เส้นทางอาชีพ: เรื่องย่อ ในรอยรัก ตอน12 ละครช่อง7

ทุกอาชีพ จะมีเส้นทางที่เราต้องเดินไปทำอาชีพนั้นๆ ใครหาเส้นทางอาชีพเจอก่อน ก็ประสบความสำเร็จ นำคนมาที่หลังไปหลายช่วงตัว แถมคนที่นำไปก่อนยังปกปิดเส้นทางอาชีพที่ตนประสบความสำเร็จแล้วไม่ไห้ใครรู้ ผมจะเปิดเผย มัน อาชีพสกรีนเสื้อ อาชีพทำเสื้อ ขาย ทำเว็บไซด์ พรี บันเทิง เริงใจ บอลแม่น เส้นทางอาชีพ

Wednesday, September 21, 2011

เรื่องย่อ ในรอยรัก ตอน12 ละครช่อง7

ตอนที่ 12

ยิ่งยศขลุกอยู่ในห้องทำงาน เขาพลิกอัลบั้มเก่าๆดู นับแต่เพชรเพิ่งคลอดจนค่อยๆเติบโต รูปเกศินีอุ้มเพชร และรูปครอบครัวที่อบอุ่นสามคนพ่อแม่ลูก

ยิ่งดูรูปความแค้นก็ยิ่งคุ สุดท้ายมาเจอรูปแต่งงานที่ทั้งตัวเขาและเกศินีหมอบอยู่บนตั่งน้ำสังข์ ในรูปตัวเขาเองยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ในขณะที่เกศินีหน้าเศร้าๆ เขาเอะใจว่าทำไมเมื่อก่อนตนไม่ได้สังเกต วันนี้จึงนึกได้ว่า เธอเสียใจขนาดไหนที่ต้องแต่งงานกับตน

ซ้ำร้าย เมื่อพลิกต่อไปรู้สึกหนาๆเห็นมีรูปอีกใบหนึ่งซ้อนอยู่หลังภาพนั้น จึงดึงออกมาดู

เป็นรูปหาญถ่ายคู่กับเกศินี ทั้งคู่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข และที่หลังภาพ หาญเขียนไว้ว่า

“พี่ขอสัญญา...ความรักของเราสองคน จะคงอยู่ชั่วนิรันดร...หาญ”

ยิ่งยศจ้องรูปนั้นตาแดงก่ำด้วยความแค้น

ooooooo

ฝ่ายกระเต็นที่นัดกับเพชรไว้ว่าจะไปฝึกด้วยกันทุกวัน เขาจะมารับที่กลางซอยทุกเช้า จนวันนี้ถูกดาลินกับชาญชัยมาเจอถามว่าจะไปไหน กระเต็นตกใจคิดไม่ทันโกหกว่าจะไปเรียนทำผม

ทั้งดาลินและชาญชัยหัวเราะขำๆที่คนทะโมนเป็นม้าดีดกะโหลกอย่างกระเต็นจะไปเรียนเสริมสวย กระเต็นตกใจกลัวถูกจับได้ กำลังจะสารภาพอยู่แล้ว ก็ได้ยินดาลินถามพ่อว่าคนอย่างกระเต็นไปเรียนทำผมเราหูฝาดไปหรือเปล่า กระเต็นเลยเปลี่ยนใจ แก้สถานการณ์ตามน้ำเอาตัวรอดไปได้

เหตุผลที่กระเต็นชี้แจงกับดาลินและชาญชัยคือ อยากหาอาชีพไว้ทำมาหากินต่อไป ทั้งสองต่างยินดีและสนับสนุน กระเต็นฉวยโอกาสขออนุญาตเป็นทางการเสียเลยเพื่อจะได้ออกจากบ้านทุกเช้าได้อย่างเปิดเผย

แต่วันนี้กระเต็นใจคอไม่ดี เมื่อคอยจน 2 โมงเช้าแล้วเพชรก็ยังไม่มา บ่นอย่างร้อนใจว่า

“ทำอะไรอยู่นะตาหมวดบ้า ป่านนี้ยังไม่มาอีก พวกจ่าเฉย บ่นตายเลย” ว่าแล้วก็ยืนชะเง้อคอยาวคอยรถของเพชรต่อไป

ooooooo

เช้าวันเดียวกันนั้น เกศินีขอร้องเพชรให้ถอนตัวจากคดีหาญเสีย เขาขอเหตุผล เกศินีบอกว่าเขาควรทุ่มเทเวลาให้กับการเตรียมแต่งงาน ไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดอีก คราวนี้เขาไม่มีโอกาสแก้ตัวเพราะดาลินคงไม่ยอมแล้ว

เพชรมอบหมายให้แม่ดูแลแทนตน เชื่อว่าถ้าตนกับดาลินเป็นเนื้อคู่กันยังไงเราก็ต้องได้แต่งงานกัน

“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดงั้นเหรอ” เกศินีไม่รู้จะจูงใจลูกอย่างไรอีก สุดท้ายก็ต้องบอกลูกแค่ว่า “เพชร...แม่รักลูกนะ จำไว้นะว่าแม่รักลูก” เธอเข้าไปกอดเพชร เขากอดตอบอึดใจหนึ่งเกศินีบอกให้รีบไปทำงานเสีย เพราะสายแล้ว

เพชรนึกได้เปลี่ยนใจหันมาถามว่า “แม่ครับ พ่อเคยบอกผมว่าพ่อกับเสือหาญเคยเป็นเพื่อนกัน แล้วแม่รู้จักเสือหาญไหมครับ”

เกศินีกำลังร้อยมาลัยอยู่ ตกใจจนเข็มตำมือ เพชรรีบเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง

ooooooo

เวลาเดียวกันนั้น ยิ่งยศพาชิดใจมาที่บ้านพอรู้ว่าเขาจะพามาอยู่ด้วย ชิดใจก็ทำเป็นตกใจถามว่า จะให้มาอยู่ด้วยหรือ ตนไม่กล้า ขออยู่บ้านเล็กๆสำหรับให้ตนได้ปรนนิบัติท่านก็พอใจแล้ว

“ถ้าไม่อยู่ที่นี่ ก็ไม่ต้องอยู่ที่ไหนอีก” ยิ่งยศพูดขรึมๆ

ชิดใจบีบน้ำตาทำเป็นกลัวว่าตนมาอยู่ด้วยแล้วจะทำให้ท่านเดือดร้อน กลัวคุณผู้หญิงของท่านจะมาแหกอกตน

“ฉันเป็นคนพาเธอมา เธอก็ไม่เห็นต้องสนใจคนอื่น แค่ปรนนิบัติฉันให้ดีก็พอแล้ว” ยิ่งยศตัดบทแล้วสั่งคนขับรถ “เอาของคุณชิดใจไปไว้บนตึก ข้างห้องฉัน”

ชิดใจหัวใจพองโตมองบ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่า รำพึงเหมือนตกอยู่ในความฝัน

“ไม่คิดเลย วาสนามันจะมาถึงอีชิดใจเร็วขนาดนี้...”

ooooooo

เพชรถือโอกาสถามเกศินีเกี่ยวกับหาญระหว่างทำแผลให้แม่ว่า เคยเจอเสือหาญไหม เกศินีตอบไม่เต็มเสียงว่าเคยเจอบ้าง ครั้นถามว่าได้คุยกันแล้ว นิสัยใจคอเขาเป็นอย่างไรบ้าง

เกศีนีตอบสั้นๆเลี่ยงๆว่าตนแทบไม่ได้คุยกับหาญเลย เพชรก็ยังเซ้าซี้ซอกแซกบอกว่า เอาเท่าที่สังเกตเห็นก็ได้

“แม่...แม่ไม่รู้ หยุดถามแม่เรื่องนี้เสียที แม่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น” เกศินีปฏิเสธลนๆ จนเพชรสงสัยแปลกใจ

“คุณคะ แย่แล้วค่ะ” เดือนเข้ามารายงานหน้าตาไม่ดี เกศินีกับเพชรจึงรีบเดินตามเดือนไป

เพชรผลักประตูห้องชิดใจที่อยู่ติดกับห้องยิ่งยศ แล้วทั้งสามก็ตะลึงพรึงเพริด เมื่อเห็นยิ่งยศกำลังนัวเนียอยู่กับชิดใจบนเตียง

