Wednesday, August 31, 2011

ผลบอล ไทยชนะออสเตเลีย 1-0 ....2 กย.54

คุณว่าเป็นไปได้ใหม  comment กันหน่อยจ้า
  ผลจริง ไทย แ้พ้ออสเตเลิย 2-1 น่าจะเสมอด้วยซ้ำถ้าเราไม่พลาดใน 5 นาทีสุดท้าย

เรื่องย่อ ในรอยรัก ตอน2 ช่อง7





เรื่องย่อ ละคร ในรอยรัก ช่อง7
1  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 1  ช่  อ  ง   7    
2  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7    
8  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7    
9  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7    
10  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน10  ช่  อ  ง   7   

11  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7   
ตอนที่ 2
คิมดั้นด้นมาหาม่านมัสลินถึงบ้าน เอาดอกไม้มาขอโทษแล้วอธิบายเรื่องเมื่อวาน ที่เขาให้เธอถอดเสื้อหมายถึงเสื้อแจ๊กเกต ม่านมัสลินนึกได้ว่าตนสวมเสื้อแจ๊กเกตอยู่จริงจึงเป็นฝ่ายขอโทษขอโพยคิมที่ตบหน้าเขา ทันใดเสียงจิรดาแหวเข้ามา จิกเรียกพัดกับแป้นสาวใช้ จิรดาเดินมาในสภาพเสื้อผ้าสวยงามแต่เมามายอย่างหนัก คิมถามว่าใคร

“ก็แม่นังมัสไง” จิรดาตอบเสียงอ้อแอ้ คิมจึงยกมือไหว้ จิรดาถามทันที “แฟนแกเหรอนังมัส อะ...อ๋อ คุณเองสินะที่ให้เงินนังมัสมาใช้หนี้”

ม่านมัสลินเม้มปากอย่างขมขื่น คิมพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ รู้สึกเห็นใจม่านมัสลิน...หลังจากคิมกลับไป ม่านมัสลินก็ออกจากบ้านไปหาม่านมุกที่บ้านสวน ปรับทุกข์ที่จิรดาพูดอะไรไม่ไว้หน้าตนบ้างเลย แต่ก็นับว่าดีเพราะทำให้คิมสงสารและให้งานตนทำหลายชิ้น

“ก็คงจะเวทนา ยายละเห็นใจเราจริงๆเลยยัยมัส หนูต้องอดทนนะลูกนะ ยายเข้าใจ เป็นใครก็ต้องอาย”

“มัสไม่มีอะไรต้องอายแล้วละค่ะ ความจริงก็คือความจริง ไม่ว่าแม่จะเป็นยังไง แม่ก็เป็นแม่มัสอยู่วันยังค่ำ แล้วมัสก็รักแม่ค่ะ...ได้โฉนดบ้านพ่อคืนเมื่อไหร่ มัสก็หายเหนื่อยเอง ยายไม่ต้องห่วงมัสหรอก”

ม่านมุกสะท้อนใจสงสารม่านมัสลิน พลันกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ม่านมุกมองไปแล้วตกใจที่เห็นย้งมาเกาะรั้วบ้าน...ย้งท่าทางอิดโรยเพราะป่วยหนัก เขาพาตัวมาหาม่านมุกด้วยรู้ตัวว่าใกล้ตาย ม่านมุกช่วยเหลือเขาไว้มาก เขาอยากพบเจ้าสัวทศ อธิบายความจริงในอดีต

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันสบายใจสบายกายดี ตาย้งก็เห็น อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย”

“แต่คุณหนูจิรดามีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าเจ้าสัวคือพ่อของเธอนะครับ”

ม่านมัสลินตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ม่านมุกน้ำตานองหน้า...พอย้งกลับไป ม่านมุกตัดสินใจเล่าความจริงให้ม่านมัสลินฟัง...ในอดีต ตนเป็นเมียที่สองของเจ้าสัวทศ ย้งเป็นเพื่อนเก่าที่เดือดร้อนเพราะป่วยไม่มีเงินรักษาตัว ตนจึงแอบให้เงินช่วยเหลือ คุณนายใหญ่รู้เข้าใส่ความว่าตนมีชู้และไล่ออกจากบ้าน ตนกำลังท้องไม่ทันได้บอกเจ้าสัว เกรงจะถูกหาว่าเป็นลูกชู้จึงอุ้มท้องลำพัง

ม่านมัสลินถามทำไมไม่บอกจิรดาว่าพ่อเป็นใคร ม่านมุกว่าไม่อยากดึงลูกมาเจ็บปวดถ้าทางนั้นเขาไม่ยอมรับ ม่านมัสลินเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงชอบเกรี้ยวกราดใส่ยาย เพราะยายไม่ยอมบอกเรื่องพ่อ เธอสงสารทั้งแม่และยาย ปลอบใจว่ายายเคยสอนเอง เรื่องทุกเรื่องล้วนมีเหตุผลในตัวมัน วันหนึ่งแม่ก็จะเข้าใจเหตุผลของยาย ม่านมุกยิ้ม ถ้าจิรดารับฟังบ้างก็คงดี

ม่านมัสลินพูดขันๆว่าหิมะคงตก แล้วนึกได้ว่าม่านมุกลืมหรือเปล่าว่าต้องไปหาหมอ

ooooooo

ศักดาพ่อของศิธา อดีตเจ้าของค่ายหนังที่ผันตัวมาทำธุรกิจมืดหลายประเภท รวมทั้งผลิตหนังลามก ได้แวะมาหาเตชที่บริษัท เอารูปม่านมัสลินมาให้ดูว่าจะเป็นนางเอกใหม่ หนังที่ร่วมหุ้นสามชาติ ทางเกาหลีกับฮ่องกงโอเคแล้ว เตชงงที่ตนไม่รู้เรื่อง ศักดาบอกว่าแม็กกี้หุ้นส่วนใหญ่ฮ่องกงเป็นคนตัดสินใจ ให้คิมลูกชายส่งรูปมาให้ เตชไม่ค่อยพอใจหาว่ามัดมือชก

แต่ศักดาเห็นว่าคนนี้ก็สวยจึงว่า “เลิกทำตัวเป็นวัยรุ่นเอาแต่ใจเถอะครับคุณเตช ที่เขาสนใจค่ายหนังแก่ๆอย่างเราก็ดีเท่าไหร่แล้ว ทำเรื่องมากเดี๋ยวค่ายเด็กๆมันก็เสียบซะฉิบ”

บัวบงกชเดินมาเห็นศักดาก็รีบหลบไม่อยากเสวนาด้วย แต่พอได้ยินชื่อม่านมัสลินก็ต้องชะงัก พอเตชกำลังถามถึงนามสกุล บัวบงกชเกรงเตชจะรู้ว่าใช้นามสกุลภาษิต จึงปรี่เข้าไปขัดจังหวะ ทักทายว่าคุยอะไรกันอยู่ ศักดางงเพราะรู้ว่าเธอไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่เตชกลับดีใจที่เธอยอมพูดกับเขาแล้ว ชวนให้เธอมาดูรูปนางเอกใหม่ บัวบงกชดึงรูปมาดูเห็นชัดว่าเป็นม่านมัสลิน จึงถามว่าหนังของศักดาหรือ ศักดาตอบ จะว่าใช่ก็ใช่

“ไม่นะ เด็กคนนี้จะเล่นหนังประเภทนั้นของคุณไม่ได้” บัวบงกชหน้าซีดเผือด

“หนังประเภทไหนอะไรกันคุณ นี่มันหนังร่วมทุนสามประเทศ”

“แต่ยังไงก็มีเสี่ยศักดาเกี่ยวข้องอยู่ดี”

ศักดาหน้าตึง “บัวบงกช ถึงคุณจะไม่ชอบหน้าผมยังไง แต่เรื่องนี้ผมว่ามันไม่เกี่ยวกับคุณ”

เตชรีบแก้ตัวแทนว่าบัวบงกชหวังดี แล้วหันไปบอกให้เธอไปอัดรายการกลับบ้านค่อยคุยกัน...วันนั้น บัวบงกชไม่มีสมาธิในการทำงานเอาเสียเลย...

กานนเห็นม่านมัสลินบนหนังสือนิตยสาร สงสัยว่าใช่คนเดียวกับที่ตนเจอบนเครื่องบินหรือเปล่า จึงให้เลขาไปสอบถามชื่อคนที่นั่งมากับเขาวันนั้น อ้างว่าเธอลืมของไว้...

กุเทพแวะมาชวนไปซื้อของขวัญให้อุษยาที่งานแสดงนาฬิกาศุกร์นี้ กานนแซวว่าทำไมต้องซื้อของแพงๆให้ กุเทพอ้างว่า อุษยาจะได้เลิกสนใจเรื่องของเขาและที่สำคัญงานนี้ม่านมัสลินเดินแบบด้วย...

วันนี้กานนต้องพาเจ้าสัวทศไปโรงพยาบาล ระหว่างนั่งรถออกจากบ้าน เจ้าสัวถามกานนว่าลืมเรื่องที่ตนขอให้ตามหาม่านมุกหรือเปล่า กานนตอบว่าไม่ลืม แต่การตามหาคนนี่มันยาก ขณะเดียวกัน ย้งมาดักรอหน้าบ้าน พอเห็นรถเจ้าสัวแล่นออกไปก็วิ่งตาม กว่าคนขับรถจะเห็นทางกระจกมองหลัง ย้งก็ล้มหมดสติไปแล้ว คนขับรถบอกเจ้าสัวว่ามีคนเป็นลม คนมุงกันเต็ม เจ้าสัวจึงบอกไม่ต้องไปยุ่ง เขาคงช่วยกันเอง

กานนเดินตามเจ้าสัวที่ไม่ยอมนั่งรถเข็นไปขึ้นลิฟต์ ม่านมัสลินประคองม่านมุกออกมาจากลิฟต์อีกตัว จึงไม่เห็นกัน แต่ก่อนลิฟต์จะปิด กานนเห็นม่านมัสลินเข้าพอดี พอส่งเจ้าสัวเข้าห้องตรวจ กานนก็รีบวิ่งลงมาที่หน้าโรงพยาบาล

ทันเห็นม่านมุกเรียกรถแท็กซี่ แต่รถคันนั้นไปไม่ได้จึงต้องรอคันใหม่ กานนสบโอกาสเข้าไปทักแล้วอาสาไปส่ง ประจวบกับมีคนโทร.มาบอกว่าย้งเข้าโรงพยาบาล ม่านมุกเป็นห่วงจะไปเยี่ยม จึงยอมให้กานนไปส่ง แต่ม่านมัสลินไม่ไว้ใจกานน บังเอิญมีแท็กซี่มาอีกคัน เธอจึงโบกแล้วบอกยายว่าไปกันเองดีกว่า กานนเจ็บใจลืมถามชื่อ

