล ชุดยูนิฟอร์ม เสื้อยืดคอกลม
  • โดยช่างผูชำนานงาน ประสบการนานนับสิบปี
  • รับทำทั้ง งานเล็ก งานใหญ่
  • รับทำทั้ง ตลาดล่างตลาดบน
        งานอื่นๆ 
  • รับแซ็กรังดุม
  • รับติดกระดุม
  • รับรีดด้วยระบบไอน้ำ พร้อมแพคใส่ถุง
  • รับตัดผ้า ตามแบบแพทเทร์น
บริษัท พี.วี.ซี.บิสซิเนส คอเปอร์เรชั่น จำกัด นายจรินทร์ วงศ์คัมภีร์
50/345 ถ พระยาสุเรนทร์ ซ 40 แขวงสามวาตะวันตก เขต คลองสามวา กรุงเทพ 10510ำท
email kampeena_1@hotmail.com

Sunday, November 27, 2011

แพทเทิร์นชุดคลุมท้อง 1 ชุด



สวัสดีค่ะ

มีผู้ขอ
ซึ่งพอดีที่ป้าแอ๊ดเพิ่งสอนการสร้างแบบชุดอยู่กับบ้าน แบบง่ายๆ ไป 1 ชุด
ชุดคลุมท้องที่นำมาสอนในวันนี้ ดัดแปลงจากชุดอยู่กับบ้านได้เลยค่ะ





สำหรับแพทเทิร์นเสื้อตัวนี้ ใช้แพทเทิร์นของเสื้ออยู่กับบ้านมาเติมเส้นนิดหน่อยค่ะ





วิธีการสร้างแบบเสื้ออย่างละเอียดดูที่ แบบเสื้ออยู่กับบ้านนะคะ

เมื่อสร้างแบบตัดเสื้ออยู่กับบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งชิ้นหน้าและชิ้นหลัง



ให้นำแบบตัดมาเพิ่มเส้นดังนี้

1.ที่เส้นอก ของทั้งชิ้นหน้าและชิ้นหลัง ให้ตีเส้นต่ำลงมา 6.5 ซ.ม. เป็นเส้นต่อผ้าที่เราจะจับจีบรูด

2.เพิ่มเส้นกลางตัว ทั้งชิ้นหน้าและชิ้นหลังออกไป ด้านละ 15 ซ.ม.
ผ้าที่เพิ่มคือผ้าที่จะนำมาเย็บรูดแล้วเย็บติดกับชิ้นบนขยายความกว้างของตัวกระโปรงรองรับช่วงท้อง

3.เส้นชายกระโปรง เพิ่มเท่ากัน ตามในภาพ


วิธีการตัดผ้า

1. ให้ตัดกระดาษ แพทเทิร์น แยกส่วนเสื้อชิ้นบนกับชิ้นล่างออกจากกัน

2.นำแบบตัดชิ้นบน ไปวางบนสันทบผ้า ให้เส้นกลางตัวอยู่ที่เส้นสันทบ ใช้ชอร์คขีดแนวเย็บโดยรอบ

3.นำแบบตัดชิ้นล่างไปวางที่สันทบผ้าเหมือนกัน แต่กว้างพอที่ตัดชิ้นล่างได้
ให้เส้นกลางตัวอยู่ที่สันทบผ้า ใช้ชอร์คขีดแนวเย็บไว้

4.วางแบบตัดแขนเสื้อ และสาบคอเสื้อ บนผ้าที่ทบไว้สองชั้น


วิธีการเย็บ

1.กลิ้งเส้นที่จะเย็บลงบนผ้าด้านผิดทุกเส้น

2.นำผ้าไปแซคริมกันด้ายลุ่ยโดยรอบ

3.เดินเส้นจักรห่างๆ 2 เส้น ที่ผ้าตัวเสื้อด้านล่างชิ้นที่จะจับจีบรูด ตรงรอยต่อกับด้านบน
เดินจักรที่เส้นเย็บก่อน 1 เส้น แล้วเดินจักรอีก 1 เส้น นอกเส้นเย็บออกมา ห่างกันประมาณ 0.5 ซ.ม.
ทิ้งหัวและหางด้ายไว้รูดประมาณ 2 นิ้ว

4.ดึงรูดเส้นด้ายที่เย็บไว้ ดึงรูดทีเดียวทั้งสองเส้นนะคะ โดยรูดทางผ้าด้านผิด
รูดให้ได้ความยาวเท่ากับตัวเสื้อด้านบนที่ต้องการจะเย็บติดกัน

5.เนาชิ้นล่างกับชิ้นบนเข้าด้วยกัน พยายามให้จีบรูดมีระยะเท่าๆ กันตลอดชิ้น แล้วเย็บด้วยจักร

6.เมื่อเย็บแนวรูด ทั้งชิ้นหน้าและชิ้นหลังแล้ว จึงเย็บเส้นไหล่ของทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกัน

7.เย็บสาบคอให้เรียบร้อยตามที่สอนไว้แล้ว

8.เย็บตะเข็บข้างของตัวเสื้อ และแขนเสื้อ แบะตะเข็บ รีดให้เรียบร้อย

9.พับชายกระโปรง และแขนเสื้อ เนาไว้สอย

10 เข้าแขนเสื้อกับตัวเสื้อตามที่สอนไว้ในเสื้ออยู่กับบ้านค่ะ

เสื้อตัวนี้ไม่ต้องเย็บแหวกตรงกลางตัวหน้านะคะ คงสวมหัวได้อย่างสบาย
แต่ถ้ายังสวมไม่ได้ ให้เจาะตัวเสื้อด้านหลัง แล้วติดซิปยาวสัก 10 ซ.ม. จะช่วยได้ค่ะ

ขอบคุณข้อมูลดีๆจาก http://www.bloggang.com

แพทเทิร์น เสื้้อ


เป็นอย่างไรกันบ้างคะ เป็นบทความที่ยอดเยี่ยมใช่มั๊ยละ

มีข้อมูลเท่านี้คุณก็สามารถเลือกแพทเทิร์นที่ถูกไซด์มาใช้ได้
แล้วค่ะ เรื่องต่อไปมันจะเป็นเรื่องของการแก้ไขแพทเทิร์น
ซึ่งไม่มีใครชอบแต่ก็ต้องทำเพราะใครเล่าจะหุ่นได้มาตรฐานเขา
เด๊ะๆ พอแก้ไขแพทเทิร์นแล้วก็จะเป็นการวางผ้า ตัดผ้า ส่วน
การเย็บนั้นต้องให้ไปอ่านวิธีทำเอง เขาแถมมากับแพทเทิร์นค่ะ

ปล. เครดิตหนังสือที่ใช้อ้างอิงคือ Vogue Sewing

7.ในซองมีอะไรอยู่บ้าง




-แพทเทิร์นที่ทำด้วยกระดาษทิชชู่
เส้นสายสัญลักษณ์ต่างๆบนกระดาษแพทเิทิร์นมีความหมายทั้งสิ้น
1.เส้นเกรนผ้า (grainline) เราจะเรียกริมผ้าด้านที่ไม่ลุ่ยว่า ผ้าตามยาว
ปกติแล้วเราจะวางแพทเทิร์นให้เส้นเกรน ขนานไปตามริมผ้าตามยาวด้าน
ที่ไม่ลุ่ยนี้ นอกจากเขาจะสั่งเป็นพิเศษให้วางผ้าตามขวาง หรือ
วางผ้าทแยงมุมเราจึงจะทำตาม

