เรื่องย่อ นางฟ้่กับมาเฟียตอนที่6 ละครช่อง 7

1เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน1 ละคร ช่อง7
2เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน2 ละคร ช่อง7
3เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน3 ละคร ช่อง7
4เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน4 ละคร ช่อง7
5เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน5 ละคร ช่อง7
6เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน6 ละคร ช่อง7
เรื่องย่อ นางฟ้ามาเฟีย ตอน7ละคร ช่อง7

ตอนที่ 6

เมขลาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าต้องกรีดร้องลั่นเมื่อเห็นตัวเองมีแค่เสื้อสายเดี่ยวบางๆติดตัวกำลังอยู่ในอ้อมกอดรามที่เปลือยท่อนบน รามเองก็ตกใจไม่แพ้เมขลา ต่างกระเด้งออกจากกันแทบไม่ทัน ชี้หน้ากันและกันกล่าวหาอีกฝ่ายหนึ่งทำมิดีมิร้ายกับตนเอง เมขลาทั้งอับอายทั้งสับสน ดึงผ้าห่มคลุมตัววิ่งหนีเข้าห้องน้ำ

“ไม่ต้องมาทำฟอร์ม อย่างคุณน่ะไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ยายไก่แก่แม่ปลาช่อนเอ๊ย บอกมานะว่าคุณเอาอะไรใส่ในน้ำส้มนั่น” รามว่าแล้ววิ่งตามไปเขย่าประตูห้องน้ำ

เมขลาไม่ตอบ ยืนตัวสั่นไม่รู้เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเขา รามยังคงทุบประตูเรียกให้เธอออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน เมขลาได้แต่ภาวนาขอให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝัน แล้วลองหยิกแก้มตัวเองถึงกับร้องลั่น

“โอ๊ย...ถ้าฝันทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้เนี่ย” เมขลาร้องไห้เสียใจคิดว่าตัวเองเสียความบริสุทธ์ให้ราม

รามเดินไปดูแก้วน้ำส้มที่เมขลาเอามาให้ดื่มเมื่อคืน เห็นคราบขาวๆติดก้นแก้ว โกรธมาก มั่นใจยัยจุ้นต้องวางยาตัวเองแน่ๆ เดินไปทุบประตูห้องน้ำปังๆเหน็บแนมเมขลา ถ้าอยากเป็นเมียเขานัก ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาวางยาปลุกเซ็กซ์กันแบบนี้ แค่เอ่ยปากขอดีๆเขายินดีจัดให้ เมขลาโมโหเปิดประตูห้องน้ำออกมาโวยกลับ

“ฉันไม่ได้วางยาบ้าบออะไรอย่างที่คุณพูดนะ นั่นมันยานอนหลับต่างหาก”

รามยิ่งโกรธหนักด่าเมขลาหน้าไม่อาย ทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่ เมขลาแค่อยากให้รามกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีเท่านั้น รามไม่เชื่อ ทั้งสองคนโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อน ก่อนที่เรื่องจะลุกลาม มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขัดจังหวะ เรืองฤทธิ์มาถามว่าวันนี้รามจะไปทำงานกับเขาหรือเปล่า รามเหลือบมองนาฬิกาเห็นใกล้แปดโมงเช้าตกใจ รีบตอบรับจะไปทำงานด้วย แต่ขอเขาแต่งตัวก่อน...

หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน เมขลาตัดสินใจนอนแยกห้องกับราม ทรงวาดรู้เรื่องนี้จากแม่บ้านของเธอ รีบขึ้นมาดู พบเมขลากำลังหอบข้าวของส่วนตัว เดินตาแดงๆจะไปที่ห้องรับรองแขก ถามด้วยความเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น ร้องไห้ทำไม

“เปล่าค่ะ เอ่อ...พอดีหนูเป็นหวัด ถึงได้อยากแยกห้องนอนกับคุณรามไงคะ”

