เรื่องย่อนางฟ้่กับมาเฟียตอนที่7 ละครช่อง 7

ตอนที่ 7

ทันทีที่พาเมขลามาถึง รพ.รามขอตัวไปโทรศัพท์ลากิจกับธิดา โกหกว่าต้องพาแม่มาตรวจสุขภาพที่ รพ. วันนี้ขอเข้าสายหน่อย เมขลาอยู่ที่หน้าโต๊ะประชาสัมพันธ์ของ รพ. คอยชะเง้อคอยาวมองไปทางราม กลัวเขาจับได้ว่าเธอหลอกเขามาตรวจหาสารเสพติด รีบกรอกประวัติการรักษาของเขา และเอาบัตรประชาชนให้เจ้าหน้าที่ตรวจทานความถูกต้อง เสร็จทันก่อนรามจะเดินกลับมา...

ระหว่างนั่งรอเรียกชื่อ เมขลาเห็นรามมัวแต่อ่าน นสพ. ค่อยๆหย่อนกระเป๋าใส่เงินของรามไว้ที่พื้นข้างเขา แกล้งร้องทักว่าใครทำกระเป๋าใส่เงินหล่น รามจำกระเป๋าใส่เงินตัวเองได้ รีบหยิบขึ้นมาดู แปลกใจหล่นได้อย่างไร เสียงประกาศเรียกชื่อรามไปที่ห้องชันสูตรโรคดึงความสนใจของรามไปเสียก่อน เมขลาไม่รอช้า รีบลากรามไปห้องนั้นทันที พยาบาลหน้าห้องชันสูตรโรคยื่นขวดสำหรับเก็บปัสสาวะให้ เมขลารีบรับแทน

“ขอตัวอย่างปัสสาวะด้วยค่ะ เสร็จแล้วอย่าลืมเขียนชื่อบนเทปก่อนเอามาส่งคืนนะคะ”

“ตรวจปัสสาวะ...ทำไมจะต้องตรวจ คุณปวดหัวแล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับผมด้วย” รามมองเมขลางง

เมขลาพยายามพูดหว่านล้อมให้รามตรวจ แต่เขาไม่ยอมเดินหนี ทันใดนั้น รามเห็นภาคภูมิเปิดประตูออกมาจากห้องแล็บพร้อมกับผู้ต้องหาติดยาและตำรวจอีกหนึ่งนายที่คอยผลักผู้ต้องหาให้เดิน เสียงผู้ต้องหาโวยวายที่ถูกผลัก ภาคภูมิรำคาญกระชากคอเสื้อผู้ต้องหาเข้ามาใกล้

“ถ้าผลตรวจออกมาเป็นอย่างที่ฉันคิด แกหายซ่าแน่ พามันไป” ภาคภูมิขู่จบผลักผู้ต้องหาให้ตำรวจผู้ช่วยเอาตัวไป รามกลัวภาคภูมิเห็น รีบคว้าขวดในมือเมขลาเดินหลบได้อย่างหวุดหวิด เมขลารีบตามรามไปติดๆ ภาคภูมิจึงไม่ทันเห็นเธอเช่นกัน ส่วนตำรวจผู้ช่วยพาผู้ต้องหาเดินไปทางห้องน้ำที่เดียวกับที่รามไป...

ผู้ต้องหาอาศัยจังหวะที่รามเผลอแอบเปลี่ยนขวดใส่ปัสสาวะของตนเองกับของรามโดยที่เขาไม่ทันสังเกต รามจะหยิบขวดใส่ปัสสาวะแล้วนึกขึ้นได้ยังไม่ได้เขียนชื่อ หยิบปากกาขึ้นมาเขียนชื่อบนเทปกาวหน้าขวดแล้วเอาไปยื่นให้พยาบาลหน้าห้องเดิม เจอเมขลายืนรออยู่รีบเดินหนี เมขลาตะโกนไล่หลัง

“คุณอยากไปไหนก็ไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันจะรอฟังผลตรวจร่างกายเอง”

รามไม่อยากอยู่แล้ว ขืนอยู่กับเธอต่อมีหวังได้เป็นผู้ร้ายฆ่าคนแน่ๆ แล้วเดินหัวเสียกลับไป เมขลามองตามแอบยิ้มที่แผนการสำเร็จด้วยดี

ooooooo

ธนูในสภาพมือขวามีผ้าพันแผลจากการบาดเจ็บ เพราะมือเข้าไปติดในช่องใส่ยาเสพติดของแท่นวางเครื่องปั้นดินเผา พร้อมด้วยลูกน้องเข้ามาอาละวาดรุมทำร้ายแสง เย็น และสมุนของพ่อเลี้ยงถึงบ้านปองธรรม

ขณะธนูชักปืนจะยิงแสง รามเข้ามาจับข้อมือธนูบิดปืนในมือตกพื้น แล้วล็อกแขนเขาไว้ ลูกน้องธนูสองคนรีบผละจากแสงพุ่งเข้าใส่ราม แต่ถูกรามสอนเชิงจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง ธนูสั่งให้ลูกน้องยิงรามทิ้ง ลูกน้องไม่กล้ายิงเกรงพลาดถูกลูกพี่ ได้แต่จ้องปืนเล็งรามไว้ เทวัญเพิ่งมาถึงตกใจมีเรื่องอะไรกัน

“พวกเสี่ยชิดบุกรุกเข้ามาทำร้ายพวกเราครับคุณเทวัญ” แสงรายงาน

“เสี่ยชิดส่งฉันมาเจรจากับพ่อเลี้ยง” ธนูมองเทวัญอย่างเอาเรื่อง

เทวัญสั่งให้รามปล่อยธนู แล้วเชิญแขกผู้มาเยือนเข้าไปคุยกันในบ้าน รามจะเดินตามเทวัญ แต่แสงห้ามไว้สั่งให้เขาไปทำหน้าที่ของตัว รามได้แต่มองตามเทวัญกับพวกแสงอย่างเสียดาย

