เรื่องย่อ กลรักลวงใจ ตอน5 ละครช่อง3

เรื่่องย่อละคร กลรักลวงใจ
ละคร กลรักลวงใจ ตอน1 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน2 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน3 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน4 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน5 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน6 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน7 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน8 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน9 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน10 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน11ช่อง3



ตอนที่ 5

ที่ปราก...รัญกลับจากทำงานเจอน้องสาวกับอ้อมกำลังทำการบ้านภาษาอังกฤษกันอยู่ บัวซึ่งอยู่ในครัวได้ยินเสียงรัญก็รีบออกมารับหน้าพร้อมด้วยโกโก้เย็นชื่นใจหนึ่งแก้ว โดยเธอป้อนให้ถึงปากเขาอย่างเอาใจ อ้อมกับรินลดาเห็นแล้วหันมาสบตากันด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่อ้อมจะพยักพเยิดให้รินลดาเล่นงานมันเลย

รินลดาทำตามอย่างว่าง่าย หมายจะแยกบัวออกจากพี่ชายด้วยการบอกบัวว่าตนได้กลิ่นเหมือนอาหารไหม้ แต่บัวกลับค้านว่าไม่ไหม้หรอก น่าจะเป็นกลิ่นหอมมากกว่า

“จมูกฉันดีนะยะ ฉันแยกแยะออกว่าอะไรกลิ่นหอมอะไรกลิ่นไหม้”

“งั้นจมูกคุณรินคงหาเรื่องแล้วล่ะค่ะ เพราะบัวปิดไฟที่เตาไปตั้งนานแล้ว เอ๊ะ หรือว่าได้กลิ่นไหม้จากควันที่ออกหูใครรึเปล่าคะ”

“เธอว่าฉันเหรอ” อ้อมร้อนตัว

“บัวยังไม่ได้พูดถึงคุณอ้อมเลยนะคะ”

“เอาล่ะๆ พี่ว่าพอได้แล้วอย่าทะเลาะกันเลย”

“แต่รินเตือนเขาดีๆนะคะ”

“ใช่ค่ะ น้องรินพูดกับเขาดีๆ แต่เขากลับตอบเหมือนหาเรื่อง”

“อ้าว ก็บัวปิดเตาแล้วจริงๆนี่คะ ไม่เชื่อพี่รัญดูสิคะ” บัวได้โอกาสเย้ยอ้อมด้วยการควงแขนรัญไปชะโงกในครัว “เห็นไหมคะ บัวปิดแล้วจริงๆ น้องรินจะบอกว่าได้กลิ่นไหม้ได้ยังไง”

“คราวหลังจะพูดอะไรก็ดูก่อนนะริน” รัญเตือนน้อง

“ดี...วันหลังจะให้มันไหม้ซะก่อนแล้วจะบอก”

“ริน ทำไมพูดจาแบบนี้” น้ำเสียงรัญเริ่มไม่พอใจ บัวรีบขัดว่าไม่เป็นไร ตนไม่ถือ พอรัญขอตัวไปอาบน้ำแล้วจะลงมากินข้าวพร้อมกัน บัวก็รีบอาสาตามไปถูข้างหลังและข้างหน้าให้ อ้อมกับรินลดาฟังแล้วตะลึงตะไล นึกไม่ถึงว่า
บัวระวงจะกล้าหาญชาญชัยมารยาสาไถยขนาดนี้

ต่อหน้าสองสาวบัวทำเป็นปากเก่ง แต่พอเข้ามาอยู่ในห้องตามลำพังกับรัญสองต่อสอง  เกิดกล้าๆกลัวๆเสียจนรัญต้องทวงถามขณะเตรียมตัวจะเข้าไปอาบน้ำ

“เมื่อกี้คุณบอกว่าจะถูตัวให้ผมไง”

“มันเป็นแค่การแสดงค่ะ”

“อ้าว ผมเห็นคุณพูดจริงจัง นึกว่าเรื่องจริง แต่ที่จริงแค่ถูหลังผมก็ไม่ได้ผิดสัญญาอะไรนี่ มา...เข้ามาถูหลังให้ผมหน่อย”

รัญเดินนำเข้าไปในห้องน้ำ บัวยังยืนอึ้ง บ่นตัวเองไม่น่าปากพล่อยเลย...เมื่อเข้ามาเห็นรัญนั่งลงในอ่างที่เต็มไปด้วยฟอง บัวก็ยังแหยงๆอยู่ดี ถามให้แน่ใจว่าเขาโป๊อยู่หรือเปล่า

“ฟองสบู่เต็มไปหมด คุณไม่เห็นอะไรหรอก แล้วผมก็ไม่ได้มีเจตนาสกปรกกับคุณ ผมว่าคุณมาช่วยถูหลังให้ผมเถอะ ผมหิวข้าวแล้ว”

