เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 1 ช่ อ ง 7
2..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2 ช่ อ ง 7
3..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3 ช่ อ ง 7
4..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4 ช่ อ ง 7
5..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5 ช่ อ ง 7
6 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6 ช่ อ ง 7
7 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7 ช่ อ ง 7
8 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8 ช่ อ ง 7
9 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9 ช่ อ ง 7
10 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10 ช่ อ ง 7
11 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11 ช่ อ ง 7
12 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12 ช่ อ ง 7
13 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13 ช่ อ ง 7
14 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14 ช่ อ ง 7
15 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15 ช่ อ ง 7
16 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16 ช่ อ ง 7
ตอนที่ 13
รุ่งขึ้น ที่บ้านพักจ่าเฉยกับพวก สายแล้วกระเต็นยังนั่งกอดเข่าเจ่าจุกซึมเศร้าอยู่หน้าตาอิดโรยเพราะ ร้องไห้มาทั้งคืนและไม่ได้นอนเลย
จ่าเฉยในชุดตำรวจจะไปทำงาน เดินผ่านมาเอาหูแนบกับประตูฟังเสียงข้างในอย่างเป็นห่วงและอยากรู้อยากเห็น พลันก็สะดุ้ง เมื่อเซียนช้างทักเสียงดังลั่น
“อ้าวเฮ้ย ไอ้เฉยเอ็งทำอะไรวะ?”
“โธ่...เบาๆซิ พี่ช้าง” จ่าเฉยจุ๊ปากทำกระซิบกระซาบ พลางชี้ไปในห้อง แต่เซียนช้างยังงงๆ
“เฮ้ย ข้าหิวข้าวแล้ว มีอะไรกินบ้างวะ” เสียงกระทิงตะโกนมาอีกคน
จ่าเฉยทำหน้าอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไปลากทั้งสองคนออกไปไกลๆ
กระเต็นที่นั่งซึมเศร้าอยู่ เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกกันข้างนอก
ooooooo
จ่าเฉยลากสองเซียนไปนั่งที่หน้าบ้าน จับหัวทั้งสองคนเข้ามากระซิบกระซาบ
“หมวดเพชรเอามันมาส่งที่นี่เมื่อคืน” เซียนช้างฟังแล้วอุทาน ส่วนกระทิงก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นรึ
“ไม่รู้ ข้าออกเวรมาถึงบ้านก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ทันคุยอะไรกัน นังกระเต็นก็วิ่งเข้าห้องไปเลยส่วนหมวดเพชรก็รีบกลับไป ไม่อธิบายอะไรสักคำ” จ่าเฉยเล่าอย่างตื่นเต้น
จงอางเห็นกระเต็นเดินเครียดออกมา เสนอให้ลองถามเจ้าตัวดู จ่าเฉยเลยร้องถาม
“ไอ้เต็น เอ็งไปก่อเรื่องอะไรมาวะ...ถึงได้...”
จ่าเฉยหยุดกึกเพราะถูกเซียนช้างสะกิดอย่างแรง พลางพยักพเยิดไปที่ทางเดิน จ่าเฉยมองไปจึงเห็นเพชรกำลังเดินมา
กระเต็นเงยหน้า สบตาเพชรเข้าพอดี ต่างมองกันนิ่งแบบไม่รู้จะพูดอะไรดี เซียนช้าง กระทิง จงอางรวมทั้งจ่าเฉย ต่างมองท่าทีของทั้งคู่งงๆ
ครู่หนึ่ง กระเต็นเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน ถามว่า “นาย...นายกับคุณดาคุยกันรู้เรื่องแล้วใช่ไหม?”
“เขายังโกรธอยู่ คุยไปก็เปล่าประโยชน์” เพชรถอนใจ หน้าเครียด
“ฉัน...ฉันขอโทษ” กระเต็นเสียงขาดหายไปในลำคอ ที่ตีบตันจนพูดไม่ออก ทนไม่ได้ร้องไห้แล้วหลบหน้าเพชรเดินเลี่ยงออกไปทันที
เพชรได้แต่มองตาม พอหันกลับมา ก็เจอสามเซียนกับอีกหนึ่งจ่ามองอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ผมว่าไปคุยกันในบ้านจะดีกว่า” เพชรชวนแล้วเดินนำเข้าไป ทั้งสี่จึงเดินตามไปเงียบๆ อย่างสังเกตท่าที
ฝ่ายกระเต็นเดินเลี่ยงไปที่มุมหนึ่งหน้ารั้วบ้าน โผล่มามองเพชรที่กำลังเดินนำเข้าไปในบ้าน เธอพึมพำน้ำตาคลอ
“ฉันขอโทษ...ฉันก่อปัญหาให้นายอีกแล้ว...” พูดแล้วเดินปาดน้ำตาออกไป
ooooooo
ในห้องพักจ่าเฉย พอเข้ามานั่งแล้ว จ่าเฉยถามเพชรทันทีว่า
“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่หมวด ทำไมไอ้เต็นถึงต้องย้ายออกมาจากบ้านท่านอธิบดี มันไปก่อเรื่องอีกแล้ว ใช่ไหม”
เพชรรีบตัดบทแบบไม่อยากให้จ่าพูดอะไรที่ทำให้กระเต็นเสียหายกว่านี้ว่า
“เรื่องเข้าใจผิดน่ะ อย่าไปสนใจเลย แล้วถ้าให้กระเต็นอยู่ที่นี่ไปก่อน ดาบคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“ไอ้เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกหมวด ไอ้เต็นก็เหมือนลูกเหมือนหลาน ดีซะอีกจะได้มีคนเก็บกวาดบ้านให้ด้วยจริงไหม” จ่าเฉยหันไปถามพรรคพวก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ที่ผมมาที่นี่ ไม่ใช่แค่เรื่องกระเต็นเรื่องเดียวแต่มีเรื่องเสือหาญจะมาบอกด้วย” เพชรสีหน้าจริงจัง กระทิง ถามว่าจะประหารมันแล้วใช่ไหม เพชรถอนใจบอกว่า “เปล่า เบื้องบนเพิ่งมีคำสั่งให้ย้ายตัวเสือหาญไปคุมขังที่เรือนจำบางขวาง ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่ถึงตอนนั้นคงต้องขอให้พวกเราช่วยแอบคุ้มกันเพื่อไม่ให้เกิดการชิงตัวขึ้น”
“ดี เรื่องสนุกๆแบบนี้ข้าชอบ” จงอางกระเหี้ยน กระหือรือเต็มที่ แต่จ่าเฉยติงอย่างสงสัยว่า
“เอ...แปลก ทั้งๆที่หมวดเป็นเจ้าของคดี แต่กลับไม่รู้รายละเอียดมันเหมือนจงใจปิดกันชัดๆ”
“ใช่ หรือว่าเขาจะยึดอำนาจหมวดคืนแล้ว” เซียนช้างเห็นด้วย
“ผมไม่ยอมแน่ พวกเราทุกคนก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม” เพชรย้ำ ทุกคนพยักหน้ารับ
กระทิงนิ่งเงียบ หน้าเครียด รู้สึกว่าเรื่องนี้มีพิรุธ ขืนรอช้าโอกาสแก้แค้นก็คงหมดไปแน่ๆ
ooooooo
ที่ห้องขังเดี่ยวในกองปราบ หาญนั่งเครียดอยู่ใน
ความมืด พอได้ยินเสียงเปิดประตูเขาลุกขึ้นยืนอย่างเตรียมพร้อม เห็นยิ่งยศเดินเข้ามา หยุดมองหน้า พูดอย่างวางอำนาจ
“พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเดือนดับแล้วนะไอ้หาญ”
“ฉันพร้อมแล้ว”
ยิ่งยศหัวเราะกวนๆ ถามว่า “พร้อมอะไร พร้อมที่จะล่อไอ้เสือเมฆมาติดกับ รึว่าพร้อมที่จะตายไปด้วย แกจะสั่งเสียอะไรไหมล่ะ ฉันบอกลูกเมียแกให้”
“ไม่ต้อง! ฉันจะทำตามแผนทุกอย่าง ขอแค่แกรักษาคำสัญญาก็พอ”
“หึๆได้สิ...เพื่อนรัก” พูดแล้วจะหันกลับ หาญเรียกไว้ ขอแกมสั่งว่า
“เดี๋ยว พรุ่งนี้อย่าให้เพชรเข้ามายุ่งเกี่ยวเป็นอันขาด”
“แน่นอน”ยิ่งยศตอบแต่ไม่หันมอง ในใจคิดเหมือนยิ่งยุให้ทำ เขาออกไปแล้วปิดประตูโครม
หาญทรุดนั่งหน้าเครียด พึมพำในความมืด...