“ไอ้พวกนี้มันมาที่นี่ทำไมอีก มีเรื่องอะไรที่ต้องเจรจากัน” รามตัดสินใจย่องตามพวกนั้นไปยังห้องประชุมเงี่ยหูฟังที่ประตูห้อง มั่นใจพวกนั้นอยู่ข้างใน รีบหยิบกล้องสอดแนมมาติดที่ช่องกุญแจหน้าประตูห้อง แล้วหลบเข้าไปซุ่มดูอยู่ที่ห้องออกกำลังกายใกล้ๆกัน กวาดตามองดูในห้องอย่างรวดเร็วไม่พบใคร รีบเปิดมือถือแล้วใส่หูฟังภาพและเสียงภายในห้องประชุมปรากฏบนจอมือถือ

“เสี่ยชิดให้ฉันมาทวงถามเงินที่พวกแกอมไปวันนั้น” ธนูท่าทางกร่างคับห้อง แสงไม่พอใจมากสวนทันที

“เฮ้ย...พูดให้ดีๆวันนั้นแกก็ได้ของไปแล้วจะมาทวงเอาเงินหาสวรรค์วิมานอะไรอีก”

ธนูไม่ได้ของ เครื่องปั้นดินเผาชิ้นนั้นไม่มีอะไรติดไปสักอย่าง แสงหาว่าธนูนั่นแหละที่อมของไว้เองแล้วมาโทษพวกตน ธนูไม่พอใจพยักพเยิดให้ลูกน้องเล็งปืนใส่เทวัญกับพวก แสง เย็นกับสมุนเล็งปืนจ้องกลับทันควันเทวัญไม่อยากให้มีเรื่อง ลุกขึ้นห้ามแสง แล้วหันไปบอกธนูว่าเงินพวกนั้นไฟไหม้ไปพร้อมโกดังหมดแล้ว

“โกหก มันเป็นแผนที่พวกแกวางไว้มากกว่า” ธนูเสียงกร้าวใส่ ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้น

“ใครปล่อยให้หมามันมาเดินเพ่นพ่านอยู่ในนี้ แถมยังเห่าหอนไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน” เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจของพ่อเลี้ยงปองธรรม ทำให้ทุกคนในห้องชะงัก หันมองเขาเป็นตาเดียวกัน พ่อเลี้ยงปองธรรมปราดเข้าไปตบหน้าลูกน้องธนูฉาดใหญ่ “ใครกล้าใช้อาวุธในบ้านฉัน เท่ากับไม่เห็นหัวฉัน กลับไปบอกเสี่ยชิดว่าคนอย่างปองธรรมค้าขายตรงไปตรงมา ถ้าไม่พอใจก็เลิกค้ากันแค่นี้...ออกไป”

“ผมจะเอาคำพูดของพ่อเลี้ยงไปถ่ายทอดให้เจ้านายผมฟังทุกคำ...ไม่ให้ตกหล่นแม้แต่คำเดียว” ธนูสายตาแข็งกร้าวแต่ไม่ตอบโต้ สั่งพวกลูกน้องกลับ...

ในเวลาเดียวกัน ที่ห้องออกกำลังกายซึ่งอยู่ติดกัน รามมัวแต่สนใจดูความเคลื่อนไหวในห้องประชุมไม่ทันเห็นธิดาที่เพิ่งขยับตัวตื่น ค่อยๆโผล่หัวพ้นโซฟา เธอเห็นรามยืนหันหลังให้ทำลับๆล่อๆอยู่แถวประตูห้อง ค่อยๆเดินมาหา รามเริ่มรู้ตัวว่ามีคนอยู่ด้านหลัง ตัดสินใจชักมีดออกจากเอวหมุนขวับจับบ่าธิดาลงกับพื้นพร้อมกับจ่อมีดที่คอหอย หญิงสาวตกใจอ้าปากร้องได้แค่แอะเดียว รามรีบปิดปากเธอไว้

“ขอโทษครับคุณเทเรซ่า ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ คิดว่าเป็นพวกคนร้าย...ศัตรูของพ่อเลี้ยง”

จังหวะนั้น เทวัญเปิดประตูห้องผลัวะเข้ามาเห็น โดดเตะมีดในมือรามจนกระเด็น รามไม่สู้ ปล่อยให้เทวัญกระชากคอเสื้อเขาเข้าไปใกล้ ตวาดใส่คิดจะทำอะไรน้องสาวของเขา ธิดารีบแก้ตัวแทนรามว่าไม่ได้ทำอะไร เธอเป็นคนสั่งให้เขาสอนวิธีป้องกันตัวให้แค่นั้นเอง เทวัญพยักหน้ารับรู้ รีบปล่อยมือจากรามที่แอบถอนใจโล่งอก...

ครู่ต่อมา ธิดาลากรามมาแถวมุมลับตาคน ซักไซ้เขาไปยืนลับๆล่อๆอยู่ในห้องออกกำลังกายทำไม

“ก็พี่เย็นบอกผมว่า คุณเทเรซ่าอยู่ที่ห้องออกกำลังกาย ผมก็เลยตามเข้าไปแต่ก็ไม่เห็น เลยพยายามจะโทรศัพท์รายงานว่าผมมาถึงแล้ว” รามแต่งเรื่องเป็นฉากๆ ธิดาหลงเชื่อ ไม่ติดใจสงสัยอะไร...

ขณะที่รามเอาตัวรอดจากการสอดแนมพวกพ่อเลี้ยงปองธรรมมาได้อย่างหวุดหวิด เมขลาเดินคอตกออกจากห้องตรวจเมื่อรู้ผลแล็บตรวจปัสสาวะของรามออกมาเป็นบวก ซ้ำโชคร้ายเดินมาเจอภาคภูมิที่หงุดหงิดเพราะผลตรวจปัสสาวะของผู้ต้องหาเป็นลบไม่พบสารเสพติด เมขลาถึงกับสะดุ้งเฮือกกอดผลตรวจของรามไว้แน่น

