เรื่องย่อ นางฟ้ากับมาเฟีย ตอน9 ละครช่อง7

ตอนที่ 9

ทรงวาดได้รับการผ่าตัดเอาเลือดคั่งในสมองออก แต่อาการยังน่าเป็นห่วงต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา เมขลาซึ่งนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไอซียูเอาแต่ร้องไห้ โทษตัวเองที่ไม่ได้อยู่ดูแลทรงวาดถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เทวัญโอบเมขลาไว้ ปลอบให้ใจเย็นๆ หมอบอก แล้วว่าทรงวาดยังมีโอกาสจะฟื้น

เรืองฤทธิ์กับจักรวิ่งหน้าตื่นเข้ามาถามอาการของทรงวาด เมขลาพูดไม่ออก ได้แต่พยักพเยิดไปที่ประตูห้องไอซียู หลังจากเข้าไปเยี่ยมอาการทรงวาด เรืองฤทธิ์ทำทีเข้ามาซักไซ้ไล่เลียงเมขลาเป็นการใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น และที่สำคัญไม่ลืมถามว่าทรงวาดได้พูดอะไรกับเธอบ้างหรือเปล่า

“คุณแม่ทำท่าจะบอกอะไรเมเหมือนกันค่ะ แต่หมดสติไปก่อน”

เรืองฤทธิ์กับจักรลอบสบตากันสีหน้าเป็นกังวล เทวัญเห็นพอดี ชักไม่สบายใจ และเริ่มไม่ไว้ใจ โดยเฉพาะจักรดูท่าทางลุกลี้ลุกลนชอบกล เรืองฤทธิ์คิดหาทางกันเมขลาให้อยู่ห่างๆทรงวาด เพื่อที่เขาจะได้กำจัดทรงวาดให้สิ้นซาก จึงขอร้องให้เมขลาช่วยไปตามรามกลับ  เมขลาอึกอักขึ้นมาทันที

“อารู้ว่าพวกหนูโกรธกัน แต่อาอยากให้คิดเสียว่าทำเพื่อพี่วาด”

เมขลากลุ้มใจเรื่องไปตามราม ขณะที่เทวัญยังติดใจสงสัยสองเจ้านายกับลูกน้องที่ดูอย่างไรก็ไม่ใช่คนดี...

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรืองฤทธิ์กับจักรจึงแบ่ง หน้าที่กัน ระหว่างที่เรืองฤทธิ์หาทางจัดการกับทรงวาด จักรจะ ต้องไปเชียงรายติดต่อเรื่องโปรเจกต์ยักษ์กับพ่อเลี้ยงปองธรรม

ooooooo

แสงไม่พอใจมากเมื่อรู้ว่าธิดาจะพารามไปหา พ่อเลี้ยงปองธรรมในไร่ชา เกรงรามจะไปเอาหน้ากับ พ่อเลี้ยง รีบไปพูดเป่าหูจนธิดาเปลี่ยนใจไม่ไปไร่ชา หลอกรามไปเที่ยวน้ำตกกับเธอแทน ธิดาพยายามลากรามลงไปเล่นน้ำด้วยกัน รามไม่มีอารมณ์จะสนุกด้วย กวาดตามองไปรอบๆคิดหาทางชิ่ง

เขาเหลือบเห็นท่อนไม้ลอยอยู่ในน้ำข้างหลังธิดา คิดแผนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาได้ ทำท่าจะถอดเสื้อลงไปเล่นน้ำกับธิดา แต่แล้วทำชะงักชี้โบ้ชี้เบ้ไปด้านหลังหญิงสาว ละล่ำละลักว่าจระเข้ ทีแรกธิดาไม่เชื่อ จระเข้ที่ไหนจะอยู่ในน้ำตก แต่เห็นท่าทางจริงจังของรามชักใจเสีย จังหวะนั้นท่อนไม้ลอยมาโดน หลังธิดาถึงกับยืนตัวแข็ง

“กลั้นหายใจนะครับ ให้มันนึกว่าเราเป็นก้อนหิน” รามทำหน้าตื่น

ธิดากลัวมาก เป็นลมล้มพับไปตรงนั้น รามรีบอุ้มเธอ ไปนอนในรถ เอาเสื้อมาห่มให้ จากนั้นรามเดินสำรวจลึกเข้าไปในป่า ต้องแปลกใจที่เจอโรงงานกำลังก่อสร้างอยู่ ขยับจะเข้าไปดูใกล้ๆ เห็นคนงานถือปืนอารักขาเป็นจุดๆ เขารู้ทันทีว่าต้องไม่ใช่โรงงานธรรมดา ขณะรามกำลังจะเดินสำรวจดูรอบๆ เย็นเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