บัวบงกชทำงานเสร็จรีบกลับมาที่บริษัทหวังจะคุยกับเตช จึงชวนไปทานข้าวเย็น เตชดีใจชวนมธุรินไปด้วย บัวบงกชห้ามไม่ทัน จึงหมดโอกาสคุยตอนนั้น แต่พอกลับมาบ้าน  เตชกำลังมีความสุขที่พ่อแม่ลูกได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา บัวบงกชก็บอกว่ามีเรื่องอยากให้ช่วย

“ว่ามาเลย ผมทำให้คุณได้ทุกเรื่อง”

“อย่าให้มัสลินเป็นนางเอกหนังของพวกคุณ”

“อย่าบอกนะว่าที่หน้าคุณเครียดๆน่ะเป็นเพราะเรื่องนังเด็กคนนี้” เตชหงุดหงิดทันที

บัวบงกชเตือนว่าไม่ควรจิกเรียกแบบนั้น เตชยิ่งโมโหที่ดูเธอจะปกป้องเด็กนั่น

“ฉันไม่ไว้ใจเสี่ยศักดา เบื้องหลังของหุ้นส่วนคุณคนนี้มีแต่เรื่องชั่ว รึคุณจะเถียง” เตชเหน้าเจื่อน “คนที่ทำได้ขนาดมอมยาผู้หญิงให้เพื่อนข่มขืน เรื่องเลวๆอื่นๆมันก็ต้องทำได้”

เตชตาลุกโพลงมองไปข้างบนรีบปราม “ลูกอาจจะได้ยินนะบัว”

“ฉันเองก็ไม่เคยคิดอยากจะพูดเรื่องเลวร้ายที่คุณกับนายศักดาทำกับฉัน แต่ฉันจำเป็นเพราะฉันห่วงเด็กคนนี้ และก็เป็นหน้าที่ของคุณที่ต้องห่วงเขาเช่นกัน” บัวบงกชหลุดปาก

เตชงงว่าบัวบงกชพูดอะไร เธอรู้ตัวว่าพลั้งปากจึงกลบเกลื่อนให้เขาทำตามที่ตนบอกแล้วเดินหนีไป เตชมองตามอย่างโกรธแค้น เพราะเข้าใจว่าม่านมัสลินเป็นลูกเธอที่เกิดกับภาษิต

มธุรินกำลังมีความสุขที่พ่อแม่ไปทานข้าวด้วยกัน พอได้รับข้อความที่พินสุดาส่งมาให้เป็นข่าวแม่ของตน จึงไม่สนใจอีก แล้วลบทิ้งและส่งข้อความกลับไปบอกพินสุดาว่า ครอบครัวตนมีความสุขแล้ว ขอบคุณที่ช่วย...พินสุดาอ่านข้อความหมั่นไส้ หาว่ามธุรินโง่ พินสุดาจอดรถรออยู่หน้าร้านเกวลิน รอเด็กในร้านกลับหมดเพื่อเข้าไปพบเกวลิน พอเกวลินเห็นหน้าก็ถอนใจ

“น่าปลื้มใจจริงๆ ไม่เจอกันตั้งนาน จำกิ๊บได้ด้วย แต่ทำไมไม่ยักกะดีใจเลยล่ะ”

เกวลินบอกปัดถ้าจะมาดูเสื้อผ้าให้มาพรุ่งนี้ ตนมีธุระต้องไปทำ พินสุดาชักสีหน้า

“อย่ามาตีหน้าเซ่อทำไม่รู้เรื่องเลย พี่เก๋รู้ใช่มั้ยว่ากิ๊บมาเรื่องนังมัสลิน”

“กิ๊บ กุ มัสจะมีปัญหากันก็มีไป เกี่ยวอะไรกับพี่”

“เกี่ยวสิ เพราะพี่เก๋ทำตัวเป็นเจ๊ดัน ที่อีมัสมันดังเปรี้ยงขึ้นปกหนังสือทุกเล่ม อย่าบอกนะว่าพี่เก๋ไม่เกี่ยว”

เกวลินเอือมขอตัวกลับ พินสุดากระชากแขนแล้วขู่ให้อยู่ห่างๆ ห้ามให้งานอีกตนต้องการให้ม่านมัสลินมีชีวิตที่ตกต่ำโทษฐานยุ่งกับกุเทพ เกวลินย้อนถามทำไมตนต้องทำ พินสุดาเยาะ

“ก็ไม่ทำไมหรอก ฉันก็แค่จะบอกแฟนตัวจริงของศิธาให้มาแหกอกเหี่ยวๆของเธอน่ะสิ”

เกวลินงงพูดอะไร พินสุดาหัวเราะเยาะความโง่ “โอเคๆ ฉันจะปิดปากสงเคราะห์เธอแล้วกัน ก็แค่เลิกให้งานอีมัสลิน เธอก็จะไม่เดือดร้อน...เข้าใจมั้ย” พินสุดาตะโกนใส่หน้า

ooooooo

ไม่เพียงแค่นั้น พินสุดายังมาขู่ศิธาให้ร่วมมือกับตนทำลายม่านมัสลิน ไม่อย่างนั้นจะบอกให้พีระพลรู้เรื่องเขากับเกวลิน ศิธาถามทำแบบนั้นทำไม ยิ่งทำกุเทพก็ยิ่งหนีห่าง พินสุดาเข่นเขี้ยวว่า เมื่อตนไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ ศิธาพูดตามความรู้สึกแต่แทงใจพินสุดาว่าเธอรักกุเทพ

“ไม่มีทาง ผู้ชายเลวๆ ฉันไม่ได้รักมัน บอกแล้วไงว่าฉันทำเพราะความสะใจ”

ศิธาหัวเราะไม่เชื่อ พินสุดาโวยแค่อยากแก้แค้น ขืนหัวเราะอีก ตนจะแฉเรื่องเขาให้น้องรู้

พีระพลถือถุงขนมเข้ามามากมาย ถามจะแฉอะไรกัน ศิธาหน้าซีด รีบเข้าประจบเอาใจพีระพล พินสุดายิ้มเยาะก่อนจะเดินไป...

เตชกลัดกลุ้มมานั่งดื่มปรับทุกข์กับศักดาที่คลับแห่งหนึ่ง ศักดาไม่เข้าใจ ผ่านมายี่สิบปีแล้ว บัวบงกชยังไม่รักเตชอีกหรือ เตชบ่นถ้าย้อนเวลาได้ เขาจะไม่ทำอย่างนั้น เตชหลับตาไม่อยากนึกถึงอดีตที่ตนเคยข่มขืนบัวบงกช โดยมีศักดาเป็นคนวางยาเธอ...จิรดาเดินผ่านมา ศักดาตีก้นเธออย่างหยอกล้อ จิรดาหันมาจะเล่นงาน พอเห็นเป็นศักดาก็ต่อว่าเล่นบ้าๆ แต่พอเห็นเตชก็ตาวาวเข้าตีสนิทถามถึงบัวบงกช เตชถามว่าเป็นเพื่อนกันหรือ

“สนิทกันดีเชียวล่ะค่ะ ดานี่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนที่รู้ใจบัวเขามากที่สุดเลยนะคะ”

“ผิดกับผม เป็นผัวเขาแท้ๆกลับไม่เคยรู้เรื่องอะไรของเขาเลย” เตชพูดอย่างขมขื่น

จิรดายิ้มมุมปากที่เตชตกหลุมตนเข้าอย่างจัง  ชวนชนแก้วดื่มจนเตชเมาหลวมตัวไปนอนค้างกับเธอ จิรดาเพียงแค่อยากให้บัวบงกชรู้สึกถึงการถูกแย่งสามีบ้าง...

เช้าวันรุ่งขึ้น ม่านมัสลินแปลกใจที่แม่ไม่กลับบ้านแต่เพราะต้องรีบไปทำงาน จึงฝากแป้นรอดูแลแม่ด้วย...ม่าน–มัสลินมาลองเสื้อที่ต้องใส่เดินแบบงานนาฬิกา เธอสงสัยที่ไม่มีคนอื่นเลย

“นัดฟิตติ้งวันเดียวกันไม่ได้หรอกค่ะ นางแบบแม่เหล็กทั้งนั้น เดี๋ยวชุดใครเริ่ดกว่าใครได้เป็นเรื่อง...งานครั้งนี้คุณมัสน่ะได้ขึ้นทำเนียบฟรีๆเลยนะคะเนี่ย” โอ๋ลูกน้องเกวลินจาระไน

เกวลินมายืนมองม่านมัสลินสีหน้าเครียด ม่านมัสลินหันมาเห็นก็สวัสดี แล้วถามไม่สบายหรือเปล่า เกวลินรีบกลบเกลื่อนว่า “อ้อ เปล่าจ้ะ มัสลองเสื้อกับโอ๋ไปก่อนนะ พี่มีธุระ”

ม่านมัสลินแปลกใจที่เกวลินเดินไปเลย ไม่ทันคุยอะไรกับตนบ้าง

ooooooo

ทุกครั้งที่กานนพาเจ้าสัวทศมาโรงพยาบาล เขาจะชะเง้อหาม่านมัสลิน แต่ไม่เห็นเธอมาเลย จนกระทั่ง ม่านมุกมาเยี่ยมย้งในห้องพักคนไข้ ย้งขอโทษม่านมุกที่เขาพยายามจะบอกความจริงเจ้าสัวก่อนที่ตนจะตาย ม่านมุกขอให้ลืมอดีตไปเสีย แล้วรักษาตัวให้หาย ไม่ต้องห่วงค่าใช้จ่าย ตนจัดการให้ ย้งยิ่งซาบซึ้งน้ำใจของม่านมุก

ม่านมุกเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ พอเดินออกมาก็รู้สึกหน้ามืดจะล้ม กานนเข้ามาประคองแล้วหาน้ำมาให้ดื่ม กานนคุยว่าปู่ของเขามาตรวจที่นี่ประจำ ม่านมุกเข้าใจว่าปู่กานนเป็นหมอ จึงถามว่าชื่ออะไร เผื่อเป็นหมอที่รักษาตน กานนยิ้มแล้วบอกว่า ปู่ของเขาก็เป็นคนไข้เหมือนกัน

“เป็นอย่างนั้นไป คุยกับคนแก่ก็อย่างนี้แหละนะคะ สมองไม่ดีคิดไปคนละเรื่องเลย”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกฮะ ผมต่างหากที่ใช้คำพูดผิดไป แล้วทำไมวันนี้มาคนเดียวล่ะครับ”

“ปกติก็จะมีคนมาด้วย แต่แม่ปิ่นขอไปธุระน่ะค่ะ”