2.รอยตัดตามไซด์ต่างๆ (cutting line) เช่นไซด์ใหญ่สุดจะใช้เส้นทึบ
ไซด์เล็กลงมาใช้เส้นไข่ปลา เส้นพวกนี้มีความหนาของมันอยู่ ขอให้ผู้ใช้แพทเทิร์น
ตัดกระดาษเข้าไปในด้านในของเส้นเลย พูดง่ายๆคือตัดเส้นทิ้งไม่ให้เหลือหมึกพิมพ์
ถ้าตัดนอกเส้นจะมีผลต่อไซด์เล็กน้อย
แพทเทิร์นสำเร็จบางบริษัทโดยเฉพาะของอเมริกาจะรวมความกว้าง
ของตะเข็บไว้แล้ว 5/8 นิ้ว หรือ 1.50 ซม.
ส่วนใหญ่แล้วแพทเทิร์นจากยุโรปจะไม่เผื่อตะเข็บให้ เราต้องวัดและวาดใส่เข้าไปเองที่เขาทำเช่นนั้นเพื่อความสะดวก
ระหว่างการแก้ไขแพทเทิร์น

3.เส้นสำหรับปรับเปลี่ยนแก้ไขแพทเทิร์น (adjustment line)
สังเกตุง่ายๆว่าเป็นเส้นคู่ขนาน ถ้าเป็นเสื้อ ส่วนมากจะอยู่เหนือเอว
เพื่อหดหรือยืดแพทเทิร์นให้เหมาะสมกับ ความยาวจากปุ่มคอ ถึง เอว
บนแพทเทิร์นกางเกง หรือ กระโปรง ก็จะมีเส้นนี้เหมือนกันเพื่อพับ
ให้แพทเทิร์นสั้นลง หรือ ตัดต่อกระดาษให้แพทเทิร์นยาวขึ้น

4. เส้นกลางหน้า กลางหลัง (center front / center back lines) คือเส้นกึ่งกลางตัวมีความสำคัญต่อการวางผ้า และ
การหาจุดวางกระดุม/รังดุม

5. ตำแหน่งทบผ้า (fold line) จะได้ใช้ในช่วงของการเย็บผ้า
ควบคู่ไปกับการรีดผ้า เช่นบริเวณสาบเสื้อกลางตัว
6.ต่ำแหน่ง กระดุม และ รังดุม (buttons / buttonholes) ปกติแล้วเขาจะให้ตำแหน่งรังดุม/กระดุมมาสำหรับไซด์เล็กที่สุด
ไซด์อื่นที่ใหญ่กว่าจะต้องคำนวณเองจาก เม็ดกระดุม/รังดุม อันแรก

7.สัญลักษณ์ วงกลมแล้วมีกากะบาทข้างใน หมายถึง ตำแหน่งของจุดอก
(bust point, apex) เส้นเอว และ เส้นสะโพก

8.สัญลักษณ์วงเล็บสี่เหลี่ยมที่ด้านในเขียนว่า Fold ถ้าเป็นกระโปรงมักอยู่ตรงเส้นกลางหน้า กลางหลัง
แสดงว่าเราจะวางแพทเทิร์นนี้บนสันทบของผ้าก่อนตัด

9.เครื่องหมายสามเหลี่ยมเล็กๆที่อยู่บนเส้นรอยตัด (cutting line) มีความสำคัญในขณะเย็บเราจะประกบ
ตำแหน่งสามเหลี่ยมนี้เข้าด้วยกัน แล้วจับตะเข็บเย็บ
เวลาตัดกระดาษเราจะตัดสามเหลี่ยมให้เว้าเข้าไป เวลาเราตัดผ้าเราจะขลิบเส้นตรงนิดหน่อยเข้าไปบน
ตะเข็บผ้าด้วย

10.สัญลักษณ์พวก สามเหลี่ยม วงกลม เล็กๆ (แล้วแต่บริษัทจะใช้แบบไหน)ที่วางอยู่บริเวณต่างๆ
มีความหมายในขณะเย็บมาก เป็นการบ่งบอกว่า ตรงจุดไหนควรจะประกบพอดีกับจุดไหน เช่น
วงกลมเล็กๆบนเกล็ดกระโปรง (dart)หรือไม่ก็เป็นตัว
บ่งระยะ เช่นว่า ระหว่างสองจุดนี้ให้เย็บรูด จับจีบ ฯลฯ

11.ตำแหน่งวางซิป (zipper placement)
ก็จะใช้สัญลักษณ์พวกกลมๆเล็กๆเช่นกัน

12.เส้นความยาวเสื้อ กางเกง กระโปรง (hem line) ส่วนมากแพทเทิร์นจะเผื่อตะเข็บ
ให้เหมาะสมไว้แล้ว ถ้าเราไม่ชอบก็ปรับเปลี่ยนได้

13.ชื่อ โค้ด ไซด์ และ เลขที่ ของแพทเทิร์น เช่น front A เลขที่ 1 หมายถึง ชิ้นหน้า แบบ A(บางครั้งแพทเทิร์นเดียวกันสามารถเลือกใช้ได้
หลายดีไซด์ view A , view B, view C ) นอกจากนี้ยังมีคำสั่งว่า ให้ตัดผ้าจริงกี่ชิ้น ผ้าซับในกี่ชิ้น บนสันทบหรือไม่
นับว่าส่วนนี้มีประโยชน์มากต่อการวางผ้า
ตัดผ้า และ การเก็บรักษาแพทเทิร์น

6. การเผื่อหลวม


การเผื่อหลวม (ease) หลายคนอาจจะยังไม่คุ้นเคยถึงศัพย์คำนี้ของการตัดเย็บเสื้อผ้า
เสื้อผ้าที่เราใส่นั้นมีการเผื่อหลวมเพื่อการเคลื่อนไหว ความสบาย แม้แต่แม่เสื้อ (sloper)
ที่นักเรียนเรียนเป็นตัวแรกนั้นก็ยังมีการเผื่อหลวมไว้
นิดหน่อย ไม่ได้รัดตัวแน่นแบบหายใจไม่ออก
แล้วดีไซด์เนอร์ก็จะมาใส่การเผื่อหลวม (designer ease) เพิ่ม
ขึ้นอีกแล้วแต่สไตล์เสื้อผ้านั้นๆ แต่ก็มีเหมือนกันที่ไม่มีการเผื่อหลวมเลย เช่นเสื้อเกาะอก
เสื้อที่มีเชือกผ้าผูกคอ (halter) เสื้อบางตัวจะมี negative ease ด้วยซ้ำ เช่นเสื้อยืดรัดรูป
จะตัดมาให้เล็กกว่าตัวคนใส่

รสนิยมของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน บางคนชอบใส่เสื้อผ้าหลวมๆสบายๆ บางคนชอบใส่
เสื้อผ้าที่ฟิตตัวหน่อย แผ่นปกหลังของซองแพทเทิร์น ส่วนที่ 2 ที่ดิฉันอธิบายไว้ข้างต้น
จะบ่งบอกเรื่องนี้ไว้เป็นนัยๆ ถ้าคุณเจอคำดังต่อไปนี้ คุณก็สามารถจินตนาการได้ว่าเสื้อ หรือ
กระโปรง/กางเกง แบบนั้นจะออกมาในลักษณะไหน
close-fitting เสื้อผ้ารัดรูป เช่นชุดเกาะอก ชุดแต่งงาน
fitted เสื้อผ้าพอดีตัว เช่น ชุดกระโปรงเข้ารูป เขาจะเผื่อหลวมไว้ 3-4 นิ้ว
semi-fitted เสื้อผ้าเคลือๆตัว อย่างเสื้อจะเผื่อหลวมไว้ เกือบๆ 5 นิ้ว
loose-fitting เสื้อผ้าหลวมๆ เสื้อเผื่อหลวมไว้ไม่เกิน 8 นิ้ว
very losse-fitting เสื้อผ้าหลวมมากๆ เผื่อหลวมไว้มากว่า 10 นิ้ว

5. เทคนิคการใช้แพทเทิร์นหลายๆไซด์ที่มาในซองเดียวกัน หรือ ผสมกับซองอื่น



ปกติแล้วเขาจะพิมพ์ไซด์หลายๆไซด์บนแพทเทิร์นเดียวกัน เช่น
8-10-12 ซึ่งทำให้เราสามารถแก้ไซด์แพทเทิร์นได้ง่าย
ถ้าเรามีช่วงอกไซด์ 8 เอวไซด์ 12 สะโพกไซด์ 10 เราก็สามารถใช้ดินสอเบลนเส้นต่างๆให้เข้ากับรูปร่างเราได้
(เบลน แปลว่า ทำให้กลมกลืน)

