เรื่่องย่อละคร กลรักลวงใจ
ละคร กลรักลวงใจ ตอน1 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน2 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน3 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน4 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน5 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน6 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน7 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน8 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน9 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน10 ช่อง3
ละคร กลรักลวงใจ ตอน11ช่อง3
ตอนที่ 8
ถึงสถานทูตได้ไม่นาน ก็มีข่าวดีสำหรับรัญ ท่านทูตบอกว่าสิ้นปีนี้มีคำสั่งให้ตนย้ายไปประจำที่เบลเยียม แต่ทางกระทรวงยังไม่ได้ระบุว่าใครจะมาแทนที่นี่ ตนเลยทำเรื่องเสนอชื่อรัญให้รักษาการตำแหน่งแทนตนไปก่อน
รัญขอบคุณท่านทูตที่ให้ความไว้วางใจ และรับปากว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ส่วนภาดา ปิยะ และป้าไหมต่างก็แสดงความยินดีกับรัญ ก่อนจะกระเซ้าเรื่องว่าที่เจ้าสาวหรือภรรยาในอนาคตที่จะมาเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านทูต ซึ่งภาดาย้ำว่ารัญต้องเลือกให้ดีระหว่างบัวระวงกับอ้อม
เรื่องนี้ทำให้รัญรู้สึกกดดันไม่น้อย กลางวันเขามีนัดกินข้าวกับบัว พอบัวบอกว่าอาทิตย์หน้าจะครบกำหนดสามเดือนตามสัญญาว่าจ้างแล้ว รัญใจหายเหมือนกันแต่ไม่พูดอะไรนอกจากเปรยว่า
“ไม่น่าเชื่อนะ เร็วจังเลย”
“บัวจะให้พี่รัญออกตั๋วกลับให้บัวด้วย” บัวแกล้งลองใจเขา
“บัวอยากกลับบ้านแล้วหรือ”
“ก็ข้อตกลงมันเป็นอย่างงั้นนี่คะ แต่ถ้าพี่รัญอยากให้บัวอยู่ต่อ...”
“พี่ก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มใช่มั้ย”
“ก็...ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวเต็มใจอยากอยู่กับพี่รัญ”
“บัวพูดจริงหรือ”
“จริงสิคะ บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวรักพี่รัญ” บัวไม่พูดเปล่า จับมือเขาพร้อมส่งสายตาจริงใจ “พี่รัญก็รักบัวใช่ไหมคะ”
“พี่ขอบใจแล้วก็ดีใจนะที่บัวรักพี่ แต่ว่า...พี่อยากให้เป็นเรื่องของการว่าจ้างมากกว่า”
บัวชะงัก ผิดหวังน้ำตารื้น “หมายความว่า...พี่รัญไม่ได้รักบัวเลยหรือคะ”
“เอาเป็นว่าพี่ชอบบัวมากนะ แล้วพี่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับบัว”
บัวน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ ลุกเดินออกไป รัญตกใจ วางเงินค่าอาหารเอาไว้แล้วตามไปคว้าแขนเธอ
“บัวโกรธพี่หรือ”
“เปล่าค่ะ บัวแค่คิดว่าพี่รัญจะรักบัวบ้างเหมือนกับที่บัวรักพี่รัญ”
“คือพี่...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงให้บัวเข้าใจ แต่บัวก็รู้ว่าพี่มีหน้าที่การงานเป็นยังไง ถ้าพี่จะรักหรือแต่งงานกับใคร พี่ก็ต้องดูที่ความเหมาะสมด้วย”
“แล้วถ้าบัวไม่มีอาชีพแบบนี้พี่รัญจะรักบัวไหมคะ”
“บัวก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ได้สิคะ บัวจะบอกให้พี่รัญรู้ว่าบัวไม่ได้เป็น...”
“ช่างมันเถอะ ไม่ว่าบัวจะเป็นอะไรพี่ก็ไม่สนใจหรอก เอาเป็นว่าตอนที่บัวอยู่กับพี่ บัวเป็นคนทำให้พี่มีความสุขมากที่สุด”
“แต่บัวอยากจะบอกว่า...”
“ไม่ต้องบอกอะไรอีกแล้ว...นะ”
บัวพยายามจะบอกความจริง แต่ก็หมดโอกาสเมื่อรัญประทับจูบปากเธอนิ่งนาน แล้วขอร้องให้เธอเข้าใจเขา บัวพูดไม่ออก ได้แต่รับคำอย่างจำใจ
เมื่อบัวไปเล่าให้การ์ตูนฟังด้วยสีหน้าท่าทีกลัดกลุ้มหนักใจ การ์ตูนเห็นใจเพื่อนแต่ก็อดตำหนิไม่ได้ว่า
“พอถูกเขาจูบ แกก็เลยตัวอ่อน ปากอ่อน พูดไม่ออก”
“ไม่ใช่...เขาคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัวจริงๆ ถึงตอนนี้ฉันจะบอกความจริงไปว่าฉันเป็นใครพี่รัญเขาคงไม่เชื่อ”
“แล้วสรุปว่าเขารักแกรึเปล่า”
“เขาบอกว่าไม่ แต่เขาบอกว่าเขาชอบฉันมาก”
“ชอบมากแต่ไม่ได้รัก ถ้าเป็นแบบนี้ฉันว่าแกกลับบ้านดีกว่ามั้ย อยู่ไปก็เปลืองตัว”
“ไม่ ฉันไม่กลับ ฉันต้องทำให้พี่รัญรักฉันให้ได้ ฉันเดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะไม่ยอมถอยหลังหรอกนะตูน”
“ถ้าแกไม่ถอย ฉันก็จะคอยเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ” การ์ตูนชะงักกึก มองไปเห็นฉัตรชัยกำลังเดินมองซ้ายขวาตรงมาทางนี้ เธอบอกให้บัวอยู่เฉยๆ พร้อมกันนี้ก็รีบกางร่มขึ้นมาบังหน้า และรอจนฉัตรชัยเดินผ่านไป สองสาวถึงถอยร่นหนีมา
รัญกลับเข้ามาทำงานในช่วงบ่ายอย่างไม่มีสมาธิ เฝ้าคิดแต่เรื่องบัว เมื่อแม่ที่เมืองไทยติดต่อเข้ามาอีก นั่นยิ่งทำให้รัญอึดอัดลำบากใจ เพราะแม่ซักถามประวัติของบัวระวง หลังไปสืบรู้มาแล้วว่าเธอไม่ใช่น้องสาวของสรศักดิ์อย่างที่รัญกับเพชรเคยบอก
“บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงชื่อบัวระวงเป็นใคร”
“ก็...ผู้หญิงคนนึงน่ะครับ”
“หมายความว่าแกไม่รู้จักครอบครัวเขาเลยอย่างงั้นหรือ”
“ครับ เราเจอกันแล้วผมก็ชอบเขา เขาก็ชอบผม”
“แต่แม่คิดว่าลูกควรจะปล่อยเธอไปได้แล้ว”
“แม่ครับ เรากำลังคบหาดูใจกันอยู่นะครับ”
“แต่แม่ขอบอกเลยว่าแม่ไม่รับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ผู้หญิงของลูกมีเพียงคนเดียวคือน้องอ้อม ลูกควรจะหันมาสนใจเธอเพราะเธอจะต้องเป็นคู่ชีวิตของลูกในวันข้างหน้า”
“ผมก็จะบอกแม่ตรงๆเหมือนกันว่าผมคงไม่ชอบคุณอ้อมหรอกครับ”
“ทำไมถึงไม่ชอบ”
“เพราะเท่าที่ผมสัมผัสกับเธอมา เราไปด้วยกันไม่ได้เลยครับแม่”
“ก็เพราะลูกมีผู้หญิงอื่นน่ะสิ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ ถึงผมจะเลิกกับบัวระวงผมก็คงไม่รักคุณอ้อม เอาล่ะครับแม่ แค่นี้นะครับผมมีงาน”
รัญตัดสัญญาณไปแล้ว รมณีย์ฮึดฮัดขัดใจ นึกอยากจะบินไปจัดการด้วยตัวเอง ไม่ทันจะหายหงุดหงิด แม่บ้านก็เข้ามาบอกเธอว่ามีคนมาหา รมณีย์กำลังจะให้แม่บ้านไปบอกว่าตนไม่อยู่ ผู้มาเยือนก็พรวดพราดเข้ามาจนเจ้าของบ้านตกใจหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
นักเลงคุมบ่อนนั่นเอง มันมากันสองคน ข่มขู่จะทำร้ายรมณีย์ที่ยังไม่เอาเงินไปจ่ายหนี้ตามกำหนด ทั้งคู่ค้นหาเงินสดในกระเป๋ารมณีย์ที่มีอยู่เกือบแสนเอาไปหมด รมณีย์ได้แต่โวยวายเจ็บใจ แม่บ้านให้เรียกตำรวจมาจัดการ แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะถ้าเรียกมาพวกมันต้องฆ่าเราแน่!
