เรื่องย่อ นางฟ้่กับมาเฟีย ตอน2 ละครช่อง7

1เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน1 ละคร ช่อง7
2เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน2 ละคร ช่อง7
3เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน3 ละคร ช่อง7
4เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน4 ละคร ช่อง7
5เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน5 ละคร ช่อง7
6เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน6 ละคร ช่อง7
เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน7ละคร ช่อง7

2

เมขลาประกันตัวโรสออกมาแล้วพากันไปยังคอนโดฯที่พักของเธอ แต่ต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นโซ่ล็อกประตูห้องพักตัวเอง และมีประกาศปิดไว้หน้าประตูห้องมีใจความว่า เนื่องจากเจ้าของห้องนี้ขาดส่งค่างวดมาสามเดือนแล้วทางบริษัทจะยึดห้องคืน เมขลาตั้งสติได้ชี้หน้าโรส

“เอ๊ะ...แต่ฉันฝากเงินแกไปส่งค่าผ่อนคอนโดฯทุกเดือนนี่”

โรส แกล้งปวดท้อง แล้วชิ่งหนีไปหน้าตาเฉย เมขลาวิ่งไล่จนทัน คว้าคอเพื่อนตัวแสบไว้ ตัดพ้อต่อว่าโรสทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร สั่งให้เอาเงินทั้งหมดมาคืนเดี๋ยวนี้ โรสลื่นเป็นปลาไหลใส่สเก็ต อ้างเอาเงินจำนวนนี้ไปใช้หนี้พนันให้แม่ของเธอหมดแล้ว ถ้าเมขลาไม่เชื่อก็ฆ่าเธอให้ตายๆไปเลย แล้วฝากฝังให้ดูแลแม่แทนเธอด้วย เมขลาไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ผลักโรสออกด้วยความเจ็บใจ โรสไม่รอช้าเผ่นหนีทันที...

ไม่นานนัก โรสกลับถึงบ้านทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง คว้ารีโมตทีวีขึ้นมากดเปิด แต่พอเงยหน้ามองทีวีต้องตาค้าง ทีวี แอลซีดี 42 นิ้วจอแบน ใหม่เอี่ยมที่เคยวางอยู่ เหลือเป็นแค่ทีวี 19 นิ้วรุ่นโบราณ โรสตะโกนถามหาทีวีลั่นบ้าน พอรู้ว่าชุลีแม่ของเธอเอาทีวีเครื่องใหม่ไปจำนำ โรสบ่นอย่างเซ็งจัด เธออุตส่าห์เก็บเงินอยู่ตั้งนานกว่าจะซื้อมาได้

“แค่สามเดือนเอง” ชุลีแย้ง

เมขลา ซุ่มแอบฟังอยู่หน้าประตูบ้านถึงกับตาโต สามเดือนก็เท่ากับค่างวดของเธอพอดี ปรี๊ดแตกเข้าไปต่อว่าโรส ตกลงค่าทีวีนั่นเป็นเงินของเธอใช่ไหม ชุลีถึงบางอ้อทันที ที่แท้เมขลาเป็นคนซื้อทีวีนี่เอง ขอบอกขอบใจเมขลาเป็นการใหญ่ที่พลอยทำให้เธอได้อานิสงส์ไปด้วย โรสแต่งเรื่องโกหกไม่ทัน ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆเมขลาชิงตัดบท

“ไม่ต้องพูด ต่อไปนี้ แกกับฉันไม่ใช่เพื่อนกันอีกแล้ว”

ชุลี งง ทำไมเมขลาจิตใจคับแคบขนาดนี้ เธอแค่เอาทีวีที่เมขลาซื้อให้ไปจำนำ ไม่เห็นต้องตัดเพื่อนตัดฝูงกับโรสเลย เมขลาขี้เกียจอธิบาย ผละจากไปอย่างโกรธจัด โรส หน้าสลด พูดอะไรไม่ออก...

ค่ำวันเดียวกัน ที่ห้องเช่าของราม เย็นมาสืบเรื่องของรามตามที่อยู่ที่เขาเคยให้ไว้ โชคดีที่รามรู้ตัวก่อนวางแผนเล่นละครตบตา ทำทีซ้อมมาม่าซังจนล้มคว่ำ แล้วสั่งให้เธอถอดสร้อยคอทองคำมาใช้หนี้ให้เขาแทนเงินที่เธอเม้ม

ค่าส่วยคุ้มครองไป เย็นหลงเชื่อว่ารามเป็นพวกเลวได้ใจ รีบเอาไปคุยอวดให้แสงฟัง...

