เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 1 ช่ อ ง 7
2..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2 ช่ อ ง 7
3..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3 ช่ อ ง 7
4..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4 ช่ อ ง 7
5..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5 ช่ อ ง 7
6 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6 ช่ อ ง 7
7 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7 ช่ อ ง 7
8 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8 ช่ อ ง 7
9 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9 ช่ อ ง 7
10 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10 ช่ อ ง 7
11 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11 ช่ อ ง 7
12 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12 ช่ อ ง 7
13 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13 ช่ อ ง 7
14 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14 ช่ อ ง 7
15 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15 ช่ อ ง 7
16 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16 ช่ อ ง 7
ตอนที่ 15
กระทิงต่อยกำแพงโบสถ์ด้วยความโกรธ พูดอย่างแค้นใจว่า ยิ่งยศนี่เองหรือที่เป็นคนยัดข้อหาให้ตน หาญเล่าความจริงเพิ่มเติมว่า
“ทีแรกข้าเป็นเจ้าของคดีนี้ แต่ไอ้ยิ่งยศมาขออาสาทำคดีนี้เอง”
“นี่ข้าหลงโทษคนผิดมาตลอดเลยเหรอ ข้าขอโทษที่เข้าใจเอ็งผิด” กระทิงสบตาเพชรแววตาอ่อนลง
หาญตบบ่ากระทิงเชิงปลอบใจ พูดให้สบายใจว่า “เราทุกคนต่างก็หลงกลมัน โดนมันทำร้ายด้วยกันทั้งนั้น”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่า พ่อ เอ่อ...ผู้การยิ่งยศจะเป็นคนแบบนี้” เพชรพูดอย่างผิดหวัง แล้วนึกขึ้นได้ถาม “แล้วแม่ล่ะ ไม่รู้แม่กับกระเต็นเป็นยังไงบ้าง”
ooooooo
หลังจากกระเต็นเดินร้องไห้หลบออกจากบ้านพักไปแล้ว ก็ต้องหลบซ่อน อำพรางใบหน้า ใส่เสื้อผ้าผู้ชายมอมแมมไปรับจ้างเข็นผักส่งร้านค้า
ที่เสาในบริเวณตลาด มีป้ายประกาศจับกระเต็นพร้อมภาพสเกตช์ใบหน้าเธอติดอยู่ทั่วไป ทำให้กระเต็นต้องอยู่อย่างระมัดระวังมาก
หลังจากเข็นผักส่งร้านขายข้าวแกงแล้ว กระเต็นก็นั่งกินข้าวอย่างหิวโหย กินข้าวไปน้ำตาคลอไป แต่ก็ยังบอกกับตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นว่า
“อดทนไว้ไอ้เต็น ยังไงเอ็งก็ต้องอยู่หาข่าวหมวดเพชรต่อไป”
ทันใดนั้น เสียงชิดใจก็แว่วมา “นี่หล่อน ถือร่มให้มันดีๆ หน่อยสิยะ”
กระเต็นจำเสียงชิดใจได้ ค่อยๆเหลือบมอง เห็นชิดใจแต่งตัวเป็นคุณนายเดินกรีดกรายเข้ามาในตลาด ถัดไปเป็นเกศินีในชุดโทรมๆ กางร่มให้ชิดใจ อีกมือถือตะกร้าเดินตามเหมือนสาวใช้
ท่าทางเกศินีเหนื่อยอ่อนเดินไม่ทัน ก็ถูกชิดใจตวาดดุด่าไปตลอดทาง
กระเต็นมองชิดใจกับเกศินีอย่างแปลกใจ ถามตัวเองเบาๆว่า
“นั่นมัน...แม่ของหมวดเพชรนี่ ทำไมถึงได้...”
ooooooo
ชิดใจกรีดกรายไปที่ร้านผลไม้ เกศินียังต้องถือร่มกางกันแดดให้ แต่อีกมือก็ต้องคอยรับผลไม้ที่ชิดใจเลือกใส่ตะกร้า เมื่อทำไม่ถูกใจ ไม่ทันใจ ก็ถูกดุด่า
เพราะต้องหิ้วตะกร้าใส่ผลไม้และต้องควักเงินจ่าย
แม่ค้า ทำให้ร่มเอียงแดดส่องถูกชิดใจ เลยถูกด่ากระชากร่มจากมือเอาไปถือเอง
“น่าเบื่อที่สุด หล่อนเป็นอย่างนี้นี่เอง ท่านผู้การฯถึงได้เฉดหัวทิ้ง เชอะ! จัดการซื้อของให้เสร็จสรรพ แล้วรีบตามฉันไปที่ร้านข้าว เข้าใจไหม...” เมื่อเกศินีพยักหน้ารับอย่างพยายามอดกลั้น ชิดใจทำเชิดใส่ “ดี...ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใครฮ่ะๆๆ”
ชิดใจเดินนวยนาดไปแล้ว เกศินียังยืนกล้ำกลืนอยู่ตรงนั้น แต่พอขยับจะเดิน กระเต็นที่ซุ่มอยู่ก็เดินเข้าไปเรียก
“คุณนายคะ” เกศินีมองอย่างจำไม่ค่อยได้ กระเต็นรีบบอก “กระเต็นเองค่ะ”
“กระเต็น...” เกศินีพึมพำ พอจำได้ก็รีบลากกระเต็นหลบไปอีกทางอย่างเร็ว
ooooooo
ทันทีที่เข้ามุมลับตาผู้คน เกศินีถามว่าเจอเพชรบ้างไหม เขาอยู่กับเธอหรือเปล่า
“เปล่าค่ะ หนูเองก็ตามหาตัวเขาอยู่เหมือนกัน” เกศินีฟังแล้วผิดหวัง หน้าสลด กระเต็นถามอย่างเกรงใจว่า “เอ่อ... ขอโทษนะคะ หนูขอถามคุณนายสักเรื่องได้ไหมคะ...คือ...ที่...ที่เขาลือกันว่า หมวดเป็นลูกของเสือหาญ...เออะ...มัน...มันจริงไหมคะ”
เกศินีหน้าเสีย เบือนหน้าหนีทันที เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมา ขอร้องกระเต็นว่า อย่าถามเรื่องนี้กับตนอีกเลย ทำให้กระเต็นอึ้ง พึมพำ
“คุณนาย...มันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย”
เกศินีพยายามจะอธิบายแต่เหลือบเห็นชิดใจกางร่มมองหาตนอยู่ กลัวจะมาเจอกระเต็นเข้า เลยรีบตัดบท
“ตายล่ะ ชิดใจมาโน่นแล้ว รีบไปก่อนเถอะ ถ้าเขาเห็นเธอเข้า เธอจะลำบากรู้ไหม” กระเต็นยังลังเล เกศินีเร่ง “รีบไปก่อนเร็วเข้าสิ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคุณนายมีข่าวหมวดเพชรเมื่อไหร่ช่วยซ่อนจดหมายไว้ที่ต้นไทรหลังตลาดด้วยนะคะ” พูดแล้วรีบไหว้ลาวิ่งหลบไป
กระเต็นวิ่งไปแอบดูที่อีกมุมหนึ่งของตลาด เห็นชิดใจเอานิ้วจิ้มหน้าผากเกศินีจนเซจะล้มตะกร้าหลุดมือ ผลไม้กลิ้ง
กระจาย ชิดใจชี้นิ้วให้เก็บ ตัวเองยืนเท้าสะเอวมองอย่างสะใจ
กระเต็นเห็นภาพนั้นก็ยิ่งสงสัย พึมพำถามตัวเองว่า
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...คุณนายตกที่นั่งลำบากแบบนี้ คงช่วยอะไรเราไม่ได้...ทำไงดี...”
ooooooo
ที่สำนักป่าอิสุโร...หาญกับเพชร หันหน้าเข้าหากัน ต่างนั่งสมาธิหน้าพระประธานในโบสถ์ร้าง ไม่นานนัก มีคลื่นเป็นวงกลมรอบตัวทั้งสองคน เสียงสวดคาถาของทั้งสองดังประสานกันฟังขรึม...ขลัง...
