เรื่องย่อ นางฟ้่กับมาเฟียตอนที่ 3 ละครช่อง 7

1เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน1 ละคร ช่อง7
2เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน2 ละคร ช่อง7
3เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน3 ละคร ช่อง7
4เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน4 ละคร ช่อง7
5เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน5 ละคร ช่อง7
6เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน6 ละคร ช่อง7
เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน7ละคร ช่อง7

ตอนที่ 3

พ่อเลี้ยงปองธรรมไม่พอใจมากตบหน้าแสงฉาดใหญ่โทษฐานปกปิดเรื่องมือระเบิดที่แสงนำตัวมาขังไว้ในห้องลับภายในบ้านปองธรรม เทวัญรีบช่วยพูดให้แสง

“พ่อครับ พี่แสงคงไม่อยากให้พ่ออารมณ์เสียในวันสำคัญของยัยน้อง ต่อไปพี่แสงก็อย่าทำอะไรพลการเองอีกก็แล้วกัน”

แสงรีบรับคำ พ่อเลี้ยงปองธรรมหันไปทรมานมือระเบิดเพื่อให้บอกชื่อผู้บงการ มือระเบิดทนความเจ็บปวดไม่ไหวยอมเปิดปากบอกว่าแก๊งสิงห์ดำเป็นคนส่งตนมา พ่อเลี้ยง ปองธรรมแค้นจัด สั่งเทวัญนำสมุนของเราไปจัดการแก๊งสิงห์ดำให้สิ้นซาก อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว เทวัญไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ไม่กล้าขัด...

จากนั้นไม่นาน เทวัญ แสง และเหล่าสมุนบุกไปจัดการลูกน้องของสิงห์ได้อย่างราบคาบ สิงห์ดำได้รับบาดเจ็บพยายามร้องขอให้เทวัญไว้ชีวิต แต่แสงไม่ยอมเล็งปืนจะยิงสิงห์ดำ เทวัญใจอ่อนจับมือแสงไว้

“ปล่อยเขาไป”

“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะถ้ามันรอดผมก็ตาย คุณเทวัญคงรู้จักนิสัยพ่อเลี้ยงดี” แสงจ้องหน้าเทวัญให้เลือกเอาเองจะให้ใครตาย เทวัญสีหน้าเจ็บปวด จำต้องปล่อยมือที่จับแสงไว้ หันหลังเดินจากไป...

ในเวลาเดียวกัน เมขลายังไม่ละความพยายามจะตามรามกลับไปหาทรงวาดให้ได้ เธอโทร.ขอความช่วยเหลือจากรุจแล้วพากันไปที่ไนต์คลับ รุจเห็นสภาพไนต์คลับที่เต็มไปด้วยผู้หญิงหากิน อิดออดไม่ยอมเข้าไปตามรามให้ เมขลาขู่จะฟ้องแฟนรุจว่าเขาแอบไปมีกิ๊ก แล้วหยิบมือถือขึ้นมาทำท่าจะกดเบอร์

รุจรีบเก๊กแมน เดินอย่างสง่าหายเข้าไปในไนต์คลับพักใหญ่ กลับออกมาพร้อมลิปสติกเต็มหน้า ท่าทางขยะแขยงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดลิปสติกออก บอกเมขลาว่ารามไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปทำงานที่อื่นแล้ว

ooooooo

รามตามเย็นมาที่สถานบันเทิงของพ่อเลี้ยงปองธรรม สถานที่แห่งนี้โอ่อ่า มีทั้งคาเฟ่ คาราโอเกะและสนุ้กเกอร์ตามจุดต่างๆของสถานบันเทิง มี รปภ. มาดเข้มเฝ้าอยู่ เย็นเดินทักทายพนักงานไปทั่ว ดูท่าทางใหญ่โต แถมคุยอวดรามว่าตนเองเป็นคนคุมที่นี่ทั้งหมด รามกวาดตามองไปรอบๆพยายามเก็บรายละเอียดให้มากที่สุด

“แล้วพ่อเลี้ยงเข้ามาที่นี่บ่อยมั้ย”

“ไม่...ส่วนมากพ่อเลี้ยงจะให้คุณเทวัญลูกชายเข้ามาแทน แต่ไม่ค่อยได้เรื่องหรอก อะไรๆก็ต้องพึ่งข้า”

“พี่เย็นนี่เจ๋งน่าดู แล้วข้างบนทำอะไรมั่งพี่” รามว่าพลางมองสำรวจกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ตามมุมห้อง

“เสี่ยงโชค...แต่เอ็งเพิ่งมา ยังขึ้นไปไม่ได้ เดี๋ยวข้าจะฉลองรับน้องให้” เย็นว่าแล้วโบกมือเรียกบริกร...