หลัง จากเย็นกลับไปแล้ว รามเข้าไปขอโทษมาม่าซังที่พลั้งมือไปหน่อย มาม่าซังไม่ถือ เพื่อรามแล้วเจ็บกว่านี้เธอก็ทนได้ รามนึกขึ้นได้คืนสร้อยคอทองคำให้ มาม่าซังไม่อยากได้สร้อยคืนอยากได้อย่างอื่นมากกว่า

“แต่ผมขี้หึงนะ เป็นแฟนผมแล้ว เจ๊ต้องปิดกิจการนี่และห้ามมองคนอื่นตลอดไป เจ๊จะทนไหวหรือ”

“ไม่ต้องมาขู่เลย นึกว่ากลัวหรือไง” มาม่าซังหัวเราะชอบใจ

ooooooo

วัน นี้เมขลาว่างเพราะถูกพักงาน จึงแวะไปช่วยละมุนดูแลเด็กๆที่บ้านเด็กกำพร้าที่เธอเติบโตมา เมขลาช่วยทำโน่นทำนี่เหมือนเช่นเคย ละมุนมองเธออย่างภาคภูมิใจ

“ระวังน้องๆติดใจไม่ยอมปล่อยให้เมกลับไปเป็นแอร์นะ” ละมุนกระเซ้า

“ก็ ดีสิคะ เมจะได้ช่วยงานที่นี่ ตอบแทนน้าละมุนกับแม่อุปถัมภ์ที่เลี้ยงเมจนโต...เอ่อ น้าว่าแม่อุปถัมภ์จะผิดหวังมั้ยคะ ถ้าเมถูกไล่ออก” เมขลาสีหน้าหมองลงทันที ละมุนมั่นใจคนดีๆอย่างเมขลามีพระคอยคุ้มครองไม่ถูกไล่ออกง่ายๆแน่ เมขลาเคยได้ยินเพื่อนบอกว่า โลกนี้สกปรกเกินไปสำหรับคนดี ฉะนั้น เราต้องหัดทำเลวบ้างจะได้อยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ ละมุนไม่เห็นด้วย ความเลวไม่ต้องหัด ความดีต่างหากต้องหัดและฝึกฝนถึงจะเป็นคนดีได้

“แต่เมทำดีแล้วไม่เห็นได้อะไรขึ้นมาเลย”

“น้า สอนให้เมทำดีเพื่อให้คนอื่นมีความสุข เมจะได้มีความสุขไปด้วย พอมีความสุข จิตใจก็จะสงบก่อให้เกิดปัญญาแก้ปัญหาได้ที่ต้นเหตุ แบบนี้ยังไม่เรียกว่าดีอีกหรือจ๊ะ” ละมุน ยิ้มให้อย่างมีเมตตา เมขลารู้แล้วจะแก้ปัญหาเรื่องคอนโดฯที่พักของตัวเองได้อย่างไร ขอบคุณละมุนที่ทำให้เธอได้คิด

จากนั้น เมขลาตรงไปบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เจ้าของคอนโดฯที่เธอเช่าซื้อ อาคารใหญ่โตหรูหราของบริษัททำให้เมขลาหลงทาง มาเจอกับทรงวาด รัตนมณี เจ้าของบริษัทซึ่งกำลังช็อกด้วยความดีใจที่ได้รับโทรศัพท์จากนักสืบแจ้งว่า ตามหาลูกชายของเธอเจอแล้ว เมขลาถามทางไปฝ่ายประนอมหนี้ ทรงวาดยังไม่ทันจะตอบก็เป็นลมไปเสียก่อน หญิงสาวรีบเข้าไปประคอง ก่อนจะร้องเรียกให้คนช่วย...

ที่ห้องพักฟื้นภายใน รพ. ทันทีที่ทรงวาดรู้สึกตัว

รีบ แจ้งให้เรื่องฤทธิ์น้องชายสามีของเธอทราบว่า นักสืบที่เธอจ้างไว้ ตามหารามพบแล้ว เรืองฤทธิ์ชะงัก ก่อนจะรีบทำตัวเป็นปกติ ตำหนิตัวเองที่ไม่ได้เรื่อง ให้คนไปตามหารามอยู่หลายปีกลับไม่พบ ทรงวาดไม่อยากฟื้นฝอยหาตะเข็บ แค่อยากให้เรืองฤทธิ์ช่วยไปพูดกับรามให้เธอที

เรือง ฤทธิ์พยักหน้ารับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แต่พยายามเก็บอาการไว้ ไม่นานนัก เรืองฤทธิ์มาหารามที่ห้องเช่าตามที่อยู่ที่ทรงวาดให้ไว้ รามปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่คนที่เรืองฤทธิ์ตามหาแล้วปิดประตูใส่หน้า

“อาเป็นอาของรามไม่มีทางจำผิดหรอก เปิดประตูนะราม ถ้ารามไม่เปิดอาจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ”