ooooooo
เพชรยังพาอ้อมกับรินลดาเดินช็อปปิ้ง อ้อมเพลิดเพลินมาก ผิดกับรินลดาที่เบื่อแสนเบื่อ เพชรเองก็ออกจะรำคาญอ้อม จึงคอยหาทางสลัดเธออยู่ แล้วเขาก็สบโอกาสเมื่อเธอขอเข้าไปดูสินค้าในร้านหนึ่ง ส่วนรินลดาขอไปเข้าห้องน้ำที่ร้านกาแฟ เพชรบอกอ้อมว่าตนปวดฉี่เหมือนกันอั้นมาตั้งนาน ให้อ้อมเข้าไปดูของก่อน เดี๋ยวตนตามเข้าไป
ในร้านนี้เอง ไม่คาดคิดว่าอ้อมจะได้พบฉัตรชัย สองคนทักทายกันด้วยดี ก่อนฉัตรชัยจะบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อตามหาแฟน แต่ยังหาไม่เจอเพราะไม่มีที่อยู่ของเธอ
“แฟนชื่ออะไรคะ เผื่ออ้อมเจอจะได้บอกให้”
“รวินวรกานต์ครับ”
“รวินวรกานต์...เสียใจด้วยนะคะ ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณที่นี่”
“เช่นกันค่ะ” อ้อมทิ้งสายตา หันมองตามฉัตรชัยที่ก้าวออกไป “ถ้าไม่เจอคุณเพชร ฉันอาจจะไปกับคุณก็ได้นะคุณฉัตรชัย”
ขณะนั้นเอง เพชรตามไปเจ๊าะแจ๊ะใกล้ชิดรินลดา แต่จู่ๆเพชรก็มีอาการเจ็บหัวใจแทบยืนไม่อยู่ รินลดาตกใจมากรีบเข้ามาช่วยพยุง
“คุณเป็นอะไร”
“ผมเป็นโรคหัวใจ ช่วยหยิบยาให้หน่อย”
รินลดาค้นหายาในกระเป๋าเสื้อตามที่เขาบอก แต่ไม่เจอ เพชรจึงให้เธอพาเขาไปโรงแรมด่วน ถ้าไม่ได้ยา เขาอาจจะตายได้
“แล้วพี่อ้อมล่ะ”
“ปล่อยไปเถอะครับ ชีวิตผมสำคัญกว่า เร็วสิครับ ช่วยผมด้วย”
“นี่คุณไม่ได้แกล้งหลอกฉันใช่มั้ย”
“ผมจะแกล้งทำไม เร็วเถอะครับ รีบไปก่อนที่ผมจะตาย”
ที่สุดรินลดาก็ต้องช่วยพยุงเพชรไปโรงแรมซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก โดยที่อ้อมไม่รู้ว่าเขาสองคนหายไปไหน...เมื่อถึงห้องพักในโรงแรม รินลดายังไม่ไว้ใจเพชร ยิ่งพอค้นหายาให้แต่ดันเจอกล่องถุงยางอนามัย เธอแทบจะโดดหนี
“อันนั้นไม่ใช่ครับ”
“ฉันรู้น่ะว่ามันคือถุงยาง แล้วยาอยู่ไหน อ้อ ขวดนี้หรือเปล่า”
“ใช่ครับ”
รินลดาหยิบยาออกมาป้อนใส่ปากเขา แต่เขายังลีลาทำเหมือนจะชักหายใจไม่ออก ทำเอาเธอแตกตื่นกลัวเขาตายจึงตัดสินใจเป่าปากให้ เพชรเลยได้โอกาสจูบปากเธอสนิทแน่น
“นี่...ปล่อยนะ ปล่อย” รินลดาสะบัดหลุดแล้วเงื้อมือจะตบ เพชรแสร้งหายใจหอบถี่ เรียกหาน้ำ ขอน้ำกินหน่อย รินลดาไม่ไว้ใจแต่ก็ไปรินน้ำมาให้เขาดื่ม
“ขอบคุณคุณมากนะที่ช่วยชีวิตผม”
“นี่คุณไม่ได้แกล้งนะ”
“แกล้งอะไรครับ”
“ก็แกล้งทำหัวใจวายน่ะสิ”
“โธ่คุณ คนกำลังจะตายคุณยังคิดว่าผมแกล้งอีกหรือ”
“เอาล่ะ ฉันว่าคุณหยุดพูดได้แล้ว คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันจะไปหาพี่อ้อมก่อน”
พอรินลดากลับออกไป เพชรแตะริมฝีปากตัวเองด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน
“ในที่สุดก็ได้จูบเธอ ปากหอมซะด้วย”
ด้านรินลดาที่กลับออกไปหาอ้อม ปรากฏว่าเธอโดนอ้อมบ่นจนหูชา ยิ่งพอรู้ว่าเพชรไม่สบายแล้วรินลดาพาไปส่งโรงแรม อ้อมก็มีสีหน้าหวาดระแวงขึ้นมา
“นี่เธอพาเขาไปส่งโรงแรมงั้นหรือ”
“ค่ะ เขาเป็นโรคหัวใจ ไม่มียาเลยให้น้องพาไปส่ง”
“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ไหนเธอพาพี่ไปหาเขาหน่อย”
“อย่าไปเลยพี่อ้อม ให้เขาพักเถอะ เดี๋ยวเกิดตายขึ้นมาเราจะยุ่ง”
“เธอนี่มันใจดำจริงๆ อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนพี่ชายเธอนะ”
“ช่างเขาเถอะค่ะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ น้องหิวแล้ว” รินลดาออกเดินลิ่วไป อ้อมยังไม่หมดกังวล พึมพำก่อนเดินตาม
“หวังว่ายัยรินแค่ไปส่งนะ คงไม่ได้ขึ้นเตียงกับเขา”
ooooooo
รัญขอบคุณท่านทูตที่ให้ความไว้วางใจ และรับปากว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ส่วนภาดา ปิยะ และป้าไหมต่างก็แสดงความยินดีกับรัญ ก่อนจะกระเซ้าเรื่องว่าที่เจ้าสาวหรือภรรยาในอนาคตที่จะมาเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านทูต ซึ่งภาดาย้ำว่ารัญต้องเลือกให้ดีระหว่างบัวระวงกับอ้อม
เรื่องนี้ทำให้รัญรู้สึกกดดันไม่น้อย กลางวันเขามีนัดกินข้าวกับบัว พอบัวบอกว่าอาทิตย์หน้าจะครบกำหนดสามเดือนตามสัญญาว่าจ้างแล้ว รัญใจหายเหมือนกันแต่ไม่พูดอะไรนอกจากเปรยว่า
“ไม่น่าเชื่อนะ เร็วจังเลย”
“บัวจะให้พี่รัญออกตั๋วกลับให้บัวด้วย” บัวแกล้งลองใจเขา
“บัวอยากกลับบ้านแล้วหรือ”
“ก็ข้อตกลงมันเป็นอย่างงั้นนี่คะ แต่ถ้าพี่รัญอยากให้บัวอยู่ต่อ...”