“คุณพ่อ! คุณพ่อทำแบบนี้ได้ยังไงในบ้านของเรา” เพชรโมโหสุดขีด

ยิ่งยศลุกขึ้นอย่างไม่สะดุ้งสะเทือน มองหน้าเกศินีอย่างสะใจ พูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนว่า

“เรื่องปกติของผู้ชาย สองคนแม่ลูกมาก็ดีแล้ว นี่ชิดใจเขาจะมาอยู่ที่นี่ช่วยดูแลฉัน”

เพชรถามว่าชิดใจเป็นแฟนของดามพ์ไม่ใช่หรือ ชิดใจตอบหน้าตาเฉยว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว พลางหันไปฉอเลาะถามยิ่งยศว่า “โอ้...นี่คงเป็นคุณพี่ผู้หญิงใช่ไหมคะ แหมชิดใจขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ รับรองว่าชิดใจจะช่วยแบ่งเบาภาระของคุณพี่จากท่านอย่างเต็มที่เลยค่ะ ฮิๆๆ”

เพชรไล่ตะเพิดให้ออกจากบ้านตนไปเดี๋ยวนี้ พลางไปหยิบกระเป๋าสั่งให้ขนของออกไปด้วย ชิดใจหันไปอ้อนยิ่งยศให้ช่วยตนด้วย ยิ่งยศประกาศกร้าวว่า

“ชิดใจจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เขาจะอยู่กับพ่อที่นี่ หยุดโวยวายแล้วก็เลิกทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เสียที พ่อรำคาญ!”

เพชรรับไม่ได้ถามว่าพ่อเอาผู้หญิงอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านนี่หรือเป็นเรื่องเล็ก ยิ่งยศยืนยันว่าใช่เพราะนี่เป็นบ้านของตน แม่เองก็ยังไม่ว่าอะไรเลย พูดแล้วก็ปรามเกศินีว่า

“คุณน่าจะสั่งสอนให้ลูกมีมารยาทกว่านี้นะ คุณจะคุยกับลูกหรือจะให้ผมคุยกับลูกเองล่ะเกศินี ว่าไง”

ถูกยิ่งยศถามขู่เช่นนี้ เกศินีต้องข่มความโกรธ ความตกใจ บอกว่าตนจะพูดเอง แล้วบอกเพชรว่า

“เมื่อเป็นความสุขของพ่อ แม่ก็ไม่ขัด ตามสบายนะคะ”

“ไปขนเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ส่วนตัวทั้งหมดของฉันมาไว้ที่นี่ด้วย” ยิ่งยศสั่งเดือนยิ้มอย่างสะใจ

เกศินีสุดจะทนอยู่ตรงนั้นได้เดินเลี่ยงไป เพชรรีบตามถามอย่างรับไม่ได้ว่า พ่อทำแบบนี้ทำไม ตนไม่เคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ให้เกียรติแม่เลย ยุว่าแม่ต้องไม่ยอมให้พ่อเอาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่บ้าน

พูดแล้วเห็นเกศินีนิ่ง เพชรบอกว่า “ถ้าแม่ไม่กล้า ผมจะไปจัดการเรื่องนี้เอง”

เพชรทำท่าจะเดินย้อนกลับไป เกศินีรีบคว้าแขนไว้ ขอร้องลูกว่าอย่าทำให้พ่อโมโห เราก็อยู่ของเราไป ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ชี้แจงด้วยเหตุผลที่ปั้นแต่งขึ้นมาว่า

“แม่คิดดูแล้ว พ่อเขาต้องทำงานหนัก กลับมาก็เหนื่อย แล้วแม่ก็สุขภาพไม่ดีแก่แล้ว แม่ว่าถึงเวลาที่ควรจะมีคนมาดูแลพ่อแทนแม่แล้ว”

“ผมไม่เชื่อ ที่ผ่านมาพ่อรักแม่มากเรื่องแค่นี้มันไม่ใช่สิ่งสำคัญ”

“เชื่อเถอะ เพราะแม่เป็นคนขอให้พ่อเขาทำแบบนี้เอง!” เกศินีตัดใจบอกเพชร แม้เพชรยังไม่เชื่อแต่เมื่อแม่ยืนยันเช่นนั้น เขาได้แต่นิ่ง เกศินีฝืนยิ้มให้ลูกทั้งที่ปวดร้าวใจ จนเมื่อเพชรเดินผละไปแล้ว ยิ่งยศเดินเข้ามาหาเกศินี เธอไม่อยากเผชิญหน้าเขาจะเดินเลี่ยงไป ยิ่งยศพูดขึ้นว่า

“บทลงโทษของเธอเริ่มแล้วเกศินี”

“ฉันไม่กลัวหรอก แค่คุณรักษาสัญญาไว้ก็แล้วกัน”

“แน่นอน ผมจะทำตามสัญญา ไม่บอกอะไรตาเพชร... ให้นานที่สุดที่จะทำได้ ดีไหม”

ยิ่งยศหัวเราะเหี้ยมก่อนเดินกลับไปที่ห้องชิดใจ เกศินีตัวสั่นเทิ้มน้ำตาท้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี นึกกลัวว่าไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นอีก...

ooooooo

เพชรไปบ้านพักตำรวจที่พวกจ่าเฉยพักอยู่ กระเต็นมาถึงก่อนแล้ว กระเต็นบ่นกับจ่าเฉยอย่างกังวลว่าไม่รู้เกิดอะไรขึ้น จู่ๆก็เกิดเบี้ยวเสียงั้นทั้งที่ตัวเองเป็นคนอยากเรียนเอง

“จะเกิดอะไรอีกล่ะ เอ็งมันตื่นตูมเกินเหตุ อย่าลืมสิว่านี่มันใกล้ถึงวันแต่งงานของหมวดกับคุณดาลินแล้ว เขาคงต้องเตรียมงานแต่งก่อนนะสิวะ”

กระเต็นฟังแล้วเซ็ง แต่อึดใจต่อมาเพชรก็เดินหน้าเครียดเข้ามา กระเต็นพรวดเข้าไปต่อว่าที่ปล่อยให้อาจารย์สามคนรอสอนอยู่ เพชรขอโทษบอกว่าตนมีธุระที่บ้านนิดหน่อย กระเต็นอดไม่ได้ที่จะพูดประชดว่าธุระเรื่องแต่งงานล่ะสิ

“ไม่รู้อะไรก็เงียบเถอะน่า” เพชรเอ็ดอย่างหงุดหงิดแล้วเดินหนีไป กระเต็นบ่นอุบอิบว่าผู้ชายอะไรขี้หงุดหงิดจริงๆเลย ถูกจ่าเฉยถามว่าแล้วมันเรื่องอะไรของตัวล่ะ เขาจะแต่งงานก็เรื่องของเขาแกล้งถามว่าหรืออิจฉา รึว่า...

“เพ้อเจ้อน่าน้า ฉันไปฝึกวิชาดีกว่า สายมากแล้ว” กระเต็นทำเป็นบ่นแล้วรีบเดินหนีไปเลย

ooooooo

ที่ลานหลังบ้านพักตำรวจ เพชรกับกระเต็น กำลังเรียนท่ามวยต่างๆจากกระทิงอย่างตั้งอกตั้งใจเพชรเป็นเร็ว ท่าสวยแข็งแรง แต่กระเต็นเก้ๆกังๆ กระโดกกระเดก จนกระทิงถึงกับเกาหัวอย่างอ่อนใจ

หลังจากซ้อมท่าต่างๆแล้ว เพชรก็ซ้อมกับต้นกล้วย เขากระหน่ำเตะจนต้นกล้วยขาดสองท่อน ทั้งเพราะความ แข็งแรงและพลังแค้น

กระเต็นเห็นเพชรทำได้ก็เอาบ้าง แต่พอยกเท้าเตะก็เสียหลักหัวคะมำ ลุกขึ้นคลำหัวป้อยๆ

หลังจากนั้นก็หัดควงมีดสั้นกับจงอาง ซ้อมแล้วก็ประลองฝีมือกัน เพชรถูกจงอางเอามีดจ่อจุดตายจนชะงัก หลังจากนั้น จงอางเรียกเพชรให้เข้ามาใหม่ แล้วช่วยปรับท่าให้ถูกต้องทะมัดทะแมงขึ้น

