เรื่องย่อ นางฟ้ากับมาเฟีย ตอน8 ละครช่อง7

ตอนที่ 8

จักรซุ่มรออยู่แถวครัวจนเช้า เห็นเมขลาลงมาต้มยาสมุนไพรให้ราม สบโอกาสเหมาะคว้าปืนเก็บเสียงยิงใส่เมขลา แต่กระสุนปืนพลาดเป้าไปถูกต้นไม้ใกล้ๆแทน เมขลาได้ยินเสียงแปลกๆเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเงาใครบางคนตะคุ่มๆร้องถามว่าใคร จักรสะดุ้งรีบหลบคิดว่าเมขลาเห็น โผล่ขึ้นมาจะยิงซ้ำแต่เธอหายไปแล้ว ตัดสินใจเปลี่ยนเป้าหมายไปจัดการรามแทน แม้รู้ว่าขัดคำสั่งเรืองฤทธิ์ แต่ไหนๆก็มาแล้วไม่อยากให้เสียเที่ยว

ฝ่ายเมขลาเห็นชายสองคนทำลับๆล่อๆอยู่ใต้ถุนบ้าน ปราดไปขวางหน้าไว้ พอเห็นพวกนั้นชัดๆเธอถอยกรูดเพราะหน้าตาเหี้ยมเกรียมดูอย่างไรก็ไม่ใช่คนดี แต่หารู้ไม่ สองคนนั่นเป็นตำรวจในคราบเสือโหยกับเสือเผ่นที่ท่านก้องภพส่งมาช่วยราม ตามแผนการที่รามแอบนัดแนะกับท่านก้องภพ ตั้งแต่ตอนรามเข้าห้องน้ำเมื่อคืน

เมขลากลัวแทบตายแต่ทำใจดีสู้เสือถามทั้งคู่ว่าต้องการอะไร พอรู้ว่าสองเสือมาตามหาราม เมขลาทำไขสือไม่รู้เรื่อง สองเสือตรงเข้าจับตัวเมขลาลากไปที่บันไดบ้านทันที...

อีกมุมหนึ่งบนบ้าน จักรไล่ถีบประตูห้องตามหารามทีละห้องๆ รามได้ยินเสียงยิ้มดีใจคิดว่าเป็นตำรวจที่ท่านก้องภพส่งมาช่วย รีบวิ่งไปที่ประตูห้องทั้งๆที่ขายังติดโซ่ ทุบประตูปังๆตะโกนลั่น

“ฉันอยู่ในนี้ได้ยินมั้ย”

จักรแสยะยิ้มมองไปที่ประตูห้องที่รามอยู่พร้อมกับยกปืนขึ้นเตรียมยิง แต่เสียงเมขลาโวยวายดังขึ้นเสียก่อน จักรชะงัก รีบผลุบเข้าห้องฝั่งตรงข้ามแง้มประตูแอบมอง เห็นสองเสือลากเมขลาขึ้นบันได พลางเรียกหารามลั่น เมขลาถึงกับตะลึงเมื่อได้ยินเสียงรามขานรับ สองเสือถีบประตูห้องเป้าหมาย เข้าไปช่วยพยุงรามให้ลุกขึ้น แล้วสะเดาะกุญแจโซ่ล่ามขาเขาออกให้

“ฉันนึกว่าสองคนนี่เป็นศัตรูของคุณเสียอีก” เมขลามองงงๆ

“เขาเป็นลูกน้องผม คนที่เป็นศัตรูน่ะคุณต่างหาก”

เมขลาต่อว่ารามฉอดๆ ที่มาว่าเธอเป็นศัตรูทั้งๆที่เธอพยายามช่วยให้เขาเลิกยา รามไม่เรียกสิ่งที่เมขลาทำว่าช่วย เธอคิดจะฆ่าเขาหวังมรดกมากกว่า แล้วหันไปสั่งสองเสือจัดการล้างแค้นยัยจุ้นนี่แทนเขาด้วย อยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย สองเสือมองเมขลาตาวาว แย่งกันเชิญชวนเธอมาเป็นเมียตัวเอง เมขลาพยายามอ้อนวอนราม แต่เขาฝืนใจแข็ง ถ้าไม่ทำอย่างนี้ เธอจะคอยตามจิกเขาไม่เลิกพลอยทำให้งานเสียหาย

“ไม่ต้องพูด ผมไม่อยากฟัง...ไอ้เสือ...จัดการ”

สองเสือพยักหน้ารับคำ แม้จะสงสารเมขลาแต่ต้องทำตามบทบาทปรี่เข้าใส่ เมขลาผิดหวังในตัวรามสุดๆ  น้ำตาคลอเบ้า กลั้นใจวิ่งหนี ทำให้สองเสือหัวโหม่งกันเองเห็นดาวระยิบระยับ รามส่ายหน้าเหนื่อยใจ สั่งให้รีบตามแล้วก้มเก็บมือถือตัวเองใส่กระเป๋ากางเกง อดรู้สึกผิดต่อเมขลาไม่ได้ จักรซึ่งแอบฟังอยู่ตลอด รอจนในบ้านเงียบกริบ หยิบมือถือขึ้นมาโทร.รายงานเรืองฤทธิ์ถึงเรื่องนี้

“นี่มันเลวถึงกับให้ลูกน้องมารุมโทรมเชียวหรือ” เรืองฤทธิ์ตกใจ

“ครับ...แล้วคุณฤทธิ์จะให้ผมทำยังไงต่อไปครับ”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น รีบออกจากที่นั่นให้เร็วที่สุด อย่าให้เรื่องพวกนี้พัวพันมาถึงแก”