บัวเดินกระมิดกระเมี้ยนมาด้านหลัง บอกให้เขาส่งครีมอาบน้ำให้หน่อย...จากนั้นก็เริ่มลงมือถูกลางหลังเขา แต่เบาไปจนรัญต้องบอกให้แรงๆได้เลย ตนชอบแรงๆ พอบัวหนักมือเกินไป รัญก็บอกเจ็บ ย้ำว่าให้ถูไม่ได้ให้ข่วน

บัวแอบสมน้ำหน้า แล้วค่อยนวดคลึงไปเรื่อยจนรัญเคลิ้มจับมือเธอ...บัวถึงสะดุ้ง ถามด้วยสีหน้าตื่นๆว่า

“นี่พี่รัญจะทำอะไรคะ”

“ทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น”

“ก็บัวไม่รู้นี่ อยู่ๆพี่รัญก็มาคว้ามือบัว”

“ผมเพียงแต่จะให้คุณช่วยถูหน้าอกให้หน่อย”

“ถูหน้าอกหรือคะ”

“อ้าว ก็คุณบอกไม่ใช่หรือว่าจะถูข้างหน้า...หน้าอกให้ผมด้วย”

บัวจนมุม บีบครีมใส่มืออ้อมมาถูหน้าอกให้เขาอย่างอายๆ เห็นเขามองหน้า หญิงสาวก็ยิ่งอายหน้าแดง บอกให้เขาหันหน้า ไปทางอื่น ตนไม่ชอบให้ใครมาจ้อง

“คุณนี่ทำตัวยังกะสาวบริสุทธิ์เหมือนไม่เคยไปกับผู้ชาย อาชีพอย่างคุณแค่มองหน้าไม่เห็นต้องอายเลย ผมไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”

“ถึงบัวจะมีอาชีพขายบริการ บัวก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ เอาล่ะ เสร็จแล้ว” บัวหันหลังจะลุกขึ้น รัญรีบคว้ามือเธอไว้

“เดี๋ยว...ที่เมื่อกี้ผมพูดไปคุณคงไม่โกรธผมนะ”

“ทำไมต้องโกรธ”

“อ้าว ผมไม่รู้นี่ เดี๋ยวคุณโกรธขึ้นมาก็เก็บของหนีผมไปอีก”

“ก็บอกแล้วไงคะว่าบัวจะไม่โกรธพี่รัญแล้ว แล้วบัวก็จะไม่หนีไปไหน จนกว่าพี่รัญจะเอ่ยปากไล่บัว พอใจไหมคะ”
รัญไม่ตอบแต่ชะโงกหน้าเข้ามาขโมยจูบที่แก้มเธออย่างเร็ว

“ก็คุณถามว่าผมพอใจมั้ย ผมก็ตอบแล้วไง เอ๊ะ หรือว่าคุณยังไม่เข้าใจ”

“เข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจแล้ว ไม่ต้องลุกมา” บัวเลิ่กลั่กวิ่งหน้าแดงออกไป รัญอดยิ้มขำไม่ได้ พลางนึกเสียดายบัวไม่น่าเป็นหญิงขายบริการเลย

ooooooo

รุ่งขึ้นเป็นวันหยุด รัญพารินลดาออกไปซื้อของที่ตลาด ช่วงเวลาที่อยู่กันตามลำพังพี่น้องนี่เอง รินลดาถือโอกาสบอกพี่ชายว่าให้หาแม่บ้านสักคนมาทำงานบ้าน เพราะตนต้องไปเรียนเกือบทุกวัน พอกลับมาก็ต้องซักผ้า เก็บกวาดห้องนอน ล้างห้องน้ำ เหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ไหนจะต้องทำการบ้านอีก

“อะไรกัน แค่นี้ทำไม่ได้ ดูบัวระวงสิ บัวระวงเขาก็เรียนเหมือนเรา แถมยังต้องซักผ้าให้พี่ ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้านทั้งหมดอีก งานมากกว่าเราตั้งเยอะ”

“มันไม่เหมือนกัน พี่ก็รู้ว่าน้องไม่เคยทำงานพวกนี้ โดยเฉพาะพี่อ้อมเขาไม่ช่วยอะไรน้องเลยนะ แถมน้องต้องซักผ้าซักกางเกงในให้เขาด้วย พี่หาแม่บ้านให้น้องซักคนเถอะนะ

ไม่งั้นน้องต้องสอบตกแน่ ไม่มีเวลาดูหนังสือเลย”

“ก็ได้ เดี๋ยวพี่จะลองหาแม่บ้านให้”

“อย่าช้านะ ไม่งั้นน้องนิ้วกุดแน่”