ฝึกจนได้ที่แล้ว เพชรนั่งหลับตาทำสมาธิ พอลืมตาก็ตวัดมีดในมือขึ้นฟ้า พริบตานั้นนกร่วงลงมาตายเพราะถูกมีดปักอก
กระเต็นอยากลองบ้าง แต่พอตวัดมีดออกไป มีดกลับพุ่งเข้าปักหน้าหมวกจ่าเฉยที่เดินอยู่แถวนั้น จ่าเฉยร้องเฮ้ย! มองขวับหาตัวการที่ทำให้ตนเกือบตาย แต่ไม่เจอกระเต็นแล้ว เพราะหลบแว้บไวราวกับปรอท

เพชรฝึกปรือจนคล่องแคล่ว จงอางให้ลองอีกครั้ง คราวนี้เพชรสามารถจ่อมีดเข้าที่คอหอยของจงอางได้สำเร็จ จงอางปรบมือให้ด้วยความชื่นชม

หลังจากฝึกกันแล้ว ทั้งเพชรและกระเต็นก็มานั่งหลับตาทำสมาธิอยู่ใกล้ๆกัน มีเซียนช้างคอยดูแลอยู่ ครู่หนึ่ง เซียนช้างจึงลุกเดินไปนั่งพัก

ระหว่างนั้น กระเต็นนั่งสมาธิแต่ไม่มีสมาธิ แอบมองเพชรจนเขาสังหรณ์ใจ ถามทั้งที่ยังหลับตาว่า

“จะมองหาสวรรค์วิมานอะไร”

“ก็มองว่าที่เจ้าบ่าวน่ะซี้ แหม...คนเป็นเจ้าบ่าวนี่ ราศีจับแบบนี้นี่เองนะ”

เพชรลืมตามองกระเต็นพูดเสียงเขียวว่า ถ้าไม่ต้องการฝึกวิชาจริงๆก็ไปไกลๆเลย กระเต็นยังหน้าเป็นแซวว่า เขินใช่ไหมถึงได้ทำเป็นหงุดหงิดใส่ ใจเย็นๆอารมณ์เสียไปได้ ทำให้เพชรทนไม่ได้ลุกเดินหนีไปเลย จ่าเฉยเข้ามาถามกระเต็นว่า “ไปพูดอะไรไม่เข้าหูหมวดเขาวะ”

กระเต็นไม่ตอบ แต่มองตามเพชรไปด้วยความสงสัย

ooooooo

เมื่อเริ่มฝึกกันใหม่อีกที เพชรก็ยังสีหน้าเคร่งเครียดกับเรื่องที่บ้าน พอว่าคาถาธนูมือแล้วก็เป่าหมัดตัวเอง ร่ายรำเพลงหมัด เกิดแสงเงาหมัดขึ้นรอบตัว เมื่อเขาซัดหมัดไปข้างหน้าก็มีเงาหมัดพุ่งเข้าเจาะต้นไม้ระเบิดกระจุย

กระเต็นแอบดูอยู่ แม้จะชื่นชมในฝีมือแต่ก็ดูออกว่าเพชรกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ เลยเอาน้ำไปให้ดื่มพูดปะเหลาะว่า

“ฝึกมาตั้งแต่เช้าแล้ว พักกินน้ำกินท่าก่อนเถอะ หมวดมีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่า ฉันเห็นคิ้วขมวดตั้งแต่มาถึงแล้ว”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันมีธุระต่ออีก ต้องรีบไปแล้ว” เพชรตอบด้วยน้ำเสียงปกติ แต่พอถูกซักว่าเรื่องที่บ้านหรือ มีอะไรก็ระบายให้ตนฟังได้นะ เพชรเลยบอกว่า “รู้สึกเธอจะสนใจเรื่องของฉันมากเป็นพิเศษนะ ฉันขอบใจ แต่เอาเป็นว่าถ้าเธออยากช่วยฉันจริงๆ ก็อย่าให้คุณดารู้ว่าฉันมาฝึกอาคมที่นี่เท่านั้นก็พอ ส่วนเรื่องอื่นฉันจัดการเองได้” พูดแล้วนึกได้อุทาน “คุณดา...จริงสิ!” แล้ววิ่งออกไปเลย

กระเต็นมองตามไปด้วยความสงสัยและเป็นห่วง

ooooooo

ที่โถงบ้านดาลิน เพชรเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาเจอดาลินนั่งหน้าบึ้งรออยู่ในห้องนั่งเล่น เขารีบเข้าไปชี้แจง

“ผมแวะไปที่ร้านขายของชำร่วย เถ้าแก่บอกว่าดากลับไปก่อนแล้ว ผมเลยรีบมาหาคุณที่นี่ ขอโทษนะครับที่ผมไปไม่ทัน”

ดาลินนั่งหน้านิ่งเหมือนไม่มีเพชรอยู่ด้วย ทำเอาเพชรเก้อๆเลยแก้เกี้ยวด้วยการขอดูของชำร่วยในถุงที่ดาลินวางไว้ พอเปิดดูก็ทำเสียงตื่นเต้นแจ่มใสชมว่า

“สวยๆทั้งนั้นเลย คุณดาเลือกเองหมดเลยเหรอครับ”

ดาลินโมโหหยิบของชำร่วยในถุงปาใส่หน้าเพชร เสียงเขียวใส่ว่า

“ยังจะมาพูดดีอีก รู้ไหมว่าดารอเพชรนานขนาดไหน” พูดแล้วลุกเดินหนี

เพชรยอมรับผิดแต่อ้างว่าเพราะติดงานที่กองปราบ พอเสร็จก็รีบมา แต่ก็...

“เพชรเลือกเอาแล้วกัน ระหว่างงานของเพชรกับงานแต่งงานของเราอะไรสำคัญกว่ากัน”

ดาลินตัดบทแล้วลุกเดินขึ้นห้องไปเลย เพชรมองตามตาละห้อยแต่ไม่กล้าตาม

ooooooo

ตกกลางคืน ขณะดาลินเริ่มรู้สึกเหงา พอดีกระเต็นมาเคาะประตูขออนุญาตเข้าไป ดาลินไปเปิดประตูให้เห็นกระเต็นถือถุงของชำร่วยมาด้วย บอกว่า เห็นวางอยู่ข้างล่างคิดว่าเธอคงลืมเลยเอามาให้

“ฉันไม่ได้ลืมหรอก แต่ฉันทิ้งมันไว้เอง ขยะพวกนี้ไม่รู้จะเก็บมาทำไมให้รกห้อง”

ฟังน้ำเสียงดาลินแล้ว กระเต็นเดาได้ว่าต้องทะเลาะกับเพชรแน่ๆ ทั้งยังเดาได้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร ดาลินเองก็ระบายอารมณ์ว่าเพชรผิดนัดตนอีกแล้ว วันนี้อุตส่าห์นัดไปเลือกของชำร่วยด้วยกัน แต่เขาก็เห็นงานสำคัญกว่า

กระเต็นช่วยแก้ต่างให้เพชรว่าเขาคงมีงานสำคัญจริงๆ ดาลินยังไม่หายเคืองบ่นว่าเพชรผิดนัดแบบนี้หลายครั้งแล้ว เขาทำเหมือนตนไม่สำคัญเลย ไม่แน่ใจว่าเขาอยากจะแต่งงานกับตนจริงหรือเปล่า

กระเต็นชมเพชรให้ฟังว่าเขาพูดถึงเธอเสมอว่าเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับเขา แล้วพูดหว่านล้อมว่า

“ที่จริง คุณดาเองก็มีคุณพ่อเป็นตำรวจน่าจะเข้าใจตำรวจอย่างหมวดเพชรดีกว่าใครๆนะคะ คนอย่างนั้นนอกจากบ้างานแล้ว ทำอย่างอื่นไม่เป็นหรอกค่ะ ยิ่งเรื่องเอาใจผู้หญิง ไม่ต้องพูดถึงเลย”

