Tuesday, October 11, 2011

เรื่องย่อ เสือสั่งฟ้า ตอน14 ละครช่อง7

เรื่องย่อ เสือสั่งฟ้า ตอน13 ละครช่อง7


เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน  ช่  อ  ง   7    
2..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7  
8  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7  
9  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7  
10  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10  ช่  อ  ง   7  
11  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7  
12  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12  ช่  อ  ง   7  
13  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13  ช่  อ  ง   7  
14  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14  ช่  อ  ง   7  
15  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15  ช่  อ  ง   7  
16  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16  ช่  อ  ง   7  

ตอนที่ 14

ยิ่งยศเดินอาดๆเข้าไปที่หาญซึ่งยืนมองเสือเมฆที่หายใจรวยรินแผ่วเต็มที ส่งปืนให้หาญ สั่งเลือดเย็น

“จบงานให้ข้าเสียที”

หาญรับปืนไปถือ เล็งไปตรงหน้า ร่างเสือเมฆซีด เพราะถูกผีดูดเลือดไปเกือบหมดแล้ว หาญจับปืนเล็งมือสั่น ตาแดงก่ำ ต่อสู้กับความคิดของตัวเองอย่างหนัก

แม้เสือเมฆจะหายใจแผ่วลงทุกที แต่ตาจ้องเขม็งที่หาญไม่กะพริบ พึมพำ

“ทำไม...”

“อีกไม่นานหรอก ข้าจะตามไปชดใช้สิ่งที่ข้าทำกับพี่กับไอ้ชัด”

สิ้นเสียงหาญ เสียงปืนก็แผดขึ้น หาญทิ้งปืน มือไม้อ่อนแรงก้มหน้าร้องไห้โฮ อย่างสุดกลั้น

เสือเมฆถูกยิงที่แสกหน้า ตาที่จ้องหาญยังมองค้างอยู่...

“ทำได้ดีมาก ไปคุยกันต่อในนรกก็แล้วกันนะ” เสียงยิ่งยศดังขึ้น แล้วตวาดเหี้ยม “ถึงเวลาของแกแล้ว ไอ้หาญ!”

หาญลุกขึ้นหันเผชิญหน้ายิ่งยศ ฝ่ายนั้นเอาปืนจี้เดินเข้าหา

“เอาเลย ข้าพร้อมแล้ว” หาญร้องท้า

หาญหลับตารอความตาย ยิ่งยศยิ้มสะใจค่อยๆเหนี่ยวไก

ทันใดนั้น กระสุนจากปืนกลก็พุ่งเข้ามา ดามพ์กับพวกตำรวจพากันหลบหาที่กำบัง ยิ่งยศเองก็วิ่งไปหลบหลังต้นไม้

พริบตานั้น เพชรขี่มอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามากลางวง ที่คอมีตะกรุดห้อยไว้ กระทิงซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์มาด้วย กระทิงเป็นคนถือปืนกลยิงพวกตำรวจตายไปสามนาย

ยิ่งยศที่หลบอยู่หลังต้นไม้ ตระหนักในทันทีว่าเพชรเลือกที่จะอยู่ข้างหาญ เขาตะโกนอย่างบ้าเลือด

“ฆ่ามัน! มันเป็นผู้ร้าย ฆ่ามัน!”

สิ้นเสียงยิ่งยศ ตำรวจที่หลบอยู่รอบๆก็ระดมยิงเข้ามาราวกับห่าฝน เพชรทิ้งมอเตอร์ไซค์วิ่งไปที่หาญร้องบอก “หนีเร็ว” แล้วดึงหาญไปหลบที่ข้างรถเสือเมฆ โดยมีกระทิงคอยยิงคุ้มกันให้

พวกตำรวจยังระดมยิงใส่ ถูกกระทิงยิงร่วงไปอีก 6 คน

ที่ข้างรถเสือเมฆ เพชรลากหาญมาหลบที่นั่น หาญถามเพชรอย่างเตือนสติว่า

“หมวด หมวดกำลังทำอะไรอยู่รู้ไหม”

“ไม่รู้ รู้แต่ว่าแกจะตายไม่ได้ จนกว่าจะตอบคำถามของฉันก่อน”

“ไม่” หาญตะโกนใส่

ooooooo

ดามพ์พยายามไปหายิ่งยศ เมื่อไปถึงหลังต้นไม้ที่ยิ่งยศหลบอยู่ เขาถาม

“เอาไงดีครับนาย”

ยิ่งยศมองไปทางพวกเพชรที่ระดมยิงมาไม่หยุด ตาแดงก่ำด้วยความแค้น สั่งดามพ์

“หลบไป ฉันเอง!”

ว่าแล้วก็หยิบมีดหมอออกมาปาดที่มือตัวเองจน

เลือดพุ่ง เอาเลือดทามีดหมอ พริบตานั้น วิญญาณร้ายสีดำก็ลอยออกมาพอยิ่งยศอ้าปาก วิญญาณเหล่านั้นลอยหายเข้าไปในตัวเขา

เมื่อยิ่งยศลืมตาขึ้นมาอีกที ปรากฏว่านัยน์ตาเขามีแต่ตาดำ จนดามพ์ผงะตกใจกลัวถอยหลบฉากออกไป

ooooooo

ที่ข้างรถเสือเมฆ หาญไม่ต้องการให้เพชรกลายเป็นคนร้ายเพราะช่วยตน เขาสลัดตัวจากเพชร จะวิ่งออกไปให้พวกตำรวจยิงตาย

กระทิงเอาศอกถองเข้าที่หน้าหาญจนหงายเอาปืนจี้ เพชรร้องห้าม กระทิงจึงลดปืนลง ด่าหาญ

“ไอ้โง่ หมวดว่าเอ็งเป็นคนเดียวที่รู้ว่าใครใส่ร้ายข้า ฉะนั้นเอ็งห้ามตาย ถ้าข้าไม่อนุญาต”

ทันใดนั้น ยิ่งยศโผล่พรวดออกมายืนข้างหลังกระทิง ในมือมีมีดหมอเงื้อจะฟันกระทิง แต่หาญเห็นก่อนพุ่งเข้าผลักกระทิงพ้นมีดหมอไปเส้นยาแดงเดียว กระทิงล้มลงไปนั่งจุก

ยิ่งยศหันกลับมาจ้องเพชรอย่างแค้นใจ เพชรตกใจที่เห็นยิ่งยศมีแต่ตาดำ อุทาน

“พ่อ...”

“ฉันไม่ใช่พ่อแก...” ยิ่งยศตะคอก กำมีดหมอจนมือสั่นอย่างแค้นใจ

หาญกลัวยิ่งยศจะทำร้ายเพชร พุ่งเข้าไปหยิบปืนของกระทิงยิงไปทันที ปรากฏว่าไม่ระคายผิวเขาเลย ยิ่งยศเดินเข้าหาหาญอย่างดุร้าย

หาญถอยไปจนถึงร่างเสือเมฆ นึกได้รีบคลำที่ชายพกของเสือเมฆ เจอขวดกุมารทองเข้า รีบเปิดขวดออก บอกเจ้าทอง

“เอ็งช่วยข้าทีไอ้ทอง”

เจ้าทองพยักหน้าแล้วพุ่งเข้าใส่ยิ่งยศ ชนยิ่งยศจนกระเด็นไปกระแทกต้นไม้

หาญหันพยักหน้าให้เพชรกับกระทิงแล้ววิ่งนำไป ทั้งสองรีบวิ่งตามทันที

ooooooo

ยิ่งยศตั้งหลักได้ มองหาญกับเพชรและกระทิงคำราม

“คิดว่าจะหนีข้ารอดงั้นเรอะ!”

ยิ่งยศกำตะปูจากกระเป๋าเสื้อมาว่าคาถา พอแบมือเป่าออกไป ตะปูเป็นห่าฝนก็พุ่งเข้าตัวหาญจากข้างหลังจนหาญเซ แผดเสียงลั่น

“อ๊ากกกก...” เมื่อเพชรวิ่งมาประคอง หาญผลักออก “ไม่ต้องช่วยข้า หนีไป”

“ไม่ ถ้าหนีก็หนีด้วยกัน ไม่งั้นก็ตายด้วยกันตรงนี้” เพชรไม่ยอมหนี ต่างจ้องตากันนิ่ง เมื่อหาญเห็นเพชรไม่ยอมหนีจึงยันกายลุกขึ้น

เพชรเข้าประคองหาญ กระทิงฝืนใจเข้าไปช่วยประคอง หาญอีกข้างหนึ่งพากันหลบไป

อึดใจเดียวยิ่งยศก็นำพวกดามพ์กับตำรวจที่เหลืออีกเพียงคนเดียววิ่งเข้ามา ดามพ์สั่งตำรวจให้ตามไป ยิ่งยศยก มือห้าม

“ไม่ต้อง ปล่อยมันไปก่อน ประวัติศาสตร์จะได้ซ้ำรอย ฮ่ะๆๆๆ”

ยิ่งยศระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง วางแผนใส่ร้ายเพชรให้กลายเป็นโจรเหมือนหาญอีกคน

ที่บ้านพักจ่าเฉย...

จ่าเฉยในชุดตำรวจวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามากวาดตามองไม่เจอใครก็ตะโกนเรียกรวดเดียวทั้งสามเซียน  อึดใจเดียว เซียนช้างก็ออกมาในชุดผ้าขาวม้า บ่นเสียงดัง

“รู้แล้วตะโกนอยู่ได้ ข้าอยู่ในส้วม อะไรนักหนาวะ”

จ่าเฉยบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ถามหาจงอางกับกระทิง จงอางส่งเสียงมาก่อน แล้วเดินควงปืนเข้ามาบ่นว่าให้อยู่เฉยๆ แบบนี้ ตนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว

“ข้าเพิ่งรู้ข่าวมา ผู้การฯยิ่งยศแอบย้ายตัวเสือหาญไปแล้ว” จ่าเฉยพูดไปหอบไป

จงอางโวยวายอย่างหงุดหงิดว่า ไหนบอกว่าจะให้เราช่วยไง จ่าเฉยบอกว่า ตนไม่รู้ว่าหมวดเพชรหายไปไหน แล้วนึกได้ถามหากระทิงว่าอยู่ไหน

ไม่ทันมีใครพูดอะไร เสียงปืนก็ดังขึ้นนัดหนึ่ง จ่าเฉยสะดุ้งเฮือกร้องเฮ้ย แล้วทุกคนก็พากันหลบ จงอางโผล่ออกมาตะโกนถาม

“ไอ้บ้าที่ไหนมันกล้ามาแหย่หนวดเสือวะ”

จ่าเฉยย่องไปแอบดูที่หน้าต่าง เห็นตำรวจล้อมบ้านอยู่ พอเห็นเป็นตำรวจจ่าก็ถอนใจ พูดอย่างโล่งอกว่าพวกเดียวกัน คุยกันได้ สงสัยจะเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ

จ่าถือปืนชูขึ้นเหนือหัว เดินออกไป พลางทักสบายๆ

“พรรคพวก นี่ฉันเอง จ่าเฉย”

เสียงปืนระดมยิงเข้ามาที่จ่าทันที จ่าทรุดฮวบ พูดได้แค่ “ท...ทำ...ไม...” แล้วกระอักเลือดตาย เซียนช้างที่แอบดูอยู่ตกใจตะลึงงัน ในขณะที่จงอางตะโกนลั่น

“ไอ้เฉย...” แล้วตะคอกถามตำรวจ “พวกเอ็งทำแบบนี้ได้ไงวะ”

ไม่มีเสียงตอบ แต่ดามพ์ที่นำกำลังตำรวจ 5 นายมาล้อมบ้าน ยกมือโบกให้สัญญาณตำรวจกระจายกำลังกันบุกเข้าไปในบ้าน จงอางกระโดดหน้าต่างออกมายิงใส่ตำรวจถูกคนหนึ่งที่ไหล่จนทรุด