กานนยิ้มเมื่อรู้ว่าชื่อปิ่น...ม่านมัสลินเดินตามมาถามทำไมมาอยู่ตรงนี้ ม่านมุกย้อนถามแล้วทำไมไม่ไปทำงาน ม่านมัสลินอยากทำเรื่องยายให้เสร็จก่อน แล้วบอกว่าคุณหมอรอตรวจอยู่ พอเห็นยายเข้าห้องตรวจ ม่านมัสลินก็หันมาขอบคุณกานนและขอโทษที่เข้าใจผิด

“...คุณช่วยยายฉันไว้แท้ๆแต่ฉันกลับคิดว่าคุณชวนยายฉันคุยโอ้เอ้จนลืมนัดหมด”

ม่านมัสลินดูนาฬิกาแล้วรีบขอตัว กานนถามแล้วยายล่ะ เธอบอกว่าจะกลับมารับอีกที ม่านมัสลินเดินไปเหมือนนึกได้หันกลับมาถามกานนว่า ทานข้าวหรือยัง กานนดีใจตั้งตัวไม่ติด

ริมแม่น้ำเจ้าพระยา มีเต็นท์ขนาดกลาง ภายในตั้งโต๊ะตักอาหารที่มีอาสาสมัครคอยตักให้กับผู้ยากไร้ซึ่งต่อคิวยาวเป็นแถว บรรยากาศดูอบอุ่นเป็นกันเอง ม่านมัสลินผูกผ้ากันเปื้อน ผ้าโพกผมอย่างทะมัดทะแมง แล้วบอกกานนว่า ขอเวลาทำงานสักครู่ค่อยทานข้าวกัน รอไหวไหม กานนพยักหน้ามองไปรอบๆ ไม่นานเขาก็หยิบผ้ากันเปื้อนมาผูกและโพกผม ลงมือช่วยเธอตักอาหารแจกผู้คนบ้าง ม่านมัสลินหันมามองขำๆ
เสร็จจากการทำงาน ม่านมัสลินกับกานนก็นั่งทานข้าวด้วยกันริมน้ำ เบื้องหลังเป็นโรงทานที่ผู้คนเริ่มซา อาสาสมัครจับกลุ่มนั่งทานข้าวกัน ม่านมัสลินรู้ว่ากานนคงสงสัยจึงเปรยๆ

“พ่อกับเพื่อนๆ ก่อตั้งโรงทานนี้มาตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ ตอนที่ยังเรียนอยู่เมืองไทย ฉันมาช่วยพ่อประจำ แล้วก็อาศัยข้าวที่นี่แหละกิน”

“แล้ววันนี้คุณพ่อคุณมาด้วยรึเปล่า” กานนกวาดตามองไปรอบๆ

ม่านมัสลินยิ้มมองไปที่โรงทานแล้วบอกว่า พ่ออยู่ใกล้ๆตนเสมอ พ่อตนเสียไปแล้ว กานนเจื่อนลงขอโทษ ม่าน–มัสลินชวนให้ทานข้าวต่อ กานนจึงบอกว่า

“คุณปิ่นก็ทานเยอะๆนะครับ”

ม่านมัสลินชะงักถามว่าเรียกตนว่าอะไรนะ กานนตอบว่าปิ่น เธอขำแล้วถามว่าเอาชื่อนี้มาจากยายใช่ไหมกานน พยักหน้างงๆ

“โอเค ปิ่นก็ปิ่น แล้วคุณล่ะชื่ออะไร”

“เรียกผมว่าปลิวก็แล้วกัน”

ม่านมัสลินชมว่าชื่อไทยๆดี กานนบอกว่า “ชื่อคุณก็ไทย แถม ป.ปลาเหมือนกันอีกด้วย”

ม่านมัสลินกลั้นหัวเราะ กานนแปลกใจ เธอส่ายหน้าไม่มีอะไร


ooooooo
คิดทบทวนแล้ว เกวลินตัดสินใจสะกดรอยตามดูศิธา จนเห็นแน่ชัดว่าเขาขับรถออกจากบ้าน มีชายหนุ่มนั่งคู่ไปด้วย พอเธอลองโทร.ถามว่าอยู่ไหน เขาก็บอกว่าอยู่บ้าน เท่านั้นเกวลินก็รู้แล้วว่า ศิธาหลอกลวงตนมาตลอด
ในขณะที่ม่านมัสลินซ้อมเดินแบบกับบรรดานางแบบอื่นๆ ที่ดูมืออาชีพมากๆ เอซึ่งเป็นหนึ่งในทีมงานของเกวลิน ได้รับการว่าจ้างจากพินสุดาให้ทำงานบางอย่าง เกวลินเข้ามาเห็นสองคนมีลับลมคมในกัน แต่ไม่ติดใจอะไร พอพินสุดาเห็นเกวลินก็เข้ามาต่อว่า
“พี่เก๋ความจำเสื่อมหรือว่าอยากท้าทายกิ๊บ กิ๊บบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าพี่ให้งานนังนั่นอีก ก็เท่ากับว่าพี่ประกาศตัวเป็นศัตรูกับกิ๊บ”
“ฉันไม่เคยเอาเรื่องไร้สาระจากปากเธอมาใส่สมอง แล้วก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องกลัวคำขู่ของเธอด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องพี่เก๋กับนายศิธา...”
เกวลินไม่แคร์อีกต่อไป ทำเอาพินสุดาเคียดแค้นจะต้องทำให้เดือดร้อนกันทั่วหน้า...
บ่ายๆ เตชขับรถมาส่งจิรดาหน้าบ้าน เขาเร่งให้เธอลงจากรถไวๆเกรงคนมาเห็น จิรดาแกล้งถามว่ากลัวเมียเห็นหรือ เตชไม่ตอบขับรถออกไป จิรดายิ้มย่อง ที่ได้แก้แค้นบัวบงกชบ้าง ม่านมัสลินมาดักหน้าถามว่าแม่ทำตัวแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งที่พ่อเพิ่งเสียไป จิรดาเอ็ดตะโรว่าที่ตนทำก็เพื่อให้ม่านมัสลินได้เจอกับคนบางคน จิรดาจะเผลอพูดออกมา เผอิญสายตาเหลือบไปเห็นภาพภาษิตที่จ้องมองอย่างน่ากลัว เธอตกใจวิ่งหนีขึ้นข้างบนไป ม่านมัสลินร้องเรียกงงๆ
เตชกลับถึงบ้านด้วยความรู้สึกผิด เจอบัวบงกชถือหนังสือพิมพ์รออยู่ พอเธอเห็นเขาก็ปรี่เข้ามาถามว่าเขาไปไหนมา เตชอึกอักๆตอบว่าเขาเมามากไปหน่อยเลยหาที่นอนพัก เตชพูดไม่ทันจบ บัวบงกชก็ยื่นหนังสือพิมพ์ให้ดู
“ทำไมยังมีข่าวเรื่องมัสลินจะเล่นหนังของคุณกับเสี่ยศักดาล่ะคะ”
“อ้อ...เรื่องนี้เองที่ทำให้คุณยืนดักรอเจอผม” เตชผิดหวังคิดว่าโกรธที่เขาไม่กลับบ้าน
บัวกงกชขอร้องอย่ายุ่งกับม่านมัสลิน เตชโยนหนังสือพิมพ์ลงโต๊ะ แล้วเดินหนีอย่างหงุดหงิด บัวบงกชตามทึ้งขอคำตอบ เตชโวย
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นบ้าอะไรของคุณ ผมเป็นผัวคุณแท้ๆ คุณไม่เคยสนใจเลยว่าผมจะหายหัวไปไหน แล้วยัยนางแบบอะไรนี่มันสำคัญอะไรกับคุณนักหนา คุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้ารู้มั้ยบัว ผมกำลังจะบ้า” เตชบีบไหล่บัวบงกชเขย่าแล้วผลักเธอลงไปนั่งที่โซฟา
มธุรินเข้ามาหยิบหนังสือพิมพ์ บัวบงกชหันมากระชากไม่ให้อ่าน “เอ่อ...แม่ต้องรีบใช้น่ะขอโทษนะ ไป...ทานของว่างกับแม่นะ แม่ให้เด็กตั้งโต๊ะไว้ที่ริมสระน้ำแน่ะ”
มธุรินถามเสียงอ่อยว่าทะเลาะกันอีกแล้วหรือ บัวบงกชดึงลูกสาวมากอดนิ่งไม่ตอบ...
วันต่อมา จิรดาแกล้งไปหาเตชที่บริษัทหวังจะให้บัวบงกช เห็นเพราะออฟฟิศอยู่ตึกเดียวกัน เตชรีบจะพาจิรดาออกไปข้างนอก มธุรินขับรถมาจอดตรงหน้าท่าทางเอาเรื่อง จิรดา ทำทีเป็นเอ็นดูแต่กลับถูกมธุรินด่าหน้าด้านและไล่ให้กลับไป ม่านมัสลินตามมาได้ยินเข้าพอดีจึงตอบโต้
“ผู้ชายคนนี้มากกว่ามั้งที่หน้าด้าน...อย่ายุ่งกับแม่ฉัน” ม่านมัสลินดึงจิรดาออกจากเตช
มธุรินก้าวเข้าตบหน้าม่านมัสลินและว่าแม่เธอต่างหากที่มาหาพ่อตนถึงที่ ม่านมัสลินตบคืนเพราะมาด่าแม่ตนเหมือนกัน เตชเลือดขึ้นหน้ากระชากม่านมัสลินมาตบที่ทำร้ายลูกสาว บัวบงกชมาเห็นตกตะลึง ปรี่เข้าดึงม่านมัสลินออกจากเตช โวยวายใส่
“หยุดนะคะคุณเตช ถ้าขืนคุณแตะต้องตัวมัสลินอีก คุณกับฉันมีปัญหากันแน่”
“มัสลิน...” เตชกับมธุรินเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจ คนนี้นี่เอง...
บัวบงกชมาส่งจิรดากับม่านมัสลินที่บ้าน เธอเตือนจิรดาให้เลิกทำร้ายจิตใจม่านมัสลินเสียที ไม่ควรให้ลูกได้เห็นแม่อยู่กับผู้ชายอื่นแบบนั้น จิรดาหัวเราะที่ทำให้บัวบงกชหึงได้
“ไง...รสชาติของการถูกแย่งของรักน่ะมันเป็นยังไง รู้แล้วใช่มั้ย...สิ่งที่ฉันทำถือว่ายังน้อยไป ถ้าเทียบกับความหน้าด้านของเธอที่เข้ามาแทรกระหว่างฉันกับภาษิต”
“คุณจิรดา...คุณฟังฉันสักนิดได้มั้ย ฉันกับภาษิต...”
“หุบปาก ภาษิตไม่เคยรักฉันเลย ทุกลมหายใจเข้าออก เขามีแต่เธอ ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อเธอ แม้กระทั่งเรื่องนังมัสลิน”
“ไม่นะ ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูมัสลินเลย คุณจะเกลียดฉันก็เกลียดไป อย่าเอาหนูมัสลินมาเกี่ยวด้วย” บัวบงกชลนลานขอร้อง
“หึๆฉันอยากให้เธอเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จังเลย ว่ามันซีดจนไม่มีสีเลือด...บัวบงกช นางพญาธรรมะวาไรตี้ของใครๆไหงหงอเป็นลูกแมวอย่างนี้ล่ะ เธอกลัวอะไรฉันเหรอ ชื่อเสียงเกียรติยศเธอมันคงค้ำคอจนไม่มีหน้าจะยอมรับสายเลือดตัวเองสินะ”
“ไม่จริง คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ ไม่จริง” บัวบงกชน้ำตาเอ่อเบ้า
จิรดาบอกให้บัวบงกชจำไว้ว่า ตนรู้เรื่องระหว่างเธอกับภาษิต และตนจะทำให้เธอเจ็บกว่าร้อยเท่าพันเท่า อะไรที่เธอรักตนจะทำลายให้หมด บัวบงกชร้องไห้ดึงแขนจิรดาขอร้องอย่าทำ ม่านมัสลินเข้ามาดึงจิรดาไว้ แล้วออกปากไล่บัวบงกช ประกาศเราเสียหายพอกัน ตนรับปากจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับครอบครัวเธออีก...บัวบงกชเห็นท่าทีม่านมัสลินที่รังเกียจตนถึงกับร้องไห้โฮด้วยความปวดร้าว ม่านมัสลินมองดูอย่างงุนงงสงสัย
ooooooo
เก็บความสงสัยมาครุ่นคิด หลังทำงานที่โรงทานเสร็จ ม่านมัสลินสับสนว่ามันเรื่องอะไรเธอหลับตาคิดถึงภาษิต พลันกานนเข้ามานั่งข้างๆและยื่นหน้ามามองเธอม่านมัสลินลืมตาขึ้นตกใจร้องว้าย...แล้วถอยกรูด กานนถามว่ามานั่งทำสมาธิอะไรกลางแดดเปรี้ยงๆ
ม่านมัสลินตั้งสติได้ คุยกับกานนเรื่องพ่อ เธอยังน้ำตาซึมเมื่อพูดถึงพ่อ กานนเข้าใจดีเพราะเขาก็สูญเสียเหมือนกัน กานนส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอซับน้ำตาก่อนจะเล่าอดีตของตน
“ถึงคุณจะเพิ่งเสียคุณพ่อไปก็เถอะ แต่คุณยังดีที่มีทั้งพ่อและแม่มาเกือบตลอด แต่ผม หน้าพ่อกับแม่เป็นยังไงก็ลืมไปแล้ว...ท่านทั้งสองเสียไปตั้งแต่ผมอายุไม่ถึงสิบขวบ อุบัติเหตุน่ะครับ”
“เสียใจด้วยนะคะ”
“ครับ พอพ่อกับแม่ผมเสียไปไม่เท่าไหร่ พี่ชายกับพี่สะใภ้ผมก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่อีก ผมก็เลยโตมากับคุณอาน้องพ่อ และก็เจ้าหลานชายตัวแสบ ลูกของพี่ชายที่ทิ้งไว้ดูต่างหน้า”
“ฟังเรื่องคุณแล้ว เรื่องของฉันเล็กจิ๊ดเดียวไปเลย”
กานนซื้อดอกไม้ข้างทางให้เป็นกำลังใจ ม่านมัสลินขอบคุณที่คุยเป็นเพื่อนตน กานนมองนาฬิกาแล้วนึกได้ว่ามีงานต้องไปทำ ม่านมัสลินก็เช่นกัน ต่างคนแยกกันคนละทางแล้วนึกได้หันมาขอเบอร์โทร.กัน ทั้งสองหัวเราะขำกันและกัน...
ม่านมัสลินรีบมาที่งานแฟชั่นโชว์นาฬิกา เกวลินแซวว่ามาทำไมแต่ไก่โห่ เธอตอบว่าตนมักจะมาก่อนเวลาจนชินแล้ว เกวลินชมว่ามีวินัยแบบนี้รุ่งแน่...
ขณะเดียวกัน มธุรินไปเล่าให้พินสุดาฟังเรื่องที่ตบตีกับม่านมัสลิน พินสุดายิ่งโกรธ โทร.นัดเอมาพบที่ร้านกาแฟ... เอเดินเข้ามาในร้าน เผอิญเจอกับม่านมัสลิน จึงทักทายกัน พินสุดากับมธุรินเดินออกมา ไม่ทันเห็นม่านมัสลิน ต่อว่าเอที่ไม่เข้าในร้านเสียที แต่พอเห็นม่านมัสลินต่างตะลึง ม่านมัสลินพูดกับมธุรินว่า เราไม่มีอะไรต่อกันแล้วนะ แล้วจะเดินไป
พินสุดามาขวางจะเอาเรื่องที่มาตบเพื่อนตน มธุรินกระซิบว่าตนทำเขาก่อน พินสุดาไม่สนใจ ด่าม่านมัสลินหน้าด้านทั้งแม่ทั้งลูก ม่านมัสลินหันขวับมาจ้องหน้า พินสุดาถากถาง
“เลือดหน้าด้านของเธอคงได้มาจากแม่สินะ ได้ยินว่าหอบสังขารหงำเหงือกไปเสนอพ่อเพื่อนฉันถึงบ้านเขาเลยนี่”
“ที่บอกว่าจบน่ะคุณหมายถึงอย่างนี้น่ะเหรอ” ม่านมัสลินหันไปถามมธุริน
“เธอยืนให้เขาหาเรื่องเองต่างหาก” มธุรินตอบแล้วดึงพินสุดาให้กลับเพราะอายผู้คน
“ฉันไม่ปล่อยกุเทพให้เธอง่ายๆเหมือนที่แม่ยัยเดียร์ปล่อยสามีเขาให้แม่เธอหรอกนะ” พินสุดาจงใจพูดเสียงดังให้คนในร้านได้ยิน มธุรินดึงเพื่อนออกไป ปล่อยม่านมัสลินยืนหน้าชา
ม่านมัสลินเหม่อลอยเพราะมีเรื่องรบกวนจิตใจ จนมือถือดังไม่ได้ยิน ช่างแต่งหน้าเตือนให้รับสาย แต่เธอรับไม่ทันเห็นชื่อหน้าจอว่ากุเทพ...ขณะนั้น กุเทพขับรถพากานนไปงานแฟชั่นนั้น กานนเห็นกุเทพมีมือถือสองเครื่องจึงเอามากดเล่นเครื่องหนึ่ง เผอิญมีสายเข้า...
ooooooo