“พ่อจะใช้วิชานารายณ์เคลื่อนจิต ผนึกจิตลูกเข้ากับร่างของพ่อเพืื่อถ่ายทอดสรรพวิชาต่างๆที่พ่อรู้ให้ จะได้ไว้ใช้รับมือศัตรู”
วิญญาณของหาญและเพชรในท่านั่งสมาธิเคลื่อนออกจากร่าง หมุนสลับที่กัน หน้าหาญซ้อนเข้าที่หน้าเพชร
จากนั้น หาญว่าคาถาย่นระยะทาง...คาถานะจังงัง...คาถาหายใจใต้น้ำ และคาถาธนูมือ
พอหาญลืมตาขึ้น จิตของเพชรก็เคลื่อนออกจากร่างหาญ สลับกับจิตของหาญที่เคลื่อนสู่ร่างเพชร
เพชรลืมตาขึ้น ท่าทางเหนื่อยอ่อน จนหาญต้องเข้าประคองพาไปพิงผนัง
“ลูกแค่ใช้พลังและสมาธิในการรับวิชาต่างๆมากไป พักสักหน่อยก็ปกติ” หาญบอก แต่พอเพชรหันมองหาญ เห็นหน้าซีดเหมือนกัน ถามอย่างเป็นห่วงว่า
“แล้วพ่อล่ะครับเป็นไงบ้าง ร่างกายพ่อเพิ่งฟื้นจากคุณไสย ยังไม่หายดีเลย”
“พ่อฝึกอาคมมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแบบนี้ร่างกายพ่อรับได้อยู่แล้ว ลูกนั่นแหละพักก่อนดีกว่า” หาญไม่บอกความจริงที่ตัวเองกำลังเจ็บหน้าอกอย่างหนัก
เพชรไม่ติดใจ รับคำแล้วหลับตานิ่ง
ooooooo
วันต่อมา กระเต็นที่มีย่ามสะพายเฉียงติดตัว ก็แอบเข้าไปในบ้านดาลิน ไปถึงสวนหลังบ้าน เห็นดาลินนั่งเหม่อเหมือนโดนของอยู่ กระเต็นเรียกเบาๆ แต่ดาลินเหมือนไม่รับรู้อะไร กระเต็นเลยหยิบก้อนดินขว้างไปโดนหลัง ดาลินสะดุ้ง หันมองหาอย่างรู้สึกตัว พึมพำ “เอ๊ะ...อะไร”
กระเต็นกำลังจะออกไปหาดาลิน แต่ต้องชะงักเมื่อดามพ์ เดินไปหาเธอเสียก่อน เขาเดินเข้าไปหอมแก้มดาลินถาม
“คุณดา มานั่งทำอะไรอยู่ครับ”
กระเต็นตกใจร้อง เฮ้ย!! พอรู้ตัวก็รีบปิดปากตัวเองมองดาลินกับดามพ์ตาค้าง
ดาลินยังตอบงงๆว่าตนไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาเรียก ดามพ์เหลียวมองรอบๆอย่างระแวง กระเต็นรีบหลบแทบไม่ทัน
“งั้นเราเข้าบ้านเถอะครับ คุณดาไม่สบายอย่ามานั่งตากลมเลย” ดามพ์ไม่ไว้ใจ ประคองดาลินลุกขึ้น
“ไม่สบายเหรอคะ?” เธอถามงงๆ ดามพ์รีบเป่ามนต์ ทำให้เธอตอบทันทีว่า “ใช่ค่ะ ดาไม่ค่อยสบาย เข้าบ้านกันดีกว่า”
กระเต็นมองทั้งสองประคองกันเข้าบ้าน พึมพำอย่างรับไม่ได้ “ผู้กองดามพ์...กับคุณดา...”
ทันใดนั้น มีคนใช้มาเห็นกระเต็นเข้า ร้องถาม “นั่นใครน่ะ” กระเต็นตกใจ พุ่งเข้าไปปิดปากคนใช้แล้วลากหลบไปทันที
ลากกันไปที่ห้องคนใช้ กระเต็นฟังคนใช้ที่พอคุ้นกันตอนที่ตัวเองมาอยู่บ้านนี้เล่าแล้ว ถามอย่างตกใจ
“อะไรนะ ผู้กองดามพ์เข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะสามีของคุณดา ทำไมฉันไม่เห็นได้ข่าวอะไรเลย”
“โอ๊ย...ในบ้านนี้ก็งงกันทั่วเหมือนกัน แล้วเดี๋ยวนี้นะ วันๆ คุณหนูเอาแต่ถามหาผู้กอง แล้วก็ห้ามพูดถึงชื่อหมวดเพชรอีกด้วย”
“แต่คุณดาไม่เห็นสดชื่นเหมือนคนเพิ่งแต่งงานเลย หน้าตาหมองคล้ำแปลกๆ ลอยๆ ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย เหมือนคนโดนของ...” กระเต็นนิ่งนึก พลันก็ร้องหน้าตาตื่นตกใจ “เฮ้ย!”