ทรงวาดเข้ามาได้ยินพอดี ร้องถามอย่างใจคอไม่ดีว่า “มีใครเป็นอะไรหรือเปล่าฤทธิ์”

“เอ่อ...พอดีเพื่อนผมโทร.มาบอกว่าลูกสาวเขาเกือบตกเป็นเหยื่อโจรใจโฉดน่ะครับ เลยอยากให้ผมมาเตือนญาติผู้หญิงในบ้านไว้” เรืองฤทธิ์โกหกหน้าตาย ทรงวาดโล่งใจที่ไม่ใช่ข่าวร้ายเรื่องเมขลา เพราะกำลังเป็นห่วงเมขลาอยู่เหมือนกันไม่รู้หายไปไหน...

ในขณะที่ทรงวาดเริ่มเป็นกังวลที่เมขลาหายตัวไปตั้งแต่เมื่อวาน เมขลากำลังวิ่งหนีการไล่ล่าของสองตำรวจในคราบเสือโหยกับเสือเผ่น ทั้งคู่พยายามแสดงให้สมบทบาทเพื่อที่เมขลาจะได้เข็ดขยาดจนไม่กล้ามาตอแยกับรามอีก แต่พวกนั้นกลับโดนเธอหลับหูหลับตาเอาไม้ฟาดสะบักสะบอม แล้ววิ่งเตลิดลึกเข้าไปในสวนเปลี่ยว รามตามมาเห็นสภาพสองเสือถึงกับส่ายหน้า

“นี่หรือเสือเผ่นกับเสือโหย สภาพนายสองคนเนี่ยดูไม่จืด”

“จะให้พวกผมตามต่อมั้ยครับ” เสือโหยว่าพลางคลำหัวป้อยๆ

“ไม่ต้องแล้ว กลับไปกินน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในที่ สน.จะดีกว่า” รามโบกมือไล่สองเสือ แล้ววิ่งตามเมขลาด้วยความเป็นห่วง เห็นเธอวิ่งหนีจนล้มลุกคลุกคลานแล้วสงสารจับใจอยากจะเข้าไปช่วยประคอง แต่ต้องยั้งใจไว้ พอเธอลุกขึ้นวิ่งหนีต่อไปได้เขาก็โล่งใจ รีบสะกดรอยตามจนเธอวิ่งไปเจอท่านก้องภพในคราบชาวสวนใจดี ช่วยขับรถพากลับกรุงเทพฯ รามถึงเลิกตาม

ooooooo

ระหว่างทาง เมขลาสร้างวีรกรรมอ้วกใส่ท่านก้องภพจนเสื้อเปรอะไปหมด และเพื่อเป็นการตอบแทนความมีน้ำใจของเขา เธอช่วยเขาตระเวนขายผลไม้ในกระบะท้ายรถไปตามหมู่บ้านต่างๆจนเกลี้ยงทั้งที่เขาไม่ร้องขอ แถมยังช่วยล้างรถให้เขาอีกด้วย กว่าท่านก้องภพจะกลับถึงที่ทำงานแทบหมดเรี่ยวแรง เสียงแหบแห้งแถมเสื้อมีกลิ่นตุๆ พอเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้รามกับยุทธฟัง พวกนั้นกลั้นหัวเราะกันแทบแย่

แม้แผนการครั้งนี้ของรามกับท่านก้องภาพออกจะทุลักทุเลไปบ้าง แต่ท่านก้องภาพเอาหัวเป็นประกัน ต่อไปเมขลาจะไม่มาล่อแก้วรามสูรอีก แทนที่รามจะดีใจ  กลับรู้สึกใจหายโดยไม่รู้สาเหตุ...

ทางด้านเมขลาไม่กล้ากลับมาสู้หน้าทรงวาดอีก ได้แต่ยืนมองเข้าไปในบริเวณบ้านรัตนมณีอยู่ห่างๆ

“คุณแม่คะ หนูขอโทษด้วยนะคะที่หนูทำให้คุณรามกลับเนื้อกลับตัวไม่ได้ หนูโง่เองที่คิดว่าความดีจะชนะทุกอย่างได้” เมขลาพูดจบ เดินจากไปหงอยๆ

ทรงวาดขับรถจะเข้าบ้าน เห็นหลังเมขลาไวๆรีบกลับรถ ขับตามมาถึงถนนใหญ่ พยายามขับชะลอๆดูที่ป้ายรถเมล์ แต่ผู้คนยืนออกันเต็ม ชะเง้อคอมองก็ไม่เห็นเมขลา รถเมล์จะเข้าป้าย บีบแตรไล่ ทรงวาดจำใจต้องเร่งเครื่องออกไป คนกรูกันขึ้นรถเมล์ไปหมด เหลือเมขลานั่งเดียวดาย คิดไม่ตกจะทำอย่างไรต่อไปดี

ส่วนประมุขบ้านรัตนมณีขับรถตระเวนหาเมขลาจนมืดค่ำแต่ไม่พบ ตัดสินใจกลับบ้าน เจอเรืองฤทธิ์กำลังลงจากรถโดยมีจักรถือกระเป๋าใส่เอกสารยืนรออยู่อย่างนอบน้อม เรืองฤทธิ์แปลกใจ ทรงวาดไปไหนมาถึงเพิ่งกลับ