***แนะนำ ..ขับรถโครตเทพ   สามสิบหกล้าน เพจวิว ทำไปได้ KEN BLOCK GYMKHANA TWO THE INFOMERCIA  แล้วคุณจะชอบ...คลิก. 




เรื่องย่อ ละคร ในรอยรัก ช่อง7
1  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 1  ช่  อ  ง   7    
2  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7    
8  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7    
9  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7    
10  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน10  ช่  อ  ง   7   

11  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7   

เรื่องย่อ ในรอยรัก ตอน1 ละครช่อง7




เรื่องย่อ ละคร ในรอยรัก ช่อง7
1  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 1  ช่  อ  ง   7    
2  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7    
8  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7    
9  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7    
10  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน10  ช่  อ  ง   7   

11  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7   
ตอนที่ 1
 บนเครื่องบินชั้นบิสิเนสคลาส ผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง แอร์โฮสเตสเดินตรวจดูการรัดเข็มขัดของผู้โดยสาร ท่าทางทุกคนหงุดหงิดเพราะต้องรอผู้โดยสารมาช้าคนหนึ่งเครื่องถึงจะออกได้ ต่างบ่นไม่พอใจที่คนเดียวทำให้คนส่วนใหญ่เสียเวลา กานนหรือปลิว นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อ ผู้สืบทอดธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของสกุลรัตนรัช...ซึ่งเป็นตระกูลมหาเศรษฐีเก่าแก่ มีนิสัยสุขุม รอบคอบ เขานั่งริมนอกอ่านหนังสือพิมพ์ฝรั่งอย่างไม่สนใจ จนกระทั่งแอร์โฮสเตสเอ่ยขอประทานโทษ เขาจึงลดหนังสือพิมพ์ลงเห็นหญิงสาวสวมแว่นดำยืนข้างแอร์สาว เขารีบลุกขึ้นให้เธอเข้าไปนั่งข้างในและกล่าว “I’m sorry.” “ไม่เป็นไรค่ะ”ม่านมัสลินตอบเป็นภาษาไทย กานนประหลาดใจที่เธอเป็นคนไทย ตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่อง ม่านมัสลินยังคงสวมแว่นดำนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น เธอคิดถึงเสียงสั่งที่ยังดังก้องในความคิด เสียงสั่งของจิรดาที่สั่งให้กลับเมืองไทยด่วน ทั้งที่เธอกำลังจะจบปริญญาโทในเทอมนี้ “หูแตกหรือยังไงฉันบอกให้รีบกลับเมืองไทย...รึอยากจะมาไม่ทันเผาพ่อแกก็ตามใจ” น้ำตาร่วงจากกรอบแว่นม่านมัสลิน เธอหวนนึกถึงเมื่อหกปีก่อน ครั้งที่เธอกับพ่อภาษิตช่วยกันปลูกดอกบัว เธอถามพ่อว่าครั้งนี้มันจะรอดไหม ภาษิตโยกหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู “หือ พูดซะเหมือนคนแก่เลย ตายอีกก็ปลูกอีก แค่นั้นแหละ” “แต่ปีนี้เราลงบัวไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็น ต้นไม้ที่พ่อชอบนะ มัสถอดใจไปนานแล้ว เอ๊ะ...มือพ่อเปื้อนนี่” ม่านมัสลินเห็นมือพ่อเปื้อนดินมาจับหัว “เออ จริงด้วยแฮะ งั้นเอาอีกที...ฮ่าๆๆๆ”ภาษิตจับหัวม่านมัสลินโยกไปมา ม่านมัสลินร้องลั่น สองพ่อลูกหัวเราะกันสนุกสนาน พลันจิรดาเข้ามากระชากกอบัวปาทิ้ง สองพ่อลูกตกใจถามทำไมทำแบบนี้ จิรดาจ้องภาษิตอย่างโกรธๆแล้วหันไปเหยียบกอบัวจนเละ ปากก็โวยวายว่าตนเกลียดดอกบัว “ไม่เฉพาะดอกบัวหรอก คุณเกลียดดอกไม้ทุกอย่าง” “แล้วมันแปลกด้วยเหรอ ฉันไม่ใช่นางเอกที่ต้องทำดัดจริตชอบดอกโน่นดอกนี่เหมือนนังนั่น...อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงอยากปลูกไอ้ดอกบัวดอกสวรรค์นี่นัก” “พอได้แล้วจิรดา”ภาษิตปราม จิรดาถามเยาะๆว่าไม่แปลกใจหรือทำไมถึงปลูกกันไม่สำเร็จ แล้วหันไปแหวใส่ม่านมัสลินให้ไสหัวไปปลูกที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านตน ภาษิตโกรธมากตวาดจิรดาให้ขอโทษลูก แต่เธอเชิดหน้าเดินหนี ภาษิตตามไปอย่างไม่พอใจ ม่านมัสลินทรุดลงเก็บซากดอกบัวน้ำตาไหล พัดสาวใช้ซึ่งเลี้ยงดูม่านมัสลินมาแต่เล็กเข้ามาโอบไหล่อย่างเวทนา ปลอบอย่าไปใส่ใจ... “คุณครับ...” เสียงกานนสะกิดให้เธอรู้สึกตัว เธอสะดุ้งเล็กน้อย ม่านมัสลินหันมามองกานน เขายื่นถาดอาหารที่พนักงานเอามาเสิร์ฟให้ เธอเงอะงะนิดๆ ก่อนจะรับมาวางแล้วเบือนหน้ามองไปนอกหน้าต่างตามเดิม กานนรู้สึกเก้อที่ไม่มีคำขอบคุณ ooooooo วันนี้เป็นวันเผาศพภาษิต บัวบงกช อดีตนางเอกหนังชื่อดังเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ยื่นมือจะรับดอกไม้จันทน์จากจิรดาที่ก้มหน้าก้มตาส่งให้แขก แต่พอเห็นแหวนเพชรบนมือขาวสวยจึงเงยหน้ามอง พอเห็นว่าเป็นบัวบงกชก็ชักสีหน้าถามว่าใครเชิญ บัวบงกชค้อมหัวให้แล้วขอ “ให้ฉันได้ลาภาษิตเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะคะ” “ลางั้นเหรอ...ทำไมไม่ตายไปซะด้วยกันเลยล่ะ” จิรดาตวาดไล่ให้กลับไปพร้อมปาดอกไม้ใส่หน้า พอเห็นบัวบงกชไม่หนีก็จะเขวี้ยงถาดในมือ พัดวิ่งมาจับจิรดาไว้ “คุณดา ไม่เอาค่ะ จวนได้เวลา แล้วนะคะ” “อยากได้ผัวฉันจนนาทีสุดท้ายเลยใช่มั้ย ปล่อยฉันนังพัด ฉันจะส่งมันเข้าเตาเผาไปด้วยกัน” พัดกระชับมือแน่นเกือบกลายเป็นจิกจนจิรดาเจ็บ และพูดรอดไรฟันดุๆราวกับไม่ใช่คนรับใช้พูดกับเจ้านาย “คุณดาคะ...แขกตกใจใหญ่แล้วไม่เห็นเหรอคะ” จิรดามองไปรอบๆเห็นทุกคนจ้องมองจึงบอกพัดว่า ตนกลับมาอย่าให้เห็นนังนี่อีก แล้วเดินไป บัวบงกชตามไปจับแขนจิรดาถามหาม่านมัสลิน จิรดาแหวใส่จะเอาเรื่อง “ฉันแค่อยากเจอหน้าหนูมัสลิน เขาต้องกลับมางานพ่อเขาสิ ใช่มั้ยคะ แล้วเขาอยู่ไหน” “ทำไมฉันต้องตอบเธอด้วย แล้วมันธุระอะไรของเธอถึงต้องอยากเจอมัสลิน...นอกซะจากว่ามันเป็นลูกในไส้ที่เธอไข่เรี่ยราดให้ผัวฉันเลี้ยง” จิรดาเห็นบัวบงกชนิ่งจึงสรุปเอง “ไม่ตอบ งั้นฉันจะคิดว่าเธอกับมัสลิน...” ไม่ทันที่จิรดาจะพูดจบ เสียงกริ่งสัญญาณได้เวลาเผาศพดังกลบเสียงเธอ...ม่านมัสลินวิ่งลงจากรถแท็กซี่เข้ามาที่ศาลา มองภาพผู้ตายไม่ใช่พ่อของเธอก็ร้องไห้วิ่งไปอีกศาลา ชนเข้ากับบัวบงกชที่ก้มหน้าก้มตาจ้ำเท้าออกมา บัวบงกชเห็นม่านมัสลินล้มก็รีบเข้าประคองขอโทษขอโพย แต่พอเห็นหน้าเธอก็ตะลึง ม่านมัสลินถามว่ามางานพ่อตนใช่ไหม ตอนนี้พ่อตนอยู่ไหน บัวบงกชไม่ได้ตอบแต่มองไปยังเมรุ ม่านมัสลินตกใจร้อง...ไม่นะ แล้ววิ่งพรวดพราดไป “พ่อ...” ม่านมัสลินร้องไห้โฮจะขึ้นไปบนเมรุ พัดเข้ามากอดรั้งไว้ ม่านมัสลินดิ้นจะขึ้น จิรดาเดินเข้ามาบอกให้ปล่อยให้ขึ้นไป ม่านมัสลินสงบลงหันมาฟูมฟายถาม “ทำไมแม่ไม่คอยมัส ทำไมไม่ให้มัสเห็นหน้าพ่อก่อน...แม่...