“แน่ใจนะว่าที่หนูทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะฝีมือราม” ทรงวาดเห็นเมขลาอึกอักหน้าเจื่อนๆยิ่งมั่นใจต้องโดนรามแกล้ง เมขลาอยากปรึกษาทรงวาดเรื่องเสียตัวหรือไม่เสียตัว แต่ไม่รู้จะตั้งต้นอย่างไร ได้แต่โกหกว่ารามไม่ได้ทำอะไรตนเอง ที่ร้องไห้เพราะปลื้มใจที่เด็กกำพร้าอย่างเธอได้มาเป็นลูกสะใภ้คุณแม่ใจดีอย่างทรงวาด

“โธ่...หนูเม แม่ต่างหากที่ทั้งปลื้มใจดีใจที่ได้หนูเป็นสะใภ้ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เพราะฉะนั้นมีอะไรหนูบอกแม่ได้ทุกอย่าง อยากจะไปไหนทำอะไรได้ทั้งนั้น...

จริงซิ ถ้าหนูเบื่อก็ออกไปช็อปปิ้งพบปะเพื่อนฝูงบ้าง แม่อนุญาต” ทรงวาดลูบผมเมขลาอย่างเอ็นดู เมขลานึกออกแล้วจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใครดี

ooooooo

ที่บ้านปองธรรม พ่อเลี้ยงปองธรรมเรียกรามไปพบที่ห้องทำงานเพื่อจะตกรางวัลให้ที่เมื่อวานเขาช่วยธิดารอดพ้นเงื้อมมือตำรวจมาได้ รามไม่อยากได้รางวัลอะไรขอแค่ได้ทำงานกับพ่อเลี้ยงก็พอแล้ว

“แกอยากทำอะไรล่ะ”

รามยังไม่ทันจะตอบคำถามพ่อเลี้ยงปองธรรม ธิดาโผล่เข้ามาคัดค้านเสียงแข็งไม่ให้พ่อของเธอใช้รามไปทำอะไรนอกจากเป็นบอดี้การ์ดให้เธอ ขู่พ่อถ้าไม่ยอมทำตาม เธอจะย้ายไปอยู่คอนโดฯ มีหรือที่คนอย่างพ่อเลี้ยงปองธรรมจะขัดใจลูกสาวสุดที่รัก รามพูดไม่ออกเดินคอตกออกมานอกห้องทำงานพ่อเลี้ยง เจอเย็นเข้ามาทักทายถามไถ่ รามขอรางวัลอะไรจากพ่อเลี้ยง เงิน รถยนต์ บ้านหรูหรือผู้หญิง

รามได้ยินคำว่าผู้หญิงนึกได้ว่ามีเรื่องจะปรึกษาเย็น รีบลากเขาไปยังมุมลับตาคน เล่าเรื่องเมื่อคืนระหว่างเขากับเมขลาให้ฟัง เย็นฟันธงต้องไม่ใช่ยานอนหลับ ถ้าใช่กินแล้วก็ต้องหลับไม่ใช่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยแบบนั้น แต่ถ้าเป็นยาปลุกเซ็กซ์ รามต้องพอจำอะไรได้บ้าง เย็นคิดว่าน่าจะเป็นยาอย่างอื่นที่ทำให้คึกลืมตายขนาดนั้น

“พี่หมายถึงยาพวกนั้นน่ะหรือ” รามเพิ่งนึกขึ้นได้ รีบล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทตัวที่ใส่อยู่ซึ่งเป็นตัวเดียวกับที่ใส่เมื่อวานไม่พบยาเสพติดในกระเป๋า ถึงกับหน้าตื่น “จริงด้วย เมื่อวานผมได้มาเม็ดหนึ่ง เลยเก็บไว้ในสูทนี่ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว”

“งั้นข้าว่าเอ็งต้องเผลอกินเข้าไปแล้วล่ะ ถึงได้ไม่รู้ตัวทั้งๆที่ทำอะไรเธอไปแล้ว”

“ก็คงจะจริงของพี่ ว่าแต่พี่นี่สุดยอดเลยนะ เซียนจริงๆ ฟังแค่นี้ก็ช่วยผมฟันธงได้แล้ว” รามชมด้วยความนับถือ เย็นยิ้มยืด โดยไม่รู้ว่าแสงยืนฟังอยู่ด้านหลังตลอด หัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง

“เซียนอะไร ไก่อ่อนน่ะไม่ว่า กลัวเอดส์จนหัวหดจะทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ เพราะมัวแต่ย้อมใจอยู่นั่น”

เย็นยิ้มจ๋อย ยอมรับว่าเป็นอย่างที่แสงพูด เขาซิงร้อยเปอร์เซ็นต์ยังไม่เคยทำอย่างว่าเลยสักครั้ง...