ดามพ์เห็นดังนั้นรีบหาที่กำบังเพื่อยิงจงอาง แต่พอมองไปอีกทีปรากฏว่าจงอางหายไปแล้ว ไม่ทันที่ดามพ์จะทำอะไรเขาก็ถูกจงอางล็อกคอจากข้างหลัง จงอาจใช้มีดสั้นสู้ ส่วนดามพ์พยายามใช้ปืน

ตำรวจที่เหลืออีก 4 นาย บุกเข้าไปในบ้านพักหมายเล่นงานเซียนช้าง เซียนช้างถูกยิงแต่ไม่เป็นอะไร พลันก็เป่าคาถาธนูที่หมัด แล้วซัดใส่ตำรวจทั้ง 4 นาย จนกระเด็นกันไปไม่เป็นท่า เซียนช้างรีบออกไปนอกบ้านทันที

ดามพ์ที่สู้กับจงอาง ถูกจงอางเตะตัดขาล้มลง เขาพยา– ยามจะคว้าปืนที่ทำหล่นแต่ไม่ทัน จงอางพุ่งเข้าแทงสุดแรง แต่ไม่เข้า จงอางมองอึ้ง อุทาน

“เอ็งเล่นของ”

“กว่าจะรู้ก็สายไปแล้ว” ดามพ์เยาะเย้ย แล้วยิงจงอางในระยะเผาขน พอจงอางเซถลาก็ตามไปยิงซ้ำจนร่างพรุน ตายคาที่...

ooooooo

ที่อีกมุมหนึ่ง เซียนช้างกำลังปะทะกับตำรวจที่เหลือ พอเห็นจงอางถูกยิงร่างพรุนตายไปอีกคนก็แผดเสียงด้วยความแค้น พุ่งเข้าอัดตำรวจที่อยู่ใกล้จนกระเด็น แล้วซัดหมัดธนูมือใส่ดามพ์เกิดระเบิดขึ้น แต่ดามพ์หลบทันเขาสั่งตำรวจให้ยิง

ตำรวจที่เหลือยิงใส่เซียนช้างทันที เซียนช้างพนมมือว่าคาถาเกิดครอบแก้วห่อหุ้มตัวไว้ กระสุนเจาะไม่เข้า ดามพ์เห็นดังนั้น ควักกระสุนลงอักขระใส่แทนกระสุนธรรมดา

กระสุนลงอักขระของดามพ์ เจาะครอบแก้วเข้าไปถูกขาเซียนช้างจนทรุดลงทันที

“ถึงลื้อจะมีวิชาดี ก็ต้านกระสุนอาคมของอั๊วไม่ได้หรอก” ดามพ์เยาะเย้ย

เซียนช้างตกใจมาก รีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปในบ้าน ดามพ์สั่งตำรวจที่เหลือให้อยู่ข้างนอก ตนจะตามเข้าไปจับเซียนช้างด้วยตัวเอง

ooooooo

ดามพ์วิ่งเข้าไปในห้อง เห็นเซียนช้างวิ่งเข้าห้องน้ำพอดี เขาปราดไปเปิดประตูผัวะ แต่ไม่มีใครอยู่ในนั้น หารู้ไม่ว่าเซียนช้างมาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเขาแล้ว เซียนช้างถีบดามพ์ไปกระแทกผนังห้อง แล้วซัดหมัดธนูใส่ พริบตานั้นร่างดามพ์หายวับไป แล้วไปปรากฏตัวข้างหลังเซียนช้างเอาปืนจี้เอวไว้

“คิดว่าลื้อจะกำบังตัวเป็นคนเดียวรึไง” ดามพ์เย้ยหยัน

“พวกข้าทำผิดข้อหาอะไร ตำรวจถึงต้องลงมือฆ่าแกงกันแบบนี้” เซียนช้างถาม เมื่อรู้ว่าเสียที ตัวเองเป็นรองแล้ว

“ข้อหาซ่องโจรน่ะสิ”

“เฮ้ย...หมวดเพชรขอให้ข้ามาทำงานด้วย เอ็งไม่รู้เหรอ”

“ก็เพราะลื้อเลือกช่วยคนผิดน่ะซิ ถึงต้องพบจุดจบแบบนี้ อั๊วเสียดายฝีมือลื้อจริงๆ”

ดามพ์จ่อปืนเข้าใส่ เซียนช้างตาเหลือก ร้องขอว่าตนยังไม่อยากตาย ดามพ์แกล้งยิงเฉียดๆพอเสียงปืนเงียบ เซียนช้างค่อยๆลืมตาขึ้น หน้าซีดเผือด

“ตอนนี้ คาถาบทไหนก็ช่วยลื้อไม่ได้หรอก ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ก็ต้องเลือก” ดามพ์เสนอข้อแลกเปลี่ยน

ooooooo

กระเต็นกำลังเดินกลับมาที่บ้านพัก เห็นชาวบ้านมายืนมุงกันอยู่เต็มไปหมด รีบเดินเข้าไปถามว่าทำไมคนมากันเยอะแยะ มีอะไรกันหรือ

“นังหนู ที่นี่มันซ่องโจรนะ เห็นเขาว่าเป็นพวกเดียวกับไอ้เสือเมฆ เสือหาญด้วย ตำรวจเลยยิงตายหมด น่ากลัวจริงๆ”

กระเต็นตกใจหน้าเผือด แหวกชาวบ้านจะเข้าไปดูข้างใน พลันก็เห็นเซียนช้างถูกใส่กุญแจมือพามาขึ้นรถกระบะส่วนตำรวจที่เหลือท่าทางสะบักสะบอมทุกคน ทั้งหมดช่วยกันแบกศพจ่าเฉยกับจงอางมาวางที่พื้นใกล้ๆท้ายรถ

“ไม่จริง...ไม่จริง” กระเต็นพึมพำเบาๆ ดามพ์เดินออกมา เธอกลัวดามพ์เห็นเลยค่อยๆหลบไปอยู่หลังชาวบ้าน

ดามพ์เดินมาเปิดผ้าดูหน้าจ่าเฉยกับจงอางอีกครั้งแล้วปิดไว้ตามเดิม สั่งตำรวจให้ยกร่างของทั้งสองใส่ท้ายรถกระบะ

กระเต็นเดินร้องไห้ออกมา เธอกลั้นไว้ไม่ให้มีเสียง มีแต่น้ำตาและร่างที่สะเทือนเพราะแรงสะอื้น เดินหลบผู้คนออกไป พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่หัวใจกำลังแตกสลาย...

รุ่งขึ้น ที่ห้องทำงานของอธิบดีชาญชัยที่กองปราบ ดาลินเข้าไปถามผู้เป็นพ่ออย่างร้อนใจว่า

“ทำไมคุณพ่อไม่บอกดา ดาได้ยินข่าวจากวิทยุแล้ว

มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดใช่ไหมคะ...บอกดามาสิคะว่าไม่จริง”

ไม่ทันที่ชาญชัยจะพูดอะไร เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เมื่อได้รับอนุญาตแล้ว ประตูเปิดออก ยิ่งยศพาดามพ์เข้ามา ดาลินปราดเข้าไปถามยิ่งยศทันทีว่า

“คุณอา เพชรไม่ได้ทำแบบนั้นใช่ไหมคะ ไม่จริงใช่ไหมคะ”

ยิ่งยศมองหน้าดาลิน ทำเป็นอึดอัดใจ แล้วหันมองชาญชัย เชิงขอความเห็น เมื่อชาญชัยพยักหน้าเขาจึงบอกดาลินว่า

“จริงหนูดา เพชรทำแบบนั้นจริงๆ เขาช่วยเสือหาญหนีจนฆ่าตำรวจไปหลายนาย อาเสียใจกับสิ่งที่เพชรทำจริงๆ”

ดาลินอึ้งพึมพำเสียงแผ่วในลำคอ “ไม่...”

ดามพ์จับตาดูอยู่อย่างสะใจ ได้ทีรีบรายงานชาญชัยเอาหน้าว่า

“นายช้างยอมเป็นพยานให้เราและบอกความจริงทุกอย่างแล้วครับท่าน มันบอกว่า หมวดเพชรรวบรวมกำลังอยู่ที่บ้านพักตำรวจก็เพื่อวางแผนช่วยเสือหาญครับ”

ดาลินบอกชาญชัยว่ายังไงตนก็ไม่เชื่อ เพชรจะทำอย่างนั้นทำไม เชื่อว่าต้องมีคนใส่ร้ายเขาแน่ๆ

ชาญชัยไม่สนใจ หันไปถามยิ่งยศว่า “แล้วเหตุจูงใจล่ะ คุณพอจะทราบไหม”

ยิ่งยศตีหน้าเศร้า เล่นบทผิดหวัง เสียใจ ก้มหน้าพูดเสียงสะเทือนใจว่า

“ขอโทษครับท่าน” แล้วเงยหน้าขึ้นนิ่งเหมือนทำใจก่อนจะพูดว่า “ผมเพิ่งทราบความจริงว่า เพชรเป็น...เป็นลูกของเสือหาญครับ เขาคอยเป็นไส้ศึกให้เสือหาญมาสักพักแล้ว ที่จะแต่งงานกับคุณหนูดาลิน ก็เพื่อใช้อำนาจบารมีลบความผิดให้พ่อที่แท้จริงของเขา”

หลังจาก​นิ่ง​อึ้ง​ไป​อึดใจ ดา​ลิ​นบ​อก​ชาญชัย​อย่าง​มั่นใจ​ว่า “เพชร​ไม่​ทำ​แบบ​นั้น​หรอก”

“อา​ก็​พยายาม​คิด​อยู่ แต่...มัน​เป็น​เรื่อง​จริง​หนู​ดา ก่อน​ที่​แม่​ของ​เพชร​จะ​แต่งงาน​กับ​อา เขา​เคย​เป็น​คู่รัก​กับ​เสือ​หาญ​มา​ก่อน”

ดา​ลิน​ถึงกับ​เข่า​อ่อน​ทรุด​นั่ง​ที่​โซฟา ยิ่ง​ยศ​มอง​หน้า​ชาญชัย​เอ่ย​อย่าง​สะเทือนใจ​ว่า

“ผม​ขอ​ลา​ออก​เพื่อ​ชดใช้​ใน​การ​กระทำ​ของ​เพชร​ครับท่าน”

“ไม่​ต้อง​หรอก แค่​นี้​คุณ​ก็​เจอ​มา​หนัก​พอ​แล้ว” ชาญชัย​พูด​อย่าง​เห็นใจ เมื่อ​ยิ่ง​ยศ​จะ​แย้ง เขา​ตัดบท​ว่า “ขอ​ให้​อยู่เพื่อ​ทำ​หน้าที่​อย่าง​สุด​ความ​สามารถ ผม​ไม่​อยาก​จะ​เสีย​ตำรวจดีๆ อย่าง​คุณ​ไป”

ยิ่ง​ยศ​ทำ​หน้า​ตื้นตันใจ​สุดๆ เอ่ย​อย่าง​ซาบซึ้ง​ใจ​ว่า

“ครับ​ท่าน ผม​สัญญา​ว่า​จะ​ลาก​ตัว​เพชร​และ​เสือ​หาญ​กลับ​มา​รับ​โทษ​ให้​ได้”

ชาญชัย​พยัก​หน้า​อย่าง​ให้​กำลังใจ​เปิด​ทาง​ให้​ทำ​งาน​ให้​เต็มที่ ดาม​พ์​ลอบ​มอง​ดา​ลิน​ที่นั่ง​เศร้า​อยู่​อย่าง​สะใจ เพราะ​เมื่อ​เพชร​ไม่​อยู่​แล้ว ทาง​ของ​ตน​ก็​สะดวก เตรียม​เสียบ​แทน​เต็มที่