“เพชร พรุ่งนี้ความลับจะตายไปกับพ่อ ลูกพ่อต้องมีชีวิตที่ดีต่อไป”
ooooooo
เมื่อยิ่งยศกลับไปถึงห้องทำงาน เขาเรียกดามพ์มาพบ ดามพ์รายงานว่า
“สายของเรารายงานมาว่า เห็นเสือเมฆซ่อนตัวอยู่ย่านบางลำพูครับท่าน จะให้ล้อมจับมันเลยไหมครับ”
“ไม่ต้อง เข้าพระนครมาแบบนี้ แสดงว่ามันกำลังจะติดกับอั๊ว ลื้อส่งคนไปที่นั้น ปล่อยข่าวลือว่าเราจะย้ายตัวไอ้หาญพรุ่งนี้”เมื่อดามพ์รับคำ ยิ่งยศหัวเราะในลำคอพูดอย่างลำพองใจ“หึๆแผนล่อเสือเมฆออกจากถ้ำของอั๊วต้องสำเร็จแน่ ถึงตอนนั้น อั๊วจะเสนอเลื่อนขั้นให้ลื้อสักสองขั้นเลยเป็นไง”
“ขอบคุณครับท่าน”ดามพ์ค้อมหัวหน้าบาน นึกขึ้นได้รีบบอก“มีอีกเรื่องนึงครับ ผมบังเอิญเจอแฟ้มสำนวนคดีเก่าของไอ้กระทิง”
ยิ่งยศถามว่ามันเป็นใคร ดามพ์รายงานอย่างรู้ข้อมูลละเอียดว่า
“ไอ้กระทิงมันอยู่ในทีมเฉพาะกิจของหมวดเพชร มีความแค้นกับไอ้หาญ”
“กระทิง...” ยิ่งยศพึมพำพลางพลิกแฟ้มสำนวนดู
อย่างเร็ว พลันความคิดก็เห็นภาพในอดีต...เมื่อครั้งที่ต่อยมวยกับกระทิงแล้วตนแพ้ จนมาถึงตอนที่ตนลากกระทิงไปซ้อม
เวลานั้น หาญเข้ามาบอกว่า
“นายกระทิงไม่เคยมีประวัติเกี่ยวกับยาเสพติด ฉันสอบสวนพยานหลายปากแล้ว แต่ถ้านายกระทิงถูกยัดยาไว้ในตัวจริง เราสองคนก็น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัย เพราะเพิ่งขึ้นชกกันมา”
“บ้า แกกับฉันจะทำทำไมวะ เอางี้ ตอนนี้คดีแกก็เต็มมือ ฉันจัดการให้เอง ตำรวจหน้าไหนกล้ารังแกชาวบ้านฉันจะลากคอเข้าคุกให้หมด”ยิ่งยศบอกหาญด้วยสีหน้าจริงจัง
คิดถึงเรื่องราวในอดีตแล้วยิ่งยศโยนแฟ้มคดีคืนดามพ์
“ผมจะรีบเอาไปเผาให้เร็วที่สุด”ดามพ์พูดอย่างเอาใจ
“ไม่ต้อง ของดีแบบนี้เผาทำไม น่าเสียดาย ฮ่ะๆๆๆ อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้...”ยิ่งยศยิ้มอย่างชั่วร้าย
ooooooo
ที่หน้าบ้านดาลิน กระเต็นถูกสาวใช้ผลักออกมานอกรั้วอย่างชิงชัง กระเต็นพยายามจะเข้าไป ปากก็ร้องขอ
“ไม่ ฉันไม่ไป ให้ฉันเจอคุณหนูเถอะนะ”
“ไม่ได้” คนใช้ดันกระเต็นออกอย่างแรงจนกระเต็นล้มลงแล้วปิดประตูปัง
กระเต็นเจ็บจนร้องโอ๊ย...ค่อยๆลุกขึ้นยืนเซๆ พลันเพชรก็เข้ามาประคองไว้ถามว่ามาที่นี่อีกทำไม กระเต็นรีบผละออกจากเพชร บอกว่าตนอยากคุยกับดาลินให้เข้าใจ
“โธ่เอ้ย...”เพชรรีบประคองกระเต็นไปที่รถแล้วขับออกไปทันที
เขาพาเธอไปที่สวนสาธารณะ บ่นกระเต็นด้วยความเป็นห่วงว่า
“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉันกับคุณดา ไม่เกี่ยวกับเธอ”
“แต่นายต้องเดือดร้อนก็เพราะฉัน ฉันก็ต้อง...”