ทำไมคะ” “มันเป็นความผิดของแกเอง ฉันบอกแล้วว่าให้บินมาเลย ช่วยไม่ได้ รอเก็บกระดูกพ่อแกพรุ่งนี้ก็แล้วกัน” จิรดาแกะมือม่านมัสลินที่จับตนออก แล้วเดินไป สวนกับม่านมุกที่เดินเข้ามา “มัสลินไม่ทันเจอพ่อค่ะยาย มัสมาไม่ทัน...” ม่านมัสลินร้องไห้โฮเมื่อเห็นหน้าม่านมุก “ไม่เป็นไรลูกไม่เป็นไร พ่อเขารู้ว่าหนูมา หนูทำดีที่สุดแล้วนะลูกนะ” ม่านมุกกอดปลอบ ม่านมัสลินมองควันไฟที่พวยพุ่งออกจากปล่องไฟแล้วกระจายหายไปอย่างเศร้าเสียใจ ooooooo วันต่อมา ที่อาคารรัตนรัช กานนสั่งงานเลขาอยู่ในห้องทำงาน แล้วถามถึงตั๋วเครื่องบินที่ตนจะต้องไปซิดนีย์ แนนเลขาตอบว่ายังไม่ได้ออกตั๋วเพราะรอพาสปอร์ตเขาที่จะต้องต่อวีซ่าให้เรียบร้อยก่อน กานนหยิบตั๋วใบเก่ามาดู แววตาเขายิ้มๆ เพราะหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ขณะที่กานนเข็นรถสัมภาระออกมาพร้อมกับม่านมัสลิน และกำลังจะแยกไปอีกทาง เธอก็เอ่ยขึ้น “คุณคะ... ขอบคุณนะคะ ที่คุณช่วยเทกแคร์ฉัน ตอนอยู่บนไฟลท์” กานนคิดถึงทีไรก็ยิ้มอย่างมีความสุข พลันต้องสะดุ้งเมื่อเห็นหน้ามธุรินยืนอยู่ตรงหน้า “ตกใจอะไรขนาดนั้นคะกานน เดียร์ก็อยู่ตรงนี้มาสักพักแล้ว” มธุรินยิ้มหวานอย่างน่ารัก “แล้วทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ” “ทั้งเดียร์ทั้งเลขาคุณเลยนะคะ แทบจะประสานเสียง แต่เรียกยังไงกานนก็ไม่สนใจ” กานนรีบเก็บตั๋วใส่ลิ้นชัก แล้วทักถามมธุรินว่ามีธุระอะไร เธอสีหน้าเศร้าลงแล้วตอบว่า ตั้งใจมาหาเขา เพราะอึดอัดที่พ่อกับแม่ตั้งท่าจะทะเลาะกันอีกแล้ว กานนเตือนว่าเธอคงว่างจึงคิดมาก มธุรินงอนที่หาว่าตนฟุ้งซ่าน จึงคว้ากระเป๋าจะกลับ กานนรีบขอโทษ มธุรินหัวเราะน่าเอ็นดู “ล้อเล่นค่ะ เดียร์จะโกรธท่านประธานที่อุตส่าห์เสียเวลามาปลอบเด็กเมื่อวานซืนอย่างเดียร์ได้ยังไงกันคะ ขอบคุณนะคะที่หวังดีกับเดียร์” “รอผมอีกไม่เกินชั่วโมง แล้วผมจะพาไปทานกลางวัน” “เห็นทีเด็กเมื่อวานซืนจะต้องเชิดใส่ท่านประธานซะแล้วล่ะค่ะ เดียร์นัดยัยกิ๊บไว้ค่ะ” กานนขมวดคิ้วถามว่าเธอไม่ได้อยู่อเมริกาหรือ มธุรินตอบว่า เพิ่งตามกุเทพกลับมานั่นแหละ กานนสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที... มธุรินมาพบกับพินสุดา สองสาวเดินดูเสื้อผ้าในร้านหรู พินสุดาตำหนิมธุรินที่บอกกานนไปแล้วว่าตนมา เพราะมันจะทำให้กุเทพไหวตัวแล้วหนีตนไปอีก พินสุดาต่อว่า “ใสซื่ออย่างนี้น่ะซี้ อาปลิวเขาถึงไม่คบแกเป็นจริงเป็นจังสักที” “ฉันไม่ชอบเลยนะที่แกพูดอย่างนี้” มธุรินไม่สบายใจ พินสุดายิ้มปลอบว่าที่พูดเพราะเป็นห่วง มธุรินย้อนว่าให้ห่วงตัวเองก่อน ตนไม่เห็นด้วยเลยที่ตามจิกกุเทพเรื่องไปติดพันรุ่นน้อง พินสุดาแค้นใจขึ้นมาทันที เข่นเขี้ยว...อีมัสลิน... “แกกับคุณกุเลิกกันแล้วนะกิ๊บ เขาจะคบใครก็ช่างเขาเหอะ ไหนแกเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าแฟนน่ะเลิกแล้วก็หาใหม่ได้” “ใครบอกแกว่ากุเป็นแฟนฉัน” มธุรินร้องอ้าว...พินสุดาขยายความ “ฉันกับกุอยู่ด้วยกันที่โน่นมากี่ปีแล้ว อย่างกุน่ะฉันเรียกว่าสามี” มธุรินฟังแล้วถึงกับผงะ ในขณะที่พินสุดาเคียดแค้นยิ่งขึ้น “นังมัสลิน อีนางแบบโลว์คลาสน่ะมันเหนือเมฆ ตอนมันย้ายมาเรียนยูเดียวกับกุมันทำเป็นเชิดใส่ไม่สนใจใคร สุดท้ายมันก็ฉกกุไปเนียนๆ กุเลิกกับฉันก็เพราะมัน” “ทำไมแกไม่คิดบ้างว่า ที่คุณกุเขาเลิกกะแกน่ะมันอาจมาจากสาเหตุอื่น” พินสุดาโวยวายว่าเป็นเพราะม่านมัสลิน และจะให้มธุรินช่วย มธุรินปฏิเสธพัลวัน... เป็นอย่างที่คิด กานนรีบมาหากุเทพที่โรงแรม กุเทพมีศักดิ์เป็นหลานอาของกานน แต่อายุเท่ากัน อุษยาเลี้ยงมาด้วยกันเพราะต่างก็พ่อแม่ตายตั้งแต่เด็กๆ...กานนมารับกุเทพ แต่กุเทพกลับบอกว่าต้องไปธุระก่อน กานนจึงขู่ว่าถ้าไม่ไปด้วยกัน จะโทร.ฟ้องอุษยา...ระหว่างนั่งมาในรถกานนถามกุเทพว่าจะหลบอยู่โรงแรมไปถึงเมื่อไหร่ กุเทพตอบว่าจนกว่าจะเสร็จเรื่องม่านมัสลิน กานนกระเซ้าอย่างกับเขารู้จัก กุเทพยิ้มอีกไม่นานก็รู้จักเพราะคนนี้ตนรักจริงหวังแต่ง กานนมองหน้า “ครับๆ ตอนผมคบกับกิ๊บก็เคยพูดอย่างนี้ แต่ครั้งนี้น่ะ ไม่เหมือนกัน เฮ้อ...พูดถึงกิ๊บแล้วผมเครียดขึ้นมาทันที เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่าครับ” “แกยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้ยัยกิ๊บอยู่เมืองไทยน่ะ” กุเทพตกใจ กานนจึงบอกว่าที่มาก็เพราะเรื่องนี้ เขาแนะนำให้รีบทำธุระแล้วกลับอเมริกาไป อย่าก่อเรื่องวุ่นวายเข้าหูคุณก๋งกับย่าอีกเลย กุเทพฟังแล้วเครียดเล่าให้กานนฟังว่าม่านมัสลินเป็นคนดีอย่างไรบ้าง กานนสงสัยเพราะที่ฟังจากพินสุดากับอุษยามันคนละเรื่องกันเลย “อย่างกิ๊บเขาจะสนอะไรว่าใครจะเจ็บใครจะตาย อย่างมากก็คิดได้แค่ว่าผมกับมัสแอบบินมาเที่ยวด้วยกัน เดี๋ยวอาปลิวเจอมัสก็จะรู้ว่ามัสไม่ได้เป็นอย่างที่กิ๊บเอาไปฟ้องคุณย่าเลย” กานนฟังผ่านๆยังไม่ปักใจเชื่อ ooooooo พ่อตายไปไม่ทันไร ขณะที่ม่านมัสลินเอาดอกบัวมาวางหน้ารูปภาษิต และกำลังคร่ำครวญเสียใจที่พ่อมาจากไป จิรดาท่าทางมึนเมาพาชายฉกรรจ์สามคนมาขนของในบ้าน อ้างว่าภาษิตสร้างหนี้ทิ้งไว้ ม่านมัสลินไม่เชื่อ รู้ว่าของทุกชิ้นพ่อหามาด้วยความรัก เธอไล่ตะเพิดชายสามคนให้ออกไปจากบ้าน ชายคนหนึ่งบ่นอย่างหงุดหงิดที่ไม่ตกลงกันเสียก่อน แล้วโทร.ฟ้องนาย จิรดาโวยใส่ม่านมัสลินว่าลูกเนรคุณ อยากเห็นตนต้องตายเพราะเจ้าหนี้ตามฆ่าหรือ “ผีพนันมันเข้าสิงแม่จนลืมความผิดชอบชั่วดีไปแล้ว แม่รู้ตัวรึเปล่า” “นี่แกด่าฉันนะอีมัส” จิรดาโกรธจนตัวสั่น ตบหน้าม่านมัสลินจนน้ำตาร่วง... ในขณะเดียวกัน บัวบงกชนั่งมองรูปถ่ายเด็กหญิงวัยสองขวบที่ภาษิตอุ้ม และรูปอื่นๆของเด็กหญิงหลายๆวัย เธอร้องไห้เสียใจที่ยังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณภาษิตเลยก็มาด่วนจากไป หน้าห้อง มธุรินถือถุงขนมเดินมาหน้าห้องทำงาน เจอกับเตชเข้าพอดี “ใจตรงกับเดียร์เลย มาหาคุณแม่เหมือนกันเหรอคะคุณพ่อ” พอเห็นพ่ออึกอักจะปฏิเสธก็รีบเกาะแขน “ไม่ต้องปิดเดียร์หรอกค่ะ เดียร์เห็นน้า...ที่คุณแม่งอนคุณพ่อเมื่อเช้าน่ะ” “แม่เขาคุยอะไรให้เดียร์ฟังรึเปล่า” เตชรีบถามลูกสาว มธุรินดึงแขนเตชบอกว่า แม่ให้พ่อไปง้อเดี๋ยวนี้ แต่พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นบัวบงกชน้ำตาอาบแก้ม ในมือยังถือรูปภาษิตอุ้มลูก มธุรินตกใจแต่เตชสีหน้าโกรธขึ้ง บัวบงกชรีบเก็บรูปลงลิ้นชัก...พออยู่กันตามลำพัง เตชตัดพ้อบัวบงกชว่าเขาทนไม่ได้ที่เห็นเมียตัวเองฟูมฟายกับรูปแฟนเก่า บัวบงกชตอบโต้อย่างไม่เกรงกลัว “มันก็พอกับการต้องทนอยู่กับสามีที่หวาดระแวง ไม่เชื่อใจกันนั่นล่ะค่ะ” สองคนโต้เถียงกันเสียงดัง มธุรินยืนฟังอยู่หน้าห้อง น้ำตานอง แม่บ้านเข้ามาเชิญให้ลงไปข้างล่างไม่ควรฟังผู้ใหญ่คุยกัน ไม่ทันที่มธุรินจะเดินลงไปก็ได้ยินเสียงเตชโวยเสียงดัง “นังเด็กในรูปนี่ก็เหมือนกัน กี่ครั้งแล้วที่ผมเข้ามาเจอคุณอยู่กับรูปมัน” มธุรินชะงักหยุดฟัง แม่บ้านดันให้เธอเดินออกไปจากตรงนั้น...เตชถามตรงๆว่าเด็กในรูปเป็นลูกเธอกับภาษิตหรือ บัวบงกชตาลุกวาวด้วยความโกรธ “หยุดนะคุณเตช สกปรกที่สุด แล้วคุณจะต้องเสียใจกับสิ่งที่คุณพูด” เตชจะแย่งรูปเอาไปทำลาย บัวบงกชไม่ยอมต่อว่าอย่ามายุ่งของส่วนตัวของตน เตชพลั้งปากว่าที่นี่บ้านเขาแล้วรู้สึกผิดรีบขอโทษ บัวบงกชน้อยใจบอกว่าตนรู้้ตัวว่าเป็นคนอื่น ถึงไม่ค่อยอยู่บ้านนี้นานๆ เตชขอร้องอย่าไปเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น “คุณสบายใจได้ ยังไงฉันก็ให้อภัยคุณค่ะ เพราะสิ่งที่คุณทำมันเล็กน้อยเหลือเกิน ถ้าเทียบกับความผิดครั้งนั้น...ที่ต่อให้ฉันตายฉันก็ไม่มีวันอภัยให้คุณ” เตชฟังแล้วหน้าร้อนผ่าว เพราะรู้ตัวดีว่าได้ทำผิดต่อเธอไว้อย่างมากในอดีต ooooooo ในซอยที่กุเทพให้กานนขับรถเข้ามา กานนเห็นม่านมัสลินเดินข้างทางก็ตกใจเหลียวมอง กุเทพยื่นกระดาษให้ดูเลขที่บ้านแล้วถามมองอะไร กานนอ้อมแอ้มตอบว่าเหมือนคนรู้จัก กุเทพว่าคนที่กานนรู้จักคงไม่มาเดินแถวนี้...แต่พอมาถึงบ้านม่านมัสลิน เธอไม่อยู่ ไม่ทันจะกลับก็ได้ยินเสียงจิรดาจิกด่าเรียกสาวใช้ กุเทพรู้สึกห่วงม่านมัสลินอย่างมาก