“เอ็งมาด้อมๆมองๆแถวนี้ทำไมวะ...แล้วคุณเทเรซ่าไปไหนซะแล้วล่ะ”

“พักเหนื่อยอยู่ที่น้ำตกน่ะ ว่าแต่ตึกนั้นพ่อเลี้ยงเอาไว้ ทำอะไรน่ะพี่เย็น”

รามถามได้ถูกคนจริงๆ เย็นเล่าอย่างหมดเปลือกว่าพ่อเลี้ยงปองธรรมกำลังสร้างโรงงานผลิตยาในไร่ชา รามไม่รอช้ารีบหลบมุมรายงานเรื่องนี้ต่อท่านก้องภพทันที ท่านก้องภพต้องการจับพ่อเลี้ยงปองธรรมให้ได้คาหนังคาเขา จึงต้องรอให้โรงงานสร้างเสร็จก่อน พวกนั้นเดินสายพานการผลิตเมื่อไหร่ เขาจะนำกำลังเข้าจับกุมทันที

“ครับ ผมจะพยายามถ่วงเวลาอยู่ที่นี่ให้นานที่สุด”

ท่านก้องภพมีธุระต้องไปทำที่เชียงรายพอดี จะหาทางเข้าไปดูที่ไร่ชาของพ่อเลี้ยงปองธรรมสักครั้ง...

ระหว่างที่เทวัญขับรถพาเมขลาไปหารามที่ไร่ชาของพ่อเลี้ยงปองธรรม รพ.โทร.แจ้งเมขลาว่าทรงวาดอาการดีขึ้น หมอให้ย้ายออกจากห้องไอซียูวันนี้ เมขลาดีใจมากจะโทร. บอกเรืองฤทธิ์ให้หาคนมาเฝ้าทรงวาด เทวัญไม่ไว้ใจเรืองฤทธิ์รีบคว้ามือเมขลาข้างที่ถือมือถือไว้ พอรู้สึกตัว รีบดึงมือออกอย่างเขินๆ

“คือ...เออ...ผมจะบอกว่าให้คนของผมไปเฝ้าให้ดีกว่า อย่าไปรบกวนอาของรามเลย”

“จะดีหรือคะ ฉันเกรงใจ แค่นี้ฉันก็รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว”

“สำหรับคุณไม่มีคำว่าเกินไปอยู่แล้ว” เทวัญพูดพลางยิ้มหวานให้...

พอเรืองฤทธิ์รู้ว่าทรงวาดย้ายออกจากห้องไอซียูรีบมาเยี่ยม เห็นในห้องพักฟื้นของทรงวาดปลอดคน จะดึงสายเครื่องช่วยหายใจออก แต่คนของเทวัญที่ส่งมาเฝ้าทรงวาดเปิดประตูห้องเข้ามาเสียก่อน แผนกำจัดทรงวาดล้มไม่เป็นท่า เรืองฤทธิ์จำต้องล่าถอยกลับไป

ooooooo

หลังจากสำรวจรอบๆโรงงานที่กำลังก่อสร้างเรียบร้อย รามเดินกลับมาที่รถ เห็นธนูแวบๆรีบเดินตาม แต่ไม่เจอ ทันใดนั้น มีปืนมาจ่อหลัง รามชะงัก ยกมือขึ้นช้าๆ

“แกจะเอายังไงว่ามา”

แต่แล้วปืนกระบอกนั้นกลับถูกลากขึ้นลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างยั่วยวน เสียงธิดาสั่งให้รามถอดเสื้อกับกางเกงออก เป็นการลงโทษที่ทิ้งเธอไว้แบบนั้น รามหันมาเผชิญหน้า ขอร้องให้เธอเก็บปืนก่อน ตอนนี้พ่อของเธออยู่ไหน รีบพาเขาไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ ธิดาเล่นไม่เลิก ยั่วรามต่อ รามหน้าเครียดไม่สนุกด้วย

“ผมถามว่าพ่อเลี้ยงอยู่ไหน...เร็วสิคุณ ไม่มีเวลาแล้วนะ...ผมเห็นไอ้ธนูมาที่นี่ คนอย่างมันต้องไม่มาดีแน่”

ธิดาตกใจ หน้าซีด รามไม่รอช้า ลากเธอกลับมาที่รถ แล้วขับตะบึงออกไปทันที ธิดาใจคอไม่ดี พยายามโทร.หาพ่อ แต่ไม่ติด ขัดใจมากเหวี่ยงมือถือทิ้ง หันมาเขย่าแขนราม