ทั้งคู่ตั้งวงฉลองกันจนเย็นเริ่มเมาได้ที่ แต่ยังไม่วายขอชนแก้วกับราม แล้วคะยั้นคะยอให้ดื่ม วันนี้ไม่เมาไม่เลิก รามชักเซ็ง กวาดตามองไปแถวประตูทางเข้า เห็นเมขลาเดินนำรุจเข้ามาชะเง้อคอมองเหมือนจะหาใครบางคน รามขยี้ตา ไม่แน่ใจว่าเหล้าทำให้ตาฝาดหรือเปล่า แต่พอมองไปอีกที ตาต่อตาประสานกับเมขลาอย่างจัง รามสะดุ้งรีบหลบ หันไปบอกเย็นว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วมุดหนี เมขลารีบไล่ตาม

รุจจะตามไปด้วยแต่ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังโอบหญิงสาวเดินสวนมา พอเห็นหน้าชัดๆว่าเป็นสเตฟานกิ๊กของตัวเอง รุจถึงกับวีนแตก ไล่ตามสเตฟานที่สวมวิญญาณน้องหมาโกยอ้าวไปนอกร้านก่อนแล้ว

เมขลาหารามไม่เจอทั้งๆที่เห็นหลังไวๆ เจ็บใจมาก พอได้ยินเสียงโฆษกบนเวทีประกาศเชิญชวนแขกในร้านฟังนักร้องสาวสวยร้องเพลง เธอปิ๊งไอเดียทันที ตรงลิ่วขึ้นไปบนเวที แย่งไมค์จากมือโฆษกหน้าตาเฉย นักร้องที่เตรียมขึ้นเวทีมองเมขลางงๆเช่นเดียวกับแขกในร้าน

“ขอโทษนะคะ ขอขัดเวลาความสำราญของทุกท่านสักนิดเถอะค่ะ...ฉันเป็นตัวแทนของลูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องเสียลูกชายไปเพราะเขาคนนั้นมัวมาหลงกับแสงสี ปล่อยให้แม่ต้องทุกข์ทรมานด้วยความรักความเป็นห่วง”

รามจำเสียงเมขลาได้ ค่อยๆโผล่จากที่ซ่อนตัวขึ้นมามอง เห็นเมขลายืนเด่นอยู่บนเวที ถึงกับตาเหลือก เทวัญเดินเข้ามาพอดี ตะลึงในความงามของเมขลาจ้องมองไม่วางตา เมขลายังพูดไม่เลิก

“ขนาดแม่ล้มเจ็บอยู่ใน รพ.เขาก็ยังไม่แยแส กลับมาหาความสุขอยู่ที่นี่ แบบนี้เราควรเรียกเขาว่าอะไรคะ”

“ทรพี” แขกในร้านช่วยกันตะโกน

รามทนไม่ไหววิ่งออกไปห้ามเมขลา สั่งให้ลงจากเวที เมขลาชี้ไปที่ราม บอกทุกคนว่านั่นคือผู้ชายที่เธอพูดถึง เท่านั้นแหละ แขกในร้านกรูกันเข้าหารามจนเกิดชุลมุนไปทั่ว เย็นเห็นท่าไม่ดีนำสมุนเข้าไปห้ามปราม กลับยิ่งวุ่นวายหนักขึ้น เมขลาเป็นห่วงราม วิ่งลงไปจะช่วย แต่ถูกเหวี่ยงกระเด็นมาเข้าอ้อมกอดเทวัญ

“เปิดไฟให้หมด พี่แสง ตามเด็กเราข้างบนมาช่วยกันเร็ว” เทวัญตะโกนสั่งการ แสงรีบเข้าไปเคลียร์

เย็นดึงรามออกจากวงล้อมไปหลบในห้องคาราโอเกะ สอบถามว่าที่เมขลาประกาศบนเวทีเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า รามยืนยันว่าเปล่า ผู้หญิงคนนั้นตามตื๊อเขาและยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาไปกับเธอ เย็นคิดอยู่แล้วรามคงไม่เลวขนาดนั้น รามเกรงจะโดนไล่ออกขอให้ช่วยพูดกับเทวัญให้ แสงเปิดประตูห้องคาราโอเกะเข้ามาพอดี

“พี่แสง...คือเรื่องนี้ ไอ้รามไม่รู้อะไรด้วยนะ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ...” เย็นพูดยังไม่ทันจบโดนแสงตบหัวผัวะ

“ไอ้โง่ ยังมีหน้ามาพูด รู้มั้ยวันนี้เสียหายเท่าไหร่”

“อย่าโทษพี่เย็นเลยครับ เรื่องนี้เป็นเพราะผมเอง”

“แกน่ะมันต้องโดนแน่ ตอนนี้คุณเทวัญกำลังสอบสวนนังตัวการอยู่ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลก็อย่าหวังว่าจะได้เดินออกไปจากที่นี่” แสงจ้องหน้ารามเขม็ง รามเป็นห่วงเมขลาจะไปขอร้องเทวัญ แต่แสงไม่ยอมให้ไป...