ในที่สุดรัญก็ต้องไปพึ่งป้าไหม ขอให้แกเริ่มงานพรุ่งนี้เลย ป้าไหมตกลงแต่ขอคิดค่าบริการเพิ่มอีก 50 เปอร์เซ็นต์ตามที่เคยบอกเอาไว้คราวก่อน รัญเห็นแก่น้องสาวจึงไม่ต่อรองใดๆเลย

แล้วการมาครั้งนี้ของป้าไหมก็เป็นเรื่องขึ้นทันที อ้อมกับรินลดาเกิดความระแวงสงสัยหลังรู้จากป้าไหมว่าบัวระวงเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงเดือน นั่นหมายความว่าเธอมาอยู่ก่อนหน้าที่พวกตนจะมาแค่สัปดาห์เดียว

“ถ้าเป็นอย่างงั้น รินว่ามันดูผิดปกตินะคะ”

“ใช่ อยู่ๆพี่ชายเธอก็มีผู้หญิงมาอยู่ด้วยก่อนที่เราจะมาถึง”

“งั้นรินว่าเราต้องสืบแล้วล่ะค่ะ ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่”

“ถ้าคุณรินอยากรู้ ทำไมเราไม่ค้นห้องดูล่ะคะ”

สองสาวเห็นด้วยกับป้าไหม พากันขึ้นไปค้นห้องรัญจนเละเทะไปหมด แต่ก็ไม่เจอหลักฐานสำคัญที่เกี่ยวกับบัว นอกจากเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่อ้อมบอกว่าไร้รสนิยมจริงๆ

ทั้งสามคนไม่ทันจะเก็บข้าวของทั้งหมดเข้าที่ ได้ยินเสียงใครเปิดประตูข้างล่าง รินลดาวิ่งออกมาชะโงกหน้าเห็นบัวก็รีบวิ่งกลับไปบอกอ้อมกับป้าไหม อ้อมอาสาลงมาถ่วงเวลาบัวเอง โดยให้รินลดากับป้าไหมรีบช่วยกันเก็บของให้เรียบร้อย

อ้อมลงมาดักหน้าบัวที่กำลังจะขึ้นไปบนห้อง ถามบัวว่าคบกับรัญนานหรือยัง บัวชะงักแปลกใจแต่ก็ตอบเนียนๆว่านานแล้ว

“แต่ฉันรู้ว่าเธอเพิ่งมาอยู่กับพี่รัญก่อนหน้าที่ฉันจะมาไม่นาน”

“คุณรู้ได้ยังไง”

“ฉันรู้ก็แล้วกัน”

เสียงโครมครามดังมาจากข้างบน บัวไม่ไว้ใจดึงดันขึ้นไปจนได้ เป็นจังหวะที่รินลดากับป้าไหมเก็บของเข้าที่เสร็จพอดี บัวถามทั้งคู่ว่าเข้ามาทำอะไรกัน ป้าไหมบอกมาทำความสะอาดห้องให้ ส่วนรินลดาบอกว่าเข้ามาช่วยควบคุมดูแล...ว่าแล้วสองคนก็พากันออกไปหน้าตาเฉย

เหตุการณ์วันนี้ทำให้บัวไม่ไว้ใจพวกอ้อม พอค่ำอยู่กับรัญในห้องบัวจึงบอกให้เขารู้ และคาดเดาว่าพวกนั้นคงสงสัยในตัวเธอ แถมยังรู้ด้วยว่าเธอเพิ่งมาอยู่กับเขา

“ช่างเขาเถอะ ถึงเขาจะค้น ก็ไม่มีทางเจอหลักฐานอะไรทั้งนั้น...ทำไมหน้าคุณไม่ดี คุณกลัวอะไร”

“บัวกลัวว่าเขาจะรู้ว่าบัวเป็นใคร”

“เขาจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อผมติดต่อคุณผ่านทางเพื่อนผม คุณสบายใจได้ จะไม่มีใครรู้เรื่องของคุณหรอก”

บัวพยักหน้าหันตัวจะลงไปนอน แต่รัญทำอ้อยอิ่งขอให้เธอนวดต้นคอแก้เมื่อย บัวไม่ค่อยกล้าอ้างว่านวดไม่เก่ง รัญจึงว่าแค่บีบๆนวดๆ ไม่เห็นยากเลย อาชีพอย่างเธอควรจะฝึกไว้

“ทำไมคะ”

“อ้าว ผมว่ามันเป็นส่วนนึงของงานคุณนะ ถ้าคุณนวดเก่งลูกค้าคุณเขาอาจจะให้ทิปคุณเยอะ”

“ถ้างั้นพี่รัญต้องจ่ายค่านวดให้บัวด้วยนะคะ”

“คุณต่างหากที่ควรจะให้เงินผม เพราะผมเป็นหุ่นให้คุณฝึก”