“รอไปเถอะ ยังไงผมก็ไม่เปิด คุณไม่ใช่อาผม” รามตะโกนตอบ

เรือง ฤทธิ์เอาจริง นั่งรออยู่หน้าห้องตั้งแต่สายยันบ่ายไม่ขยับไปไหนสุดท้ายรามทนไม่ไหว ต้องเปิดประตูห้องออกมาพยุงเรืองฤทธิ์ให้ลุกขึ้น เรืองฤทธิ์ขอร้องให้รามไปเยี่ยมทรงวาดซึ่งกำลังนอนป่วยอยู่ที่ รพ. รามกับทรงวาด

ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เรืองฤทธิ์ทักท้วง แต่ทรงวาดคิดถึงรามมากและรักเขาเหมือนลูกแท้ๆ

“ฮึ...ผมซาบซึ้งดีครับ อามีธุระกับผมแค่นี้ใช่มั้ย”

เรือง ฤทธิ์พยักหน้า จังหวะนั้น สาวนั่งชั่วโมงห้องข้างๆ เปิดประตูออกมาส่งชายคู่ขา พอหันมาเห็นรามยืนอยู่โบกมือทักทายอย่างคนคุ้นเคย ถามกระเซ้าว่ารามจะให้เธอมาดูแลเพื่อนของเขาให้ไหม เรืองฤทธิ์แอบสะใจที่รามกลายเป็นแมงดา แกล้งถามเสียงเศร้าว่ารามคงไม่ได้มีอาชีพอย่างที่เขาคิดใช่ไหม

“แล้ว มันเป็นยังไงล่ะครับ ในเมื่อมันเป็นงานที่ผมชอบ อาช่วยอุดหนุนกิจการผมก็ดีนะครับ กระเป๋าหนักอย่างอา ผมคงได้ส่วนแบ่งจากน้องๆเยอะทีเดียว” รามโกหกไปตามเรื่อง ขอร้องเรืองฤทธิ์อย่ามายุ่งกับคนเลวๆอย่างเขาอีก เราอยู่กันคนละโลกแล้ว แล้วเข้าห้องปิดประตู

“ถึงยังไงรามก็ยังเป็นหลานอานะ อากับแม่ยังรอรามเสมอ ตอนนี้พี่วาดอยู่ที่ รพ.เธอคงจะอาการดีขึ้นถ้าได้เห็นราม” เรืองฤทธิ์ตะโกนลั่น รามยืนพิงประตูอัดอั้นตันใจ ทั้งรักทั้งแค้นทรงวาด

ooooooo

ที่ ห้องพักฟื้น ทรงวาดเห็นเรืองฤทธิ์กลับมาคนเดียว ถึงกับซึม เรืองฤทธิ์แก้ตัวแทนรามว่าวันนี้เขาติดธุระมาไม่ได้ วันหลังจะตามมา ทรงวาดฝืนยิ้ม

“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ ไม่แปลกหรอกที่รามจะไม่มาเพราะเขาคงยังไม่ลืมเรื่องลักษณ์ พี่เองก็ไม่เคยลืมเหมือนกัน” ทรงวาดลงนอนทำเป็นดูทีวี แต่ใจลอยคิดถึงอดีตในคืนที่เธอเข้าไปพบศพลักษณ์นอนตายอยู่ในห้องนอนตัวเอง เธอโผกอดเขาร้องไห้ใจแทบขาด ทรงวาดสะบัดหัวพยายามไล่ความทรงจำแสนปวดร้าวนั้นทิ้ง...

เย็นวัน เดียวกัน รามแอบมาเยี่ยมทรงวาด ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปดู เห็นเธอนอนหลับ พอเธอขยับตัวเขาตกใจรีบปิดประตูกลับออกไปทันที ด้วยความบังเอิญ ขณะที่รามเดินมาถึงหน้า รพ.เจอเมขลาหิ้วกระเช้าผลไม้จะมาเยี่ยมทรงวาดพอดี เมขลาเข้ามาทักทายด้วยความเป็นห่วงเพราะคิดว่ารามตกตึกตายไปแล้ว

จังหวะ นั้น แสงต้องการจะทดสอบฝีมือราม สั่งให้สมุนล้อมกรอบเขาไว้ รามใช้เวลาไม่กี่อึดใจจัดการสมุนของแสงได้ราบคาบ แสงกับเย็นออกจากที่ซ่อน ชมเปาะว่ารามเก่งมาก เมขลาแปลกใจนี่มันเรื่องอะไรกัน

“ก็ไอ้รามแฟน น้องมันอยากเข้าร่วมงานกับพวกพี่ ก็เลยต้องทดสอบกันหน่อย...ดีใจด้วยนะไอ้ราม ที่เอ็งผ่านการทดสอบของพวกเรา” เย็นพูดจบเข้ามาตบไหล่รามเบาๆ เมขลาพูดแทรกขึ้นทันที

“แต่เขาเป็นทั้งมะเร็ง ทั้งโรคหัวใจจะเข้าร่วมแก๊งกับพวกคุณได้ยังไง”