“เห็นผมทำไมต้องตกใจด้วย จะมีแต่คนทำผิดเท่านั้นที่กลัวตำรวจ หรือคุณกำลังทำอะไรผิด”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เพราะฉันเหม็นขี้หน้าคุณ ผิดกฎหมายด้วยหรือเปล่า” เมขลาว่าแล้วรีบเดินหนีอย่างมีพิรุธ ภาคภูมิยิ่งสงสัยรีบเดินตาม แต่มือถือของเขาดังขึ้นเสียก่อน พอหันไปมองอีกทีเมขลาหายตัวไปแล้ว

ooooooo

ที่ห้องทำงานของเรืองฤทธิ์ภายในบริษัทรัตนมณี เรืองฤทธิ์กำลังปรึกษาหารือกับจักรหาทางกำจัดเมขลาให้ได้ก่อนจะมีทายาทมาแย่งทรัพย์สมบัติของตระกูลเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน จักรแนะให้อุ้มไปฆ่าทิ้งทั้งผัวทั้งเมียจะได้สิ้นเรื่อง เรืองฤทธิ์ไม่อยากให้ตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง เดี๋ยวจะกระทบไปถึงการค้าของเรา จังหวะนั้น เมขลาเปิดประตูห้องเข้ามาสีหน้าร้อนรน

“คุณอาคะ หนูมีเรื่องสำคัญมากๆที่ต้องคุยกับคุณอา...เป็นการส่วนตัวเดี๋ยวนี้ค่ะ”

เรืองฤทธิ์มองหน้าจักร ก่อนจะชวนเมขลาไปนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟใกล้ๆบริษัท เรืองฤทธิ์ไม่แปลกใจเมื่อเมขลาเอาผลตรวจปัสสาวะของรามให้ดู เขาอ้างว่ารู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่ที่ไม่ทำอะไรเพราะเกรงทรงวาดจะทนรับความเสียใจไม่ไหว เมขลาคิดจะพารามไปบำบัด แต่ไม่รู้จะพูดกับเขาอย่างไร เรืองฤทธิ์เล่นบทคุณอาแสนดีอาสาจะช่วยพูดกับรามให้ เมขลาดีใจมากขอบคุณเขายกใหญ่...

เหตุการณ์ไม่เป็นอย่างที่เมขลาคิด เรืองฤทธิ์ไม่ได้ช่วยพูดกับรามอย่างที่รับปากเธอไว้ กลับยุแยงให้รามเข้าใจผิดว่าเมขลาใส่ร้ายว่าเขาติดยา แต่เรืองฤทธิ์ไม่เชื่อเรื่องที่เมขลากุขึ้น รามซาบซึ้งใจมาก

“อาเชื่อคนเลวๆอย่างผมด้วยเหรอครับ ผมอาจจะติดยาอย่างที่เธอว่าก็ได้”

“รามเป็นลูกของพี่โรจน์เป็นหลานของอา ต่อให้ใครๆ มันปรักปรำรามว่าเป็นคนชั่วช้าเลวทรามแค่ไหน อาก็จะยืนยันว่าหลานอาเป็นคนดี”

“ใครจะมองผมยังไง ผมไม่แคร์หรอกครับ” รามปากกับใจไม่ตรงกัน

“แต่ถ้าหนูเมใส่ร้ายรามกับพี่วาด รามคิดเหรอว่าจะได้ออกไปไหนมาไหนอย่างทุกวันนี้ รับรองพี่วาดจับรามล่ามโซ่แน่” เรืองฤทธิ์เห็นรามนิ่งเงียบไป แอบยิ้มสะใจที่ลูกยุได้ผล...

ดึกวันเดียวกัน รามชะโงกดูเมขลาที่นอนหันหลังให้ เห็นหลับตานิ่ง ค่อยๆย่องออกจากห้อง ตรงไปที่ห้องเก็บของ เหลียวซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังก่อนจะผลุบหายเข้าไปข้างใน จากนั้น รามส่งคลิปเหตุการณ์ตอนที่ธนูกับฝ่ายพ่อเลี้ยงปองธรรมโต้ตอบกันในห้องประชุมบ้านปองธรรมไปให้ท่านก้องภพ แล้วโทรศัพท์ไปถามท่านว่าได้รับคลิปเรียบร้อยไหม ท่านก้องภพได้รับคลิปแล้ว มีได้ข้อมูลอะไรใหม่มาให้เขาหรือ

“ผมอยากให้ท่านลองตรวจสอบประวัติลูกน้องคนสนิทของเสี่ยชิดดู นายของมันเป็นคู่ค้ากับเสือใหญ่ เผื่อจะมีเบาะแสให้เราเจาะไปถึงเครือข่ายพวกมัน”

ท่านก้องภพชมราม ทำงานได้ดีมาก แต่ทำไมกว่าจะติดต่อกลับมาหาเขาถึงได้ดึกนัก มีปัญหาอะไรหรือเปล่า รามเล่าเรื่องที่เมขลาใส่ร้ายเขาติดยาให้ฟัง ท่านก้องภพกลับเห็นเป็นเรื่องดี เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเป็นเมียขี้ยา อีกไม่นานเธอคงทนไม่ได้ขอเลิกกับรามไปเอง จังหวะนั้น เมขลาซึ่งตามหารามมาถึงห้องเก็บของคิดว่าเขาหลบมาเสพยาเปิดประตูผลัวะเข้ามาดู รามตกใจรีบวางสาย นึกถึงคำพูดของท่านก้องภพเมื่อครู่ขึ้นมาได้
เขาทำท่าเป็นอยากยามาก เอามือกุมท้องร้องโอดโอย เมขลาตกใจรีบเข้าไปประคอง รามทำตัวเกร็งขยุ้มคอเมขลาไว้ หญิงสาวหายใจไม่ออก ขอร้องให้ปล่อย รามไม่ยอมปล่อยซ้ำขู่จะฆ่าเธอให้ตายอย่างทรมาน หญิงสาวกลั้นใจขึ้นเข่าใส่จุดยุทธศาสตร์อย่างจัง รามลงไปกองกับพื้นจุกแทบอ้วก

“ฉันขอโทษ ฉันยั้งๆไว้แล้วไม่คิดว่าคุณจะเจ็บขนาดนี้ คุณอยู่นิ่งๆก่อนนะเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง ฉันจะรีบกลับมา” เมขลาพูดจบรีบวิ่งไปตามเรืองฤทธิ์มาดู พอเธอมาถึงห้องเก็บของอีกครั้ง รามนอนสิ้นฤทธิ์ไม่ไหวติง