***แนะนำ ..ขับรถโครตเทพ   สามสิบหกล้าน เพจวิว ทำไปได้ KEN BLOCK GYMKHANA TWO THE INFOMERCIA  แล้วคุณจะชอบ...คลิก. 




เรื่องย่อ ละคร ในรอยรัก ช่อง7
1  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 1  ช่  อ  ง   7    
2  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7    
8  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7    
9  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7    
10  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน10  ช่  อ  ง   7   

11  เรื่องย่อละคร  ในรอยรัก ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7   



เรื่องย่อ รอยใหม ตอน3 ช่อง3


ตอนที่ 3

ไหมแมสงสัยว่าเรรินกลับไปหรือยัง จึงเดินออกมาดู เธอเห็นจักรยานจอดอยู่ ก็กลัวจะแอบเข้าไปทอผ้าอีกจึงลงไปดูชั้นล่าง เมื่อสวนกับช่างไฟ เธอถามหาเรริน ช่างยืนยันว่าไม่มีใครอยู่ในห้องทอผ้าแน่นอน แต่ไหมแมไม่วางใจ รีบเข้าดูให้เห็นกับตา

เรรินที่ซ่อนตัวอยู่หน้าเสีย กลัวไหมแมพบ เธอทำใจดีสู้เสือ ส่งยิ้มให้ไหมแมที่เดินตรงเข้ามา แต่ต้องแปลกใจ เมื่อไหมแมเดินผ่านไปเฉย ราวกับเรรินไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

ไหมแมเดินหาเรรินจนทั่วแต่ไม่พบจึงหันไปหยิบผ้าขาวมาปิดผ้าส่วนที่ทอไม่เสร็จไว้ตามเดิม แล้วเดินออกไปพร้อมล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา เพราะเข้าใจว่าเรรินคงขึ้นไปจุ้นจ้านอยู่ชั้นบนแล้ว