แสง อ้าปากค้าง ทำไมขี้โรคขนาดนั้น รามไม่ได้ป่วย แสงอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น เมขลารู้ทันทีว่ารามหลอกเรื่องอาการป่วยของตัวเอง รวมทั้งเรื่องแม่ที่ใกล้ตายของเขาด้วย โกรธมาก ตบหน้าเขาฉาดใหญ่

ราม เห็นท่าไม่ดี บอกเย็นว่าจะติดต่อกลับไปทีหลังแล้วรีบลากแขนเมขลาออกมา ไล่เธอกลับบ้านไป ขู่สำทับอย่าให้เจอเธออีก ไม่เช่นนั้นเขาจับเธอส่งไปขายชายแดน เห็นทางโน้นกำลังอยากได้ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาแบบเธอ แล้วมองเมขลาสายตากรุ้มกริ่ม เมขลาหน้าเสีย ถอยกรูด ก่อนจะหันหลังโกยแน่บ...

ครู่ต่อมา เมขลามาถึงหน้าห้องพักฟื้นของทรงวาดต้องแปลกใจที่เจอละมุนออกมาจากห้อง ละมุนไม่อยากปิดบังอะไรเมขลาอีกแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะได้รู้ความจริงเสียทีว่าทรงวาดคือแม่อุปถัมภ์ของเธอ เมขลาดีใจมาก เข้าไปกราบที่ตักของทรงวาด ขอบคุณมากที่กรุณาส่งเสียเธอจนเรียนจบ ทำให้ได้เป็นแอร์โฮสเตสอย่างที่ใฝ่ฝัน

ทรงวาดกอดเมขลาตอบด้วยความ ดีใจเช่นกัน แล้วหันไปแนะนำให้เธอรู้จักกับเรืองฤทธิ์น้องชายสามีของทรงวาด เมขลาไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของแม่อุปถัมภ์จึงขอตัวกลับ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมเธออีก แล้วทิ้งเบอร์มือถือตัวเองไว้ให้เผื่อทรงวาดมีอะไรเรียกใช้ เธอยินดีบริการทุกเมื่อ

ooooooo

รุ่งขึ้น ทรงวาดโทร.ชวนเมขลาไปหารามที่ไนต์คลับด้วยกัน ทันทีที่เจอหน้าราม ทรงวาดโผกอดด้วยความรักและคิดถึง รามตกใจ รีบแกะมือเธอออก ปฏิเสธเป็นพัลวันว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก เธอทักคนผิดแล้ว เมขลายืนตะลึง อดแปลกใจไม่ได้ที่ทรงวาดเป็นแม่ของผู้ชายหลอกลวงคนนี้

“นี่ลูกยังไม่หายโกรธแม่จริงๆหรือ” ทรงวาดตัดพ้อ

ราม ไม่ตอบ ตะโกนเรียกมาม่าซังมาช่วยพาผู้หญิงสองคนนี่ออกไปที เพ้อเจ้ออะไรใหญ่แล้ว เมขลาไม่พอใจต่อว่ารามทำกับแม่ตัวเองแบบนี้ได้อย่างไร รามปฏิเสธว่าทรงวาดไม่ใช่แม่ของเขา ทรงวาดอ้อนวอนขอร้องให้รามกลับไปกับเธอ จะให้ทำอย่างไรเธอยอมทุกอย่าง มาม่าซังรำคาญกระชากทรงวาดออกจากรามจนเธอเซ รามไม่สนใจเดินหนี เมขลาตะโกนด่ารามไล่หลัง ไอ้คนใจร้าย ป่าเถื่อนอกตัญญู แล้วจะตามไปเอาเรื่อง มาม่าซังขวางไว้

“ไปได้แล้วไป ประตูอยู่ทางโน้น ไปสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกลูกน้องมาโยนเธอออกไป”

เมขลา โกรธ จะเอาเรื่องมาม่าซังแทน แต่ทรงวาดจับมือห้ามไว้ แล้วชวนกันกลับ ด้านรามหนีมานั่งหน้าเครียดอยู่อีกมุมหนึ่งของไนต์คลับ มาม่าซังเข้ามารายงานว่าไล่สองคนนั่นไปให้แล้ว รามขอบใจเธอมาก

“เรื่อง เล็ก แต่ผู้หญิงคนเมื่อกี้นี่แปลกจริงๆเลยนะ เจ๊เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็น คนอะไรหน้าตาก็ดี แต่งเนื้อแต่งตัวก็ดี แต่กลับมาหาว่าคนอื่นเป็นลูกตัวเองหน้าตาเฉย”