กระเต็นแอบดูต่อไป เห็นดามพ์ออกมาขึ้นรถขับไป จึงย่องไปที่ห้องนอนดาลิน เธออยู่ในชุดคลุมอาบน้ำกำลังไปเข้าห้องน้ำ กระเต็นรีบผลุบเข้าไปในห้องแล้วกดล็อกประตูทันที จากนั้นคลานมุดเข้าไปใต้เตียง รีบมองหา แต่ไม่เห็นอะไร
“มันต้องมีพวกหุ่นฝังรูปฝังรอย ไม่ก็ของทำเสน่ห์ซ่อนอยู่บ้างซิ” กระเต็นมุดออกมาแล้วย่องไปดูตามชั้น ตามซอกมุมต่างๆ จนถึงโต๊ะเครื่องแป้ง กวาดตามองอย่างละเอียด ก็ไม่พบอะไร
แต่พอขยับจะออกไป หางตาก็เห็นอะไรบางอย่าง หันมองเห็นสร้อยพระของดาบแหวนวางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง กระเต็นหยิบขึ้นมาดู จำได้ว่าเป็นสร้อยพระของพ่อ
“สร้อยพระของพ่อ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” กระเต็นยิ่งสงสัย
ooooooo
ดามพ์ขับรถออกไปไม่ถึงอึด ก็บ่นตัวเองว่า “ลืมได้ไงวะ แย่จริง” แล้ววกกลับมารีบขึ้นไปที่ห้องนอนของดาลิน เคาะประตูเรียก “คุณดา นี่ผมเอง”
กระเต็นตกใจแทบช็อก คิดหนักว่าจะทำอย่างไรดี ดามพ์เอะใจที่ดาลินไม่เปิดประตู ระแวงว่าเพชรต้องอยู่ข้างในแน่ๆ ชักปืนออกมาคำราม “ไอ้เพชร” ยกเท้าเตรียมถีบประตูเข้าไป แต่ต้องชะงักเมื่อประตูเปิดพอดี เห็นลินดายืนอยู่
“ทีแรกข้าเป็นเจ้าของคดีนี้ แต่ไอ้ยิ่งยศมาขออาสาทำคดีนี้เอง”
“นี่ข้าหลงโทษคนผิดมาตลอดเลยเหรอ ข้าขอโทษที่เข้าใจเอ็งผิด” กระทิงสบตาเพชรแววตาอ่อนลง
หาญตบบ่ากระทิงเชิงปลอบใจ พูดให้สบายใจว่า “เราทุกคนต่างก็หลงกลมัน โดนมันทำร้ายด้วยกันทั้งนั้น”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่า พ่อ เอ่อ...ผู้การยิ่งยศจะเป็นคนแบบนี้” เพชรพูดอย่างผิดหวัง แล้วนึกขึ้นได้ถาม “แล้วแม่ล่ะ ไม่รู้แม่กับกระเต็นเป็นยังไงบ้าง”
ooooooo
หลังจากกระเต็นเดินร้องไห้หลบออกจากบ้านพักไปแล้ว ก็ต้องหลบซ่อน อำพรางใบหน้า ใส่เสื้อผ้าผู้ชายมอมแมมไปรับจ้างเข็นผักส่งร้านค้า
ที่เสาในบริเวณตลาด มีป้ายประกาศจับกระเต็นพร้อมภาพสเกตช์ใบหน้าเธอติดอยู่ทั่วไป ทำให้กระเต็นต้องอยู่อย่างระมัดระวังมาก
หลังจากเข็นผักส่งร้านขายข้าวแกงแล้ว กระเต็นก็นั่งกินข้าวอย่างหิวโหย กินข้าวไปน้ำตาคลอไป แต่ก็ยังบอกกับตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นว่า
“อดทนไว้ไอ้เต็น ยังไงเอ็งก็ต้องอยู่หาข่าวหมวดเพชรต่อไป”
ทันใดนั้น เสียงชิดใจก็แว่วมา “นี่หล่อน ถือร่มให้มันดีๆ หน่อยสิยะ”
กระเต็นจำเสียงชิดใจได้ ค่อยๆเหลือบมอง เห็นชิดใจแต่งตัวเป็นคุณนายเดินกรีดกรายเข้ามาในตลาด ถัดไปเป็นเกศินีในชุดโทรมๆ กางร่มให้ชิดใจ อีกมือถือตะกร้าเดินตามเหมือนสาวใช้
ท่าทางเกศินีเหนื่อยอ่อนเดินไม่ทัน ก็ถูกชิดใจตวาดดุด่าไปตลอดทาง
กระเต็นมองชิดใจกับเกศินีอย่างแปลกใจ ถามตัวเองเบาๆว่า
“นั่นมัน...แม่ของหมวดเพชรนี่ ทำไมถึงได้...”
ooooooo
ชิดใจกรีดกรายไปที่ร้านผลไม้ เกศินียังต้องถือร่มกางกันแดดให้ แต่อีกมือก็ต้องคอยรับผลไม้ที่ชิดใจเลือกใส่ตะกร้า เมื่อทำไม่ถูกใจ ไม่ทันใจ ก็ถูกดุด่า
เพราะต้องหิ้วตะกร้าใส่ผลไม้และต้องควักเงินจ่าย
แม่ค้า ทำให้ร่มเอียงแดดส่องถูกชิดใจ เลยถูกด่ากระชากร่มจากมือเอาไปถือเอง
“น่าเบื่อที่สุด หล่อนเป็นอย่างนี้นี่เอง ท่านผู้การฯถึงได้เฉดหัวทิ้ง เชอะ! จัดการซื้อของให้เสร็จสรรพ แล้วรีบตามฉันไปที่ร้านข้าว เข้าใจไหม...” เมื่อเกศินีพยักหน้ารับอย่างพยายามอดกลั้น ชิดใจทำเชิดใส่ “ดี...ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใครฮ่ะๆๆ”
ชิดใจเดินนวยนาดไปแล้ว เกศินียังยืนกล้ำกลืนอยู่ตรงนั้น แต่พอขยับจะเดิน กระเต็นที่ซุ่มอยู่ก็เดินเข้าไปเรียก
“คุณนายคะ” เกศินีมองอย่างจำไม่ค่อยได้ กระเต็นรีบบอก “กระเต็นเองค่ะ”
“กระเต็น...” เกศินีพึมพำ พอจำได้ก็รีบลากกระเต็นหลบไปอีกทางอย่างเร็ว
ooooooo
ทันทีที่เข้ามุมลับตาผู้คน เกศินีถามว่าเจอเพชรบ้างไหม เขาอยู่กับเธอหรือเปล่า
“เปล่าค่ะ หนูเองก็ตามหาตัวเขาอยู่เหมือนกัน” เกศินีฟังแล้วผิดหวัง หน้าสลด กระเต็นถามอย่างเกรงใจว่า “เอ่อ... ขอโทษนะคะ หนูขอถามคุณนายสักเรื่องได้ไหมคะ...คือ...ที่...ที่เขาลือกันว่า หมวดเป็นลูกของเสือหาญ...เออะ...มัน...มันจริงไหมคะ”
เกศินีหน้าเสีย เบือนหน้าหนีทันที เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมา ขอร้องกระเต็นว่า อย่าถามเรื่องนี้กับตนอีกเลย ทำให้กระเต็นอึ้ง พึมพำ
“คุณนาย...มันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย”
เกศินีพยายามจะอธิบายแต่เหลือบเห็นชิดใจกางร่มมองหาตนอยู่ กลัวจะมาเจอกระเต็นเข้า เลยรีบตัดบท
“ตายล่ะ ชิดใจมาโน่นแล้ว รีบไปก่อนเถอะ ถ้าเขาเห็นเธอเข้า เธอจะลำบากรู้ไหม” กระเต็นยังลังเล เกศินีเร่ง “รีบไปก่อนเร็วเข้าสิ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคุณนายมีข่าวหมวดเพชรเมื่อไหร่ช่วยซ่อนจดหมายไว้ที่ต้นไทรหลังตลาดด้วยนะคะ” พูดแล้วรีบไหว้ลาวิ่งหลบไป
กระเต็นวิ่งไปแอบดูที่อีกมุมหนึ่งของตลาด เห็นชิดใจเอานิ้วจิ้มหน้าผากเกศินีจนเซจะล้มตะกร้าหลุดมือ ผลไม้กลิ้ง
กระจาย ชิดใจชี้นิ้วให้เก็บ ตัวเองยืนเท้าสะเอวมองอย่างสะใจ
กระเต็นเห็นภาพนั้นก็ยิ่งสงสัย พึมพำถามตัวเองว่า
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...คุณนายตกที่นั่งลำบากแบบนี้ คงช่วยอะไรเราไม่ได้...ทำไงดี...”
ooooooo
ที่สำนักป่าอิสุโร...หาญกับเพชร หันหน้าเข้าหากัน ต่างนั่งสมาธิหน้าพระประธานในโบสถ์ร้าง ไม่นานนัก มีคลื่นเป็นวงกลมรอบตัวทั้งสองคน เสียงสวดคาถาของทั้งสองดังประสานกันฟังขรึม...ขลัง...