ขณะที่รามได้คำตอบเรื่องระหว่างเขากับเมขลาจากเย็นผู้เชี่ยวชาญตัวปลอม เมขลานัดรุจมาปรึกษาเรื่องเดียวกัน รุจให้คำตอบอะไรไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุด้วย ถ้าเมขลาอยากได้คำตอบจริงๆคงต้องไปให้หมอตรวจ แต่มีข้อแม้เธอต้องไม่ทำลายหลักฐานด้วยการอาบน้ำล้างตัวเด็ดขาด ลักษณะจะเหมือนผู้หญิงถูกข่มขืนแล้วจะไปแจ้งความ เขาจะห้ามล้างเนื้อล้างตัวไม่อย่างนั้นจะพิสูจน์อะไรไม่ได้ เมขลาหน้าจ๋อย

“เมื่อเช้าฉันอาบน้ำไปสี่รอบแล้ว”

“งั้นก็ยอมๆเชื่อเขาไปเถอะว่าแกเป็นเมียเขาแล้ว”

เมขลาไม่ได้อยากเป็นเมียรามจริงๆ เธอแค่อยากให้เขากลับเนื้อกลับตัวเพื่อแม่ของเขาเท่านั้น แล้วขอร้องให้รุจช่วยเธอที รุจลากเมขลาออกจากร้านอาหารตรงไปยังร้านขายยาใกล้ๆ ซื้อยาคุมกำเนิดให้เมขลาแผงหนึ่ง

“ถ้าแกยังคิดจะเป็นเมียเขาต่อก็มีแต่ยาคุมนี่แหละที่จะช่วยแกได้...เพราะถ้าเรื่องเมื่อคืนมันเกิดขึ้นแล้วแกก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ แต่สำหรับคืนต่อๆไป แกยังใช้ยานี่ป้องกันได้”

ooooooo

รามคิดว่าตัวเองได้เสียเป็นผัวเมียกับเมขลาจริงๆ จึงตัดสินใจบอกท่านก้องภพว่าตนเองแต่งงานแล้ว

“นี่หูฉันไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ย นายแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเพราะอยากให้คนที่บ้านเลิกตามนาย ฉันว่ามันจะยิ่งยุ่งยากมากขึ้น ไหนจะแม่ ไหนจะเมีย”

“แต่มันมีทางนี้ทางเดียวที่จะทำให้แม่หยุดตามผม”

“มันไม่ใช่แค่คนที่บ้านนายเท่านั้น ตอนนี้เพิ่มผู้กองภาคภูมิมาอีกหนึ่งคน วันก่อนฉันเจอผู้กองภาคภูมิกำลังสั่งให้ยุทธเช็กประวัติอาชญากรของนาย”

“ผมเองก็คิดอยู่เหมือนกันว่าสักวันผู้กองภาคภูมิต้องหันมาสงสัยผมเพราะเราปะทะกันมาสองครั้งแล้ว”

ท่านก้องภพจะพยายามกันภาคภูมิให้อยู่ห่างๆรามไว้ให้นานที่สุด  แต่รามต้องเร่งมือเรื่องพ่อเลี้ยงปองธรรม แล้วเตือนให้เขาระวังตัวเรื่องเมขลา อย่าให้กลายมาเป็นขว้างงูไม่พ้นคอจนพวกคนร้ายจับได้ว่ารามเป็นใคร

“ท่านวางใจได้พวกนั้นจะเห็นผมเป็นแค่ไอ้รามลูกอกตัญญูกับผัวเลวๆคนหนึ่งเท่านั้น”

“ก็ดีถ้าคิดว่าเอาตัวรอดได้ แต่ต้องระวังด้วยเพราะถ้าฐานะของนายถูกเปิดเผย คนที่ต้องเสี่ยงคือนาย” ก้องภพในคราบคนขายลอตเตอรี่ตาบอดพูดจบหยิบกล่องแบนๆใบหนึ่งยื่นให้ราม แล้วผละจากไป รามเปิดดูในกล่องเห็นนาฬิกาข้อมือเรือนใหม่ซึ่งเป็นเครืองมือไว้ใช้สื่อสารแทนมือถือ รีบเปลี่ยนแทนนาฬิกาเรือนเก่า ในกล่องยังมีตุ๊กแกสอดแนมอีกตัวหนึ่งซึ่งลูกตาของมันซ่อนกล้องวงจรปิดและเครื่องดักฟังตัวจิ๋วไว้...