“คนเราก็แบบนี้แหละ ครับ รู้หน้าไม่รู้ใจ” รามยิ้มหยัน พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดของราม ตอนนั้น รามอายุประมาณ 8 ขวบ พ่อของเขาพาทรงวาดเข้ามาอยู่บ้านรัตนมณีในฐานะแม่ของเขากับลักษณ์คู่ฝาแฝด กัน และเป็นวันที่ทุกคนมีความสุข ทรงวาดคอยดูแลเขากับลักษณ์เสมือนเป็นแม่แท้ๆที่ตายจากไปทั้งคู่ยังเล็ก พี่น้องฝาแฝดแตกต่างกันเห็นได้ชัด ลักษณ์จะชอบวาดรูป ส่วนรามจะชอบเล่นเตะต่อยยิงกัน

แม้จะย่างเข้าวัยรุ่นคู่แฝดยังคงไม่ เปลี่ยนความชอบที่มีมาแต่เด็ก โรจน์พ่อของพวกเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ที่วันๆลูกชายทั้งสองของตนไม่ค่อยจะสนใจ เรื่องเรียน คนหนึ่งบ้าวาดรูป อีกคนหนึ่งบ้ากีฬาประเภทเตะๆต่อยๆถึงกับออกปากกับทรงวาด ถ้าเป็นอย่างนี้จะมีใครมาช่วยงานเขาได้

“ตอนนี้ปล่อยให้เด็กๆสนุกกันไปก่อนเถอะค่ะ...

พอถึงเวลา วาดว่าพวกแกต้องทำได้เองนั่นแหละ”

สิ้น เสียงทรงวาด โรจน์เกิดแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก ทรุดลงไปกองกับพื้น ทรงวาดกรีดร้องด้วยความตกใจ ลักษณ์กับรามได้ยินเสียงร้องรีบวิ่งเข้ามาดู โรจน์ใกล้หมดสติ สั่งเสียทรงวาดเป็นครั้งสุดท้าย

“ถ้าพี่เป็นอะไร ไป...ฝากลูก...ด้วยนะวาด...ให้พวกเขาตั้งใจเรียน ดูแลกิจการ...แทนพี่...” โรจน์พูดได้แค่นั้นก็แน่นิ่งไป รามกับลักษณ์ตะโกนเรียกพ่ออย่างเสียขวัญ รามตื่นจากภวังค์ พึมพำกับตัวเอง

“ทำไมพ่อต้องฝากพวกผมไว้กับเธอด้วย...ทำไม”

ooooooo

ระหว่างนั่งรถกลับ รพ.เมขลาเห็นทรงวาดเอาแต่นั่งซึม ปลอบใจว่าอีกไม่นานรามคงจะเข้าใจทรงวาด

“แม่ ก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน หวังมานานแล้ว แต่ดูเหมือนรามจะไม่เคยเข้าใจแม่สักที...เขายังโกรธแม่เรื่องลักษณ์ไม่ หาย...ลักษณ์ฝาแฝดของราม”

ทันใดนั้น ภาพในอดีตผ่านเข้ามาในสมองของทรงวาด วันนั้น เรืองฤทธิ์ยุให้เธอเอาภาพวาดสะสมของลักษณ์มาเผาทิ้ง เพื่อเห็นแก่อนาคตของเขาเอง ทรงวาดกลั้นใจจุดไฟเผาภาพของลักษณ์ทุกภาพไม่มีเหลือ รามกับลักษณ์จะเข้ามาแย่งภาพคืนแต่สายเกินไป ลักษณ์ถามทรงวาดอย่างปวดร้าวใจว่าเผารูปของเขาทำไม

“ยังจะมาถามแม่ อีก จำไม่ได้หรือว่าพ่อสั่งเอาไว้ก่อนตายว่าไง รามกับลักษณ์ต้องสืบทอดกิจการของพ่อทันทีที่เรียนจบ จะมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่ได้ ไปเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว แล้วตามแม่ไปประชุมที่บริษัท”

“ผมไม่ไป ผมจะไปชกมวย” รามว่าแล้วขยับจะออกนอกบ้าน

“อาเอานวมกับกระสอบทรายของรามไปบริจาคหมดแล้ว”

ราม หันขวับมองทรงวาด ถามเสียงเข้มนี่เป็นความคิดของแม่อีกใช่ไหม ทรงวาดไม่ตอบ จริงๆแล้วเรื่องนี้เป็นความคิดของเรืองฤทธิ์ทั้งสิ้น แม้เธอจะรู้สึกผิด แต่จำต้องทำเพื่ออนาคตของลูก...