เมขลาตกใจคิดว่าตัวเองทำร้ายรามจนสลบ เรืองฤทธิ์อธิบายว่าที่รามเป็นอย่างนี้เพราะลงแดง ขอให้เมขลาช่วยเขาพยุงรามกลับห้อง เมขลาอยากให้ส่งรามไปสถานบำบัดมากกว่า เรืองฤทธิ์ไม่เห็นด้วยขืนเอาไปตอนนี้ ได้แตกตื่นกันทั้งบ้านแน่ แต่ถ้าเมขลาไม่กลัวทรงวาดช็อกตายก็เชิญแล้วทำท่าจะไป

“เดี๋ยวค่ะคุณอา หนูมัวแต่ห่วงคุณราม จนลืมคิดถึงคุณแม่ไป”

“เฮ้อ...รามมันโชคดีที่มีเมียดีๆอย่างหนู แต่หนูก็ควรนึกถึงอนาคตตัวเองไว้ด้วย ถ้าวันหนึ่งหนูคิดจะเลิกกับราม อาก็จะไม่ตำหนิหนูเลยสักนิด”
เมขลาไม่คิดจะทิ้งรามแน่ๆ ถ้าทำแบบนั้นก็เท่ากับเธอเห็นแก่ตัว เรืองฤทธิ์เจ็บใจยุเมขลาไม่ขึ้น

ooooooo

เพื่อให้สมบทบาทคนติดยา รามวางแผนให้เมขลาเข้ามาเห็นตอนที่เขากำลังจะฉีดยาเสพติดให้ตัวเอง เมขลาปราดเข้ามาแย่งเข็มฉีดยาจะเอาไปทิ้ง รามไล่ตามทวงคืน จนเกิดยื้อยุดฉุดกระชากกันขึ้น ทั้งคู่เสียหลักล้มลง เข็มฉีดยาปักแขนรามเต็มๆ เขากระชากเข็มออกจากแขน ย่างสามขุมเข้าหาพร้อมกำเข็มไว้ในมือหมายจะแทงเมขลาแก้แค้น เธอกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ถอยกรูด

รามปาเข็มฉีดยาทิ้ง ดึงเข็มขัดออกจากเอว แกล้งเล่นบทโหดกระชากเมขลาล้มลงบนเตียง ทรงวาดได้ยินเสียงร้องวิ่งเข้ามาในห้อง เห็นเข็มขัดในมือรามคิดว่าจะทำร้ายเมขลา รีบคว้าตัวหญิงสาวมาหลบหลังตัวเอง

“อย่านะราม ใครสั่งใครสอนให้รามรังแกผู้หญิงได้ลงคอ”

รามกับทรงวาดมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง ทรงวาดทนไม่ได้ที่เห็นรามจะทำร้ายเมขลา ไล่เขาออกจากบ้าน รามต้องการให้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว จึงไม่รอให้ไล่ซ้ำเดินออกจากห้องทันที ทรงวาดทรุดฮวบลงกับพื้น ร้องไห้โฮ

เมขลารีบประคองทรงวาดไปนั่งพัก แล้ววิ่งตามรามทันตรงที่จอดรถ ขอร้องให้เขา กลับไปขอโทษแม่ ถึงทรงวาดจะไม่ใช่แม่แท้ๆของเขา แต่เธอรักและเอาใจใส่รามราวกับเป็นลูกของตัวเอง แต่ไม่ว่าเมขลาจะอ้อนวอนขอร้องหรือข่มขู่สักเท่าไหร่ รามไม่สนใจ ขึ้นรถขับออกไป

“แล้ววันหนึ่งนายจะต้องเสียใจ นายราม...ลูกทรพี” เมขลาตะโกนด่าไล่หลัง...

เรืองฤทธิ์กลับจากทำงานรู้ข่าวรามจากเมขลา แทบจะโดดตัวลอยด้วยความดีใจในที่สุดก็กำจัดรามพ้นทางได้ แต่ต้องเก็บอาการไว้ แสร้งไม่พอใจที่รามทำให้ทรงวาดเสียใจจนเป็นลมเป็นแล้ง เมขลาทนเห็นทรงวาดช้ำใจไม่ไหว จะออกไปตามรามกลับ เรืองฤทธิ์ห้ามไว้ แก๊งค้ายาพวกนี้อันตรายมาก เมขลาไม่ควรเข้าไปยุ่ง เขาจะลองหาทางตามรามกลับมาเอง เมขลาอ้าปากจะทักท้วง แต่เรืองฤทธิ์ชิงพูดขึ้นก่อน

“ไว้ใจอาได้หนูเม อาก็ไม่อยากเห็นรามเป็นอะไรไปเหมือนกัน” เรืองฤทธิ์รับปากส่งๆ ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างที่ปากพูดอยู่แล้ว

ooooooo

รุจไม่อยากให้เมขลาต้องตกนรกทั้งเป็นเพราะมีสามีติดยา จึงชวนเธอไปสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดเพื่อให้เห็นสภาพแท้จริงของครอบครัวผู้ติดยาที่ต้องทนทุกข์ทรมาน เมขลาทนดูไม่ได้ขอตัวกลับไปดูแลทรงวาด

“ฉันรู้ว่าแกเริ่มกลัวแล้วใช่มั้ยล่ะ ถ้าแกจะเลิกกับเขาโทร.หาฉันทันทีเลยนะ ฉันจะรีบไปช่วยแกขนของ” รุจตะโกนไล่หลังเมขลา แล้วเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง

เมขลาเดินซึม ไม่สบายใจกับภาพที่เห็นเมื่อครู่ พอเงยหน้าขึ้นมองอีกที เห็นเทวัญเดินตรงมาหา หญิงสาวอารมณ์ขึ้นเพราะพวกเทวัญเป็นตัวต้นเหตุทำให้ผู้คนต้องติดยาเสพติด ปรี่เข้าไปเอากระเป๋าสะพายฟาดเทวัญไม่ยั้ง ด่าว่าเขาฉอดๆ เทวัญงง เมขลาด่าตนเองเรื่องอะไร จังหวะนั้น เจ้าหน้าที่ในสถานบำบัด วิ่งหน้าตื่นเข้ามา

“คุณเทวัญคะ เพื่อนคุณอาละวาดใหญ่แล้ว เขาร้องเรียกหาแต่คุณคนเดียว”