กระเต็นสาธยายเสียจนดาลินใจอ่อนพูดขำๆ เห็นด้วยกับที่กระเต็นพูด ขอบใจที่กระเต็นทำให้ตนตาสว่างเข้าใจเพชรและสบายใจขึ้น ชมกระเต็นว่า “เธอรู้จักเพชรดีกว่าคู่หมั้นอย่างฉันเสียอีก”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณดาอย่าลืมสิคะว่าพ่อของหนูก็เคยเป็นตำรวจเหมือนกัน เพราะฉะนั้น นิสัยตำรวจเป็นยังไงหนูรู้ดีค่ะ”
ดาลินพยักหน้า ยิ้มให้กระเต็นอย่างสบายใจขึ้น กระเต็นเองก็แอบถอนใจโล่งอก...

ooooooo

หลายวันต่อมา ดามพ์หอบแฟ้มเอกสารไปเคาะประตูห้องทำงานของยิ่งยศขออนุญาต แล้วเปิดเข้าไปเขาชะงักกึกเมื่อเจอชิดใจนั่งเชิดอยู่ในห้อง เธอหางตาใส่พูดอย่างไว้ตัวว่า “ท่านไม่อยู่”

ดามพ์มองตาขวางถามว่ามาทำอะไรที่นี่ ตนสั่งแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามาวุ่นวายกับตน ขู่ว่าหรืออยากให้ตนปิดไนต์คลับ
ชิดใจนั่งเชิดคอแข็งท้าว่าอยากทำก็ตามใจ ตนไม่ได้ทำงานที่นั่นแล้ว และอีกอย่างตอนนี้ตนก็ไม่ใช่ชิดใจในวันวานแล้ว จะทำอะไรก็ให้เกียรติกันหน่อยถ้าไม่อยากหมดอนาคต

ดามพ์ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ปราดเข้าไปลากตัวชิดใจจะตบ ด่าว่าอย่ามาอวดดีกับตน ถูกชิดใจตวาดว่าถ้ากล้าตบตนก็อย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน

ขณะทั้งสองกำลังตึงเครียดกันนั่นเอง ยิ่งยศเข้ามาพอดีถามว่ามีเรื่องอะไรกัน ดามพ์ลดมือลงแทบไม่ทันทำทีจับแขนชิดใจพูดลอดไรฟันเบาๆ“ไปซิ”

ชิดใจเชิดใส่ แกะมือดามพ์ออกแล้วเดินไปเกาะแขนยิ่งยศ พูดกับดามพ์อย่างเหยียดหยันว่า

“ฉันมาหาท่าน ไม่ใช่ผู้กอง”แล้วฉอเลาะกับยิ่งยศ “เรามีนัดทานกลางวันกันใช่ไหมคะท่าน”

ยิ่งยศจับมือชิดใจที่เกาะแขนตัวเอง ถามเสียงอ่อนโยน “รอนานไหม หิวแย่แล้วซิ ไปเถอะ”

ดามพ์ใบ้กินสนิท ยืนอึ้ง มึนไปทั้งสมอง

ooooooo

เมื่อไปที่ร้านอาหาร ดามพ์ยืนเอามือประสานข้างหน้าอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ห่างๆ ชิดใจเอาอกเอาใจตักโน่นตักนี่ให้ยิ่งยศ มือตักอาหาร ปากฉอเลาะแต่ตาเยาะเย้ยดามพ์

ครู่เดียวก็บ่นว่าแอร์ไม่เย็น ยิ่งยศสั่งดามพ์ให้ไปบอกทางร้านให้เร่งแอร์หน่อย ดามพ์รับคำอย่างนอบน้อม แต่ใจนั้นแค้นชิดใจยิ่งนัก พอจะเดินไป ชิดใจก็เอ่ยขึ้นอีกว่า

“เดี๋ยวค่ะผู้กอง ฉันลืมหมวกเอาไว้ในรถ ผู้กองช่วยไปเอามาให้ด้วยนะ”

“ครับ คุณชิดใจ”ดามพ์กัดฟันรับคำสั่ง

เมื่อดามพ์เอาหมวกมาแล้ว ยิ่งยศบอกว่าชิดใจไปห้องน้ำ พูดหน้าตาเฉยว่า คงไม่ถือใช่ไหมที่ตนเอาผู้หญิงของเขามา

“มิได้ครับท่าน เพียงแต่ผู้หญิงอย่างชิดใจไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่”

“ผู้หญิงอย่างชิดใจ เป็นได้อย่างมากแค่นางบำเรอ ไม่ว่าจะสำหรับอั๊วหรือลื้อก็เหมือนกัน ผู้หญิงตัวจริงที่จะมายืนข้างลื้อควรจะส่งเสริมลื้อ เป็นหน้าเป็นตาให้ลื้อ อืม...อย่างเช่น หนูดาลิน”

ดามพ์มองเจ้านายอย่างแปลกใจ งึมงำเขินๆว่าท่านล้อตนเล่นอีกแล้ว ยิ่งยศยืนยันว่าตนพูดจริง ถามว่าเขาชอบดาลินไม่ใช่หรือ ดามพ์พูดอย่างเจียมตัวว่า ดาลินกำลังจะแต่งงานกับหมวดเพชรลูกชายท่าน

“กำลังจะแต่ง แต่ยังไม่ได้แต่ง ของแบบนี้ใครดีใครได้ ถ้าพรหมลิขิตเข้าข้างลื้อ อั๊วก็แฟร์อยู่แล้ว”

ยิ่งยศตบไหล่ดามพ์เชิงหยอกเชิงให้กำลังใจก่อนจะหยิบหมวกเดินไปหาชิดใจที่ออกจากห้องน้ำพอดี

ดามพ์มองตามมึนๆสับสน คิดไม่ออกว่าเจ้านายกำลังคิดจะทำอะไรอยู่

ooooooo

คืนนี้ เกศินีจ้างให้ผู้คุมเอายานอนหลับให้หาญและผู้คุมอื่นๆกิน แล้วเธอก็เข้าไปหาหาญในห้องขัง หาญถามว่ามาทำไมอีก หรือว่าเพชรเป็นอะไร เกศินีพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวลว่า

“ตอนนี้เพชรยังปลอดภัยดี แต่เกศไม่ไว้ใจพี่ยิ่ง กลัวว่า เขาจะบอกเรื่องของเรากับตาเพชร เกศไม่อยากให้อนาคตของลูกต้องดับวูบลง”

หาญบอกว่าตนรู้ แต่ขอให้อดทนอีกนิด ถ้าตนตายไป เมื่อไรทุกอย่างก็จะจบ เพราะยิ่งยศต้องการแก้แค้นตนเท่านั้น

เกศินีใจหาย เธอไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นเด็ดขาด หาญดึงเธอเข้าไปกอดไว้ บอกว่านั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ความลับของเราจะได้ตายไปพร้อมตน เพชรจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้ และดาวบนบ่าของเพชรก็จะไม่ด่างพร้อยเพราะมีพ่อเป็นโจร

เกศินีน้ำตาไหลพราก หาญดันตัวเธอออก จับไหล่ไว้ จ้องหน้าพูดน้ำตาคลอ

“ถ้าชาติหน้ามีจริง เราสามคน พ่อ แม่ ลูก คงได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน แล้วก็จำไว้นะ ไอ้หาญคนนี้ เคยรักเกศยังไง ก็จะรักอย่างนั้น ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าเป็นหรือตาย...เกศ... ในน้ำนั่น...”