ในคืนนั้น ลักษณ์เสียใจและผิดหวัง กินยานอนหลับฆ่าตัวตาย ทรงวาดกอดศพเขาไว้ร้องไห้แทบจะขาดใจตายตาม รามโทษว่าเป็นเพราะทรงวาดใจร้ายเผารูปวาดของลักษณ์ทำให้ลักษณ์กินยานอนหลับ จนหมดขวด เข้าไปผลักทรงวาดออกจากร่างไร้วิญญาณของลักษณ์ แล้วเข้าไปอุ้มเขาแทน

“ถ้าลักษณ์เป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยแม่เลย” เสียง ของรามยังดังก้องอยู่ในหัวทรงวาด ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ทรงวาดตื่นจากภวังค์น้ำตาคลอ

“แล้วรามก็ทำตามที่พูดจริงๆ เขาหนีออกไปจากบ้านวันที่เราเผาศพลักษณ์ แล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย จนกระทั่งนักสืบตามหาจนเจอตัวในสภาพที่หนูเห็นนั่นแหละ”

เมขลาฟัง สงสารค่อยคลายความเกลียดรามลงบ้างทรงวาดอดเป็นห่วงรามไม่ได้ ทำแบบนี้เท่ากับฆ่าตัวเองทางอ้อม เธอไม่อยากเสียรามไปอีกคนหนึ่ง เมขลาสงสารแม่อุปถัมภ์ สัญญาจะช่วยทุกวิถีทางไม่ให้เธอต้องเสียรามไปเหมือนที่เสียลักษณ์ ทรงวาดมองเมขลาอย่างมีความหวัง...

ขณะที่ทรงวาดเริ่มมีความหวังรำไร ที่จะได้ตัวรามกลับคืนมา เย็นชวนรามไปกินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน และแจ้งข่าวดีให้รู้ว่า เขาตื๊อพี่แสงจนยอมให้พารามไปหาพ่อเลี้ยงปองธรรมได้แล้ว รามตื่นเต้นที่แผนเข้าถ้ำเสือสำเร็จไปอีกขั้น ทำทีขอคำปรึกษาจากเย็นจะให้เขาปฏิบัติตัวอย่างไรบ้าง เย็นแนะให้ฟิตร่างกายให้พร้อมก็พอ เพราะฝีมืออย่างราม พ่อเลี้ยงปองธรรมเห็นเข้าต้องให้ทำงานดีๆแน่นอน

“ขอบคุณพี่เย็นมากที่สนับสนุนผม ถ้าพี่อยากได้หรืออยากกินอะไรบอกผมเลยนะ ผมเต็มใจหาให้พี่เต็มที่”

“เอ็งเต็มใจ แต่น้องๆเขาจะเต็มใจหรือเปล่านี่สิ” เย็นยิ้มกริ่ม รามรู้ทันรีบชวนกลับไนต์คลับ...

เมขลา สงสารทรงวาดมาก และเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณของทรงวาด เธอตัดสินใจกลับมาหารามที่ไนต์คลับ มาม่าซังไม่ยอมให้พบ เมขลาคิดว่ารามหลบหน้าตะโกนด่าลั่น พวกสาวๆไม่พอใจกรูกันล้อมกรอบเมขลาไว้ ดีที่รามกับเย็นมาถึงทันเวลา รามรีบดึงเมขลาออกจากวงล้อม แล้วลากขึ้นไปชั้นบนเพราะกลัวเธอจะเปิดเผยเรื่องส่วนตัวของเขา เมขลาตั้งใจว่าจะทำทุกอย่างเพื่อพาเขากลับไปพบทรงวาดให้ได้

รามตาวาว ลากเมขลาเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ถ้าเมขลายอมขายตัว เขาจะยอมไปกับเธอ เมขลาตบรามอย่างแรงจนหน้าหัน รามย่างสามขุมเข้าหาจะขอปลุกปล้ำพิสูจน์เธอก่อนจะได้เก็งราคาขายได้ถูก เมขลาหน้าตื่นดิ้นหนี รามทำเป็นคว้าตัวไม่ทัน ปล่อยให้หญิงสาวหนีไปได้

“หวัง ว่าคงไปแล้วไปลับนะ” รามรออยู่ครู่หนึ่ง จึงเดินกลับมาหาเย็นกับมาม่าซัง เย็นถึงกับออกปากทำไมเมียของรามถึงได้ดุนัก รามปฏิเสธว่าเมขลาไม่ใช่เมียของเขา

“แล้วทำไมถึงกล้ามาอาละวาดรามขนาดนี้” มาม่าซังตั้งข้อสังเกต

“ผม ก็ไม่รู้ว่าติดใจผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป อย่าไปสนใจเลย เพี้ยนๆแบบนั้น...นี่ต้องน้องๆผมนี่ เจ๊... ขอให้น้องๆมาต้อนรับลูกพี่ผมหน่อยนะครับ”