เทวัญรีบวิ่งตามเจ้าหน้าที่ เมขลาอยากรู้อยากเห็นวิ่งตามไปอีกทอดหนึ่ง จึงได้รู้ว่าเทวัญมาเยี่ยมลูกน้องเก่าชื่อเดช ที่ถูกไล่ออกเพราะติดยา เขาคอยให้ความช่วยเหลืออยู่ตลอด และพามาบำบัดที่นี่ เมขลาไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างเทวัญจะมีคุณธรรมกับเขาเป็นด้วย เทวัญรู้ตัวว่าไม่ใช่คนดี แต่ก็อยากทำอะไรเพื่อไถ่บาปบ้าง

เมขลาเกลียดพวกค้ายามาก นี่ถ้าไม่ติดว่ารามติดยาเสพติดเหมือนกัน เธอคงแจ้งความจับเทวัญกับพวกไปแล้ว เทวัญตกใจไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน เมขลาแว้ดใส่ทันที

“คุณอย่ามาทำไขสือ เขาเป็นหนักจนถึงขึ้นก้าวร้าวใส่แม่ตัวเอง ต่อไปก็คงลืมตัวทำร้ายแม่เข้าสักวัน”

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน”

เมขลาไม่รู้รามอยู่ที่ไหน อดแดกดันเทวัญไม่ได้ว่าน่าจะรู้ดีกว่าเธอ ครู่ต่อมา เมขลากลับถึงบ้านรัตนมณีเห็นทรงวาดอยู่ในห้องนอนของลักษณ์จะเข้าไปหา แต่ต้องชะงักเพราะทรงวาดนั่งร้องไห้ให้กับรูปวาดฝีมือลักษณ์  ยิ่งทรงวาดคิดถึงตอนที่เอาภาพวาดของลักษณ์มาเผา ยิ่งปวดร้าวใจที่ทำร้ายจิตใจลูก

“สมควรแล้วที่รามจะเกลียดแม่เข้ากระดูกดำ สิ่งที่เขาทำกับแม่ มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับความผิดที่แม่เคยทำกับลักษณ์... ลักษณ์ลูกแม่ อภัยให้แม่ด้วยนะลูก”

เมขลาน้ำตาไหลพรากสงสารทรงวาดจับใจ ฮึดสู้จะช่วยรามให้กลับมาเป็นผู้เป็นคนอีกครั้ง

ooooooo

ที่บ้านปองธรรม ขณะรามกำลังสำรวจบริเวณหลังบ้าน พร้อมกับรายงานท่านก้องภพผ่านนาฬิกาข้อมือสื่อสาร ได้ยินเสียงฝีเท้าคนมาทางด้านหลัง รามรีบตัดการติดต่อ หันขวับไปมอง เห็นเทวัญ เย็นกับสมุนอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหา เทวัญสงสัยรามจะแอบมาเสพยาจะดึงแขนเสื้อดู แต่รามไม่ยอม บิดข้อมือพลิกตัวหลุดจากเงื้อมือเทวัญจนได้ เพื่อกลบเกลื่อนที่มายืนลับๆล่อๆ รามเลยยอมรับว่าแอบมาเสพยาจริง แต่ไม่ได้ติดแค่เสพเล่นๆ

“คนที่ตกเป็นทาสของมันก็เริ่มจากลองเล่นๆทั้งนั้น พี่เย็นเอาตัวไปขึ้นรถ ฉันจะพานายไปบำบัด”

เย็นไม่อยากทำแต่ไม่กล้าขัดคำสั่งเทวัญ เข้าล็อกตัวรามหิ้วปีกคนละข้างกับสมุน แต่ยังไม่ทันจะไปถึงไหน ธิดาเข้ามาขวางเสียก่อน กระชากรามมาจากเย็นกับสมุน สั่งห้ามเทวัญหรือคนของเขายุ่งกับรามเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เธอจะไปฟ้องพ่อ แล้วลากรามไปที่รถของเธอ ธิดาอาสาจะปกป้องรามจากพี่ชายของเธอให้ แต่มีข้อแม้เขาต้องตามใจเธอทุกอย่าง เริ่มจากอย่างแรกคือพาเธอไปดูหนัง

มีฉากหนึ่งของหนังนางเอกล้มทับบนอกพระเอก ตาจ้องตาจะจูบกัน รามนึกถึงตอนที่เมขลาล้มทับเขา ปากกับปากชนกัน เผลอตัวยิ้มออกมา ธิดาคิดว่ารามชอบฉากเลิฟซีนในหนัง ขยับเข้าไปซบไหล่รามมือไม้เริ่มซุกซน รามอึดอัดใจมากทนไม่ไหวลุกพรวดขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ไม่ทันเห็นลูกน้องของธนูที่นั่งอยู่ด้านหลัง

ธิดาเห็นรามหายไปนานออกมาตามหา ลูกน้องของธนูสบโอกาส ใช้ปืนจี้ล็อกตัวธิดาลากออกไปท่ามกลางฝูงชนมากมาย รามเข้ามาเห็นพอดี จะวิ่งตาม แต่ไม่ทัน...

ระหว่างที่ธิดาถูกลูกน้องของธนูลักพาตัวไป เมขลาแวะไปตามหารามที่ร้านคาราโอเกะของพ่อเลี้ยงปองธรรม แต่พวกสมุนคุมร้านไม่ให้เข้า เมขลาดื้อดึงจะเข้าไปตามรามเลยถูกพวกนั้นล็อกแขนจะลากออกไป เทวัญเข้ามาขวางไว้ สั่งให้พวกนั้นวางเธอลง พวกสมุนหน้าจ๋อยรีบทำตามคำสั่ง เมขลาเห็นเทวัญสั่งใครต่อใครได้ ก็น่าจะสั่งให้รามมาหาเธอได้เช่นกัน เทวัญทำไม่ได้ รามไม่ได้ทำงานที่นี่

“คุณต้องช่วยฉันนะคะ ฉันต้องรีบพาเขาไปบำบัดให้เร็วที่สุด”

เทวัญอยากรู้เมขลาแน่ใจได้อย่างไรว่ารามติดยา เมขลาเห็นผลตรวจปัสสาวะของเขามากับตาตัวเอง เทวัญปลอบให้ใจเย็นๆไว้ก่อน ถ้ารามไม่คิดจะอดยา คงยากที่จะรับการบำบัด แต่เขาจะหาทางช่วยเธอเอง...