“ไม่ต้อง”เพชรขัดขึ้น “เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันขอแค่เธออยู่เฉยๆ อย่ามายุ่งกับคนรักของฉันอีก แค่นี้เธอทำให้ฉันได้ไหม” กระเต็นไม่ตอบ ก้มหน้ากลั้นน้ำตา “เป็นอะไรไปอีก มองฉันสิ บอกฉันว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก”
จ่าเฉยในชุดตำรวจจะไปทำงาน เดินผ่านมาเอาหูแนบกับประตูฟังเสียงข้างในอย่างเป็นห่วงและอยากรู้อยากเห็น พลันก็สะดุ้ง เมื่อเซียนช้างทักเสียงดังลั่น
“อ้าวเฮ้ย ไอ้เฉยเอ็งทำอะไรวะ?”
“โธ่...เบาๆซิ พี่ช้าง” จ่าเฉยจุ๊ปากทำกระซิบกระซาบ พลางชี้ไปในห้อง แต่เซียนช้างยังงงๆ
“เฮ้ย ข้าหิวข้าวแล้ว มีอะไรกินบ้างวะ” เสียงกระทิงตะโกนมาอีกคน
จ่าเฉยทำหน้าอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไปลากทั้งสองคนออกไปไกลๆ
กระเต็นที่นั่งซึมเศร้าอยู่ เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกกันข้างนอก
ooooooo
จ่าเฉยลากสองเซียนไปนั่งที่หน้าบ้าน จับหัวทั้งสองคนเข้ามากระซิบกระซาบ
“หมวดเพชรเอามันมาส่งที่นี่เมื่อคืน” เซียนช้างฟังแล้วอุทาน ส่วนกระทิงก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นรึ
“ไม่รู้ ข้าออกเวรมาถึงบ้านก็เห็นทั้งสองคนยืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ทันคุยอะไรกัน นังกระเต็นก็วิ่งเข้าห้องไปเลยส่วนหมวดเพชรก็รีบกลับไป ไม่อธิบายอะไรสักคำ” จ่าเฉยเล่าอย่างตื่นเต้น
จงอางเห็นกระเต็นเดินเครียดออกมา เสนอให้ลองถามเจ้าตัวดู จ่าเฉยเลยร้องถาม
“ไอ้เต็น เอ็งไปก่อเรื่องอะไรมาวะ...ถึงได้...”
จ่าเฉยหยุดกึกเพราะถูกเซียนช้างสะกิดอย่างแรง พลางพยักพเยิดไปที่ทางเดิน จ่าเฉยมองไปจึงเห็นเพชรกำลังเดินมา
กระเต็นเงยหน้า สบตาเพชรเข้าพอดี ต่างมองกันนิ่งแบบไม่รู้จะพูดอะไรดี เซียนช้าง กระทิง จงอางรวมทั้งจ่าเฉย ต่างมองท่าทีของทั้งคู่งงๆ
ครู่หนึ่ง กระเต็นเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน ถามว่า “นาย...นายกับคุณดาคุยกันรู้เรื่องแล้วใช่ไหม?”
“เขายังโกรธอยู่ คุยไปก็เปล่าประโยชน์” เพชรถอนใจ หน้าเครียด
“ฉัน...ฉันขอโทษ” กระเต็นเสียงขาดหายไปในลำคอ ที่ตีบตันจนพูดไม่ออก ทนไม่ได้ร้องไห้แล้วหลบหน้าเพชรเดินเลี่ยงออกไปทันที
เพชรได้แต่มองตาม พอหันกลับมา ก็เจอสามเซียนกับอีกหนึ่งจ่ามองอยู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“ผมว่าไปคุยกันในบ้านจะดีกว่า” เพชรชวนแล้วเดินนำเข้าไป ทั้งสี่จึงเดินตามไปเงียบๆ อย่างสังเกตท่าที
ฝ่ายกระเต็นเดินเลี่ยงไปที่มุมหนึ่งหน้ารั้วบ้าน โผล่มามองเพชรที่กำลังเดินนำเข้าไปในบ้าน เธอพึมพำน้ำตาคลอ
“ฉันขอโทษ...ฉันก่อปัญหาให้นายอีกแล้ว...” พูดแล้วเดินปาดน้ำตาออกไป
ooooooo
ในห้องพักจ่าเฉย พอเข้ามานั่งแล้ว จ่าเฉยถามเพชรทันทีว่า
“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่หมวด ทำไมไอ้เต็นถึงต้องย้ายออกมาจากบ้านท่านอธิบดี มันไปก่อเรื่องอีกแล้ว ใช่ไหม”
เพชรรีบตัดบทแบบไม่อยากให้จ่าพูดอะไรที่ทำให้กระเต็นเสียหายกว่านี้ว่า
“เรื่องเข้าใจผิดน่ะ อย่าไปสนใจเลย แล้วถ้าให้กระเต็นอยู่ที่นี่ไปก่อน ดาบคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“ไอ้เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอกหมวด ไอ้เต็นก็เหมือนลูกเหมือนหลาน ดีซะอีกจะได้มีคนเก็บกวาดบ้านให้ด้วยจริงไหม” จ่าเฉยหันไปถามพรรคพวก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย
“ที่ผมมาที่นี่ ไม่ใช่แค่เรื่องกระเต็นเรื่องเดียวแต่มีเรื่องเสือหาญจะมาบอกด้วย” เพชรสีหน้าจริงจัง กระทิง ถามว่าจะประหารมันแล้วใช่ไหม เพชรถอนใจบอกว่า “เปล่า เบื้องบนเพิ่งมีคำสั่งให้ย้ายตัวเสือหาญไปคุมขังที่เรือนจำบางขวาง ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่ถึงตอนนั้นคงต้องขอให้พวกเราช่วยแอบคุ้มกันเพื่อไม่ให้เกิดการชิงตัวขึ้น”
“ดี เรื่องสนุกๆแบบนี้ข้าชอบ” จงอางกระเหี้ยน กระหือรือเต็มที่ แต่จ่าเฉยติงอย่างสงสัยว่า
“เอ...แปลก ทั้งๆที่หมวดเป็นเจ้าของคดี แต่กลับไม่รู้รายละเอียดมันเหมือนจงใจปิดกันชัดๆ”
“ใช่ หรือว่าเขาจะยึดอำนาจหมวดคืนแล้ว” เซียนช้างเห็นด้วย
“ผมไม่ยอมแน่ พวกเราทุกคนก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม” เพชรย้ำ ทุกคนพยักหน้ารับ
กระทิงนิ่งเงียบ หน้าเครียด รู้สึกว่าเรื่องนี้มีพิรุธ ขืนรอช้าโอกาสแก้แค้นก็คงหมดไปแน่ๆ
ooooooo
ที่ห้องขังเดี่ยวในกองปราบ หาญนั่งเครียดอยู่ใน
ความมืด พอได้ยินเสียงเปิดประตูเขาลุกขึ้นยืนอย่างเตรียมพร้อม เห็นยิ่งยศเดินเข้ามา หยุดมองหน้า พูดอย่างวางอำนาจ
“พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเดือนดับแล้วนะไอ้หาญ”
“ฉันพร้อมแล้ว”
ยิ่งยศหัวเราะกวนๆ ถามว่า “พร้อมอะไร พร้อมที่จะล่อไอ้เสือเมฆมาติดกับ รึว่าพร้อมที่จะตายไปด้วย แกจะสั่งเสียอะไรไหมล่ะ ฉันบอกลูกเมียแกให้”
“ไม่ต้อง! ฉันจะทำตามแผนทุกอย่าง ขอแค่แกรักษาคำสัญญาก็พอ”
“หึๆได้สิ...เพื่อนรัก” พูดแล้วจะหันกลับ หาญเรียกไว้ ขอแกมสั่งว่า
“เดี๋ยว พรุ่งนี้อย่าให้เพชรเข้ามายุ่งเกี่ยวเป็นอันขาด”
“แน่นอน”ยิ่งยศตอบแต่ไม่หันมอง ในใจคิดเหมือนยิ่งยุให้ทำ เขาออกไปแล้วปิดประตูโครม
หาญทรุดนั่งหน้าเครียด พึมพำในความมืด...