มาม่าซังยินดีอย่างยิ่ง โบกมือเรียกสาวๆมาหาเย็น แต่ยังไม่ทันจะได้สนุกสนานมีเสียงมือถือของเย็นดังขัดจังหวะเสียก่อน แสงโทร.มาตามให้กลับเดี๋ยวนี้ มีประชุมเรื่องเปิดร้านเสื้อของธิดา รามรีบถามแล้วเขาไม่ต้องไปด้วยหรือ เย็นนิ่งคิด

ooooooo

ถึง วันเปิดร้านเสื้อของธิดา แสง เย็น และเหล่าสมุนทุกคนอยู่ในชุดสูทสีเข้มแต่ไม่ผูกเนกไทกระจายกำลังกันตรวจตรา ความเรียบร้อยทั้งในและนอกร้าน ในห้องน้ำก็ไม่เว้นแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ อีกมุมหนึ่งของร้านใกล้กับจุดตัดริบบิ้น รามเพิ่งมาเห็นคนร้ายแต่งตัวกลมกลืนกับสมุนของแสง กำลังก้มๆเงยๆจะซุกระเบิดพอดี

“ทำอะไรน่ะ” รามตะโกนลั่น

คนร้าย ตกใจชูระเบิดขึ้นขู่ รามชะงัก แสง เย็นกับสมุนได้ยินเสียงเอะอะกรูกันออกมาดู รามยังไม่ทันจะเตือนพวกของแสง คนร้ายโยนระเบิดใส่แล้ววิ่งหนี พวกแสงแตก กระเจิงไปคนละทิศละทาง ปรากฏว่าระเบิดด้าน รามรีบวิ่งไล่ตามจับคนร้ายจนทัน ใช้ไม่กี่กระบวนท่าก็จับคนร้ายไว้ได้ พวกแสงตามมาถึง เห็นคนร้ายสิ้นท่าไปแล้ว

“สุดยอดเลยวะไอ้ราม...เห็นมั้ยพี่แสงว่าฉันตาถึงที่เรียกมันมา” เย็นยกนิ้วให้ ขณะที่แสงเก็กท่าใส่ราม

“คราว หน้าถ้าฉันไม่สั่ง แกอย่ามายุ่ง...แล้วพวกแกจำไว้ อย่าบอกเรื่องนี้ให้พ่อเลี้ยงรู้เด็ดขาด เอาตัวมันกลับไปที่บ้านพ่อเลี้ยงก่อน” สิ้นเสียงแสง สมุนสองคนช่วยกันลากตัวคนร้ายออกไป จังหวะนั้น สมุนที่เฝ้าร้านโทร.มารายงานแสงว่าคุณธิดามาแล้ว แสงตาเหลือก รีบวิ่งนำสมุนไปตั้งแถวต้อนรับ

“ขอโทษด้วยครับคุณเทเรซ่า พอดีว่าเราออกไปตรวจดูความเรียบร้อยบริเวณรอบๆมาครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ พร้อมเปิดร้านแล้วครับคุณเทเรซ่า”

แทนที่ ธิดาจะพอใจกลับตบหน้าพวกแสงเรียงตัว โทษฐานไม่ยอมผูกเนกไท แล้วสั่งให้ไปหาเนกไทมาผูกเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ได้ ให้เอาเชือกมาผูกคอตายไปเสียเลย ทุกคนรีบปฏิบัติตามคำสั่งธิดาทันที...

ไม่นานนัก พ่อเลี้ยงปองธรรมกับเทวัญมาถึงร้านเสื้อ แขกผู้มีเกียรติทั้งหลายทยอยมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง พอได้ฤกษ์ พ่อเลี้ยงปองธรรมตัดริบบิ้นเปิดร้าน ทุกคนในงานตบมือเป็นเกียรติ เย็นอยากให้รามได้หน้าจากพ่อเลี้ยงปองธรรมที่ช่วยจับคนร้าย แต่แสงไม่เห็นด้วย ขืนเย็นบอกไปอย่างนั้น พ่อเลี้ยงคงเล่นงานเราสองคนตายแน่ที่ปล่อยให้ไอ้หมอนั่นแอบมาวางระเบิด

“เอ่อ...ก็จริงของพี่นะ แต่ว่ามันอุตส่าห์มาแล้ว ยืนหัวโด่อยู่ข้างนอกนู้น รามๆๆทางนี้โว้ย”

รามแหวกผู้คนเข้ามาในร้าน ธิดาได้ยินเสียงเย็น มองตามสายตาของเขาเห็นรามในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์มีแจ็กเกตสวมทับ ถึงกับปรี๊ดแตก หันขวับมองเย็นที่เดินเข้ามาหาพ่อตัวเองอย่างเอาเรื่อง

“พ่อเลี้ยงครับ นั่นไงครับไอ้รามที่ผมบอก” เย็นว่าแล้วชี้มือไปที่ราม

ธิดาไม่รอช้าเหยียบเท้าเย็นเต็มแรงถึงกับสะดุ้งโหยง มองเจ้านายสาวงงๆ “ฉันไม่สนว่าเพื่อนแกจะเป็นใคร แต่ที่นี่ไม่ต้อนรับคนสารรูปแบบนั้น” ธิดากระซิบเสียงเข้ม เย็นมองพ่อเลี้ยงปองธรรมอย่างลังเล

“ไม่ได้ยินที่คุณธิดาสั่งหรือ...พาเพื่อนแกออกไปได้แล้ว”

ธิดางอนที่พ่อจำชื่อเทเรซ่าไม่ได้สักที รามแอบถอนใจ ไม่พอใจธิดาแต่จำต้องเก็บอาการ รีบเดินตามเย็นไปเปลี่ยนเป็นชุดสูทผูกเนกไทตามที่ธิดาต้องการ...