“พ่อจะใช้วิชานารายณ์เคลื่อนจิต ผนึกจิตลูกเข้ากับร่างของพ่อเพืื่อถ่ายทอดสรรพวิชาต่างๆที่พ่อรู้ให้ จะได้ไว้ใช้รับมือศัตรู”
วิญญาณของหาญและเพชรในท่านั่งสมาธิเคลื่อนออกจากร่าง หมุนสลับที่กัน หน้าหาญซ้อนเข้าที่หน้าเพชร
จากนั้น หาญว่าคาถาย่นระยะทาง...คาถานะจังงัง...คาถาหายใจใต้น้ำ และคาถาธนูมือ
พอหาญลืมตาขึ้น จิตของเพชรก็เคลื่อนออกจากร่างหาญ สลับกับจิตของหาญที่เคลื่อนสู่ร่างเพชร
เพชรลืมตาขึ้น ท่าทางเหนื่อยอ่อน จนหาญต้องเข้าประคองพาไปพิงผนัง
“ลูกแค่ใช้พลังและสมาธิในการรับวิชาต่างๆมากไป พักสักหน่อยก็ปกติ” หาญบอก แต่พอเพชรหันมองหาญ เห็นหน้าซีดเหมือนกัน ถามอย่างเป็นห่วงว่า
“แล้วพ่อล่ะครับเป็นไงบ้าง ร่างกายพ่อเพิ่งฟื้นจากคุณไสย ยังไม่หายดีเลย”
“พ่อฝึกอาคมมาตั้งแต่เด็ก เรื่องแบบนี้ร่างกายพ่อรับได้อยู่แล้ว ลูกนั่นแหละพักก่อนดีกว่า” หาญไม่บอกความจริงที่ตัวเองกำลังเจ็บหน้าอกอย่างหนัก
เพชรไม่ติดใจ รับคำแล้วหลับตานิ่ง
ooooooo
วันต่อมา กระเต็นที่มีย่ามสะพายเฉียงติดตัว ก็แอบเข้าไปในบ้านดาลิน ไปถึงสวนหลังบ้าน เห็นดาลินนั่งเหม่อเหมือนโดนของอยู่ กระเต็นเรียกเบาๆ แต่ดาลินเหมือนไม่รับรู้อะไร กระเต็นเลยหยิบก้อนดินขว้างไปโดนหลัง ดาลินสะดุ้ง หันมองหาอย่างรู้สึกตัว พึมพำ “เอ๊ะ...อะไร”
กระเต็นกำลังจะออกไปหาดาลิน แต่ต้องชะงักเมื่อดามพ์ เดินไปหาเธอเสียก่อน เขาเดินเข้าไปหอมแก้มดาลินถาม
“คุณดา มานั่งทำอะไรอยู่ครับ”
กระเต็นตกใจร้อง เฮ้ย!! พอรู้ตัวก็รีบปิดปากตัวเองมองดาลินกับดามพ์ตาค้าง
ดาลินยังตอบงงๆว่าตนไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาเรียก ดามพ์เหลียวมองรอบๆอย่างระแวง กระเต็นรีบหลบแทบไม่ทัน
“งั้นเราเข้าบ้านเถอะครับ คุณดาไม่สบายอย่ามานั่งตากลมเลย” ดามพ์ไม่ไว้ใจ ประคองดาลินลุกขึ้น
“ไม่สบายเหรอคะ?” เธอถามงงๆ ดามพ์รีบเป่ามนต์ ทำให้เธอตอบทันทีว่า “ใช่ค่ะ ดาไม่ค่อยสบาย เข้าบ้านกันดีกว่า”
กระเต็นมองทั้งสองประคองกันเข้าบ้าน พึมพำอย่างรับไม่ได้ “ผู้กองดามพ์...กับคุณดา...”
ทันใดนั้น มีคนใช้มาเห็นกระเต็นเข้า ร้องถาม “นั่นใครน่ะ” กระเต็นตกใจ พุ่งเข้าไปปิดปากคนใช้แล้วลากหลบไปทันที
ลากกันไปที่ห้องคนใช้ กระเต็นฟังคนใช้ที่พอคุ้นกันตอนที่ตัวเองมาอยู่บ้านนี้เล่าแล้ว ถามอย่างตกใจ
“อะไรนะ ผู้กองดามพ์เข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะสามีของคุณดา ทำไมฉันไม่เห็นได้ข่าวอะไรเลย”
“โอ๊ย...ในบ้านนี้ก็งงกันทั่วเหมือนกัน แล้วเดี๋ยวนี้นะ วันๆ คุณหนูเอาแต่ถามหาผู้กอง แล้วก็ห้ามพูดถึงชื่อหมวดเพชรอีกด้วย”
“แต่คุณดาไม่เห็นสดชื่นเหมือนคนเพิ่งแต่งงานเลย หน้าตาหมองคล้ำแปลกๆ ลอยๆ ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย เหมือนคนโดนของ...” กระเต็นนิ่งนึก พลันก็ร้องหน้าตาตื่นตกใจ “เฮ้ย!”