“เพชร พรุ่งนี้ความลับจะตายไปกับพ่อ ลูกพ่อต้องมีชีวิตที่ดีต่อไป”
ooooooo
เมื่อยิ่งยศกลับไปถึงห้องทำงาน เขาเรียกดามพ์มาพบ ดามพ์รายงานว่า
“สายของเรารายงานมาว่า เห็นเสือเมฆซ่อนตัวอยู่ย่านบางลำพูครับท่าน จะให้ล้อมจับมันเลยไหมครับ”
“ไม่ต้อง เข้าพระนครมาแบบนี้ แสดงว่ามันกำลังจะติดกับอั๊ว ลื้อส่งคนไปที่นั้น ปล่อยข่าวลือว่าเราจะย้ายตัวไอ้หาญพรุ่งนี้”เมื่อดามพ์รับคำ ยิ่งยศหัวเราะในลำคอพูดอย่างลำพองใจ“หึๆแผนล่อเสือเมฆออกจากถ้ำของอั๊วต้องสำเร็จแน่ ถึงตอนนั้น อั๊วจะเสนอเลื่อนขั้นให้ลื้อสักสองขั้นเลยเป็นไง”
“ขอบคุณครับท่าน”ดามพ์ค้อมหัวหน้าบาน นึกขึ้นได้รีบบอก“มีอีกเรื่องนึงครับ ผมบังเอิญเจอแฟ้มสำนวนคดีเก่าของไอ้กระทิง”
ยิ่งยศถามว่ามันเป็นใคร ดามพ์รายงานอย่างรู้ข้อมูลละเอียดว่า
“ไอ้กระทิงมันอยู่ในทีมเฉพาะกิจของหมวดเพชร มีความแค้นกับไอ้หาญ”
“กระทิง...” ยิ่งยศพึมพำพลางพลิกแฟ้มสำนวนดู
อย่างเร็ว พลันความคิดก็เห็นภาพในอดีต...เมื่อครั้งที่ต่อยมวยกับกระทิงแล้วตนแพ้ จนมาถึงตอนที่ตนลากกระทิงไปซ้อม
เวลานั้น หาญเข้ามาบอกว่า
“นายกระทิงไม่เคยมีประวัติเกี่ยวกับยาเสพติด ฉันสอบสวนพยานหลายปากแล้ว แต่ถ้านายกระทิงถูกยัดยาไว้ในตัวจริง เราสองคนก็น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัย เพราะเพิ่งขึ้นชกกันมา”
“บ้า แกกับฉันจะทำทำไมวะ เอางี้ ตอนนี้คดีแกก็เต็มมือ ฉันจัดการให้เอง ตำรวจหน้าไหนกล้ารังแกชาวบ้านฉันจะลากคอเข้าคุกให้หมด”ยิ่งยศบอกหาญด้วยสีหน้าจริงจัง
คิดถึงเรื่องราวในอดีตแล้วยิ่งยศโยนแฟ้มคดีคืนดามพ์
“ผมจะรีบเอาไปเผาให้เร็วที่สุด”ดามพ์พูดอย่างเอาใจ
“ไม่ต้อง ของดีแบบนี้เผาทำไม น่าเสียดาย ฮ่ะๆๆๆ อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้...”ยิ่งยศยิ้มอย่างชั่วร้าย
ooooooo
ที่หน้าบ้านดาลิน กระเต็นถูกสาวใช้ผลักออกมานอกรั้วอย่างชิงชัง กระเต็นพยายามจะเข้าไป ปากก็ร้องขอ
“ไม่ ฉันไม่ไป ให้ฉันเจอคุณหนูเถอะนะ”
“ไม่ได้” คนใช้ดันกระเต็นออกอย่างแรงจนกระเต็นล้มลงแล้วปิดประตูปัง
กระเต็นเจ็บจนร้องโอ๊ย...ค่อยๆลุกขึ้นยืนเซๆ พลันเพชรก็เข้ามาประคองไว้ถามว่ามาที่นี่อีกทำไม กระเต็นรีบผละออกจากเพชร บอกว่าตนอยากคุยกับดาลินให้เข้าใจ
“โธ่เอ้ย...”เพชรรีบประคองกระเต็นไปที่รถแล้วขับออกไปทันที
เขาพาเธอไปที่สวนสาธารณะ บ่นกระเต็นด้วยความเป็นห่วงว่า
“เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉันกับคุณดา ไม่เกี่ยวกับเธอ”
“แต่นายต้องเดือดร้อนก็เพราะฉัน ฉันก็ต้อง...”
“ไม่ต้อง”เพชรขัดขึ้น “เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันขอแค่เธออยู่เฉยๆ อย่ามายุ่งกับคนรักของฉันอีก แค่นี้เธอทำให้ฉันได้ไหม” กระเต็นไม่ตอบ ก้มหน้ากลั้นน้ำตา “เป็นอะไรไปอีก มองฉันสิ บอกฉันว่าจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก”
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับเรื่องรักๆของหมวดนักหรอก ฉันจะกลับบ้านเอง หมวดกลับไปเถอะ”
พูดแล้วกระเต็นวิ่งหนีไปเลย เพชรมองตามสบถอย่างอัดอั้น “โธ่โว้ย”
ooooooo
กระเต็นกลับมาที่บ้านพักจ่าเฉย นั่งมองพระจันทร์ที่หน้าบ้าน ถอนใจเฮือกๆอย่างไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไรดีในยามนี้ ยิ่งคิดถึงพ่อแม่ ตามองพระจันทร์พูดเหมือนฝากพระจันทร์ให้ช่วยถามพ่อแม่ให้ด้วยว่า
“พ่อจ๋า แม่จ๋า ฉันจะทำยังไงดี ฉันมันสร้างแต่ปัญหา...”