แต่เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างที่แสงว่า เทวัญไม่ได้สอบสวนอะไรเมขลา แค่ชวนเธอคุยด้วยเท่านั้น แถมเมขลายังแนะนำให้เทวัญเลิกทำกิจการแบบนี้ เทวัญโกหกว่าเป็นแค่ลูกจ้างไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เมขลาคิดเองเออเองว่าฐานะที่บ้านของเทวัญคงลำบากมากถึงยอมมาทำงานแบบนี้ แล้วขอร้องให้เทวัญไปบอกเจ้านายของเขาให้ปล่อยรามกลับไปหาแม่ เทวัญอดสงสัยไม่ได้ เมขลาเป็นอะไรกับรามถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้ เมขลาโกหกว่าเป็นเมียราม

ooooooo

ทันทีที่เทวัญเดินเข้ามาในห้องคาราโอเกะ รามรีบเข้าไปขอร้องให้ปล่อยเมขลาไป เขายินดีรับผิดชอบทุกอย่างเอง เทวัญรู้เรื่องทั้งหมดจากเมียของรามแล้ว สั่งให้รามกลับบ้านไปหาแม่หาเมีย

“หมายความว่าคุณเทวัญ ไม่อาผิดไอ้รามใช่มั้ยครับ” เย็นยิ้มด้วยความดีใจ

“เมียนายบอกว่าทำไปเพราะเป็นห่วงนาย แล้วก็อยากให้นายกลับบ้านไปหาแม่จริงๆฉันไม่ถือ แต่หวังว่านายคงไม่กลับมาที่นี่อีก นายควรจะจัดการปัญหาครอบครัวตัวเองให้ได้ก่อนที่จะมาทำงานใหญ่ ถ้าแค่เมียกับแม่ตัวเองยังดูแลไม่ได้ จะมารับผิดชอบงานที่มอบหมายได้ยังไง”

“แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่...”

“พ่อฉันไม่ชอบเรื่องจุกจิก นายไปหางานใหม่ที่เหมาะกับนายดีกว่า” เทวัญตัดบท

รามถอนใจเฮือก เดินออกจากคาเฟ่อย่างเซ็งจัด ยิ่งเห็นเมขลายังรอตื๊อเขาอยู่ พยายามข่มอารมณ์ไม่สนใจ เดินผ่านเลยไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง เมขลาเดินตามไม่ลดละเห็นรามขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ รีบคว้าแฮนด์รถไว้ไม่ยอมให้ไป รามหมดความอดทนดึงเชือกในช่องเก็บของออกมามัดเมขลาติดไว้กับมอเตอร์ไซค์ แล้วเดินหายไปในความมืด โดยไม่สนใจเสียงเรียกของเมขลา

ชายหนุ่มเดินหนีมาได้สักพัก นึกเป็นห่วงยัยจอมตื๊อ ตัดสินใจเดินกลับมาดู แต่เธอหายไปแล้ว เห็นแต่เชือกกองอยู่ที่พื้น รามไม่ล่วงรู้เลยว่าเทวัญออกมาเจอ เลยช่วยแก้มัด ให้เมขลา...

รามตั้งใจจะไปพบทรงวาดเพื่อจะได้จบๆเรื่องน่ารำคาญนี้เสียที แต่พอถึงหน้าห้องพักฟื้นของทรงวาด เขากลับลังเล เรืองฤทธิ์เปิดประตูห้องออกมาเจอรามกำลังเดินกลับ รีบวิ่งตาม

“ราม...เดี๋ยวสิ...จะไปไหน พี่วาดต้องดีใจมากเลยที่รามมา...เข้าไปหน่อยเถอะ ไม่งั้นอาคงแย่แน่ๆเพราะพี่วาดโกรธอามากที่เอาตัวรามมาไม่ได้ นี่เธอจะจ้างคนไปตามประกบตัวรามแล้วนะ”

“รวมถึงผู้หญิงที่ชื่อเมขลาด้วยใช่มั้ยครับ...ผมนึกอยู่แล้วว่ายัยนั่นต้องถูกจ้างไปป่วนผม ไม่ว่านานแค่ไหนแม่ก็ไม่เคยเปลี่ยน เรื่องป่วยนี่ก็คงอยู่ในแผนด้วยสิ”

“พี่วาดทำไปเพราะหวังดีกับรามนะ” เรืองฤทธิ์ไม่รู้เรื่องเมขลา รู้แค่จะพูดอย่างไรให้รามเข้าใจทรงวาดผิด

“บอกแม่ด้วยนะครับว่าชีวิตเป็นของผม และผมจะทำในสิ่งที่ผมอยากทำเท่านั้น ใครก็ขวางผมไม่ได้” รามหันหลังเดินจากไป เรืองฤทธิ์แอบยิ้มอย่างโล่งใจ...