ที่​ห้อง​ขัง​ใน​กอง​ปราบ เซียน​ช้าง​อยู่​ใน​ห้อง​ขัง ดามพ์​ยืน​อยู่​หน้า​ห้อง​ขัง ดาม​พ์​ส่ง​ซอง​ใส่​เงิน​ให้​เซียน​ช้าง​ซอง​หนา​พอ​สมควร เซียน​ช้าง​รับ​ซอง​ไป​ด้วย​ความ​ดีใจ

“รางวัล​ของ​ลื้อ นี่​แค่​งวด​แรก​นะ” ดาม​พ์​บอก

ได้​รับ​เงิน​แล้ว เซียน​ช้าง​ถาม​กลัวๆว่า “แต่ข้าใส่ความพวก​หมวด​เพชร​แบบ​นั้น ถ้า​พวก​มัน​ย้อน​กลับ​มา​เล่น​งานข้าล่ะ”

“พรรคพวก​มัน​ตาย​หมด​แล้ว ที่​เหลือ​ก็​ถูก​ทางการ​ตาม​ล่า ลื้อ​จะ​กลัว​อะไร​อีก ต่อ​ไป​นี้​ลื้อ​มา​เป็น​คน​ของ​อั๊วใครก็​ทำ​อะไร​ลื้อ​ไม่ได้ จะ​ทำ​มา​หากิน​อะไร รับ​รอ​งทาง​สะดวกแน่” ดาม​พ์​พูด​อย่างผู้​ยิ่ง​ใหญ่จน​เซียน​ช้าง​ยกมือ​ไหว้​สอพลอ​ว่า

“นาย​จะ​ให้​ข้า​รับ​ใช้​อะไร​ก็​บอก​ได้​เลย ข้า​ยินดีทุกอย่าง”

“ดี...ให้​มัน​ได้​แบบ​นี้​ซิ” ดาม​พ์​ยิ้ม​พอใจ ก่อน​เดินกลับไป

ooooooo

เมื่อ​ยิ่ง​ยศ​กลับ​ถึง​บ้าน ขณะ​กำลัง​คลอเคลีย​กับ​ชิด​ใจ​อยู่​นั้น เกศินี​เข้า​มา​ถาม​ทั้ง​น้ำตา​ว่า

“ไหน​คุณ​รับปาก​แล้ว​ว่าจะ​ไม่​ทำ​อะไร​ตา​เพชร แล้ว​ทำไม​ถึง​เป็น​แบบ​นี้”

ยิ่ง​ยศ​ถาม​ยียวน​ว่า​รู้​เรื่อง​ด้วย​หรือ เกศินี​น้ำตา​ไหลพราก เข้า​ทุบตี​ยิ่ง​ยศ ตัดพ้อ​ต่อว่า ถาม​ว่า​ทำ​กับ​ลูก​อย่าง​นี้ได้ยังไง ใจร้าย​ที่สุด

ชิด​ใจ​ทำ​จริต​วี้ดว้าย​หลบ​ไป​อยู่​หลัง​ยิ่ง​ยศ ส่วน​ยิ่ง​ยศ​รวบ​มือ​ทั้ง​สอง​ข้าง​ของ​เกศินี​ผลัก​เธอ​จน​ล้ม​นั่ง​กับ​พื้น ตะคอกใส่

“ก็​เพราะ​มัน​ไม่​ใช่​ลูก​ฉัน​ไง ฉัน​ให้โอกาส​มัน​แล้วแต่​เชื้อ​มัน​ไม่​ทิ้ง​แถว ลูก​โจร มัน​ก็​ต้อง​เป็น​โจร​เหมือน​พ่อมันนั่นแหละ​มัน​เลือก​ของ​มัน​เอง”

ชิด​ใจ​ได้ทีผสมโรง​ด่า​เกศินี​ว่า​คบชู้​กับ​โจร แถม​ยังเอา​ลูก​โจร​มา​เลี้ยง​อีก แล้ว​ทำ​เป็น​ถาม​ยิ่ง​ยศ​เขย่า​ขวัญ​เกศินี​ว่า

“ชิด​ใจ​ฟัง​ข่าว​มา ตอน​นี้​เขา​ประกาศ​จับตาย​ทั้งเสือเพชร เสือ​หาญ​ใช่​ไหม​คะ”

“ใช่” ยิ่ง​ยศ​ตอบ​แล้ว​หัน​พูด​กับ​เกศินี “เอา​แบบ​นี้ ถ้าเธอ​คิดถึง​ผัว​กับ​ลูก​มาก เดี๋ยว​ฉัน​จะ​รีบ​ตาม​ล่า​แล้ว​ตัด​หัว​เอา​มา​ให้​เธอ​ดี​ไหม” พูด​แล้ว​เดิน​เข้าไป​บีบ​หน้า​เกศินี​จ้อง​หน้า​เหี้ยม

เกศินี​ตระหนก​จน​ตัว​สั่น ร้องขอ​อย่า...อย่า...ยิ่ง​ยศ​หัวเราะ​สะใจ ถาม​ว่า​อย่า​ช้า​ใช่​ไหม ตอก​ย้ำ​ให้​เธอ​ขวัญ​เสียว่า

“รับรอง​ทันใจ​เธอ​แน่ เธอ​อยาก​เห็น​หัว​ใคร​ก่อน​ล่ะ ไอ้​เพชร หรือ​ว่า​ไอ้​หาญ​ดี บอก​ฉัน​มา​ซิ ว่า​คน​ไหน​ก่อนฉันจะรีบ​ตัด​หัวมัน​มา​ให้​เธอ​ดูตรง​หน้า​นี้​เลย ดี​ไหม”

ยิ่ง​ยศ​คาดคั้น​ข่มขู่​เสีย​จน​เกศินี​เป็น​ลม เขา​ปล่อย​เธอ​ทั้งที่​เป็น​ลม​ไม่ได้​สติ​อย่าง​ไม่​สนใจ แล้ว​เดิน​ประคอง​ชิดใจออกไป

เกศินี​ถูก​พา​ไป​นอน​ที่​ห้อง​คนใช้ โดย​มี​เดือน​คอย​ดูแล​ด้วย​ความ​เป็น​ห่วง จน​เมื่อ​เธอ​รู้สึก​ตัว คำ​แรก​ที่​เอ่ย​ออก​มาคือ

“เพชร...เพชร...”

เดือน​ประคอง​เกศินี​ลุก​ขึ้น เธอ​ถาม​ว่า​ทำไม​ตน​ถึง​มา​อยู่​ที่​นี่ เดือน​หลบตา​ไม่​กล้า​พูด เกศินี​เดา​ได้​ว่า​เป็น​คำสั่ง​ของ​ยิ่ง​ยศ ​เธอ​บอก​เดือน​ว่า​ช่าง​มัน​เถอะ ตน​อยู่​ไหน​ก็ได้ ขออย่างเดียว ขอ​ให้​เขา​สอง​คน​ปลอดภัย​ก็​พอ

“โถ...คุณ​ผู้หญิง...” เดือน​พึมพำ​น้ำตา​คลอ

ooooooo

ที่​ซอก​หนึ่ง​ใน​สำนัก​อิสุโร เพชร​ประคอง​หาญ​เข้าไป​นั่ง กระทิง​คอย​ดู​ลาดเลา​อยู่​ไม่​ไกล​นัก พูด​อย่าง​ไม่​ยอม​รับ​ความ​คิด​ของ​หาญ​ว่า​ทำไม​ตน​ต้อง​เชื่อ​เขา พา​กัน​มา​หลบ​อยู่​ที่​นี่ แม้​หาญ​จะ​เจ็บปวด เหน็ดเหนื่อย แต่​ก็​พยายาม​ชี้แจง​ว่า

“เพราะ​ที่​ที่​อันตราย​ที่สุด​คือ​ที่​ที่​ปลอดภัย​ที่สุด​นะ​ซิ ไอ้​ยิ่ง​ยศ​นึก​ไม่​ถึง​แน่ๆว่า​ข้า​จะ​พา​มา​หลบ​ที่​อิสุโร” เมื่อ​เพชร​ถาม​ว่า​ทำไม หาญ​เล่า​ความ​เป็น​มา​ว่า “เพราะ​เป็น​ที่​ที่เราสองคน​เติบโต​มา​ด้วย​กัน เรียน​วิชา​อาคม​ต่างๆกับ​อาจารย์​คน​เดียวกัน”

เพชร​ถาม​ว่า​แล้ว​แม่​ล่ะ หาญ​ไม่​พร้อม​ที่​จะ​เล่า เลยพูด​เลี่ยง​ไป​ว่า​เมื่อ​ปลอดภัย​แล้ว สอง​คน​ก็​ไป​ได้​แล้ว กระทิง​ถาม​อย่าง​หงุดหงิด​ว่า​จะ​ให้​ไป​ไหน ป่านนี้​ตำรวจ​ตาม​ตัว​พวกเรา​กัน​ให้​ควั่ก​แล้ว

“ใช่ ข้า​ถึง​ไม่​อยาก​ให้​เอ็ง​สอง​คน​เป็น​ตัว​ถ่วง​ข้า​ไง” หาญ​พูด​ให้​ทั้ง​สอง​คน​เจ็บใจ​จะ​ได้​ไป​เสีย

ได้​ผล ​กระทิง​โมโห​ลำ​เลิก​ว่า​ตน​กับ​หมวด​เพิ่ง​ช่วย​เขา​มา​หยกๆพูด​กับ​เพชร​อย่าง​เจ็บใจ​ว่า เห็น​ไหม​ช่วย​โจรกับ​ช่วย​หมา ช่วย​หมา​ยัง​ดี​กว่า​มัน​ยัง​รู้​บุญคุณ

“เอ็ง​ก็​เข้าใจ​ถูก​แล้ว วิสัย​โจร​อย่าง​ข้า​มัน​เลว​แบบ​นี้​แหละ แล้ว​ข้า​ก็​ไม่ได้​ขอ​ให้​พวก​เอ็ง​ช่วย​ด้วย ไป​สิ!”

กระทิง​ฮึดฮัด ส่วน​เพชร​นิ่ง​ไม่​ขยับ มอง​หาญ​ด้วยสายตา​ที่​เต็ม​ไป​ด้วย​คำ​ถาม ก่อน​ที่​จะ​เอ่ย​เนิบๆ

“มี​คน​บอก​ผม​ว่า คุณ​เป็น​คน​ให้​ตะกรุด​นี้​กับ​ผม”

“เอ็ง​นี่​มัน​น่า​รำคาญ ถ้า​พูด​กัน​ไม่​รู้​เรื่อง ข้า​ไป​เอง”

พอ​เห็น​หาญ​ขยับ​จะ​ไป​จริงๆเพชร​ถาม​โพล่ง​ขึ้นว่า “ผม​เป็น​ลูก​คุณ​ใช่​ไหม”

“หมวด​คง​เข้าใจ​ผิด ไอ้​เสือ​หาญ​ไม่​เคย​มี​ลูก” หาญตอบ​อย่าง​ฉุนเฉียว ขาดคำ​ก็​ร้อง​อย่าง​เจ็บปวด ล้ม​ลง​ดิ้น​พราดๆ เพชร​ตกใจ​รีบ​เข้าไป​ดู พลิก​ตัว​หาญ​ขึ้น​มา​แล้ว​เขา​ก็​ตะลึง​งันเมื่อ​เห็น​หน้า​หาญ​ดำ​คล้ำ

ไม่​เพียง​เท่านั้น เพชร​ยัง​เห็น​มี​อะไร​นูนๆขึ้น​มา​ใต้เนื้อ​ของ​หาญ แล้ว​ตื้น​ขึ้น​มาวิ่ง​เป็น​ริ้วๆอยู่​ใต้​ผิวหนัง หาญ​บิด​ตัวร้อง​อย่าง​เจ็บปวด เพชร​ไม่​รู้​จะ​ทำ​อย่างไร ได้​แต่​ร้อง​เรียก

“เสือ​หาญ...เสือ​หาญ...”