“ทำไมฉันโทร.หาคุณพ่อไม่ได้เลยล่ะราม หรือว่าธนูมันเล่นงานคุณพ่อไปแล้ว เราจะทำยังไงกันดีราม ทำยังไงดี... นายต้องช่วยคุณพ่อให้ได้นะ สัญญานะราม สัญญามาสิ”

รามแกะมือธิดาออก พยายามประคองพวงมาลัยรถอย่างสุดความสามารถ ถนนคดเคี้ยวทำให้บังคับรถยาก รามมองไปเบื้องหน้าเห็นรถคันหนึ่ง คาดว่าเป็นรถของธนูนำหน้าไปลิบๆ

“มีทางไหนไปได้เร็วกว่านี้มั้ย” รามเสียงเครียด

“ไม่มีหรอก เว้นแต่นายจะวิ่งตัดเขาไป” สิ้นเสียงธิดา รามบังคับรถให้วิ่งออกนอกทาง รถทั้งสั่นทั้งโยกไปตามเส้นทางขรุขระ เบื้องหน้ามีลำธารขวางอยู่ รามขับรถตะลุยข้ามไปแบบไม่มียั้ง ธิดาถึงกับตาเหลือก...

ที่ไร่ชากลางป่า หลังจากนำเสนอโปรเจกต์ยักษ์ให้จักรดูเรียบร้อย พ่อเลี้ยงปองธรรมเดินมาส่งจักรที่รถ โดยมีสมุนของเขาตั้งแถวรอส่งอยู่ด้านหลัง

“ผมดีใจนะที่คุณสนใจจะร่วมลงทุนกับผม แล้วถ้าผมตัดสินใจได้จะรีบติดต่อกลับไป”

“ผมหวังว่าจะได้ยินข่าวดีจากทางพ่อเลี้ยงนะครับ” จักรพูดจบก้าวขึ้นรถ แสงมองตามอย่างไม่ค่อยชอบใจ

“ผมว่าลำพังพ่อเลี้ยงก็ทุนหนาอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องให้ปลาซิวปลาสร้อยพวกนี้มาเข้าหุ้นด้วยเลย”

พ่อเลี้ยงปองธรรมโมโห ต่อยเปรี้ยงเข้าท้องแสงจุกตัวงอ “แกยังกล้าพูดแบบนี้อีกหรือ จำไม่ได้แล้วหรือไงว่าพวกแกทำให้ฉันต้องสูญเงินไปกี่สิบล้านตอนไฟไหม้โกดังสินค้าน่ะ”

แสงหัวหดไม่กล้าสบตา สมุนคนอื่นพากันก้มหน้าหลบตาพ่อเลี้ยงปองธรรม เกรงจะถูกลูกหลงไปด้วย จึงไม่เห็นจุดแดงชี้เป้าจากปืนของธนูที่เล็งหัวพ่อเลี้ยงปองธรรม ทันใดนั้น รามขับรถพุ่งเข้าหาพ่อเลี้ยงปองธรรมด้วยความเร็วสูง ตะโกนเตือนเขาให้หลบ พ่อเลี้ยงยืนตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ธนูไม่รอช้าเหนี่ยวไกปืนทันที

รามหยุดรถ แล้วโถมเข้าหาร่างพ่อเลี้ยงปองธรรมกลิ้งหลบกระสุนได้หวุดหวิด สมุนทั้งหลายได้สติ ชักปืนยิงกราดมาที่ธนูและเข้าอารักขาล้อมรอบตัวพ่อเลี้ยง ธนูเห็นท่าไม่ดีโดดขึ้นรถขับหนี พ่อเลี้ยงปองธรรมสั่งให้แสงนำกำลังออกไล่ล่าธนู เอาตัวกลับมาให้ได้...

แสงกับพวกหายไปพักใหญ่ ก่อนจะกลับมามือเปล่า พ่อเลี้ยงปองธรรมไม่พอใจมาก สั่งให้รามเอาพวกนี้ไปฆ่าทิ้งให้หมด รามพึมพำอยู่ในใจ ถ้าพวกนี้พากันตายยกรัง แล้วจะมีใครมาเป็นพยานให้การในชั้นศาลว่าพ่อเลี้ยงปองธรรมทำกรรมชั่วอะไรไว้บ้าง คิดได้ดังนั้น รามรีบเดินไปหาพ่อเลี้ยงปองธรรม ขอเปลี่ยนรางวัลที่พ่อเลี้ยงจะให้เขา เป็นลดโทษให้แสงกับพวกแทน แสง เย็นกับพวกสมุนถึงกับอึ้ง พ่อเลี้ยงปองธรรมจ้องหน้ารามเขม็ง