“พี่ก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มใช่มั้ย”
“ก็...ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวเต็มใจอยากอยู่กับพี่รัญ”
“บัวพูดจริงหรือ”
“จริงสิคะ บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวรักพี่รัญ” บัวไม่พูดเปล่า จับมือเขาพร้อมส่งสายตาจริงใจ “พี่รัญก็รักบัวใช่ไหมคะ”
“พี่ขอบใจแล้วก็ดีใจนะที่บัวรักพี่ แต่ว่า...พี่อยากให้เป็นเรื่องของการว่าจ้างมากกว่า”
บัวชะงัก ผิดหวังน้ำตารื้น “หมายความว่า...พี่รัญไม่ได้รักบัวเลยหรือคะ”
“เอาเป็นว่าพี่ชอบบัวมากนะ แล้วพี่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับบัว”
บัวน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ ลุกเดินออกไป รัญตกใจ วางเงินค่าอาหารเอาไว้แล้วตามไปคว้าแขนเธอ
“บัวโกรธพี่หรือ”
“เปล่าค่ะ บัวแค่คิดว่าพี่รัญจะรักบัวบ้างเหมือนกับที่บัวรักพี่รัญ”
“คือพี่...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงให้บัวเข้าใจ แต่บัวก็รู้ว่าพี่มีหน้าที่การงานเป็นยังไง ถ้าพี่จะรักหรือแต่งงานกับใคร พี่ก็ต้องดูที่ความเหมาะสมด้วย”
“แล้วถ้าบัวไม่มีอาชีพแบบนี้พี่รัญจะรักบัวไหมคะ”
“บัวก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ได้สิคะ บัวจะบอกให้พี่รัญรู้ว่าบัวไม่ได้เป็น...”
“ช่างมันเถอะ ไม่ว่าบัวจะเป็นอะไรพี่ก็ไม่สนใจหรอก เอาเป็นว่าตอนที่บัวอยู่กับพี่ บัวเป็นคนทำให้พี่มีความสุขมากที่สุด”
“แต่บัวอยากจะบอกว่า...”
“ไม่ต้องบอกอะไรอีกแล้ว...นะ”
บัวพยายามจะบอกความจริง แต่ก็หมดโอกาสเมื่อรัญประทับจูบปากเธอนิ่งนาน แล้วขอร้องให้เธอเข้าใจเขา บัวพูดไม่ออก ได้แต่รับคำอย่างจำใจ
เมื่อบัวไปเล่าให้การ์ตูนฟังด้วยสีหน้าท่าทีกลัดกลุ้มหนักใจ การ์ตูนเห็นใจเพื่อนแต่ก็อดตำหนิไม่ได้ว่า
“พอถูกเขาจูบ แกก็เลยตัวอ่อน ปากอ่อน พูดไม่ออก”
“ไม่ใช่...เขาคงคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัวจริงๆ ถึงตอนนี้ฉันจะบอกความจริงไปว่าฉันเป็นใครพี่รัญเขาคงไม่เชื่อ”
“แล้วสรุปว่าเขารักแกรึเปล่า”
“เขาบอกว่าไม่ แต่เขาบอกว่าเขาชอบฉันมาก”
“ชอบมากแต่ไม่ได้รัก ถ้าเป็นแบบนี้ฉันว่าแกกลับบ้านดีกว่ามั้ย อยู่ไปก็เปลืองตัว”
“ไม่ ฉันไม่กลับ ฉันต้องทำให้พี่รัญรักฉันให้ได้ ฉันเดินหน้ามาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะไม่ยอมถอยหลังหรอกนะตูน”
“ถ้าแกไม่ถอย ฉันก็จะคอยเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ” การ์ตูนชะงักกึก มองไปเห็นฉัตรชัยกำลังเดินมองซ้ายขวาตรงมาทางนี้ เธอบอกให้บัวอยู่เฉยๆ พร้อมกันนี้ก็รีบกางร่มขึ้นมาบังหน้า และรอจนฉัตรชัยเดินผ่านไป สองสาวถึงถอยร่นหนีมา
รัญกลับเข้ามาทำงานในช่วงบ่ายอย่างไม่มีสมาธิ เฝ้าคิดแต่เรื่องบัว เมื่อแม่ที่เมืองไทยติดต่อเข้ามาอีก นั่นยิ่งทำให้รัญอึดอัดลำบากใจ เพราะแม่ซักถามประวัติของบัวระวง หลังไปสืบรู้มาแล้วว่าเธอไม่ใช่น้องสาวของสรศักดิ์อย่างที่รัญกับเพชรเคยบอก
“บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงชื่อบัวระวงเป็นใคร”
“ก็...ผู้หญิงคนนึงน่ะครับ”
“หมายความว่าแกไม่รู้จักครอบครัวเขาเลยอย่างงั้นหรือ”
“ครับ เราเจอกันแล้วผมก็ชอบเขา เขาก็ชอบผม”
“แต่แม่คิดว่าลูกควรจะปล่อยเธอไปได้แล้ว”
“แม่ครับ เรากำลังคบหาดูใจกันอยู่นะครับ”
“แต่แม่ขอบอกเลยว่าแม่ไม่รับผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ผู้หญิงของลูกมีเพียงคนเดียวคือน้องอ้อม ลูกควรจะหันมาสนใจเธอเพราะเธอจะต้องเป็นคู่ชีวิตของลูกในวันข้างหน้า”
“ผมก็จะบอกแม่ตรงๆเหมือนกันว่าผมคงไม่ชอบคุณอ้อมหรอกครับ”
“ทำไมถึงไม่ชอบ”
“เพราะเท่าที่ผมสัมผัสกับเธอมา เราไปด้วยกันไม่ได้เลยครับแม่”
“ก็เพราะลูกมีผู้หญิงอื่นน่ะสิ”
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ ถึงผมจะเลิกกับบัวระวงผมก็คงไม่รักคุณอ้อม เอาล่ะครับแม่ แค่นี้นะครับผมมีงาน”
รัญตัดสัญญาณไปแล้ว รมณีย์ฮึดฮัดขัดใจ นึกอยากจะบินไปจัดการด้วยตัวเอง ไม่ทันจะหายหงุดหงิด แม่บ้านก็เข้ามาบอกเธอว่ามีคนมาหา รมณีย์กำลังจะให้แม่บ้านไปบอกว่าตนไม่อยู่ ผู้มาเยือนก็พรวดพราดเข้ามาจนเจ้าของบ้านตกใจหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
นักเลงคุมบ่อนนั่นเอง มันมากันสองคน ข่มขู่จะทำร้ายรมณีย์ที่ยังไม่เอาเงินไปจ่ายหนี้ตามกำหนด ทั้งคู่ค้นหาเงินสดในกระเป๋ารมณีย์ที่มีอยู่เกือบแสนเอาไปหมด รมณีย์ได้แต่โวยวายเจ็บใจ แม่บ้านให้เรียกตำรวจมาจัดการ แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะถ้าเรียกมาพวกมันต้องฆ่าเราแน่!