พอรามขับมอเตอร์ไซค์ออกจาก รพ.รถของเทวัญแล่นเข้ามาจอด เมขลาขอบคุณเทวัญ ที่ช่วยแก้มัดให้แถมขับรถมาส่งอีกต่างหาก แล้วก้าวลงจากรถ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมา

“คนดีๆอย่างคุณไม่เหมาะกับที่นั่นหรอก หางานใหม่ เถอะนะคะ เชื่อฉัน” เมขลาอดเป็นห่วงเทวัญไม่ได้...

ครู่ต่อมา เมขลาต้องผิดหวังเมื่อมาถึงห้องพักฟื้นของทรงวาด ไม่พบรามอยู่ที่นั่น มีเพียงทรงวาดนอนหลับอยู่บนเตียง เมขลาเดินไปยืนข้างเตียง ขอโทษทรงวาดที่ทำไม่สำเร็จ แต่เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอต้องทำให้รามกลับมาเป็นลูกชายคนเดิมของทรงวาดให้ได้ เมขลามัวแต่พูดกับทรงวาดที่หลับสนิท จึงไม่เห็นเรืองฤทธิ์แอบฟังอยู่

ooooooo

รามสงสัยในตัวเมขลาจึงขอให้ยุทธตำรวจผู้ชำนาญด้านคอมพิวเตอร์ค้นดูข้อมูลของเมขลารวมทั้งเบอร์มือถือและที่อยู่ แต่ต้องแปลกใจที่เมขลาไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎแฝงตัวมาเกาะติดเขาเพื่อหวังผลประโยชน์ แม้เธอจะโตมาจากบ้านเด็กกำพร้าแต่ประวัติที่ค้นได้กลับเป็นด้านดีๆทั้งสิ้น

“แล้วผู้กองจะสืบประวัติผู้หญิงคนนี้ทำไมครับ หรือว่าเธอเกี่ยวข้องอะไรกับเป้าหมายเรา”

“ตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจ...แต่ขอให้คุณอย่าเพิ่งรายงานเรื่องนี้ให้กับหัวหน้านะ” รามขอร้อง

ยุทธรับคำ รามนึกขึ้นได้ ขอให้ยุทธช่วยหาข้อมูลของธิดาและแอนดี้แฟนของเธอให้เขาด้วย แล้วรีบไปพบท่านก้องภพที่ห้องทำงาน รายงานเรื่องที่เขาเกือบได้เข้าทำงาน ในคาเฟ่ของพ่อเลี้ยงปองธรรม แต่เกิดปัญหานิดหน่อยคิดว่าน่าจะเคลียร์ได้ ท่านก้องภพให้รามเร่งมือเพราะงานล่าช้ากว่ากำหนดเดิมมากแล้ว

“อย่าลืม ภารกิจนี้สำคัญเร่งด่วนมาก ที่สำคัญมันเป็นผลงานแรกของนายในประเทศไทย ห้ามมีอะไรผิดพลาดเด็ดขาด”

“ทราบแล้วครับ” รามกลุ้มใจที่ไม่บอกความจริงก้องภพเรื่องเมขลา...

เย็นวันเดียวกัน รามวางแผนสลัดตัวยุ่งอย่างเมขลาไปพ้นทาง โทร.นัดเธอไปเจอเขาแถวแหล่งชุมนุมผู้หญิงหากินราคาถูกหรือที่รู้จักกันในนาม “ผีขนุน” เมขลายืนชะเง้อคอมองรามอยู่ริมถนน อดแปลกใจไม่ได้ ทำไมแถวนี้มีแต่ สาวๆในชุดเซ็กซี่หิ้วถุงกระดาษยืนอยู่เต็มไปหมด กว่าจะเฉลียวใจว่าตัวเองอยู่ในกลุ่มผู้หญิงหากินก็ตอนที่ถูกภาคภูมิกับตำรวจอีกหลายนายเข้าจับกุมคุมตัวไปโรงพักและแจ้งข้อหาค้าประเวณี...

ขณะเมขลากับผีขนุนรอเข้าคิวทำประวัติ นักข่าวจากสำนักต่างๆรุมถ่ายรูป พวกผีขนุนต่างปิดหน้าปิดตาด้วยความอาย มีเพียงเมขลาเท่านั้นที่ยืนหน้าหงิกไม่กลัวกล้อง ภาคภูมิถึงกับออกปาก นานๆจะเจอคนที่ทำผิดแล้วกล้ายอมรับผิดอย่างเธอ เมขลาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องปิดๆบังๆ เธอแค่ มารอเพื่อนเท่านั้น และถ้าเธอผิดจริงๆเขาก็ไม่มีสิทธิ์ปล่อยให้นักข่าวมาถ่ายรูปพวกเธอไปประจานแบบนี้ ภาคภูมิใบ้กิน...

ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านปองธรรม พ่อเลี้ยงปองธรรมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ธิดาหายตัวไปแต่ไม่มีใครสักคนรู้ว่าหายไปไหน เขายื่นคำขาดถ้าเย็นนี้ยังไม่ได้ข่าวลูกสาว เขาจะ เอาพวกสมุนทั้งหมดมาทำเป็นเป้าซ้อมยิงปืนแทนเป้ากระดาษ จังหวะนั้น รามวิ่งแหวกวงล้อมของสมุนเข้ามาหาพ่อเลี้ยงปองธรรม อาสาจะตามหาตัวธิดากลับมาให้ เขารู้ว่าเธออยู่ไหน แสงเข้าไปจะลากตัวราม พ่อเลี้ยงปองธรรมยกมือห้าม ถาม รามรู้ได้อย่างไร

“ตั้งแต่ที่พ่อเลี้ยงให้ผมไปขู่นายแอนดี้วันนั้น ผมยังไม่วางใจว่ามันจะเลิกคบคุณเทเรซ่าจริงๆก็เลยแอบตามสะกดรอยมันอยู่ตลอด” รามมองพ่อเลี้ยงอย่างลุ้นระทึก พ่อเลี้ยงปองธรรมสั่งการให้เย็นไปกับราม...

รามตามหาตัวธิดาจนเจอ แถมยังเปิดโปงธาตุแท้ของแอนดี้ให้ธิดาได้รู้เช่นเห็นชาติว่าเขาแอบซุกเมียไว้ ธิดาโกรธมากที่ถูกแอนดี้หลอกมาตลอดเวลา คว้าปืนของเย็นที่เหน็บเอวไว้จะยิงแอนดี้ล้างแค้น

“อย่า...คุณธิดา” รามร้องห้ามลั่น แล้วโดดแย่งปืนในมือธิดา ปืนลั่นเปรี้ยง แอนดี้กับเมียวิ่งหนีกระเจิง เย็นรีบแย่งปืนคืน แล้วเร่งให้รามกับธิดารีบหนี ก่อนตำรวจจะแห่กันมาที่นี่...

รามเห็นธิดาร้องไห้เป็นเผาเต่า เลยแวะข้างทางเพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์ แล้วไปซื้อยาใส่แผลกับสำลีมาทำแผลเล็บฉีกจากที่แย่งปืนกับเขา ธิดามองรามที่ตั้งใจทำแผลให้อย่างสับสน รู้สึกใจหวิวๆบอกไม่ถูก พอตั้งสติได้กระชากมือออก แหวใส่รามคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะพ้นผิดที่เรียกเธอว่าคุณธิดาแทนที่จะเรียกคุณเทเรซ่าหรือ

“ผมขอโทษ” รามยิ้มแหย

“แค่ขอโทษไม่พอหรอก นายต้องชดใช้...เอาไว้ฉันนึกออกแล้วจะบอกเองว่านายต้องชดใช้ฉันยังไง”

ooooooo

การกวาดล้างผีขนุนเป็นข่าวครึกโครมไปทั่ว ประเทศ สถานีโทรทัศน์รายงานข่าวนี้แทบทุกช่อง

“เมื่อตอนหัวค่ำวานนี้ ทางเจ้าหน้าที่ ป.ป.ส.และตำรวจท้องที่ได้ร่วมมือกันบุกเข้าจับกุมและตรวจค้นย่านโลกีย์กลางกรุงฯ จับหญิงขายบริการได้หลายคน ในจำนวนนั้นมีแอร์โฮสเตสสาวสายการบินใหญ่รวมอยู่ด้วย”

ทรงวาดกำลังดื่มน้ำอยู่ ทำแก้วหลุดมือตกแตก เรืองฤทธิ์กำลังหยิบเอกสารมาให้ทรงวาดเซ็น ตกใจหันมาถามว่าเป็นอะไร ทรงวาดพูดไม่ออก ได้แต่จ้องทีวีเขม็ง เรืองฤทธิ์มองตามถึงกับตะลึง...

เช่นเดียวกับเทวัญเกือบจะสำลักน้ำที่เห็นหน้าเมขลาอยู่ในจอทีวี รีบคว้าโทรศัพท์โทร.หาทนายความ สั่งให้ไปประกันตัวเมขลาทันที ครู่ต่อมา เทวัญไปรับตัวเมขลาออกจากห้องขัง เมขลาขอบคุณเขาอีกครั้งที่มาช่วย เทวัญรีบฟ้องเมขลาว่ารามกลับไปขอเจ้านายของเขาทำงานใหม่ เมขลาลุกพรวดจะไปตามรามกลับ

“ไม่ได้นะครับ ที่นั่นตอนนี้เข้มงวดมาก ไม่ใช่ว่าใครจะเข้าออกได้ง่ายๆ”

จังหวะนั้น เสียงมือถือของเมขลากับเทวัญดังขึ้นพร้อมกัน พ่อเลี้ยงปองธรรมโทร.มาตามเทวัญ ขณะที่ทรงวาดโทร.หาเมขลาด้วยความเป็นห่วง...