ooooooo


ที่​ป่าช้า​สำนัก​อิสุโร ยิ่ง​ยศ​ท่อง​มนต์​ดำ​อยู่​อย่าง​เร่งรีบ มี​ดาม​พ์​นั่ง​ดู​อยู่​อย่างสนใจ   เวลา​ยิ่ง​ผ่าน​ไป หาญ​ก็​ยิ่ง​ดิ้นรน​อย่าง​เจ็บปวด เพชร​พยายาม​ช่วย​เท่า​ที่​คิด​ว่า​จะ​ช่วย​ได้

เวลา​เดียวกัน​นั้น ยิ่ง​ยศ​ลืมตา​เห็น​ปลิง​เกาะ​อยู่ เขา​ท่อง​มนต์​บริกรรม​คาถา​ทันที ปลิง​ที่​เกาะ​อยู่​ค่อยๆเล็ก​ลง...เล็ก​ลง จน​หาย​วับ​ไป

หาญ​ยิ่ง​เจ็บปวด​บิด​ตัว​ไป​มา​แทบ​จะ​เป็น​ดิ้น​พราดๆ เพชร​พยายาม​ช่วย ถาม​ว่า​ทำ​อย่างไร​ถึง​จะ​ช่วย​เขา​ได้​ให้​บอก​มา

“ไม่​มี...ไป​เสีย ข้า​บอก​ให้​ไป” หาญ​ไล่​ท่า​เดียว แล้ว​กระอัก​เลือด​พ่น​โดน​หน้า​เพชร

ยิ่ง​ยศ​ยัง​อยู่​ที่​ป่าช้า พูด​กับ​ดาม​พ์​อย่าง​สะใจ​ว่า อีกไม่นาน​หาญ​จะ​ต้อง​เจ็บปวด​จน​ขาดใจ​ตาย แล้ว​หัวเราะ​ลั่น

ooooooo

ที่​ศาลา​ร้าง สำนัก​อิสุโร หาญ​หายใจ​แผ่ว​ลง​ทุกที กระทิง​เอา​มือ​ไป​รอ​ที่​จมูก​บอก​เพชร​ว่า ลม​หายใจ​เบา​ลง​เรื่อยๆแล้ว  ​เพชร​ไม่​รู้​จะ​ทำ​อย่างไร จึง​ค่อยๆทรุด​ตัว​ลง​นั่ง​พนม​มือ​หน้า​ซาก​พระ​พุทธรูป​ปาง​อุ้ม​บาตร​ที่​เก่า​แก่​จน​ผุ​พัง แล้ว​ภาวนา

“กุศล​ผล​บุญ​ใด​ที่​ลูก​ได้​เคย​สร้าง​สม​ไว้​ทั้ง​ใน​ชาติ​ก่อน​และ​ชาติ​นี้ ลูก​ขอ​อุทิศ​ให้​เจ้ากรรม​นายเวร​ของ​เสือ​หาญ อย่าได้​จอง​เวร​จอง​กรรม​เขา​อีก​เลย ถ้า​ลูก​กับ​เสือ​หาญ​มี​บุญ​บารมี​เกื้อกูล​ต่อ​กัน ขอ​ให้​ลูก​มี​โอกาส​ได้​ทดแทน...ด้วย”

พอ​เพชร​ก้ม​กราบ ก็​มี​แมว​กระโดด​แผล็ว​ผ่าน​หน้า​เขา​ไป เพชร​ชะงัก​หลบ​จน​เสียหลัก​หงายหลัง แต่​พอ​เงย​หน้า​ขึ้น​ก็​มอง​อึ้ง​เมื่อ​เห็น​ด้าน​บน​มี​รอย​หยด​น้ำ แล้ว​น้ำ​ก็​ค่อยๆย้อย​ลง​มา​ใน​บาตร​พระ​พุทธรูป

เพชร​ค่อยๆขอด​น้ำ​จาก​ก้น​บาตร​ที่​มี​อยู่​ไม่​มาก เอาไป​หยอด​ใส่​ปาก​หาญ หลับตา​พนม​มือ​สวด​อิ​ติ​ปิโส...​ไป​เรื่อยๆ หาญ​ค่อยๆสงบ​ลง จาก​นั้น​ก็​กระอัก​เลือด​สดๆออก​มา เลือดที่​กระอัก​ออก​มา​นั้น มี​ทั้ง​ปลิง​และ​ตะปู​ปน​ออก​มา​ด้วย

กระทิง​มอง​อย่าง​ไม่​เชื่อ​สายตา ส่วน​เพชร​หยุด​สวด ลืมตา​ดู​หาญ​อย่าง​โล่ง​ใจ

ooooooo

เพราะ​เสียใจ​กับ​เรื่องราว​ที่​เกิด​ขึ้น​กับ​เพชร ดา​ลิน​ ไป​นั่ง​ดื่ม​ใน​ไนต์คลับ​จน​เมา ฟุบ​อยู่​กับ​โซฟา ดาม​พ์​ที่​จับตา​ติดตาม​การ​เคลื่อนไหว​ของ​ดา​ลิน​ทุก​ฝี​ก้าว​อยู่​แล้ว เข้าไป​ปลุก

“คุณ​หนู...คุณ​หนู​เมา​มาก​แล้ว กลับ​บ้าน​เถอะ​ครับ”

ดา​ลิน​ลืมตา​ดู พอ​เห็น​เป็น​ดาม​พ์​ก็​พูด​อย่าง​ไม่​แยแส​ว่า​ไม่​ใช่​เรื่อง​ของ​นาย​อย่า​มา​ยุ่ง ดาม​พ์​อ้อน​เอาใจ​ว่า​ตน​เป็น​ห่วง เมื่อ​ดา​ลิน​ตัดบท​ว่า​ตน​ดูแล​ตัว​เอง​ได้ พลาง​ยก​แก้ว​เหล้า​จะ​ดื่ม​อีก ดาม​พ์​คว้า​แก้ว​เหล้า​ไป ตัดสินใจ​พูด​ว่า

“คน​อย่าง​หมวด​เพชร ไม่​มี​ค่า​อะไร​ให้​คุณ​ดา​ต้อง​เสียใจ​เลย​นะ​ครับ เขา​เป็น​ลูก​โจร แล้ว​ตอน​นี้​เขา​กำลัง​จะ​เป็น​โจร​ตาม​พ่อ​เขา ​หมวด​เพชร​ไม่​เหมาะ​กับ​คุณ​ดา​เลย​นะ​ครับ ตัดใจ​เสียเถอะ​ครับ”

ดาม​พ์​พูด​ไม่ทัน​ขาดคำ ก็​ถูก​ดา​ลิน​ตบ​หน้า​ฉาด​ใหญ่ ตวาด​เมาๆ

“อย่า​มา​สะเออะ​บอก​ฉัน ว่า​ใคร​เหมาะ​ไม่​เหมาะ​กับ​ฉัน ถึง​เพชร​จะ​เป็น​ลูก​โจร แต่​ฉัน​ก็​รัก​เขา แล้ว​จะ​รัก​ตลอด​ไป... แต่​สำหรับ​คน​อย่าง​นาย แม้แต่​ขาอ่อน​ฉัน​ก็​อย่า​หวัง​ว่า​จะ​เห็น” พูด​แล้ว​เธอ​แย่ง​แก้ว​เครื่อง​ดื่ม​ไป​ดื่ม​จน​หมด

ดามพ์ลูบรอยที่ถูกตบ มองดาลินยิ้มเหี้ยมเมื่อเห็นเธอดื่มจนหมดแก้ว

ที่แท้ดามพ์แอบเทผงกระดูกผีที่เซียนช้างเอาจากตำหนักคนทรงของตัวเองให้ บอกว่านี่เป็นสุดยอดเสน่ห์ยาแฝด เอาไปใส่ในน้ำหรืออาหาร รับรองรายไหนรายนั้นไม่มีพลาด

ดังนั้น ชั่วอึดใจเดียว ดาลินก็มีอาการ เมื่อดามพ์พาเธอกลับไปส่งที่บ้าน เธอนอนกระสับกระส่ายจนทนไม่ได้ สุดท้ายตัดสินใจลุกขึ้นออกจากห้องไป

ดามพ์คอยท่าอยู่แล้ว เขาลุกมาเปิดประตู เห็นดาลินยืนอยู่เธอยิ้มให้อย่างยั่วยวนเชิญชวน เขายิ้มพอใจดึงเธอเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูทันที

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั่วทั้งบ้านของชาญชัยก็โกลาหลกันไปหมด เมื่อดาลินหายไปจากบ้าน ชาญชัยด่าพวกคนใช้อย่างเกรี้ยวกราดว่า อยู่กันยังไง คุณหนูหายไปทั้งคนไม่มีใครรู้เรื่องเลย เลี้ยงเสียข้าวสุก

ยิ่งยศที่มาที่บ้านแล้ว พูดปลอบเจ้านายให้ใจเย็นๆ ดาลินอาจจะไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้ ถูกชาญชัยเสียงดังใส่ว่า ตนเช็กไปหมดแล้ว ดาลินไม่ได้ไปที่บ้านเพื่อนคนไหนเลย

“เอาอย่างนี้ ผมจะให้ตำรวจสายสืบช่วยออกตามอีกแรง” ยิ่งยศเสนออย่างเอาใจ พลางจะออกไป

“ดาอยู่นี่...” เสียงดาลินแว่วเข้ามา แล้วเธอก็เดินเกาะแขนดามพ์เข้ามาอย่างสดชื่น “ไม่ต้องไปตามที่ไหนให้วุ่นวายหรอกค่ะคุณพ่อ...ดาอยู่กับดามพ์เขาค่ะ...อยู่กันทั้งคืน”

ทุกคนอึ้งจนพูดไม่ออก ดามพ์เล่นบทอ่อนน้อม รีบยกมือไหว้ชาญชัย เอ่ยอย่างสำนึกผิดว่า

“ผมขอโทษครับ ที่เราสองคนชิงสุกก่อนห่าม แต่ผมรักคุณดาด้วยใจจริง และยินดีรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดครับ”

ชาญชัยอึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะชักปืนออกมาจ้องไปทางดามพ์ ตวาดอย่างโมโหสุดขีดว่า

“นี่แกกล้าทำลายลูกสาวฉันเหรอ ตายเสียเถอะ!”