“ก็ได้ค่ะ” บัวเริ่มนวดบริเวณไหล่ แล้วหนักมือจนรัญร้องโอ๊ย ถามว่าแกล้งตนหรือ “ก็บอกแล้วไงคะว่ามือใหม่หัดนวด มันก็ต้องมีผิดพลาดกันบ้าง”

รัญอมยิ้ม แล้วแกล้งให้บัวนวดไปเรื่อย ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่เกือบจะเผลอใจ แต่รัญก็สะกดกลั้นความรู้สึกไว้ได้ ขณะที่บัวก็พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้อ่อนไหวไปกับเขา

ooooooo

ด้านการ์ตูนที่เมืองไทย เธอกำลังจะเดินทางไปหาบัวที่ปรากหลังลางานกับพ่อแม่ของบัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พร้อมกันนี้เธอได้ฝากงานไว้กับรัชนี ถ้ามีเรื่องด่วนให้ติดต่อเธอได้ตลอดเวลา แต่ไม่ต้องบอกใครว่าเธออยู่ที่ไหน

ขณะเธอหิ้วกระเป๋าออกจากห้อง ฉัตรชัยโทร.เข้ามาที่มือถือของเธอ พอกดรับเกิดมีปากเสียงกันครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะวางสายแล้วรีบร้อนออกจากห้อง แต่ไม่นึกว่าจะเจอเขายืนจังก้าอยู่หน้าห้องนั่นเอง

ฉัตรชัยคาดคั้นเรื่องที่อยู่ของบัว แล้วก็ข่มขู่เหมือนเดิมว่าจะขืนใจถ้าเธอยังไม่พูดความจริง หารู้ไม่ว่าพิษสงเธอรอบตัว เธอฉวยที่ช็อตไฟฟ้าจิ้มบริเวณคอเขาก่อนคว้ากระเป๋าวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ในวันที่การ์ตูนเดินทางถึงปรากโดยมีบัวออกไปรอรับ อ้อมกับรินลดาก็ไม่อยู่บ้านเช่นกัน พวกเธอออกไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านในเมือง แต่สักครู่อ้อมก็สั่งเบียร์มาดื่มคลายเครียดเพราะรู้สึกว่าตนเองเป็นรองบัวหลายขุม

“ตั้งแต่นังบัวระวงกลับมาในภาคใหม่เนี่ย พี่ไม่มีโอกาสทำคะแนนเลยนะ มันฉกตัวพี่รัญไว้คนเดียว สงสัยงานนี้พี่ต้องแห้วแน่ๆ”

“ใจเย็นค่ะพี่อ้อม เดี๋ยวก็เมาตายพอดี”

“เธอไม่ต้องห่วง พี่ดื่มได้เป็นลัง พูดแล้วก็แค้นใจ สวยๆอย่างพี่ต้องมานั่งจมอยู่กับเรื่องอะไรไม่รู้ เป็นเพราะแม่พี่คนเดียวที่อยากจะได้เงินเขา”

“เงินใครหรือคะ” รินลดามองอ้อมอย่างสงสัย อ้อมชะงักรีบแก้ทันใด

“อ๋อ...ไม่ใช่ แม่อยากให้พี่แต่งงานกับพี่รัญ แล้วก็จะแบ่งทรัพย์สมบัติให้พี่ทั้งหมด”

“งั้นพี่อ้อมก็ต้องอดทนนะคะ นี่มันแค่ยกแรก ยกสองยกสามอาจจะเป็นคะแนนของพี่ก็ได้”

“พี่จะไปทำคะแนนช่วงไหน นังบัวระวงมันติดอยู่กับพี่รัญตลอดเวลา”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่น้อง”

“เธอจะทำยังไง”

“ขอให้พี่เตรียมตัวให้พร้อมเถอะค่ะ รับรองคืนนี้พี่ได้อยู่คู่ติดกับพี่รัญแน่”

“ให้มันจริงเถอะ” อ้อมยกเบียร์ดื่มอีกหลายอึก รินลดาเห็นแล้วแหยงๆ

ด้านรัญที่สถานทูต เมื่อบัวโทร.มาขออนุญาตไม่กลับมาทำอาหารเย็นเพราะเธอจะพาเพื่อนไปกินข้าว รัญซักว่าเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย พอรู้ว่าผู้หญิงจึงไม่ว่าอะไร แต่ห้ามกลับดึกนัก บัวรับปากไม่เกินสี่ทุ่มแน่

หลังวางสายจากบัวครู่เดียว รินลดาก็โทร.เข้ามาหาพี่ชาย ชวนไปกินข้าวนอกบ้าน รัญตกลงทันทีเพราะบัวไม่อยู่ไม่มีใครทำอาหาร นั่นจึงเป็นโอกาสเหมาะที่อ้อมจะได้ใกล้ชิดรัญตามลำพังโดยที่รินลดาเต็มใจเปิดทางให้อยู่แล้ว