หาญพูดไม่ทันจบก็ฟุบลงบนไหล่เกศินี ผู้คุมมาเร่งเกศินีให้รีบไปกันเถอะเดี๋ยวพวกข้างนอกฟื้นขึ้นมาจะลำบาก

เกศินีพยักหน้าแล้วรีบพากันออกไป

ooooooo

เมื่อพากันไปถึงท่าน้ำหาญเริ่มรู้สึกตัว เขาถาม เกศินีว่าทำแบบนี้ทำไม เธอตอบอย่างเด็ดเดี่ยวว่า

“มันมีวิธีที่ดีกว่านั้น พี่ไม่จำเป็นต้องตาย แค่หนีไปแล้วอย่ากลับไปอีก เรื่องทุกอย่างก็จะเงียบไปเอง”

หาญเชื่อว่ายิ่งยศต้องไม่ยอมตนรู้จักนิสัยเพื่อนคนนี้ดี เกศินียืนยันว่ายิ่งยศรับปากตนแล้ว เพียงแต่ให้ตนยอม...เกศินีไม่กล้าบอกเงื่อนไขของยิ่งยศ พูดตัดตอนไปว่า ทุกอย่างก็จะเหมือนเดิมไม่ต้องห่วง

หาญเป็นห่วงถามว่าเธอไปรับปากอะไรกับยิ่งยศ เกศินีไม่ยอมบอก พูดแต่ว่ายิ่งยศไม่ทำอะไรหรอกเพราะเขารักตน แล้วมอบเงินให้หาญเอาไปใช้ระหว่างทาง มอบปืนไว้ให้เขาป้องกันตัวด้วย

หาญไม่อยากหนีอีกแล้ว เพราะถ้าหนีอีกก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต เชื่อว่าการหนีไม่ใช่วิธีแก้ปัญหายืนยันจะอยู่ชดใช้กรรมที่เคยทำไว้

เมื่อเกศินีไม่ยอม หาญตัดสินใจยิงปืนขึ้นฟ้า เกศินีตกใจถามว่าทำไมทำแบบนี้ ส่วนผู้คุมได้ยินเสียงปืนก็วิ่งมาบอกให้รีบหลบไปเสียตำรวจกำลังแห่กันมาแล้ว พลางดึงเกศินีออกไป ทำผ้าเช็ดหน้าหล่นไม่รู้ตัว

ครู่หนึ่งเห็นตำรวจกรูกันเข้ามาล้อมหาญไว้ หาญวางปืนยอมมอบตัวแต่โดยดี เกศินีน้ำตาร่วงพรู...

ooooooo

หาญถูกจับโยนกลับไปที่ห้องขัง ยิ่งยศส่งสัญญาณให้ดามพ์กับตำรวจไปรอข้างนอก แล้วเขาก็หันมาตะคอกหาญอย่างเกรี้ยวกราด เอาจุดอ่อนที่หาญหวาดหวั่นขึ้นมาขู่

“แกกล้ามากเลยนะที่คิดหนี ไม่กลัวฉันบอกความจริงเพชรเรื่องที่แกเป็นพ่อแท้ๆ ของมันหรือ”

หาญโต้ว่าเพชรไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่าลากเพชรเข้ามาเกลือกกลั้วเรื่องโสมมระหว่างเขากับตน ถูกยิ่งยศเยาะเย้ยว่า อยากทำหน้าที่พ่อที่ดี ปกป้องลูกอย่างนั้นหรือ

หาญไม่ตอบ ถูกยิ่งยศซัดเข้าไปอีกหลายหมัด ระหว่างนั้นดามพ์แอบฟังอยู่หลังประตู เลยรู้ว่าที่แท้แล้วเพชรเป็นลูกของหาญ เขายิ้มอย่างสะใจ แววตาร้ายกาจ เงี่ยหูฟังต่ออย่างใจจดจ่อที่จะรู้อะไรลึกกว่านี้

หาญพูดอย่างท้าทายว่าถ้าตนจะหนีจริงๆ ห้องขังกระจอกแค่นี้ไม่พอมือตนหรือ ยิ่งยศเลยได้ทีกะจะทรมานเขาให้หนักกว่านี้ สั่งให้เอาหาญไปขังในคุกมืดห้ามให้ข้าวให้น้ำจนกว่าตนจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง

แต่พอจัดการเสร็จ ดามพ์ก็เอาผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาให้บอกว่าเก็บได้ใกล้ๆ กับท่าน้ำ ยิ่งยศรับไปดูจำได้ว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าของเกศินี ก็ยิ่งแค้นใจ

ooooooo

ยิ่งยศเรียกเกศินีให้ไปพบที่ห้องชิดใจ พอเธอเข้าไปก็เจอภาพบาดตาที่เขากำลังนัวเนียอยู่ใต้ผ้าห่มกับชิดใจ ครั้นจะถอยออกไป ยิ่งยศก็เรียกไว้ บอกว่า ที่เรียกมาก็เพราะมีเรื่องจะคุยด้วย แต่ขอเวลาแต่งตัวสักครู่ พลางหันไปบอกชิดใจขอเวลาคุยกับภรรยาแป๊บเดียว

เมื่อลุกออกมาแล้ว ยิ่งยศบอกเกศินีว่า มีคนไปช่วยหาญหนีออกจากกองปราบ แต่หาญกลับไม่ยอมหนีและยอมมอบตัว ตนเลยจับยัดเข้าคุกมืดจะได้ไม่ต้องมีใครหน้าไหนตามไปช่วยได้อีก พูดแล้วจ้องหน้าถามอย่างจับผิดว่า

“คุณพอจะรู้ไหม ว่าใครช่วยมันหนี” เมื่อเกศินี

บอกว่าตนอยู่แต่ในห้องไม่รู้เรื่องนี้ ยิ่งยศโกรธจัด ยิ้มเย้ยแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาให้ดูจ้องหน้าถาม “งั้นคุณช่วยบอกหน่อยซิว่า ผ้าผืนนี้เป็นของใคร”

เกศินีตกใจแต่ทำใจดีสู้เสือปฏิเสธว่าไม่ใช่ของตน

ยิ่งยศไม่คาดคั้นแต่ด่าว่า คิดว่าตนจะโง่เชื่อเธออีกหรือ ทั้งยังอ้างว่า พัสดีที่เธอจ้างมา สารภาพกับตนหมดแล้ว พูดอย่างเจ็บใจว่า

“ที่ผ่านมา ผมยังให้เกียรติเพราะถือว่าคุณเป็นเมียผม แต่จากนี้ไปผมหมดความอดทนแล้ว คอยรับสภาพตายทั้งเป็นเถอะว่ามันทรมานยังไง ฮ่ะๆๆ”

เกศินีตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว แต่ที่ยิ่งกว่าความกลัวคือเสียใจอย่างท่ีสุดที่ไม่สามารถช่วยหาญได้แต่กลับทำให้เขาต้องลำบากยิ่งขึ้นไปอีก

ooooooo

วันต่อมา เพชรเรียกหาญมาที่ห้องสอบสวน ถามว่า

“ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆ ในเมื่อหนีไปถึงท่าน้ำแล้ว ทำไมยังยืนรอให้ตำรวจไปจับกลับมาอีก แกมีแผนชั่วอะไรในใจ ผู้หญิงที่ช่วยแกออกไปเป็นใคร”

“ยังไงข้าก็กลับมาแล้ว รีบลงโทษประหารเสียทีเถอะ” หาญเร่งแต่ไม่ตอบคำถาม

เพชรไม่สนใจบอกว่าเมื่อหาญไม่ยอมบอก ตนก็จะสืบหาเอง แล้วให้ตำรวจคุมตัวหาญออกไป ทำให้หาญยิ่งเครียดกลัวเพชรจะสืบรู้ความจริงทั้งหมด

ในที่สุด หาญก็นัดยิ่งยศมาพบที่ห้องขังเดี่ยว บอกว่า อีกสองวันจะเป็นวันเดือนดับ ภูตผีจะทรงพลังแต่วิชาอาคมของพวกตนจะถดถอย

ยิ่งยศจ้องตาหาญอย่างรู้ทันว่าเขาคิดอะไรอยู่ หาญนิ่งไปอย่างชั่งใจครั้งสุดท้ายก่อนตัดสินใจเด็ดขาดบอกยิ่งยศว่า

“นั่นเป็นโอกาสดีที่สุดที่แกจะสร้างผลงาน ด้วยการกำจัดพี่เมฆ ฉันมีแผนที่จะล่อเขาออกมาแล้ว”

ยิ่งยศมองหน้าหาญอย่างวัดใจ ถามว่าต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน หาญเสนอด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“แกต้องเก็บเรื่องที่ฉันเป็นพ่อหมวดเพชรเป็นความลับตลอดไป และหลังจากฉันตายแล้วแกต้องทำดีกับเกศและเพชรเหมือนเดิม”