“อย่านะคะ” ดาลินพรวดออกไปบังดามพ์ไว้ “ถ้าพ่อยิงดามพ์ ดาจะตายตามเขา เราสองคนรักกันค่ะพ่อ”

ชาญชัยชะงัก ถามว่าแล้วเพชรล่ะ ลูกรักเพชรไม่ใช่หรือ ดาลินตอบอย่างไม่ต้องคิดว่า

“ดาคบกับเพชร เพราะเห็นแก่พ่อ ตอนนี้เราก็เห็นแล้วว่า ธาตุแท้ของเขาเป็นยังไง ดาไม่มีวันแต่งงานกับคนแบบนั้น ดามพ์เท่านั้น ที่จะอยู่กับดาค่ะ”

ฟังแล้วชาญชัยยิ่งงง ถามว่าอยู่กัน หมายความว่ายังไง ดาลินตอบอย่างไม่ตะขิดตะขวง ว่า

“ก็แปลว่าเขาจะย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา วันนี้เลยนะคะดามพ์ ดาไม่อยากให้คุณห่างดาไปแม้แต่วันเดียว” เมื่อชายชัยถามว่าแล้วเรื่องแต่งงานล่ะ เธอตอบอย่างไม่แยแสว่า “มันก็แค่พิธีการเท่านั้น ความรู้สึกของสองคนต่างหากที่สำคัญ” พูดแล้วก็ควงแขนดามพ์ “ไปค่ะ ไปดูห้องเรากัน”

ชาญชัยหันมองยิ่งยศถามว่านี่มันอะไรกัน แล้วขอโทษที่ลูกสาวตนทำเรื่องขายหน้าแบบนี้

“ถ้าท่านหมายถึงเรื่องระหว่างคุณหนูกับ...อดีตลูกชายผม ไม่ต้องกังวลนะครับ มันจบไปแล้ว ท่านครับ ในฐานะผู้บังคับบัญชาของดามพ์ ผมขอรับรองนะครับ ว่าผู้กองดามพ์เป็นคนดี ท่านจะไม่มีทางผิดหวังกับลูกเขยคนนี้แน่นอนครับ”

ยิ่งยศสะใจอย่างยิ่งที่แผนการทุกขั้นตอนของตนสำเร็จง่ายดาย ส่วนชาญชัยจำต้องพยักหน้าอย่างเลยตามเลย

เมื่อยิ่งยศกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง โดยมีดามพ์ เกาะแจไปด้วย พอลับตาคน ยิ่งยศตบบ่าดามพ์ชมกึ่งแซวว่า

“ลื้อมันไม่ใช่เล่นนะ ในที่สุดก็เป็นลูกเขยอธิบดีจนได้” ดามพ์ยกความดีให้ยิ่งยศว่าถ้าเขาไม่ชี้ทางตนก็ไม่กล้าทำหรอก “มันเป็นวาสนาของลื้อต่างหาก ต่อไปนี้งานของเราก็จะสะดวกยิ่งกว่าเดิม แล้วเราสองคนก็จะรวยขึ้น...รวยขึ้นไปเรื่อยๆ ฮ่ะๆๆๆ”

เสียงหัวเราะอย่างเย้ยฟ้าท้าดินของยิ่งยศ กึกก้องไปทั้งห้อง...

ooooooo

ในโบสถ์ร้างของสำนักป่าอิสุธโร หาญลืมตาแล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง เพชรเข้ามาถามว่าตื่นแล้วหรือ หาญมองหน้าเพชรอึดใจนึกอะไรได้ ถามว่า “เพชร... หมวดยังไม่ไปอีกเหรอ”

เพชรไม่ตอบแต่เอาน้ำมาให้ดื่ม หาญปัดทิ้งพยายามลุกขึ้นบอกว่าถ้าหมวดไม่ไปตนจะไปเอง เพชรจับแขนหาญไว้ ถูกหาญสะบัดพลิกตัวจับมือเพชรไพล่หลัง อีกมือค้ำคอเพชรไว้ พูดอย่างดุดัน

“ข้าขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามายุ่งกับข้า”

“ผมไม่ได้ยุ่ง แต่ผมต้องการรู้ความจริง”

“ไม่มีความจริงอะไรทั้งนั้น อย่าคิดว่าหมวดช่วยข้าไว้แล้ว ข้าจะไม่กล้าฆ่าหมวดนะ ลืมไปแล้วหรอว่า ข้าคือไอ้เสือหาญ”

เพชรไม่สะทกสะท้าน ท้าว่าถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าเลย ต่างจ้องตา อย่างวัดใจกัน จนเพชรเป็นฝ่ายถามเสียงอ่อนแต่หนักแน่นว่า

“พ่อผมคือใครกันแน่” ทำให้หาญเริ่มรู้สึกหวั่นไหวแต่ยังปากแข็งว่า พ่อของหมวดก็คือผู้การยิ่งยศ เพชรสวน ไปทันทีว่า “งั้นเหรอ แล้วคนที่ให้ตะกรุดนี้กับแม่ผม คนที่ ยอมฆ่าพวกเดียวกันเพื่อช่วยคนรักของผม คนที่ยอมตายดีกว่าเปิดเผยความลับ ยอมเป็นตัวล่อเสือเมฆ ทั้งๆที่รู้ตัวว่า ตัวเองก็ต้องตายล่ะ คนคนนั้นคือใคร”

หาญถามเสียงอ่อนลงว่ารู้แล้วมันได้อะไรขึ้นมา ให้ความลับเป็นความลับก็ดีแล้ว

“ผมเป็นคนนะ คุณช่วยผมขนาดนี้ แล้วยังปกปิดความจริงผมทำไมอีก”

“เพราะหมวดควรมีพ่อที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่ไอ้โจรชั่ว มือเปื้อนเลือดอย่างผมไง” หาญน้ำตาไหลอย่างสุดที่จะกลั้นได้

ทั้งสองมองหน้ากัน ต่างน้ำตาไหลพราก เพชรพูดเสียงเครือว่า

“แต่ถ้าไม่มีคุณ...ก็ไม่มีผมเหมือนกัน”

วินาทีนั้น หาญปล่อยมือที่ค้ำคอเพชร ตัดสินใจผลักเพชรออกไป ด่าไปร้องไห้ไป

“หมวดพูดบ้าอะไร กลับไปเสีย...หมวดควรจะมีชีวิตที่ดีเหมือนเดิม ได้แต่งงานกับลูกสาวอธิบดีกรมตำรวจ ต่อไปก็จะเจริญก้าวหน้าในอาชีพ อยู่อย่างมีเกียรติ ไม่ใช่ต้องมาหลบๆซ่อนๆแบบโจรอย่าง...” หาญตีบตันจนพูดไม่ออก

“อย่างคุณใช่ไหม...ใช่ไหม” เมื่อหาญยังพูดไม่ออก เพชรพูดอีก “แล้วการที่ต้องอยู่อย่างคนที่ไม่มีใครยอมรับว่าเป็นผู้ให้กำเนิด มันจะต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว สวรรค์ก็ไปไม่ได้ นรกก็ไม่ยอมรับ แล้วผมควรจะอยู่ตรงไหน ตอบผมมาซิ”

หาญยืนก้มหน้าน้ำตาไหลพรากด้วยความสงสารลูก

“ตอนที่ผมตามไปช่วยคุณ นั่นคือผมได้ตัดสินใจแล้วที่จะเผชิญความจริง เพราะไม่ว่าคุณจะเป็นอะไร แต่คุณก็คือพ่อของผม”

หาญมองเพชรอึ้ง เพชรคุกเข่าลงก้มกราบแทบเท้า หาญพยายามหักห้ามใจอยู่นาน สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ค่อยๆเอามือวางบนหัวเพชร เอ่ยเสียงเครืออย่างตื้นตัน

“เพชร...ลูกพ่อ...”

“พ่อ...” เพชรเรียกเป็นครั้งแรก

หาญสุดที่จะทนอีกแล้ว เขาดึงเพชรขึ้นไปกอด ต่างกอดกันร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง

กระทิงเดินเข้ามากระชากหาญออกล็อกคอไว้ พูดอย่างไม่หายแค้นว่า

“เอ็งสองคนปรับความเข้าใจกันแล้ว นั่นมันเรื่องของเอ็ง แต่สำหรับข้า มันก็ยังเป็นศัตรูของข้า!”

เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน  ช่  อ  ง   7    
2..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7  
8  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7  
9  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7  
10  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10  ช่  อ  ง   7  
11  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7  
12  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12  ช่  อ  ง   7  
13  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13  ช่  อ  ง   7  
14  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14  ช่  อ  ง   7  
15  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15  ช่  อ  ง   7  
16  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16  ช่  อ  ง   7  


เรื่องย่อ เสือสั่งฟ้า ตอน13 ละครช่อง7



เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน  ช่  อ  ง   7    
2..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7  
8  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7  
9  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7  
10  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10  ช่  อ  ง   7  
11  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7  
12  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12  ช่  อ  ง   7  
13  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13  ช่  อ  ง   7  
14  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14  ช่  อ  ง   7  
15  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15  ช่  อ  ง   7  
16  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16  ช่  อ  ง   7  

ตอนที่ 13

รุ่งขึ้น ที่บ้านพักจ่าเฉยกับพวก สายแล้วกระเต็นยังนั่งกอดเข่าเจ่าจุกซึมเศร้าอยู่หน้าตาอิดโรยเพราะ ร้องไห้มาทั้งคืนและไม่ได้นอนเลย

จ่าเฉยในชุดตำรวจจะไปทำงาน เดินผ่านมาเอาหูแนบกับประตูฟังเสียงข้างในอย่างเป็นห่วงและอยากรู้อยากเห็น พลันก็สะดุ้ง เมื่อเซียนช้างทักเสียงดังลั่น

“อ้าวเฮ้ย ไอ้เฉยเอ็งทำอะไรวะ?”

“โธ่...เบาๆซิ พี่ช้าง” จ่าเฉยจุ๊ปากทำกระซิบกระซาบ พลางชี้ไปในห้อง แต่เซียนช้างยังงงๆ

“เฮ้ย ข้าหิวข้าวแล้ว มีอะไรกินบ้างวะ” เสียงกระทิงตะโกนมาอีกคน

จ่าเฉยทำหน้าอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไปลากทั้งสองคนออกไปไกลๆ

กระเต็นที่นั่งซึมเศร้าอยู่ เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกกันข้างนอก

ooooooo

จ่าเฉยลากสองเซียนไปนั่งที่หน้าบ้าน จับหัวทั้งสองคนเข้ามากระซิบกระซาบ

“หมวดเพชรเอามันมาส่งที่นี่เมื่อคืน” เซียนช้างฟังแล้วอุทาน ส่วนกระทิงก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นรึ

“ไม่รู้ ข้าออกเวรมาถึงบ้านก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ทันคุยอะไรกัน นังกระเต็นก็วิ่งเข้าห้องไปเลยส่วนหมวดเพชรก็รีบกลับไป ไม่อธิบายอะไรสักคำ” จ่าเฉยเล่าอย่างตื่นเต้น

จงอางเห็นกระเต็นเดินเครียดออกมา เสนอให้ลองถามเจ้าตัวดู จ่าเฉยเลยร้องถาม

“ไอ้เต็น เอ็งไปก่อเรื่องอะไรมาวะ...ถึงได้...”

จ่าเฉยหยุดกึกเพราะถูกเซียนช้างสะกิดอย่างแรง พลางพยักพเยิดไปที่ทางเดิน จ่าเฉยมองไปจึงเห็นเพชรกำลังเดินมา

กระเต็นเงยหน้า สบตาเพชรเข้าพอดี ต่างมองกันนิ่งแบบไม่รู้จะพูดอะไรดี เซียนช้าง กระทิง จงอางรวมทั้งจ่าเฉย ต่างมองท่าทีของทั้งคู่งงๆ

ครู่หนึ่ง  กระเต็นเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน ถามว่า “นาย...นายกับคุณดาคุยกันรู้เรื่องแล้วใช่ไหม?”