จ่าเฉยย่องเข้ามาด้วยความเป็นห่วง มานั่งข้างๆ เอาข้าวต้มมัดให้
“ข้าวต้มมัด ข้าเก็บไว้ให้เอ็ง กินซะหน่อย เดี๋ยวจะแสบท้อง”กระเต็นรีบเช็ดน้ำตาไม่อยากให้จ่าเห็นความอ่อนแอของตน ส่ายหน้าไม่ยอมกิน
“ข้ามันก็ปลอบใจใครไม่ค่อยเป็น แต่เห็นเอ็งเป็นแบบนี้ก็อดห่วงไม่ได้...เอ็งมีปัญหากับคุณหนูดาลินใช่ไหม...ถ้าเอ็งไม่ไหวจริงๆก็ร้องไห้ออกมาเถอะ ข้าอาจดูแลเอ็งไม่ดีเท่าพี่แหวนพี่บานเย็น แต่ก็เป็นน้าที่หวังดีกับเอ็งเสมอ”
กระเต็นมองจ่าเฉยร้องไห้ฮือๆออกมา ความอดกลั้นพังทลายหมดสิ้น ซบหน้ากับไหล่จ่าร้องไห้อย่างไม่อาย จ่าได้แต่พยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง ลูบผมกระเต็นด้วยความสงสารจับใจ...
ooooooo
เช้าวันใหม่ ขณะจ่าเฉยเดินเข้าไปในกองปราบ ดามพ์ที่มาดักรออยู่แล้ว ทำทีเดินสวนออกมาทัก
“อ้าว เป็นไงบ้าง ที่บ้านพักขาดเหลืออะไรรึเปล่า”
“เรียบร้อยดีครับผู้กอง ที่พระนครนี่กับข้าวกับปลาก็เยอะแยะ อยู่สบายกว่าที่บ้านนอกเสียอีก พวกเพื่อนๆผมชอบกันใหญ่”
“ก็ดีน่ะสิ อ้อ...คนที่ชื่อกระทิงนี่ เขาเก่งหมัดมวยใช่ไหม รู้จักกันได้ยังไงล่ะ” ดามพ์ทำทีถามหยั่งเชิงทั้งที่รู้อยู่เต็มอกแล้ว
“อันที่จริง มันไม่ใช่เพื่อนผมหรอกผู้กอง แต่ที่ตามมาด้วยก็เพราะมีความแค้นกับเสือหาญเห็นว่าถูกมันใส่ร้ายจนติดคุกอยู่หลายปี” จ่าเฉยพาซื่อ
“งั้นเหรอ ทำไมไม่ไปรื้อแฟ้มคดีมาดูล่ะ เผื่อจะช่วยล้างมลทินให้กระทิงได้ เขามาช่วยงานเรา เราก็น่าจะช่วยเขาให้ถึงที่สุด” ดามพ์ทำตามแผนที่ยิ่งยศสั่ง
จ่าเฉยพยักหน้าอย่างเห็นด้วย บอกว่าตนจะไปดูเดี๋ยวนี้เลย ขอบคุณดามพ์แล้วเดินยิ้มไปตามความหวังว่าจะช่วยกระทิงได้
ดามพ์มองตามยิ้มร้ายที่หลอกจ่าเฉยได้ง่ายดาย
ooooooo
หลังจากที่เพชรบอกให้กระเต็นกลับไปแล้ว เขาก็ยืนลังเลอยู่หน้าบ้านดาลิน ยกมือจะกดกริ่งแล้วก็ลดมือลงมองเข้าไปในบ้าน สีหน้าเครียด ไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายอย่างไรดี
ที่ห้องนอนดาลิน เธอแอบดูอยู่ที่หน้าต่าง เห็นทุกความเคลื่อนไหวของเพชร น้ำตาไหลออกมาด้วยความรู้สึกกดดัน แต่แล้วก็ปิดม่านหน้าต่างเชิดหน้าอย่างทิฐิ
ขณะนั้นเอง จ่าเฉยร้องเรียกอย่างตื่นเต้น ในมือถือแฟ้มวิ่งเข้ามา เพชรหันมองถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
“มีสิครับ เรื่องสำคัญด้วย แฟ้มคดีกระทิงครับ ผมลองไปค้นดู” พูดพลางยื่นแฟ้มให้ เพชรรับไปพลิกดู แต่พออ่านข้อมูลแล้ว เพชรถึงกับอึ้ง มองจ่าเฉยถามว่า
“พ่อ? ทำไมพ่อเป็นคนทำคดีนี้ล่ะ? ไหนว่าเป็นเสือหาญ?”
“ผมก็เลยรีบมาหาหมวดนี่แหละครับ หรือว่าไอ้เสือหาญมันจะใส่ความพ่อหมวด มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน” จ่าเฉยวิเคราะห์
“ดาบอย่าเพิ่งบอกใคร ผมขอสืบความจริงเรื่องนี้เอง” เพชรปิดแฟ้ม คิดเครียดไม่เข้าใจว่าพ่อมาเกี่ยวกับเรื่องนี้
ได้ยังไง
ooooooo
ดาลินปิดม่านแล้วไปนั่งเครียดที่เตียง ใจไม่นิ่ง คิดสับสน สุดท้ายทนไม่ได้ลุกไปเปิดม่านหน้าต่างมองลงไป ไม่มีเพชรอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอหน้าเศร้า รู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ
ขณะนั้นเอง สาวใช้มาเคาะประตู พอเข้ามาก็รายงานว่า
“คุณหนูคะ เอ่อ...กระเต็นโทรศัพท์มาค่ะ”
“ก็บอกไปสิว่าฉันไม่คุยด้วย”
“บอกไปแล้วค่ะ เขาก็เลยฝากข้อความนี้ไว้ให้” สาวใช้บอกพลางยื่นข้อความที่จดไว้ให้ ดาลินรับไปขยำทิ้งทันทีแต่แล้วก็เปลี่ยนใจหยิบขึ้นมาคลี่อ่าน
ไม่นาน ดาลินก็ไปที่สระน้ำสาธารณะแห่งหนึ่ง เห็น กระเต็นยืนเศร้าอยู่ เธอเดินมาพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“มีอะไรก็รีบว่ามา ฉันมีเวลาไม่มาก”
กระเต็นหันมองเดินเข้าหา แล้วรีบพูด
“คุณดากำลังเข้าใจผิดนะคะ กระเต็นกับหมวดเพชรไม่ได้...”