อ้อมหมายมาดอย่างมากว่าคราวนี้รัญต้องไม่รอดมือเธอแน่ เธอถึงขนาดไปซื้อชุดใหม่ราคาค่อนข้างแพงใส่เพื่อดินเนอร์กับรัญสองต่อสองในร้านที่นัดกันไว้ดิบดี พอรัญเข้ามาไม่เห็นน้องสาวก็แปลกใจ อ้อมบอกว่าน้องรินท้องเสียกะทันหันแต่ไม่เป็นอะไรมากตนเอายาให้กินแล้วนอนพักอยู่ที่บ้าน รัญจึงหมดห่วง ลงนั่งกินอาหารกับอ้อมท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติก โดยทั้งคู่ไม่รู้ว่าอีกมุมหนึ่งนั้นบัวนั่งกินอยู่กับการ์ตูน

บัวเป็นฝ่ายเห็นรัญก่อน เกิดความหึงหวงขึ้นมาฉับพลัน การ์ตูนจึงคิดหาวิธีช่วยเพื่อนรักด้วยการชิงตัวรัญมาจากอ้อม โดยวางแผนอย่างเนียนๆทำเป็นพยุงบัวเดินผ่านโต๊ะรัญออกไปทางหน้าร้าน รัญเห็นบัวในสภาพนั้นก็ตกใจ รีบตามออกไปโดยบอกให้อ้อมรออยู่ที่นี่ก่อน

บัวแสร้งทำไม่รู้ไม่เห็นว่ารัญก็มากินร้านนี้ด้วย แล้วแนะนำการ์ตูนให้รู้จักเขา ก่อนจะบอกให้เขากลับไปกินข้าวกับเพื่อนต่อเถอะ ตนไม่เป็นอะไรมาก สงสัยจะแพ้อาหารทะเลก็เลยปวดท้องขึ้นมา

“ไม่ใช่เพื่อนหรอก คุณอ้อมน่ะ” รัญบอก

“งั้นพี่รัญก็ไปทานเถอะค่ะ โอ๊ย...ตูน ฉันไม่ไหวแล้ว” บัวตีบทแตกจนรัญเชื่อสนิทจะพาเธอไปหาหมอ

“ตูนว่าก็ดีนะคะ สงสัยจะไม่ได้ปวดท้องธรรมดา หรือจะเป็นไส้ติ่ง ข้างขวาด้วยนะเนี่ย”

“นั่นสิ พี่ว่าพี่พาบัวไปหาหมอก่อนดีกว่า คุณตูนครับฝากไปบอกผู้หญิงที่มากับผมทีนะครับ เธอชื่อคุณอ้อม บอกเธอว่าผมพาบัวไปหาหมอ ถ้าผมกลับมาทันผมก็จะมา แต่ถ้ามาไม่ทันให้เธอไปเจอที่บ้านเลย”

“ค่ะๆ ได้ค่ะ พี่รัญรีบพาบัวไปหาหมอเถอะค่ะ”

รัญประคองบัวออกไป บัวแอบหันมามองเพื่อนรักที่ส่งยิ้มพร้อมยกมือให้ว่าสำเร็จ จากนั้นการ์ตูนก็ย้อนกลับเข้ามาในร้าน เดินมาถามชื่ออ้อมก่อนบอกว่า

“คุณรัญบอกให้คุณกินอาหารแล้วก็กลับบ้านไปเลย”

“แล้วพี่รัญไปไหน”

“ไม่ทราบค่ะ เห็นขึ้นรถแท็กซี่ไปกับบัวระวง”

“แล้วเขาไม่ได้บอกเหรอว่าไปไหน”

“ได้ยินว่าไปโรงๆ ไม่รู้ว่าโรงแรมรึเปล่า”

อ้อมตกใจและโกรธรัญสุดๆ ส่วนการ์ตูนพอทิ้งระเบิดเสร็จก็เดินยิ้มจากไปด้วยความสะใจ ฝ่ายบัวที่นั่งแท็กซี่ไปกับรัญ ไม่ทันจะถึงโรงพยาบาลบัวก็บอกให้รัญพาเธอกลับบ้านเพราะอาการเธอดีขึ้นเยอะแล้ว

ทางด้านอ้อม พอออกจากร้านอาหารก็มุ่งหน้ากลับบ้านด้วยความโมโห รินลดาเห็นอ้อมกลับมาเร็วนักก็แปลกใจ ถามหาพี่รัญของตนไปไหน ทำไมพี่อ้อมถึงกลับมาคนเดียว

“ไม่รู้” อ้อมตอบเสียงแข็ง หน้าบึ้งตึง

“มีเรื่องอะไรกันหรือคะ”

“พี่ชายเธอทิ้งฉันแล้วไปกับนังบัวระวง”

“อะไรกัน นี่น้องงงไปหมดแล้วนะ”