“เขายังโกรธอยู่ คุยไปก็เปล่าประโยชน์” เพชรถอนใจ หน้าเครียด

“ฉัน...ฉันขอโทษ” กระเต็นเสียงขาดหายไปในลำคอ ที่ตีบตันจนพูดไม่ออก ทนไม่ได้ร้องไห้แล้วหลบหน้าเพชรเดินเลี่ยงออกไปทันที

เพชรได้แต่มองตาม พอหันกลับมา ก็เจอสามเซียนกับอีกหนึ่งจ่ามองอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ผมว่าไปคุยกันในบ้านจะดีกว่า” เพชรชวนแล้วเดินนำเข้าไป ทั้งสี่จึงเดินตามไปเงียบๆ อย่างสังเกตท่าที

ฝ่ายกระเต็นเดินเลี่ยงไปที่มุมหนึ่งหน้ารั้วบ้าน โผล่มามองเพชรที่กำลังเดินนำเข้าไปในบ้าน เธอพึมพำน้ำตาคลอ

“ฉันขอโทษ...ฉันก่อปัญหาให้นายอีกแล้ว...” พูดแล้วเดินปาดน้ำตาออกไป

ooooooo

ในห้องพักจ่าเฉย พอเข้ามานั่งแล้ว จ่าเฉยถามเพชรทันทีว่า

“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่หมวด ทำไมไอ้เต็นถึงต้องย้ายออกมาจากบ้านท่านอธิบดี มันไปก่อเรื่องอีกแล้ว ใช่ไหม”

เพชรรีบตัดบทแบบไม่อยากให้จ่าพูดอะไรที่ทำให้กระเต็นเสียหายกว่านี้ว่า

“เรื่องเข้าใจผิดน่ะ อย่าไปสนใจเลย แล้วถ้าให้กระเต็นอยู่ที่นี่ไปก่อน ดาบคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไอ้เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกหมวด ไอ้เต็นก็เหมือนลูกเหมือนหลาน ดีซะอีกจะได้มีคนเก็บกวาดบ้านให้ด้วยจริงไหม” จ่าเฉยหันไปถามพรรคพวก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

“ที่ผมมาที่นี่ ไม่ใช่แค่เรื่องกระเต็นเรื่องเดียวแต่มีเรื่องเสือหาญจะมาบอกด้วย” เพชรสีหน้าจริงจัง กระทิง ถามว่าจะประหารมันแล้วใช่ไหม เพชรถอนใจบอกว่า “เปล่า เบื้องบนเพิ่งมีคำสั่งให้ย้ายตัวเสือหาญไปคุมขังที่เรือนจำบางขวาง ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่ถึงตอนนั้นคงต้องขอให้พวกเราช่วยแอบคุ้มกันเพื่อไม่ให้เกิดการชิงตัวขึ้น”

“ดี เรื่องสนุกๆแบบนี้ข้าชอบ” จงอางกระเหี้ยน กระหือรือเต็มที่ แต่จ่าเฉยติงอย่างสงสัยว่า

“เอ...แปลก ทั้งๆที่หมวดเป็นเจ้าของคดี แต่กลับไม่รู้รายละเอียดมันเหมือนจงใจปิดกันชัดๆ”

“ใช่ หรือว่าเขาจะยึดอำนาจหมวดคืนแล้ว” เซียนช้างเห็นด้วย

“ผมไม่ยอมแน่ พวกเราทุกคนก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม” เพชรย้ำ ทุกคนพยักหน้ารับ

กระทิงนิ่งเงียบ หน้าเครียด รู้สึกว่าเรื่องนี้มีพิรุธ ขืนรอช้าโอกาสแก้แค้นก็คงหมดไปแน่ๆ

ooooooo

ที่ห้องขังเดี่ยวในกองปราบ หาญนั่งเครียดอยู่ใน

ความมืด  พอได้ยินเสียงเปิดประตูเขาลุกขึ้นยืนอย่างเตรียมพร้อม เห็นยิ่งยศเดินเข้ามา หยุดมองหน้า พูดอย่างวางอำนาจ

“พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเดือนดับแล้วนะไอ้หาญ”

“ฉันพร้อมแล้ว”

ยิ่งยศหัวเราะกวนๆ ถามว่า “พร้อมอะไร พร้อมที่จะล่อไอ้เสือเมฆมาติดกับ รึว่าพร้อมที่จะตายไปด้วย แกจะสั่งเสียอะไรไหมล่ะ ฉันบอกลูกเมียแกให้”

“ไม่ต้อง! ฉันจะทำตามแผนทุกอย่าง ขอแค่แกรักษาคำสัญญาก็พอ”

“หึๆได้สิ...เพื่อนรัก” พูดแล้วจะหันกลับ หาญเรียกไว้ ขอแกมสั่งว่า

“เดี๋ยว พรุ่งนี้อย่าให้เพชรเข้ามายุ่งเกี่ยวเป็นอันขาด”

“แน่นอน”ยิ่งยศตอบแต่ไม่หันมอง ในใจคิดเหมือนยิ่งยุให้ทำ เขาออกไปแล้วปิดประตูโครม

หาญทรุดนั่งหน้าเครียด พึมพำในความมืด...

“เพชร พรุ่งนี้ความลับจะตายไปกับพ่อ ลูกพ่อต้องมีชีวิตที่ดีต่อไป”

ooooooo

เมื่อยิ่งยศกลับไปถึงห้องทำงาน เขาเรียกดามพ์มาพบ ดามพ์รายงานว่า

“สายของเรารายงานมาว่า เห็นเสือเมฆซ่อนตัวอยู่ย่านบางลำพูครับท่าน จะให้ล้อมจับมันเลยไหมครับ”

“ไม่ต้อง เข้าพระนครมาแบบนี้ แสดงว่ามันกำลังจะติดกับอั๊ว ลื้อส่งคนไปที่นั้น ปล่อยข่าวลือว่าเราจะย้ายตัวไอ้หาญพรุ่งนี้”เมื่อดามพ์รับคำ ยิ่งยศหัวเราะในลำคอพูดอย่างลำพองใจ“หึๆแผนล่อเสือเมฆออกจากถ้ำของอั๊วต้องสำเร็จแน่ ถึงตอนนั้น อั๊วจะเสนอเลื่อนขั้นให้ลื้อสักสองขั้นเลยเป็นไง”

“ขอบคุณครับท่าน”ดามพ์ค้อมหัวหน้าบาน นึกขึ้นได้รีบบอก“มีอีกเรื่องนึงครับ ผมบังเอิญเจอแฟ้มสำนวนคดีเก่าของไอ้กระทิง”

ยิ่งยศถามว่ามันเป็นใคร ดามพ์รายงานอย่างรู้ข้อมูลละเอียดว่า

“ไอ้กระทิงมันอยู่ในทีมเฉพาะกิจของหมวดเพชร มีความแค้นกับไอ้หาญ”

“กระทิง...” ยิ่งยศพึมพำพลางพลิกแฟ้มสำนวนดู

อย่างเร็ว พลันความคิดก็เห็นภาพในอดีต...เมื่อครั้งที่ต่อยมวยกับกระทิงแล้วตนแพ้ จนมาถึงตอนที่ตนลากกระทิงไปซ้อม

เวลานั้น หาญเข้ามาบอกว่า

“นายกระทิงไม่เคยมีประวัติเกี่ยวกับยาเสพติด ฉันสอบสวนพยานหลายปากแล้ว แต่ถ้านายกระทิงถูกยัดยาไว้ในตัวจริง เราสองคนก็น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัย เพราะเพิ่งขึ้นชกกันมา”

“บ้า แกกับฉันจะทำทำไมวะ เอางี้ ตอนนี้คดีแกก็เต็มมือ ฉันจัดการให้เอง ตำรวจหน้าไหนกล้ารังแกชาวบ้านฉันจะลากคอเข้าคุกให้หมด”ยิ่งยศบอกหาญด้วยสีหน้าจริงจัง

คิดถึงเรื่องราวในอดีตแล้วยิ่งยศโยนแฟ้มคดีคืนดามพ์

“ผมจะรีบเอาไปเผาให้เร็วที่สุด”ดามพ์พูดอย่างเอาใจ

“ไม่ต้อง ของดีแบบนี้เผาทำไม น่าเสียดาย ฮ่ะๆๆๆ อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้...”ยิ่งยศยิ้มอย่างชั่วร้าย

ooooooo

ที่หน้าบ้านดาลิน กระเต็นถูกสาวใช้ผลักออกมานอกรั้วอย่างชิงชัง กระเต็นพยายามจะเข้าไป ปากก็ร้องขอ

“ไม่ ฉันไม่ไป ให้ฉันเจอคุณหนูเถอะนะ”

“ไม่ได้” คนใช้ดันกระเต็นออกอย่างแรงจนกระเต็นล้มลงแล้วปิดประตูปัง

กระเต็นเจ็บจนร้องโอ๊ย...ค่อยๆลุกขึ้นยืนเซๆ พลันเพชรก็เข้ามาประคองไว้ถามว่ามาที่นี่อีกทำไม กระเต็นรีบผละออกจากเพชร บอกว่าตนอยากคุยกับดาลินให้เข้าใจ

“โธ่เอ้ย...”เพชรรีบประคองกระเต็นไปที่รถแล้วขับออกไปทันที

เขาพาเธอไปที่สวนสาธารณะ บ่นกระเต็นด้วยความเป็นห่วงว่า

“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉันกับคุณดา ไม่เกี่ยวกับเธอ”

“แต่นายต้องเดือดร้อนก็เพราะฉัน ฉันก็ต้อง...”

“ไม่ต้อง”เพชรขัดขึ้น “เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันขอแค่เธออยู่เฉยๆ อย่ามายุ่งกับคนรักของฉันอีก แค่นี้เธอทำให้ฉันได้ไหม” กระเต็นไม่ตอบ ก้มหน้ากลั้นน้ำตา “เป็นอะไรไปอีก มองฉันสิ บอกฉันว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก”

เพชรจับหน้ากระเต็นเงยขึ้นเห็นน้ำตาไหลเป็นทางอาบแก้ม เขามองอึ้ง กระเต็นปัดมือเขาออก พูดเสียงสะอื้น

“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับเรื่องรักๆของหมวดนักหรอก ฉันจะกลับบ้านเอง หมวดกลับไปเถอะ”

พูดแล้วกระเต็นวิ่งหนีไปเลย เพชรมองตามสบถอย่างอัดอั้น “โธ่โว้ย”

ooooooo

กระเต็นกลับมาที่บ้านพักจ่าเฉย นั่งมองพระจันทร์ที่หน้าบ้าน ถอนใจเฮือกๆอย่างไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไรดีในยามนี้ ยิ่งคิดถึงพ่อแม่ ตามองพระจันทร์พูดเหมือนฝากพระจันทร์ให้ช่วยถามพ่อแม่ให้ด้วยว่า

“พ่อจ๋า แม่จ๋า ฉันจะทำยังไงดี ฉันมันสร้างแต่ปัญหา...”

จ่าเฉยย่องเข้ามาด้วยความเป็นห่วง มานั่งข้างๆ เอาข้าวต้มมัดให้

“ข้าวต้มมัด ข้าเก็บไว้ให้เอ็ง กินซะหน่อย เดี๋ยวจะแสบท้อง”กระเต็นรีบเช็ดน้ำตาไม่อยากให้จ่าเห็นความอ่อนแอของตน ส่ายหน้าไม่ยอมกิน

“ข้ามันก็ปลอบใจใครไม่ค่อยเป็น แต่เห็นเอ็งเป็นแบบนี้ก็อดห่วงไม่ได้...เอ็งมีปัญหากับคุณหนูดาลินใช่ไหม...ถ้าเอ็งไม่ไหวจริงๆก็ร้องไห้ออกมาเถอะ ข้าอาจดูแลเอ็งไม่ดีเท่าพี่แหวนพี่บานเย็น แต่ก็เป็นน้าที่หวังดีกับเอ็งเสมอ”

กระเต็นมองจ่าเฉยร้องไห้ฮือๆออกมา ความอดกลั้นพังทลายหมดสิ้น ซบหน้ากับไหล่จ่าร้องไห้อย่างไม่อาย จ่าได้แต่พยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง ลูบผมกระเต็นด้วยความสงสารจับใจ...

ooooooo

เช้าวันใหม่ ขณะจ่าเฉยเดินเข้าไปในกองปราบ ดามพ์ที่มาดักรออยู่แล้ว ทำทีเดินสวนออกมาทัก

“อ้าว เป็นไงบ้าง ที่บ้านพักขาดเหลืออะไรรึเปล่า”

“เรียบร้อยดีครับผู้กอง ที่พระนครนี่กับข้าวกับปลาก็เยอะแยะ อยู่สบายกว่าที่บ้านนอกเสียอีก พวกเพื่อนๆผมชอบกันใหญ่”

“ก็ดีน่ะสิ อ้อ...คนที่ชื่อกระทิงนี่ เขาเก่งหมัดมวยใช่ไหม รู้จักกันได้ยังไงล่ะ” ดามพ์ทำทีถามหยั่งเชิงทั้งที่รู้อยู่เต็มอกแล้ว

“อันที่จริง มันไม่ใช่เพื่อนผมหรอกผู้กอง แต่ที่ตามมาด้วยก็เพราะมีความแค้นกับเสือหาญเห็นว่าถูกมันใส่ร้ายจนติดคุกอยู่หลายปี” จ่าเฉยพาซื่อ