ถ้าผู้ใส่มีแผ่นหลังใหญ่ ก้นใหญ่ ก็ยังสามารถใช้แพทเทิร์นชิ้นหน้าของ
ไซด์ 8 แล้วใช้แพทเทิร์นแผ่นหลังของไซด์ 12 มาปรับให้เข้ากันได้ ดิฉันจะเขียนถึงวิธีการแก้ไขแพทเทิร์นในคราวต่อไป

แม้ว่าเราอาจชอบส่วนปกของแบบในซองหนึ่งแต่เราอาจจะไม่ชอบส่วนแขน
ของมัน เราก็ยังสามารถดึงเอาแขนจากซองอื่นมาใช้ร่วมกันได้ด้วย แต่ก็ต้องมี
การตรวจวัดรอบวงแขน และส่วนโค้งแขนเสื้อก่อน

4. การเลือกขนาด/ไซด์

การเลือกขนาด/ไซด์ (ดูรูปจากหัวข้อ 2 เลขกำกับที่ 3)
ก่อนอื่นเราต้องมีขนาด รอบอกสูง (chest) รอบอก (bust) เอว (waist) และ สะโพก (hip) ทั้งหลักนิ้ว
และ หลักเซ็นติเมตร อยู่ในกระเป๋าสตางค์ก่อน

-แพทเทิร์นเสื้อสตรี รวมทั้ง กระโปรงชุด เสื้อชนิดต่างๆ แจ็กเก็ต เสื้อโค้ท
หาคัพ (cup) ของตัวเอง (เหมือนเสื้อชั้นใน) โดยการเอา รอบอก( bust) - รอบอกสูง (chest)
ถ้าได้ผลต่าง 1 นิ้ว หรือน้อยกว่า ถือว่าอยู่ในคัพ A
ผลต่าง 1 1/4" -2" เท่ากับ คัพ B
ผลต่าง 2 1/4"-3" เท่ากับ คัพ C
ผลต่าง 3 1/4"- 4" เท่ากับ คัพ D
ผลต่าง 4 1/4"หรือมากกว่า ถือว่าคัพใหญ่กว่า D อาจเป็น E

เนื่องจากแพทเทิร์นมาตรฐานนั้นใช้ คัพ B คนที่มีคัพ A หรือ B คุณควรใช้ รอบอก (bust)
ในการเลือกไซด์ไปเลย ถ้าบนซองเขียนว่า รอบอก
30 1/2" ซึ่งตรงกับไซด์ 6 คุณก็ซื้อไซด์ 6
แต่ถ้าคัพของคุณเป็นคัพ C หรือ มากกว่านั้น คุณควรใช้ รอบอกสูง (chest) แทนตัวเลข
รอบอก (bust)ในการเลือกไซด์ เช่น bust 33 chest
30 1/2" ซึ่งเป็นคัพ C คุณควรจะเลือก
แพทเทิร์นไซด์ 6 แทนที่จะใช้ไซด์ 10 หรือ 12 เพราะแพทเทิร์นไซด์ 6 จะฟิตบริเวณ
ไหล่ บ่าหน้า-หลัง คอ มากกว่า ส่วนบริเวณอก เอว สะโพก เราจะแก้แพทเทิร์นให้มัน
เหมาะสมทีหลัง ซึ่งทำง่ายกว่าการแก้แพทเทิร์นบริเวณ ไหล่ บ่าหน้า-หลัง และ คอ

ส่วนผู้ที่ได้ตัวเลขออกมาครึ่งๆกลางๆอยู่ระหว่างไซด์ เช่น
ระหว่าง 6 กับ 8 ให้ถือเอาโครงสร้างกระดูกผู้ใส่เป็นหลัก
ถ้าโครงสร้างคุณเล็กๆบางๆ ก็เลือกใช้ต่ำกว่า คือ 6 ถ้ากระดูกโครงสร้างใหญ่ กระดูกใหญ่ก็เลือกแพทเทิร์น
ไซด์สูงกว่า คือ 8

- แพทเทิร์นกระโปรง กางเกง
ให้ใช้ตัวเลขรอบเอว ของผู้ใส่เป็นหลัก เพราะการแก้แพทเทิร์นบริเวณเอว ขอบเอว
ซึ่งอาจมีลูกเล่นเป็นจีบ พลีต ต่างๆ จะแก้ยากกว่าส่วนสะโพก
เช่น ถ้าผู้ใส่มีรอบเอว 26 1/2" สะโพกแค่ 34 1/2" ก็ควรเลือกไซด์ 12 แทนที่จะเป็นไซด์ 10
อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้ใส่มีรอบสะโพกที่มากกว่ารอบเอวตั้งแต่ 13 นิ้วขึ้นไป คุณควรจะ
เลือกไซด์ตามรอบสะโพกนั้นๆ แทนที่จะเลือกไซด์ตามรอบเอว แล้วจึงกลับไปแก้
รอบเอวถึงแม้จะทำได้ยากขึ้นก็ตาม
ส่วนใครที่จะตัดชุดคลุมท้อง คุณจะใช้รอบตัวก่อนการตั้งท้องเพื่อไปเลือกไซด์

ส่วนสูงก็มีความหมาย....
ส่วนใหญ่แล้วแพทเทิร์นมาตรฐาน Misses' จะออกแบบมาสำหรับผู้มีส่วนสูง 165-168 ซม
(หน่วยนิ้วก็จะเป็น 5ฟุต5นิ้ว ถึง 5ฟุต 6นิ้ว) ถ้าใครโชคดีที่มีส่วนสูงประมาณนี้ ก็จะ
ไม่ต้องหด หรือ ยืด แพทเทิร์นเลย ช่วงปุ่มคอหลังถึงเอว (back waist length)
และ ช่วงสะโพกสูง-สะโพกต่ำ (hip length)จะพอดิบพอดี แต่ถ้าใครที่เตี้ยกว่านี้จะต้องแก้ไขแพทเทิร์น หรือไม่ก็ต้อง
หาซื้อแพทเทิร์นที่สร้างไว้สำหรับคนมีความสูง
157-163 ซ.ม. ซึ่งเรียกว่า Misses'Petites ซึ่งความยาวจากปุ่มคอหลังถึงเอวของ
แพทเทิร์นของคนตัวเล็กนี้จะสั้นกว่า
ของ Misses' 1 นิ้ว และช่วงสะโพกเล็ก
ถึงสะโพกใหญ่ ก็จะวัดได้แค่ 7 นิ้ว ซึ่งสั้นกว่าของMisses'2" นอกจากนี้ความยาวแขนเสื้อ
ก็จะสั้นลงไปตามสัดส่วนร่างกายด้วย

ถ้าผ่านไปพบแพทเทิร์นสำหรับ Women's / plus size ขอให้ทราบไว้ว่าเขาสร้างมา
เพื่อผู้หญิงที่ท้วม แต่ยังรักษาความสูงมาตรฐาน 165-168 ซม อยู่ แพทเทิร์นพวกนี้
จะมีการเผื่อหลวมมากกว่าปกติ เพื่อความคล่องตัว