“ไม่ได้อะไร ในเมื่อฉันเห็น...เห็นเธอสองคนในสภาพแบบนั้น” ดาลินขัดขึ้นทันที กระเต็นรีบบอกว่า
“เราสองคนถูกใส่ร้ายค่ะ” ดาลินมองกระเต็นเต็มตาอย่าสงสัย กระเต็นรีบพูดต่อ “ใช่ค่ะกระเต็นไปที่นั่นเพราะได้ข่าวว่ามีคนที่เกี่ยวข้องกับการตายของพ่อ ต้องไปสืบเอาเอง แต่พอไปถึง นั่งรอสักพักก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มารู้ตัวอีกทีก็...”
“อยู่บนเตียง” ดาลินพูดต่อเสียงเครียด
“ใช่ค่ะ มันต้องมีคนแกล้งเราแน่ๆ เพราะหมวดเพชรก็ตกใจมาก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ยังไง”
“ฉันไม่เชื่อ อย่ามาแต่งเรื่องซะให้ยาก เธอเคยโกหกฉันเรื่องไปเรียนทำผม แต่ที่แท้ไปกับเพชร”
“เรื่องนั้น...” กระเต็นยกมือไหว้ “กระเต็นขอโทษค่ะ ที่โกหกเพราะกระเต็นไปเรียนอาคมกับพวกลุงช้างกลัวคุณดา จะห้าม ไม่เกี่ยวอะไรกับหมวดเพชรเลยจริงๆนะคะ”
ดาลินเริ่มเชื่อ กระเต็นรีบพูดต่อ เพราะกลัวดาลินจะบอกว่าหมดเวลาแล้วว่า
“คุณดาคะ หมวดรักคุณดามากนะคะ เราสองคนไม่มีทางทำเรื่องชั่วๆ แบบนั้นแน่ค่ะ”
“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าที่เธอพูดคราวนี้ เป็นความจริง” ดาลินยังตั้งแง่
กระเต็นคิดหนัก สุดท้ายชวนกันไปที่โบสถ์ กระเต็นคุกเข่าพนมมือกราบพระ
“ลูกช้างขอสาบานต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย หากลูกช้างโป้ปดมดเท็จก็ขอให้มีอันเป็นไปในสามวันเจ็ดวัน อย่าได้ผุดได้เกิดอีกเลย...สาธุ”
ดาลินนั่งอยู่ข้างๆ จับตาดูกระเต็นตลอดเวลา จนเมื่อกระเต็นสาบานเสร็จหันมาอ้อนวอนดาลินว่า
“คุณดาคืนดีกับหมวดเพชรเถอะค่ะ หมวดรักคุณดามากนะคะ”
เพราะเห็นว่ากระเต็นเป็นคนเชื่อในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทำให้ดาลินเริ่มเชื่อ มองกระเต็นอย่างพินิจพิจารณา บอกว่า
“ฉันยังไม่เชื่อทั้งหมดหรอกนะ แต่จะลองคุยกับเพชรดู”
แค่นั้นกระเต็นก็ดีใจยิ้มเต็มหน้าน้ำตาคลอ รีบขอบคุณ
ooooooo
เพชรกลับไปที่กองปราบ ตรงไปที่ห้องทำงานของยิ่งยศ พรวดเข้าไป แต่ยิ่งยศไม่อยู่ เพชรเดินเข้าไปมองหา พบซองเอกสารที่เขียนชื่อตนที่หน้าซอง วางอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบดู เห็นซองไม่ได้ปิดผนึกเลยดึงของในซองออกมาดู
เพชรอึ้งสนิท เมื่อเห็นเป็นรูปของหาญกับเกศินีถ่ายคู่กัน เขาพลิกดูหลังภาพ เห็นลายมือหาญที่เขียนไว้อย่างสวยงามว่า
“พี่ขอสัญญา...ความรักของเราสองคน จะคงอยู่ชั่วนิรันดร...หาญ”
เพชรช็อก พึมพำเหมือนสติไม่อยู่กับตัว “ที่แท้แม่กับเสือหาญก็...”
ครั้นพลิกกลับมาดูรูปอีกที เพชรเห็นตะกรุดที่คอหาญ เขาเพ่งมองพึมพำ “ตะกรุด” แล้วรีบเอาตะกรุดของตัวเองที่คอออกมาเทียบ ดูแล้วก็ยิ่งตระหนก งุนงง
“ทำไม...ทำไมถึงเหมือนกันมากขนาดนี้ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
เพชรรีบออกจากห้องยิ่งยศไปทันที เขาตรงไปที่ห้องขังเดี่ยวที่กองปราบ ในมือยังถือแฟ้มคดีกับรูปคู่ของหาญกับเกศินีอยู่ เขาเพ่งไปยังร่างที่ยืนในเงามืด ถามเสียงเครียด
“เสือหาญ ฉันมีเรื่องจะถามแก”
แต่พอร่างในเงามืดเดินออกมา เพชรตะลึงอึ้งเพราะแทนที่ จะเป็นหาญกลับกลายเป็นยิ่งยศ!
“พ่อ...ทำไม...”
“ฉันจะตอบเรื่องนี้แทนไอ้หาญมันเอง” ยิ่งยศพูดตามองรูปถ่ายในมือเพชร
เมื่อเพชรถามว่าหมายความว่าพ่อรู้ ยิ่งยศเล่าเนิบๆแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความแค้นว่า “ก่อนที่จะแต่งงาน ไอ้หาญเป็นคนรักเก่าของแม่แก แต่ที่ฉันปิดแกไว้ เพราะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร”
“แล้วทำไมตอนนี้พ่อถึงมาบอกผม พ่อจงใจวางรูปนี้ให้ผมรู้” เพชรเสียงสะท้าน
“พ่อพูดอะไร ผมสับสนไปหมดแล้ว”
ยิ่งยศยังไม่พูด แต่ตรงเข้าไปกระชากตะกรุดที่คอเพชรปาลงพื้น พูดเกือบเป็นตะคอกว่า
“ฉันพูดถึงไอ้หาญ เจ้าของตะกรุด คนที่เป็นพ่อแกไงล่ะเพชร!”
เพชรช็อก ปฏิเสธอย่างตระหนกว่าไม่จริง พ่อเอาอะไรมาพูด ตนไม่เชื่อ
ยิ่งยศพูดอย่างเลือดเย็นว่า
“แม่แกหมู่เลือดเอ แกเอบี ส่วนฉันโอ ฉันให้เลือดแกไม่ได้แต่ไอ้หาญต้องทำได้แน่” เมื่อเพชรยังคงปฏิเสธว่าไม่จริง...ไม่จริง ยิ่งยศยืนยันว่า “จริง ฉันเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้ ตอนที่แกผ่าตัด เพชร ฉันรักแกมาก ยังไงแกก็เป็นลูกของฉัน” ยิ่งยศกอดเพชรไว้ เพชรมองเขาอย่างเจ็บปวด ซึ้งใจ กอดเขาไว้พูดเสียงเครือว่าตนก็รักพ่อ...