“งั้นเหรอ ทำไมไม่ไปรื้อแฟ้มคดีมาดูล่ะ เผื่อจะช่วยล้างมลทินให้กระทิงได้ เขามาช่วยงานเรา เราก็น่าจะช่วยเขาให้ถึงที่สุด” ดามพ์ทำตามแผนที่ยิ่งยศสั่ง

จ่าเฉยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย บอกว่าตนจะไปดูเดี๋ยวนี้เลย ขอบคุณดามพ์แล้วเดินยิ้มไปตามความหวังว่าจะช่วยกระทิงได้

ดามพ์มองตามยิ้มร้ายที่หลอกจ่าเฉยได้ง่ายดาย

ooooooo
หลังจากที่เพชรบอกให้กระเต็นกลับไปแล้ว เขาก็ยืนลังเลอยู่หน้าบ้านดาลิน ยกมือจะกดกริ่งแล้วก็ลดมือลงมองเข้าไปในบ้าน สีหน้าเครียด ไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายอย่างไรดี

ที่ห้องนอนดาลิน เธอแอบดูอยู่ที่หน้าต่าง เห็นทุกความเคลื่อนไหวของเพชร น้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกกดดัน แต่แล้วก็ปิดม่านหน้าต่างเชิดหน้าอย่างทิฐิ

ขณะนั้นเอง จ่าเฉยร้องเรียกอย่างตื่นเต้น ในมือถือแฟ้มวิ่งเข้ามา เพชรหันมองถามว่ามีอะไรหรือเปล่า

“มีสิครับ เรื่องสำคัญด้วย แฟ้มคดีกระทิงครับ ผมลองไปค้นดู” พูดพลางยื่นแฟ้มให้ เพชรรับไปพลิกดู แต่พออ่านข้อมูลแล้ว เพชรถึงกับอึ้ง มองจ่าเฉยถามว่า

“พ่อ? ทำไมพ่อเป็นคนทำคดีนี้ล่ะ? ไหนว่าเป็นเสือหาญ?”

“ผมก็เลยรีบมาหาหมวดนี่แหละครับ หรือว่าไอ้เสือหาญมันจะใส่ความพ่อหมวด  มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน” จ่าเฉยวิเคราะห์

“ดาบอย่าเพิ่งบอกใคร ผมขอสืบความจริงเรื่องนี้เอง” เพชรปิดแฟ้ม คิดเครียดไม่เข้าใจว่าพ่อมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ 

ได้ยังไง

ooooooo

ดาลินปิดม่านแล้วไปนั่งเครียดที่เตียง ใจไม่นิ่ง คิดสับสน สุดท้ายทนไม่ได้ลุกไปเปิดม่านหน้าต่างมองลงไป ไม่มีเพชรอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอหน้าเศร้า รู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ

ขณะนั้นเอง สาวใช้มาเคาะประตู พอเข้ามาก็รายงานว่า

“คุณหนูคะ เอ่อ...กระเต็นโทรศัพท์มาค่ะ”

“ก็บอกไปสิว่าฉันไม่คุยด้วย”

“บอกไปแล้วค่ะ เขาก็เลยฝากข้อความนี้ไว้ให้” สาวใช้บอกพลางยื่นข้อความที่จดไว้ให้ ดาลินรับไปขยำทิ้งทันทีแต่แล้วก็เปลี่ยนใจหยิบขึ้นมาคลี่อ่าน

ไม่นาน ดาลินก็ไปที่สระน้ำสาธารณะแห่งหนึ่ง เห็น กระเต็นยืนเศร้าอยู่ เธอเดินมาพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“มีอะไรก็รีบว่ามา ฉันมีเวลาไม่มาก”

กระเต็นหันมองเดินเข้าหา แล้วรีบพูด

“คุณดากำลังเข้าใจผิดนะคะ กระเต็นกับหมวดเพชรไม่ได้...”

“ไม่ได้อะไร ในเมื่อฉันเห็น...เห็นเธอสองคนในสภาพแบบนั้น” ดาลินขัดขึ้นทันที กระเต็นรีบบอกว่า

“เราสองคนถูกใส่ร้ายค่ะ” ดาลินมองกระเต็นเต็มตาอย่าสงสัย กระเต็นรีบพูดต่อ “ใช่ค่ะกระเต็นไปที่นั่นเพราะได้ข่าวว่ามีคนที่เกี่ยวข้องกับการตายของพ่อ ต้องไปสืบเอาเอง แต่พอไปถึง นั่งรอสักพักก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มารู้ตัวอีกทีก็...”

“อยู่บนเตียง” ดาลินพูดต่อเสียงเครียด

“ใช่ค่ะ มันต้องมีคนแกล้งเราแน่ๆ เพราะหมวดเพชรก็ตกใจมาก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ยังไง”

“ฉันไม่เชื่อ อย่ามาแต่งเรื่องซะให้ยาก เธอเคยโกหกฉันเรื่องไปเรียนทำผม แต่ที่แท้ไปกับเพชร”

“เรื่องนั้น...” กระเต็นยกมือไหว้ “กระเต็นขอโทษค่ะ ที่โกหกเพราะกระเต็นไปเรียนอาคมกับพวกลุงช้างกลัวคุณดา จะห้าม ไม่เกี่ยวอะไรกับหมวดเพชรเลยจริงๆนะคะ”

ดาลินเริ่มเชื่อ กระเต็นรีบพูดต่อ เพราะกลัวดาลินจะบอกว่าหมดเวลาแล้วว่า

“คุณดาคะ หมวดรักคุณดามากนะคะ เราสองคนไม่มีทางทำเรื่องชั่วๆ แบบนั้นแน่ค่ะ”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าที่เธอพูดคราวนี้ เป็นความจริง” ดาลินยังตั้งแง่

กระเต็นคิดหนัก สุดท้ายชวนกันไปที่โบสถ์ กระเต็นคุกเข่าพนมมือกราบพระ

“ลูกช้างขอสาบานต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย  หากลูกช้างโป้ปดมดเท็จก็ขอให้มีอันเป็นไปในสามวันเจ็ดวัน อย่าได้ผุดได้เกิดอีกเลย...สาธุ”

ดาลินนั่งอยู่ข้างๆ จับตาดูกระเต็นตลอดเวลา จนเมื่อกระเต็นสาบานเสร็จหันมาอ้อนวอนดาลินว่า

“คุณดาคืนดีกับหมวดเพชรเถอะค่ะ หมวดรักคุณดามากนะคะ”

เพราะเห็นว่ากระเต็นเป็นคนเชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทำให้ดาลินเริ่มเชื่อ มองกระเต็นอย่างพินิจพิจารณา บอกว่า

“ฉันยังไม่เชื่อทั้งหมดหรอกนะ แต่จะลองคุยกับเพชรดู”

แค่นั้นกระเต็นก็ดีใจยิ้มเต็มหน้าน้ำตาคลอ รีบขอบคุณ

ooooooo

เพชรกลับไปที่กองปราบ ตรงไปที่ห้องทำงานของยิ่งยศ พรวดเข้าไป แต่ยิ่งยศไม่อยู่ เพชรเดินเข้าไปมองหา พบซองเอกสารที่เขียนชื่อตนที่หน้าซอง วางอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบดู เห็นซองไม่ได้ปิดผนึกเลยดึงของในซองออกมาดู

เพชรอึ้งสนิท เมื่อเห็นเป็นรูปของหาญกับเกศินีถ่ายคู่กัน เขาพลิกดูหลังภาพ เห็นลายมือหาญที่เขียนไว้อย่างสวยงามว่า

“พี่ขอสัญญา...ความรักของเราสองคน จะคงอยู่ชั่วนิรันดร...หาญ”

เพชรช็อก พึมพำเหมือนสติไม่อยู่กับตัว “ที่แท้แม่กับเสือหาญก็...”

ครั้นพลิกกลับมาดูรูปอีกที เพชรเห็นตะกรุดที่คอหาญ เขาเพ่งมองพึมพำ “ตะกรุด” แล้วรีบเอาตะกรุดของตัวเองที่คอออกมาเทียบ ดูแล้วก็ยิ่งตระหนก งุนงง

“ทำไม...ทำไมถึงเหมือนกันมากขนาดนี้ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เพชรรีบออกจากห้องยิ่งยศไปทันที เขาตรงไปที่ห้องขังเดี่ยวที่กองปราบ ในมือยังถือแฟ้มคดีกับรูปคู่ของหาญกับเกศินีอยู่ เขาเพ่งไปยังร่างที่ยืนในเงามืด ถามเสียงเครียด

“เสือหาญ ฉันมีเรื่องจะถามแก”

แต่พอร่างในเงามืดเดินออกมา เพชรตะลึงอึ้งเพราะแทนที่ จะเป็นหาญกลับกลายเป็นยิ่งยศ!

“พ่อ...ทำไม...”

“ฉันจะตอบเรื่องนี้แทนไอ้หาญมันเอง” ยิ่งยศพูดตามองรูปถ่ายในมือเพชร

เมื่อเพชรถามว่าหมายความว่าพ่อรู้ ยิ่งยศเล่าเนิบๆแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแค้นว่า “ก่อนที่จะแต่งงาน ไอ้หาญเป็นคนรักเก่าของแม่แก แต่ที่ฉันปิดแกไว้ เพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร”

“แล้วทำไมตอนนี้พ่อถึงมาบอกผม พ่อจงใจวางรูปนี้ให้ผมรู้” เพชรเสียงสะท้าน


“เพราะมันถึงเวลาที่แกจะต้องเลือก” เมื่อเพชรถามว่าเลือกอะไร ยิ่งยศตอบไม่ลังเลว่า “เลือกระหว่างฉัน พ่อที่เลี้ยงแกมายี่สิบกว่าปี กับมัน พ่อที่ให้กำเนิดแก!”

“พ่อพูดอะไร ผมสับสนไปหมดแล้ว”

ยิ่งยศยังไม่พูด แต่ตรงเข้าไปกระชากตะกรุดที่คอเพชรปาลงพื้น พูดเกือบเป็นตะคอกว่า

“ฉันพูดถึงไอ้หาญ เจ้าของตะกรุด คนที่เป็นพ่อแกไงล่ะเพชร!”

เพชรช็อก ปฏิเสธอย่างตระหนกว่าไม่จริง พ่อเอาอะไรมาพูด ตนไม่เชื่อ

ยิ่งยศพูดอย่างเลือดเย็นว่า

“แม่แกหมู่เลือดเอ แกเอบี ส่วนฉันโอ ฉันให้เลือดแกไม่ได้แต่ไอ้หาญต้องทำได้แน่” เมื่อเพชรยังคงปฏิเสธว่าไม่จริง...ไม่จริง ยิ่งยศยืนยันว่า “จริง ฉันเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้ ตอนที่แกผ่าตัด เพชร ฉันรักแกมาก ยังไงแกก็เป็นลูกของฉัน” ยิ่งยศกอดเพชรไว้ เพชรมองเขาอย่างเจ็บปวด ซึ้งใจ กอดเขาไว้พูดเสียงเครือว่าตนก็รักพ่อ...

“แกฟังนะ ฉันใช้ไอ้หาญล่อเสือเมฆออกมาฆ่าที่ป่าช้าวัดมะยมใน รับรอง มันต้องตายในวันนี้แน่ ถ้าไอ้หาญตายความลับก็จะเป็นความลับตลอดไป แกกลับไปฆ่าไอ้หาญเอง แล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิมด้วย ฉันสัญญา”

พูดแล้วยิ่งยศเดินออกจากห้องไป

เพชรหยิบรูปคู่ของหาญกับเกศินีขึ้นมาดูด้วยสายตาที่สับสนเครียดหนัก

ยิ่งยศออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้ากองปราบ เขาขึ้นนั่งที่เบาะหลัง แล้วตำรวจที่ทำหน้าที่ขับก็พุ่งออกไปทันที

ooooooo

ที่ห้องขังเดี่ยว ขณะสิบเวรนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะนั้น มีมือลึกลับขว้างก้อนหินเข้ามาในห้อง สิบเวรลุกไปดู ทันทีนั้นเท้าคู่หนึ่งก็ก้าวเข้ามาแล้วเดินหลบไปที่ห้องขังเดี่ยวอย่างรวดเร็ว ในมือมีมีดสั้นกระชับมั่น

ที่แท้คือกระทิงนั่นเอง!