3.มารู้จักกับรูปร่างและราคาของแพทเทิร์นกันดีกว่าค่ะ ^^

1. เลขโค้ดของแพทเทิร์น รูปร่าง และ ราคา
รูปสามเหลี่ยมที่ฐานอยู่ด้านบน หมายถึงผู้ที่มีช่วงอกใหญ่/ไหล่กว้าง แต่สะโพกเล็ก
รูปสามเหลี่ยมธรรมดาคือ ผู้ที่มีอกเล็ก/ไหล่แคบ แต่สะโพก/ต้นขา ใหญ่
รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าคือ ผู้ที่มีส่วนอกและสะโพกเท่ากันแต่เอวหนา
แพทเทิร์นซองนี้จะเหมาะกับทั้ง 3 รูปร่างดังที่ว่าไว้
นอกจากนี้บนหัวมุมด้านขาวฟากภาษาฝรั่งเศส ยังเรทความยากง่ายของการเย็บดีไซน์นั้นไว้ด้วย เช่น easy ,
average, difficult
2. จารนัยถึงลายละเอียดของดีไซด์นั้นๆ เพราะเขาไม่สามารถใส่รายละเอียดทั้งหมดลงในภาพวาด/รูปถ่ายได้
คำแรกๆเลยเขาจะบอกว่าเขาดีไซน์ให้เสื้อผ้า
เป็นแบบรัดรูป พอดีตัว หลวมน้อย/มาก (การเผื่อหลวม / ease ) ซึ่งตรงนี้จะสำคัญต่อการแ้ก้ไขแพทเทิร์นเพื่อการฟิตติ้งมาก
ดิฉันจะเขียนอธิบายเพิ่มเติมในตอนหน้า
3. ตารางไซด์ อก เอว สะโพก เช่น แพทเทิร์นมาตรฐาน
ไซด์ 6 จะสร้างมาจาก อก 30 ½ เอว 23 สะโพก 32 ½
(แพทเทิร์นอเมริกัน หน่วยเป็น นิ้ว ของยุโรปจะเป็นเซ็นติเมตร)
4.อุปกรณ์ที่ต้องใช้ เช่น กระดุม ซิป ฯลฯ
5.ผ้าที่เหมาะสมกับแบบที่ดีไซน์เนอร์จินตนาการไว้ ถ้าเขาเขียนไว้ว่า
ต้องใช้ผ้ายืดเท่านั้น (knit only) เราก็ไม่ควรจะดื้อดึงไปใช้ผ้า
ทอธรรมดา เนื่องจากแพทเทิร์นแม่แบบ
ของผ้ายืดกับผ้าทอนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง
6.ขนาดความกว้างยาวของผ้าที่ควรซื้อ เขาจะบอกมาให้เสร็จสรรพ
รวมถึงผ้าซับใน ผ้า interfacing (ที่มีกาวไว้ด้านหนึ่ง
รีดบนผ้าจริงของเราเพื่อให้อยู่ทรง เช่น ผ้ารองปก ขอบกระโปรง/กางเกง)
7. ขนาดความยาวของเสื้อ ความยาวกระโปรง หรือ กางเกง เมื่อเย็บเสร็จแล้ว ตรงนี้จะมีความหมายต่อเราในกรณีที่เรามีส่วนสูง ไม่เท่ามาตรฐานเขา
( 168 ซม)เราก็จะทำการแก้ไขแพทเทิร์นให้มันเหมาะกับส่วนสูงของเรา
8.ภาพสเก็ตช์ด้านหลังของแบบ

2.คู่มือการใช้แพทเทิร์นสำเร็จรูปแบบเป็นซองๆ


ปกติแล้วในบ้านเรา ถ้าใครสักคนอยากจะตัดเสื้อผ้าใส่เอง คนนั้นจะต้องมีความรู้เรื่องการสร้างแพทเทิร์นเป็นอันดับแรก ซึ่งส่วนมากก็ต้องไปเรียน
ในสถานศึกษาเป็นเรื่องเป็นราว บ้างก็ตั้งใจเรียนจนจบ บ้างก็ท้อถอยตั้งแต่เดือนแรกๆ
เพราะการเรียนสร้างแพทเทิร์นไม่ใช่ของง่ายๆเลย ผู้เขียนเป็นคนหนึ่งที่เลิกเรียนเสียกลาง
คันทิ้งค่าเรียนเป็นหมื่นๆเพราะยิ่งเรียนยิ่งยากและไม่สามารถนำ
ไปใช้ได้สักที

เมื่อ 1998 ผู้เขียนโยกย้ายถิ่นฐานมาอยู่ต่างประเทศ ได้เห็นแพทเทิร์นสำเร็จรูปของ เสื้อผ้าทั้งบุรุษ สตรี เด็ก ของตกแต่งบ้าน เช่น ผ้าม่าน ผ้าคลุมเตียง กระเป๋าผ้า มีแม้กระทั่งแพทเทิร์นเสื้อผ้าตุ๊กตาออกวางขายในร้านขายผ้า ความรู้สึกแรกคือ ตื่นเต้น มันแปลกใจ แปลกตาไปหมด เป็นอะไรที่เปลี่ยนโลกทัศน์ของการเย็บผ้าไปเลย ที่แปลกใจเพราะว่าผู้เขียนไม่เข้าใจว่าเขาสามารถทำแพทเทิร์น
ให้เข้ากับคนเป็นล้านๆคนซึ่งรูปร่างไม่เท่ากันสัก
คน ได้อย่างไร เห็นดังนั้นก็ต้องทดลองกันหน่อย วิธีการซื้อก็ง่ายๆ แค่เปิดแคทตาล๊อคเลือกแบบ ส่วนมากร้านขายผ้าจะรับแพทเทิร์นของบริษัท แมคคอล บัทเตอร์ริค ซิมพลิซิตี้ และ โวค มาขายซึ่งตอนนี้ได้รวมเป็นบริษัทเดียวกันแล้ว คนอเมริกันจะแอบเรียกว่า Big 4
เมื่อเลือกได้แบบที่พอใจแล้วต่อมาก็เลือกขนาดที่เหมาะกับผู้ใส่ ตรงนี้แหละที่เกิดเป็น
ปัญหา เพราะไม่รู้จะเลือกขนาดไหนดี ในเมื่อคนขาย และ คนที่ผู้เขียนรู้จักก็ไม่ได้เย็บเสื้อผ้าใส่เอง เมื่อดูขนาดที่เขาบอกบนซองและเทียบกับรูปร่าง
ตัวเองเท่าที่จำได้แล้ว ผู้เขียนก็คว้าไซด์ 12 มาเลย เสื้อที่ตัดด้วยไซด์ 12 ก็เป็นอันว่าใส่
ไม่ได้มันใหญ่เกินไป แต่กระนั้นก็ไม่คิดว่าต่อไปจะซื้อไซด์เล็กลง หรือนำแพทเทิร์นไซด์
12 มาลดขนาด ผู้เขียนสรุปลงไปเลยว่าแพทเทิร์นสำเร็จรูปมันไม่เข้าท่า มันทำให้ใหญ่ๆเข้าว่ากะว่าใครๆก็้ใส่ได้ถ้าใครอยากได้เสื้อ
เข้ากับรูปร่างดีๆต้องสร้างแพทเทิร์นเอง

ผู้เขียนจึงกลับมาง้อการสร้างแพทเทิร์นเองอีกโดยอ้างอิง
จากสมุดจดที่อาจารย์บังคับให้จดและทำแพทเทิร์นตัวย่ออย่างดี แต่ความที่เรียนไปแค่แพทเทิร์นแม่แบบ
และไม่รู้ว่าจะใช้แพทเทิร์นแม่แบบมาทำอะไรได้บ้าง ก็เป็นอันว่าไม่ประสบผลสำเร็จอีก
จนกระทั่งเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ผู้เขียนได้ลงทะเบียน
เรียนการตัดเย็บเสื้อแจ็คเก็ตอาจารย์ผู้สอนได้วัดตัวผู้เขียน
และบอกว่าขนาดตัวนี้ต้องใช้ไซด์ 8 เสียเวลาไป 8-9 ปีเต็มๆถึงเพิ่งจะเข้าใจในสิ่งที่ผู้เขียนจะถ่ายทอดให้ผู้อ่าน
ที่สนใจในกระทู้นี้

เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน4 ละครช่อง7

เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน4ละครช่อง7

ตอนที่ 4

ดนัยเห็นฉวีวรรณหน้าซีดก็ยิ้มเผล่ว่าเขาล้อเล่น แขนข้างที่ถูกตีไม่เจ็บ ฉวีวรรณโมโหหยิกท้อง เขาร้องลั่นเจ็บจริง ผลักเธอออกล้มไปด้วยกัน จมูกเขาหอมที่แก้มเธอฟอด ฉวีวรรณตาเหลือก ดนัยชะงักสบตาเธออึ้งๆ ฉวีวรรณอายรีบผลักเขาออกแล้ววิ่งหนีไป

ดนัยตามมา ฉวีวรรณห้ามไม่ให้พูดถึง แล้วหันไปจับปลาต่อ สุดท้ายดนัยต้องเป็นคนช่วยจับปลาให้ โดยอ้างว่าเขาได้ยาดีแล้วชี้ที่แก้ม ฉวีวรรณทั้งเขินทั้งอายหน้าแดง...