ด้านเรรินยังงงไม่หาย หันมาถามเจ้าศิริวัฒนาว่าทำไมไหมแมจึงไม่เห็นเธอ

“เรื่องบางเรื่องก็เป็นความจริงที่เหนือความจริง ยากที่จะเข้าใจ”

“ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่เข้าใจ”

“คุณจะทอผ้าต่อไหม” เจ้าศิริวัฒนาเปลี่ยนเรื่อง

“ใจฉันอยากจะทอทั้งวันทั้งคืนอยากจะให้ผ้าผืนนี้เสร็จสมบูรณ์จะแย่อยู่แล้วค่ะ”

“ถึงเวลาที่มันจะเสร็จสมบูรณ์จริงๆคุณอาจจะไม่อยากให้มันเสร็จก็ได้”

“คุณพูดอะไรคลุมเครือเสมอ วันนี้ฉันคงทอได้เท่านี้เพราะตอนนี้ฉันห่วงมากกว่าว่า ฉันจะออกไปจากห้องนี้ได้ยังไงคุณไหมแมเขาล็อกประตูคล้องกุญแจเสียแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องยากหรอกที่จะออกไปจากห้องนี้เพียงแต่คุณอาจจะต้องใช้ความพยายามสักหน่อย” เจ้าศิริวัฒนามองไปที่ช่องระบายอากาศขนาดเล็ก แต่พอจะให้เรรินมุดออกไป

เรรินปีนออกมาทางช่องระบายได้สำเร็จ ไหมแมที่กำลังตามก็มาพบเข้าพอดี หญิงสาวปั้นยิ้มสู้อ้างว่าออกมาเดินเล่น

“สุมาเต๊อะเจ้าแถวนี้เป็นเขตหวงห้ามเป็นตี้ส่วนบุคคลเน้อเจ้า บ่ใจ่สวนสาธารณะ เจินคุณออกไปได้แล้วละเจ้า พิพิธภัณฑ์จะปิดแล้วโตย” ไหมแมเดินคุมเชิงต้อนเรรินออกไป

เรรินจำใจจูงจักรยานเดินออกจากคุ้ม คิดหาหนทางกลับเข้าไปทอผ้าต่อให้เสร็จ จู่ๆรถของสุริยวงศ์ก็แล่นเข้ามาประกบ เพราะชายหนุ่มรู้จากวันดาราว่า เรรินออกมาจากรีสอร์ตตั้งแต่เช้า เขาเชิญเธอไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านก่อน
ระหว่างนั่งดื่มกาแฟ สุริยวงศ์คุยให้เรรินฟังญาติทางคุ้มเจ้าหลวงมีโครงการจะเปิดคุ้มเป็นพิพิธภัณฑ์ เพราะทุกอย่างยังอยู่สมบูรณ์ และถ้าเรรินได้เข้าไปดูคงชอบ

“เหรอคะ” เรรินเริ่มเห็นลู่ทาง

“อีกสองวันจะมีงานเลี้ยงประจำตระกูล ความจริงก็งานรวมญาตินั่นแหละครับจัดทุกปีที่คุ้มเจ้าหลวง คุณรินสนใจไปด้วยกันไหมล่ะครับ”

“ฉันจะเข้าไปได้ยังไงล่ะคะ  ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วย ซะหน่อย”

“ก็ไปเป็นแขกของผมกับพี่วันไงครับ” สุริยวงศ์สรุป

เรรินพบความหวังเรืองรอง

ooooooo

วงพระจันทร์ที่มีเฝือกอ่อนดามคอ เดินเชิดคอแข็งเข้ามาทักสุริยวงศ์

“คุณไปทำอะไรมา” สุริยวงศ์แปลกใจ

“แอกซิเดนท์ นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่ซีเรียสอะไร” วงพระจันทร์ตอบพลางปรายตามองเรรินด้วยหางตา แล้วสำแดงภูมินักเรียนฝรั่งเศสถามสุริยวงศ์ด้วยสำเนียงเริด “ใครกันแม่คนนี้ คุณจะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอคะ”

“นี่คุณเรรินเป็นแขกของพี่วันดารา คุณรินครับนี่

วงพระจันทร์ จะว่าไปก็เหมือนลูกพี่ลูกน้องผมล่ะครับ เพราะท่านพ่อของผม กับท่านแม่ของวงพระจันทร์เขาก็เป็นญาติกันห่างๆ”

วงพระจันทร์ขัดใจที่สุริยวงศ์แนะนำเธออย่างนั้น

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณวงพระจันทร์” เรรินยิ้มให้

“ดูไกลๆก็พอดูได้ ดูใกล้ๆก็งั้นๆ จืดๆ ชืดๆ” วงพระจันทร์ตอบกลับเป็นภาษาฝรั่งเศส

เรรินสงบนิ่งเป็นปกติทั้งที่ฟังรู้เรื่องทั้งหมด

สุริยวงศ์ฉุนแทน ถามวงพระจันทร์ว่ามีธุระอะไร เรรินเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดี ก็ขอตัวกลับ สุริยวงศ์อาสาไปส่ง แต่ขอเข้าไปสั่งงานเด็กๆที่หลังร้านก่อน

“คุณมาเชียงใหม่ทำไม มาเที่ยวเฉยๆหรือ” วงพระจันทร์ยิงคำถาม

“ก็ทำนองนั้นแหละค่ะ”

“เชียงใหม่ไม่เห็นมีอะไรเลย ก็เหมือนๆกรุงเทพฯน่ะแหละ คุณจะกลับเมื่อไหร่ล่ะคงอยู่ไม่กี่วันใช่ไหม” วงพระจันทร์ทิ้งท้ายก่อนเดินตามสุริยวงศ์ไป

วงพระจันทร์เข้ามาต่อว่าสุริยวงศ์เรื่องคอยเทียวรับเทียวส่งเรริน พร้อมให้เหตุผล “คนสมัยนี้เสือสิงห์กระทิงแรดกันทั้งนั้น ดูแต่หน้าตาไม่ได้หรอกแม่คนนี้ทำท่าหงิมๆแต่จริงๆแล้วมาทำอ่อยคุณ เพราะมันอาจจะรู้ก็ได้ว่าคุณนามสกุลอะไร”

“ขอบใจนะวงพระจันทร์ที่อุตส่าห์เตือน แต่ผมจะคบใครเป็นเพื่อน ผมคิดเองได้”

“หมายความว่าคุณจะคั่วแม่นี่ต่อไป”

“คุณเองบอกให้ผมแคร์นามสกุล แต่คุณไม่รู้ตัวรึไง ว่าแต่ละอย่างที่คุณคิด คุณพูดออกมามันทำให้นามสกุลดูแย่ลงไปขนาดไหน”

“คุณไม่มีทางได้ชื่นมื่นกับแม่คนนี้หรอก เพราะยังไง คุณย่าก็ไม่ชอบขี้หน้ามัน” วงพระจันทร์ทิ้งไม้ตาย

ooooooo

ด้านบัวเงิน เธอเข้ามาเรียกผีอีเม้ยในห้อง เพื่อถามเรื่องราวของเรริน ที่ใช้ให้ไปสืบ

“อีนังคนนั้นมันไปตี้คุ้มเจ้าหลวงเจ้าหม่อม บ่ฮู้ว่ามันไปยะอะหยั่ง เม้ยตวยมันเข้าไปบ่ได้ แต่มันเข้าไปอยู่ในนั้นเกือบทั้งวันเจ้า” อีเม้ยรายงานนาย

บัวเงินนั่งอึ้งคิดหนัก เป็นเวลาเดียวกับที่วงพระจันทร์ถามสุริยวงศ์เรื่องไปงานเลี้ยงที่คุ้มเจ้าหลวง เพราะจะให้ชายหนุ่มไปรับด้วย

“คุณย่าบัวเงินท่านสั่งเอาไว้ว่าให้วงพระจันทร์ไปกับคุณ ยังไงคุณก็ต้องไปรับคุณย่าอยู่แล้วนี้คะ วงพระจันทร์จะไปรอที่บ้านคุณย่าบัวเงินละกัน” วงพระจันทร์รวบรัดไม่ยอมให้สุริยวงศ์ได้ปฏิเสธ