“ฉันสิงงยิ่งกว่าหล่อนอีก หน็อย อุตส่าห์ลงทุนซื้อชุดมาตั้งสามร้อยยูโร พอเห็นนังบัวระวงเข้าหน่อยทิ้งเราทันที”

“แล้วพี่รัญเขาไปไหนกับบัวหรือคะ”

“โรงแรม”

รินลดาตะลึง บ่นตามหลังอ้อมที่เดินปึงปังขึ้นข้างบน “ทำไมเรื่องมันกลับตาลปัตรอย่างนี้ แทนที่พี่อ้อมจะได้ไปโรงแรมกับพี่รัญ พี่รัญดันไปกับบัวระวง”

พูดขาดคำ รัญเปิดประตูประคองบัวเดินเข้ามาพอดี รัญถามน้องสาวว่าอ้อมกลับมาหรือยัง รินลดาบอกกลับมาแล้ว เธอโกรธพี่รัญใหญ่เลย หาว่าพี่รัญทิ้งเธอ

“พี่ไม่ได้ตั้งใจทิ้ง บังเอิญเจอบัวไม่สบายปวดท้องมากก็เลยจะพาไปหาหมอ”

“ขอโทษด้วยค่ะ บัวไม่น่าทำให้คุณอ้อมโกรธพี่รัญเลย”

“จะมาโกรธอะไร มันเป็นเรื่องแอกซิเดนท์”

“งั้นพี่รัญต้องไปขอโทษพี่อ้อมเขาเอง”

“เดี๋ยวบัวไปขอโทษแทนให้ดีกว่า”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมบอกเขาเอง คุณไปพักเถอะ” พูดจบรัญเดินขึ้นข้างบน รินลดาหันมาเห็นบัวอมยิ้มก็สงสัย ถามว่ายิ้มอะไร ไหนบอกว่าปวดท้อง บัวเลยแกล้งกุมท้อง ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน อึจะแตกอยู่แล้ว

“นังนี่...ท่าทางจะมารยาเยอะไม่แพ้พี่อ้อม” รินลดามองตามบัวตาขวาง

บนห้อง อ้อมอารมณ์เสียอย่างมาก คว้าข้าวของในห้องขว้างปาดะไปหมด ขณะที่ปากก็กล่าวโทษเป็นความผิดของแม่ที่ทำให้ตนต้องมานั่งทนกับผู้ชายงี่เง่า พอรัญเข้ามาเห็นสภาพห้องและอาการปรี๊ดแตกของอ้อมก็ค่อนข้างตกใจ

“นี่คุณเป็นอะไร ทำไมถึงทำลายข้าวของอย่างนี้”

“เรื่องของอ้อม” เธอตวัดเสียงแสนห้วน

“คุณอ้อมไม่พอใจที่ผมปล่อยคุณไว้ที่ร้านหรือ”

“ใช่ คุณเห็นฉันเป็นใคร นังผู้หญิงคนนั้นมันมีอะไร ดีกว่าฉัน คุณถึงทิ้งฉันแล้วไปกับมัน คุณลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นลูกใคร พ่อฉันเป็นถึงปลัดกระทรวง คุณทำแบบนี้เหมือนไม่ให้เกียรติพ่อฉัน”

“ผมว่าคุณคิดมากไปรึเปล่า บัวระวงไม่สบาย ผมก็แค่พาเขาไปหาหมอ ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจแล้วไม่ได้คิดอะไร”

“ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนี่จะได้ไม่มีความคิด”

“ผมไม่คิดว่าคุณจะหยาบคายขนาดนี้นะครับ”

“หยาบคายหรือ ฉันว่าคุณน่ะแหละหยาบคายมากกว่าที่ทิ้งผู้หญิงให้กินข้าวอยู่คนเดียว”

“ถ้างั้นผมก็ขอโทษคุณด้วยแล้วกัน แต่ผมก็อยากจะบอกให้คุณรู้นะว่าที่ผมต้องดูแลบัวระวงก็เพราะเขาเป็นแฟนผม” รัญเน้นย้ำแล้วกลับออกไปทันที อ้อมเจ็บใจหยิบของขว้างตามหลังดังโครมคราม เผยธาตุแท้ที่รัญเองก็นึกไม่ถึง

ครั้นลงมาเห็นน้องสาวนอนห่มผ้าบนโซฟาตัวยาว รัญถามเธอว่าทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้อง รินลดาบอกไม่เอาหรอก พี่อ้อมอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ รินไม่กล้านอนด้วย

“ไม่รู้ว่าแม่คิดยังไงนะถึงอยากให้พี่แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้”

“ที่จริงพี่อ้อมก็น่ารักนะพี่รัญ เขาคงน้อยใจที่พี่รัญทิ้งเขา”