กระเต็นแอบดูต่อไป เห็นดามพ์ออกมาขึ้นรถขับไป จึงย่องไปที่ห้องนอนดาลิน เธออยู่ในชุดคลุมอาบน้ำกำลังไปเข้าห้องน้ำ กระเต็นรีบผลุบเข้าไปในห้องแล้วกดล็อกประตูทันที จากนั้นคลานมุดเข้าไปใต้เตียง รีบมองหา แต่ไม่เห็นอะไร
“มันต้องมีพวกหุ่นฝังรูปฝังรอย ไม่ก็ของทำเสน่ห์ซ่อนอยู่บ้างซิ” กระเต็นมุดออกมาแล้วย่องไปดูตามชั้น ตามซอกมุมต่างๆ จนถึงโต๊ะเครื่องแป้ง กวาดตามองอย่างละเอียด ก็ไม่พบอะไร
แต่พอขยับจะออกไป หางตาก็เห็นอะไรบางอย่าง หันมองเห็นสร้อยพระของดาบแหวนวางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง กระเต็นหยิบขึ้นมาดู จำได้ว่าเป็นสร้อยพระของพ่อ
“สร้อยพระของพ่อ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” กระเต็นยิ่งสงสัย
ooooooo
ดามพ์ขับรถออกไปไม่ถึงอึด ก็บ่นตัวเองว่า “ลืมได้ไงวะ แย่จริง” แล้ววกกลับมารีบขึ้นไปที่ห้องนอนของดาลิน เคาะประตูเรียก “คุณดา นี่ผมเอง”
กระเต็นตกใจแทบช็อก คิดหนักว่าจะทำอย่างไรดี ดามพ์เอะใจที่ดาลินไม่เปิดประตู ระแวงว่าเพชรต้องอยู่ข้างในแน่ๆ ชักปืนออกมาคำราม “ไอ้เพชร” ยกเท้าเตรียมถีบประตูเข้าไป แต่ต้องชะงักเมื่อประตูเปิดพอดี เห็นลินดายืนอยู่
“คุณล็อกประตูทำไม มีใครเข้ามาหรือเปล่า” ดาลินถามว่าใครหรือ ไม่มีใครเข้ามา ดามพ์จึงกลบเกลื่อนว่า ไม่มีอะไร ตนเข้าใจผิดเอง แล้วหันเดินไปหยิบซองเอกสาร บอกว่า “พอดีผมลืมเอกสารน่ะ” หยิบซองเอกสารแล้ว ดามพ์หันเดินออกไป เขาไม่ทันสังเกตว่าสร้อยพระของดาบแหวนบนโต๊ะเครื่องแป้งหายไปแล้ว
ooooooo
ที่แท้ กระเต็นเกาะพื้นระเบียงห้อยตัวอยู่ ทำท่าจะตกมิตกแหล่ แต่ก็พยายามหาทางปีนลงไปจนได้ พอลงถึงพื้นก็รีบหลบไปเอาสร้อยพระออกมาดู พึมพำ
“ตอนที่เราอยู่ที่บ้านนี้ ก็ไม่ยักเคยเห็น...หรือว่า!”
กระเต็นคิดหาทางสืบให้ได้ เธอแอบไปที่รถของดามพ์ เปิดกระโปรงท้ายรถ มองซ้ายมองขวาเห็นปลอดคนดีแล้วก็รีบผลุบเข้าไปในกระโปรงท้ายรถ งับปิดลงมาแง้มไว้นิดๆแบบยังพอมีอากาศเข้าได้
พอดามพ์มาถึงรถ เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เห็นว่าเวลาจวนแจแล้ว เลยรีบขึ้นรถขับออกไป
ooooooo
ในโบสถ์ร้างสำนักป่าอิสุโร เพชรคุกเข่าอยู่หน้าพระประธาน พนมมือหว่างอก สีหน้าเครียดขรึมขณะภาวนา
“ลูกช้างขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้ปกปักคุ้มครองแม่เกศของลูกช้างให้ปลอดพ้นจากภยันตรายทั้งหลายทั้งปวงด้วยเถิด”
เพชรก้มกราบ หาญเข้ามาเห็นรู้ว่าเพชรเป็นห่วงเกศินี ปลอบใจลูกว่า
“พระพุทธองค์ย่อมคุ้มครองคนดี อย่าเป็นกังวลไปเลย อีกอย่างถึงยิ่งยศจะเลวยังไง แต่มันรักเกศมาก มันไม่มีทางทำร้ายคนที่มันรักได้หรอก”
เพชรมองหน้าหาญรู้สึกสบายใจขึ้น แต่ก็พูดอย่างผิดหวัง เข้าใจไม่ได้ว่า
“ผมไม่เข้าใจว่าอะไรมันบังตาให้...เขา...เห็นกงจักรเป็นดอกบัว ทำเรื่องชั่วช้าได้มากมายถึงเพียงนี้”
“สักวันกรรมจะต้องตามมันทัน ไม่มีใครหนีผลกรรมพ้นหรอก”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ กว่าผลกรรมจะทำหน้าที่ของมัน ผมคงไม่รอถึงวันนั้นหรอก ตอนนี้หน้าที่ของผมคือ ใช้กฎหมายลงโทษคนที่ทำผิด...ไม่ว่าเขาคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม” ประโยคสุดท้ายเสียงเพชรเครือด้วยความสะเทือนใจ
หาญมองหน้าเพชรอย่างเข้าใจความรู้สึก เตือนสติลูกว่า
“ถึงยังไงยิ่งยศก็มีบุญคุณ ถือว่าเป็นพ่ออีกคนนึง พ่อที่เลี้ยงดูลูกมา ลูกมีหน้าที่ที่ต้องสนองคุณเขาเหมือนกัน”
“ผมไม่เคยลืมพระคุณที่เขาเลี้ยงดูและให้ความรักอย่างดีตลอดมา แต่สิ่งที่เขาทำกับพ่อกับแม่ แล้วกับคนบริสุทธิ์อื่นๆล่ะ”
“เรื่องยิ่งยศพ่อจะเป็นคนจัดการเอง ขอแค่มันยอมสำนึกผิดเลิกทำชั่ว ทุกอย่างก็ไม่สายเกินแก้ไข พ่อจะรับผิดทุกอย่าง ยอมเข้าคุกและเก็บความชั่วช้าที่ผ่านมาของยิ่งยศเป็นความลับ”
“ไม่ได้ ในเมื่อพ่อไม่ผิด ทำไมต้องรับผิดแทนด้วย ผมจะต้องหาทางคืนความบริสุทธิ์ให้พ่อให้ได้”
เมื่อเห็นเพชรเด็ดเดี่ยวเช่นนั้น หาญใช้น้ำเย็นเข้าลูบว่า
“พ่อไม่ได้รับผิดแทนใคร ตอนที่พ่อเป็นโจรก็ปล้นสะดมทำร้ายผู้คนไปก็เยอะ ยังไงซะความผิดนี้ต้องชดใช้ตามกฎหมายอยู่ดี” พูดแล้วหาญมองหน้าเพชรอย่างปลื้มปีติ เอ่ยอย่างตื้นตันใจว่า “แค่สวรรค์ให้โอกาสพ่อได้เจอลูก พ่อก็นอนตายตาหลับแล้ว...”
“ในเมื่อพ่อทำผิดต้องรับโทษ ผู้การยิ่งยศก็ควรได้รับโทษตามกฎหมายเหมือนกัน อย่างน้อยก็เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้แก่ผู้บริสุทธิ์ที่ถูกเขาทำร้าย”
หาญมองหน้าลูกอย่างชื่นชมจิตใจที่เข้มแข็งยึดมั่นในความยุติธรรมเป็นที่ตั้ง
ooooooo
ที่หลังโบสถ์ร้างสำนักป่าอิสุโร เพชรแฝงตัวออกตามหากระทิง ปากก็ร้องเรียกเบาๆ
“อาจารย์...อาจารย์กระทิง”
ทั้งเพชรและหาญต่างออกตามหากระทิง จนวนมาพบกัน มองหน้ากันเครียดเพราะหากระทิงไม่เจอ
“หาจนทั่วก็ไม่เจอตัว หรืออาจารย์กระทิงจะตามไปแก้แค้นยิ่งยศ” เพชรมองหน้าหาญเชิงปรึกษา
จริงอย่างที่เพชรคาด เพราะกระทิงไปที่บ้านของยิ่งยศ ไปซุ่มในพงหญ้าฝั่งตรงข้ามบ้าน จับตาดูจนเห็นยิ่งยศออกมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ยิ่งยศมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง ทำให้กระทิงต้องรีบซ่อนตัวมิดชิดขึ้น เมื่อยิ่งยศไม่เห็นสิ่งผิดปกติจึงขึ้นรถขับออกไป
กระทิงโผล่จากที่ซุ่มมองตามอย่างเสียดาย แต่ไม่ยอมถอยรีบตามไปทันที
ตามไปจนถึงหน้าโรงไม้ริมน้ำ ยิ่งยศจอดรถที่หน้าโรงไม้ ลูกน้องเสี่ยไพบูลย์พร้อมอาวุธครบมือมาเปิดประตูรั้วให้ ยิ่งยศจึงขับรถเข้าไป กระทิงกำหมัดแน่น พึมพำอย่างแค้นใจ
“เอ็งต้องแอบมาทำเรื่องชั่วอะไรอีกแน่ ข้าจะฉีกหน้ากากเอ็งให้ได้ ไอ้ยิ่งยศ!”