ค่ำวันเดียวกัน รามกลับถึงบ้านแต่ไม่ยอมขึ้นห้องนอน เพราะไม่กล้าสู้หน้าเมขลา เดินไปเดินมาอยู่แถวห้องนั่งเล่น ทรงวาดเข้ามาทักทายดีใจที่เห็นรามกลับบ้านเร็ว แต่ทั้งคู่พูดคุยกันได้ไม่กี่คำ รามหาเรื่องทะเลาะกับทรงวาดอีกเช่นเคย แล้วเดินหนีออกมาด้วยความหงุดหงิด เป็นจังหวะเดียวกับเมขลาเพิ่งกลับ กำลังจะเดินเข้าบ้านเห็นรามพอดี ไม่อยากเผชิญหน้าด้วย รีบผลุบเข้ามุมมืด ระหว่างที่รามเดินเข้ามาใกล้จุดที่เมขลาซ่อนตัวอยู่

เย็นโทร.มาชวนรามไปดูการส่งมอบยาเสพติดลอตใหญ่ รามตอบตกลงทันที เมขลาอยากรู้ว่ารามจะไปไหน หยิบก้อนหินปาไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับตัวเองเพื่อเบนความสนใจให้รามเดินไปดู แล้วขึ้นไปแอบหลังรถรามเอาผ้าคลุมตัวไว้ รามเดินกลับมาจะขึ้นรถ นึกอะไรขึ้นได้ หยิบมือถือขึ้นมาโทร.แจ้งก้องภพ

“ถ้าอยากเห็นตุ๊กแกล้วงตับเสือ ให้รีบตามไปที่โกดังเก็บสินค้าของพ่อเสือ” รามวางสายขึ้นรถขับออกไป

ครู่ต่อมา รามมาถึงลานจอดรถของโกดังเป้าหมาย เห็นเย็นที่ซุ่มอยู่ในมุมมืดออกมากวักมือเรียกให้ไปหา รามอดแปลกใจไม่ได้ ทำไมที่นี่ถึงเงียบเฉียบอย่างนี้ เย็นแน่ใจหรือว่านี่เป็นที่นัดส่งมอบยา เย็นแน่ใจ แล้วเดินนำรามหายเข้าไปในโกดังขนาดใหญ่ไม่ห่างจากที่จอดรถ เมขลาแอบเห็นโดยตลอด นิ่วหน้าสงสัย

“มีนัดกับไอ้หมอนี่ในที่ลับหูลับตาแบบนี้ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” เมขลาพึมพำจบ แอบตามรามกับเย็น

ooooooo

ภายในโกดังเป้าหมาย เทวัญยืนดูแสงกับเหล่าสมุนกำลังช่วยกันเข็นเครื่องปั้นดินเผาขนาดใหญ่ พร้อมกับแท่นสำหรับตั้งงานศิลปชิ้นนี้เข้ามาวางกลางโกดัง แล้วสั่งให้แสงเอายาเสพติดขึ้นมาตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้งหนึ่งก่อนจะถึงเวลาส่งมอบ แสงยกเครื่องปั้นดินเผาออกจากแท่นวาง เผยให้เห็นช่องว่างที่ซ่อนอยู่ในแท่นนั้น แล้วล้วงเอาถุงใส่ยาเสพติดสีขาวส่งให้เทวัญตรวจเช็ก ก่อนจะเก็บคืนที่เดิม