เมื่อได้ข้อสรุปที่น่าพอใจแล้ว วงพระจันทร์ก็ลากลับ สุริยวงศ์จึงมีโอกาสพาเรรินมานมัสการพระธาตุลำปางหลวงก่อนพากลับรีสอร์ต
“คุณรินไม่เบื่อที่จะเข้าวัดใช่ไหมครับ พี่วันเปิ้นก็มานั่ง วิปัสสนาที่วัดนี้แทบทุกวันพระละครับ” สุริยวงศ์ชวนคุย
“วัดสวยๆอย่างนี้ เข้ามากี่ครั้งก็ไม่เบื่อหรอกค่ะ ตรงกันข้าม ฉันรู้สึกผูกพันกับวัดนี้ยังไงก็ไม่ทราบค่ะ ที่นี่ทำให้พอจินตนาการออกนะคะว่าสมัยที่อาณาจักรล้านนาเจริญรุ่งเรืองจนถึงขีดสุดน่ะงดงามขนาดไหน ฉันขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ อาจจะใช้เวลาสักหน่อย” เรรินขยับกล้องถ่ายรูปออกมาจากกระเป๋าแล้วเดินหามุมสวยๆ
สุริยวงศ์ตามดูแลไม่ห่าง แล้วทั้งคู่ก็ได้พบกับกลุ่มของสรัญญากับเพื่อนๆ สรัญญาไม่ชอบใจนักกลัวเรรินจะมาเป็นมารหัวใจเธออีกจึงแกล้งเปรยเรื่องธนินทร์ แต่เรรินไม่ใส่ใจเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง
สุริยวงศ์กลัวหญิงสาวจะไม่พอใจรีบตามไปอธิบาย “คุณหลี คุณยุ้ย เธอเป็นลูกค้าประจำที่ร้านผมน่ะครับ เธอเพิ่งแนะนำให้ผมรู้จักคุณสรัญญาเมื่อวาน คุณน่าจะดีใจนะครับที่ได้เจอเพื่อนร่วมงานที่นี่”
“ฉันกับสรัญญาไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกค่ะ ก็แค่เพื่อนร่วมงาน ทำงานใกล้ๆกันเท่านั้นเอง”
“แต่ท่าทางเขาเหมือนสนิทกับคุณรินมากเลยนะครับ” สุริยวงศ์ยังข้องใจ
เรรินไม่ตอบอะไรเดินหามุมถ่ายรูปต่อ สุริยวงศ์เตือนว่า พื้นแถวนั้นลื่นให้จับมือเขาไว้ แต่เรรินดื้อดึงจะเดินเอง แล้ว ความซวยก็มาเยือน เพราะเธอลื่นเสียหลักจะล้ม แต่คว้ามือสุริยวงศ์ไว้ทัน เป็นจังหวะเดียวกับที่สรัญญาเก็บภาพได้พอดี เพราะเธอจับตาดูทั้งสองอยู่
สรัญญากดส่งภาพประทับใจผ่านมือไปให้ธนินทร์ ทำให้ธนินทร์โกรธมากโทร.มาสอบถามว่า เธอได้รูปนี้มาจากไหน สรัญญาพูดยั่วว่า เธอถ่ายเองกับมือ แต่ถ้ายังดูไม่อิ่มจะออนแอร์สดๆให้ดูตอนนี้ก็ยังได้
“ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหน” ธนินทร์ขบกรามแน่น
ooooooo
ขณะที่สรัญญาแต่งเรื่องให้ร้ายเรรินอยู่นั้นสุริยวงศ์ก็พาเรรินมาส่งที่รีสอร์ต วันดาราเดินออกมารับ เช่นเคย แต่เรรินยังหงุดหงิดเรื่องสรัญญา จึงขอตัวไปพักผ่อน วันดาราผิดสังเกตจึงถามน้องชายว่า เกิดอะไรขึ้น
“บ่มีอะหยังดอกครับปี้วันเปิ้นปะคนตี้บ่อยากจะปะเท่าอั้นเน่าะ”
“แล้ววันงานเลี้ยงตั๋วจวนคุณรินเปิ้นแล้วกา”
“จวนแล้วครับท่าทางเปิ้นสนใจ๋ เปิ้นว่าอยากจะผ่อวัฒนธรรมเก่าๆของล้านนาอยู่เหมือนกั๋น ผมกำลังจะบอกปี้วันอยู่เหมือนกั๋นว่า ผมคงมาฮับพี่วันกับคุณรินบ่ไดเพราะผมคงต้องไปฮับคุณย่าเปิ้นครับ”สุริยวงศ์ทิ้งท้าย
ด้านธนินทร์เมื่อฟังเรื่องราวจากสรัญญาจบ ก็รีบมาต่อว่าพรรณวรินทร์ เพราะไม่พอใจที่เธอปกปิดเรื่องเรรินอยู่เชียงใหม่พร้อมกับโชว์ภาพเรรินที่สรัญญาส่งมาให้ดู
“นี่มันอะไรกันธนินทร์แม่ไม่เข้าใจ”พรรณวรินทร์เป็นงง เมื่อเห็นลูกสาวจับมือถือแขนกับชายคนหนึ่ง
“มันก็ไม่น่าจะซับซ้อนจนคุณแม่ไม่เข้าใจนี่ครับ ลูกสาวคุณแม่ไปร่าเริงอยู่กับชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่เชียงใหม่โน่น สมัยนี้เขาเรียกมีกิ๊กไงครับแต่ผมว่ามันไม่สะใจ ยังงี้ต้องเรียก มีชู้มันถึงจะถูกใช่ไหมครับคุณแม่” ธนินทร์ตะคอกใส่
พรรณวรินทร์นั่งใจสั่นรู้สึกเหมือนจะเป็นลม
เวลาเดียวกันนั้นเอง บ่าวคลานเข้ามารายงานบัวเงิน “แม่คุณเจ้า...คุณสุริยะโทร.มาบอกฮื้อเรียนคุณแม่ว่า วันงานตี้ คุ้มเจ้าหลวงคุณสุริยะเปิ้นจะมาฮับแม่คุณ ตอนแลงหกโมงเจ้า” แต่บัวเงินนิ่งเหมือนไม่รับรู้อะไร บ่าวจึงถามต่อ “วันงานแม่คุณจะนุ่งผ้าผืนใดเจ้า ข้าเจ้าจะได้เตรียมเอาไปทำความสะอาดรีดหื้อ”
บัวเงินยังคงนิ่งเฉย จนบ่าวเดาอารมณ์ไม่ออกก็ชักกลัวเลยคลานถอยออกไป สักพักบัวเงินก็ลุกเดินเข้าห้องไปเปิดหีบไม้เก็บผ้าโบราณออก แล้วหยิบผ้าซิ่นไหมยกดิ้น เงินตระกูลผ้าลำพูน สีดอกตะแบกออกมาลูบคลำ พลัน...ความทรงจำในอดีตค่อยๆกลับมา
ในค่ำคืนนั้น บัวเงินในวัยสาวสะพรั่งสวมผ้าซิ่นยกดิ้นเงิน สีดอกตะแบกเข้ามารับใช้เจ้าศิริวัฒนาในห้อง
“เจ้ามาแล้วกา บัวเงิน”ผู้เป็นเจ้าของห้องหันมาทัก
“เจ้าปี้ เจ้า”บัวเงินส่งยิ้มหวานบาดใจ
“วันนี้ปวดเมื่อยไปตึงตั๋วเจ้านวดฮื้อปี้ได้ก่อ” เจ้าศิริวัฒนา เดินมาที่เตียง
“ได้เจ้า” บัวเงินขยับมาที่พื้นใกล้ศิริวัฒนาแล้วเริ่มบีบนวดขาให้
“ไผก่อนวดเก่งสู้เจ้าบ่ได้นะบัวเงิน”
“อู้จะอี้หมายความว่า เจ้าปี้เกยฮื้อไผนวดฮื้อกาเจ้า”
“เกย ก็ หมอนวดของเจ้าป้อเจ้าแม่เปิ้นน้าก๊า แต่เปิ้นก็มือหนักจนปี้ปวดระบมไปตึงตั๋ว”
“ถ้าเป๋นหมอนวดของเจ้าป้อเจ้าแม่ ก็แล้วไปเจ้า”บัวเงินทำจริต
“เวลาเจ้างอนนี่น่าเอ็นดูแต้ๆ บัวเงิน”
“ก่อข้าเจ้ากั๋ว กั๋วว่าเจ้าปี้จะหันคนอื่นดีกว่าบัวเงินจะฮักคนอื่นมากกว่าบัวเงิน”
“กั๋วอะหยังบ่เข้าเรื่อง ตี้ปี้ฮ้องใจ้เจ้ากู้คืนจะอี้ บ่ได้หมายความว่าปี้หันเจ้าสำคัญกว่าคนอื่นกา” เจ้าศิริวัฒนาเอื้อมมือมาจับมือบัวเงินแล้วดึงตัวให้ลุกขึ้นพลางเอ่ยชมซิ่นที่เธอนุ่งว่างามแท้ๆ
“ก็ซิ่นผืนนี้เจ้าปี้หื้อบัวเงินตั้งแต่วันปี๋ใหม่ปี๋ตี้แล้วจะไดเจ้า ปี๋นี้ข้าเจ้ายังรออยู่ว่าเจ้าปี้จะหื้อซิ่นอะหยังบัวเงินหรือว่าเจ้าปี้จะลืมไปแล้วก็บ่ฮู้ ว่าบัวเงินรออยู่”
“บ่ลืมหรอก จะลืมได้จะได” เจ้าศิริวัฒนาดึงตัวบัวเงินเข้ามาจูบๆ
บัวเงินทำเอียงอายแต่ก็ไม่ปัดป้อง หลังจากอยู่รับใช้เจ้าศิริวัฒนาจนท่านพอใจแล้ว บัวเงินก็กลับมาที่ห้อง ผ้าซิ่นยกสีดอกตะแบกที่เคยสวม ถูกวางไว้บนเตียง อีเม้ยขยับเข้ามาพับผ้าผืนนั้น บัวเงินหันมากำชับบ่าว
“อีเม้ย มึงต้องคอยผ่อหื้อดีๆว่ามีอีหน้าไหนมันมาแอบส่งสายตาหื้อเจ้าของกูรึเปล่า”
“หม่อมบ่ต้องเป็นกังวลไปหรอกเจ้า ทั้งคุ้มเจ้าหลวง นี่บ่มีไผมันกล้ายะจะอั้นหรอกเจ้า แต่เวลาเจ้าเปิ้นออกไปนอกคุ้ม เม้ยก็บ่แน่ใจ๋”
“มึงทำหื้อกูกังวล”
“โถ หม่อมเจ้าขา เม้ยบ่ได้แกล้งอู้เอาใจ๋ หม่อมเจ้า ทั่วทั้งเจียงใหม่นี่บ่มีไผจะงามสู้หม่อมบัวเงินของเม้ยไดหรอกเจ้า หม่อมอย่ากังวลไปเลย”
“วันไหนกูได้อภิเษกกับเจ้าปี้ศิริวัฒนาได้เป็นชายาเอกของเปิ้น มึงก่อจะได้สุขสบาย ได้เป็นใหญ่ในคุ้มเจ้าหลวงนี่เหมือนกั๋นกูบ่ลืมมึงหรอกอีเม้ยเอ๊ย” แววตาบัวเงินเต็มไปด้วยความหวัง เรื่องราวมากมายเกิดและฝากฝังความเจ็บแค้นไว้ในแววตาของบัวเงินในวันนี้
“คนบ่มีสัจจะ...คนบ่มีหัวใจ๋” บัวเงินตัดพ้อ เพราะเหนื่อยเหลือทนแล้ว
ooooooo
วันดารานำผ้าโบราณที่เธอสะสมไว้มาให้เรรินเลือกเพื่อนุ่งไปงานที่คุ้ม
“รินนุ่งกระโปรงเรียบร้อยๆไปก็พอมั้งคะพี่วัน” เรรินเกรงใจ
“บ่ได้งานนี้งานใหญ่ แขกทุกคนต้องแต่งตัวผ้าเมือง ขืนคุณรินนุ่งกระโปรงตัวเสื้อตัวต้องถูกมองแน่ๆเจ้า เลือกไปเต๊อะฮักผืนไหมก้อหยิบออกมาเลยปี้จะไปดูเครื่องประดับหื้อก่อน” วันดาราขยับไปเปิดตู้หยิบกล่องเครื่องประดับออกมาเลือก
ขณะที่เรรินหยิบผ้าโบราณออกมาทีละชิ้นๆจนเห็นผ้าผืนหนึ่งในหีบ เธอตะลึงมองราวต้องมนต์สะกดแล้วค่อยๆ หยิบมันขึ้นมาพลางเอ่ยกับวันดาราว่า จะขอนุ่งผ้าผืนนี้
วันดาราหันมาเห็นก็ชอบใจบอกเล่าที่มาของผ้าซิ่นผืนนี้ว่า แต่เดิมเป็นของเจ้านางมณีริน
“แล้วพี่วันได้ผ้าผืนนี้มาได้ยังไงคะ” เรรินสนใจ