กระทิงตัดสินใจเดินอ้อมไปด้านหลังโรงไม้ทันที
เป็นเวลาเดียวกับที่กระเต็นค่อยๆโผล่จากกระโปรงรถของดามพ์ที่มาจอดอยู่ก่อนแล้ว คอของกระเต็นห้อยสร้อยพระของพ่ออยู่ ย่องออกจากตรงนั้นไปอย่างเร็ว
ooooooo
ในโรงไม้...ดามพ์กำลังควบคุมลูกน้องขนเศียรพระพุทธรูปและวัตถุโบราณจากห้องเก็บของด้านในมาใส่รถบรรทุก โดยมีเสี่ยไพบูลย์เดินเข้ามาดูด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพอใจ ดามพ์หยิบซองเอกสารที่กลับไปเอาที่ห้องดาลินส่งให้ บอกเสี่ยว่า
“ลูกค้าสั่งสินค้าเข้ามาอีกแล้ว”
เสี่ยรับไปเปิดดู พูดอย่างกังวลว่า “มากกว่าคราวที่แล้วเกือบเท่าตัว ไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ”
“เสี่ยจะกลัวอะไร ในเมื่อมีท่านผู้การฯหนุนหลังอยู่ทั้งคน” ดามพ์พูดอย่างผยองเต็มที่
กระเต็นที่มาซุ่มดูอยู่จำเสี่ยไพบูลย์ได้ นึกถึงตอนที่ตัวเองไปเห็นเสี่ยไพบูลย์กำลังบงการสมุนตัดเศียรพระพุทธรูปที่บึงกร่าง หลังจากนั้นบ้านก็ถูกเผา พ่อกับแม่ก็ถูกฆ่าตาย...
“ไอ้พวกสารเลว พวกแกฆ่าพ่อกับแม่ฉัน อย่าอยู่เลย” กระเต็นแค้นคุโชน กำดินขึ้นมาว่าคาถาแล้วเป่าพรวด ซัดดินออกไป กลายเป็นตัวต่อฝูงใหญ่บินเข้าโจมตีพวกเสี่ยไพบูลย์จนพวกมันตกใจปัดป้องพลางวิ่งหนีกันอลหม่าน
“นี่แค่การสั่งสอนน้อยๆ ต่อจากนี้แหละของจริง” กระเต็นหัวเราะหึๆอย่างสะใจ แล้วหยิบมีดหมอในย่ามที่สะพาย ติดตัวตลอดเวลาออกมา พนมมือว่าคาถา
“ไม่โหดไปหน่อยเหรอสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ” เสียงยิ่งยศถามขึ้น กระเต็นตกใจหันมอง เห็นยิ่งยศยืนมองยิ้มหยันอยู่ข้างหลัง
ooooooo
กระเต็นถูกคุมตัวมาท่าน้ำหลังโรงไม้ แม้จะตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกสมุนหน้าโหดของเสี่ยไพบูลย์โดยมียิ่งยศคุมมาด้วย แต่กระเต็นก็ไม่สะทก สะท้าน ด่าใส่หน้าพวกมันอย่างแค้นใจว่า
“คิดไม่ถึงว่าพวกแกจะกล้าขายสมบัติของชาติกิน เสียทีที่เป็นถึงตำรวจแต่กลับมาทำเรื่องชั่วๆเสียเอง ไอ้พวกหนักแผ่นดิน!”
“จะตายอยู่แล้วยังทำปากดี” ยิ่งยศด่าแล้วสั่งดามพ์ “อย่าให้มันไปปากโป้งที่ไหนอีก”
“ครับท่าน” ดามพ์รับคำสั่งอย่างรู้ทัน แล้วเข้าไปสวม กุญแจมือกระเต็น ในขณะที่ลูกน้องก็เข้าไปมัดเท้ากระเต็นจนแน่น กระเต็นรู้ว่าพวกมันจะทำอะไร ตะโกนขู่
“ถ้าฆ่าฉัน พวกแกต้องติดคุกหัวโต”
ดามพ์เห็นสร้อยพระที่คอกระเต็น คว้าไปดู พูดอย่างสะใจ “เป็นเธอสินะ ที่แอบเข้าไปในห้องนอนฉัน ไหนๆก็จะตายแล้ว ฉันจะบอกเอาบุญ ฉันนี่แหละที่เป็นคนส่งพ่อแม่เธอลงนรกด้วยมือฉันเอง”
กระเต็นมองแค้น ตะโกนว่าจะฆ่าแกทั้งที่ตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าแน่นหนา ดามพ์พูดอย่างสมเพชรว่า
“โถ...ลูกกตัญญู งั้นฉันช่วยสงเคราะห์ ส่งเธอตามไปหาพ่อแม่ก็แล้วกันนะ”
สิ้นเสียงดามพ์ผลักกระเต็นตกน้ำจมหายไปต่อหน้าต่อตา
ooooooo
ในโรงไม้...