ศิรินั่งดื่มกาแฟหน้าเต็นท์ ธานีเดินมาร่วมวง ศิริจึงถามว่าเมื่อคืนออกไปไหนกันมา ธานีอึกอักตอบไม่ถูก พลันมีเสียงปืนดังขึ้น ทั้งสองวิ่งไปดู เห็นธนวัติกำลังไล่ยิงหมีป่าที่มารื้อเต็นท์แต่ไปโดนลูกน้องตัวเองบาดเจ็บ ศิริรีบห้ามและขอให้กลับไป ธานีเก็บความไม่พอใจ ขอโทษแทนลูกชายและจะพาทั้งลูกและหลานกลับ ศิริรู้สึกตัวว่าพูดแรงไป จึงขอสั่งห้ามใช้ปืนเด็ดขาด


มื้อนี้ ฉวีวรรณได้กินปลาย่างอร่อยๆ ดนัยทำเป็นเจ็บแขนขอให้เธอช่วยป้อน ฉวีวรรณจึงแกล้งเอาพริกขี้หนูยัดไส้ป้อนให้ ดนัยร้องโอดโอยหาน้ำกินแทบแย่ พอดี แม่โทร.เข้ามือถือ ดนัยเป็นกังวลไม่อยากให้แม่รู้ว่าตนบาดเจ็บ จึงให้ฉวีวรรณคุยแทน...นงนุชโทร.มาเพราะเมื่อคืนฝันไม่ดีเป็นห่วงลูก ฉวีวรรณแก้ตัวให้ว่า ดนัยพากวางที่บาดเจ็บไปรักษา ลืมมือถือทิ้งไว้ นงนุชโล่งใจที่ลูกชายปลอดภัยดี พอวางสาย ดนัยรู้สึกผิดวิ่งออกไปร้องตะโกนระบายความอัดอั้น


“ฉันมันเลว ฉันไม่ดีเอง พอแม่โทร.มาฉันถึงคิดได้ แม่ยังเป็นห่วงฉัน แล้วพ่อเธอจะไม่ห่วงเธอได้ยังไง ฉันรู้สึกผิดจริงๆ”

“จะว่านายผิดก็ไม่ถูก ทั้งๆที่มีโอกาสแล้วฉันก็ยังตามนายมาเอง ฉันก็มีส่วนผิดพอๆกับนายนั่นแหละ อย่าคิดมากไปเลย”

ดนัยรู้สึกดีขึ้น เขาบอกฉวีวรรณว่า เขาจะซ่อมแพนี้ แล้วปล่อยล่องไปตามน้ำ อาจจะได้เจอหมู่บ้านและต่อรถเข้าเมืองได้ เขาจะพาเธอไปขอขมากับพ่อ...ระหว่างที่ช่วยกันซ่อมแพ ดนัยเอาก้อนกรวดสีชมพู ที่เขาเก็บได้ตอนหาปลา มอบให้ฉวีวรรณ ขอให้เธอเก็บเป็นที่ระลึก ว่าในเวลาที่โหดร้าย เขายังรู้สึกโชคดีที่มีเธออยู่ข้างๆ ที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอ ฉวีวรรณตื้นตันใจ

ขณะถ่อแพไปตามลำน้ำ ดนัยถามฉวีวรรณว่าเกลียดตนน้อยลงหรือยัง ไม่ทันจะตอบ ธนวัติยิงปืนใส่จากริมฝั่ง ดนัยรีบถ่อแพพาฉวีวรรณหนีไปขึ้นฝั่งอีกด้าน ธนวัติพาพวกตามล่า ดนัยหันมาขอให้ฉวีวรรณยิ้มให้ “ยิ้มให้ทีสิ จะได้มีแรง”

“อีตาบ้า ยังจะพูดเล่นอีก...ไป” ฉวีวรรณฉุดดนัยวิ่งเสียเอง



ทั้งสองวิ่งพลัดเข้ามาในเขตกองไม้เถื่อน มีเลาซากำลังคุมลูกน้องให้ช้างลาก ดนัยรีบฉุดฉวีวรรณหลบทางเดินของช้าง พวกเลาซายิงใส่ ธนวัติตามมา ดนัยเห็นจวนตัวดึงฉวีวรรณโหนเถาวัลย์หนี เธอร้องลั่นกลัวความสูง ดนัยมองธนวัติคุยกับเลาซาจึงรู้ว่าเป็นพวกเดียวกัน ธนวัติยิงเปรี้ยงโดนเถาวัลย์ขาด ดนัยกับฉวีวรรณตกลงกลิ้งหลุนๆไปด้วยกัน แผลดนัยเลือดทะลักออกมาอีก เลาซากับพวกตรงเข้าจะยิงซ้ำ วินยา สาวชาวกะเหรี่ยงโหนเถาวัลย์แหวกอากาศมาเตะเลาซากับพวกกระเด็น วินยาคือลูกสาวหัวหน้าเผ่าที่ถูกกาซูฆ่าตาย จึงต้องรับหน้าที่ดูแลคนในเผ่าแทน

วินยาช่วยกันให้ดนัยกับฉวีวรรณหนีไปก่อน ดนัยเห็นเลาซาจะแทงวินยา เขาพุ่งตัวเข้าไปจับมือเลาซาบิดอย่างแรงจนมีดร่วง และช่วยวินยาต่อสู้ทั้งที่ตัวบาดเจ็บ วินยาผิวปากเรียกช้างของตนมาช่วย ฟาดงวงฟาดงาใส่ธนวัติและเลาซา ดนัยเริ่มอ่อนแรงทรุดลง ฉวีวรรณจะเข้าประคอง แต่กลับโดนวินยาแทรกประคองดนัยวิ่งไป เธอจึงต้องวิ่งตาม

ooooooo

ระหว่างเดินอยู่กลางป่า ดาหวันได้เห็นความอ่อนโยนของชลิต เขาช่วยลูกนกกลับไปคืนรังบนคบไม้ ชลิตหันมาเห็นดาหวันมองตาเยิ้ม เขาจึงบอกเธอว่า

“พี่พูดจริงๆจากใจเลยนะหวัน...พี่อยากรักษาป่าฝืนนี้ให้สมบูรณ์ ให้เป็นบ้านที่สัตว์ป่าทั้งหลายอยู่กันอย่างมีความสุข พี่จะต้องตามหาตัวไอ้นายทุนทำลายป่าคนนั้นให้ได้”

“พี่ชลิตอุดมการณ์สูงส่งดีนะ แต่ตอนนี้พี่ชลิตตามหาแหล่งน้ำก่อนได้ไหม”

ชลิตถามว่าเธอหิวน้ำหรือ ดาหวันทำจมูกฟุดฟิดเหม็นกลิ่นตัวเขา และว่าเหมือนหมาเน่า ว่าแล้วก็วิ่งหนี ชลิตนิ่วหน้าวิ่งตามอย่างเคืองๆ ดาหวันวิ่งลงไปในลำธาร ชลิตเห็นบางอย่างลอยมารีบชี้ให้เธอมอง มันคือกระเป๋าเสื้อผ้าที่เขากับเธอหอบหิ้วหนีออกมาจากบ้านทองอิน ทั้งสองดีใจลุยไปลากกระเป๋าขึ้นมา ดาหวันเปิดกระเป๋าดู เป็นเสื้อผ้าของฉวีวรรณ