“แกฟังนะ ฉันใช้ไอ้หาญล่อเสือเมฆออกมาฆ่าที่ป่าช้าวัดมะยมใน รับรอง มันต้องตายในวันนี้แน่ ถ้าไอ้หาญตายความลับก็จะเป็นความลับตลอดไป แกกลับไปฆ่าไอ้หาญเอง แล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิมด้วย ฉันสัญญา”
พูดแล้วยิ่งยศเดินออกจากห้องไป
เพชรหยิบรูปคู่ของหาญกับเกศินีขึ้นมาดูด้วยสายตาที่สับสนเครียดหนัก
ยิ่งยศออกมาขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้ากองปราบ เขาขึ้นนั่งที่เบาะหลัง แล้วตำรวจที่ทำหน้าที่ขับก็พุ่งออกไปทันที
ooooooo
ที่ห้องขังเดี่ยว ขณะสิบเวรนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะนั้น มีมือลึกลับขว้างก้อนหินเข้ามาในห้อง สิบเวรลุกไปดู ทันทีนั้นเท้าคู่หนึ่งก็ก้าวเข้ามาแล้วเดินหลบไปที่ห้องขังเดี่ยวอย่างรวดเร็ว ในมือมีมีดสั้นกระชับมั่น
ที่แท้คือกระทิงนั่นเอง!
เพชรยังอยู่ในห้องขังเดี่ยวของหาญ เขาเดินวนไปมาในห้อง สีหน้าเครียดจัดกับเรื่องราวที่เพิ่งรับรู้มา คำพูดของ ยิ่งยศที่ว่า...
“ถ้าไอ้หาญตาย ความลับก็จะเป็นความลับตลอดไป แกกลับบ้านไปซะ ฉันจะไปฆ่าไอ้หาญเอง แล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม รวมทั้งเรื่องหนูดาลินด้วย ฉันสัญญา” ยังก้องอยู่ในความรู้สึก
ขณะนั้นเอง กระทิงย่องเข้ามา เห็นเงาคนก็เงื้อมีดสั้นสุดแขนเตรียมจ้วงสุดแรง
พริบตานั้น เพชรรู้สึกตัวหันมาจับแขนกระทิงไว้ ทั้งสองต่อสู้กันสุดฤทธิ์ จนเมื่อไปในที่สลัวจึงเห็นหน้ากันต่างชะงักกึก กระทิงถามอย่างแปลกใจว่า
“หมวด ทำไม แล้วไอ้หาญล่ะ มันอยู่ไหน ข้าจะฆ่ามัน!”
“เสือหาญถูกส่งไปที่อื่นแล้ว แต่ที่สำคัญเสือหาญไม่ได้เป็นคนทำคดีให้อาจารย์ทิงต้องติดคุก”
กระทิงงง เพชรจึงส่งแฟ้มคดีให้ดู กระทิงเห็นเป็นแฟ้มคดีของตนจึงรีบพลิกดู ในเอกสารระบุชัดว่า ยิ่งยศ ไพรีพ่าย เจ้าของคดี กระทิงถามว่าหมายความว่ายังไง นี่มันเรื่องอะไรกัน
เพชรมองกระทิงอย่างอึดอัด อึ้งอั้น เครียดจนผลักกระทิงออกตะโกนก้อง
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน...”
เวลาเดียวกัน หลังจากดาลินคุยกับกระเต็นแล้วเธอไปที่กองปราบถามหาหมวดเพชร สิบเวรบอกว่า
“หมวดออกไปได้สักครู่แล้วครับ เห็นว่าปวดหัว ขอลากลับไปพักที่บ้าน”
ดาลินหงุดหงิดผิดหวังมากที่มาไม่ทัน
ooooooo
ที่ถนนเปลี่ยวแห่งหนึ่ง...
รถกระบะตำรวจขับมา เบาะหลังของกระบะมีตำรวจนั่งอยู่สองนาย ตามด้วยรถเก๋ง ในรถเก๋งหาญที่ถูกใส่กุญแจมือนั่งอยู่เบาะหลัง โดยมีดามพ์กับตำรวจอีกนายนั่งประกบ
ทุกคนนั่งเงียบ เครียด หาญมองไปรอบๆ อย่างระวังตัวตลอดเวลา
ทันใดนั้น รถกระบะที่นำมาตำรวจสองนายถูกยิงตาย ตำรวจที่ขับรถก็ถูกยิงตาย รถเสียหลักตกลงข้างทางพริบตานั้น รถของเสือเมฆที่จอดซุ่มอยู่ก็พุ่งออกมา เสือเมฆเป็นคนขับ พลับพลึงนั่งอยู่ข้างๆเสือเมฆขับรถพุ่งเข้าชนรถที่หาญนั่ง
“ล่อมันไปให้ได้เร็ว!”ดามพ์ตะโกนบอกคนขับ ชักปืนเตรียมสู้เต็มที่
รถเก๋งตำรวจตะบึงไปข้างหน้า รถเสือเมฆไล่บี้ไปติดๆ
พลับพลึงเห็นรถเก๋งตำรวจเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง เธอร้องบอกเสือเมฆ เร่งให้ตามไปเร็วๆ เสือเมฆเร่งพุ่งตามไปคำรามด้วยความแค้น
“วันนี้ต้องเป็นวันตายของไอ้หาญแน่ๆ”
ระหว่างที่เสือเมฆขับรถไล่บี้รถตำรวจนั้น พลับพลึงก็ยิงใส่รถตำรวจไม่ยั้งไปตลอดทาง
ooooooo
ขณะขับไล่บี้กันเอาเป็นเอาตายนั่นเอง จู่ๆรถเก๋งของตำรวจก็จอดกึก ดามพ์ดึงหาญที่ถูกใส่กุญแจมือลากลงมาจากรถพร้อมตำรวจอีกสองนาย แล้วหันยิงใส่รถเสือเมฆ
เสือเมฆหยุดรถเปิดประตูลงมาพร้อมกับพลับพลึง พากันหลบข้างประตูรถยิงสู้กับตำรวจ ตำรวจสองนายที่ลงมาพร้อมดามพ์ถูกยิงตาย
ดามพ์ระดมยิงจนกระสุนหมด เมฆดูสถานการณ์ออก หยุดยิง ตะโกน
“ส่งตัวไอ้หาญมาให้ฉัน! ไม่งั้นแกตาย เร็ว!”
