ตอนที่ 8
ถึงสถานทูตได้ไม่นาน ก็มีข่าวดีสำหรับรัญ ท่านทูตบอกว่าสิ้นปีนี้มีคำสั่งให้ตนย้ายไปประจำที่เบลเยียม แต่ทางกระทรวงยังไม่ได้ระบุว่าใครจะมาแทนที่นี่ ตนเลยทำเรื่องเสนอชื่อรัญให้รักษาการตำแหน่งแทนตนไปก่อน
รัญขอบคุณท่านทูตที่ให้ความไว้วางใจ และรับปากว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ส่วนภาดา ปิยะ และป้าไหมต่างก็แสดงความยินดีกับรัญ ก่อนจะกระเซ้าเรื่องว่าที่เจ้าสาวหรือภรรยาในอนาคตที่จะมาเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านทูต ซึ่งภาดาย้ำว่ารัญต้องเลือกให้ดีระหว่างบัวระวงกับอ้อม
เรื่องนี้ทำให้รัญรู้สึกกดดันไม่น้อย กลางวันเขามีนัดกินข้าวกับบัว พอบัวบอกว่าอาทิตย์หน้าจะครบกำหนดสามเดือนตามสัญญาว่าจ้างแล้ว รัญใจหายเหมือนกันแต่ไม่พูดอะไรนอกจากเปรยว่า
“ไม่น่าเชื่อนะ เร็วจังเลย”
“บัวจะให้พี่รัญออกตั๋วกลับให้บัวด้วย” บัวแกล้งลองใจเขา
“บัวอยากกลับบ้านแล้วหรือ”
“ก็ข้อตกลงมันเป็นอย่างงั้นนี่คะ แต่ถ้าพี่รัญอยากให้บัวอยู่ต่อ...”
“พี่ก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มใช่มั้ย”
“ก็...ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวเต็มใจอยากอยู่กับพี่รัญ”
“บัวพูดจริงหรือ”
“จริงสิคะ บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวรักพี่รัญ” บัวไม่พูดเปล่า จับมือเขาพร้อมส่งสายตาจริงใจ “พี่รัญก็รักบัวใช่ไหมคะ”
“พี่ขอบใจแล้วก็ดีใจนะที่บัวรักพี่ แต่ว่า...พี่อยากให้เป็นเรื่องของการว่าจ้างมากกว่า”
บัวชะงัก ผิดหวังน้ำตารื้น “หมายความว่า...พี่รัญไม่ได้รักบัวเลยหรือคะ”
“เอาเป็นว่าพี่ชอบบัวมากนะ แล้วพี่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับบัว”
บัวน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ ลุกเดินออกไป รัญตกใจ วางเงินค่าอาหารเอาไว้แล้วตามไปคว้าแขนเธอ
“บัวโกรธพี่หรือ”
“เปล่าค่ะ บัวแค่คิดว่าพี่รัญจะรักบัวบ้างเหมือนกับที่บัวรักพี่รัญ”
“คือพี่...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงให้บัวเข้าใจ แต่บัวก็รู้ว่าพี่มีหน้าที่การงานเป็นยังไง ถ้าพี่จะรักหรือแต่งงานกับใคร พี่ก็ต้องดูที่ความเหมาะสมด้วย”
“แล้วถ้าบัวไม่มีอาชีพแบบนี้พี่รัญจะรักบัวไหมคะ”
“บัวก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ได้สิคะ บัวจะบอกให้พี่รัญรู้ว่าบัวไม่ได้เป็น...”
“ช่างมันเถอะ ไม่ว่าบัวจะเป็นอะไรพี่ก็ไม่สนใจหรอก เอาเป็นว่าตอนที่บัวอยู่กับพี่ บัวเป็นคนทำให้พี่มีความสุขมากที่สุด”
“แต่บัวอยากจะบอกว่า...”