หลังจากเทวัญกลับถึงบ้านปองธรรมไม่นาน เสี่ยชิดโทร.มาเรียกค่าไถ่ตัวธิดา เนื่องจากพ่อเลี้ยงปองธรรมติดธุระสำคัญไม่สามารถติดต่อได้ เทวัญจึงตัดสินใจจะจ่ายเงินให้เสี่ยชิดตามที่เรียกร้อง จากนั้น เทวัญ แสง เย็น และสมุนอีกนับสิบคนพร้อมอาวุธครบมือ มุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบ

ooooooo

รามวางแผนจะให้เหตุการณ์ที่ธิดาถูกลักพาตัวพิสูจน์ฝีมือให้พ่อเลี้ยงปองธรรมเห็น สั่งให้ยุทธหาที่อยู่ของธิดาจากพิกัดมือถือของเธอพบว่าเป็นอู่เก็บรถไฟ เขาตามไปซุ่มดูอยู่ห่างๆ เห็นธิดาโดนมัดมือปิดปาก มีธนูกับเหล่าลูกน้องรายล้อมอยู่รอบๆ รามสำรวจทางหนีทีไล่ ก่อนจะคืบคลานเข้าไปใกล้ๆรอจังหวะอย่างใจจดจ่อ

สักพัก เทวัญกับพวกก็มาถึงพร้อมกับกระเป๋าใส่เงินค่าไถ่ พอธนูมือขวาของเสี่ยชิดได้กระเป๋าใส่เงิน ผลักธิดาคืนให้เทวัญ ทันทีที่ธิดาถึงมือเทวัญ แสงยิงปืนใส่กระเป๋าใส่เงินจนธนูต้องปล่อยมือ เย็นรีบถลาเข้ามาเอาปืนจ่อธนูไว้ไม่ให้ขยับ เทวัญไม่พอใจมาก ต่อว่าแสงทำไมถึงทำแบบนี้

“ถ้ามันได้เงินไปก็เท่ากับมันหยามหน้าพ่อเลี้ยงได้สำเร็จ ผมยอมไม่ได้...ฆ่ามันให้หมด” แสงสั่งเสียงเฉียบ

เย็นเหนี่ยวไกปืนกลใส่ธนูแต่กระสุนขัดลำกล้อง ธนูได้ทีตะโกนสั่งให้ลูกน้องลุย สิ้นเสียงธนู เสียงปืนดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหว เทวัญคว้าตัวธิดาวิ่งหนี ธนูไล่ตามพร้อมกับเล็งปืนใส่ รามโผล่ออกมาจากโบกี้รถไฟถีบธนูหงายหลัง ธนูตั้งหลักได้ยิงใส่รามไม่ยั้ง รามโดดหลบ แล้วยิงโต้กลับ จังหวะที่ธนูพุ่งหลบเข้าที่กำบัง รามตะโกนลั่น

“คุณเทวัญรีบพาคุณเทเรซ่าหนีไปก่อน ไม่ต้องห่วงทางนี้”

เทวัญอยากอยู่ช่วยราม แต่ห่วงความปลอดภัยของน้องสาว รีบพาเธอวิ่งหนีต่อ สองพี่น้องไปไม่ถึงไหน เจอลูกน้องของธนูยืนขวางทางเล็งปืนใส่ ธิดาหน้าตื่น กอดแขนพี่ชายแน่น...

ระหว่างที่รามกำลังยิงต่อสู้กับลูกน้องอีกคนของธนู มีเสียงร้องของเย็นดังขึ้น รามหันมองตามเสียง เห็นเย็นกับแสงตกอยู่ในวงล้อมของลูกน้องธนูนับสิบคน ส่วนสมุนของพ่อเลี้ยงปองธรรมตายเรียบ รามจัดการลูกน้องของธนูที่ยิงต่อสู้กับเขาจนขาเดี้ยง แล้วเข้าไปช่วยแสงกับเย็น เล่นงานพวกลูกน้องของธนูราบคาบ รามยิงพวกนั้นแค่ไม่ให้ลุกขึ้นมาจับปืนได้อีกไม่ได้กะจะฆ่า แสงกับเย็นถึงกับอ้าปากค้างทึ่งในฝีมือของราม

ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง “วางปืนลง...ไม่งั้นกระสุนทะลุหัวมันสองคนแน่”

รามชะงัก หันขวับเห็นธนูจ่อปืนที่หัวธิดา ส่วนลูกน้องอีกคนของเขาจับตัวเทวัญไว้ ธิดาไม่วายออกฤทธิ์ออกเดชจนธนูชักรำคาญ จะยิงธิดาทิ้ง รามรีบร้องห้าม พร้อมกับทิ้งปืนในมือ แล้วขอท้าประลองฝีมือกับธนูตัวต่อตัว ถ้าธนูชนะเอาเงินไป แต่ถ้าเขาแพ้ ธนูจะทำอะไรเขาก็ได้ แต่ต้องปล่อยเทวัญกับพวกไป

ธนูทนไม่ได้ที่ถูกท้าทาย ตกลงใจรับคำท้า สองฝ่ายต่อสู้กันด้วยมือเปล่า ความเก่งกาจของทั้งคู่สูสีกันมาก รามเพิ่ง สังเกตเห็น ธนูไม่ยอมใช้มือขวา รอจังหวะที่เบี่ยงตัวหลบรีบสื่อสารกับยุทธทางนาฬิกาข้อมือ

“ยุทธ...เช็กให้ทีว่าไอ้ธนูมันถนัดมือซ้ายหรือมือขวากันแน่” รามกระซิบจบ หันไปจะสู้ต่อ

แต่โดนธนูจระเข้ฟาดหางใส่เลือดกบปาก อึดใจเดียว ยุทธรายงานผ่านทางเครื่องรับสัญญาณที่รามใส่ไว้ในหูว่าธนูถนัดขวา เขาเช็กดูจากคลิปที่รามส่งมาให้คราวก่อน มือขวาของธนูพันแผลไว้ รามนึกออกทันทีว่าธนูได้รับบาดเจ็บจากมือเข้าไปติดในเครื่องปั้นดินเผา ใช้จุดอ่อนที่มือขวา เล่นงานธนูจนล้มคว่ำและพ่ายแพ้ในที่สุด  เทวัญกระชากกระเป๋าใส่เงินจากมือแสงเอาไปยื่นให้ธนูโดยไม่ฟังคำทัดทานของแสง

“ฝากบอกเสี่ยชิดด้วย ขอให้เลิกแล้วต่อกันเพียงแค่นี้เถอะ” เทวัญพูดจบ สั่งให้ทุกคนกลับ...