ooooooo
เพชรยังพาอ้อมกับรินลดาเดินช็อปปิ้ง อ้อมเพลิดเพลินมาก ผิดกับรินลดาที่เบื่อแสนเบื่อ เพชรเองก็ออกจะรำคาญอ้อม จึงคอยหาทางสลัดเธออยู่ แล้วเขาก็สบโอกาสเมื่อเธอขอเข้าไปดูสินค้าในร้านหนึ่ง ส่วนรินลดาขอไปเข้าห้องน้ำที่ร้านกาแฟ เพชรบอกอ้อมว่าตนปวดฉี่เหมือนกันอั้นมาตั้งนาน ให้อ้อมเข้าไปดูของก่อน เดี๋ยวตนตามเข้าไป
ในร้านนี้เอง ไม่คาดคิดว่าอ้อมจะได้พบฉัตรชัย สองคนทักทายกันด้วยดี ก่อนฉัตรชัยจะบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อตามหาแฟน แต่ยังหาไม่เจอเพราะไม่มีที่อยู่ของเธอ
“แฟนชื่ออะไรคะ เผื่ออ้อมเจอจะได้บอกให้”
“รวินวรกานต์ครับ”
“รวินวรกานต์...เสียใจด้วยนะคะ ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมดีใจนะที่ได้เจอคุณที่นี่”
“เช่นกันค่ะ” อ้อมทิ้งสายตา หันมองตามฉัตรชัยที่ก้าวออกไป “ถ้าไม่เจอคุณเพชร ฉันอาจจะไปกับคุณก็ได้นะคุณฉัตรชัย”
ขณะนั้นเอง เพชรตามไปเจ๊าะแจ๊ะใกล้ชิดรินลดา แต่จู่ๆเพชรก็มีอาการเจ็บหัวใจแทบยืนไม่อยู่ รินลดาตกใจมากรีบเข้ามาช่วยพยุง
“คุณเป็นอะไร”
“ผมเป็นโรคหัวใจ ช่วยหยิบยาให้หน่อย”
รินลดาค้นหายาในกระเป๋าเสื้อตามที่เขาบอก แต่ไม่เจอ เพชรจึงให้เธอพาเขาไปโรงแรมด่วน ถ้าไม่ได้ยา เขาอาจจะตายได้
“แล้วพี่อ้อมล่ะ”
“ปล่อยไปเถอะครับ ชีวิตผมสำคัญกว่า เร็วสิครับ ช่วยผมด้วย”
“นี่คุณไม่ได้แกล้งหลอกฉันใช่มั้ย”
“ผมจะแกล้งทำไม เร็วเถอะครับ รีบไปก่อนที่ผมจะตาย”
ที่สุดรินลดาก็ต้องช่วยพยุงเพชรไปโรงแรมซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก โดยที่อ้อมไม่รู้ว่าเขาสองคนหายไปไหน...เมื่อถึงห้องพักในโรงแรม รินลดายังไม่ไว้ใจเพชร ยิ่งพอค้นหายาให้แต่ดันเจอกล่องถุงยางอนามัย เธอแทบจะโดดหนี
“อันนั้นไม่ใช่ครับ”
“ฉันรู้น่ะว่ามันคือถุงยาง แล้วยาอยู่ไหน อ้อ ขวดนี้หรือเปล่า”
“ใช่ครับ”
รินลดาหยิบยาออกมาป้อนใส่ปากเขา แต่เขายังลีลาทำเหมือนจะชักหายใจไม่ออก ทำเอาเธอแตกตื่นกลัวเขาตายจึงตัดสินใจเป่าปากให้ เพชรเลยได้โอกาสจูบปากเธอสนิทแน่น
“นี่...ปล่อยนะ ปล่อย” รินลดาสะบัดหลุดแล้วเงื้อมือจะตบ เพชรแสร้งหายใจหอบถี่ เรียกหาน้ำ ขอน้ำกินหน่อย รินลดาไม่ไว้ใจแต่ก็ไปรินน้ำมาให้เขาดื่ม
“ขอบคุณคุณมากนะที่ช่วยชีวิตผม”
“นี่คุณไม่ได้แกล้งนะ”
“แกล้งอะไรครับ”
“ก็แกล้งทำหัวใจวายน่ะสิ”
“โธ่คุณ คนกำลังจะตายคุณยังคิดว่าผมแกล้งอีกหรือ”
“เอาล่ะ ฉันว่าคุณหยุดพูดได้แล้ว คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ฉันจะไปหาพี่อ้อมก่อน”
พอรินลดากลับออกไป เพชรแตะริมฝีปากตัวเองด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน
“ในที่สุดก็ได้จูบเธอ ปากหอมซะด้วย”
ด้านรินลดาที่กลับออกไปหาอ้อม ปรากฏว่าเธอโดนอ้อมบ่นจนหูชา ยิ่งพอรู้ว่าเพชรไม่สบายแล้วรินลดาพาไปส่งโรงแรม อ้อมก็มีสีหน้าหวาดระแวงขึ้นมา
“นี่เธอพาเขาไปส่งโรงแรมงั้นหรือ”
“ค่ะ เขาเป็นโรคหัวใจ ไม่มียาเลยให้น้องพาไปส่ง”
“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ไหนเธอพาพี่ไปหาเขาหน่อย”
“อย่าไปเลยพี่อ้อม ให้เขาพักเถอะ เดี๋ยวเกิดตายขึ้นมาเราจะยุ่ง”
“เธอนี่มันใจดำจริงๆ อย่างน้อยเขาก็เป็นเพื่อนพี่ชายเธอนะ”
“ช่างเขาเถอะค่ะ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ น้องหิวแล้ว” รินลดาออกเดินลิ่วไป อ้อมยังไม่หมดกังวล พึมพำก่อนเดินตาม
“หวังว่ายัยรินแค่ไปส่งนะ คงไม่ได้ขึ้นเตียงกับเขา”
ooooooo
“ถ้าพี่รัญอยากให้อยู่บัวก็จะอยู่ค่ะ”
“พรุ่งนี้พี่จะเขียนเช็คค่าเสียเวลาให้”
“บัวบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้อง บัวอยู่ก็เพราะว่าบัวรักพี่รัญ”
“แต่พี่อยากให้บัวเก็บไว้ อย่างน้อยวันที่บัวไปจากพี่ บัวจะได้มีเงินเหลือเก็บบ้าง”
“พี่รัญไม่ได้อยากให้บัวอยู่กับพี่รัญตลอดไปหรือคะ”
“อยากสิ แต่บัวก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“แต่บัวจะบอกว่าบัวไม่ได้เป็นผู้หญิงหากินนะคะ”
รัญถอนใจคิดว่าบัวหาเรื่องโกหก “บัว...คนเราลบล้างอดีตไม่ได้หรอกนะ ถ้าวันนึงเจ้านายพี่หรือเพื่อนร่วมงานพี่เกิดรู้ขึ้นมาว่าบัวเป็นใคร อนาคตทั้งหมดของพี่ก็จะหยุดลงทันที”
“แต่ว่าบัว...”