งานเปิดร้านดำเนินไปอย่างราบรื่น จนกระทั่งพ่อเลี้ยงปองธรรมได้พบกับแอนดี้ ซึ่งเป็นนายแบบและดาราที่ดูสนิทสนมกับธิดาเป็นพิเศษ พ่อเลี้ยงปองธรรมไม่ค่อยชอบใจนัก สั่งให้เทวัญไปสืบเรื่องแอนดี้มาให้เขาเดี๋ยวนี้ เทวัญหายไปสักพัก กลับเข้ามาพร้อมกับข้อมูลของแอนดี้

“แม่ของแอนดี้เป็นสาวบาร์ที่พัทยา ส่วนพ่อไม่ปรากฏสัญชาติ เรียนจบแค่ ม.5 เพราะหันมาถ่ายแบบเสียก่อน ส่วนที่ได้มาเล่นละครก็เพราะไฮโซสาวใหญ่ที่เคยเลี้ยงแอนดี้ก่อนเข้าวงการช่วยดัน”

พ่อเลี้ยงปองธรรมยิ่งไม่ชอบใจแอนดี้มากขึ้น สั่งให้เทวัญไปหาคนมาจัดการสั่งสอนไอ้หมอนั่นสักหน่อย เทวัญไม่เห็นด้วย พ่อน่าจะลองให้แอนดี้คบหากับธิดาดูก่อน พ่อเลี้ยงมาเฟียไม่พอใจไล่ลูกชายไปพ้นๆหน้า แล้วหันใช้บริการของคนที่แสงกับเย็นจะพามาให้เขาดูตัว ถ้าหมอนั่นจัดการแอนดี้สำเร็จ เขาจะรับเข้าทำงาน...

รามไม่รอช้า ทันทีที่แอนดี้เข้าห้องน้ำ เขาตามไปข่มขู่ให้เลิกยุ่งกับธิดา ถ้าไม่อยากเสียโฉมแล้วควักมีดออกมาโชว์ แอนดี้ตาเหลือกร้องลั่น ธิดาได้ยินเสียงร้อง จำได้ว่าเป็นเสียงของแฟนหนุ่ม พยายามจะเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปแต่ติดล็อก รีบไปหยิบกุญแจมาไข รามจิกหัวแอนดี้ขึ้นมากระซิบถามอีกครั้ง

“ตกลงแกจะเลิกยุ่งกับคุณเทเรซ่ามั้ยหรือจะให้ฉันกรีดหน้าแกจนหมอไม่รับเย็บหมดทางทำมาหากินแทน”

แอนดี้ไม่มีทางเลือก พยักหน้ารับ เป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องน้ำเปิดออก ธิดาตรงเข้ามาเอากระเป๋าฟาดรามอุตลุด แอนดี้ได้ทีวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ธิดาวิ่งตามตะโกนเรียกให้หยุด แต่เขาไม่สนใจ พ่อเลี้ยงปองธรรมสั่งให้แสงไปขวางธิดาไว้แต่หยุดเธอไม่ได้ พ่อเลี้ยงเลยต้องออกโรงเองคว้าแขนลูกสาวไว้ ธิดาปัดมือพ่อออก จะวิ่งตามแอนดี้ แต่เขาขึ้นรถเร่งเครื่องออกไปแล้ว ธิดากรีดร้องไม่สบอารมณ์ แขกเหรื่อพากันมองเธอเป็นตาเดียวกัน

“หยุดนะเทเรซ่า...ลูกรู้มั้ย ไอ้หมอนั่นไม่เหมาะสมกับลูกสักนิด”

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือพ่อใช่มั้ยคะ”

พ่อเลี้ยงไม่ตอบ สั่งให้เทวัญพาน้องกลับบ้าน ธิดารู้สึกขายหน้าที่ถูกแขกจ้องมอง แต่ยังโกรธพ่อไม่หาย

“คุณพ่ออย่านึกนะคะว่าทำแบบนี้แล้วจะขัดขวางความรักของหนูกับแอนดี้ได้” ธิดาเดินกระทืบเท้าออกไป...

ในที่สุดรามก็ผ่านการทดสอบ พ่อเลี้ยงปองธรรมตกลงรับเขาเข้าทำงาน แต่รามดีใจเก้อ พ่อเลี้ยงปองธรรมยังไม่ไว้ใจเขามากพอ เขาจึงเป็นได้แค่ลูกสมุนของเย็นเท่านั้น

ooooooo