อีกมุมหนึ่งของโกดัง รามแอบซุ่มดูอยู่ในเงามืดกับเย็น พยายามมองสำรวจไปรอบๆบริเวณเพื่อหาทำเลที่ดีที่สุดในการติดตั้งตุ๊กแกสอดแนม จังหวะที่เย็นเดินเตร่ไปทางอื่น รามรีบเอาตุ๊กแกสอดแนมแปะบนโต๊ะใกล้หน้าต่าง หยิบอุปกรณ์เสริมเป็นโลหะคล้ายกระดุมกลมๆเสียบหู แล้วกระซิบเบาๆใส่นาฬิกาสื่อสารที่ข้อมือตัวเอง

“ตุ๊กแกๆเรียกงูเขียว เห็นตับเสือหรือยัง ตุ๊กแกเรียกงูเขียว”

ขณะที่รามกำลังส่งรหัสถึงท่านก้องภพอยู่ในโกดังเป้าหมาย ท่านก้องภพกับยุทธ และทีมตำรวจพิเศษซึ่งซ่อนตัวอยู่ในรถตู้ที่จอดอยู่ไม่ห่างจากที่นั่นนักกำลังดูจอภาพผ่านเลนส์ของตาตุ๊กแก แต่มองอะไรไม่เห็น ท่านก้องภพสั่งให้รามลองขยับตุ๊กแกใหม่ รามรีบทำตามสั่ง พลางพูดกับนาฬิกาสื่อสารไปด้วย เย็นเดินเข้ามาด้านหลัง เห็นรามทำท่าชอบกลร้องถามว่าทำอะไร รามตัวแข็ง แกล้งยิ้ม พลางชูข้อมือให้ดู

“ดูเวลาน่ะพี่ สงสัยทำไมยังไม่เห็นมีอะไรเลย”

“ไม่ต้องดูหรอก เชื่อข้าสิ คืนนี้งานช้างแน่” เย็นว่าแล้วเดินเตร่ไปอีกทางหนึ่ง

รามได้โอกาสรีบติดต่อกับท่านก้องภพอีกครั้งจนหันตุ๊กแกสอดแนมไปยังจุดที่ต้องการสำเร็จ ท่านก้องภพจึงบอกรามว่าใช้ได้แล้ว รามรับคำเป็นรหัสว่า “ตุ๊กแก” เย็นเดินกลับมาได้ยินเสียงรามคิดว่าเป็นเสียงตุ๊กแกจริงๆร้อง หน้าตาตื่นด้วยความกลัว ถามรามได้ยินเสียงตุ๊กแกร้องไหม รามส่ายหน้า ไม่เห็นได้ยินอะไรสักอย่าง

“เออ ไม่ใช่ก็ดีพี่หยะแหยง” เย็นถอนใจโล่งอก รามรีบก้าวไปบังตุ๊กแกสอดแนมไว้ แล้วพยักพเยิดไปทางพวกเทวัญเบนความสนใจ ถามว่าพวกนั้นกำลังจะไปไหนกันได้ความว่าจะไปรับพวกเสี่ยชิดผู้ซื้อ จากนั้น เย็นชวนราม ตามไปดูพวกเทวัญ แล้วกระซิบเตือนไม่ให้ส่งเสียงดัง ถ้าพี่แสงรู้เข้า เราสองคนมีหวังโดนยิงไส้แตกแน่

“นี่พี่แสงไม่รู้เหรอว่าพี่กับผมมาที่นี่”

“ข้าตั้งใจจะชวนเอ็งมาสังเกตการณ์ไว้ก่อนเผื่อคราวหน้าเราได้มาบ้างจะได้ไม่ทำพลาด”

รามพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเพราะเสียงริงโทนมือถือของเย็นดังขึ้น เย็นตาเหลือกรีบปิดเสียง แต่ช้าไป เทวัญได้ยินเสียก่อน ตะโกนถามว่าใคร เย็นตกใจ ทำมือถือหล่นพื้นกระเด็นไปใกล้แสงที่หันปืนเล็งใส่

“ฉันจะนับหนึ่งถึงสามถ้าแกยังไม่ออกมา ฉันจะยิงแกให้ใส่แตก หนึ่ง...สอง...”