“ฉันคิดว่าแกจะใจเด็ดกว่านี้เสียอีก”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับใจเด็ดใจไม่เด็ดหรอกครับพ่อเลี้ยง แต่พวกพี่แสงอยู่กับพ่อเลี้ยงมานานจนเหมือนแขนขา ทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับตัดแขนตัดขาตัวเองทิ้ง คนเรามีแต่หัวกับตัวก็อยู่ลำบาก”

“แกนี่นอกจากจะมีไหวพริบแล้ว ยังความคิดอ่านดีอีกด้วย...ได้...ฉันจะให้รางวัลตามที่แกขอ แต่ต่อไปแกต้องมาช่วยฉันแทนไอ้แสง...พวกแก...ยังไม่รีบขอบคุณคุณรามกันอีก” สิ้นเสียงพ่อเลี้ยงปองธรรม พวกสมุนพากันขอบคุณราม ยกเว้นแสงคนเดียวไม่ทำ ธิดาทักท้วงพ่อว่ารางวัลที่ให้รามยังน้อยเกินไป

“ลูกอยากให้พ่อให้อะไรราม”

ธิดาไม่ตอบ ได้แต่ส่งสายตาอย่างมีเลศนัยให้ราม...

ครั้งนี้รามได้ใจพ่อเลี้ยงปองธรรมไปเต็มๆ นอกจากจะจัดงานเลี้ยงเพื่อเชิดชูความดีให้รามแล้ว พ่อเลี้ยงปองธรรมมีแผนจะประกาศยกธิดาลูกสาวสุดรักสุดหวงให้แต่งงานกับรามกลางงานเลี้ยงอีกต่างหาก ยิ่งทำให้แสงเกลียดขี้หน้ารามหนักขึ้น...

ขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันเตรียมสถานที่จัดงานเลี้ยงอยู่ที่ลานกว้างของบ้านพักภายในไร่ชา เทวัญขับรถพาเมขลามาถึงหน้าประตูรั้วทางเข้าไร่ชา ยามหน้าเหี้ยมเดินออกมามอง ก่อนจะแจ้งว่าวันนี้พ่อเลี้ยงไม่รับแขก

“นายคงมาใหม่ล่ะสิ ถึงได้ไม่รู้จักฉัน...ฉันชื่อเทวัญ สินไพศาล รู้สึกคุ้นหูบ้างมั้ย”

ยามที่วางก้ามเมื่อครู่ถึงกับพูดไม่ออก ทั้งโค้งทั้งตะเบ๊ะให้ แทบจะอุ้มเขาเข้าไปส่งถึงบ้านพักด้วยซ้ำ เมขลาสงสัย ตกลงเทวัญเป็นใครกันแน่ ทำไมยามคนนั้นได้ยินชื่อเขาแล้วถึงกับหน้าถอดสี แถมให้เราเข้ามาง่ายๆ

“ผมก็เป็นเทวดาประจำตัวคุณไงครับ” เทวัญยิ้มอารมณ์ดี

ooooooo

ครู่ต่อมา เทวัญกับเมขลามาถึงหน้าบ้านพัก เห็นตรงลานกว้างตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนมีงานเลี้ยงฉลองกัน พอเมขลารู้จากเย็นว่าพ่อเลี้ยงปองธรรมจัดงานฉลองให้รามและตั้งใจจะประกาศยกธิดาให้แต่งงานกับราม พุ่งขึ้นไปบนเวทีจะฉุดรามกลับกรุงเทพฯด้วยกัน ธิดาตรงเข้าผลักเมขลาออก แล้วแย่งรามคืน

“รามไม่ไปไหนกับแกทั้งนั้น อย่ามายุ่งกับเขานะนังหน้าด้าน”

เมขลาไม่สนใจธิดา บอกให้รามกลับไปกับเธอเดี๋ยวนี้แม่ของเขาไม่สบายมาก รามไม่เชื่อหาว่าเมขลาโกหกเหมือนที่ผ่านๆมา เมขลาดูท่าแล้วรามคงไม่ยอมไปด้วยแน่ๆ แต่งเรื่องว่าเธอกำลังท้อง รามชะงัก ธิดากลัวรามจะหลงเชื่อแล้วไปจากเธอ สั่งให้สมุนลากเมขลาออกไป แต่เทวัญเข้ามขวางไว้

“อย่านะ ห้ามแตะต้องคุณเมเด็ดขาด”