พวกยิ่งยศกลับเข้ามาก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นลูกน้องตายกันเกลื่อน ไม่ทันคิดอะไร กระทิงก็โผล่พรวดออกมาพร้อมกระบองสองท่อนที่เหน็บหลังติดตัวเป็นประจำ
“ไอ้ยิ่งยศ! ข้ามาทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง”
“หึๆมีปัญญาเหรอ” ยิ่งยศหัวเราะในลำคออย่างรู้เจตนาของกระทิง
พริบตานั้น กระทิงพุ่งเข้าโจมตียิ่งยศรวดเร็ว รุนแรง แต่ ยิ่งยศก็รับมือได้อย่างมีฝีมือจนหลุดออกไปข้างนอกด้วยกัน
ยิ่งยศหลบแว้บไปหลับตาบริกรรมคาถาอย่างเร็ว พอลืมตาขึ้น ดวงตาเขาก็มีแต่ตาดำ พริบตานั้น ลมกระโชกแรง ยิ่งยศอ้าปากกว้าง วิญญาณภูตผีมากมาย พุ่งออกจากปากยิ่งยศเข้าโจมตีกระทิงจนกระอักเลือด ต้องกระเซอะกระเซิงหลบไป
พวกดามพ์กลับมาถึง ยิ่งยศส่งสัญญาณให้ดามพ์ตามไปเก็บกระทิง ส่วนตัวเองหันไปชวนเสี่ยไพบูลย์
“เรากลับกันเถอะเสี่ย ที่นี่ปล่อยให้คนของผมมันเก็บกวาดไป”
เสี่ยไพบูลย์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วรีบตามยิ่งยศออกไป
ooooooo
กระเต็นถูกผลักจมดิ่งลงใต้น้ำเธอพยายามดิ้นรนช่วยตัวเองให้หลุดจากพันธนาการ แต่ไม่สำเร็จ ยิ่งนานก็ยิ่งจะหมดลม
ได้ผล! กุญแจมือหลุดออกทันที กระเต็นรีบแก้เชือกมัดเท้า ถีบตัวขึ้นจากใต้น้ำ ฮุบอากาศเต็มปอด แล้วจึงว่ายไปที่ท่าน้ำโรงไม้
กระเต็นได้ยินเสียงเอะอะกันอยู่แถวนั้น รีบหลบซุ่มดู เห็นดามพ์กำลังนำลูกน้องออกค้นหากระทิงตามสุมทุมพุ่มไม้และซอกหลืบ
ทันใดนั้น มีมือลึกลับเอื้อมมือปิดปากกระเต็นแน่น พอหันมองก็ตกใจ เห็นกระทิงมีเลือดเปรอะไปทั้งตัว
“อาจารย์ทิงบาดเจ็บนี่”
“ข้าไม่เป็นไร เราหาที่หลบกันก่อน” กระทิงรีบดึงกระเต็นหาที่หลบ ในขณะที่เสียงเอะอะของพวกดามพ์ใกล้เข้ามาทุกที
ooooooo
ที่ห้องพักคนงานหลังโรงไม้ กระเต็นประคองกระทิงที่บาดเจ็บหนักเข้าไปในห้อง จับให้นั่งแล้วเดินไปแง้มประตูดูว่ามีใครตามมาหรือเปล่า พอไม่มีอะไรก็รีบปิดประตู
“นังกระเต็น เอ็งรีบหนีไปซะ ไม่ต้องห่วงข้า หมวดเพชรกับเสือหาญ หลบอยู่ที่อิสุโร”
“ฉันทิ้งอาจารย์ไปไม่ได้หรอก”
“ข้าไม่ได้ให้เอ็งทิ้งข้า แต่ข้าให้ไปตามหมวดเพชรมาช่วย ข้าซ่อนอยู่ที่นี่ มันไม่มีทางหาเจอหรอก แต่ถ้าเอ็งไม่ยอมไปเราจะเสร็จมันทั้งคู่”
กระเต็นจำนนด้วยเหตุผล มองกระทิงอย่างเป็นห่วง บอกก่อนลุกไปว่า
“อาจารย์ดูแลตัวเองดีๆนะ ฉันจะรีบไปรีบกลับ”
กระทิงชูกระบองสองท่อนให้ดูว่าตนมีอาวุธประจำกายอยู่ พอกระเต็นออกไป กระทิงก็เดินกลับไปนั่งพัก ไออย่างหนักจนกระอักเลือดออกมา
ทันใดนั้น ประตูห้องเปิดออก กระทิงคิดว่าเป็นกระเต็นร้องถามว่า
“เอ็งกลับมาทำไมวะ ข้าบอกให้รีบ...”
กระทิงชะงักกึก เมื่อหันมองเห็นเป็นดามพ์เดินยิ้มเหี้ยมเข้ามา!
ooooooo
ที่ถนนสายหนึ่ง...กระเต็นออกมาเห็นรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ข้างถนน จึงเป่าคาถาที่ประตูหลังสะเดาะกลอน แล้วเข้าไปซ่อนตัวที่เบาะหลัง ครู่หนึ่งตำรวจในชุดครึ่งท่อนเดินมาเปิดประตูรถ ก้าวขึ้นนั่งในที่คนขับ
“ถ้าไม่อยากถูกยิงตาย ก็ทำตามที่ฉันสั่ง” กระเต็นใช้นิ้วจี้หลังตำรวจ แทนที่จะกลัว ตำรวจนายนั้นกลับพูดอย่างใจเย็นว่า
“พี่ว่าน้องกล้ามากนะ ที่จี้รถพี่” ว่าแล้วหันกลับมาพร้อมปืนในมือ กระเต็นจึงเห็นตรากรมตำรวจที่เสื้อ เลยยิ้มแหยๆ ยกมือยอมแพ้จ๋อยๆ สุดท้ายถูกจับใส่กุญแจมือไพล่หลังล็อกไว้กับเบาะรถ
จนกระทั่งรถมาถึงถนนหน้ากองปราบปราม กระเต็นถามหวาดๆว่า จะพาตนไปไหน
“พี่ก็พาน้องไปส่งกองปราบตามประกาศจับ แล้วก็รับเงินรางวัลน่ะสิ ถามได้” เขาตอบอารมณ์ดี
“ไอ้กระเต็นเอ๊ย...เอ็งซวยหรือโง่กันแน่วะเนี่ย รถมีตั้งเยอะแยะ ดั้นนน...มาจี้รถตำรวจ...” กระเต็นเซ็งสุดๆ
ทันใดนั้น มีเงาดำตัดหน้ารถ จนตำรวจคนขับต้องเบรกกะทันหัน จอดแล้วลงไปดู
หาญที่ซุ่มอยู่ฟาดหลังตำรวจจนสลบคาที่ เพชรโผล่มาเข้าไปในรถสะเดาะกุญแจให้กระเต็น
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันโดนจับ” กระเต็นทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น
“ไม่รู้หรอก ฉันกับเสือหาญมาตามหาอาจารย์กระทิงแถวกองปราบนี้พอดี”
“ฉันรู้ว่าอาจารย์กระทิงอยู่ไหน” กระเต็นดีใจมากรีบบอกเพื่อให้ทั้งสองไปช่วย
ทั้งสามรีบไปที่ห้องพักคนงานหลังโรงไม้ทันที กระเต็นเดินนำเพชรกับหาญเข้าไปอย่างรีบร้อน แต่พอถึงหน้าห้องพัก ก็เห็นกระบองสองท่อนเปื้อนเลือดตกอยู่ กระเต็นตกใจ ผลักประตูห้องเข้าไป
“อาจารย์กระทิง” กระเต็นอุทาน เมื่อเห็นกระทิงนอนตายจมกองเลือดอยู่ที่พื้น โผเข้ากอดร่างกระทิงครํ่าครวญ “อาจารย์อย่าตายนะ กระเต็นพาคนมาช่วยแล้ว”
หาญกับเพชรตามเข้ามายืนดูด้วยความเศร้า เพชรเข้าไปปลอบกระเต็นอย่างเห็นใจว่า
“หักห้ามใจเถอะ ยังไงอาจารย์กระทิงก็ไม่ฟื้นหรอก”
กระเต็นโผเข้ากอดเพชร ร้องไห้สะอึกสะอื้น...