ไม่นานนัก เมขลามาหาทรงวาดที่ห้องพักฟื้น แค้นใจมากเมื่อรู้ว่าที่เธอถูกจับเป็นแผนลวงของราม เรืองฤทธิ์เห็นควรให้ทรงวาดกับเมขลาเลิกยุ่งกับรามได้แล้วเพราะยิ่งไล่ตาม รามก็ยิ่งหนี เราน่าจะดูอยู่ห่างๆ

“ไม่ได้ค่ะ ถ้าเราปล่อยไป เขาอาจจะยิ่งถลำลึกไปก่ออาชญากรรมร้ายแรงก็ได้นะคะ เราต้องไม่ยอมแพ้ค่ะ เมื่อใช้ไม่อ่อนไม่สำเร็จ ก็ต้องใช้ไม้แข็ง หนูจะทำให้คุณแม่ได้ ลูกชายกลับคืนมา”

“ขอบใจลูก...ขอบใจ” ทรงวาดดีใจกอดเมขลา ขณะที่เรืองฤทธิ์แอบเซ็ง...

พ่อเลี้ยงปองธรรมตกรางวัลให้รามอย่างงามที่พาธิดากลับมาได้อย่างปลอดภัย แต่รามไม่รับปากเขาขอแค่พ่อเลี้ยงปองธรรมรับเข้าทำงานก็พอแล้ว พ่อเลี้ยงปองธรรมจึงสั่งให้รามไปทำงานกับแสงและเย็นที่คาเฟ่ ธิดาคัดค้าน เธอจองตัวรามมาเป็นคนขับรถให้เธอแล้ว รามอึกอัก อยากทำงานที่คาเฟ่มากกว่าแต่ไม่กล้าขัด แต่พอได้อยู่ลำพังกับเย็น รามแอบบ่นเรื่องนี้ให้ฟังอย่างเซ็ง

“เหอะน่า...ถ้าเอ็งทำให้คุณเทเรซ่าพอใจได้ จะขออะไรพ่อเลี้ยงให้หมด คุณเทเรซ่าน่ะลูกรัก ไม่เหมือนคุณเทวัญหรอก ทำอะไรไม่เคยได้ดังใจพ่อเลย มีพ่อเป็นมาเฟีย แต่ตัวเองจิ้งจกสักตัวเคยฆ่าหรือเปล่าก็ไม่รู้” เย็นอดเหน็บเทวัญไม่ได้ รามพยักหน้ารับรู้ เก็บเรื่องพวกนี้ไว้เป็นข้อมูลเผื่อเป็นประโยชน์ในวันข้างหน้า...

ด้านพ่อเลี้ยงปองธรรมไม่ยอมปล่อยให้คนที่ทำร้ายจิตใจลูกสาวของเขาลอยนวล สั่งเทวัญไปจัดการเก็บแอนดี้ เทวัญใจอ่อนตามเคย แม้แอนดี้จะต่อสู้ขัดขืน แต่เขาก็ฆ่าใครไม่ลง ได้แต่ยิงเฉียดๆขู่ให้กลัว

“ไปจากเมืองไทยซะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ฉันช่วยแกได้แค่นี้” เทวัญว่าแล้วเก็บปืนเดินจากไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นแสงแอบซุ่มดูอยู่ตลอด ทันทีที่เทวัญลับสายตา แสงยิงแอนดี้ทิ้งอย่างไม่ปรานี

ooooooo

เทวัญเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าพาดหัวข่าวว่าพบศพแอนดี้ พระเอกชื่อดัง เกยตื้นริมหาดถึงกับตะลึง พ่อเลี้ยงปองธรรมเข้ามาเห็น มองลูกชายอย่างไม่พอใจ

“รับรองว่าแกตาไม่ฝาดหรอก”

เทวัญเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ รู้ทันทีว่าเป็นฝีมือพ่อ ต่อว่าต่อขานทำไมต้องทำขนาดนี้ แอนดี้รับปากเขาแล้วว่าจะไปจากเมืองไทย และจะไม่ยุ่งกับน้องอีก พ่อเลี้ยงตบหน้าเทวัญหนึ่งฉาดฐานขัดคำสั่ง นี่ถ้าไม่ใช่ลูกป่านนี้ลงไปนอนในหลุมเป็นเพื่อนแอนดี้แล้ว และเตือนว่าถ้าคิดจะอยู่ในโลกนี้ต่อไปจะใจอ่อนแบบนี้ไม่ได้ เทวัญทรุดลงนั่งอย่างท้อแท้ จังหวะนั้น เมขลาโทร.เข้ามือถือของเขา เทวัญยิ้มดีใจเหมือนเจอบ่อน้ำกลางทะเลทราย...