“พี่รู้ว่าบัวรักพี่ พี่ก็อยากจะรักบัวนะ แต่อย่างที่พี่บอกหน้าที่การงานของพี่มันสำคัญสำหรับพี่มาก ถ้าบัวรักพี่อย่าทำให้พี่ต้องอึดอัดใจมากกว่านี้เลยนะ”
บัวจำใจพยักหน้า รัญยิ้มบางๆ หอมแก้มเธอก่อนบอกให้นอนซะ บัวจึงล้มตัวลงนอนทั้งที่หนักใจสุดๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น รินลดาที่เริ่มจะท้อใจในภารกิจ เธอลงมาเลียบเคียงถามพี่ชายว่า ถ้าน้องจะเรียนต่อปริญญาโทต้องใช้เงินมากไหม?
“ถ้าที่นี่ปีนึงก็ต้องมีอย่างน้อยสามล้าน ขึ้นอยู่กับว่ารินจะเรียนอะไร”
“แล้วถ้ารินอยากขอทุนล่ะคะ”
“ที่นี่มันมีทุนไม่มาก พี่ไม่แน่ใจว่ารินจะได้รึเปล่า แต่รินไม่ต้องกลัวหรอก ก่อนที่พ่อตาย แม่สัญญากับพ่อว่าจะส่งรินเรียนให้จบปริญญาเอก”
“แต่รินชักไม่แน่ใจแล้วว่าแม่จะส่งรินได้”
“อ้าว ทำไมล่ะ หรือว่าแม่กลับไปเล่นการพนันอีก”
“เปล่าค่ะ แม่ไม่ได้ไปเล่น แม่เคยสัญญากับพี่รัญแล้วนี่ว่าเขาจะไม่แตะต้องมันอีก”
“ใช่ แม่สัญญากับพี่แล้ว แม่คงไม่ผิดสัญญาหรอก”
รินลดาพูดไม่ออก ได้แต่ฝืนยิ้มให้พี่ชาย พอดีอ้อมลงมาอีกคน รัญเห็นอ้อมก็ทำท่าจะเลี่ยงหนี
“แหม...พออ้อมมาก็จะรีบไปเลยหรือคะ” อ้อมดักคอ
“ไม่ใช่อย่างงั้นหรอก คุณอ้อมมีอะไรกับผมหรือครับ”
“อ้อมอยากชวนพี่รัญไปเที่ยวน่ะค่ะ พักนี้พี่รัญไม่เห็นพาอ้อมไปเที่ยวไหนเลย”
“ผมเห็นคุณอ้อมมีเพชรเป็นเพื่อนเที่ยวแล้วนี่ครับ”
“แต่ถ้าพี่รัญไม่อยากให้อ้อมไปกับคุณเพชร อ้อมไม่ไปก็ได้นะคะ”
“ตามสบายเลยครับ เพชรเป็นคนคุยสนุก ใครๆก็ชอบ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
อ้อมหน้าตึงไม่พอใจรัญ พูดขึ้นลอยๆว่า “ดี ถ้าพูดแบบนี้เราจะได้ตัดสินใจง่ายหน่อย”
รินลดาไม่เข้าใจว่าอ้อมหมายถึงอะไร พออ้อมเฉลยว่าตนจะคบกับเพชร รินลดาถึงกับร้องห้ามเสียงหลง
“นี่ยัยริน...เธอไม่ได้ยินที่พี่ชายเธอพูดเหรอ เขาไม่มีเยื่อใยอะไรกับฉันเลย จะให้ฉันมานั่งรออยู่ทำไม”
“แต่น้องว่าพี่รัญลองใจพี่อ้อมมากกว่า”
“ฉันไม่ได้โง่นะถึงดูผู้ชายไม่ออก อ้อ ว่าแต่เธอเถอะ ไม่ได้ชอบคุณเพชรใช่มั้ย”
รินลดาอึกๆอักๆ ทำให้อ้อมยิ่งระแวง ถามคาดคั้นหน้าตาขึงขัง
“นี่เธอชอบเขาใช่มั้ย...ฉันถามว่าใช่มั้ย”
“เปล่าค่ะ น้องไม่ได้ชอบ น้องเกลียดหน้าเขา”
อ้อมค่อยเบาใจ เน้นย้ำว่าดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องมาแย่งกับพี่ เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางชอบเธอ...ว่าแล้วอ้อมก็สะบัดพรืดจากไป โดยมีสายตารินลดามองตามด้วยความหมั่นไส้
ooooooo
รัญนัดบัวออกมากินอาหารกลางวันกันในเมือง ระหว่างนี้เองฉัตรชัย โทร.มาหารัญเพื่อจะขอเบอร์โทร.เพื่อนของรัญที่มีนามสกุลเดียวกับคู่หมั้น บัวได้ยินก็ใจคอไม่ดี ยิ่งพอรัญนัดให้ฉัตรชัยมาเจอที่ร้านอาหาร บัวลุกลี้ลุกลนขอตัวไปซื้อของกินเล่นร้านข้างนอก
แต่แล้วบัวโผล่ออกจากร้านอาหารก็เจอฉัตรชัยเข้าอย่างจัง เพราะเขาเดินเล่นอยู่แถวนี้พอดี
“คุณบัว ผมดีใจจริงๆเลยครับที่ได้เจอคุณ” ฉัตรชัยทักอย่างตื่นเต้น
บัวเหลือบมองไปในร้าน เห็นรัญมองมา เธอจึงเดินผละออก โดยที่ฉัตรชัยยังตามติด รัญเห็นดังนั้นจึงวางเงินค่าอาหารแล้วลุกออกมาทันที
ฉัตรชัยตามมาคว้าแขนบัวที่จ้ำหนีขาแทบขวิด “เดี๋ยวครับคุณบัว มีเรื่องอะไรทำไมต้องหนีผม”
“คุณฉัตรชัย คืออย่างนี้นะคะ ตอนนี้บัวมีแฟนแล้ว บัวอยากให้คุณเลิกยุ่งกับบัว เลิกติดตามบัว”
“ผมไม่เข้าใจ ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงต้องหนีการแต่งงานด้วย”
“ก็บัวบอกแม่ไปแล้วว่าบัวไม่ได้รักคุณ แล้วบัวก็มีแฟนแล้วด้วย”
“แล้วใครล่ะครับแฟนคุณ”
“ผมครับ...มีเรื่องอะไรกันหรือครับ” รัญเดินเข้ามา ฉัตรชัยชะงักด้วยความงุนงง
“ไม่มีอะไรค่ะ พอดีคุณคนนี้เขาเข้าใจอะไรผิดน่ะค่ะ ไปเถอะค่ะพี่รัญ” บัวดึงแขนรัญจะพาไป ฉัตรชัยรีบขวาง
“เดี๋ยว คุณบัว ผมว่าเราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ”
“คุณฉัตรชัย ฉันขอร้องล่ะ”
“นี่คุณรู้จักกับเขาด้วยนี่” รัญถามขึ้น บัวอึกๆอักๆ แต่ฉัตรชัยตอบรับว่าเรารู้จักกัน และกำลังจะบอกว่าเป็นคู่หมั้น แต่บัวแทรกขึ้นมาเสียก่อนว่า
“เขาเป็นลูกค้าของบัวค่ะ เขาพยายามตามตื๊อบัว ไปเถอะค่ะ” บัวกระตุกแขนรัญ แต่ฉัตรชัยไม่ยอมให้เธอไป ฉุดแขนเธอไว้ ทำให้รัญไม่พอใจต่อยหน้าเขาทันที
“นี่คุณต่อยผม?”