ooooooo
ทั้งสามพากันกลับไปที่สำนักป่าอิสุโร หาญพูดอย่างแค้นใจว่า
“ไม่คิดเลยว่าไอ้ยิ่งยศมันจะชั่วร้ายขนาดขนสมบัติของชาติไปขาย”
“ทำทั้งๆที่เป็นข้าของแผ่นดิน” เพชรเสริมอย่างเสียใจมากกับพฤติกรรมของคนที่ตนเคยเรียกว่าพ่อ
“มันทำกันมานานแล้วด้วย ไอ้ผู้กองชั่วมันถึงสั่งเผาบ้าน ฆ่าพ่อกับแม่ฉัน ฉันน่าจะเอะใจตั้งแต่แรก มันฆ่าทุกคนที่รู้เรื่องนี้” กระเต็นพูดทั้งน้ำตา
หาญเข้ามาตบบ่ากระเต็น สัญญาว่า “พ่อแม่เอ็ง กระทิง จงอาง จะต้องไม่ตายเปล่า”
“แต่เรายังไม่มีหลักฐานอะไรไปเปิดโปงความชั่ว มันได้” เพชรติงอย่างหนักใจ พลันก็นึกได้ “จริงซิ แล้วแม่กับคุณดาเป็นยังไงบ้าง”
หาญรีบเข้าไปหากระเต็น ถามว่ายิ่งยศทำอะไรเกศหรือเปล่า กระเต็นอึกอักลำบากใจที่จะเล่าสภาพของเกศินีที่ตนพบที่ตลาด ไม่อยากให้ทั้งสองคนไม่สบายใจ เลยปดไปว่า
“สะ...เอ่อ...สบายดี พวกมันสองคนไม่กล้าแตะต้อง คุณดากับแม่หมวดยังสบายดีเหมือนเดิม”
หาญกับเพชรมองกระเต็นอย่างไม่เชื่อ เพชรถามเสียงหนักๆ “จริงเหรอ!”
ดึกคืนนี้เอง ท่ามกลางแสงจันทร์และเสียงหรีดหริ่งเรไรกรีดร้องระงม กระเต็นที่นอนคุดคู้อยู่ ตื่นขึ้นมาเพราะลมพัดแรง รีบลุกขึ้นอย่างสังหรณ์ใจ มองไปตรงที่หาญนอน พบแต่ความว่างเปล่า กระเต็นตกใจรีบไปปลุกเพชร
“เสือหาญ...หมวด...เสือหาญไม่อยู่...”
ปรากฏว่าเพชรก็หายไปด้วย กระเต็นถอนใจเฮือกใหญ่ เดาได้ว่าทั้งสองคนหายไปไหนกัน
ooooooo
ที่ห้องนอนชาญชัย...
ขณะที่เจ้าตัวหลับอยู่ พอพลิกตัวก็สะดุ้งเมื่อเห็นเพชรมายืนอยู่ข้างเตียง เพชรไม่พูดพร่ำทำเพลง บอกทันทีว่า
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับท่าน”
ชาญชัยตั้งหลักได้ หว่านล้อมเพชรว่า “มอบตัวเสียก่อน แล้วค่อยมาคุยกันดีกว่า หมวดยังมีอนาคตอยู่นะ”
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกครับท่าน แต่ขอให้ท่านเชื่อผมว่า สิ่งที่ผมบอกเป็นเรื่องจริง”
ชาญชัยทำประหนึ่งว่าสนใจฟังเพชรพูด แต่แอบเอามือสอดเข้าใต้หมอน
“มีแต่ท่านเท่านั้นที่จะหยุดเรื่องนี้ได้”
“มันเรื่องอะไร...” ชาญชัยทำทีถามถ่วงเวลา คอยจังหวะ พริบตานั้นก็ชักปืนออกมาเล็งใส่เพชรทันที “ยกมือขึ้น ไม่งั้นฉันยิงจริงๆ”
ทันใดนั้น เพชรเป่ามนต์นะจังงังใส่หน้าชาญชัยจนเขาหยุดชะงัก ล้มลงนอนตาลอยบนเตียง เพชรเอากระดาษสอดไว้ใต้หมอน แล้วรีบกระโดดออกไปทางหน้าต่าง
ooooooo
เพชรลัดเลาะซ่อนตัวหนีมาตามพุ่มไม้ที่สนาม เขาชะงักเมื่อได้ยินเสียงเพลงจากแผ่นเสียงแว่วมาในยามดึก เงยมองไปที่ห้องนอนดาลิน เห็นเงาเธอเคลื่อนไหวอยู่หลังม่าน ตัดสินใจปีนขึ้นไปแอบดูที่ระเบียง
ดาลินที่ใบหน้าหมองคล้ำ เดินแปรงผมใจลอยมาที่ระเบียง เพชรพรวดเข้าเอามือปิดปากดึงออกไปโดยเร็ว
เพชรกอดดาลินไว้ด้วยความรักและคิดถึง กระซิบเรียกที่ข้างหู “คุณดา...”
ดาลินดิ้น อ้อนวอนอย่างขวัญเสียว่า อย่าทำอะไร
ตนเลย อยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ จนเพชรบอกว่า
“คุณดา นี่ผมเองนะครับ คุณดาจำผมไม่ได้เหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมไม่มีทางทำร้ายคนที่ผมรักหรอก”
“อย่าเอาฉันลงไปเกลือกกลั้วกับคนหน้าไหว้หลังหลอกอย่างแก แกมันก็คือไอ้โจรที่ทางการต้องการตัวนะ ดามพ์บอกฉันหมดแล้ว”
“ดามพ์งั้นเหรอ!” เพชรโกรธทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ “คุณดารู้ไหมว่ามันทำอะไรบ้าง คนที่ขนสมบัติของชาติไปขายเป็น
คนดีเหรอ ผมบอกท่านอธิบดีรู้เรื่องนี้หมดแล้ว”
“แกใส่ร้ายเขา” ดาลินตวาด ทำเอาเพชรอึ้งที่ดาลินเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ จังหวะนั้นเอง ดาลินเอาหวีในมือจะแทงเพชร แต่เห็นตะกรุดที่คอเขาเสียก่อน เธอจ้องตะกรุด พลันก็เกิดแสงสว่างจ้าที่ตะกรุดสะท้อนเข้าตาจนเธอปล่อย
หวีตก ยกมือขึ้นบังแสง ผงะถอยออกไป เพชรถามอย่างเป็นห่วง
“คุณดา...คุณเป็นอะไร...คุณกลัวตะกรุดนี้เหรอ...”
เมื่อดาลินยังถอยหนี เพชรเอะใจรีบถอดตะกรุดเอาแตะที่หน้าผากเธอ ดาลินแผดเสียง “กรี๊ดดดด” แล้วหมดสติล้มลง เพชรรับไว้ทัน มองดาลินที่แน่นิ่งในอ้อมแขนอย่างเป็นห่วง
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 1 ช่ อ ง 7
2..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2 ช่ อ ง 7
3..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3 ช่ อ ง 7
4..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4 ช่ อ ง 7
5..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5 ช่ อ ง 7
6 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6 ช่ อ ง 7
7 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7 ช่ อ ง 7
8 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8 ช่ อ ง 7
9 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9 ช่ อ ง 7
10 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10 ช่ อ ง 7
11 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11 ช่ อ ง 7
12 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12 ช่ อ ง 7
13 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13 ช่ อ ง 7
14 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14 ช่ อ ง 7
15 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15 ช่ อ ง 7
16 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16 ช่ อ ง 7
No comments:
Post a Comment