เย็นรีบชูมือเดินขาสั่นเข้าไปหา รามจำต้องเดินตามเย็น เทวัญไม่อยากให้รามเข้ามายุ่งเรื่องนี้พยายามไล่กลับ แต่รามขออยู่ช่วยอีกแรง ต่อรองว่าถ้าเขาแย่งปืนจากมือแสงได้ เทวัญกับแสงต้องให้เขาอยู่ช่วย แสงรับคำท้า แค่อึดใจเดียวรามแย่งปืนไปจากมือแสงได้สำเร็จ เทวัญกับแสงจำต้องยอมให้รามกับเย็นอยู่ช่วย

ooooooo

ขณะเดียวกัน เมขลาเดินตามรามกับเย็นมาถึงจุดที่ตุ๊กแกสอดแนมแปะอยู่ บังเอิญเอามือเท้าตุ๊กแกสอดแนมพอดี ท่านก้องภพเห็นแต่จอภาพมืดๆแจ้งรามที่กำลังเดินตามแสงให้กลับไปดูตุ๊กแกสอดแนมที รามกำลังจะยกนาฬิกาขึ้นพูด แต่แสงหันมองอย่างไม่ไว้ใจ ยกปืนขึ้นเล็งใส่ รามกุเรื่องทันที

“ผมรู้สึกว่ามีคนลอบเข้ามาในนี้”

รามพูดยังไม่ทันขาดคำ เมขลารู้สึกหยุ่นๆที่มือ ยกขึ้นมองเห็นตุ๊กแก ตกใจ กรีดร้องลั่น เสียงร้องดังไปถึงจุดที่รามอยู่ ทุกคนพากันชะงัก เทวัญซักรามรู้ได้อย่างไรว่ามีคนมา รามตอบมั่วว่าจากสัญชาตญาณ เทวัญสั่งแสงกับพวกนำกำลังไปตรวจค้นให้ทั่ว แล้วสั่งรามกับเย็นแยกไปอีกทางหนึ่ง...

ทางฝ่ายเมขลาโดดไปยืนหลังตุ๊กแกสอดแนมตรงมุมที่กล้องสอดแนมจับภาพไม่ได้ คว้าของใกล้มือขว้างใส่ตุ๊กแกสอดแนมกระเด็นตกพื้น หันหน้าไปคนละทิศกับจุดที่เครื่องปั้นดินเผาตั้งอยู่ เมขลาเพิ่งสังเกตเห็นเครื่องปั้นดินเผาหน้าตาแปลกๆที่ตั้งอยู่กลางโกดัง เดินเข้าไปดู เอามือลูบๆคลำๆ เห็นขยับได้ลองผลักดู เห็นช่องว่างอยู่ในแท่นวางเครื่องปั้นดินเผาอัดแน่นไปด้วยถุงใส่ผงสีขาวๆรีบหยิบขึ้นมามอง

“ซ่อนซะมิดชิดแบบนี้ คงไม่ใช่ของถูกกฎหมายแน่ๆ...ใช่...ต้องเป็นผงขาวหรือโคเคน เฮโรอีนแน่ๆ”

เมขลาคิดหนักจะทำอย่างไรดี กวาดตามองไปรอบๆเห็นกล่องกระดาษมากมายวางระเกะระกะอยู่แถวนั้นคิดจะเอากล่องไปใส่ยาเสพติด แต่เสียงตะโกนเอะอะของเย็น ทำให้เมขลาต้องวางเครื่องปั้นดินเผาไว้ที่เดิมแล้วรีบไปซ่อนตัวหลังกองกล่องกระดาษทันเวลาที่เย็นกับรามเดินมาถึงตรงนั้น รามไม่เห็นตุ๊กแกสอดแนม กวาดตามองหา เห็นตกอยู่ที่พื้นจะก้มเก็บ แต่แสงเข้ามาถามเสียก่อนว่าเจอใครไหม  รามชะงักไม่กล้าเก็บ เย็นส่ายหน้า

“ไม่ครับ สงสัยว่าเป็นแมวน่ะพี่ ที่นี่แมวจรจัดเยอะจะตายแล้วของก็ยังอยู่ปกติเหมือนเดิมด้วย”

“แล้วทีหลังไม่ต้องอวดเก่งโม้เรื่องสัญชาตญาณ

บ้าบอของแกอีกล่ะไอ้ราม...ไปกันได้แล้ว คนของเสี่ยโทร.มาบอกว่าอีกห้านาทีจะมาถึงแล้ว” แสงว่าแล้วเดินไปสำรวจเครื่องปั้นเป็นครั้งสุดท้าย เห็นทุกอย่างปกติรีบเดินนำรามกับเย็นออกไปรอต้อนรับกลุ่มผู้ซื้อ