ยิ่งยศเย้ยว่าที่แท้ก็เหตุผลนี้เองที่ทำให้เขาหักหลังเสือเมฆ แต่กลับมีข้อแม้ว่าตนจะรับปากก็ต่อเมื่องานสำเร็จแล้วเท่านั้น พูดแล้วยิ่งยศเดินกระหยิ่มออกไปอย่างผู้ชนะ

หาญเศร้าใจจนบอกไม่ถูก เมื่ออยู่ลำพังคนเดียว เขาพึมพำขอโทษเสือเมฆว่า

“พี่เมฆ ข้าขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่ข้าไม่มีทางเลือกอื่น มันถึงเวลาที่ข้ากับพี่ต้องชดใช้กรรมชั่วทั้งหมดแล้ว”

ooooooo

ในห้องเช่าแถวตลาดที่พลุกพล่าน พลับพลึงกำลังจุดธูปปักหน้าโกศใส่เถ้ากระดูกของชัด มีผ้าเช็ดหน้าที่ชัดให้ผูกไว้ที่โกศด้วย

ทันใดนั้นเอง มีผู้เฒ่าหลังค่อมคนหนึ่งเดินงกๆเงิ่นๆเข้ามา พลับพลึงรีบประคองพาไปนั่ง ทันทีที่นั่งลง ผู้เฒ่าคนนั้นก็ถอดหนวดเคราออก ที่แท้คือเสือเมฆนั่นเอง เสือเมฆเล่าให้พลับพลึงฟังว่า

“ข้าได้ข่าวพวกตำรวจมันจะย้ายตัวไอ้หาญ จากกองปราบไปฝากขังที่เรือนจำ เป็นจังหวะดีที่เราจะชิงลงมือแก้แค้น ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต”
พลับพลึงมองไปที่โกศใส่เถ้ากระดูกของชัดทันที บอกกล่าวชัดว่า

“ไอ้ชัด ข้าจะไม่ให้เอ็งตายเปล่า แค้นนี้ข้าจะสะสางแทนเอ็งเอง” พูดแล้วพลับพลึงกำหมัดแน่นแววตาแค้น

ฝ่ายดามพ์ก็วางแผนเล่นตลบหลังเพชรอยู่เงียบๆ เขาให้ตำรวจนอกเครื่องแบบเส้นสายของตัวเอง สะกดรอยจนจับได้ว่า เพชรขับรถไปรับกระเต็นพาไปที่บ้านพักตำรวจที่จ่าเฉยพักอยู่ แต่ยังไม่รู้ว่าไปทำอะไรกันที่นั่น ดามพ์สั่งให้ติดตามและสืบต่อไป หมายจับมั่นคั้นตายให้ได้

เพียงสืบได้แค่นั้น ดามพ์ก็ทำงานได้แล้ว เขานัดดาลินไปพบกันที่ร้านอาหาร เป่าหูดาลินว่าเพชรไปรับกระเต็นทุกวัน ดาลินไม่เชื่อว่าเพชรกับกระเต็นจะทำอะไรที่เลวร้ายเช่นนั้น ตนรักและเชื่อใจทั้งสองคนมาก

ดามพ์ทำเป็นพูดออกตัวว่าตนหวังดี ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดภายหลัง ทำให้ดาลินเริ่มหวั่นไหวขึ้นมา บอกดามพ์ว่าตนจะเชื่อก็ต่อเมื่อมีหลักฐานมายืนยันเท่านั้น

“คุณดาพร้อมที่จะพิสูจน์ความจริงแล้วหรือยังล่ะครับ” ดามพ์ถามอย่างท้าทาย ทำให้ดาลินยิ่งหวั่นไหว

ดังนั้น เมื่อกลับถึงบ้าน เธอจึงลองโทร.ไปที่กองปราบขอสายหมวดเพชร ปลายสายแจ้งว่า หมวดเพชรลา ไม่อยู่ ทำให้เธอเริ่มระแวงขึ้นมา แต่ยังปลอบใจตัวเองว่า

“ไม่...เพชร คุณต้องไม่ทำแบบนี้กับฉัน”

ดามพ์ติดตามการเคลื่อนไหวของดาลิน กระทั่งแอบฟังเธอคุยโทรศัพท์ พอเห็นเธอคิดหนักก็สะใจที่ปั่นหัวเธอได้สำเร็จ

ooooooo

ที่บ้านพักตำรวจ กระทิงร้อนใจอยากกำจัดหาญเร็วๆ เพชรเล่าให้ฟังว่า ก่อนนี้ตนพยายามให้หาญรับสารภาพแต่หาญปากแข็งไม่ยอมปริปากอะไรเลย

เซียนช้างถามว่า ได้ข่าวว่ามีคนช่วยหาญแหกคุกจริงไหม เพชรรับว่าจริงและกำลังสืบอยู่ว่าฝีมือใคร จงอางตั้งข้อสังเกตว่ากล้าขนาดนี้เป็นไปได้ไหมว่าเกลือเป็นหนอน จ่าเฉยเองก็สงสัยเพราะหาญเคยเป็นตำรวจอาจจะยังมีเส้นสายอยู่บ้าง กระเต็นถามว่าแล้วทำไมเราไม่สืบประวัติดู บางทีอาจจะมีคำตอบก็ได้

นี่เอง ทำให้เพชรกับจ่าเฉยพากันไปที่ห้องทะเบียนประวัติ บังเอิญเจอดามพ์กำลังออกมา ดามพ์ถามเพชรว่ามาทำอะไร เพชรพาซื่อบอกว่า

“ผมจะมาค้นประวัติเสือหาญสมัยที่เป็นตำรวจ เผื่อมีข้อมูลอะไรไปประกอบคดี”

ดามพ์มองเพชรอย่างมีแผนการทันที

จ่าเฉยเป็นคนค้นเจอแฟ้มประวัติของหาญ มีชื่อพิมพ์ไว้ว่า “ร.ต.อ.หาญ พันธุ์สิงห์” แต่พอเปิดดูไม่มีเอกสารในแฟ้ม จ่าเฉยคาดว่าทางกรมฯคงเห็นว่าประวัติตอนเสือหาญเป็นตำรวจคงถูกจำหน่ายไปแล้ว เพชรไม่อยากเชื่อ ถามว่าทางกรมฯจะทำอย่างนั้นทำไม

“ก็มันกลายเป็นโจรชื่อดังไปแล้ว ทางกรมฯอาจกลัวเสื่อมเสีย”

กระนั้นเพชรก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี

ฝ่ายดามพ์รีบกลับไปรายงานยิ่งยศว่าเพชรไปสืบประวัติเสือหาญเหมือนกัน ยิ่งยศบอกให้เอาแฟ้มประวัตินี้ไปเผาทำลายเสีย ดามพ์กังวลว่านี่เป็นเอกสารของทางราชการ ยิ่งยศตัดบทว่า

“อั๊วรับผิดชอบเอง ลื้อมีหน้าที่ทำตามที่อั๊วสั่ง”

“ขอโทษครับ ผมจะรีบจัดการให้ทันที” ว่าแล้วดามพ์รีบออกไป

ยิ่งยศสะใจ ที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ทั้งหมด

ooooooo

ดามพ์ดำเนินแผนการต่อทันที เขานัดชิดใจไปพบที่สวนสาธารณะ เสนอจะช่วยให้เธอขยับขึ้นมาเป็นคุณนายตัวจริง ชิดใจตาลุก แต่ก็ยังไม่วางใจดามพ์นัก

ฝ่ายดาลินสับสนกลัดกลุ้ม คิดหาทางพิสูจน์ความจริงด้วยตัวเอง เช้านี้จึงเรียกกระเต็นขึ้นมาพบที่ห้องบอกว่าตนเพิ่งนึกได้ว่าต้องไปกราบคุณหญิงมารศรี กระเต็นถามว่าจะให้ตนเอาชุดไปรีดหรือ

“ไม่ใช่ ฉันอยากให้เธอม้วนผมให้ฉัน ก็เธอเรียนมาไม่ใช่เหรอ มาซิ”

กระเต็นใจหายวาบ แก้ตัวว่าตนเพิ่งไปเรียนยังทำไม่ค่อยถนัด ดาลินฟังแล้วพยายามข่มอารมณ์พูดอย่างปกติว่า ลืมไปแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวตนไปที่ร้านเอง แล้วไล่กระเต็นให้รีบไปเสียเดี๋ยวจะไปเรียนสาย