“ก็พี่บอกเหตุผลเขาแล้ว ถ้าเขาไม่เข้าใจพี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว” รัญผละไปอย่างเหนื่อยใจ ส่วนรินลดาก็ใช่ว่าจะไม่เบื่อหน่ายอ้อม แต่ที่ต้องสนับสนุนและทำดีด้วยก็เพราะแม่สั่ง ถ้าอ้อมได้ลงเอยกับรัญ ตนก็จะได้เรียนต่อสมความตั้งใจ แต่พออ้อมมาเป็นเสียแบบนี้ตนก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าฝันจะเป็นจริง

คืนนั้น บัวเห็นรัญนอนไม่หลับท่าทีหนักใจก็รู้สึกผิด จึงลุกมาขอโทษเขาที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้เขากับอ้อมทะเลาะกัน

“ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก ก็คุณไม่ได้แกล้งนี่” บัวสะอึก นึกละอายใจ “ผมไม่คิดเลยว่าคุณอ้อมเธอจะเป็นคนแบบนี้ เสียดายมาจากครอบครัวที่ดี ตัวเองก็มีการศึกษา แต่ทำตัวเหมือนกับ...”

“เหมือนกับบัวหรือคะ”

“ถึงคุณจะเป็นผู้หญิงขายบริการ แต่ผมคิดว่าคนอย่างคุณคงไม่หยาบคายแบบนี้”

“เขาอาจจะลืมตัวมั้งคะ”

“ใช่ เธออาจจะลืมตัวไปว่าผมกำลังศึกษานิสัยใจคอเธออยู่ ถ้าเธอมีนิสัยแบบนี้ผมก็คงต้องบายจากเธอ”

“พี่รัญตัดสินใจแล้วหรือคะว่าจะไม่ชอบคุณอ้อม”

“เท่าที่ผมเล่าให้คุณฟัง คุณว่าผมควรจะชอบเธอมั้ยล่ะ”

บัวลอบยิ้ม แต่แสร้งท้วงว่า “ถ้าพี่รัญไม่ชอบคุณอ้อมบัวก็แย่สิคะ”

“ทำไม” รัญไม่เข้าใจ

“พี่รัญก็ต้องส่งบัวกลับเมืองไทยเลยใช่ไหมคะ”

“แล้วคุณไม่ดีใจหรือ ไม่ต้องทนอยู่กับผมถึงสามเดือน”

“จริงๆแล้วก็ใจหายนะคะ เพราะอยู่ไปนานๆ บัวก็ชักชินเหมือนกัน”

“ถ้าคุณอยากอยู่ ก็อยู่ต่อได้นะ”

“ขอบคุณค่ะ” บัวมองสบตารัญ ทั้งคู่รู้สึกผูกพัน แล้วแยกกันนอนในที่ของตัวเองอย่างมีความสุข

เช้าขึ้นบัวตื่นไปทำอาหารให้เขาเหมือนเดิม ขณะรัญกินอาหารก่อนจะออกไปทำงาน รินลดาก็วิ่งหน้าตาตื่นลงมาบอกเขาว่าพี่อ้อมหายไป รัญคิดว่าเธอคงออกไปเดินเล่น รินลดาจึงวิ่งถลาออกไปดู

“หวังว่าคุณอ้อมคงไม่โกรธคุณจนหนีกลับเมืองไทยนะคะ”

“ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงก็ดีสิ” พูดแล้วรัญก็ตักอาหารกินต่อไม่สนใจเรื่องอ้อม บัวถึงกับแอบยิ้มดีใจ

ฝ่ายรินลดาที่วิ่งออกไปดูหน้าบ้านไม่พบอ้อมก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก กลัวอ้อมจะหนีกลับเมืองไทยไปแล้วจริงๆ จึงโทร.ไปเล่าให้แม่ฟัง ขณะนั้นรมณีย์อยู่ที่บ่อนและกำลังเล่นเสียอยู่ด้วย พอได้ยินลูกสาวว่ามาอย่างนั้นก็อารมณ์เสียหนักขึ้นไปอีก

รมณีย์สั่งเฉียบให้รินลดาตามหาอ้อมให้เจอ แล้วปลอบใจเธอ พยายามดึงเธอไว้อย่าให้กลับเมืองไทยเด็ดขาด ส่วนแม่จะโทร.ไปเล่นงานรัญเอง

ขณะเดียวกันนั้นเอง เพียงเพ็ญก็ได้รับการติดต่อจากลูกสาว บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยความโมโห เพียงเพ็ญฟังแล้วไม่พอใจอย่างมาก สั่งลูกให้กลับไปขอโทษรัญซะ อย่าได้หยาบคายกับเขาอีก

“ไม่ค่ะ หนูจะไม่มีวันขอโทษเขาเด็ดขาด พอกันทีค่ะแม่ หนูเบื่อเกมนี้ของแม่แล้ว”