“ใช่ ผมจะบอกให้คุณรู้นะบัวระวงเป็นแฟนผม ถ้าคุณขืนมายุ่งกับเธออีก ผมจะเตะคุณด้วย” พูดเสร็จ รัญลากแขนบัวออกไป ฉัตรชัยทั้งเจ็บทั้งงงแต่ไม่กล้าตาม ได้แต่บ่นว่าบัวระวงอะไรกัน นั่นมันคุณบัวชัดๆ
บัวกับรัญที่พ้นจากฉัตรชัยมาแล้ว บัวใจไม่ดีเมื่อเห็นรัญหน้าบึ้งแถมพูดเสียงแข็งว่าให้กลับไปคุยกันที่บ้าน
“ทำไมต้องโกหกผม” รัญเปิดฉากทันทีที่ถึงบ้าน
“โกหกอะไรคะ” บัวทำใจดีสู้เสือ
“ก็โกหกว่าคุณไม่เคยรู้จักเขา”
“ก็บัว...บัวไม่รู้จะบอกยังไงนี่คะ บัวกลัวพี่รัญจะเข้าใจผิด บัวแค่เคยรู้จักเขาตอนอยู่เมืองไทย เขาพยายามตามตื๊อบัว”
“แล้วคุณมีอะไรกับเขารึเปล่า”
“ไม่มีค่ะ ก็บัวบอกแล้วไงคะว่าบัวเพิ่งรับงานพี่รัญเป็นครั้งแรก...พี่รัญไม่เชื่อบัวหรือคะ ถ้าพี่รัญไม่เชื่อบัวกลับเมืองไทยก็ได้” บัวหันหลังจะไป รัญคว้ามือ และจ้องลึกลงในดวงตาเธอ “บัวเสียใจนะคะที่พี่รัญไม่เชื่อบัว”
“เอาล่ะ ผมเชื่อคุณ”
“จริงๆนะคะ”
“จริง ที่ผมอารมณ์เสียก็เพราะผมไม่ชอบคนพูดโกหก จำไว้นะ อยู่กับผม อย่าโกหกผม”
บัวสะดุ้งวาบในใจ หลุบตาต่ำลง
“ทำไม หรือว่าคุณมีเรื่องอะไรโกหกผมอยู่”
“เปล่าค่ะ ไม่มี”
รัญเชื่อ ดึงเธอมากอด แต่บัวแอบเสียวสันหลัง
ooooooo
หลังจากนั้นบัวออกไปพบเพชรกับการ์ตูนที่โรงแรม เพชรแนะนำน้องสาวให้พูดความจริงกับรัญ แต่บัวไม่เห็นด้วย เพราะขืนบอกไปว่าตนคือรวินวรกานต์ รัญต้องโกรธและเกลียดตนแน่
“แต่ถ้าเขารู้เหตุผลว่าทำไมแกถึงต้องโกหก เขาอาจจะเข้าใจก็ได้นะ”
“ไม่มีทางหรอกตูน แกไม่รู้จักพี่รัญ ถ้าเขาพูดคำไหนก็เป็นคำนั้น”
“แต่ถ้าแกไม่บอกแล้วมันไปรู้ความจริงจากนายฉัตรชัย แกจะทำยังไง”
“ก็นี่ไงเล่าบัวถึงมาปรึกษาพี่กับไอ้ตูนว่าทำไงดี”
“งั้นพี่จะไปคุยกับนายฉัตรชัยเอง”
“พี่จะไปคุยว่าไง”
“ก็ไปบอกความจริงให้มันรู้ มันจะได้เลิกยุ่งกับแก”
“แต่ถ้าเขาไม่ยอมล่ะ”
“ก็ต้องหาผู้หญิงให้มันซักคน” เพชรเหลือบมองการ์ตูน
“พี่เพชรจะบ้าหรือ ตูนไม่ได้ชอบเขานะ”
“ก็แค่เป็นเรื่องสมมติ ทำให้มันเบี่ยงความสนใจไปหาแก”
“แล้วพี่นึกหรือว่าเขาจะชอบตูน”
“ทำไมจะไม่ชอบ แกเองก็ไม่ได้สวยน้อยกว่าไอ้บัวสักหน่อย”
“นะตูนนะ ถือว่าช่วยฉัน ให้ฉันกราบก็ได้” บัวขอร้องอีกคน
“ก็ได้ แต่ที่ฉันทำเนี่ย ฉันไม่ได้ชอบเขาหรอกนะ”
“เออ รู้แล้ว แกบอกสองรอบแล้วนะ”
“ขอบใจแกมากนะตูน ฉันรักแกจริงๆ”
“นี่ถ้าแกได้แต่งงานกับไอ้รัญเมื่อไหร่ล่ะก็ แกต้องเลี้ยงฉันกับไอ้ตูนไปตลอดชีวิตนะ เพราะเราสองคนช่วยแกเยอะมาก”
“บัวรู้น่าว่าพี่กับไอ้ตูนดีกับบัวจริงๆ” บัวยิ้มอย่างซึ้งใจ
ooooooo
ไม่ทันพ้นเย็นนั้น การ์ตูนก็ออกไปเจอฉัตรชัยที่ร้านพิซซ่าโดยบังเอิญ ฉัตรชัยกำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกเรื่องบัวจึงคว้าตัวการ์ตูนมาซักถาม
“เจอคุณก็ดีแล้ว ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณบัว แล้วบัวระวงคือใคร”
“บัวระวงไหน ฉันไม่รู้จัก” การ์ตูนทำไก๋แล้วจะผละไป
“คุณอย่ามาทำมั่วนิ่ม ผมรู้ว่าคุณรู้ทุกอย่างดี บอกผมมาดีๆ”
“เอ๊ะ คุณนี่ยังไง ก็บอกว่าไม่รู้”
“งั้นผมคงต้องจูบคุณตรงนี้แล้วล่ะ”
“ก็ลองดูสิ” การ์ตูนหลับตาเชิดหน้าท้าให้จูบ
“นี่ผมจูบจริงๆนะ”
“ก็บอกว่าลองดูสิ”
“ถ้าฉันขัดขืนคุณก็ต้องจูบอยู่ดี ฉันอยู่เฉยๆให้คุณจูบซะให้พอดีกว่า แล้วนี่พอรึยัง ถ้ายังไม่พอก็จูบต่อ”
“เอาล่ะๆ พอแล้ว”
“ทำไมล่ะ ไม่อยากจูบฉันแล้วหรือ ฉันไม่ดีตรงไหน”