เมื่อกระเต็นออกไปแล้ว ดาลินยืนกำมือแน่น หน้าขึ้งเครียด ก่อนตัดสินใจเดินไปโทรศัพท์หาดามพ์

“ผู้กองดามพ์เหรอคะ ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ”

ooooooo

ดามพ์เริ่มแผนการอย่างทั่วด้าน หลังจากคุยกับชิดใจแล้ว ก็วางแผนให้ชิดใจใส่ร้ายป้ายสีเกศินีีด้วยการเอาเตารีดนาบเสื้อตัวเองจนไหม้ แล้วโทษว่าเกศินีเป็นคนบงการให้เดือนสาวใช้เป็นคนแกล้งตน

เมื่อเอะอะโวยวายกันขึ้น เพชรมายืนฟัง ยิ่งยศเองก็พูดเข้าข้างชิดใจ ด่าเกศินีว่าไม่คิดว่าเธอจะใช้วิธีทุเรศแบบนี้มาแกล้งชิดใจ จริงๆแล้วเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไปเลย

“พ่อครับ พ่อฟังความข้างเดียว แล้วว่าแม่แบบนี้มันไม่ยุติธรรมนะครับ แล้วผมก็ไม่เชื่อว่าแม่จะเป็นคนสั่งให้เดือนทำ”เพชรทนฟังไม่ได้โต้แย้งขึ้นมา

ชิดใจพูดอย่างยโสว่า แรงหึงของผู้หญิงไม่เข้าใครออก ใครอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะมีสำนวนที่ว่า เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใครหรือ

เพชรผสมโรงว่า งั้นก็ดีเชิญออกจากบ้านนี้ไปเลย ถูกยิ่งยศตวาดทันทีว่า

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเพชร บ้านนี้เป็นของฉัน ฉันคือคนที่จะสั่งให้ใครอยู่หรือไป ชิดใจต้องอยู่ที่นี่กับฉัน”แล้วหันไปหาเกศินี “ว่าไงเกศินี เธอจะรับผิดชอบยังไงกับเรื่องนี้ ในเมื่อเดือนเป็นคนของเธอ”

เกศินีพูดประชดว่าเม่ือเขาเชื่อว่าตนเป็นคนสั่งให้เดือนทำก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดกันอีกแล้ว

“ดี งั้นก็ไหว้ขอโทษชิดใจแทนเขาเสียสิ”

เกศินีอึ้งอย่างคาดไม่ถึง ยิ่งยศมองอย่างเป็นต่อ เชื่อว่าเกศินีไม่กล้าขัดขืน

“แม่ อย่านะครับ”เพชรร้องห้าม

เกศินียืนอึ้งครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจยกมือไหว้ เอ่ยเบาๆ “ฉันขอโทษ”

ชิดใจแสยะยิ้มอย่างสะใจ ส่วนเพชรโกรธแทบจะทนไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อพ่อถือหางเธออยู่

ooooooo

เมื่อมาเจอกันที่มุมบ้านลับตาคน เพชรถามชิดใจว่าจะเอาอย่างไร ตนรู้ว่าเสื้อที่ถูกเตารีดนาบเป็นรูนั้น เป็นฝีมือเธอเอง ถามว่าจะให้ทำอย่างไรเธอถึงจะยอมออกไปจากบ้านนี้

“โอ้...ชิดใจรักผู้การ ชิดใจไม่ไปไหนหรอกค่ะ ชิดใจทำทุกอย่างก็เพราะอยากอยู่ปรนนิบัติผู้การค่ะ”

เพชรพูดตอกหน้าว่าเธอไม่ได้รักพ่อตน หากแต่ต้อง การเงินต่างหาก ถามว่าอยากได้เท่าไหร่ว่ามา ตนจะจ่ายให้เอง เธอจะได้ออกไปจากบ้านนี้เสียที

ชิดใจทำลีลากวนประสาท บรรยายว่ากว่าตนจะเข้ามาอยู่บ้านนี้ได้ก็ลำบากแทบตาย เมื่อจะออกไปทั้งทีก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนที่น่าสนใจ

เมื่อเพชรให้เสนอมา ชิดใจทำเป็นบอกว่าคุยกันที่นี่ไม่สะดวก แล้วกระซิบบอกเพชร นัดคืนนี้ทุ่มครึ่งเจอกันที่นั่น

ooooooo

นอกจากนี้ ดามพ์ยังวางแผนหลอกกระเต็น ทำทีว่าพบกันโดยบังเอิญ แล้วบอกว่าตนได้เบาะแสคนที่ฆ่าพ่อแม่และเผาบ้านเธอแล้ว คือเสี่ยจวบที่มักจะมาเที่ยวที่กินรีไนท์คลับเป็นประจำ พอเมาก็จะคุยโวโอ้อวดพวกนักร้องว่าตนรู้ว่าใครเป็นคนเผาบ้านตำรวจที่บึงกร่าง

ดามพ์หลอกให้กระเต็นไปสืบจากเสี่ยจวบที่บาร์เอง เมื่อกระเต็นไปที่บาร์ มาม่าซังก็จับแต่งตัวเป็นสาวบาร์ กระเต็นเขินที่แต่งโป๊ มาม่าซังถามว่าตื่นเต้นใช่ไหม แล้วเอาแก้วน้ำส้มให้ดื่มแก้คอแห้ง กระเต็นชะเง้อมองถามมาม่าซังว่า “ผู้กองดามพ์ล่ะ ทำไมยังไม่มาอีก”

ฝ่ายเพชร มาพบกับชิดใจที่กินรีไนท์คลับ เพชรเสนอให้เงินเธอสองแสนแลกกับการออกจากบ้านตน ทีแรกชิดใจก็ทำท่าจะยอม แต่คิดไปคิดมาขอเพิ่มเป็นสามแสน

เมื่อเพชรยอม ชิดใจชวนดื่มฉลองกันสักแก้ว เพชรบอกว่าตนไม่ดื่ม ชิดใจจึงรินน้ำเปล่าให้ยกขึ้นชนกันดื่มเหมือนเป็นสัญญาใจ เพชรจึงยอมดื่ม

ส่วนดามพ์ไปพาดาลินมาพิสูจน์ความจริงกันที่กินรีไนท์คลับ ทำเป็นห่วงใยภาพลักษณ์เธอขอตามเข้าไปด้วยดีกว่าที่เธอเดินเข้าไปคนเดียว แต่ดาลินตอบอย่างมั่นใจว่า

“ไม่ต้อง ฉันอยากหาหลักฐานด้วยตัวของฉันเอง” พูดแล้วลงจากรถไปเลย ชิดใจคอยท่าอยู่แล้ว พอเห็นดาลินมาก็ทำทีทักอย่างแปลกใจว่ามาที่นี่ทำไม
“มีคนบอกฉันว่าหมวดเพชรอยู่ที่นี่ใช่ไหม” ดาลินถามเสียงเครียด

ชิดใจบอกให้เธอกลับไปดีกว่าเพราะใกล้จะแต่งงานแล้ว ถ้าอยากเป็นภรรยาที่มีความสุขก็ไม่ควรจะรู้ทุกเรื่องของผู้ชาย

“แต่ฉันคือคุณหนูดาลิน ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมโง่ให้ใครหลอก เธอรู้ใช่ไหมว่าเพชรอยู่ที่ไหน”

ooooooo

ชิดใจทำเป็นจำต้องพาเธอไปที่ห้องหนึ่ง ผลักประตูเปิดออก พอดาลินเห็นภาพบนเตียงถึงกับอุทาน

“เพชร...กระเต็น...”