“แกจะเบื่อไม่ได้  เพราะแม่ลงทุนกับแกไปเยอะแยะแล้ว”

“แม่คะ เดี๋ยวหนูจะหาผู้ชายรวยๆให้แม่ใหม่ เอาให้รวยกว่าอีตารัญร้อยเท่าพันเท่ายังได้”

“แต่แม่อยากได้คุณรัญ เพราะเขามีชาติตระกูลเก่าแก่ แล้วก็มีเงิน แม่ไม่อยากได้อาเสี่ยโรงงานเข้าใจมั้ย”

“แต่หนูว่าเขาไม่รักหนูหรอกแม่ เสียเวลาเปล่า”

“แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กลับไปขอโทษเขาแล้วก็ทำยังไงก็ได้ให้เขาเป็นของแก เข้าใจรึเปล่า” สั่งเสร็จก็ตัดสายทันที โดยที่ลูกสาวยังโวยวายไม่จบ

“เดี๋ยวสิแม่...แม่ โอ๊ย อะไรกันวะ ทำไมถึงอยากได้นายนี่นัก”

อ้อมหงุดหงิดเป็นบ้า เดินมาอีกหน่อยก็เจอรินลดาที่กำลังตามหาเธอให้พล่าน

“พี่อ้อมอยู่นี่เอง น้องตามหาซะทั่วเมือง”

“ตามหาฉันทำไม”

“น้องกลัวว่าพี่อ้อมจะถอดใจแล้วกลับเมืองไทยน่ะสิ”

“ฉันก็อยากกลับใจจะขาดแล้ว แต่แม่ไม่ยอมให้กลับ”

“ดีแล้วค่ะ รินว่าอย่าเพิ่งกลับเลยค่ะ ถ้าพี่อ้อมกลับรินแย่นะคะ”

“มันเกี่ยวอะไรกับเธอ”

“เกี่ยวสิคะ คุณแม่ต้องเล่นงานรินแน่ที่ดูแลพี่อ้อมไม่ดีปล่อยพี่อ้อมหนีกลับเมืองไทย”

“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ความผิดของพี่ชายเธอมากกว่า”

“พี่อ้อมอย่าโกรธพี่รัญเลยนะคะ เมื่อเช้าพอพี่รัญรู้ว่าพี่อ้อมไม่อยู่เขาตกใจนะคะ สั่งให้น้องตามหา”

“แล้วทำไมเขาไม่มาตามเอง”

“เขาต้องไปทำงานค่ะ นี่สั่งให้น้องโทร.รายงานทุกระยะเลยนะคะ เดี๋ยวน้องโทร.บอกพี่รัญก่อน”

เห็นรินลดากระตือรือร้นขนาดนี้ อ้อมก็ลดทิฐิลง บอกกับตัวเองว่า “นังบัวระวง แกอย่านึกนะว่าจะชนะฉันได้”

ooooooo

เวลานั้นบัวอยู่กับการ์ตูน สองสาวดีใจกันยกใหญ่ คาดหวังว่าอ้อมต้องหนีกลับเมืองไทยแน่ แล้วทีนี้บัวก็จะได้สมหวังกับรัญ การ์ตูนดีใจถึงขนาดจะเตรียมตัดชุดเพื่อนเจ้าสาวไว้รอ แต่บัวรีบเบรกเอาไว้ เพราะพี่รัญยังไม่ได้บอกรักตนเลย...

ส่วนรัญที่สถานทูต เขากำลังคุยโทรศัพท์กับแม่ที่โทร.มาต่อว่าเรื่องทะเลาะกับอ้อม พอรัญชี้แจงว่าตนแค่ตำหนิว่าเธอไม่ควรเอาแต่ใจตัวเอง คนเป็นแม่ก็อ้างว่าอ้อมเป็นลูกคนเดียว เธอถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ รัญควรจะเข้าใจน้องหน่อย

“แต่ผมว่ามันเกินไป”

“แต่ยังไงลูกก็ต้องให้เกียรติแม่ เขาเป็นแขกของแม่ พ่อแม่เขาฝากฝังน้องอ้อมกับแม่ ถ้าพ่อแม่เขารู้ว่าลูกทำแบบนี้กับลูกสาวเขา เขาจะว่ายังไง”

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”

“เอาล่ะ ไม่ว่ายังไง ลูกก็ต้องทำดีกับน้องอ้อม เข้าใจรึเปล่า”

รัญไม่ตอบ ได้แต่ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย

“แล้วเรื่องแม่บัวระวงเมื่อไหร่จะไปซะที”

“ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไล่เธอไป เอาล่ะครับแม่ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมมีงานต้องทำ” รัญตัดสายแล้วยืนเซ็ง จังหวะนี้เองป้าไหมเดินเข้ามาบอกเขาว่ามีแขกมาหา...

ooooooo