“นี่คุณอย่ามาทำเล่นได้มั้ย ผมอยากรู้ว่าคุณบัวกับบัวระวงเป็นใคร บอกผมหน่อยเถอะนะการ์ตูน ได้โปรดเถอะ บอกผมว่านี่มันเรื่องอะไร”
“เอาล่ะ ถ้าอยากรู้นักฉันบอกก็ได้ เตรียมซับน้ำตาให้ดีแล้วกัน”
หลังฟังความจริงจากการ์ตูนแล้ว ฉัตรชัยอึ้งแทบทรุด
“หมายความว่าคุณบัวกับบัวระวงคือคนคนเดียวกัน แล้วทำไมเขาต้องทำเป็นไม่รู้จักผม”
“ก็เขามากับแฟน ถ้าเขาขืนบอกว่ารู้จักคุณ แล้วคุณเป็นว่าที่คู่หมั้นเขา คุณว่าแฟนเขาจะว่ายังไง”
“แล้วผมล่ะ”
“ก็ฉันบอกคุณตั้งแต่อยู่เมืองไทยแล้วไงว่าบัวมีแฟนแล้ว คุณไม่เชื่อฉันเอง นี่ฉันบอกตามตรงนะ คุณอย่าไปเสียเวลาตามตื๊ออีกเลย บัวไม่ได้รักคุณหรอก เห็นแฟนเขามั้ย ทั้งรูปหล่อ หน้าที่การงานก็ดี อนาคตเป็นทูตนะ เขาจะมาเอาคุณทำไมแค่ลูกรัฐมนตรี”
“จริงของคุณ” ฉัตรชัยพูดเสียงแผ่ว
“คุณอย่าเสียใจไปเลย ผู้หญิงไม่ได้มีคนเดียวในโลก แล้วฉันก็เชื่อว่าอย่างคุณต้องผ่านผู้หญิงมาเยอะแล้ว และที่คุณสนใจบัวก็เพราะพ่อแม่คุณ”
“ที่คุณพูดก็ถูก เพราะจริงๆแล้วผมกับคุณบัวก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย”
“เป็นอันว่าคุณเข้าใจเรื่องนี้ดีแล้วนะ คุณจะได้เลิกตามเขาซะที แล้วอย่าไปถามอะไรแฟนเขาอีก”
“ผมเข้าใจดีแล้วน่ะ คืนนี้คุณว่างมั้ย”
“ถามทำไม”
“ผมไม่มีเพื่อนเที่ยว อยู่เป็นเพื่อนเที่ยวกันหน่อยนะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก”
“ก็ได้” เธอรับคำด้วยความสงสาร จากนั้นทั้งคู่พากันเดินชมเมืองยามค่ำคืน แต่ฉัตรชัยก็ยังดูซึมเศร้า จนการ์ตูนท้วงขึ้นอย่างเคืองๆ
“ฉันอุตส่าห์มาด้วยนะ ถ้าคุณทำหน้าเซ็งแบบนี้ ฉันกลับนะ”
“อย่าเพิ่งกลับเลยนะ ผมขอโทษ จากนี้ไปคุณจะไม่เห็นผมเศร้าอีกแล้ว” พูดจบเขาดึงเธอมากอดหน้าตาเฉย แต่พอโดนจ้องหน้าเขม็ง ก็นึกได้ “ขอโทษ...ผมนึกว่าคุณเป็นแฟน”
“นึกว่าฉันเป็นแฟนก็ได้นะ” เธอเอ่ยเขินๆ ยอมให้เขากระชับกอดพาเดินต่อไป
ooooooo
รมณีย์ถูกกดดันบีบคั้นอย่างหนักจากเจ้าหนี้ที่ส่งลูกน้องมาสำรวจตรวจสอบบ้านของเธอก่อนจะดำเนินการยึดในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าตามกำหนดสัญญาที่จำนองกันไว้
ความทุกข์ร้อนเรื่องที่ซุกหัวนอนเป็นเรื่องใหญ่ทำให้รมณีย์เครียดจัดพยายามหาทางออกให้ตัวเองอย่างเร่งด่วน โดยเริ่มจากติดต่อไปยังลูกชายเป็นรายแรก
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ทั้งรัญและบัวตื่นขึ้นมากลางดึก “ฮัลโหล...มีอะไรครับแม่ถึงโทร.มากลางดึก”
“ขอโทษจ้ะลูก แม่ลืมไป นี่มันเพิ่งตีสี่ของลูกใช่มั้ย”
“ครับ แม่มีอะไรรึเปล่าครับ”
“คือ...พอดีเพื่อนแม่เขาจะเอาที่ดินมาขาย แม่เห็นว่าที่ผืนนี้มันสวยถ้าซื้อไว้ไม่มีวันขาดทุน แม่ก็เลยจะถามว่าลูกพอจะมีเงินซักสิบล้านมั้ย”
“สิบล้านหรือครับ ไม่มีหรอกครับแม่เงินเยอะขนาดนั้น”
“ถ้างั้นลูกช่วยยืมใครก่อนได้มั้ย แม่อยากได้ที่ผืนนี้จริงๆ เราซื้อมาเก็บไว้สามเดือนต้องได้กำไรไม่ต่ำกว่าห้าล้านแน่”
“ผมจะลองถามๆให้แล้วกันนะครับ”
“แต่อย่านานนะลูก เดี๋ยวคนอื่นจะเอาไป...แม่ขอโทษนะที่โทร.มาปลุกลูกดึกๆ”
เสร็จธุระแล้วรมณีย์ทำท่าจะตัดสาย แต่รัญเรียกแม่ไว้ ถามอย่างหวั่นระแวงว่า
“แม่ไม่ได้เป็นหนี้ใครใช่ไหมครับ”
“นี่รัญไม่เชื่อแม่งั้นหรือ แม่เคยบอกแล้วไงว่าแม่จะไม่เล่นการพนัน”
“ผมขอโทษ ผมแค่ถามดูเท่านั้น แค่นี้นะครับ”
รมณีย์ตัดสายอย่างหงุดหงิด ขณะที่รัญรู้สึกเป็นกังวล แต่พอบัวถามเขาว่ามีอะไรหรือเปล่า เขาตัดบทว่าไม่มีอะไร แล้วเขาก็นอนลืมตาโพลงในความมืด...