เมขลายังคงเดินหน้าตามจิกรามกลับไปหาทรงวาดให้ได้ พอสืบรู้ว่าเขาไปเป็นบอดี้การ์ดเดินหิ้วของให้ลูกสาวมาเฟียอยู่ในห้างฯหรู รีบตามไปทันที โชคดีที่รามเห็นเสียก่อน ออกอุบายให้ธิดาเข้าไปหลบในห้องน้ำ อ้างว่าเห็นศัตรูของพ่อเลี้ยงปองธรรมสะกดรอยตามเรามา เขาจะล่อพวกนั้นไปทางอื่น

จากนั้น รามย้อนกลับมารอเมขลา จังหวะที่เธอเดินผ่านเขารวบตัว ล็อกคอไว้ แล้วใช้กุญแจรถทิ่มหลังทำเหมือนมีด ขู่ให้เลิกตามตื๊อเขาได้แล้ว เมขลาจะเลิกตื๊อและจะไม่มาให้รามเห็นหน้าอีก ถ้าเขายอมกลับไปหาแม่ รามสงสัยทำไมเมขลาต้องเสี่ยงชีวิตมายุ่งกับครอบครัวคนอื่น

“เพราะฉันไม่มีแม่ ฉันถึงทนเห็นคุณทำเลวกับคุณแม่ไม่ได้”

“แค่นี้นะ”

“แค่นี้มันก็เกินพอแล้ว...ตอนนี้คุณแม่ต้องเข้าผ่าตัดด่วน แต่ถ้าท่านไม่เห็นหน้าคุณ ท่านจะไม่ยอมเข้าห้องผ่าตัด ถ้าคุณไม่ไปตอนนี้ คุณอาจจะไม่ได้เห็นหน้าคุณแม่อีกเลย” เมขลาโกหกหน้าตาย รามหลงกลตามเมขลามาถึงหน้าห้องพักฟื้นของทรงวาด เมขลาตีหน้าเศร้า บอกให้รามเข้าไปคนเดียว แล้วอย่าลืมพูดจากับแม่ตัวเองดีๆ อย่าให้ท่านต้องเสียใจ รามถอนใจ ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป เมขลารีบดึงประตูปิด ยกมือไหว้ท่วมหัว

“เจ้าประคู้น ขอให้คุณแม่เกลี้ยกล่อมตารามสูรได้ทีเถอะ” เมขลาอธิษฐานจบก้มกราบสามที...

ด้านรามเข้าไปในห้องพบแต่เตียงว่างเปล่า กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นแผนลวง เรืองฤทธิ์ จักรคนของเรืองฤทธิ์และลูกน้อง ทั้งหมดสวมหน้ากากไอ้โม่งเอายาสลบโปะรามหมดสติ แล้วจับใส่รถเข็นเข็นออกจากห้อง เมขลามองงงๆเกิดอะไรขึ้นทำไมรามคออ่อนคอพับแบบนี้ เรืองฤทธิ์ไม่มีเวลาอธิบายชวนเมขลาไปบ้านรัตนมณีด้วยกัน...

ทางฝ่ายธิดารออยู่ในห้องน้ำนานสองนาน ไม่เห็นรามกลับมารับ ตัดสินใจโทร.ตามเทวัญมาช่วย

ooooooo

ที่บ้านรัตนมณี ทรงวาดเองก็งงเช่นกันที่เห็นจักรกับลูกน้องเรืองฤทธิ์อีกคนหนึ่งช่วยกันหิ้วปีกรามเข้ามา หันไปถามเมขลาว่าเกิดอะไรขึ้น

“หนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ จู่ๆคุณอาก็โปะยาสลบคุณราม...แล้วทำไมคุณแม่ไม่รออยู่ที่ห้องแล้วทำตามแผนที่เราตกลงกันไว้ล่ะคะ”

“ฤทธิ์ให้แม่กลับบ้านมารอราม...ตกลงนี่ฤทธิ์ทำอะไรหลาน โปะยาสลบงั้นหรือ”

เรืองฤทธิ์อ้าง ถ้าไม่ทำแบบนี้เราจะได้ตัวรามมาได้อย่างไร แล้วหันไปสั่งจักรกับลูกน้องพารามขึ้นไปที่ห้องนอนของเขา เมขลากับทรงวาดรีบเดินตาม เห็นจักรใส่กุญแจมือรามที่ยังไม่ได้สติติดไว้กับหัวเตียง ทรงวาดทนดูไม่ได้สั่งให้หยุดได้แล้ว เธอไม่เห็นด้วยที่ทำรุนแรงกับรามขนาดนี้ ทำเหมือนเขาเป็นนักโทษ

“ถ้าพี่วาดทนไม่ได้ก็เชิญครับ” เรืองฤทธิ์ว่าแล้วส่งลูกกุญแจให้ทรงวาด “แต่ผมเชื่อว่าเราจะไม่มีวันได้เข้าใกล้รามอีกแล้ว” เรืองฤทธิ์มองทรงวาดอย่างรู้ทันว่ากำลังสับสน ในที่สุด ทรงวาดยอมทำตามแผนของเรืองฤทธิ์...