เรื่องย่อ หอบรักมาห่มป่า ตอน3 ละครช่อง7


ตอนที่ 3

ด้วยความที่ฉวีวรรณชอบหนี ดนัยจึงหลอกให้ทาตัวด้วยดินดำ แล้วเสือจะกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ เธอหลงเชื่อทาทั้งตัวและหน้าตา แต่พอเห็นดนัยเอาแต่หัวเราะไม่ทำด้วย จึงรู้ว่าโดนหลอก เธอเอาคืนด้วยการหาหมามุ่ยมาใส่เขา ทั้งสองต้องมาล้างเนื้อตัวอีกครั้งที่ริมลำธาร

พอดีดาหวันขโมยมือถือชลิตโทร.เข้ามา ดนัยรีบถามว่าเธออยู่ที่ไหนเขาจะไปหา ดาหวันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ส่วนไหนของป่า จึงบอกว่ามีน้ำตกใหญ่ พลันสัญญาณขาดหายไป ชลิตตื่นมาดาหวันรีบบอกว่าตนนัดกับดนัยแล้ว ทันใดมีลิงตัวหนึ่งมาแย่งมือถือไปจากมือ ดาหวันร้องลั่นวิ่งไล่เอาคืน ลิงหนีขึ้นต้นไม้ มันกดเล่นไปติดที่เครื่องของศิริ ศิริแปลกใจได้ยินเสียงเจี๊ยกๆก็เข้าใจว่าคนชื่อเจี๊ยบโทร.มา ธนวัติกับแจ๋แย่งมาฟัง ได้ยินเสียงดาหวันตะโกนบอกลิงให้เอาคืนมาแล้วตะโกนบอกชลิตว่านัดกับดนัยที่ น้ำตกใหญ่ ธนวัติได้ยินหันไปยิ้มกับพาณิชย์อย่างเหี้ยมๆ

ดนัยพาฉวีวรรณเดินหาน้ำตก เจอทางลาดชัน เขายื่นมือให้เธอจับแต่เธอปัด ทำเก่งลงมาเองจนลื่นจะล้ม ดนัยรีบประคองเธอไว้ ทั้งสองสบตากันปิ๊งปั๊ง ฉวีวรรณจะผละออกจากแต่ดนัยยื้อ

“ทำอวดเก่ง อยากไปเจอหน้าชลิตเร็วๆงั้นสิ”

“แล้วนายล่ะ ไม่อยากเจอยัยหวันหรือไง” ฉวีวรรณ ประชดใส่

ดนัยโต้ว่าเขาถามเธอก่อน ฉวีวรรณเอ็ดมันเรื่องอะไรมายุ่งกับความรู้สึกของตน ดนัยค่อนขอดตอบแค่นี้ ไม่ตายหรอก ฉวีวรรณซักสีหน้าโกรธ ทำเอาดนัยรู้สึกน้อยใจ

“ไม่ตอบก็ได้ ฉันรู้แล้วน่า เธออยู่กับฉันแค่ตัว แต่ใจเธอมันเป็นของชลิต”

ฉวีวรรณเจ็บแปลบที่ใจ ผลักเขาออกแล้วประชด “รู้แล้วก็ดี ถ้าเจอชลิต ฉันจะกระโดดหอมซ้ายหอมขวาให้หายคิดถึง ส่วนนายจะไปตายที่ไหนก็ไป เหม็นขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว”

ดนัยรู้สึกแปลบปลาบในใจ...

ในขณะที่ดาหวันกับชลิตตามเอาโทรศัพท์คืนจากลิงจนเหนื่อย ชลิตขอตัวไปยิงกระต่ายข้างทาง แล้วเขาก็เจอกับพาณิชย์และพวก ชลิตรีบกลับมาดึงดาหวันวิ่งหนี ส่วนธนวัติกับอุ๊บอิ๊บให้อาหลู่นำทางมาที่น้ำตก เขาลองโทร.เข้าเครื่องที่ดาหวันโทร.มา ได้ยินเสียงมือถือ ดังอยู่ไม่ห่างจึงตามไปจนพบ ปรากฏว่าลิงเอามือถือไปวางไว้บนรังผึ้ง เสียงโทรศัพท์ทำให้ผึ้งแตกรังออกมาไล่ต่อยพวกธนวัติ ธานีกับศิริมาถึงต้องพลอยหนีไปด้วย

ดนัยเห็นพวกธนวัติวิ่งมาก็เอามือปิดปากฉวีวรรณและกอดหลบอยู่ใต้ชะง่อนผา ธนวัติเห็นเงาสองคนในน้ำ จึงให้ลูกน้องไปดักอีกด้าน ส่วนตัวเขายิ่งใส่ดนัย อุ๊บอิ๊บร้องลั่นห้ามยิง แต่ธนวัติไม่สนใจไล่ยิง จนดนัยและฉวีวรรณวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แจ๋ บุญทิ้ง และกิมจิตกใจหาทางช่วย ตัดสินใจผลักกิมจิโหนเถาวัลย์ไปหล่นใส่ธนวัติล้ม ปืนกระเด็น ทำให้ดนัยกับฉวีวรรณหนีไปได้ แจ๋เห็นอีกทาง พาณิชย์กำลังจะยิงชลิต จึงแกล้งตะโกนออกไป

“เจอแล้ว ชลิตอยู่นี่ ยิงมันเลย พี่พาณิชย์ยิงมันเลย”

ทำให้ชลิตรู้ตัว ดึงดาหวันวิ่งหนีได้ทัน ทั้งสองวิ่งมาเจอกับดนัยและฉวีวรรณ ต่างดีใจแต่ไม่ทันจะอะไรก็มีกระสุนยิงเฉียดมา ดนัยดึงฉวีวรรณวิ่งหนีไปอีก ดาหวันยืนตะลึง ชลิตเข้าไปดึงดาหวันหนีไปอีกทาง อุ๊บอิ๊บมาดักหน้าดนัย ผลักฉวีวรรณออกแล้วเข้าไปเกาะแขนดนัย

“อยู่กับกิ๊กนายไปเถอะ” ฉวีวรรณถลึงตาโกรธ วิ่งหนีไป

ดนัยจะตามแต่อุ๊บอิ๊บดึงไว้ เขาจึงสะบัดอย่างแรง พอดีบุญทิ้งเข้ามารับเธอไว้ ดนัยรีบบอกบุญทิ้ง ฝากอุ๊บอิ๊บด้วยแล้ววิ่งตามฉวีวรรณไป อุ๊บอิ๊บร้องกรี๊ดๆผลักบุญทิ้งล้ม บุญทิ้งหายใจหอบ ควักยาพ่นออกมาพ่นใส่ปากแก้อาการหอบหืดด้วยตัวเอง

ชลิตกับดาหวันทำรอยเท้าลวงว่าลุยน้ำไปอีกฟากหนึ่ง แต่แท้จริงแล้วถอยหลังเข้าป่า ส่วนฉวีวรรณวิ่งตามหาดาหวัน ไม่ทันระวังสะดุดรากไม้ กิ่งไม้เกี่ยวเสื้อขาด ดนัยเข้ามารวบตัวเธอไว้ก่อนที่จะล้ม เขาเอ็ดว่าเธอโก๊ะอีกแล้ว

“นี่นายยังไม่ตายอีกเหรอ”

“หึ นี่เป็นคำขอบคุณของเธอใช่มั้ย”

“เอ้า ก็ยัยอุ๊บอิ๊บอ้อล้อซะขนาดนั้น นายน่าจะสำลักความดัดจริตตายไปแล้ว”

“คำก็ตาย สองคำก็ตาย เธออยากให้ฉันตายขนาดนี้ เลยเหรอ ฉวีวรรณ”

ฉวีวรรณสบตาดนัยอึ้งๆไม่ทันจะตอบ เสียงธนวัติสั่งลูกน้องค้นให้ทั่ว ทั้งสองจึงรีบซ่อนตัว เสียงศิริตะโกนเรียก ฉวีวรรณดีใจจะออกไปหาพ่อ แต่ดนัยรั้งไว้เกรงจะโดนยิงเสียก่อน