ทันใดนั้น มาม่าซังทำเป็นตำหนิชิดใจว่าพาคนมาที่ห้องแขกประจำทำไม ทำแบบนี้ตนเสียหมด

“นี่คุณดาลินลูกสาวท่านอธิบดีกรมตำรวจค่ะมาม่า” ชิดใจแนะนำ มาม่าซังเลยเงียบ

“แขกประจำ หมายความว่าเขามากันบ่อยน่ะซิ ใช่ไหม...ฉันถามว่าใช่ไหม” ดาลินเสียงดังมาก มาม่าซังทำเป็นบอกเสียงอ่อยว่า ก็เกือบทุกวันเท่านั้นเอง ดาลินแทบหมดแรงมือตกลงข้างตัว เดินจากไปเหมือนหุ่นที่ไร้ชีวิตจิตใจ

พอดาลินไปแล้ว มาม่าซังก็แบมือกับชิดใจทันที พอชิดใจควักเงินให้ต่างก็แยกย้ายกันไป

ดามพ์คอยทีอยู่แล้ว พอเห็นดาลินเดินคอตกออกมาก็รีบเข้าไปหา ชิดใจตามมาก็ตรงไปต่อว่าดามพ์ว่าไม่รู้จะพาดาลินมาที่นี่ทำไม ดาลินกลับบอกว่าดีแล้ว พามาตนจะได้หายโง่เสียที ชิดใจฉวยโอกาสใส่ไฟกระเต็นทันทีว่าเป็นคนไม่น่าไว้ใจ ถูกดาลินบอกให้พอแล้ว ตนไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว เธอขอให้ดามพ์พาไปส่งบ้านด้วย

ดามพ์รีบรับคำ ประคองดาลินไปที่รถ แต่ตาลอบมองชิดใจ ต่างยิ้มให้กันอย่างพอใจในผลงาน

ooooooo

เมื่อเพชรกับกระเต็นรู้สึกตัวขึ้นมา ต่างตกใจที่เห็นสภาพของตนเอง ขณะนั้น ถามกันก็ไม่มีใครตอบได้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

แต่พอต่างลำดับเหตุการณ์ของตัวเองแล้ว ก็รู้ว่าถูกวางยา เมื่อเพชรพากระเต็นมาส่งที่หน้าบ้านดาลินทั้งสองตกลงกันว่า เราค่อยสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างอีกที ตอนนี้ดึกแล้ว พักผ่อนกันก่อน กระเต็นพูดก่อนแยกกันว่า

“เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราสองคน คุณดาต้องไม่รู้เรื่องนี้ ไม่ต้องห่วง”

แต่พอกระเต็นหันหน้าเดินเข้าบ้าน ก็ถูกดาลินขว้างเสื้อผ้าและกระเป๋าของเธอออกมาไล่ให้ออกจากบ้านนี้ไปเสีย เพชรยังอยู่ตรงนั้น ถามว่ามีอะไรกันหรือ

“พอที ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อหลอกฉัน กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ติดงาน? ไปเรียนทำผมงั้นเหรอ? ที่ไนท์คลับเขาสอนทำผมกันซินะ ถึงไปเรียนกันที่นั่น ฉันไม่ใช่คนโง่นะ”

เพชรกับกระเต็นสบตากัน รู้ทันทีว่าดาลินเห็นภาพเมื่อครู่นี้แล้ว กระเต็นพยายามชี้แจง แต่ดาลินไม่ฟังย้อนเย้ยว่า

“แก้ตัวซิ ว่าที่ผ่านมาพวกเธอไม่ได้โกหกฉัน” จ้องหน้าทั้งเพชรและกระเต็น เห็นทั้งสองเงียบ “พูดไม่ออก เพราะมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม”

“คุณดาครับ ฟังผมก่อนนะครับ เรื่องมันซับซ้อนมากกว่านั้นนะครับ” เพชรพยายามชี้แจง

“ไม่ ฉันไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ฉันเชื่อสายตาตัวเอง ออกไปจากบ้านฉันทั้งสองคนนั่นแหละออกไป!”

เพชรยังพยายาม เดินเข้าหาดาลินจะจับมือชี้แจง ดาลิน ถอยแล้วตะโกนเรียกคนว่า มีคนบุกรุก เพชรกับกระเต็นจึงตัดสินใจหันหลังเดินออกไป กระเต็นน้ำตาอาบหน้า เพชรหน้าเครียด

ส่วนดาลินยืนหันหลังให้ ไม่มีเสียงแต่เธอสะอื้นจนตัวสะเทือน...

ooooooo

กลับถึงบ้าน เพชรไปเรียกชิดใจให้ออกมาพูดกันให้รู้เรื่อง ถามว่าเธอเอาน้ำอะไรให้ตนกิน ชิดใจตีหน้าตายถามว่าหมวดพูดอะไรตนไม่รู้เรื่อง เพชรยกเรื่องที่กินรีไนท์คลับขึ้นมายืนยัน

ยิ่งยศอยู่ในห้อง ตะโกนออกมาอย่างรำคาญว่า หนวกหูจริงๆ ด่าเพชรว่าตนจะนอนมาตะโกนอะไรปาวๆอยู่หน้าห้อง

“พ่อครับ ผู้หญิงคนนี้เขานัดผมไปคุยที่ไนท์คลับ ขอเงินสามแสนแล้วเลิกกับพ่อ แล้วก็วางแผนใส่ยาผมให้ดาลินเข้าใจผิด ผู้หญิงแบบนี้พ่อยังเอามาอยู่ในบ้านอีกหรือครับ”

ยิ่งยศเอ็ดว่าเพชรยิ่งพูดก็ยิ่งเลอะเทอะใหญ่แล้ว เพชรยืนยันว่าตนพูดเรื่องจริง ชิดใจเถียงว่าตนไม่เคยทำอะไรแบบนั้นแล้วก็ไม่ได้ไปไหนด้วย อ้อนยิ่งยศว่า

“ชิดใจรักผู้การ จะทำแบบนั้นได้ยังไง” เพชรท้าให้สาบาน เธอรับท้าว่าจะให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้

“พอใจหรือยังเพชร เลิกทำตัวเป็นเด็กพาลเสียที ใส่ความผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยนะ” พูดแล้วหันไปประคองชิดใจพาเข้าห้อง

เพชรยังยืนฮึดฮัดอยู่ตรงนั้น คิดไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายถึงเพียงนี้

ส่วนชิดใจ เมื่อยิ่งยศประคองเข้าห้องแล้ว เธออ้อนฉอเลาะ ขอบคุณที่เขาเข้าใจตน ยิ่งยศลูบผมชิดใจพูดยิ้มร้ายลึกว่า

“ฉันไม่สนหรอกว่าเธอไปทำอะไรมากับเจ้าเพชร แต่ผลที่ออกมา...ฉันชอบ”

ชิดใจสะดุ้งที่ยิ่งยศรู้ทัน แต่ก็โล่งอกเมื่อเขาบอกว่าพอใจ เลยกระแซะเอาใจเต็มที่

ooooooo

กลายเป็นเรื่องใหญ่ในวันรุ่งขึ้น เมื่อชาญชัยเข้าไปหายิ่งยศในห้องทำงาน ตำหนิอย่างรุนแรงต่อหน้าดามพ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ผมไม่คิดเลยนะว่าลูกชายคุณจะเหลวไหลแบบนี้ ผมผิดหวังจริงๆ”

“ผมขอโทษครับท่าน ผมจะไปตักเตือนเพชรเอง ผมเองก็ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน มิน่า ตอนงานหมั้นตาเพชรถึงกับล้มงานเพื่อไปหากระเต็น ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว” ยิ่งยศฉวยโอกาสใส่ไฟเพชร

เมื่อชาญชัยถามว่าลูกสาวตนเสียใจแค่ไหนรู้ไหม

ยิ่งยศขอให้ท่านช่วยบอกให้ดาลินใจเย็นๆ ตนจะให้เพชรจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย

“ไม่มีประโยชน์ เพราะไม่ว่าฉันจะพูดยังไง ยายดาก็ยืนยันคำเดียวว่า จะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้น”

พูดแล้วชาญชัยผละไป ยิ่งยศเหลือบมองดามพ์ที่ยืนอยู่ในห้อง พูดลอยๆ

“มันก็ช่วยไม่ได้นะ เพชรมันทำตัวของมันเอง อนาคตลื้อไปไกลแน่”

เพ้นท์เสื้อขาย( ้hands made shirt )Pages

Wednesday, September 21, 2011

เรื่องย่อ ในรอยรัก ตอน12 ละครช่อง7

No comments:

Post a Comment