ทันทีที่แสง ราม เย็น และเหล่าสมุนลับสายตา เมขลาถือกล่องกระดาษใบใหญ่เดินตรงมาที่เครื่องปั้น เอายาเสพติดทั้งหมดใส่ไว้ในกล่องกระดาษ เตรียมจะลากออกไป หยิบมือถือจะโทร.แจ้ง ปปส.แต่นึกขึ้นได้ขืนโทร.แจ้งตำรวจ รามจะพลอยติดร่างแหไปด้วย ทรงวาดต้องเสียใจตายแน่ เมขลาสีหน้าครุ่นคิดจะทำอย่างไรดี จังหวะนั้น หญิงสาวเหลือบไปเห็นไฟแช็กตกอยู่ที่พื้น คว้าขึ้นมามองอย่างพอใจ...

ไม่นานนัก ธนูผู้ซื้อเดินตามพวกเทวัญกับแสงมาถึงจุดที่เครื่องปั้นดินเผาตั้งอยู่ ไม่พูดพล่ามสั่งให้สมุนเอากระเป๋าใส่เงินให้แสง หลังจากเห็นเงินครบตามจำนวน แสงส่งกระเป๋าใส่เงินต่อให้สมุนซึ่งส่งต่อๆกันมาจนกระเป๋าเงินมาอยู่ในมือเย็น เทวัญสั่งแสงให้เปิดของให้ธนูดู แสงรีบทำตามสั่ง เชิญธนูให้มาตรวจเช็กของด้วยตัวเอง

ธนูล้วงเข้าไปในช่องว่างที่แท่นวางเครื่องปั้นดินเผา แต่กลับไม่พบอะไร ล้วงลงไปสุดแขนมีแต่ความว่างเปล่า จะชักมือออกแต่ต้นแขนติด ดิ้นด็อกแด๊ก เทวัญ แสง รามเข้าไปช่วยดึงแท่นวางขณะที่สมุนของธนูช่วยดึงหัวหน้าตัวเองไว้ แต่ไร้ประโยชน์ แขนของธนูติดแน่น เย็นวางกระเป๋าใส่เงินไว้ แล้วตรงเข้าไปจะช่วย

พลันเกิดควันไฟพวยพุ่งออกมาจากมุมหนึ่งของโกดังอันกว้างใหญ่เพราะเมขลาเอากล่องกระดาษมาสุ่มไฟเพื่อเผายาเสพติด แต่ไฟลุกลามไปติดกล่องกระดาษที่วางกองอยู่แถวนั้น เมขลาเริ่มสำลักควันไฟ

เทวัญสั่งพวกแสง รามกับเย็นไปช่วยกันดับไฟ  ทิ้งพวกธนูให้ช่วยเหลือกันเอง ธนูตกใจมองหน้าสมุน ก่อนจะสั่งให้อุ้มแท่นวางเครื่องปั้นดินเผาที่มือตัวเองยังติดคาอยู่เพื่อที่เขาจะได้วิ่งหนีไปจากที่นี่ได้...

ไฟลุกลามใหญ่โตไม่สามารถดับได้ เทวัญเห็นท่าไม่ดีสั่งทุกคนให้หนี แต่นึกขึ้นได้ว่ากระเป๋าใส่เงินหายไปสั่งให้ทุกคนกลับไปค้นหาก่อน ครู่ต่อมา เย็นวิ่งฝ่าควันไฟมาถึงจุดใกล้ๆที่ตัวเองวางกระเป๋าใส่เงินไว้ เห็นไฟลามเข้าใกล้กระเป๋าพุ่งเข้าไปจะคว้า แต่เจอตุ๊กแกสอดแนมตกอยู่ ตกใจร้องลั่น เด้งออกห่างด้วยความกลัว กว่าจะตั้งสติได้กระเป๋าใส่เงินติดไฟเรียบร้อยหมดทางเข้าไปเอา เย็นจำต้องปล่อยกระเป๋าไว้อย่างนั้นแล้ววิ่งหนีเอาตัวรอด