“พ่อฉันไม่ทำยังงั้นหรอก นะ...ดนัย ไปคุยกับพ่อฉันดีๆเรื่องทุกอย่างจะได้จบเสียที” ขาดคำเสียงปืนดังปังขึ้น ฉวีวรรณตกใจซุกหน้ากับอกดนัย

“หึ พ่อเธออาจจะไม่ แต่ไอ้ธนวัติยิงแน่...เธอไม่ต้องพูดหรอก ฉันรู้ว่าทุกอย่างมันผิดพลาด แต่ในความเลวร้ายก็ยังมีสิ่งดีๆเหลืออยู่”

“นายพูดเรื่องไร”

“หน้าที่กามเทพ พาตัวเธอไปส่งให้ชลิตไงล่ะ”

ฉวีวรรณอึ้งก่อนจะต่อว่าดนัยบ้าไปแล้ว ดนัยย้อนว่าเขาไม่ได้บ้า แต่เขาต้องทำตามที่รับปากชลิตไว้ ดนัยจับมือฉวีวรรณ เธอสะบัดจะวิ่งออกไป ดนัยปรามอย่าดื้อ พลันเสียงปืนดังขึ้นอีก ฉวีวรรณตกใจร้องกรี๊ด ทำให้ธนวัติได้ยิน สั่งให้ออกมา ฉวีวรรณขอร้องให้ดนัยยอมออกไปแต่ดนัยไม่ยอม เขาคิดแผนใหม่ได้ กำก้อนดินทำทีว่าเป็นระเบิด คุมตัวฉวีวรรณเป็นตัวประกันเดินออกมา ศิริขอร้องให้ปล่อยตัวลูกสาว และห้ามทุกคนยิง

“ผมต้องการตัวลูกสาวคุณ ถอยไปซะ” ดนัยขออย่างสุภาพ

“แต่นี่ยัยหวีนะโว้ย ไม่ใช่ยัยหวัน” ศิริขอเริ่มโมโห

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ผมกับชลิตนัดกันไว้แล้ว”

“ปล่อยหลายฉันซะ ลูกผู้ชายเขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอก” ธานีช่วยพูด

“ผมยอมเลว ผมทนเห็นหวีแต่งงานกับผู้ชายชั่วๆไม่ได้จริงๆ”

ธนวัติโวยเมื่อโดนว่าเป็นคนชั่ว ฉวีวรรณกระซิบถามดนัย จัดหนักไปหรือเปล่า ดนัยบอกให้อยู่เฉยๆ ศิริพยายามขอร้องอีกครั้ง เผอิญมีมดไต่เข้าไปในขากางเกง ดนัยเริ่มขยุกขยิก จนทนไม่ไหวปล่อยฉวีวรรณเพื่อล้วงเอามดออก ทุกคนจึงเห็นว่าในมือดนัยไม่ใช่ระเบิด ดนัยรีบปาดินทิ้งแล้วฉุดฉวีวรรณวิ่งหนี ธนวัติไล่ยิง ศิริร้องห้ามอย่ายิง แต่กระสุนเฉี่ยวโดนแขนดนัยเลือดสาด

ฉวีวรรณตกใจเอาตัวขวางปกป้องไม่ให้ใครยิงดนัยอีก ดนัยรู้ว่าไม่รอดแน่จึงให้ฉวีวรรณกลับไปกับพ่อ ก่อนจะวิ่งหนีเข้าป่า แต่ฉวีวรรณกลับวิ่งตามดนัยไปท่ามกลางสายตาของทุกคน...ดนัยวิ่งลัดเลาะไปตาม โขดหิน ฉวีวรรณตามมาทันถามด้วยความห่วงใยว่าเป็นอย่างไรบ้าง

ดนัยหยุดพิงโขดหินบอกเธอ “รออยู่ที่นี่แหละ ยังไงพ่อเธอก็ต้องตามมา กลับบ้านไปซะ”

“ไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน” ฉวีวรรณใจหายแต่ยังเถียง

“หึ...ไหนไม่อยากอยู่กับคนบ้าไงล่ะ” พลันเสียงศิริดังมา “นั่นไงพ่อเธอตามมาแล้ว ไปเถอะ ฉันไม่มีแรงรั้งเธอไว้แล้ว”

“ฉันไม่มีวันทิ้งนาย เราจะไปด้วยกัน” ฉวีวรรณตรงเข้าจับมือดนัยวิ่งนำไป

ดนัยมองมือเธออย่างคาดไม่ถึง ฉวีวรรณดึงดนัยวิ่งมาที่สะพานเชือกที่ตีแผ่แผ่นไม้ผุๆข้ามลำธารเตี้ยๆ ระหว่างที่วิ่งผ่าน แผ่นไม้หลุดหล่นน้ำตามหลังอย่างน่าหวาดเสียว ศิริตามมาเรียกฉวีวรรณให้กลับ แต่เธอไม่ยอมไป พอดีดนัยเหยียบไม้ทะลุขาติด ธนวัติสั่งลูกน้องลุยน้ำไปลากตัวทั้งสองมา ดนัยไล่ฉวีวรรณให้กลับไป

“ฉันไม่กลับ...อย่าเข้ามา  พ่อปล่อยเราไปเถอะ” ฉวีวรรณขอร้องศิริพร้อมกับเอาตัวบังไม่ให้ใครทำร้ายดนัย ดนัยมองเธออย่างซาบซึ้งใจ

ทันใดมีจระเข้โผล่มา ฉวีวรรณตกใจร้องบอก ดนัยกระชากขาตัวเองขึ้นมาอย่างหวุดหวิด พวกลูกน้องธนวัติต่างวิ่งขึ้นจากน้ำเอาชีวิตรอด จระเข้ใช้หางฟาดสะพานพัง ขณะที่ฉวีวรรณประคองดนัยข้ามไปอีกฝั่งได้สำเร็จ ธนวัติโกรธมาก ยิงทั้งจระเข้และยิงไล่หลังดนัย ศิริร้องสั่งให้หยุดได้แล้ว อย่าทำลายชีวิตอื่นโดยไม่จำเป็น ธนวัติฮึดฮัดไม่พอใจ

ooooooo

ข้างฝ่ายดาหวันกับชลิต หนีมานึกว่ารอด ดาหวันเห็นพวกพาณิชย์มาด้านหลังชลิต จึงรีบผลักเขาหงายหลัง ตัวเองคร่อมอยู่บนตัวเขา ชลิตจ้องหน้าดาหวันที่อยู่ชิด ใจเต้นโครมคราม พวกพาณิชย์เดินผ่านไป ดาหวันมองตาชลิตอึ้งๆก่อนจะดึงตัวออก แต่ชลิตกลับดึงเธอมากอดแนบอก

“พี่ชลิต...อย่ามา...”

“มา อะไร...”

“ชีกอแล้วยังมาถาม อย่ามาแต๊ะอั๋งหวันนะ”

“ฉันไม่โรคจิต มีอะไรกับไม้กระดานหรอกน่า”

“อี๋ไอ้คนปากหนอน ว่าหวันเป็นไม้กระดานเหรอ” ดาหวันยกมือจะทุบ

ชลิตสั่งให้หยุด อยู่เฉยๆ แล้วเขี่ยบางอย่างที่แก้มเธอออก “ขนตาเธอร่วง ฉันแค่เก็บให้”

ดาหวันลุกขึ้นปัดเศษหญ้าออกจากตัวใส่ชลิต เชิดหน้าใส่แก้เขิน ชลิตมองอย่างเอ็นดู...ดาหวันหันมาเห็นพาณิชย์ยังยืนอยู่ จึงส่งสัญญาณอย่างมีแผนกับชลิต เธอใช้นิ้วมือทำเป็นปืนไปจี้หลังพาณิชย์ ชลิต

เข้าปลดอาวุธและมีด จากนั้นก็จับพาณิชย์มัดติดต้นไม้ไว้ในสภาพเหลือบอกเซอร์ตัวเดียว ดาหวันเอานิ้วจิ้มหน้าพาณิชย์พร้อมกับพูดว่า

“จำใส่กะลาหัวพี่ไว้เลยนะ หวันไม่มีทางแต่งงานกับผู้ชายเลวๆอย่างพี่ อย่ามายุ่งกันหวันอีก ไม่งั้นจะโดนมากกว่านี้” ดาหวันให้ชลิตเอาด้วงวางบนอก พาณิชย์ร้องลั่นอย่างขยะแขยง...