ไม่นานนัก รามรู้สึกตัวพบว่าตัวเองถูกใส่กุญแจมือติดกับหัวเตียง พยายามดิ้นแต่ไม่หลุด เมขลาได้ยินเสียงร้องเอะอะของราม เปิดประตูห้องเข้ามาดู รามทั้งด่าว่าทั้งข่มขู่ให้เมขลาไขกุญแจปล่อยเขาออกไป เมขลาเห็นใจเขาแต่ทำไม่ได้ ทรงวาดตามเข้ามา ขอร้องรามอย่าโกรธเมขลาเลย เธอทำไปเพราะอยากช่วยทรงวาด

“ผมน่าจะนึกออกว่าคนอย่างยายติงต๊องเนี่ย ไม่มีวันคิดแผนเจ้าเล่ห์แสนกลเหมือนแม่หรอก”

เมขลาด่ารามว่าอกตัญญูชอบว่าแม่ตัวเองแล้วชวนทรงวาดออกจากห้องรามกำลังโกรธพูดไปก็ไร้ประโยชน์ทรงวาดเห็นด้วยรอให้รามใจเย็นกว่านี้ก่อน แล้วค่อยคุยกันใหม่ รามมองตามทั้งคู่ออกไปอย่างแค้นใจ...

ทรงวาดรู้ตัวดีว่ารามไม่อยากเห็นหน้าตนเองสักเท่าไหร่ วานเมขลาช่วยดูแลรามแทนเธอที เมขลายิ้มเจ้าเล่ห์ ถึงเวลาได้แก้เผ็ดรามคืนบ้างแล้ว...

ขณะที่รามถูกจองจำในบ้านตัวเอง ธิดาร้อนใจมากที่รามหายไป ส่งคนออกตามหาทั่วห้างฯแล้วก็ยังไม่เจอเลยจะออกตามหารามเอง เทวัญไม่ยอมคว้ามือน้องสาวไว้ จังหวะนั้น เมขลาโทร.เข้ามือถือเทวัญเพื่อขอบคุณเรื่องสามีของเธอ และวานเขาบอกเจ้านายของเขาด้วยว่า รามคงไม่กลับไปทำงานที่นั่นอีก แล้ววางสาย ธิดาได้ยินพี่ชายเอ่ยถึงราม ถามด้วยความเป็นห่วงว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้อยู่ที่ไหน

“รามปลอดภัยดี ตอนนี้เขาอยู่กับเมียของเขา”

“อะไรนะ”

“รามไม่ได้บอกน้องหรือว่าเขามีเมียแล้ว แล้วเมียเขาก็ไม่อยากให้เขามาทำงานกับเรา ตอนนี้เขาคงตัดสินใจทำตามที่เมียเขาต้องการแล้ว”

ธิดาไม่เชื่อ คว้ามือถือโทร.หาราม เมขลาหยิบมันขึ้นมาดู เห็นเบอร์โชว์หน้าจอเป็นชื่อเทเรซ่า แกล้งทำเสียงเหมือนเครื่องตอบรับอัตโนมัติ พูดซ้ำว่าหมายเลขนี้ถูกยกเลิกการให้บริการแล้ว กรุณาตรวจสอบหมายเลขใหม่อีกครั้ง ธิดาวางสายอย่างโกรธเกรี้ยว หันไปคว้าข้าวของในร้านเสื้อตัวเองปาทิ้ง...

ระหว่างที่เมขลาเอาอาหารเย็นมาให้รามกิน เย็นโทร.เข้ามือถือราม เมขลาแกล้งหยิบมือถือเขาขึ้นมาโชว์รามร้องเอะอะให้เอามือถือมาคืน เมขลาไม่สนใจ บอกเย็นว่าสามีของเธอไม่ต้องการจะคุยกับเย็นอีกแล้ว และเขาฝากให้เธอบอกเย็นด้วยว่า จะไม่กลับไปทำงานสกปรกให้พวกเย็นอีก รามตาโตอ้าปากค้าง เมขลาวางสายยิ้มสะใจ ขณะที่เย็นถึงกับอึ้ง พยายามโทร.กลับ แต่เมขลาปิดเครื่อง

“ไอ้ราม...ไอ้ชั่ว ไอ้บ้า...ไอ้คนไม่รู้จักสั่งสอนเมีย” เย็นด่าใส่มือถือเป็นชุด

ooooooo