เมื่อลูกชายยังแบ่งรับแบ่งสู้ รมณีย์จึงหวังพึ่งเพชรเป็นรายต่อไป เช้าวันรุ่งขึ้นเธอตั้งใจไปหาเพชรที่บริษัท แต่ต้องผิดหวังเมื่อรัชนีบอกว่าคุณเพชรไปเมืองนอก ไม่ทราบว่าจะกลับเมื่อไหร่...ขณะเดินกลับออกมารมณีย์เจอนิภาพรรณแม่ของเพชร จึงหยุดทักทายก่อนพูดธุระที่จะมาคุยกับเพชร
“เผอิญมีคนจะขายที่ดินแถวสุขุมวิท เห็นตาเพชรเคยบอกว่าอยากได้ ก็เลยจะมาบอกเขา”
“ที่สวยหรือคะ”
“สวยมากค่ะ เสียดายตาเพชรไม่อยู่ แล้วคนขายเขาก็ร้อนเงินมากขายถูกด้วยนะคะ”
“เท่าไหร่หรือคะ”
“แค่สิบล้านเองค่ะ คุณนิภาพรรณควรจะรีบเอาไว้นะคะ เพราะถึงยังไงตาเพชรกลับมาก็ต้องเอาอยู่ดี กำไรเห็นๆ เป็นเท่าตัวเลยนะคะ”
นิภาพรรณนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบปฏิเสธ “ไม่เอาดีกว่าค่ะ ถ้าคุณหญิงคิดว่าได้กำไรแน่ เอาไว้เองเถอะค่ะ กำไรแค่สิบล้านยี่สิบล้านเสียเวลาไปกรมที่ดินเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นฉันคงต้องซื้อไว้เอง ขอตัวนะคะ จะรีบเอาเงินไปวางเขา” รมณีย์ออกเดินพร้อมกับแอบบ่น “นังเจ๊นี่เคี่ยวจริงๆ”
นิภาพรรณมองค้อนแล้วหันไปเรียกรัชนีมาสั่งให้โทร.ไปบอกเพชรว่าตนให้รีบทวงเงินคุณหญิงรมณีย์
“ก่อนไปเมืองนอกคุณเพชรให้รัชนีทวงแล้วค่ะ แกบอกยังไม่มี”
“ไม่มีอะไร เธอไม่ได้ยินที่เขาบอกหรือว่าจะซื้อที่อีกสิบล้าน”
“รัชนีว่าแกพูดไปอย่างงั้นแหละค่ะ คงยังไม่มีใช้หรอก”
“พรุ่งนี้ทวงใหม่อีกที บอกว่าได้ยินคุณหญิงคุยกับฉันว่ามีเงินเหลือเยอะ เชอะ อยากโม้ดีนักทวงซะให้เข็ด”
ฝ่ายรมณีย์ที่ร้อนรุ่มกลุ้มใจ ไม่ทันจะพ้นไปจากบริษัทซีอิ๊วของนิภาพรรณ เธอก็รีบติดต่อหาเพชรทางมือถือ
“หวัดดีครับคุณแม่”
“แม่เพิ่งรู้ข่าวว่าเพชรไปเยี่ยมรัญ ทำไมไม่บอกแม่ซักคำ แม่จะได้ฝากของไปให้”
“พอดีผมมาธุระเรื่องงานน่ะครับ คุณแม่โทร.มามีอะไรรึเปล่าครับ”
“แม่มีเรื่องสำคัญอยากให้เพชรช่วยหน่อย”
“เรื่องอะไรครับ”
“แม่เดือดร้อนต้องใช้เงินสิบล้าน เพชรช่วยหาให้แม่หน่อยได้มั้ย”
“สิบล้านเชียวหรือครับ คุณแม่จะเอาไปทำอะไร”
“แม่บอกเพชรไม่ได้จริงๆ อย่าว่าแม่เลยนะ”
“เอาไว้ให้ผมกลับไปแล้วค่อยคุยกันได้ไหมครับ”
“ได้จ้ะ แล้วเพชรจะกลับเมื่อไหร่”
“ก็คงอีกอาทิตย์สองอาทิตย์ล่ะครับ”
“แต่อย่าเกินสองอาทิตย์นะลูก...แล้วเพชรอย่าบอกรัญนะว่าแม่โทร.มา”
“ครับ”
“ขอบใจเพชรมาก แม่จะไม่ลืมบุญคุณเพชรเลย อ้อ แม่อยากถามเรื่องนึง เรื่องเกี่ยวกับ...” รมณีย์จะถามเรื่องสรศักดิ์แต่ชะงักอย่างลังเล
“เรื่องอะไรครับ”
“เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร เอาไว้เพชรกลับมาค่อยคุยกันก็ได้ แค่นี้นะลูก แม่ไม่กวนเพชรแล้ว”
“ครับ สวัสดีครับ”
รมณีย์วางสาย ค่อยหายใจคล่องขึ้นหน่อยที่เพชรยังพึ่งได้ ไม่ขี้เหนียวเป็นตังเมเหมือนแม่
ooooooo
อีกคืนหนึ่งที่บ้านรัญ บัวชงโกโก้ร้อนมาให้รัญอย่างรู้ใจ สมกับที่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือน นอกจากนี้พอรัญไหว้วานให้นวดต้นคอ บัวก็ทำได้อย่างดีเยี่ยม
ขณะบัวบีบนวดต้นคอให้ รัญถามเธอว่า “ถ้าบัวกลับไปเมืองไทย บัวยังจะทำงานแบบนี้อีกรึเปล่า”
“ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่ก็คงต้องทำเพราะถ้าไม่ทำก็คงไม่มีกิน”
“ถ้าพี่จะขอไม่ให้บัวทำงานแบบนี้ได้มั้ย”
“ทำไมล่ะคะ”
“พี่เพียงแต่...”
“พี่รัญจะบอกว่าพี่รัญรักบัวหรือคะ” บัวลองใจ
“เอาเป็นว่าพี่ไม่อยากให้บัวต้องทำงานแบบนี้ เพราะพี่รู้สึกว่าบัวเป็นคนดี แล้วก็ดีกับพี่มาก”
“แต่ถ้าพี่รัญไม่ให้บัวทำ บัวจะเอาอะไรกินล่ะคะ บัวก็ต้องเลี้ยงพ่อแม่”
“ถ้าพี่จะเป็นคนส่งเสียเงินให้บัวล่ะ”
“พี่รัญจะเลี้ยงบัวเป็นเมียเก็บงั้นหรือคะ”
“พี่คงทำแบบนั้นไม่ได้ พี่เพียงแต่เป็นห่วงบัวไม่อยากให้บัวทำอาชีพแบบนี้อีกต่อไป”
“แล้วทำไมพี่รัญถึงไม่แต่งงานกับบัวล่ะคะ ใช่สินะ เพราะบัวไม่มีฐานะเท่าเทียมกับพี่รัญ”
“เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนะบัว”
“ใช่ค่ะ เราคุยเรื่องนี้กันแล้วแต่พี่รัญไม่เคยฟังบัวให้จบ บัวอยากจะบอกความจริงพี่รัญ”
“ความจริงอะไร”
บัวนิ่งไปอย่างไตร่ตรอง คิดถึงคำพูดพี่ชายกับเพื่อนรักที่อยากให้บัวพูดความจริงกับรัญ ซึ่งเขาอาจจะเข้าใจเธอก็ได้
“ว่าไงบัว ความจริงอะไรเหรอ”
บัวรวบรวมความกล้าตัดสินใจแน่วแน่ “จริงๆแล้วบัวไม่ได้มีอาชีพขายตัวอย่างที่พี่รัญคิดหรอกนะคะ แล้วบัวก็จะบอกว่าบัวเป็น...”
“เป็นลูกเศรษฐี มีการศึกษา มีฐานะทางสังคมเท่ากับพี่”
“ใช่ค่ะพี่รัญ แล้วบัวก็เป็นลูกสาวของ...”
“พี่เข้าใจว่าบัวจะพูดอะไร แต่ถึงบัวจะเป็นลูกสาวเศรษฐี พี่ก็คงไม่รักบัวหรอก”
“ทำไมล่ะคะ ทำไมพี่รัญถึงจะไม่รักบัว”
“ก็เพราะว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะสิ บัวเป็นคนบอกพี่เอง ว่าที่บัวต้องมาทำอาชีพนี้เพราะพ่อแม่ยากจน แถมยังมีพี่ชายปัญญาอ่อนที่ต้องเลี้ยงดู หรือบัวจะบอกว่าบัวโกหกพี่”
บัวอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบเขายังไง
“พี่ว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะนะ”
“แต่พี่รัญคะ พี่รัญฟังก่อนนะคะ ที่บัวพูดเป็นเรื่องจริงนะ แล้วบัวก็เป็นน้องสาวของ...”
“หยุดเถอะบัว พี่ไม่อยากให้เราพูดเรื่องนี้อีกแล้วนะ พี่แค่อยากให้บัวรู้ว่าพี่ชอบบัว แต่เราแต่งงานกันไม่ได้ เพราะวันนึงพี่ต้องแต่งกับคนอื่น เข้าใจที่พี่พูดนะ”
บัวฟังแล้วอึ้ง น้ำตารื้น จำใจพยักหน้า
“เอาล่ะ นอนเถอะ”
รัญทิ้งตัวลงนอนปิดไฟหัวเตียง บัวเองก็ลงนอนทั้งน้ำตาไหลริน รัญรับรู้และชำเลืองมอง อยากจะแตะเนื้อตัวปลอบโยนเธอ แต่ก็ตัดใจหันหลังให้ บัวยิ่งเสียใจแทบกลั้นสะอื้นไม่ไหว...
oooooo
No comments:
Post a Comment