หนีมากันได้ระยะหนึ่ง ดนัยก็ทรุดลงเพราะพิษไข้จากการอักเสบของแผล ฉวีวรรณประคองไปพักในแพร้างข้างลำธาร โชคดีที่มีข้าวของทิ้งไว้ มีถังสังฆทาน ใบหนึ่งในนั้นมียา เธอจึงเอามาทำแผลให้ เธอฉีกแขนเสื้อดนัยออก เขามองถอนใจเขากับเธอไม่น่าจะเป็นศัตรูกันเลย

“หุบปากนายได้แล้ว ฉันจะทำแผล” ฉวีวรรณเขิน

“ฉันไม่ได้เป็นแผลที่ปากนี่”

ฉวีวรรณเงื้อหมัดแล้วถาม “จะเอาอีกสักแผลไหมล่ะ จะช่วย”

“หน้าเธอเวลาโมโหตลกดีแฮะ ฉันมองแล้วลืมเจ็บไปเลย” ดนัยมองหน้าขำๆ

“อีตาบ้า ไม่ต้องมากวนประสาทเลยนะ...โอ๊ะ แผลไม่เบาเลย ดีนะกระสุนไม่ฝังใน”

ฉวีวรรณเอาแอลกอฮอล์เช็ดแผลให้อย่างเบามือ เช็ดไปเป่าไปเกรงเขาจะแสบ ดนัยมองเพลินรู้สึกดีๆกับฉวีวรรณมากขึ้น พอเธอเอาทิงเจอร์ใส่แผล เขาสะดุ้ง เธอรีบเป่าให้หายแสบแล้วเอาผ้าก๊อซพันแผล ดนัยยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ

“เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ยังไงพรุ่งนี้เราต้องหาทางออกจากป่าให้ได้ นายจะได้ไปหาหมอ”

ดนัยครางฮือออกมา ฉวีวรรณเห็นหน้าเขาซีดๆจึงเอามือแตะหน้าผากดู รู้สึกว่าร้อน เธอหาผ้ามาห่มเขา และบอกให้นอนพัก ตนจะไปหาอะไรให้ทานก่อนจะได้ทานยา

“อย่าพยายามเลย ฉันอาจไม่รอดคืนนี้ก็ได้” ดนัยพูดขึ้นเบาๆ

“ไม่นะ อย่าพูดแบบนี้”

“เธอน่าจะดีใจนะหวี คนที่เธอเหม็นขี้หน้า คนที่เธอชอบไล่ให้ไปตายทุกครั้ง กำลงจะตายสมใจเธอแล้ว”

“ไม่จริง นายต้องไม่ตาย นายต้องหาย นายต้องอยู่ต่อไปนะ ดนัย” ฉวีวรรณน้ำตาคลอ

“จะร้องทำไม เป็นห่วงฉันด้วยเหรอ”

“เปล่า ฉันไม่ได้ห่วง”

“ไม่ห่วงแล้วมาช่วยฉันทำไม” ดนัยเห็นฉวีวรรณอึ้งจึงจับมือเธอเบาๆถาม “เธอไม่ได้เกลียดฉันใช่มั้ย” ดนัยลุ้นรอฟังคำตอบ

ฉวีวรรณพยายามปิดบังความรู้สึกหลบตาดึงมือออก ฝืนใจตอบ “เกลียดสิ ฉันเกลียดนายที่ฉันช่วยนายก็เพราะยัยหวัน นายต้องอยู่ต่อไปเพื่อคนที่นายรัก นายต้องอยู่ต่อไปเพื่อยัยหวัน”

ดนัยหน้าเจื่อนไม่คิดว่าฉวีวรรณจะตอบแบบนี้ เขารู้สึกเจ็บแปลบในใจ “ก็จริง เธอพูดถูกฉันต้องอยู่ต่อไปเพื่อคนที่ฉันรัก”

“ถ้ายัยหวันได้ยินคงดีใจมาก นายต้องรีบหาย ห้ามตายเด็ดขาด เข้าใจมั้ย” ฉวีวรรณทำขึงขัง ลุกเดินออกไป ดนัยเรียกเธอไว้ ฉวีวรรณหันมามอง

“สำหรับทุกอย่างที่เธอทำให้คนที่เธอเกลียด ฉันขอบใจมาก แล้วจะไม่มีวันลืมเลย”

ฉวีวรรณอึ้ง ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร เดินออกมาอย่างเร็ว พอพ้นสายตาดนัย เธอก็หยุดร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง “นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมไม่เข้มแข็ง ทำไมต้องแคร์ ทำไมต้องร้องไห้เพราะผู้ชายบ้าๆอย่างนั้นด้วย ฉันเกลียดนายที่สุดเลยดนัย เกลียดที่สุด...ที่นายทำให้ใจของฉันวุ่นวายไปหมดแล้ว”

ไม่ต่างจากดาหวัน ที่รู้สึกว้าวุ่นในใจไม่น้อย เธอเดินเหม่อลอยจนชนหลังชลิตอย่างจัง ชลิตหันมาโวยว่าจะหาเรื่องกันอีกหรือ ดาหวันรีบบอกว่าเธอแค่เป็นห่วงเกรงฉวีวรรณจะรังแกดนัยอีก ชลิตโต้ว่าดนัยต่างหากที่จะกวนโมโหฉวีวรรณ ดาหวันโวย

“นี่เลิกเถียงหวันสักครั้งได้ไหม เป็นพี่ก็หัดอยู่ในโอวาทมั่ง”

“เธอสิ เป็นน้องเป็นนุ่งฉันจริงๆหน่อยไม่ได้ จะจับตีให้ก้นลายเชียว”

ดาหวันโกรธท้าว่าจะทำอะไรตนได้ ชลิตหัวเราะหึๆ พร้อมจะจัดให้ เขาสาวเท้าเข้าใกล้เธอ ดาหวันถอยกรูดชนต้นไม้ หัวกะโหลกหล่นจากต้นไม้ลงมาใส่มือชลิต เขาไม่ทันมอง หาว่าดาหวันปาลูกบอลใส่ ดาหวันตาเหลือกพยายามให้เขาดูว่ามันไม่ใช่ลูกบอล พอชลิตก้มดูเห็นว่าเป็นหัวกะโหลกก็ร้องลั่นโยนทิ้งแล้ววิ่งหนี...สองคนวิ่งมาหยุดพักตรงพุ่มไม้หนึ่ง

ดาหวันรู้สึกว่าบรรยากาศแปลกๆ ชลิตเห็นด้วย ดาหวันชี้ให้ดูที่พื้นเหมือนมีการลากอะไรบางอย่าง แถมมีรอยเท้าช้างด้วย ชลิตเห็นแล้วมั่นใจว่ามีการใช้ช้างลากไม้ผิดกฎหมายแน่

ooooooo

มีกระท่อมไม้อยู่กลางป่าดงผีฟ้า เป็นอาศรม ของกาซู ซึ่งเคยเป็นหมอผีประจำเผ่า มีอาคมเป็นคนกักขฬะ เหี้ยมโหด และยังเป็นคนที่ฆ่าหัวหน้าเผ่าเพื่อความเป็นใหญ่แต่ถูกจับได้โดนขับไล่ออกจากเผ่า จนมายึดอาชีพดูแลจัดการการขนไม้เถื่อนเพื่อแลกเงินให้กับพวกธานี