ด้านพ่อเลี้ยงปองธรรมพอใจมากที่รามช่วยชีวิตลูกสาวของเขาไว้ได้ ตบรางวัลรามด้วยการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้ช่วยของแสง ธิดาคัดค้านทันที พ่อเลี้ยงปองธรรมยักไหล่ ก่อนจะหันไปทางราม

“ไปขอเขาเอาเองแล้วกัน ถ้าลูกสาวฉันตกลง แกก็เริ่มงานได้”

รามมองตามพ่อเลี้ยงปองธรรมเดินขึ้นบ้านด้วยความหนักใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรกับธิดาดี

ooooooo

เมขลาตื่นแต่เช้ามาดักรอเรืองฤทธิ์หน้าบ้าน เรื่องที่เธอจะคุยกับเขาต้องไม่ให้รู้ถึงหูทรงวาดเด็ดขาด พอเรืองฤทธิ์เดินออกมาพร้อมกับจักร เมขลาดึงเขามาคุยตามลำพัง บอกว่าเธอรอต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอมีแผนเด็ดจะจัดการกับราม ถ้าโชคดีเธอจะกลับมาพร้อมกับรามคนใหม่ เรืองฤทธิ์รอจนเมขลาเข้าบ้าน หันไปสั่งจักร

“สะกดรอยตามมันไป ถ้ามีโอกาสก็เก็บมันซะ” เรืองฤทธิ์สีหน้าเคร่งเครียด...

ขณะรามตามอ้อนวอนขอร้องธิดาอนุญาตให้เขาไปเป็นผู้ช่วยของแสง เมขลาโทร.จากหน้าสำนักงานเขตเข้ามือถือของรามเพื่อขอหย่า

“ต้องการให้ผมกลับบ้านถึงขนาดเอาเรื่องหย่ามาล่อกันเลยหรือ แค่คุณอ้าปากผมก็เห็นไปถึงตับ ม้าม เซี่ยงจี๊ของคุณ ต่อให้อมพระมาพูดผมก็ไม่เชื่อ”

เมขลาท้าพิสูจน์ให้รามมาดูเอาเองว่าตอนนี้เธอรอเขาอยู่หน้าสำนักงานเขตจริงๆ รามไม่สน ต่อให้เมขลาอยู่บนสวรรค์เขาก็ไม่ไป ธิดายืนฟังอยู่นาน รีบดึงมือถือรามมาปิดไมโครโฟนไว้ไม่ให้เมขลาได้ยิน แล้วบอกเขาว่าเธอเปลี่ยนใจยอมให้เขาไปเป็นผู้ช่วยแสง ถ้าเขาเอาใบหย่ามาแลก รามลังเล ลึกๆแล้วเขาไม่อยากหย่ากับเมขลาแต่เพื่องาน เขาจึงรับข้อเสนอของธิดา...

ด้วยความช่วยเหลือจากรุจ เมขลาเอายาสลบโปะหน้ารามได้สำเร็จ แต่กว่าเขาจะหมดสติ เล่นเอาสองเพื่อนซี้ลิ้นห้อย จักรซุ่มดูอยู่ในรถ เห็นรุจขับรถพารามที่หมดสติกับเมขลาแล่นออกจากหน้าสำนักงานเขต รีบสะกดรอยตาม ไม่นานนัก รถของรุจแล่นมาจอดหน้าบ้านไม้สองชั้นกลางสวนเปลี่ยวของรุจซึ่งไม่ห่างจากกรุงเทพฯมากนัก ทั้งคู่ช่วยกันประคองรามเข้าบ้าน รุจมีบินพรุ่งนี้แต่เช้ามืด จึงทิ้งเมขลาไว้กับรามตามลำพัง เมขลาโวยลั่น

“แล้วฉันจะรักษาเขายังไง ฉันไม่มีความรู้อะไรสักอย่าง”

“แล้วเวลาแกคิดแผนจับเขา ทำไมไม่คิดถึงเรื่องนี้ด้วย ดีนะที่ฉันรอบคอบเตรียมไว้ให้แกหมดแล้ว” รุจว่าแล้วกลับไปที่รถ หยิบห่อสมุนไพรสูตรโบราณมีสรรพคุณในการถอนพิษยาเสพติด พร้อมกับคู่มือการใช้มาให้

ooooooo

ผ่านไปพักใหญ่ รามรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพบตัวเองนอนอยู่บนเตียง ถูกมัดมือไพล่หลัง ส่วนขาก็โดนล่ามโซ่ไว้แน่นหนา เขาโกรธจัดตะโกนเรียกยัยตัวแสบลั่น เมขลากำลังต้มยาสมุนไพรอยู่ในครัว ได้ยินเสียงราม เร่งเสียงวิทยุให้ดังกลบเสียงเขา มัวแต่ขะมักเขม้นต้มยาในหม้อดิน เมขลาเลยไม่เห็นจุดชี้เป้าสีแดงที่จักรค่อยๆเลื่อนมาเล็งที่หน้าผากของเธอ ยังไม่ทันจะเหนี่ยวไกปืน กิ่งไม้แห้งขนาดใหญ่หล่นใส่หัวจักรเสียก่อน

เสียงโครมครามดังไปถึงในครัว เมขลาชะโงกหน้าออกมามอง เห็นแต่กิ่งไม้กองใหญ่กระจายเกลื่อนพื้นไม่เห็นจักรเพราะกิ่งไม้บังจนมิด เมขลาไม่เห็นสิ่งผิดปกติ หันไปสนใจหม้อต้มยาต่อจนยาข้นได้ที่ จึงเทยาใส่กระติกเก็บความร้อน เสียงรามยังตะโกนเรียกเธอไม่หยุด

“จะไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ คุณผู้ชาย” เมขลาปิดวิทยุ คว้ากระติกใส่ยาตรงไปหารามที่ห้องนอน รามเห็นหน้าเมขลาต่อว่าต่อขานไม่หยุด และสั่งให้เธอปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ เมขลาจะปล่อยก็ต่อเมื่อเขาดื่มยาสมุนไพรนี้ก่อน แล้วรินยาใส่ฝากระติกยื่นให้ รามเห็นยาสีเขียวข้นแล้วทำหน้าสยอง นี่เธอเอายาอะไรมาให้เขาดื่ม

“ยาถอนรากถอนโคน มีสรรพคุณในการถอนพิษยาเสพติดชะงัดนัก”

รามไม่ได้ติดยาจะกินไปทำไม เมขลาเห็นผลตรวจปัสสาวะของเขากับตาตัวเอง แถมวันนั้นเขาเสี้ยนยาจนแทบจะฆ่าเธอ แล้วจะมาบอกไม่ได้ติดยาได้อย่างไร

“เรื่องผลตรวจน่ะต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆส่วนเรื่องเสี้ยนยาน่ะ...ผมแกล้งคุณเอง...ทีนี้ก็ปล่อยผมได้แล้ว”

“คุณเล่นละครได้เนียนมาก น่าเสียดายที่ฉันไม่เชื่อ” เมขลาว่าแล้วเอายาไปจ่อปาก รามไม่ยอมกิน แถมเอาหัวกระแทกฝากระติกใส่ยาจนยาหกหมด เมขลาไม่ยอมแพ้ คว้ากระติกยาพุ่งเข้าหา บีบจมูกเขาแล้วกรอกยาเข้าปาก รามถูกมัดมือมัดขาหมดทางสู้ จำใจดื่มยาจนหมด

“พอคุณเริ่มคลื่นไส้ เรียกฉันนะ”

“ไปให้พ้น...ผมเกลียดคุณ ยายแม่มด” รามพลั้งปาก เมขลาถึงกับอึ้ง ลุกขึ้นเดินออกจากห้องด้วยไม่ยี่หระแต่พอปิดประตูห้องล็อกกุญแจ เธอถึงกับเข่าอ่อนทรุดอยู่ตรงนั้น เสียงรามอ้วกไม่หยุด พร้อมกับเสียงดังตึงเหมือนของชิ้นใหญ่หล่น ทำให้เมขลาตกใจรีบไขกุญแจเข้ามาดู เห็นรามนอนคว่ำหน้ากับพื้นห้อง อ้วกจนหมดเรี่ยวแรงร่วงจากเตียง เมขลาปราดเข้าไปประคองให้ลุกนั่ง หันไปคว้ากรรไกรมาตัดเชือกมัดมือให้

รามยังไม่สิ้นฤทธิ์ทำท่าจะบีบคอเมขลา แต่เกิดกระอักกระอ่วนขึ้นมาเสียก่อน เมขลาเลื่อนกระโถนไปใกล้ๆแล้วลูบหลังให้ รามปัดมือเธอออก ไล่เธอไปพ้นๆหน้า...

ในขณะที่รามอ้วกแตกจนหมดไส้หมดพุงอยู่กลางสวน ธิดากำลังรอฉลองความเป็นโสดของเขาอยู่ที่ห้องอาหารหรูบรรยากาศโรแมนติกในโรงแรมกลางกรุง บังเอิญเทวัญที่ดื่มเหล้าเมามายเนื่องจากเสียใจที่ถูกพ่อเล่นงานเรื่องเอาเงินไปให้เสี่ยชิดฟรีๆจะเข้ามาดื่มต่อในห้องอาหารนั้นเช่นกัน เย็นพยายามจะชวนเขากลับ แต่เทวัญไม่ยอม บริกรห้องอาหารรีบออกมากันไว้

“เสียใจครับ วันนี้ห้องอาหารของเราปิดบริการ คุณผู้หญิงคนนั้นเหมาห้องอาหารเราแล้วครับ”

ธิดาหันมาเห็นพี่ชาย เดินเข้ามาหาด้วยความแปลกใจ เทวัญอยากรู้ธิดาจะเหมาห้องอาหารไปทำไม ธิดาจะฉลองที่รามหย่ากับเมีย แล้วชวนเทวัญอยู่ฉลองด้วยกัน เทวัญถึงกับอึ้ง ถามหารามอยู่ที่ไหนอยากรู้ความจริงจากปากรามเอง ธิดาส่ายหน้า พยายามโทร.หาส่งแมสเสจไปให้ก็แล้ว แต่รามเงียบหายไปเลย

“หรือไอ้รามมันจะไปเจอกับคนของเสี่ยชิด” เย็นตั้งข้อสังเกต

“แล้วแกมัวยืนบื้อหาอะไรอยู่...รีบเกณฑ์คนไปช่วยรามสิ”

เทวัญขอให้ธิดาใจเย็นๆก่อน รามอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ ธิดาเชื่อว่ารามต้องมีอันตรายแน่ๆไม่อย่างนั้นเขาต้องรีบมาฉลองกับเธอแล้ว...

ที่บ้านสวนของรุจ รามรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งมองไปรอบๆไม่เห็นเมขลา รีบกดปุ่มที่นาฬิกาจะติดต่อกับท่านก้องภพ 

เมขลาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำสำหรับเช็ดตัว รามรีบกดปุ่มปิดเครื่องทำเป็นนอนหมดแรง

“อดทนหน่อยนะคะ ถ้าคุณผ่านวันนี้ไปได้อีกสี่วันที่เหลือคุณก็สบายแล้ว”

รามสีหน้าครุ่นคิด ขืนต้องดื่มยาบ้านั่นอีกสี่วันเขาคงตายก่อน ทำทีโอนอ่อนผ่อนตาม แล้วขอร้องให้เมขลาพาไปเข้าห้องน้ำเพื่อเขาจะได้อยู่เพียงลำพังและมีโอกาสติดต่อขอความช่วยเหลือจากท่านก้องภพ

ooooooo