เพชรยังอยู่ในห้องขังเดี่ยวของหาญ เขาเดินวนไปมาในห้อง สีหน้าเครียดจัดกับเรื่องราวที่เพิ่งรับรู้มา คำพูดของ ยิ่งยศที่ว่า...

“ถ้าไอ้หาญตาย ความลับก็จะเป็นความลับตลอดไป แกกลับบ้านไปซะ ฉันจะไปฆ่าไอ้หาญเอง แล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม รวมทั้งเรื่องหนูดาลินด้วย ฉันสัญญา” ยังก้องอยู่ในความรู้สึก

ขณะนั้นเอง กระทิงย่องเข้ามา เห็นเงาคนก็เงื้อมีดสั้นสุดแขนเตรียมจ้วงสุดแรง

พริบตานั้น เพชรรู้สึกตัวหันมาจับแขนกระทิงไว้ ทั้งสองต่อสู้กันสุดฤทธิ์ จนเมื่อไปในที่สลัวจึงเห็นหน้ากันต่างชะงักกึก กระทิงถามอย่างแปลกใจว่า

“หมวด ทำไม แล้วไอ้หาญล่ะ มันอยู่ไหน ข้าจะฆ่ามัน!”

“เสือหาญถูกส่งไปที่อื่นแล้ว แต่ที่สำคัญเสือหาญไม่ได้เป็นคนทำคดีให้อาจารย์ทิงต้องติดคุก”

กระทิงงง เพชรจึงส่งแฟ้มคดีให้ดู กระทิงเห็นเป็นแฟ้มคดีของตนจึงรีบพลิกดู ในเอกสารระบุชัดว่า ยิ่งยศ ไพรีพ่าย เจ้าของคดี กระทิงถามว่าหมายความว่ายังไง นี่มันเรื่องอะไรกัน

เพชรมองกระทิงอย่างอึดอัด อึ้งอั้น เครียดจนผลักกระทิงออกตะโกนก้อง

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน...”

เวลาเดียวกัน หลังจากดาลินคุยกับกระเต็นแล้วเธอไปที่กองปราบถามหาหมวดเพชร สิบเวรบอกว่า

“หมวดออกไปได้สักครู่แล้วครับ เห็นว่าปวดหัว ขอลากลับไปพักที่บ้าน”

ดาลินหงุดหงิดผิดหวังมากที่มาไม่ทัน

ooooooo

ที่ถนนเปลี่ยวแห่งหนึ่ง...

รถกระบะตำรวจขับมา เบาะหลังของกระบะมีตำรวจนั่งอยู่สองนาย ตามด้วยรถเก๋ง ในรถเก๋งหาญที่ถูกใส่กุญแจมือนั่งอยู่เบาะหลัง โดยมีดามพ์กับตำรวจอีกนายนั่งประกบ

ทุกคนนั่งเงียบ เครียด หาญมองไปรอบๆ อย่างระวังตัวตลอดเวลา

ทันใดนั้น รถกระบะที่นำมาตำรวจสองนายถูกยิงตาย ตำรวจที่ขับรถก็ถูกยิงตาย รถเสียหลักตกลงข้างทางพริบตานั้น รถของเสือเมฆที่จอดซุ่มอยู่ก็พุ่งออกมา เสือเมฆเป็นคนขับ พลับพลึงนั่งอยู่ข้างๆเสือเมฆขับรถพุ่งเข้าชนรถที่หาญนั่ง

“ล่อมันไปให้ได้เร็ว!”ดามพ์ตะโกนบอกคนขับ ชักปืนเตรียมสู้เต็มที่

รถเก๋งตำรวจตะบึงไปข้างหน้า รถเสือเมฆไล่บี้ไปติดๆ

พลับพลึงเห็นรถเก๋งตำรวจเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง เธอร้องบอกเสือเมฆ เร่งให้ตามไปเร็วๆ เสือเมฆเร่งพุ่งตามไปคำรามด้วยความแค้น

“วันนี้ต้องเป็นวันตายของไอ้หาญแน่ๆ”

ระหว่างที่เสือเมฆขับรถไล่บี้รถตำรวจนั้น พลับพลึงก็ยิงใส่รถตำรวจไม่ยั้งไปตลอดทาง

ooooooo

ขณะขับไล่บี้กันเอาเป็นเอาตายนั่นเอง จู่ๆรถเก๋งของตำรวจก็จอดกึก ดามพ์ดึงหาญที่ถูกใส่กุญแจมือลากลงมาจากรถพร้อมตำรวจอีกสองนาย แล้วหันยิงใส่รถเสือเมฆ

เสือเมฆหยุดรถเปิดประตูลงมาพร้อมกับพลับพลึง พากันหลบข้างประตูรถยิงสู้กับตำรวจ ตำรวจสองนายที่ลงมาพร้อมดามพ์ถูกยิงตาย

ดามพ์ระดมยิงจนกระสุนหมด เมฆดูสถานการณ์ออก หยุดยิง ตะโกน

“ส่งตัวไอ้หาญมาให้ฉัน! ไม่งั้นแกตาย เร็ว!”

แทนเสียงพูด กลับมีเสียงปรบมือดังขึ้น

เสือเมฆกับพลับพลึงอยู่ระหว่างรถสองคัน หันมองตามเสียงปรบมือ เห็นยิ่งยศอยู่ที่มุมหนึ่ง ยิ่งยศพูดเสียงดังอย่างเย้ยหยันว่า

“เก่งมากเสือเมฆ...แต่แกยังเก่งไม่พอ”

สิ้นเสียงยิ่งยศ ตำรวจสิบนายก็โผล่ขึ้นจากพุ่มไม้ จี้ปืน ไปทางเสือเมฆกับพลับพลึง

“ลุง! เราหลงกลพวกมัน” พลับพลึงร้องบอก

“ฮ่ะๆๆๆที่นี่คือที่ตายของพวกแก” ยิ่งยศระเบิดหัวเราะออกมา

“ข้าเสือเมฆ ไม่ใช่ไก่อ่อน!” เสือเมฆกำดินขึ้นมาเป่าคาถา พริบตานั้นเกิดแสงจ้าเหมือนสายฟ้าฟาดแวบหนึ่งเข้าตาเสือเมฆ เขาถึงกับผงะ เงยหน้ามองท้องฟ้า พลับพลึงถามว่า มีอะไรหรือลุง

เสือเมฆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เกิดสุริยุปราคาขึ้นบนท้องฟ้าแต่ไม่เต็มดวง เสือเมฆนึกรู้ทันที อุทาน

“แย่แล้ว วันเดือนดับ!”

“ฮ่ะๆๆๆวันเดือนดับ อาคมจะเสื่อมถอย แต่ภูตผีจะแข็งแกร่ง และเมื่ออาทิตย์โดนกลืนทั้งดวง กลางวันก็กลายเป็นกลางคืน พวกมันก็จะไม่สามารถใช้อาคมใดๆได้ และช่วงเวลานั้นก็คือเวลาของพวกเรา”

ครู่เดียว พระอาทิตย์ก็ถูกกลืนหายไปทั้งดวง

ดามพ์คุมหาญที่ถูกใส่กุญแจมือเดินมายืนข้างยิ่งยศ

“ไอ้หาญ” ยิ่งยศคำรามเรียก

หาญสบตายิ่งยศในระยะไกล เสือเมฆกำมือแน่นมองหาญที่ยืนอยู่ข้างยิ่งยศอย่างแค้นจัด หาญหลบตาอย่างรู้สึกผิด

“ทำไมฟ้าดินถึงได้เข้าข้างคนทรยศอย่างนั้น” พลับพลึงพูดขึ้นอย่างแค้นใจ

“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มีไอ้หาญคนเดียวเท่านั้นที่สามารถคำนวณวัน รู้วันเดือนดับ” เสียงเสือเมฆแค้นจนสั่นสะท้าน

“แปลว่าน้าหาญมันลวงเรามา!”

ooooooo

กุญแจมือที่หาญถูกถอดออก ยิ่งยศสั่งเหี้ยม

“ไปฆ่ามันเสีย แล้วเรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อย”

หาญยืนขบกรามแน่น ไม่อยากทำ ยิ่งยศเห็นหาญลังเล ตะคอกขู่

“หรือเอ็งอยากให้ข้าบอกความจริงเพชร”

หาญหักใจ พุ่งออกไปหาเสือเมฆทันที แผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง

“ย้ากกกกกก!!”

ทั้งคู่ต่างใช้คาถาเล่นงานกันแต่ไม่มีใครเอาชนะใครได้ สุดท้ายกระโดดถีบกันจนกระเด็นกันไปทั้งสองคน

“ข้าจะให้โอกาสเอ็งอีกครั้ง เอ็งไม่ได้ฆ่าไอ้ชัดใช่ไหม” เสือเมฆถาม

หาญไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ตัดสินใจบอกว่า

“ข้าฆ่ามัน!”

สิ้นเสียงหาญ ทั้งเสือเมฆและหาญต่างปลุกยันต์ของตัวเองเข้าสู้กัน ต่างฝ่ายก็สะบักสะบอมอ่อนล้าไปทุกที

เวลาเดียวกัน พลับพลึงก็สู้กับพวกตำรวจอย่างไม่ยอมจำนน

ooooooo

ที่อีกมุมหนึ่ง ยิ่งยศยืนอยู่กับดามพ์ ยิ่งยศยืนดูอย่างเลือดเย็น จนดามพ์ถามว่า

“เราจะยืนอยู่อย่างนี้เหรอครับท่าน”

“ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน ยังไงมันสองคนก็ต้องตาย”

พูดแล้ว ยิ่งยศแหงนมองสุริยุปราคา เห็นเต็มดวงแล้ว เขายิ้มเหี้ยม บอกดามพ์ว่า

“ถึงเวลาแล้ว”

พูดแล้วก็ร่ายคาถา เกิดลมพัดไปมาเห็นเป็นภาพเงาของผีต่างๆ ออกมาลอยว่อน ยิ่งยศพุ่งมือไปที่เสือเมฆเหล่าผีก็ลอยพุ่งไปหาเสือเมฆหายเข้าตัวเสือเมฆไปอย่างเร็ว

เสือเมฆล้มลง ดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด หาญมองดูเสือเมฆอย่างปวดร้าวใจ จะเข้าไปช่วยก็ไม่ได้

พลับพลึงเห็นสภาพของเสือเมฆถึงกับคลั่งตะโกนลั่น “ไม่...” หันขวับไปมองยิ่งยศกับดามพ์ความแค้นลุกโพลงวิ่งเข้าใส่ แผดเสียง “พวกแกตาย...”

“ปัง...” เสียงปืนดังขึ้น พลับพลึงสะดุ้งเฮือก ล้มลงทันที

ฝีมือดามพ์นั่นเอง

เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน  ช่  อ  ง   7    
2..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2  ช่  อ  ง   7    
3..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3  ช่  อ  ง   7    
4..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4  ช่  อ  ง   7    
5..เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5  ช่  อ  ง   7    
6  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6  ช่  อ  ง   7    
7  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7  ช่  อ  ง   7  
8  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8  ช่  อ  ง   7  
9  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9  ช่  อ  ง   7  
10  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10  ช่  อ  ง   7  
11  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11  ช่  อ  ง   7  
12  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12  ช่  อ  ง   7  
13  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13  ช่  อ  ง   7  
14  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14  ช่  อ  ง   7  
15  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15  ช่  อ  ง   7  
16  เรื่องย่อละคร  เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16  ช่  อ  ง   7