“ไม่ต้องบอกอะไรอีกแล้ว...นะ”
บัวพยายามจะบอกความจริง แต่ก็หมดโอกาสเมื่อรัญประทับจูบปากเธอนิ่งนาน แล้วขอร้องให้เธอเข้าใจเขา บัวพูดไม่ออก ได้แต่รับคำอย่างจำใจ
เมื่อบัวไปเล่าให้การ์ตูนฟังด้วยสีหน้าท่าทีกลัดกลุ้มหนักใจ การ์ตูนเห็นใจเพื่อนแต่ก็อดตำหนิไม่ได้ว่า
“พอถูกเขาจูบ แกก็เลยตัวอ่อน ปากอ่อน พูดไม่ออก”
“ไม่ใช่...เขาคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัวจริงๆ ถึงตอนนี้ฉันจะบอกความจริงไปว่าฉันเป็นใครพี่รัญเขาคงไม่เชื่อ”
“แล้วสรุปว่าเขารักแกรึเปล่า”
“เขาบอกว่าไม่ แต่เขาบอกว่าเขาชอบฉันมาก”
“ชอบมากแต่ไม่ได้รัก ถ้าเป็นแบบนี้ฉันว่าแกกลับบ้านดีกว่ามั้ย อยู่ไปก็เปลืองตัว”
“ไม่ ฉันไม่กลับ ฉันต้องทำให้พี่รัญรักฉันให้ได้ ฉันเดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะไม่ยอมถอยหลังหรอกนะตูน”
“ถ้าแกไม่ถอย ฉันก็จะคอยเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ” การ์ตูนชะงักกึก มองไปเห็นฉัตรชัยกำลังเดินมองซ้ายขวาตรงมาทางนี้ เธอบอกให้บัวอยู่เฉยๆ พร้อมกันนี้ก็รีบกางร่มขึ้นมาบังหน้า และรอจนฉัตรชัยเดินผ่านไป สองสาวถึงถอยร่นหนีมา
รัญกลับเข้ามาทำงานในช่วงบ่ายอย่างไม่มีสมาธิ เฝ้าคิดแต่เรื่องบัว เมื่อแม่ที่เมืองไทยติดต่อเข้ามาอีก นั่นยิ่งทำให้รัญอึดอัดลำบากใจ เพราะแม่ซักถามประวัติของบัวระวง หลังไปสืบรู้มาแล้วว่าเธอไม่ใช่น้องสาวของสรศักดิ์อย่างที่รัญกับเพชรเคยบอก
“บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงชื่อบัวระวงเป็นใคร”
“ก็...ผู้หญิงคนนึงน่ะครับ”
“หมายความว่าแกไม่รู้จักครอบครัวเขาเลยอย่างงั้นหรือ”
“ครับ เราเจอกันแล้วผมก็ชอบเขา เขาก็ชอบผม”
“แต่แม่คิดว่าลูกควรจะปล่อยเธอไปได้แล้ว”
“แม่ครับ เรากำลังคบหาดูใจกันอยู่นะครับ”
“แต่แม่ขอบอกเลยว่าแม่ไม่รับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ผู้หญิงของลูกมีเพียงคนเดียวคือน้องอ้อม ลูกควรจะหันมาสนใจเธอเพราะเธอจะต้องเป็นคู่ชีวิตของลูกในวันข้างหน้า”
“ผมก็จะบอกแม่ตรงๆเหมือนกันว่าผมคงไม่ชอบคุณอ้อมหรอกครับ”
“ทำไมถึงไม่ชอบ”
“เพราะเท่าที่ผมสัมผัสกับเธอมา เราไปด้วยกันไม่ได้เลยครับแม่”
“ก็เพราะลูกมีผู้หญิงอื่นน่ะสิ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ ถึงผมจะเลิกกับบัวระวงผมก็คงไม่รักคุณอ้อม เอาล่ะครับแม่ แค่นี้นะครับผมมีงาน”
No comments:
Post a Comment