แทนเสียงพูด กลับมีเสียงปรบมือดังขึ้น
เสือเมฆกับพลับพลึงอยู่ระหว่างรถสองคัน หันมองตามเสียงปรบมือ เห็นยิ่งยศอยู่ที่มุมหนึ่ง ยิ่งยศพูดเสียงดังอย่างเย้ยหยันว่า
“เก่งมากเสือเมฆ...แต่แกยังเก่งไม่พอ”
สิ้นเสียงยิ่งยศ ตำรวจสิบนายก็โผล่ขึ้นจากพุ่มไม้ จี้ปืน ไปทางเสือเมฆกับพลับพลึง
“ลุง! เราหลงกลพวกมัน” พลับพลึงร้องบอก
“ฮ่ะๆๆๆที่นี่คือที่ตายของพวกแก” ยิ่งยศระเบิดหัวเราะออกมา
“ข้าเสือเมฆ ไม่ใช่ไก่อ่อน!” เสือเมฆกำดินขึ้นมาเป่าคาถา พริบตานั้นเกิดแสงจ้าเหมือนสายฟ้าฟาดแวบหนึ่งเข้าตาเสือเมฆ เขาถึงกับผงะ เงยหน้ามองท้องฟ้า พลับพลึงถามว่า มีอะไรหรือลุง
เสือเมฆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เกิดสุริยุปราคาขึ้นบนท้องฟ้าแต่ไม่เต็มดวง เสือเมฆนึกรู้ทันที อุทาน
“แย่แล้ว วันเดือนดับ!”
“ฮ่ะๆๆๆวันเดือนดับ อาคมจะเสื่อมถอย แต่ภูตผีจะแข็งแกร่ง และเมื่ออาทิตย์โดนกลืนทั้งดวง กลางวันก็กลายเป็นกลางคืน พวกมันก็จะไม่สามารถใช้อาคมใดๆได้ และช่วงเวลานั้นก็คือเวลาของพวกเรา”
ครู่เดียว พระอาทิตย์ก็ถูกกลืนหายไปทั้งดวง
ดามพ์คุมหาญที่ถูกใส่กุญแจมือเดินมายืนข้างยิ่งยศ
“ไอ้หาญ” ยิ่งยศคำรามเรียก
หาญสบตายิ่งยศในระยะไกล เสือเมฆกำมือแน่นมองหาญที่ยืนอยู่ข้างยิ่งยศอย่างแค้นจัด หาญหลบตาอย่างรู้สึกผิด
“ทำไมฟ้าดินถึงได้เข้าข้างคนทรยศอย่างนั้น” พลับพลึงพูดขึ้นอย่างแค้นใจ
“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มีไอ้หาญคนเดียวเท่านั้นที่สามารถคำนวณวัน รู้วันเดือนดับ” เสียงเสือเมฆแค้นจนสั่นสะท้าน
“แปลว่าน้าหาญมันลวงเรามา!”
ooooooo
กุญแจมือที่หาญถูกถอดออก ยิ่งยศสั่งเหี้ยม
“ไปฆ่ามันเสีย แล้วเรื่องทุกอย่างจะเรียบร้อย”
หาญยืนขบกรามแน่น ไม่อยากทำ ยิ่งยศเห็นหาญลังเล ตะคอกขู่
“หรือเอ็งอยากให้ข้าบอกความจริงเพชร”
หาญหักใจ พุ่งออกไปหาเสือเมฆทันที แผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง
“ย้ากกกกกก!!”
ทั้งคู่ต่างใช้คาถาเล่นงานกันแต่ไม่มีใครเอาชนะใครได้ สุดท้ายกระโดดถีบกันจนกระเด็นกันไปทั้งสองคน
“ข้าจะให้โอกาสเอ็งอีกครั้ง เอ็งไม่ได้ฆ่าไอ้ชัดใช่ไหม” เสือเมฆถาม
หาญไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ตัดสินใจบอกว่า
“ข้าฆ่ามัน!”
สิ้นเสียงหาญ ทั้งเสือเมฆและหาญต่างปลุกยันต์ของตัวเองเข้าสู้กัน ต่างฝ่ายก็สะบักสะบอมอ่อนล้าไปทุกที
เวลาเดียวกัน พลับพลึงก็สู้กับพวกตำรวจอย่างไม่ยอมจำนน
ooooooo
ที่อีกมุมหนึ่ง ยิ่งยศยืนอยู่กับดามพ์ ยิ่งยศยืนดูอย่างเลือดเย็น จนดามพ์ถามว่า
“เราจะยืนอยู่อย่างนี้เหรอครับท่าน”
“ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน ยังไงมันสองคนก็ต้องตาย”
พูดแล้ว ยิ่งยศแหงนมองสุริยุปราคา เห็นเต็มดวงแล้ว เขายิ้มเหี้ยม บอกดามพ์ว่า
“ถึงเวลาแล้ว”
พูดแล้วก็ร่ายคาถา เกิดลมพัดไปมาเห็นเป็นภาพเงาของผีต่างๆ ออกมาลอยว่อน ยิ่งยศพุ่งมือไปที่เสือเมฆเหล่าผีก็ลอยพุ่งไปหาเสือเมฆหายเข้าตัวเสือเมฆไปอย่างเร็ว
เสือเมฆล้มลง ดิ้นทุรนทุรายอย่างเจ็บปวด หาญมองดูเสือเมฆอย่างปวดร้าวใจ จะเข้าไปช่วยก็ไม่ได้
พลับพลึงเห็นสภาพของเสือเมฆถึงกับคลั่งตะโกนลั่น “ไม่...” หันขวับไปมองยิ่งยศกับดามพ์ความแค้นลุกโพลงวิ่งเข้าใส่ แผดเสียง “พวกแกตาย...”
“ปัง...” เสียงปืนดังขึ้น พลับพลึงสะดุ้งเฮือก ล้มลงทันที
ฝีมือดามพ์นั่นเอง
เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า
1 .เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 1 ช่ อ ง 7
2..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 2 ช่ อ ง 7
3..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 3 ช่ อ ง 7
4..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 4 ช่ อ ง 7
5..เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 5 ช่ อ ง 7
6 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 6 ช่ อ ง 7
7 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 7 ช่ อ ง 7
8 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 8 ช่ อ ง 7
9 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 9 ช่ อ ง 7
10 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 10 ช่ อ ง 7
11 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 11 ช่ อ ง 7
12 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 12 ช่ อ ง 7
13 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 13 ช่ อ ง 7
14 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 14 ช่ อ ง 7
15 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 15 ช่ อ ง 7
16 เรื่องย่อละคร เสือสั่งฟ้า ดูละครย้อนหลัง ตอน 16 ช่ อ ง 7
No comments:
Post a Comment